เนตรเซียนทะลุสมบัติ - ตอนที่ 1023 อีกฝ่ายมาแล้ว

　　หยางโปหันไปมองเถ้าแก่เหลียง “ สามล้านก็ได้ กระบี่หยกทางด้านนี้นะ ผมยังอยากเลือกอีกสองเล่ม !! ”
　　เถ้าแก่เหลียงส่ายหน้า “ ไม่ได้ เลือกได้แค่เล่มเดียว ! ”
　　หยางโปหัวเราะ “ ได้ เล่มเดียวก็เล่มเดียว ! ”
　　เถ้าแก่เหลียงตกตะลึง ใบหน้าดูไม่ดี แต่ท้ายที่สุด เขาก็ไม่ได้พูดอะไร แต่เห็นได้ชัดว่าจิตใจห่อเหี่ยวมาก
　　ตาอ้วนหลิวที่นั่งอยู่ด้านข้าง อดไม่ได้ที่จะหัวเราะดังลั่นออกมา “ เหล่าเหลียง นี่คุณเจอเงินก้อนโตแล้วนะ ไม่ต้องเศร้าใจไป เดี๋ยวผมจะพาเงินก้อนโตก้อนนี้มาหาคุณอีกสองสามครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่า หลังจากนี้คุณจะไม่มีของเก็บไว้อีกแล้ว ! ”
　　เถ้าแก่เหลียงส่ายหน้า “ หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้น ”
　　หยางโปวางกระบี่ทั้งสี่เล่มลงในกล่องและกำลังจะเดินออกไปจากที่นี่ แต่คิดไม่ถึงว่าตาอ้วนหลิวจะยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้โดยไม่ไหวติง
　　“ นี่คุณเหนื่อยเหรอ ? ” หยางโปเหลือบมองตาอ้วนหลิว
　　ตาอ้วนหลิวยกมือขึ้น ” เหนื่อยอะไรเล่า ? ของดีๆในมือเหล่าเหลียงมีตั้งมากมาย นายจะรีบร้อนไปทำไมกัน ? ”
　　หยางโปตกตะลึงไปครู่หนึ่ง เขาหันกลับไปมองหน้าเถ้าแก่เหลียง เมื่อเห็นเถ้าแก่เหลียงทำหน้าตกตลึง เขาก็พูดอย่างโกรธเคืองว่า “ ไม่มี ผมไม่มีของอยู่ที่นี่แล้ว กระบี่หยกทั้งหมดถูกพวกคุณเอาไปหมดแล้ว ! ”
　　ตาอ้วนหลิวส่ายหัว ” การพูดโกหกไม่ใช่นิสัยที่ดี เถ้าแก่เหลียง ขายให้ใครมันก็ขายเหมือนกันไม่ใช่หรือไง ? ทำไมต้องปิดบังด้วยเล่า ? ”
　　“ ไม่มีแล้ว ” เถ้าแก่เหลียงยังคงพูดอย่างไม่พอใจ
　　ตาอ้วนหลิวยิ้มแต่ไม่พูดอะไรอีก
　　เถ้าแก่เหลียงไม่มีทางเลือกอื่น “ กระบี่หยกทั้งหมดในมือของผม นำออกมาให้พวกคุณดูกันหมดแล้ว คุณต้องการอะไรกันแน่ ? ”
　　ตาอ้วนหลิวยังคงมีรอยยิ้มบนใบหน้า แต่กลับไม่พูดอะไร
　　เถ้าแก่เหลียงไม่มีทางเลือกอื่น เขาจ้องหน้าตาอ้วนหลิว นอกจากต้องพูดว่า ” ที่ผมไม่มีแล้ว แต่ผมมีข้อมูลบางอย่าง อาจมีกระบี่หยกอยู่เล่มหนึ่ง พวกคุณอยากได้มันไหมล่ะ ? ”
　　“ แน่ใจใช่ไหม ? ”ตาอ้วนหลิวถาม
　　เถ้าแก่เหลียงส่ายหัว “ เรื่องแบบนี้มันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่คุณได้ยินผมพูด ทำไมผมถึงกล้ามั่นใจขนาดนี้ ? ถ้าหากพวกคุณต้องการล่ะก็ ให้เงินผมมาล้านหนึ่ง แล้วผมจะบอกข้อมูลให้คุณรู้ ”
　　ตาอ้วนหลิวจ้องหน้าเถ้าแก่เหลียง ” ถ้ามันมีค่าจริงๆ คุณไม่ไปเอง ? ยังจะรอให้เราไปอีกเหรอ ? ”
　　เถ้าแก่เหลียงส่ายหัวและฝืนยิ้มให้ “ ผมก็เป็นเพียงคนกลาง ข้อมูลแบบนี้ผมไปพิสูจน์หาความจริงไม่ได้ หลังจากที่พวกคุณได้ข้อมูลไป ก็ไปพิสูจน์หาความจริงกันเองก็จบ ”
　　ตาอ้วนหลิวชายตามองไปที่หยางโป ” คุณมั่นใจ ? “.novel-lucky.
