เนตรเซียนทะลุสมบัติ - ตอนที่ 350

ตอนที่ 350 จัดการ

ชุยซื่อหยวนสังเกตเห็นการกระทำของชุยอี้ผิงก็ชะงักไปเล็กน้อย แล้วก็ตอบกลับไปว่า ” อี้ผิง นายพูดออกมาเลย ! “

หลี่หมิ่นมองชุยอี้ผิงแล้วก็ประหลาดใจ แต่ว่าการตอบกลับของชุยอี้ผิงกลับทำให้เธอรู้สึกหนาวเยือกไปทั้งตัว

” เป็นซ่งห้าวซวน ” ชุยอี้ผิงตอบ กล่าวจบเขาก็ก้มหน้าลง

หลี่หมิ่นพลันสะดุ้งขึ้นมา ” จะเป็นไปได้ยังไง ? ห้าวซวนไม่ทำเรื่องแบบนี้แน่ ! “

ชุยซื่อหยวนมองชุยอี้ผิง แล้วก็หันมามองหลี่หมิ่น และแค่นเสียงเย็น ” เป็นไปไม่ได้ ? เธอบอกว่าอี้ผิงโกหกเหรอ ? “

” นี่มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ! ห้าวซวนว่าง่ายขนาดนั้นมาตลอด จะทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง จะว่าไปเขากับ

หยางโปก็ไม่รู้จักกัน ทำไมจะไปทำเรื่องแบบนี้ที่หน้าบ้านคนอื่นอย่างไม่มีเหตุมีผลได้ละ ? ” หลี่หมิ่นส่ายหน้าเอ่ยยืนยัน

” ไม่รู้จัก ? ไม่มีเหตุมีผล ? ” ชุยซื่อหยวนแค่นเสียงเย็น ” เกรงว่าจะไม่เป็นแบบนี้นะ ! “

หลี่หมิ่นมองชุยซื่อหยวนที่โกรธจนตัวสั่น ” คุณ ! ชุยซื่อหยวน คุณคิดอะไร ? อย่าบอกนะว่าครอบครัวซ่งของพวกเราสมควรทำเรื่องแบบนี้ ? “

ชุยซื่อหยวนจ้องมองหลี่หมิ่น ” อย่าคิดว่าตัวเองทำเรื่องสกปรกพวกนั้นแล้วจะไม่มีคนรู้ ! “

” ซื่อหยวน ! ” ชุยซื่อหย่งตวาด ” พอแล้ว เรื่องนี้ไม่ต้องพูดมาก คืนนี้นายพักผ่อนให้ดี นอนให้เร็วหน่อย ! “

กล่าวจบ ชุยซื่อหย่งเงยหน้ามองหลี่หมิ่น ” เสี่ยวหลี่ เธอก็กลับไปเถอะ คืนนี้ให้อี้ผิงอยู่เฝ้าที่นี่ก็พอแล้ว “

ชุยซื่อหย่งองอาจมาก หลี่หมิ่นมองชุยซื่อหย่ง เม้มปากแล้วก็หันหลังจากไปไม่พูดจาอะไร

ชุยซื่อหย่งมองชุยซื่อหยวน ” ทำไมนายต้องลดตัวเองไปหาเธอ ? แต่ว่าคนแซ่ซ่งก็ทำเกินไปแล้ว เรื่องแบบนี้ยกให้อี้ผิงจัดการก็แล้วกัน นายไม่ต้องออกหน้า ! “

ชุยซื่อหยวนจำต้องพยักหน้า ” ถ้างั้นก็รบกวนอี้ผิงแล้ว “

ชุยอี้ผิงถูกบีบจากสองฝ่าย เดิมก็ไม่พอใจ พอได้ยินวิธีแก้ไขก็ถอนหายใจออกมา

ชุยซื่อหย่งหันมามองหยางโป ” เสี่ยวโป นายวางใจเถอะ ต่อไปถ้าหากเจอคนกล้าทำแบบนี้อีก ฉันจะต้องตัดมือมันแน่ ! “

หยางโปพยักหน้าเบาๆ ไม่ได้พูดมาก

ชุยซื่อหย่งส่งสัญญาณให้ชุยอี้ผิงแล้วหันหลังออกไป ชุยอี้ผิงก็เดินตามออกไป

ภายในห้องผู้ป่วยเหลือเพียงหยางโปกับชุยซื่อหยวนสองคน หยางโปมองไปก็เห็นสีหน้าของชุยซื่อหยวนซีดเซียวเล็กน้อย ” คุณไม่เป็นอะไรนะ ? “

