เนตรเซียนทะลุสมบัติ - ตอนที่ 304

ตอนที่ 304 ซ้ายหรือขวา

หลังจากที่เดินอ้อมซากศพมาด้านข้างแล้ว ทุกคนก็เดินกันต่อไปข้างหน้า

เมื่อเดินไปได้สักพัก อี้เหวินก็หยุดลงอย่างฉับพลัน เขาใช้ไฟส่องสำรวจสาดส่องไปบนพื้น เพื่อบอกให้ทุกคนรับรู้

หยางโปก้มหน้าลง แล้วก็เห็นร่องรอยขนาดใหญ่จริงๆ ร่องรอยเหล่านั้นเหมือนกับมีคนมาพิงกำแพงเพื่อต้องการพักผ่อน ดังนั้นตรงมุมของกำแพงจึงได้มีเศษฝุ่นร่วงหล่นลงมาเล็กน้อย

พวกเขาโดนพิษ หยางโปกล่าว เมื่อพูดจบ เขาก็มองไปทางอวี่เหวิน เทียนหอมวิญญาณมีพิษร้ายแรงมากแค่ไหน ?

มากกว่าที่นายจะสามารถจินตนาการได้ หากว่ากันตามปกติ เพียงแค่สูดดมเข้าไปเกิน 1 นาที ก็สามารถทำให้ตายได้แล้ว แต่ถ้ารีบสลัดออกไปโดยเร็วละก็ พิษก็จะหายไปอย่างช้าๆ แต่ถ้าปล่อยเอาไว้นานเกินไป มันจะทำลายอวัยวะภายในจนเสียหายยับเหยินจนหมดสิ้น ! อวี่เหวินอธิบาย

ทุกคนไม่ได้พูดอะไรอีก นอกจากจะเดินต่อไปข้างหน้า และแล้วพวกเขาก็ต้องเจอกับทางแยกอีกครั้ง อวี่เหวินใช้เข็มทิศคาดเดาทิศทางอีกครั้ง เจี่ย ซวี อี่ ฮ่าย ภูเขาไฟ ปิ่ง จื่อ ติง โฉ่ว ล่องน้ำ ไปทางซ้าย !

เมื่อพูดจบ เขาก็เดินนำไปในทิศทางซ้ายทันที

ทุกคนเดินตามเขาไป บวกกับการคำเตือนของหยางโป สุดท้ายก็พบกับทางแยกติดต่อกันถึง 3 ครั้ง พวกเขาทำการพลิกเปิดไม้กระดานที่เป็นกับดักไปตลอดทาง เมื่อทุกคนเห็นคราบเลือดจำนวนมาก ก็ได้ทำการเปิดไม้กระดานเหล่านั้น และก็พบกับซากศพคนหนึ่งในนั้น ทุกคนต่างมองตากัน แล้วเดินไปข้างหน้าด้วยความรู้สึกเคร่งขรึม

ตอนนี้ทุกคนกำลังยืนอยู่ตรงหน้าปากทางแยกทางที่ 6 หยางโปได้ยื่นมือออกไปขัดขวางทุกคนเอาไว้

เดี๋ยวก่อนครับ !

อวี่เหวินมองกลับมาด้วยใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก นายมีอะไรเหรอ ?

หยางโปชี้ไปข้างหน้า เราเคยเดินมาที่นี่แล้ว !

อวี่เหวินมองไปรอบทิศทางด้วยความสงสัย แต่เขาจะไปซักถามใครได้ยังไง ก่อนจะรีบเอ๋ยปากพูดขึ้นว่า

เป็นไปได้ยังไง ? สภาพแวดล้อมที่นี่ก็ไม่ต่างกัน นายดูผิดแล้ว ! เอาละ นายอย่ามารบกวนฉันอีกนะ !

เมื่อพูดจบ อวี่เหวินก็ถือเข็มทิศเดินไปข้างหน้าต่อ

ตาอ้วนหลิวเดินเข้ามา มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย ?ภูเขาด้านทิศตะวันออกมันไม่ใหญ่ขนาดนี้นะ เราเดินกันต่อโดยที่ไม่แวะพักแต่แบบนี้ ซึ่งเราก็เดินกันมาไกลมากแล้วนะ หรือว่าที่นี่เป็นเขาวงกตจริงๆ

หยางโปพยักหน้า เรากำลังหลงทางเข้าให้แล้ว โดยที่ไม่รู้ด้วยว่าคนที่นายหามาจะสามารถพาพวกเราออกไปจากที่นี่ได้รึเปล่า !

ตาอ้วนหลิวส่ายหน้า ชื่่อเสียงของเขาดังกระฉ่อนในเจียงหูมาก เมื่อก่อนฉันเองก็ไม่เคยร่วมมือกับเขามาก่อน ไม่รู้ว่าระดับที่แท้จริงของเขาอยู่ในระดับไหน ?

ฉิบหายแล้ว !

