เนตรเซียนทะลุสมบัติ - ตอนที่ 344

ตอนที่ 344 เขาไม่ปกติ

หูชิงชิงหยิบแอปเปิ้ลในตะกร้าผลไม้บนโต๊ะขึ้นมา แล้วเอ่ยกับหยางโป ” ไป ล้างแอปเปิ้ลให้ฉันหน่อยสิ ! “

คุณป้าคงรีบเอ่ย ” นี่ล้างเอาไว้แล้วล่ะจ๊ะ “

” ปอกเอาสิ ” หยางโปเอ่ย

หูชิงชิงจ้องหยางโปเขม็ง ” ไป ล้างให้ฉันหน่อย ฉันชอบกินที่คุณล้างให้ ! “

หยางโปมองหูชิงชิง ในใจก็สงสัยเล็กน้อย แต่เขาก็ยังหยิบแอปเปิ้ลสองลูกเดินไปล้างที่ห้องครัว

เมื่อมองตามหยางโปเดินเข้าห้องครัวไป หูชิงชิงจู่ๆ ก็ใบหน้าเศร้าซึม สองตาเรื่อแดง

คุณป้าคงมองเห็นท่าทางแบบนี้ของหูชิงชิง ทันใดนั้นก็ตกใจมาก ” ชิงชิง หนูเป็นอะไรไป ? “

” คุณป้า ! ” หูชิงชิงน้ำตาเอ่อคลอ ทันใดนั้นก็เอนไปที่ร่างของอีกฝ่าย ” คุณป้าคะ หนูทุกข์ใจเหลือเกิน ! “

คุณป้าคงรู้สึกตกตะลึง เธอกอดหูชิงชิงอย่างงุนงงสับสนอยู่พักหนึ่ง ” ชิงชิง อย่าร้อง บอกป้ามาว่าเป็นอะไรกันแน่หือ ? เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ ? “

หูชิงชิงไม่พูดจา สะอื้นไม่หยุด

คุณป้าคงยิ่งร้อนใจ เธอกอดหูชิงชิง ” ชิงชิง อย่าร้อง ! อย่าร้อง ! มีเรื่องอะไรบอกป้ามา ! ป้าจะช่วยจัดการให้หนูเอง ! “

ซินหนิงอุ้มกล่องเดินลงมาจากห้อง มองเห็นฉากนี้ก็ตกใจมาก แต่ว่าเธอมองเห็นหูชิงชิงซบอยู่บนตัวมารดา เหมือนว่าจะไม่ได้มีน้ำตาเท่าไหร่ ก็มองเห็นเธอกำลังลอบแลบลิ้นปลิ้นตากับตนเองถึงได้วางใจลง

หูชิงชิงมองไปในห้องครัว เห็นหยางโปยังคงไม่ออกมา เธอก็กอดคุณป้าคงแน่นขึ้น ” คุณป้าคะ หนูทุกข์ใจเหลือเกิน ! “

” หยางโป… หยางโปเขาไม่ปกติ ! ” ในน้ำเสียงของหูชิงชิงเจือสะอื้น

คุณป้าคงตกใจมาก เธอกอดหูชิงชิง ” ชิงชิง ลำบากหนูเลยแท้ๆ ในเมื่อเขาไม่มีน้ำใจ หนูก็น่าจะเลิกกับเขาตั้งนานแล้ว ยังจะยื้อเอาไว้ทำไม ? “

ซินหนิงก็ตกใจมาก มองไปในห้องครัวแวบหนึ่ง คิดว่าผู้ชายคนนี้ไม่มีน้ำใจ… แต่ว่าไม่นานเธอก็มองหูชิงชิง เธอรู้ถึงปัญหานี้ได้ยังไง ?

