เนตรเซียนทะลุสมบัติ - ตอนที่ 906 จ่ายค่าเครื่องบินให้พวกคุณ

แอร์โฮสเตสสาวทําอะไรไม่ถูก “ คุณสุภาพบุรุษโปรดอย่าทําให้ฉันลําบากใจ ฉันเป็นแค่คน มาส่งข่าวเท่านั้น”

ลัวย่าวหัวยิ้มและพูดว่า “ คุณผู้หญิง คําพูดนี้ควรจะเป็นผมที่เป็นฝ่ายพูดนะคุณเป็นเพียง คนที่มาส่งข่าว จะมาทําให้ผมลําบากใจได้ยังไง ? ”

จู่ๆแอร์โฮสเตสสาวก็รู้สึกประหลาดใจ ใบหน้ารูปไข่ที่สวยงามก็เงียบขรึมลง เดิมที่เธอไม่เต็มใจที่จะทํางานนี้ แต่กัปตันบอกกับทุกคนว่า แต่ละคนจะได้รับรางวัลห้าหมื่นถึงหกพันดอลลาร์

เธอก็ถึงกับตกตะลึงไปเลย !

ห้าหกหมื่นดอลลาร์ ประมาณสามสี่แสนหยวนซึ่งเทียบเท่ากับเงินเดือนสามปีกว่าของเธอ !

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกัปตันยังให้สัญญากับเธอว่า ตราบใดที่เธอนํากระเป๋าเดินทางมาได้

เขาจะให้เงินหนึ่งแสนดอลลาร์แก่เธอ !

แอร์โฮสเตสคนสวยจ้องไปที่ตัวยาวหัว “ เอาล่ะ ในเมื่อคุณไม่ยอมส่งมอบมันมา แต่ให้คนอื่นรอบตัวคุณตกอยู่ในอันตราย ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะไม่บีบบังคับ ”

หลังจากนั้นพูดจบ แอร์โฮสเตสสาวก็หันหลังเดินจากไป

หยางโปหันไปขยิบตาให้ลัวย่าวหัว ตัวยาวหัวจึงพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า ” งั้นก็ได้ คุณยังไม่ต้องไป ผมจะส่งมอบให้เดี๋ยวนี้”

แอร์โฮสเตนสาวหันกลับมามอง ดูเหมือนจะค่อนข้างสองจิตสองใจ

ลัวย่าวหัวเลื่อนกระเป๋าสัมภาระอีกใบลงมา จากนั้นเขาก็เปิดกระเป๋าสัมภาระออกมา ด้านใน มีห่อของถูกห่อไว้เป็นชั้นๆ มีเบาะที่เป็นฟองอากาศถูกวางไว้รอบๆกระเป๋าสัมภาระ และห่อไว้ อย่างแน่นหนา

” ผมเดาว่าพวกเขาสองคนนั้นคงทําเพื่อของชิ้นนี้ “ ลัวย่าวหัวชี้ไปที่กระเป๋าสัมภาระ รอยยิ้มบนใบหน้าหุบลงไปทันที

“ เกรงว่าพวกเขาคงจะยังไม่รู้ว่านี่คืออะไร นี่คือหัวงูทองสัมฤทธิ์ ย้อนกลับไปเมื่อครั้งกองกํา ลังพันธมิตรแปดชาติได้เผาทําลายพระราชวังฤดูร้อนเก่าและได้ปล้นศีรษะสัตว์ทั้งสิบสองราศีไป ในช่วงหลายปีมานี้ หัวสัตว์ทองสัมฤทธิ์ที่ก่อให้เกิดความปั่นป่วนโกลาหลระหว่างประเทศ อยู่ตรง นี้แล้ว !”