ในขณะที่หยางโปกำลังจะอ้าปากพูดนั้น ก็ได้ยินเสียงด่าทอของลัวย่าวหัวดังขยายออกมาจากทิศทางข้างหน้าอย่างฉับพลัน ทั้งสองคนจึงได้รีบวิ่งเข้าไปดู และแล้วก็เดินมาถึงกลุ่มคนด้านหน้า ที่กำลังจ้องมองไปทางซากศพสองศพตรงหน้า

หยางโปมองออกไป และก็เห็นว่าเป็นซากศพที่พวกเขาเพิ่งเห็นไปก่อนหน้านั้น นี่ก็พิสูจน์คำพูดของหยางโปได้ว่าพวกเขาหลงทางซะแล้ว !

เมื่อเวียนมาอีกรอบหนึ่ง สุดท้ายก็กลับมายังที่เดิม ! ลัวย่าวหัวมองไปบนพื้นเล็กน้อย จากนั้นก็เงยหน้าขึ้น

มองอวี่เหวินอีกครั้ง ด้วยความสงสัยเล็กน้อย แต่ก็อดที่จะถามขึ้นไม่ได้ว่า ที่นี่น่าจะเป็นเขาวงกต เมื่อสักครู่นายก็เอาแต่เลือกเดินทางซ้ายมาโดยตลอด สุดท้ายก็วนเป็นวงกลม นายใช้คาถาเหล่านั้นมากเกินไป

ใบหน้าของอวี่เหวินแข็งทื่อไป จากนั้นก็ก้มหน้าลงมองเข็มทิศ อีกครั้ง นี้ไม่ใช่ปัญหาจากฉัน ต้องเกิดปัญหาที่ไหนสักทีอย่างแน่นอน !

ตาอ้วนหลิวที่ยืนอยู่ด้านหลัง ก็มองไปรอบๆทิศทาง ฉันมักรู้สึกว่าที่นี่นั้นแปลกประหลาดมาโดยตลอด

ลัวย่าวหัวก็มองออกไปรอบทิศทางเช่นเดียวกัน เดี๋ยวเราต้องไปทางขวาบ้างแล้วละ !

หยางโปมองออกไปรอบทิศทาง เขาใช้มือกดทุกคนเอาไว้ พร้อมกับใช้หูอิงแอบฟังเสียงกำแพง เสียงที่ดังเข้ามาในหูนั้นเป็นเสียงของฝีเท้าปะปนกับเสียงของการพูดคุยกัน !

ชาวญี่ปุ่นอยู่แถวนี้ เราต้องเดินต่อไปข้างหน้าแล้ว ! หยางโปพูด

ทุกคนต่างก็เดินไปข้างหน้า ไม่นาน ก็พบกับทางแยกอีกครั้ง ลัวย่าวหัวยืนยันที่จะเลี้ยวไปทางขวา อวี่เหวินจึงพูดขึ้นว่า ปิ่ง จื่อ ติง โฉ่ว ล่องน้ำ เมื่อเปลวไฟที่โหมกระหน่ำ พบเจอน้ำย่อมตายสถานเดียวไร้ทางรอด !

ในตอนนี้ทุกคนไม่ยอมเชื่อในคำพูดของเขาอีกแล้ว หยางโปฟังหูไว้หู เมื่อเห็นว่าลัวย่าวหัวได้เดินเข้าไปแล้วเขาจึงเดินตามเข้าไปโดยไม่ลังเลอีก

อวี่เหวินต้องจำยอม ทำได้เพียงเดินตามเข้าไปเท่านั้น

เมื่อเข้าไปแล้ว ก็ไม่มีอะไรที่แตกต่างไปจากเดิม ในระหว่างที่ค่อยๆ เดินนั้น หยางโป ก็สัมผัสได้ถึงความเปียกชื่นที่ลอยปะปนอยู่ในอากาศ กำแพงทั้งสองข้างสีดำทมิฬ ดูเหมือนว่าไอน้ำกำลังก่อตัวขึ้นมา

หยางโปไม่ได้สนใจเท่าไหร่นัก และสุดท้ายเขาก็เจอกับเชิงเทียนอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่มีใครกล้าจุดไฟแม้แต่คนเดียว กระดานไม้ผุผังก็ไม่มีให้เห็นด้วย ราวกับว่าทั้งหมดนี้ปลอดภัย มีเพียงหยางโปเท่านั้นที่สัมผัสได้ว่าภายในถ้ำนี้อึมครึมและเย็นชื้นขึ้นมา

หยางโปไม่ได้สนใจกำแพงทั้งสองด้านที่เขาเจอ มือของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยร่องรอยสีดำ จนต้องหยิบกระดาษขึ้นมาเช็ด จากนั้นก็ยกขึ้นมาดม และแล้วเขาก็ต้องอึ้งงั้นไป !

