เนตรเซียนทะลุสมบัติ - ตอนที่ 1058 ซิ่วจงจ่าง

　　หลินหลินรู้สึกแปลกใจ “ ขอโทษด้วยนะ ฉันไม่เคยเจอกับคุณมาก่อน ฉันกำลังทำงานอยู่ ได้โปรดอย่ามารบกวนฉัน ! ”
　　พอพูดจบ หลินหลินก็กดวางสาย เธอขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย รู้สึกว่าแปลกๆเพราะเธอไม่เคยรู้จักกับอีกฝ่าย
　　ไม่นาน โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง หลินหลินก้มมองดูและเห็นว่ายังคงเป็นสายโทรเข้าของคนโกหกคนนั้นอยู่ เธอขมวดคิ้วและกดตัดสายไปทันที
　　คิดไม่ถึงว่า คนโกหกคนนั้นจะไม่ยอมแพ้ แต่กลับโทรมาอีกครั้ง
　　หลินหลินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ด้วยความรำคาญเอามากๆ ” คุณได้โปรดอย่าโทรหาฉันอีก ได้โปรดอย่ารบกวนฉันอีก ! ”
　　อีกฝ่ายหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “ คุณหลิน คุณจำไม่ได้แล้วหรือไง ? ตอนที่อยู่ในบาร์ ผมให้นามบัตรของผมกับคุณ และคุณยังให้นามบัตรกับผม ผมอี้มู่ ช่วยคุณแก้ปัญหาความกลุ้มใจได้ ! ”
　　หลินหลินถือโทรศัพท์ด้วยอาการตกตะลึง ดูเหมือนเธอจะจำได้ว่ามีคนแบบนี้อยู่คนหนึ่งจริงๆ
　　แต่เธอจำไม่ได้ว่าตัวเองจะเอานามบัตรให้อีกฝ่ายหนึ่ง “ แก้ไขปัญหา ? คุณทำอะไรอยู่ ? ”
　　“ คุณหลิน คุณคงลำบากใจมากน่าดู ถ้าคุณยอมพูดออกมา ผมคงจะช่วยคุณได้อย่างแน่นอน ! ” อี้มู่กล่าวต่อ
　　เดิมทีหลินหลินใจจดจ่ออยู่กับงาน แต่เมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดแบบนี้ เธอจึงนึกถึงหยางโปขึ้นมาทันที คิดถึงท่าทีที่แสดงออกล่าสุดของเขา ที่น่ากลัดกลุ้มใจจริงๆ แต่อีกฝ่ายเป็นแค่คนแปลกหน้า
　　ต่อให้พูดออกมา มันก็คงไม่ได้มีผลกระทบมากนัก　　“ ลูกชายของฉันไม่ยอมแต่งงาน ไม่ยอมมีลูก คุณคิดว่าเรื่องนี้ควรทำยังไงดี ! ” หลินหลินกล่าว
　　อี้มู่หัวเราะฮ่าๆเสียงดัง ” คุณหลิน คุณต้องการให้เขาแต่งงาน หรือต้องการให้เขามีลูก ? ”
　　หลินหลินมีอาการลังเลเล็กน้อย “ งานแต่งน่ะต้องมี การมีทายาทสืบทอดสกุล นี้ก็ต้องมีแน่นอน ! ”
　　“ อีกนัยหนึ่งคือ คุณแค่ต้องการเร่งให้ลูกชายหาหญิงสาวสักคนมาคลอดลูกให้ ? ” อี้มู่ถาม
　　หลินหลินพยักหน้า “ ใช่ ! ”
　　“ ปัญหานี้ผมช่วยคุณได้ ผมมีสมุนไพรอยู่หลายอย่าง กลับไปจะส่งให้คุณ คุณเซ็นชื่อรับหน่อยนะ เวลาคุณทำอาหารให้ลูกชายของคุณ สามารถใส่มันลงในซุปได้ คุณจะบรรลุความปรารถนาได้แน่นอน ! ”
