เนตรเซียนทะลุสมบัติ - ตอนที่ 951 วิธีการใช้หนี้

ตอนที่ 951 วิธีการใช้หนี้

คนที่ดูแลประตูด้านข้างสวมเสื้อเชิ้ตเขียว หันมามองดูพวกเขาสองสามคน “ ที่นี่เป็นที่ส่วนบุคคล จะเข้าไปโดยพลการไม่ได้ ”

หยางโปหันกลับไปมองหน้าโจวซิน โจวซินจึงยิ้มและก้าวเข้าไปหา ” พี่ชาย ผมมาจ่ายหนี้

ช่วยไปแจ้งปาเกอให้ทีนะ ”

ชายเสื้อเชิ้ตเขียวชายตามองโจวซิน ” คุณชื่ออะไร ? เป็นหนี้อยู่เท่าไหร่ ? ”

โจวซินกล่าวว่า “ 50 ล้าน โจวซิน ! ”

ชายเสื้อเชิ้ตเขียวอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมองโจวซิน มองขึ้นลงอย่างพินิจพิเคราะห์อีกครั้ง

จากนั้นก็พยักหน้า ” ผมรู้ชื่อของคุณ กรุณารอสักครู่ ”

พอพูดจบชายเสื้อเชิ้ตเขียวก็หันหลังไปเปิดช่องเล็กๆที่ผนังด้านข้าง หยิบโทรศัพท์แบบมีสายจากด้านในออกมาแล้วทำการกดหมายเลขโทรออก

“ ปาเกอ โจวซินมาแล้ว บอกว่าจะมาจ่ายหนี้ ”

ชายเสื้อเชิ้ตเขียวฟังคำตอบที่ดังมาตามสายและตอบกลับไปว่า ” พวกเขามีมาด้วยกันหลายคน ให้พวกเขาเข้าไปหมดเลยไหม ? ”

ไม่นาน ชายเสื้อเชิ้ตเขียวก็วางสาย และหันไปโบกมือให้พวกเขา ” เข้าไปสิ ปาเกอให้พวกคุณเข้าไปได้ ”

โจวซินพยักหน้า อดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าท่าทางดีอกดีใจ

หยางโปหันกลับไปเหลือบมองโจวซินพร้อมทั้งขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย เยว่จวิ้นเหยามีความใสซื่อบริสุทธิ์และดูเป็นธรรมชาติ แต่เธอไม่ได้มีกลอุบายอะไร ไม่มีทางมีความคิดที่ไม่ดี แต่โจวซินที่ดูภายนอกไร้เดียงสา แต่ถ้าดูจากความอ่อนไหวต่อสิ่งล่อตาล่อใจและสิ่งยั่วยุแล้ว

คนคนนี้ดูไม่น่าเชื่อถือเอาซะเลย !

สิ่งสำคัญที่สุดคือเขาไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ ห้าสิบล้านไม่ใช่เงินจำนวนน้อยๆ สำหรับคนธรรมดาทั่วไปแล้ว มันเป็นตัวเลขที่สูงเสียดฟ้าเลยทีเดียว แต่พอเขาโทรหาหยางโป กลับสัมผัสได้ถึงน้ำเสียงที่ฟังดูค่อนข้างสมเหตุสมผล แม้แต่ตอนนี้ หยางโปก็ยังไม่ได้ยินแม้แต่คำขอบคุณจากปากเขาเลยสักคำ !

โจวซินแสดงออกแบบนี้ ทำให้หยางโปไม่ค่อยจะพอใจ จึงตัดสินใจเด็ดขาดว่าหลังจากนี้ไปจะไม่มีทางสนใจคนแบบนี้อีกแล้ว

หยางโปเดินตามโจวซินเข้าไป แต่ก็ยังคงเป็นทางเดินที่ทอดยาวไปอีกช่วงหนึ่ง ไม่นาน ก็มีแสงสว่างขึ้นมาตรงหน้า แสงไฟในห้องนั้นเจิดจ้า มีขาเรียวยาวเรียงแถวปรากฏขึ้นมาตรงหน้า ทำให้ตาลุกวาวเป็นประกาย

” ยินดีต้อนรับ ! ”

มีเสียงร้องตะโกนดังออกมาพร้อมกัน เสียงดังคมชัด สง่างามมาก ทำเอาผู้คนรู้สึกหลงใหลไม่น้อย