ดูเหมือนด้านหน้าจะมีเสียงฝีเท้า ! ตำรวจติดอาวุธนายหนึ่งพูดขึ้น

ถอย เราต้องถอยให้เร็วที่สุด ! หยางโปตะโกนออกไปอย่างรวดเร็ว

ทุกคนมองไปทางหยางโปด้วยความตกใจ แต่กลับเห็นเขาวิ่งถอยออกไปด้านหลังแล้ว ทุกคนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จึงทำได้เพียงวิ่งตามเขาไปเท่านั้น

ไม่นานก็มาถึงปากทาง หยางโปจึงได้ใช้มือทั้งสองกดขาเอาไว้ ก่อนจะหายใจหอบหืดยกใหญ่

ทำไม ? ทำไมนายต้องวิ่งด้วย ? ลัวย่าวหัวพูดขึ้นด้วยความไม่เข้าใจ

หยางโปปัดมือเล็กน้อย นายไม่รู้จริงๆเหรอว่าในนั้นมันมีอะไร ?

ลัวย่าวหัวมองไปทางหยางโป ด้วยความไม่เข้าใจเอามาก ๆ อวี่เหวินจ้องเขม็งไปทางมือของหยางโป

นั้นมันน้ำมันปิโตรเลียมนิ !

บนกำแพงถูกทาด้วยน้ำมันปิโตรเลียมเหรอ ? ลัวย่าวหัวตื่นตกใจยกใหญ่ เขาเดินกลับไป จากนั้นก็ยื่นมือออกไปแตะเล็กน้อย ก่อนจะยกขึ้นมาดม จึงได้มีปฏิกิริยาตอบสนองขึ้นมาทันที

และในนี้ยังมีเสียงฝีเท้าอีกไหม ? หยางโปชี้ไปข้างในแล้วถามขึ้น

มี ! ตำรวจติดอาวุธได้นอนคว่ำลงไปเพื่อฟังเสียงนายหนึ่ง ก็หันมาพูดกับหยางโป

หยางโปครุ่นคิดเล็กน้อย ชาวญี่ปุ่นอยู่ในนี้ ตอนนี้เราไม่รู้แน่ชัดว่าพวกเขาจะมีหรือไม่มีอาวุธอยู่ในมือ และมีหรือไม่มีกลอุบายอื่นๆ ดังนั้น ฉันจึงแนะนำให้วางมือลงก่อน !

ลัวย่าวหัวพยักหน้า ได้ ที่นี่เรายังมีปืน ถ้าดักซุ่มอยู่ที่นี่ น่าจะสามารถทำลายศัตรูได้ง่าย !

หยางโปส่ายหน้า ไม่ ความหมายของฉันก็คือวางเพลิง !

วางเพลิง !

ทุกคนต่างพากันตื่นตกใจ ในความเป็นจริงแล้วการระมัดระวังของหยางโปนั้นเด็ดขาดมาก แต่นี่คือเรื่องสำคัญ ! ตาอ้วนหลิวเกิดความสงสัยขึ้นมา วางเพลิงมันทำให้ของมีค่าที่อยู่ในนี้พังทลายมอดไหม้หมดไม่ใช่เหรอ ?

หยางโปเองก็อึ้งงันไป ตาอ้วนหลิวพูดก็มีเหตุผล ตอนนี้เขากล้ามั่นใจ ว่าในนั้นมีของมีค่าอยู่บางส่วนแน่นอน เพราะเดิมทีเขาตั้งใจจะเผาเพียงชาวญี่ปุ่นที่อยู่ที่นี่ แต่เขาวงกตแห่งนี้ เป็นหลุมศพอย่างแน่นอน

แต่ ไม่นาน เขาก็สัมผัสได้ถึงความร้อนขึ้นมา ดูเหมือนอุณภูมิภายในถ้ำจะเพิ่มสูงขึ้น หยางโปมองออกไปภายในถำด้วยความประหลาดใจ แต่แล้วก็ต้องตื่นตระหนกตกใจ พวกเขาวางเพลิง !

ทุกคนเพิ่งจะมีปฏิกิริยาตอบรับ เมื่อได้ยินเสียง บึ้มบึ้ม ดังขยายออกมาจากในถ้ำ แล้วก็ยังมีเสียงระเบิดขนาดเล็กอีกด้วย !

เราต้องไปแล้ว ! ลัวย่าวหัวพูดขึ้นด้วยความตกใจ

อวี่เหวินก็ตะโกนออกไปว่า มิน่าละที่นี่ถึงเกิดปฏิกิริยาที่ตรงข้ามกันหมด ! เรารีบออกไปกันเถอะ !

หยางโปเกิดความลังเลอย่างเห็นได้ชัด เขาหมุนตัวไปพูดกับทุกคนว่า ไม่ทันการณ์แล้ว ไฟขยายออกไปเป็นแนวกว้างแล้ว เราหนีออกไปไม่ได้แน่ ตอนนี้ทำได้เพียงแค่ดับไฟเท่านั้น !

กองไฟใหญ่ขนาดนี้จะดับยังไงเล่า ! ลัวย่าวหัวพูดขึ้นด้วยความตื่นตกใจ

ไฟก็ต้องดับด้วยไฟ ! เมื่อพูดจบ หยางโปก็นำไฟแช็คออกมา จากนั้นก็จุดกับเสื้อตัวหนึ่ง แล้ววางลงบนปากถ้ำ

เปลวไฟเล็กๆได้ลามออกไปในชั่วพริบตาเดียว จนแผดเผาทุกอย่าง !