เนตรเซียนทะลุสมบัติ - ตอนที่ 865 เตือนด้วยความปรารถนาดี

ตอนที่ 865 เตือนด้วยความปรารถนาดี

อู่อีโค้งคำนับให้จากนั้นถึงได้หันกลับไปมองหยางโป ” คนนี้คือคุณทานากะ เขาเป็นผู้ช่วยที่ไว้ใจได้มากที่สุดของทานิกาวะ “

หยางโปจับมือกับอีกฝ่าย   ทานากะบีบมืออย่างแรง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด หยางโปจึงรู้ว่าชายคนนี้น่าจะเป็นคนที่มีความทะเยอทะยานสูง !

แต่หยางโปก็ไม่ได้สนใจ เพราะเป้าหมายของเขาคือโสมเขียว คนที่ต้องการหยุดเขาไม่ให้ได้

โสมเขียวมา ล้วนแล้วแต่เป็นศัตรู !

หลังจากขึ้นรถมา อู่อีและทุกคนก็ไม่ได้เอ่ยปากพูดจาอะไรกัน  หลังจากรถขับมาได้กว่าครึ่งชั่วโมงในที่สุดก็มาจนถึงโรงแรม

อู่อีแปลกใจมากเธอมองหน้าทานากะ ” นี่ใครเป็นคนจัดการ ? ฉันไม่ได้บอกเอาไว้ก่อนแล้วหรือไงว่าให้ตรงไปหาทานิกาวะเลย ทำไมต้องพาเรามาที่โรงแรม ? “

ทานากะดูสีหน้าลำบากใจ “ คุณหนูอู่อี คุณอย่าทำให้ผมลำบากใจเลย นี่เป็นการเตรียมการของคุณผู้ชาย ”

อู่อีขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก  จึงหันไปพูดกับหยางโปว่า ” ต้องขอโทษด้วยจริงๆฉันทำให้นายต้องลำบากแล้ว “

หยางโปยิ้มและปัดมือ ” แต่ฉันกลับคิดว่าโรงแรมก็ไม่เลวนะ  แค่เธอต้องเร่งจัดการให้เร็วที่สุด

ฉันหวังว่าเรื่องนี้จะสามารถจัดการและทำการคลี่คลายได้โดยเร็วที่สุด ! “
อู่อีพยักหน้า ” ฉันหวังว่ามันจะเร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ “

หลังจากที่แต่ละคนเปิดห้องของตัวเองเสร็จแล้ว  ทานากะก็ขอไปส่งทั้งสองคน เมื่อเดินมาถึงมุมหนึ่งทานากะก็กระซิบบอกกับหยางโปไปว่า “ คุณอย่ามาหวังสูงเป็นคางคกอยากกินเนื้อหงส์

ช่วยดูฐานะตัวเองด้วย คุณหนูอู่อีไม่มีทางคบกับคนบ้านนอกอย่างคุณ และเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องด้วยหรอก ! ”

หยางโปเหลือบมองหน้าทานากะแล้วถามเสียงดังไปว่า ” อะไร ? คุณพูดอะไร ? อู่อีหุ่นดีเหรอ ?

ก็เห็นๆกันอยู่ว่ามันเรียบอย่างกับสนามบิน ไม่เห็นเหรอ ! “

สีหน้าของทานากะเปลี่ยนไปทันที เขากำลังจะเดินไปเบียดหยางโป เวลานี้อู่อีก็เดินตามหลังมาถึงพอดี ทานากะเหลือบมองหยางโปอย่างแค้นเคือง สีหน้าก็กลับมายิ้มแย้มทันที

หยางโปมองดูการเปลี่ยนแปลงไปร้อยแปดพันเก้าบนใบหน้าของทานากะ  ก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้
อู่อีรู้สึกมึนงง โดยไม่มีสาเหตุ ” นายหัวเราะอะไร ? “

หยางโปโบกมือ “ ไม่เป็นไร ฉันแค่อยากยิ้มเฉยๆ ”
ทานากะกระซิบกับอู่อี ” เจ้าหมอนี่สมองมีปัญหาหรือเปล่า ? “
อู่อีจ้องหน้าทานากะตาเขม็ง ” อย่าพูดจาไร้สาระ “

หยางโปเดินกลับไปที่ห้องจากนั้นก็หันไปยิ้มให้ทานากะและไม่ได้พูดอะไรมาก

แต่มันทำให้ทานากะอดที่จะขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้

อู่อีกำลังจะเดินกลับห้อง แต่ก็ถูกทานากะขว้างเธอเอาไว้ ” คุณหนู นายท่านขอให้คุณกลับบ้าน “