ในขณะที่พูดอยู่นั้น ล้วย่าวหัวก็เปิดห่อของออก จึงเผยให้เห็นหัวงูทองสัมฤทธิ์ที่อยู่ด้านใน

ลัวย่าวหัวกอดหัวงูทองสัมฤทธิ์ไว้ “ นี่คือหัวงูทองสัมฤทธิ์ นี่เป็นสมบัติของชาติของคนจีนเรา

ซึ่งเป็นสมบัติของชาติที่ถูกปล้นไปในช่วงพันธมิตรแปดชาติเมื่อหนึ่งร้อยปีก่อน วันนี้พวกเรา น้ำมันกลับมาแล้ว พวกเราหวังว่าในระหว่างทางที่ประเทศจีนค่อยๆพัฒนาขึ้นจะสามารถแสดง ศักยภาพของตัวเองได้ !”

“ แต่ตอนนี้สมบัติของชาติชิ้นนี้กําลังตกเป็นเป้าของคนอื่น เพราะตามราคาประมูลก่อนหน้านี้ ที่ฝรั่งเศส มูลค่าของหัวงูทองสัมฤทธิ์มีมากกว่า 100 ล้านหยวน ! มีอาชญากรบางคนกําลังจับตาดู สมบัติของชาติชิ้นนี้อยู่ พวกเขาต้องการที่จะแย่งชิงมันไป ผมเป็นคนหนึ่งที่ไม่ยินยอม ! “

หยางโปยืนอยู่ข้างลัวย่าวหัว ปรบมืออย่างดัง และทุกคนต่างก็ปรบมือตามอย่างกระตือรือร้น

นี่เป็นการวางกลยุทธ์ที่พวกเขาเพิ่งพูดคุยกันเมื่อสักครู่ ลัวย่าวหัวมีวาทศิลป์ในการพูดที่ดี

และยังปลุกปั้นเก่งมากอีกด้วย

“ สมบัติของชาติจะต้องถูกนํากลับไปอย่างปลอดภัย !”

“ ในเมื่อนี่คือหัวงูทองสัมฤทธิ์ พวกเราต้องนํากลับไปให้ได้อย่างแน่นอน !”

” ใช่ พวกเราจัดตั้งทีมขึ้นเพื่อปกป้องสมบัติของชาติเป็นการเฉพาะดีกว่า ! “

” ผมเข้าร่วมด้วย ! ”

“ ผมก็ขอเข้าร่วมด้วย !”

สถานการณ์เช่นนี้เป็นสิ่งที่หยางโปและลัวยาวหัว ไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะเกิดขึ้น เดิม ที่พวกเขาคิดว่า ถ้าสถานการณ์ปกติทุกคนคงจะสนใจเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก และคงจะมาเป็นพยานให้พวกเขาได้ วิธีนี้ถ้าแอร์โฮสเตสสาวจะนํากระเป๋าเดินทางไปพวกเขาก็คงจะมีเหตุผลที่ปลุก ปั่นกระแสขึ้นมาได้ !

มีหรือจะคิดว่าคนจีนที่อยู่ในที่เกิดเหตุจะกระตือรือร้นมากถึงเพียงนี้ เมื่อได้ยิน ว่าพวกเขากําลังนําสมบัติของชาติกลับจีน พวกเขาถึงกับจะเข้าร่วมปกป้อง และถึงกับที่จะจัดตั้งก ลุ่มขึ้นมาปกป้องเลยที่เดียว !

หยางโปรู้สึกตื้นตันใจมากในเวลาเดียวกันก็ละอายใจต่อแผนการของพวกเขาที่ไม่สามารถดํา เนินการให้เป็นจริงได้

ลัวย่าวหัวตอบสนองโดยเร็ว เขาหันไปมองแอร์โฮสเตส “ คุณอยากจะไปรายงานหน่อยไหม ?