　　หยางโปค่อนข้างลังเลใจ “ เถ้าแก่เหลียง พอจะมีคำอธิบายที่เจาะจงกว่านี้ไหม พอจะระบุถึงตำแหน่งที่ตั้งได้ไหม หรือบอกรายละเอียดของกระบี่เล่มนั้นว่าเป็นกระบี่เล่มไหน มันโด่งดังและมีชื่อเสียงในประวัติศาสตร์ไหม ? ”
　　เถ้าแก่เหลียงส่ายหัว “ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ข้อมูลพวกนี้ไม่สามารถเปิดเผยออกมาได้ ถ้าไม่ใช่หลังจากที่พวกคุณซื้อไปแล้วเท่านั้น ผมถึงจะบอกพวกคุณได้ ”
　　“ งั้นก็ช่างเถอะ ไม่ซื้อแล้ว พวกเรากลับกันเถอะ ! ” จู่ๆฮัวชิงหยุนก็พูดขึ้น เธอคว้าแขนของหยางโป “ ถ้ามันมีมูลค่ามากขนาดนี้ คิดว่าคนที่รู้ข้อมูลคนนั้นคงไปเอามาเองแล้ว มันต้องเป็นเพราะว่าที่นั่นอันตรายมากแน่ๆ คุณอย่าไปดีกว่า ใกล้ได้เวลากินข้าวเที่ยงแล้ว คุณป้าส่งข้อความมาตามหลายข้อความเร่งให้พวกเรากลับกันแล้ว ”
　　เดิมหยางโปก็ยังค่อนข้างรู้สึกตื่นเต้นและคิดที่จะซื้อข่าวนี้ แต่หลังจากได้ฟังที่ฮัวชิงหยุนพูด ก็นึกถึงความไม่ชอบมาพากลขึ้นมาทันที เขาพยักหน้าลง ” ช่างเถอะ ไม่ซื้อแล้ว ”
　　“ เอ๊ะ ? ” เถ้าแก่เหลียงผงะไปครู่หนึ่ง “ ไม่เอาแล้ว ? ”
　　หยางโปพยักหน้า “ ช่างเถอะ ผมไม่เอาแล้ว ”
　　ในขณะที่พูดคุยกัน หยางโปก็เดินกอดกล่องออกไปข้างนอก ฮัวชิงหยุนตามหลังเขาไป
　　ดูมีความสุขไม่น้อยอย่างเห็นได้ชัด ที่สามารถหยุดหยางโปไม่ให้ไปเสี่ยงอันตรายได้ มันทำให้เธอดีใจมาก
　　ตาอ้วนหลิวที่เดินตามมาด้านหลังสุด เขาเหลือบมองไปที่เถ้าแก่เหลียง ” คุณก็แกล้งเสแสร้ง ทำพังเองกับมือเองนะ ผมบอกว่าจะพาเศรษฐีมาให้ ไม่ได้คิดที่จะให้คุณมาหลอกลวงเขาสักหน่อย ! ”
　　เถ้าแก่เหลียงพูดอย่างจนปัญญา “ ผมไม่ได้คิดที่จะหลอกลวงเขาจริงๆ ข้อมูลละล้าน มันไม่ได้ทำให้ขาดทุนจริงๆ ”
　　“ ข้อมูลเดียวล้านหนึ่ง ถ้าคุณได้รับข้อมูลมาแล้ว ทำไมคุณไม่ซื้อเก็บไว้เองล่ะ จะเหลือผลประโยชน์ทิ้งไว้ให้คนอื่นได้งั้นเหรอ ? ช่างเถอะ คุณเก็บไว้เองเถอะ ! ” ตาอ้วนหลิวกล่าว
　　ทั้งสามคนออกไปขึ้นรถ หยางโปก็หันไปมองหน้าตาอ้วนหลิว ” เขาพูดเรื่องจริงไหม ? เขามีข้อมูลอยู่ในมือจริงๆเหรอ ? ”
　　“ ต้องมีข้อมูลอยู่แน่นอน แต่คงไม่ลึกลับอย่างที่เขาพูด เงินล้านที่เรียกมา ก็คงเป็นแค่มุขตลก
　　พวกเราก็อย่าไปใส่ใจ ” ตาอ้วนหลิวกล่าว
　　หยางโปพยักหน้า “ เอาล่ะ ช่วงเช้าก็พอแค่นี้ก่อน ช่วงบ่ายพวกเราค่อยไปลุยกันต่อ ”
　　ตาอ้วนหลิวหันไปมองหยางโป ” นายต้องการทำอะไรกันแน่ บอกฉันมาสักคำสิ ถ้านายต้องการสะสมของไว้จริงๆฉันสามารถช่วยเสนอแนะให้นายได้ ”
　　“ ดี คุณวางใจได้ ผมจะจัดการมันให้ดีอย่างแน่นอน ” หยางโปกล่าว
　　ตาอ้วนหลิวทำอะไรไม่ถูกเลย เขาไม่รู้จริงๆว่าหยางโปหมายถึงอะไร ทำไมเขาถึงต้องสะสมกระบี่หยกไว้มากมายขนาดนี้ ?