　　“ คุณเป็นใครกันแน่ ทำไมฉันถึงจำคุณไม่ได้ ? ” จู่ๆหลินหลินก็ประหลาดใจเพราะเธอรู้สึกค่อนข้างที่จะกลัว อีกฝ่ายที่รู้ว่าเธอแซ่หลิน และยังรู้ข้อมูลติดต่อของเธออีกด้วย และอาจรู้ที่อยู่ของเธอด้วยซ้ำ แต่เธอกลับไม่รู้จักอีกฝ่ายเลย
　　แต่ก่อนที่หลินหลินจะเอ่ยปากถามอีกครั้ง โทรศัพท์ก็ถูกตัดสายไปแล้ว
　　หลินหลินตกตะลึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นไปชั่วขณะหนึ่ง
　　หลินหลินครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เธอเคยไปดื่มที่บาร์และได้รับนามบัตรมาจริงๆ แต่เธอจำคนที่ให้นามบัตรคนนั้นไม่ได้เลย แต่เธอยังจำได้ว่าเคยดื่มกับเขา และมีหงซิ่วซิ่วอยู่ด้วย
　　เมื่อนึกถึงตรงนี้ หลินหลินจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาหงซิ่วซิ่ว
　　หงซิ่วซิ่วดูเหมือนจะยุ่งอยู่ ผ่านไปแค่สักพักถึงจะรับสาย ” สวัสดีค่ะป้าหลิน ! ”
　　“ สวัสดีซิ่วซิ่ว ป้าอยากถามหนูเรื่องหนึ่ง หนูยังจำตอนที่เราไปดื่มที่บาร์ด้วยกันได้ไหม　　และได้รับนามบัตรของคนคนหนึ่ง คนคนนั้นมีชื่อว่าอี้มู่หรือเปล่า ? ” หลินหลินถาม
　　“ อี้มู่ ? ” หงซิ่วซิ่วคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบกลับมาว่า “ หนูจำได้แล้ว ดูเหมือนว่าจะมีอยู่ช่วงหนึ่ง
　　หนูจำได้แม่นมาก ผู้ชายคนนั้นแต่งตัวโดดเด่นมาก น่าจะสวมเสื้อผ้าสไตล์ของเผ่าม้ง ”
　　“ ทำไมเหรอค่ะ ? ทำไมจู่ๆคุณป้าถึงนึกเรื่องนี้ขึ้นมาล่ะ ? ” หงซิ่วซิ่วถาม
　　หลินหลินรีบพูดว่า “ ไม่มีอะไร ป้าพลิกดูนามบัตรเมื่อครู่นี้ พอดีพบนามบัตรใบนี้เข้า เลยรู้สึกคุ้นตาเล็กน้อย นึกขึ้นมาได้ว่าหนูก็อยู่ที่นั่นในตอนนั้นพอดี เลยโทรมาถามดู ”
　　“ อ้อเป็นแบบนี้นี่เอง ! ” หงซิ่วซิ่วพูด novel-lucky
　　“ เอาล่ะ ไม่รบกวนหนูแล้ว ป้าก็ยุ่งอยู่เหมือนกัน คราวหน้าเราไปดื่มกันอีกนะ ” หลินหลินพูด
　　หลังจากกล่าวคำอำลา หลินหลินก็วางสายโทรศัพท์ มองดูโทรศัพท์บนโต๊ะ หยิบนามบัตรออกมามองดูอย่างละเอียดอีกครั้ง
　　เป็นจริงดังที่คาดไว้ หลินหลินพบนามบัตรที่มีหมายเลขโทรศัพท์เขียนติดอยู่ เธอเปรียบเทียบดูเล็กน้อย และพบว่าเป็นสายที่โทรเข้ามาหาเธอวันนี้พอดี
　　หลินหลินแปลกใจมาก เธอไม่รู้แน่ชัดว่าทำไมอีกฝ่ายถึงได้มีหมายเลขโทรศัพท์ที่ทำงานของเธอได้ และจู่ๆทำไมถึงโทรหาเธอ แต่สิ่งที่ทำให้เธอสงสัยมากก็คือว่าอีกฝ่ายมีวิธีอะไรที่จะมาแก้ไขปัญหานี้ หรือว่าอีกฝ่ายมีสมุนไพรวิเศษอะไร ?