แอร์โฮสเตสจนปัญญาเธอจึงทําได้เพียงหันหลังกลับไปและกําลังจะกลับไปรายงาน แต่ไม่รู้ เมื่อไรที่กัปตันมายืนอยู่นอกกลุ่มฝูงชนแล้ว

กัปตันเป็นชายหนุ่มวัยสามสิบกว่า เขาเดินออกมาด้วยสีหน้ามั่นใจในตัวเอง “ เรื่องที่ทุกท่าน พูดถึงเมื่อสักครู่ ผมได้ยินหมดแล้ว ทุกคนต่างก็มีความรักชาติกันมาก พวกเราลูกเรือของสายการ บินก็เป็นคนจีนเหมือนกัน พวกเราก็เป็นคนจีนที่รักบ้านเกิดเมืองนอนมากเช่นกัน ดังนั้นพวกเราจึงขอร้องให้สุภาพบุรุษท่านนี้ส่งมอบุกระเป๋าเดินทางให้ เพราะพวกเรามีประสบการณ์ที่ครบครัน สามารถที่จะปกป้องสมบัติของชาตินี้ไว้ได้ ! “

กัปตันดูเป็นคนเข้มงวดกวดขันแต่จริงๆแล้วกลับรู้สึกหวาดกลัวอยู่ไม่น้อยเพราะเขาไม่แน่ใจที่

ลัวยาวหัวพูดมาทั้งหมดว่าเป็นความจริงหรือเท็จ ถ้ามันเป็นสมบัติของชาติจริงๆเขาคงไม่เพียงตกงาน แต่อาจถูกตัดสินโทษจําคุกอีกซะด้วยซ้ํา !

ผู้โดยสารรอบข้างมองหน้ากัน เวลานั้นไม่รู้ว่าจะเชื่อใครคนไหนดี

หยางโปยืนขึ้น “ ในเมื่อทุกคนต่างก็พยายามปกป้องสมบัติของชาติ ถ้าอย่างนั้นก็มาร่วมมือ กันเถอะ ! ลูกเรือทั้งหมดบนเครื่องบินมีกี่คน และคนฝั่งทางของเรามีกี่คน ทุกคนร่วมกันปกป้องสมบัติของชาติด้วยกันแบบนี้ตกลงไหม ? ”

กัปตันเหลือบมองมาทางหยางโปอย่างมีความหมายลึกซึ้ง “ ตอนนี้ดูเหมือนว่า พวกเราไม่สามารถระบุจํานวนอาชญากรได้ ดังนั้นก็เป็นเรื่องปกติที่จะไม่มีทางแยกแยะตัวตนของทุกคนออกได้

หยางโปหัวเราะออกมาและชี้ไปที่ ลัวย่าวหัว “ พวกเราอยู่ด้วยกัน ผมคิดว่าบนเครื่อง บินจะต้องมีตํารวจและแพทย์ที่สามารถพิสูจน์ตัวตนได้ และมีหน้าที่การงานที่เป็นหลักแหล่ง ที่คว รค่าแก่การไว้เนื้อเชื่อใจได้ ! ”

กัปตันถึงกับตะลึงนิ่งอึ้งไปทันที เขายังคงส่ายหน้า “ มีงานที่มั่นคงเป็นหลักแหล่ง ก็ไม่แน่ ว่าจะเป็นคนดีได้ ! ”

หลายคนในที่เกิดเหตุต่างชายตามองมา ทุกคนจ้องมองไปที่กัปตันตาเขม็งบรรยากาศใน ที่เกิดเหตุตึงเครียดขึ้นมาทันที !

“ ผมเป็นตํารวจนี้คือใบรับรองการบังคับใช้กฎหมายของผม ที่สามารถพิสูจน์ได้ ! ผมคิดว่าผมสามารถแบกรับความรับผิดชอบดังกล่าวได้ !”

” ฉันทํางานใน Lenovo กําลังกลับมาจากการเดินทางไปทํางานนอกสถานที่ที่สหรัฐอเมริกา นี้คือใบอนุญาตทํางานของผม ผมก็เป็นพยานให้ได้เช่นกัน ! ”

“ฉันเป็นศัลยแพทย์กระดูกที่โรงพยาบาล อันดับสี่ของติ่งจิง…”

หลายคนที่อยู่ในที่เกิดเหตุลุกขึ้น พวกเขายืนขึ้นประกาศสถานะตัวเองและขอปกป้องสมบัติ ของชาติด้วยกัน !

