เนตรเซียนทะลุสมบัติ - ตอนที่ 944 หลบหนี

ตอนที่ 944 หลบหนี

เหอจีจ้องหน้าหยางโปไม่วางตา “ คุณหยาง คุณอย่าทำแบบนี้สิ การสัมภาษณ์เสร็จเร็วมาก

แถมไม่ทำให้คุณเสียเวลามากอีกด้วย คุณคิดว่าจะได้ไหม ? ”

หยางโปกางแขนออก เห็นได้ชัดว่าไม่อาจที่จะช่วยเหลือได้ “ คุณผู้หญิง มันไม่ใช่ว่าผมไม่อยากทำ แต่มันเป็นเพราะว่าสถานะของผมมีขีดจำกัด ถ้าคุณกลับไปตรวจสอบดูสถานะของผมแล้วจริงๆ คุณจะตัดความคิดไปจากผมแน่นอน ! ”

หยางโปคุยโอ้อวดไปเรื่อยเปื่อย ไม่รู้ทำไม วันนี้เขารู้สึกเหมือนจะสนใจที่จะพูดคุยเรื่องพวกนี้กับอีกฝ่ายและไม่ได้รู้สึกรำคาญเช่นกัน

เหอจีจ้องมองหยางโป “ ในเมื่อคุณไม่ยอมให้ฉันสัมภาษณ์ และยังไม่ยอมช่วยฉันติดต่อหลูตงซิงให้ยอมสัมภาษณ์ แล้วคุณต้องการอะไรกันแน่ ? ”

หยางโปยิ้ม “ ตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว หรือว่าคุณอยากกลับบ้านไปกับผม ? ”

เหอจีมองหยางโปตั้งแต่หัวจรดเท้า “ คุณกล้าที่จะพาฉันกลับบ้านไหมล่ะ ? ”

“ ทำไมจะไม่กล้า ? ” หยางโปตอบ

ในระหว่างที่พูดคุยกันอยู่นั้น หยางโปก็ถือโอกาสกดปุ่มสวิตซ์ของลิฟต์ไปด้วย

เหอจีก็ไม่รู้สึกกลัวเช่นกัน และเดินตามหยางโปมาถึงชั้นบนตึกบ้านของเขาจริงๆ จนกระทั่งหยางโปเปิดประตูบ้าน เหอจีก็เดินตามหลังเขามาตลอด

หยางโปเปิดประตูมา ก็เห็นชุยอี้ผิงทั้งสองคนกำลังนั่งอยู่บนโซฟาดูโทรทัศน์อยู่ เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู ทั้งสองก็พากันหันหน้าไปมอง

“ คนคนนี้เป็นใคร ? ” ชุยอี้ผิงจ้องมองเหอจี ด้วยความรู้สึกแปลกใจ

หยางโปนิ่งไปพักหนึ่ง จากนั้นก็หันหน้ากลับไปมอง “ ผมลืมถามชื่อคุณไปเลย คุณชื่อว่าอะไรนะ ? ”

“ ฉันชื่อเหอจี เป็นนักข่าว อยากจะมาสัมภาษณ์คุณหยางสักครั้งหนึ่งนะค่ะ ” เหอจีเอ่ยปากพูด

ชุยอี้ผิงจ้องมองอย่างสำรวจ ก็อดที่จะหัวเราะร่าไม่ได้ “ ฉันว่าแล้วไหมล่ะ นี่มันต้องไม่ใช่เรื่องจริงแน่นอน ”

หงซิ่วซิ่วลุกขึ้น กล่าวต้อนรับอย่างเป็นกันเอง “ เข้ามาสิ คุณผู้หญิง รีบมานั่งเร็ว กินผลไม้กันก่อน ! อี้ผิง คุณไปต้มน้ำหน่อย ”

“ อืม ” ชุยอี้ผิงยิ้มพร้อมทั้งยืนขึ้น และเดินเข้าห้องครัวไป

เหอจีตกตะลึงไปสักพัก เดิมทีเธอคิดว่าหยางโปจะพักอยู่คนเดียวซะอีก คิดไม่ถึงว่า ในบ้านยังจะมีคนอื่นอยู่อีก อีกทั้งยังเป็นกันเองมากแบบนี้

หยางโปยิ้มให้แต่ก็ไม่ได้สนใจเหอจี เขาเปลี่ยนรองเท้า และเดินไปนั่งบนโซฟา จากนั้นก็หยิบแตงโมชิ้นหนึ่งขึ้นมากัดกิน

เหอจีถึงเพิ่งจะรู้ตัว และหันไปส่งยิ้มอย่างเขินอายให้หงซิ่วซิ่ว “ คุณไม่ต้องทำตัวเกรงใจขนาดนั้น ไม่ต้องเกรงใจนะ ”