ชุยซื่อหยวนส่ายหน้า ” ฉันไม่เป็นอะไร “

หยางโปก้มหน้าไม่ได้พูดจา เนิ่นนานถึงค่อยเอ่ยถามอย่างไม่ใส่ใจออกมา ” งานเลี้ยงวันเกิดนายผู้เฒ่าเดือนหน้า วันที่เท่าไหร่ ? “

ชุยซื่อหยวนดวงตาเปล่งประกาย เอ่ยอย่างดีใจ ” เป็นวันที่ 23 เดือนหน้า ! “

หยางโปพยักหน้า ” ถึงเวลาผมจะติดต่ออี้ผิงไป “

กล่าวจบ หยางโปก็ไม่ได้รั้งอยู่นาน เขาหันหลังแล้วก็จากไป

ชุยอี้ผิงเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว มองเห็นอารองยิ้มเซ่อจ้องกำแพงสีขาวเขม็ง ก็อดที่จะเอ่ยไม่ได้

” คุณอารอง คุณอาไม่เป็นอะไรนะครับ ? “

ชุยซื่อหยวนยังคงยิ้มอย่างยินดี ” เสี่ยวโปจะไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดคุณพ่อ ! “

ชุยอี้ผิงดีใจมาก ” จริงเหรอครับ ? ดูท่าเขาจะไม่ได้ใจแข็งเป็นหินแล้ว ! “

อาหลานสองคนตื่นเต้นมาก สนทนาเรื่องหยางโปอยู่ค่อนวัน ชุยซื่อหยวนจู่ๆ ก็เอ่ยถามว่า ” อี้ผิง กำแพงที่นั้นทาสีรึยัง ? “

” คุณอารอง คุณอาวางใจได้ ผมส่งคนไปทาสีขาวให้ใหม่แล้ว รับรองว่าจะกู้ที่นั่นให้เหมือนเดิม ! ” ชุยอี้ผิงกล่าว

ชุยซื่อหยวนพยักหน้า ถอนหายใจเบาๆแต่กลับไม่ได้พูดมาก ซ่งห้าวซวนเป็นคนบ้านเดิมของหลี่หมิ่น เขาก็จัดการไม่ถนัด

ชุยอี้ผิงยืนทำท่าจะพูดแต่ก็ไม่พูดอยู่ด้านข้าง แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ยังไม่พูดออกไป เขาเข้าใจดีว่าชุยซื่อหยวนภายนอกไร้ความรู้สึก แต่ความจริงแล้วเนื้อแท้ลังเลไม่แน่ใจอยู่บ้าง ในจุดนี้พวกเขาพ่อลูกต่างตระหนักดี !

หยางโปกลับไปถึงหน้าบ้าน มองเห็นระเบียงทาสีใหม่แล้ว ซึ่งทาสีขาวใหม่ ห้องตรงข้ามเหมือนจะได้ยินเสียงไขกุญแจเขาก็เปิดประตูออกมาแล้วมองเขา ” สวัสดีครับ ! “

หยางโปหันหลังไปมอง มองเห็นอีกฝ่ายเป็นผู้ชายอายุสักสามสิบปี เขาพยักหน้า ” สวัสดีครับ “

” นี่คุณเป็นอะไรไป ? ติดหนี้เหรอ ? ทำไมมันถึงเกิดเรื่องแบบนี้ ก่อนหน้านั้นผมยังโทรไปแจ้งตำรวจ แค่คนพวกนั้นก็แย่เกินไปจริงๆ ! ” ชายหนุ่มกล่าว

หยางโปพยักหน้า ” ถ้างั้นก็ขอบคุณมากจริงๆ วันนี้รบกวนคุณแล้ว ผมไปขัดขาคนอื่น มีคนอยากจัดการผม ดังนั้นถึงได้ทำเรื่องแบบนี้ ถ้าหากเพิ่มความลำบากให้คุณ ผมก็ต้องขออภัยคุณด้วย “

ชายคนนั้นรีบโบกมือ ” ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ก็แค่ถ้าทำเรื่องแบบนี้ เด็กในบ้านเกรงว่าจะรับไม่ไหว “

หยางโปส่ายหน้า ” คุณวางใจเถอะครับ จะไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีกแน่นอน “