กัปตันถึงกับตกตะลึงเขาไม่คาดคิดมาก่อนว่า แค่เขาหลุดปากพูดออกไปแค่คําเดียวจะเกิด เรื่องแบบนี้ขึ้น ! ทุกคนในที่เกิดเหตุมีความกระตือรือร้น และหลายคนต่างก็ต้องการที่จะปกป้อง สมบัติของชาติด้วยกัน !

แอร์โฮสเตสรีบเอ่ยปากพูดทันที ” ทุกคนไม่ต้องใจร้อนไป ไม่ต้องใจร้อน กัปตันของเราไม่ได้ มีความหมายอื่นแอบแฝง เขาแค่ต้องการปกป้องสมบัติของชาติเหล่านี้ให้ดีก็เท่านั้น ! “

“ ถ้าอย่างนั้นคุณว่ามาสิ พวกเรามีคุณสมบัติที่จะปกป้องหัวงูทองสัมฤทธิ์ได้หรือเปล่า ? ” 

” ใช่ คนอย่างพวกเรามีคุณสมบัติพอไหม ?”

ลัวย่าวหัวชําเลืองมองหน้ากัปตัน ” ผมว่านะพวกเขาต้องร่วมมือกับโจรปล้นจี้พวกนั้นแน่ๆ

ตอนนี้ผมอยากดูจริงๆ ว่าพวกโจรที่ปล้นจี้พวกนั้นกําลังทําอะไรอยู่ ?”

“ มันก็ไม่แน่นะ ! ” หยางโปพูดคล้อยตามไปคําหนึ่ง

สีหน้าของกัปตันถอดสีไปเล็กน้อยและพูดด้วยความโกรธ” พวกคุณกําลังพูดถึงเรื่องไร้สาระอะไรกัน ? พวกเราจะร่วมมือกับพวกโจรได้ยังไง ?

พอพูดจบ กัปตันก็หันไปขยิบตาส่งซิกให้แอร์โฮสเตส

แอร์โฮสเตสรู้ในทันที เธอค่อยๆเดินกลับไปที่ห้องโดยสารด้านหน้าอย่างช้าๆ

แต่หยางโปกลับขมวดคิ้วขึ้น เขารู้สึกว่าบางอย่างมีปัญหา รู้สึกว่าปฏิกิริยาตอบ สนองของกัปตันดูแปลกไปหน่อย เขาไม่เพียงมองไปที่กัปตัน “ อ้อ ในเมื่อไม่ได้ร่วมมือกัน ถ้าอย่า งนั้นพวกเราก็เลือกคนมาสักสองสามคน และพวกเราก็ไปดูที่ห้องโดยสารด้านหน้าด้วยกัน และ ถือโอกาสนําหัวงูทองสัมฤทธิ์ไปส่งด้วย จากนั้นพวกเราก็ค่อยคุ้มกันอยู่ที่นั่นด้วย !”

” มีลูกเรือจํานวนมากอยู่ในห้องโดยสารด้านหน้า ผมไม่สะดวกที่จะให้เข้าไป

จะว่าไปแล้ว พวกคุณเป็นลูกค้า พวกเราต้องให้บริการพวกคุณ !” กัปตันอธิบาย

หยางโปส่ายหน้า ” ไม่ไม่เป็นไร แอร์โฮสเตสสามารถนั่งตรงนี้ได้ พวกเราไปอยู่ที่ห้องโดยสารด้านหน้าก็ได้แล้ว !”

” ถ้าหากห้องโดยสารด้านหน้าเกิดชํารุดเสียหายขึ้นมา พวกคุณจะชดใช้ไหม ? “  กัปตันพูดอย่างหมดความอดทน

หยางโปโบกมือ “ ไม่เป็นไร ผมจะชดใช้เครื่องบินให้คุณลําหนึ่ง !”