” เขาขอให้ฉันกลับบ้าน ? พวกเขาสองคนไม่ทะเลาะกันแล้วเหรอ ? ” อู่อีถาม

สีหน้าทานากะเต็มไปด้วยความลำบากใจ “ คุณหนูอู่อี คุณควรจะสนใจเรื่องอื่นสักหน่อยได้ไหม ? ”
อู่อีอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “ ฉันไม่สนใจเรื่องอื่นหรอก ฉันสนใจแค่เรื่องนี้เท่านั้น ”

เมื่อเห็นว่าทานากะยังไม่ตอบกลับมาสักที อู่อีก็ไม่ได้ถามอะไรอีก ” คืนนี้ฉันจะพักอยู่ที่โรงแรม

นายไปจัดการหน่อยก็แล้วกัน พรุ่งนี้ฉันอยากเจอเขา ! “
ทานากะพยักหน้าแล้วหันหลังเดินจากไป

เมื่อมองตามหลังของทานากะ  อู่อีก็อดที่จะขมวดคิ้วขึ้นไม่ได้  มีอยู่หลายเหตุผลที่เธอไม่เต็มใจที่จะกลับมา  ทานิกาวะและภรรยาของเขามักจะทะเลาะกันเพราะเรื่องของเธอตอนนี้ทานิกาวะป่วยหนัก  แต่ภรรยาของเขาก็ยังคงหาเรื่องทะเลาะด้วยอยู่บ่อยครั้ง

ยิ่งไปกว่านั้นอู่อีก็ยังรู้ดีอีกว่าทานิกาวะดูเหมือนจะมีความตั้งใจที่จะให้เธอแต่งงาน แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการอย่างแน่นอน !

เช่นเดียวกับทานากะที่เพิ่งเดินออกไปเมื่อสักครู่  เขาเป็นสมาชิกคนหนึ่งที่ตามจีบเธออยู่

พ่อของทานากะเป็นผู้อาวุโสคนสำคัญของกลุ่มอินากาวะ เขาได้เป็นเลขานุการของทานิกาวะตั้งแต่อายุยังน้อย ในกลุ่มอินากาวะถือว่าเขาเป็นดาวรุ่งดวงใหม่ แต่อู่อีไม่เต็มใจที่จะยอมรับการตามจีบแบบนี้ นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงไปอยู่ที่ลอสแอนเจลิส !

อู่อีรู้ดีว่าทานิกาวะเหลือเวลาอยู่ไม่มากแล้ว  พ่อผู้ให้กำเนิดราคาถูกคนนี้ตามหาเธอพบเมื่อปีที่แล้ว ถึงกับใช้อำนาจวางแผนที่จะจัดงานแต่งของเธอ นี่จึงเป็นสิ่งที่เธอไม่สามารถทนได้  ด้วยเหตุผลนี้เธอจึงตกลงให้หยางโปกลับมาด้วย เพราะเธอคิดว่า หยางโปจะทำหน้าที่เป็นเกราะป้องกันและทำให้เธอควบคุมโชคชะตาของตัวเธอเองได้ ! หยางโปที่กำลังนั่งฝึกสมาธิอยู่บนเตียง ไม่ได้คิดคำนึงถึงเรื่องนี้เลย เขาคิดไม่ถึงเลยว่า ทำไมจู่ๆอู่อีถึงเชื่อว่าเขาสามารถรักษาอาการป่วยของ

ทานิกาวะได้ !

แม้ว่าจะอยู่ในเขตชานเมือง แต่พลังลมปราณของที่นี่ก็มีอยู่อย่างไม่เพียงพอ หยางโปฝึกฝนได้ช้ามากทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น หยางโปจึงทำได้เพียงค่อยๆผ่อนพลังลมปราณออกมาและหยุดการฝึกฝน และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

“ เกิดอะไรขึ้น ? ” หยางโปถาม
ลัวย่าวหัว ถือโทรศัพท์และดูเหมือนจะหยุดเสียงหัวเราะออกมาไม่ได้ ” นายรู้ไหม ? เมื่อคืนมีโจรมาที่ห้องของนาย ! “

“ โจร ? ” หยางโปตกใจมาก “ มีของอะไรถูกขโมยไปบ้าง ? ”
” นายสบายใจได้ ไม่มีอะไรถูกขโมยไป ขโมยคนนั้นโง่มากๆเขาอ้วนมากจนติดแหง็กอยู่ที่หน้าต่าง ออกมาไม่ได้ ! ” ลัวย่าวหัวหัวเราะ  ฮ่าๆเสียงดัง

หยางโปค่อนข้างแปลกใจ “ ติดแหง็กอยู่ ? ”
” ใช่ นายเดาออกไหมว่าเป็นใคร ? ” ลัวย่าวหัวกล่าว