” ถ้างั้นก็ดี ! “

เสียง ” ปัง ” ดังขึ้น อีกฝ่ายปิดประตูไปแล้ว หยางโปชะงักไปเล็กน้อย เขาคล้ายจะเข้าใจความคิดของอีกฝ่าย ให้ใครเจอเรื่องแบบนี้ก็ต้องหวาดกลัว แล้วก็ไม่แปลกที่ห้องเพื่อนตรงข้ามจะตอบกลับแบบนี้ ถึงแม้จะพูดอย่างมีมารยาท แต่ลับหลังไม่รู้ว่าจะด่าเขาไปกี่รอบแล้ว !

หยางโปส่ายหน้า เปิดประตูกลับเข้าไปในห้อง

หลี่หมิ่นออกมาจากโรงพยาบาล ในใจโศกเศร้า เธอก็แค่อยากให้หลานชายของตนไม่ก่อเรื่องแบบนั้น ทำไมเขาถึงชอบทำเรื่องให้คนกังวลใจแบบนี้ออกมาได้ ?

คืนนั้นเธอรีบไปที่บ้านของน้องชาย มองเห็นซ่งฉีหู่เปิดประตู หลี่หมิ่นก็ผลักเขาเข้าไป เดินเข้าไปข้างใน

“ลูกชายของนายล่ะ ? ลูกชายของนายอยู่ที่ไหน ? “

ซ่งฉีหู่สวมชุดนอน มองพี่สาวบ้านตนอย่างงุนงงสับสนเล็กน้อย ” นี่มันอะไรกัน ? กังวลใจแทบแย่ นี่จะทิ้งฐานะคุณนายของพี่ไปแล้วรึไง ! “

” คุณนาย ! คุณนายหลานแกสิ ! ” หลี่หมิ่นหยิบหมอนอิงมาจากโซฟา แล้วก็โยนไป

ซ่งฉีหู่รีบใช้สองมือบังข้างหน้า มองเห็นท่าทางโกรธเกรี้ยวของหลี่หมิ่นก็หยิบน้ำเย็นแก้วหนึ่งมาวางไว้ตรงหน้าเธอ ” พี่สาว นี่เกิดอะไรขึ้น ? ดื่มสักหน่อยจะได้ใจเย็นๆ ! “

หลี่หมิ่นจ้องมองซ่งฉีหู่ ” นายจะมาถามฉันทำไม ? นายน่าจะไปถามลูกชายของนายนะ เขาทำอะไรไปกันแน่ ? “

” เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ? ” ซ่งฉีหู่ร้อนใจขึ้นมา

” ลูกชายของนายส่งคนไปตีลุงเขยของเขา ! ” หลี่หมิ่นเอ่ยตาถลน

ซ่งฉีหู่สีหน้าชะงักค้าง แล้วก็ฝืนยิ้ม ” ไม่ใช่มั้ง ? “

” ตอนนี้ชุยซื่อหยวนอยู่ที่โรงพยาบาล กระดูกข้อมือร้าวข้างหนึ่ง เขาล้มที่บันได ตอนนี้ต้องอยู่โรงพยาบาลสังเกตอาการ ฉันยังจะหลอกนายอีกเหรอ ? ” หลี่หมิ่นโมโหมาก

ซ่งฉีหู่ทุบโต๊ะอย่างแรง ” ไอ้ลูกเวรนี่ ฉันจะตีมันให้ตาย ! “

กล่าวจบ เขาก็หันไปมองหลี่หมิ่น ” ฉันจะโทรหาเขาเดี๋ยวนี้เลย ไอ้เด็กเวรนี่ตอนนี้จะต้องแล่นไปอยู่ร้านเหล้าแล้วแน่ๆ ! “

กล่าวจบ ซ่งฉีหู่ก็หยิบโทรศัพท์ออกมา ไม่นานก็โทรติด ซ่งฉีหู่ตวาดอย่างโมโหทันที ” ไอ้ลูกเวร แกอยู่ที่ไหน ? ทำไมแกถึงส่งคนไปตีลุงเขย ? แกไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม ? “

ซ่งห้าวซวนอยู่ที่ร้านเหล้า ข้างในดังจนเสียงสะเทือนแก้วหู เขาจึงฟังเสียงอีกฝ่ายไม่ออก ” อะไรนะ ? อะไร ? “