หูชิงชิงก็กังวลใจเล็กน้อย หยางโปเข้าไปในห้องครัวสักพักแล้ว น่าจะล้างแอปเปิ้ลเสร็จแล้ว เธอรีบเอ่ยอธิบายว่า ” คุณป้า ไม่ใช่แบบนั้น หยางโปเขารสนิยมมีปัญหา ! “

คุณป้าคงได้ยินแบบนั้นยิ่งตกใจ ” อะไรนะ ? แบบนี้ก็ได้ด้วยเหรอ ? ผู้ชายแบบนี้จะใช้ได้ได้ยังไง ? “

คุณป้าคงกอดหูชิงชิง ” ชิงชิง หนูอย่าประนีประนอมนะ ถ้าเจอกับเรื่องแบบนี้ จะต้องพูดเรื่องเลิกเลย ถ้าหากหนูอาย ป้าจะทำแทนหนูเอง ! นี่เกี่ยวพันกับความสุขทั้งชีวิตเลยนะ ! “

หูชิงชิงกังวลใจเล็กน้อย เธอไม่ได้ยินเสียงก๊อกน้ำแล้ว เธอรีบเอ่ยว่า ” คุณป้า ไม่เป็นไรค่ะ หนูจะบอกเขาตอนกลับไปเอง ! “

คุณป้าคงหันหลัง มองเห็นหยางโปเดินออกมา ใบหน้าของเธอเย็นชา มองไป ” หยางโป เธอมานี่ ป้าจะคุยกับเธอสักหน่อย ! “

หยางโปเดินออกมาจากห้องครัวก็มองเห็นหูชิงชิงลุกออกจากตัวของคุณป้าคง เห็นตาของหูชิงชิงแดงระเรื่อ เขาก็ประหลาดใจมาก แล้วก็มองไปทางซินหนิง เห็นเธอก็น้ำตาคลอบางๆ ก็คิดว่าพวกเธอน่าจะพูดเรื่องที่กังวลใจแล้ว

” เอ้อ คุณป้าครับ คุณป้าพูดมาตามตรงเถอะ ” หยางโปส่งผลไม้ให้หูชิงชิง พลางเอ่ยถามคุณป้าคง

หูชิงชิงมองผลไม้ที่หยางโปล้างเรียบร้อยแวบหนึ่งแล้วไม่ได้รับไป

คุณป้าคงมองแวบหนึ่ง ทันใดนั้นก็ถลึงตา ” เธอยังไม่เช็ดให้สะอาดเลย บนแอปเปิ้ลมีแต่น้ำ ถ้ากินไปแล้วท้องเสียจะทำยังไง ? “

หยางโปมองคุณป้าคง ไม่เข้าใจอีกฝ่ายว่าทำไมจู่ๆ ก็เปลี่ยนท่าทีไป แต่ว่าเขาก็หันหลังไปก็รู้สึกว่าหูชิงชิงถึงกับดึงเขา สีหน้าดูจริงใจมาก

หยางโปไม่เข้าใจเลย แต่ก็เอ่ยขอโทษ ” เป็นผมที่คิดไม่รอบคอบเอง “

หยางโปเอาแอปเปิ้ลไปเช็ดให้สะอาด แล้วถึงค่อยส่งไป

” เธอปอกเปลือกให้ฉันหน่อย ” หูชิงชิงเอ่ยเสียงเบา ในคำพูดกลับแฝงท่าทีบอบบาง

หยางโปตกตะลึง เขากำลังจะโมโห แต่ก็ได้ยินคุณป้าคงเอ่ยว่า ” รีบลงมือทำสิ ! “

หยางโปหันหลัง ไม่รู้ว่าคุณป้าคงจู่ๆ ทำไมถึงได้เปลี่ยนท่าทีไปมากขนาดนี้ เขาก็สับสนมาก

หูชิงชิงรีบเอ่ย ” ไม่ต้องแล้ว ไม่ต้องแล้ว น้องซินหนิงถือเครื่องลายครามมาแล้ว นายรีบไปประเมินเถอะ ! “

ซินหนิงก็รีบเอากล่องมาวางไว้บนโต๊ะ เอ่ยกับหยางโป ” ใช่แล้ว ดูเครื่องลายครามก่อนเถอะ ! “

ไม่นานหยางโปก็เห็นหูชิงชิงหยิบมีดขึ้นมาปอกแอปเปิ้ล คุณป้าคงสีหน้าย่ำแย่ เขาจำต้องมองไปทาง

ซินหนิง หวังว่าเด็กสาวคนนี้จะแนะนำตนได้บ้าง

ซินหนิงอายุสักยี่สิบปี หน้าตาสะสวย วันนี้เธอม้วนผมเอาไว้ด้านหลังศีรษะ เผยหน้าผากกระจ่างใส ใบหน้าผัดแป้งไว้เล็กน้อย ดูแล้วน่ารักมาก สิ่งนี้ไม่แปลกเลยที่หยางโปจะลอบก่นด่าหูชิงชิงอีกรอบหนึ่ง