หงซิ่วซิ่วดึงมือเหอจีให้เข้ามานั่ง ยิ้มและกล่าวว่า “ รีบนั่งลงเร็ว อยากสัมภาษณ์เสี่ยวโปเหรอ

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ดี เขาจะไม่ยอมตอบตกลงได้ยังไงกัน ? ”

เมื่อได้ยินหงซิ่วซิ่วพูดเช่นนี้ เหอจีก็กระตือรือร้นขึ้นมาทันที เธอรู้สึกว่าตัวเองหาทิศทางที่ถูกต้องเจอแล้ว “ ใช่ นี่เป็นเรื่องที่ดี ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมคุณหยางถึงไม่ยอมให้สัมภาษณ์ ! ”

เวลานี้ชุยอี้ผิงก็เดินกลับมา เขายกกาน้ำชาเข้ามาหา และหันไปขยิบตาให้หยางโป

หยางโปส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ “ คุณต้องการสัมภาษณ์หลูตงซิงมากกว่า เกี่ยวอะไรกับผมล่ะ ? ”

พอพูดจบ หยางโปก็ชี้มือไปทางชุยอี้ผิง “ เห็นผู้ชายคนนี้ไหม ? บุคคลผู้นี้ถึงจะเป็นบุคคลสำคัญที่คุณอยากจะสัมภาษณ์ นักวาดภาพชื่อดัง ตอนนี้ยังเป็นประธานผู้บ้าอำนาจของบริษัทสื่อบันเทิงอีก นี่คือคู่รักที่สมบูรณ์แบบในใจของสาวๆเลยก็ว่าได้ ! ”

“ เสี่ยวโป นี่นายพูดบ้าอะไรเนี่ย ! ” ชุยอี้ผิงรีบตะคอกว่าให้

หยางโปหันหน้ากลับไปมอง เมื่อเห็นหงซิ่วซิ่วทำหน้าไม่พอใจมองมา เขาก็รีบหัวเราะกลบเกลื่อน “ เอาล่ะ ก็เห็นเป็นแขกแล้วกัน ครั้งหน้าถ้าอยากจะสัมภาษณ์ ให้ไปหาหลูตงซิงนะ ”

เหอจีอดไม่ได้ที่จะหันไปมองหน้าหงซิ่วซิ่ว “ เขาเป็นใครกันแน่ ทำไมพอได้ยินเกี่ยวกับการสัมภาษณ์ ก็ทำราวกับว่าจะทำร้ายเขาอย่างนั้นแหละ ”

หงซิ่วซิ่วยิ้ม แต่ก็ไม่ได้อธิบายอะไร ในเมื่อหยางโปไม่ยินยอมที่จะพูด มันก็เป็นปกติที่เธอจะไม่พูดอะไรมาก

เหอจีเป็นนักข่าวมานานหลายปี เดินทางขึ้นเหนือล่องใต้เห็นผู้คนมามากมายในโลก

เมื่อเห็นหงซิ่วซิ่วพูดทักทายมาบ้าง เธอก็หันไปคุยกับหงซิ่วซิ่วแทน และคิดที่จะหลอกถามคำถามกับเธอ แต่คิดไม่ถึงว่า หงซิ่วซิ่วจะไม่ตกหลุมพราง ไม่ว่าจะทำยังไงก็หลอกถามอะไรเธอไม่ได้เลย

ทางด้านชุยอี้ผิงก็หนีไปอาบน้ำ หยางโปก็นั่งเบื่อไม่มีอะไรทำ ก็เลยไปอาบน้ำ หลังจากอาบน้ำกลับมาก็ยังเห็นทั้งสองคนยังคงพูดคุยกันอยู่

หยางโปจึงไม่สนใจพวกเธอเดินกลับเข้าห้องนอนไปเลย

เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากหยางโปลุกจากการนั่งสมาธิ ก็อาบน้ำล้างหน้าอย่างเรียบง่าย ในตอนที่กำลังจะออกไปฝึกฝนยามเช้าตรู่ที่สวนสาธารณะ กลับเห็นเหอจีเดินตามหลังเข้ามาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้

หยางโปอดที่จะขมวดคิ้วขึ้นไม่ได้ เขาหันหน้าไปมองเหอจีก็เห็นในมือของเธอถือกล้องถ่ายอยู่

ก็อดไม่ได้ที่จะถามไปว่า “ คุณคิดที่จะทำอะไรกันแน่ ? ”

เหอจีแกว่งกล้องถ่ายในมือไปมา “ ไม่มีอะไร คุณทำธุระไปเถอะ ฉันแค่อยากจะถ่ายทำกิจวัตรในแต่ละวันของเศรษฐีเท่านั้น ”