หยางโป ลังเลเล็กน้อย ” ใช่หยางเต๋อเชิงหรือเปล่า ” “ ใช่ เป็นเขา ตอนเช้าเขามาหาฉัน และหวังว่าฉันจะโม้ต่อหน้านายเพื่อช่วยให้เขามาจัดการธุระให้ แถมยังมอบของขวัญชิ้นเล็กๆให้กับฉัน

คิดไม่ถึงว่าเขาจะไม่กลับไป แต่กลับไปซ่อนตัวอยู่ในสวน และรอคอยโอกาสจนฟ้ามืด คิดที่จะเข้าไปในห้องของนายเพื่อขโมยของ แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะอ้วนเกินไป ที่จะเข้าไปได้ ! “

ลัวย่าวหัวหัวเราะไปด้วยในขณะที่อธิบายไปด้วย

หยางโปคิดถึงรูปร่างที่อ้วนท้วมของหยางเต๋อเชิง ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เพราะเขาพอจะจินตนาการถึงสถานการณ์ในเวลานั้นออก !
“ ใครส่งเขามา ” หยางโปถาม

” อู่อี ” ลัวย่าวหัวตอบ “ นายต้องระมัดระวังตัวให้มากขึ้นเวลาที่นายอยู่ในประเทศญี่ปุ่น

สภาพร่างกายของคุณอวี่เหวินอยู่ในเกณฑ์ที่ดี บวกกับช่วงนี้เขาได้เตรียมวัสดุยาเอาไว้เป็นจำนวนมาก เขาน่าจะสามารถยืนหยัดอยู่ต่อได้สักระยะหนึ่ง ”

หยางโปพยักหน้า “ โอเคฉันจะระวังตัว ” หลังจากวางสาย หยางโปก็อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้

เขาพอจะเดาออกว่าเรื่องนี้มีอู่อีชักใยอยู่เบื้องหลัง แต่คิดไม่ถึงว่ามันจะเป็นคำสั่งของอู่อีจริงๆ

แต่มันก็ไม่น่าแปลกเมื่อเบลสันถูกอู่อีจับตัวไป เพื่อนแสนดีอย่างหยางเต๋อเชิงคนนี้คงลืมเขาไม่ได้ !

หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน  หยางโปก็จมดิ่งเข้าสู่ห้วงแห่งการฝึกฝนอีกครั้ง ไม่ว่าจะเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรขึ้นข้างนอก เพียงแค่พลังเพิ่มขึ้น  เขาก็ไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใด !

ในอดีตหยางโป คิดเสมอว่าอวี่เหวินเป็นยอดฝีมืออยู่แล้ว แต่ครั้งนี้ตอนที่เขาออกไป มันจึงทำให้เขารู้ชัดว่า ในความแข็งแกร่งที่มีก็ยังมีคนที่แข็งแกร่งกว่าอยู่เสมอ !

ในวันที่สองหยางโป ตื่นขึ้นมากินข้าวเช้าอู่อีก็รีบเข้าไปนั่งตรงข้ามเขาทันที ” ทุกอย่างถูกจัดเตรียมเอาไว้หมดแล้ว  นายจะได้เจอกับเขาวันนี้ “

หยางโปเงยหน้าขึ้นชำเลืองมองอู่อี ” ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดี หวังว่าเธอจะรักษาสัญญานะ “
อู่อีไม่พูดอะไรมาก หันหลังเดินออกไปด้านนอก จากนั้นหยางโป ก็เดินตามออกไป

เมื่อเจอกับผู้ชายที่ชื่อทานากะคนเมื่อวานนี้อีกครั้ง เขาก็ชำเลืองมองไปที่หยางโปอย่างดูถูก

จากนั้นถึงได้หันไปมองอู่อี ” คุณหนูอู่อี คุณจะต้องได้รับความกดดันมากแน่ๆ  ถ้าคุณพาเขากลับไปด้วย ! “

อู่อีเหลือบมองเขา “ มันเกี่ยวอะไรกับคุณหรือไง ? ”
ทานากะรู้สึกสำลักออกมาทันที ” ผมแค่อยากเตือนด้วยความปรารถนาดี “
อู่อีไม่ได้พูดตอบโต้อะไร บรรยากาศตรงหน้าจึงค่อนข้างที่จะเงียบ

หยางโป ไม่ได้พูดอะไรตั้งแต่ต้นจนจบ  เพราะเขารู้ดีว่าทั้งหมดนี้มันก็เป็นเพียงเรื่องเล็กเท่านั้น

ถ้าเขารักษาอาการป่วยของทานิกาวะไม่ได้จริงๆ นั้นถึงจะเป็นหายนะ !