　　ถึงแม้หลินหลินจะมีคำถามมากมายอยู่ในใจ แต่ก็คิดว่าถ้าหยางโปสามารถมีหลานชายตัวอ้วนให้เธอได้โดยเร็วที่สุด เรื่องอื่นก็ไม่น่าสนใจมากนัก ดังนั้นหลินหลินจึงตัดสินใจที่จะรอต่อไป
　　……
　　เมื่อหยางโปว่าง เขาก็จะมักเดินเล่นตามถนนและตรอกซอกซอยของตี้จิงทุกวัน เขาต้องการตามหา ตัวจิโร่ สึคาฮาระ เขารู้สึกว่าคนญี่ปุ่นที่อยู่ต่อคนนั้น จะนำภัยพิบัติมาให้ อีกฝ่ายเพิ่งมาถึงตี้จิง
　　ก็มือเปื้อนเลือดเสียแล้ว มันทำให้รู้สึกโมโหซะจริงๆ
　　แต่ยังไงซะ เป็นสองวันติดต่อกันมาแล้วที่หยางโปหาตัวคู่ต่อสู้ไม่พบ แต่กลับเป็นเสวียนจงที่มาหา
　　หยางโป และต้องการพบเขาแทน
　　หยางโปเห็นเสวียนจง ที่มีสีหน้าไม่สบายใจ มองมาที่หยางโปโดยที่ไม่พูดอะไร
　　หยางโปขมวดคิ้ว ” คุณมาหาผม ด้วยเรื่องอะไร ? ”
　　เสวียนจงมองหยางโป ” ศิษย์พี่หยาง เหลียงหรูซิงสมควรได้รับผลกรรมตามสนอง แต่ก็ไม่ควรตาย ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าจะเป็นการลงโทษเขา ก็ควรเป็นคุณที่ลงโทษเขา… ”
　　” เอาล่ะ ” หยางโปขัดจังหวะเสวียนจงทันที ” ถ้าคุณคิดแค่จะพูดเรื่องนี้ ก็ออกไปได้เลย ”
　　เสวียนจงรีบพูดขัดขึ้นว่า ” เหลียงหรูซิงไปแล้ว แต่เขาทิ้งรากฐานธุรกิจจำนวนมากมายไว้ให้
　　ดูเหมือนในมือของเขามีคลังสินค้าประมาณสองแห่ง ร้านค้ามากกว่าสิบกว่าแห่ง
　　และยังมีเฟอร์นิเจอร์ไม้มะฮอกกานีจำนวนมาก ภาพวาดโบราณที่นับค่าไม่ได้ คุณว่า… ? ”
　　หยางโปชายตามองเสวียนจง ” มีข้าวของอะไรเกี่ยวกับการฝึกฝนหรือเปล่า ? ”
　　เสวียนจงรีบเอ่ยออกมาทันที ” มี มี ผมจะนำทั้งหมดมาให้คุณดู ”
　　ในระหว่างที่พูด เสวียนจงก็หยิบอาวุธที่ทำจากหยกชิ้นหนึ่งออกมา และยังมีหนังสืออีกสองสามเล่ม รวมทั้งกระบี่หยกอีกเล่ม
　　หยางโปเหลือบมองและหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านอย่างละเอียด
　　ตำราเหล่านี้เป็นวิชาฝึกฝนแบบง่ายๆ ซึ่งดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์อะไร พอพลิกมาจนเล่มสุดท้าย หยางโปก็เห็นคำว่า ” ซิ่วจงจ่าง ” เขียนติดไว้ เขาพลิกเปิดไปได้สองหน้าก็พบว่ามีระเบียบข้อบังคับแบบง่ายๆอยู่ ดูเหมือนจะมีเคล็ดลับเดียวเท่านั้น และดูทรงพลังมาก
　　เขามองดูสิ่งของอื่นสองสามอย่างอีกครั้ง ส่ายหน้าแล้วพูดว่า ” ของชิ้นอื่น คุณเอาไปเถอะ ส่วนตำราเล่มนี้ ผมขอ ”
　　“ แล้วทรัพย์สินที่เหลียงหรูซิงทิ้งไว้ล่ะ ? ” เสวียนจงหันกลับมามอง
　　“ คุณจัดการเองก็แล้วกัน ! ” หยางโปโบกมือให้ ดูไม่ค่อยจะพอใจ
　　ส่งเสวียนจงกลับไปแล้ว เหยียนหรูหยูก็เดินเข้ามา เธอดูตำราลับในมือของหยางโป แต่กลับไม่สนใจมากนัก เธอพูดขึ้นว่า ” คุณมีตำราลับเหลืออยู่วิชาหนึ่งใช่ไหม ? เอาออกมาให้ฉันดูหน่อยสิ ! ”
　　ดวงตาของหยางโปเบิกกว้าง จากนั้นเขาก็ได้สติกลับคืนมา ” รอสักครู่ ผมจะนำมาให้คุณเดี๋ยวนี้ ! “　　หยางโปคิดมาตลอดว่า เหยียนหรูหยูไม่ต้องการมัน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธออาจระมัดระวังตัวอยู่ก็ไม่แน่