　　ที่นี่อยู่ไม่ไกลจากเรือนสี่ประสานมากนัก ทั้งสามคนกลับไปกินข้าวกลางวันและไปอีกร้าน
　　แต่หยางโปก็ไม่พบกระบี่ที่เหมาะสม ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้เพียงต้องเปลี่ยนสถานที่
　　จนกระทั่งใกล้พลบค่ำ หยางโปถึงจะได้กระบี่มาเล่มหนึ่ง แต่เขาก็ไม่พอใจมากนัก แต่เขาก็ยังควักเงินซื้อกลับมา
　　กลับมาถึงเรือนสี่ประสานในช่วงเย็น กินข้าวอิ่มและจัดที่พักให้ตาอ้วนหลิวแล้ว หยางโปก็กลับไปที่ห้องคนเดียว เขาหยิบกระบี่หยกทั้งหมดที่ได้มาในวันนี้ออกมาแล้ววางไว้ตรงหน้าทั้งหมด
　　หยางโปสัมผัสได้ถึงแรงสั่นไหวของเจตนารมณ์กระบี่ในจุดตันเถียนอีกครั้ง มีแสงสว่างไสวกระพริบผ่านตาของเขาไป และสัมผัสถึงกระบี่หยกตรงหน้าที่สาดกระจายเจตนารมณ์กระบี่หยกออกมาและพุ่งตรงเข้ามาทางเขา !
　　ส่วนกระบี่เล่มอื่นๆยังดีกว่าหน่อย มีเพียงกระบี่หยกเล่มนั้นของเจิ้งเฉิงกงที่แฝงไปด้วยเจตนารมณ์ของกระบี่ที่ทรงพลังที่สุด เมื่อเจตนารมณ์ของกระบี่เล่มนั้นเข้าสู่จุดตันเถียนของหยางโป คิดไม่ถึงว่ามันจะพยายามเอาชนะเจตนารมณ์กระบี่ในจุดตันเถียนของเขา แต่ก็ไม่สามารถยืนหยัดและล้มเหลวจนถูกดูดกลืนและผนวกเข้าในรอบเดียว !
　　หยางโปดูดซับเจตนารมณ์ของกระบี่ทั้งหมด เขาสัมผัสได้ว่าเงาของกระบี่เล็กๆในจุดตันเถียนดูชัดเจนมากขึ้น !
　　หยางโปถึงกับอดคิดไม่ได้ หากกลืนกินเจตนารมณ์กระบี่เพิ่ม ต่อจากนี้ไปเงาของกระบี่เล่มนั้นคงจะปรากฏขึ้นอย่างสมบูรณ์และถึงกระทั่งเป็นตัวเป็นตนออกมาหรือเปล่า ?
　　แน่นอน นี่เป็นเพียงการคาดเดาเท่านั้น เขาเองก็ยังไม่กล้ายืนยัน
　　พร้อมกับเจตนารมณ์ของกระบี่ที่แข็งแกร่งขึ้น ในที่สุด หยางโปก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
　　เขาทำร้ายโจวซินจนถูกส่งเข้าโรงพยาบาล เกรงว่าตอนนี้คนในตระกูลคงวิ่งหน้าตื่นมากันแล้ว
　　เมื่อถึงตอนนั้นคงจะลำบากน่าดู แต่อย่างน้อยเขาก็ต้องปกป้องความปลอดภัยของคนในครอบครัวและตัวเอง !
　　เช้าวันที่สอง หยางโปนั่งกินข้าวเช้าที่บ้าน ฮัวชิงหยุนนั่งตรงข้าม ทางด้านตาอ้วนหลิวก็ยั่วยุเขาไม่หยุด ” วันนี้พวกเราไม่ไปเสาะหากระบี่หยกมาเก็บแล้วเหรอ ? อยากไปดูที่เมืองโบราณดูหน่อยไหม ? ฉันบอกนายเลยนะ ที่นั่นมีของดีๆอยู่เยอะมาก พวกเราลองไปดูกันไหม ? ”
　　หยางโปเหลือบมองตาอ้วนหลิว “ ข้อมูลของคุณออกจะแม่นยำขนาดนี้ คุณไปเอาของชิ้นนั้นมา ผมแค่จ่ายเงินก็จบแล้วไหม ? ”
　　“ ฉันจะไปรู้ได้ไง อะไรเป็นของจริงอะไรเป็นของปลอม ! ” ตาอ้วนหลิวกล่าว
　　หยางโปหัวเราะลั่น ในขณะที่กำลังจะพูด ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู เขาตกใจแล้วนิ่งเงียบ
　　ในที่สุดอีกฝ่ายก็มาจนได้ !