หยางโปถึงกับตกตะลึงไปทีเดียว และนึกขึ้นมาได้ ถึงกับตามติดเขามาได้ ก็คงมีแค่ชุยอี้ผิงเขาสองคนนั่นแหละ แต่ชุยอี้ผิงไม่มีทางทำอะไรน่าเบื่อแบบนี้ ถ้างั้นก็คงเป็นหงซิ่วซิ่วที่หลุดเปิดเผยข้อมูลของเขา ! คิดไม่ถึงว่าแผนการเมื่อคืนของเหอจีจะได้ประโยชน์ เขาถูกหงซิ่วซิ่วทรยศเข้าให้แล้ว

หยางโปไม่สนใจเธอ เขาเร่งฝีเท้าและวิ่งตรงไปข้างหน้า

เมื่อเลี้ยวไปตรงบริเวณหัวมุมถนนของเขตที่พัก หยางโปก็ต่อสายโทรหาหลูตงซิง แล้วใช้ให้เขาส่งคนมารับ

หลังจากโทรศัพท์ หยางโปก็ยืนรออยู่ที่เดิม หลังจากนั้นไม่นาน เหอจีก็ไล่ตามเขามาทัน

เมื่อเธอเห็นหยางโปหยุดอยู่ที่เดิม ก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมาด้วยความซาบซึ้งใจ

“ ขอบคุณมากที่คุณรอฉัน ! ”

ในระหว่างที่พูด เหอจีก็กระหืดกระหอบออกมาด้วยความเหนื่อย มือที่ถือกล้องไว้ตลอดสั่นไหวเล็กน้อย เธอเงยหน้ายืนตัวตรง และกดเปิดดูกล้อง กลับเห็นว่ารูปภาพที่ถ่ายออกมาเลือนลางเพราะมือสั่น

เธอดูท้อแท้อยู่ไม่น้อย และหันมาพูดกับหยางโป “ คุณหยาง ขอสัมภาษณ์แค่ครั้งเดียว คุณจะหลบทำไมกัน ? ”

หยางโปฉีกยิ้มให้ “ นี่ผมไม่ใช่ว่ารอคุณอยู่หรือไง ? ”

เหอจีมองหน้าหยางโป ด้วยความระแวดระวัง “ คุณคงไม่หลอกฉันนะ ? จะยอมให้ฉันสัมภาษณ์จริงๆใช่ไหม ? ”

หยางโปหัวเราะ “ คุณไปหาหลูตงซิงไม่ได้หรือไง ? ”

“ ฉันก็อยากไปมาก แต่คุณหลูเขาไม่ยอม ” เหอจีกล่าว

ในระหว่างที่พูดคุยกันนั้นเหอจีก็เห็นหยางโปกวักมือ รถเมอร์เซเดสสีดำคันหนึ่งก็มาจอดอยู่ข้างๆ เขา

เธอคิดไม่ถึงว่าจะเห็นหยางโปจะหันมาโบกมือให้เธอ จากนั้นก็ขึ้นรถไปและออกไปจากที่นี่เลย !

คิดไม่ถึงว่าเขาจะจากไปแบบนี้ จากไปแบบนี้เลย !

เหอจีก้มหน้าลงมองมือถือตัวเอง นึกถึงคำพูดที่หงซิ่วซิ่วพูดกับตัวเองเมื่อคืนมาคำหนึ่ง

ทุกเช้าหยางโปจะตื่นขึ้นมาออกกำลังกาย เธอเลยตื่นนอนตั้งแต่ตีสี่ แล้วรีบลงมารอที่ด้านล่างตึก จนรอหยางโปมา แต่คาดคิดไม่ถึงว่าจะถูกหยางโปทิ้งแล้วหนีไปแบบนี้

หยางโปขึ้นรถแล้วรีบมาที่บ้านของหลูตงซิง และถือโอกาสกินข้าวเช้ากับหลูตงซิงซะเลย

หลูตงซิงดูตกใจเอามากๆ เขาเอาแต่จ้องมองชุดฝึกวรยุทธสีขาวบนตัวหยางโป

“ ทำไมมาหาฉันตั้งแต่เช้าตรู่เลยล่ะ ? ”

“ คุณยังจำนักข่าวสาวคนเมื่อวานได้ไหม ? ” หยางโปถาม

หลูตงซิงพยักหน้า และเอ่ยถามกลับไปว่า “ ที่อยู่ตึกเดียวกับนายในเขตที่อยู่อาศัยเดียวกัน คงไม่ไปตามรังควานนาย เพื่อไปขอข้อมูลติดต่อฉันหรอกนะ ? ”

หยางโปพยักหน้า “ ใช่นะสิ เพราะฉะนั้นเรื่องนี้คุณต้องรับผิดชอบ ! ”

หลูตงซิงหลุดหัวเราะออกมา “ งั้นก็ดีเลย ถ้าอย่างนั้นนายก็มาพักอยู่กับฉันเลย ! พอดีเลย

ฉันก็มีเรื่องราวไม่น้อยที่จะขอคำชี้แนะจากนายด้วย ! ”