ซินหนิงยิ้ม ไม่ได้พูดจา

หยางโปทำได้แค่ยกกล่องมาเปิดฝาออกดู

ไม่รอให้หยางโปดูละเอียด ก็ได้ยินเสียงคุณป้าคงเอ่ยอยู่ด้านข้าง ” ชั่วชีวิตฉันเกลียดที่สุดก็คือคนหลายใจ คนสำส่อน ไปมีชู้อยู่ข้างนอก หรือไม่ก็ลอบไปเที่ยวโสเภณีลับหลังภรรยา ตอนนี้ที่ฉันรู้สึกเกลียดจริงๆ ก็คือคนที่ขู่บังคับหญิงสาวพวกนั้น รั้งวัยเยาว์ของผู้อื่น รสนิยมมีปัญหาแท้ๆ ทำไมยังต้องหาหญิงสาวบ้านอื่นมาคบหาอีก ? “

หยางโปฟังคำพูดของคุณป้าคง เขาก็สับสนงงงวยมาก ในที่นี่เขาเป็นผู้ชายเพียงคนเดียว เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ถึงทำให้คุณป้าคงถึงกับพูดกระทบบางเรื่องกับเขาซึ่งหน้าแบบนี้ !

หยางโปเงยหน้า มองไปทางหูชิงชิง ” เธอพูดอะไรกันแน่ ? “

หูชิงชิงส่งสายตาให้หยางโป ส่งสัญญาณไม่ให้เขาพูดมาก

คุณป้าคงกลับโกรธเกรี้ยว ” เธอวางใจเถอะ ชิงชิงไม่ได้พูดอะไรออกมา ! “

หยางโปตกใจมาก มองไปทางหูชิงชิง แล้วก็หันไปมองคุณป้าคง ” คุณป้ายอมรับแล้วเหรอ ? “

” ฉันยอมรับไม่ยอมรับไม่ต้องพูดถึง มีแค่ชิงชิงยอมรับถึงจะเป็นเรื่องที่ถูกต้อง ! ” คุณป้าคงกล่าว

หยางโปอดยกนิ้วโป้งให้หูชิงชิงไม่ได้ เขาไม่แน่ใจว่าที่แท้หูชิงชิงพูดหว่านล้อมอะไรกันแน่ ถึงกับทำให้คุณป้าคงยอมรับในเรื่องแบบนี้ได้ !

หูชิงชิงนั่งฟังอยู่ด้านข้าง ในใจกลับผ่อนคลาย ทั้งสองคนพูดจากันไปคนละอย่าง พูดคนละเรื่องกันแต่แรก แต่ในที่สุดก็ประสานกันแล้ว

” ใช่แล้วครับ คุณป้า คุณป้าพูดได้ถูกต้อง ขอเพียงผู้เยาว์ยอมรับได้นั่นก็พอแล้ว ลูกหลานก็มีชีวิตเป็นของตัวเอง ! ” หยางโปเอ่ย

คุณป้าคงพยักหน้า ” ประโยคนี้พูดได้ถูกต้องดี แต่ว่าฉันยังคิดว่าจะให้ดีที่สุดอย่ารั้งผู้อื่นเอาไว้ก็พอ ! “

หยางโปหัวเราะเบาๆ ทอดสายตาไปที่กล่อง

ในกล่องมีจานใบใหญ่วางเอาไว้แผ่นหนึ่ง ตรงกลางแผ่นวาดพืชน้ำสีนวลตา ระหว่างพืชน้ำมีปลาตัวเล็กๆ ว่ายอยู่หลายตัว หางปลาสองสามตัวพลิ้วไหวอยู่ระหว่างพุ่มสาหร่ายจอกแหน ภาพวาดเปี่ยมชีวิต หาง เหงือก ครีบของปลา ครีบหลังของปลาเหมือนจริงไม่น้อย มีกลิ่นอายอักษรที่ทรงพลัง

หยางโปมองมุมล่างของภาพวาด มองเห็นด้านล่างมีอักษรบรรยายว่า ” ภาพวาดของไหล่เหล็กเติ้งปี้ซาน ” นั่นคือผลงานของเติ้งปี้ซาน หนึ่งในแปดสหายจูซานสมัยสาธารณรัฐ !