โจวซินเดินไปข้างหน้าอย่างดีอกดีใจ และหันไปส่งยิ้มให้พวกผู้หญิงที่สวมชุดกี่เพ้า

“ ผมมาหาปาเกอ ”

ผู้หญิงหนึ่งในนั้นเดินเข้ามาหา เธอมีรูปร่างอรชรอ้อนแอ้นและสง่างาม ยิ้มพร้อมทั้งเอ่ยออกมาว่า

” คุณโจว ฉันได้รับแจ้งเอาไว้แล้ว เดี๋ยวฉันจะพาพวกคุณไปเอง ! ”

โจวซินรีบส่งยิ้มให้และตอบกลับไปว่า “ ดีเลย ดีเลย ! ”

เดินตามผู้หญิงคนนั้นเข้าไปได้ไม่กี่ก้าว ก็มาถึงหน้าลิฟต์ รออยู่สักครู่จากนั้นก็พากันขึ้นลิฟต์ไป

ผู้หญิงคนนี้มีหน้าตายิ้มแย้ม ช่วยบริการกดลิฟต์ให้ทุกคนไปจนสุดทาง หยางโปสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าลิฟต์กำลังเคลื่อนตัวเลื่อนลงไป

ไม่นาน ทั้งกลุ่มก็เดินออกจากลิฟต์และสัมผัสได้ถึงเสียงดังอึกทึกครึกโครมทันที หยางโปมองเข้าไปด้านในก็เห็นโต๊ะหลายสิบโต๊ะวางอยู่ในห้องโถงใหญ่ ข้างในมีแสงไฟสว่างเจิดจ้า

ผู้หญิงคนนั้นพาพวกเขาทั้งกลุ่มเดินอ้อมไปทางด้านข้าง และไปหยุดลงตรงที่มีป้ายที่เขียนไว้ว่า

” เขตสำนักงาน ห้ามบุคคลภายนอกเข้า ” ” ทุกท่าน โปรดรอสักครู่ ฉันจะเข้าไปรายงานให้ปาจ่งทราบที่ห้องทำงานสักครู่ ”

ในขณะที่พูด ผู้หญิงคนนั้นก็หันมาโค้งคำนับให้ทุกคนเล็กน้อย จากนั้นถึงได้หันหลังเดินเข้าไปข้างใน

หยางโปค่อนข้างที่จะสงสัย เขาหันไปมองหน้าโจวซิน ” ใครคือปาเกอ ? ”

“ ปาเกอก็คือคนที่ทำหน้าที่ดูแลรับผิดชอบสถานที่นี้ เขาอยู่ในลำดับที่แปด ปกติทุกคนมักเรียกเขาว่าปาเกอ ” โจวซินตอบ

หยางโปเหลือบมองหน้าโจวซิน ” คุณไม่รู้จักเขางั้นเหรอ ? ”

เสวียนจงยิ้ม “ เพราะผมรู้จักเขาน่ะสิ ดังนั้นเขาถึงเห็นแก่หน้าผมบ้าง เลยไม่รีบร้อนที่จะมาคิดบัญชีกับโจวซิน ”

ไม่นานผู้หญิงคนนั้นก็เดินออกมา เธอยิ้มและกล่าวออกมาอย่างอารมณ์ดี ผายมือออกและพูดว่า

” ปาจ่งเรียนเชิญทุกท่านให้เข้าไปได้ ”

โจวซินเดินนำหน้าไปอย่างรวดเร็ว หยางโปเดินตามมาด้านหลังเขาติดๆ พากันเดินเข้าไปในห้องทำงานห้องหนึ่ง

เนื่องจากอยู่ชั้นใต้ดิน เพื่อประหยัดพื้นที่อย่างมีประสิทธิภาพ สำนักงานนี้จึงมีขนาดไม่ใหญ่มากนัก บนผนังมีภาพวาดภูมิทัศน์ขนาดใหญ่แขวนอยู่ หยางโปแค่เหลือบมองแวบเดียวก็รู้ว่าภาพวาดทิวทัศน์เหล่านี้ไม่ใช่งานชิ้นเอกที่มีชื่อเสียงอะไร นี่น่าจะใช้เพื่อปรับภูมิทัศน์ในการมอง

ชายหัวล้านวัยกลางคนคนหนึ่งนั่งอยู่กลางห้องทำงาน เขาหมุนเก้าอี้ไปมาและหันมองมาทางด้านนี้ “ คุณโจว ? ในที่สุดคุณก็มา ! ”

โจวซินยิ้มและนั่งลงตรงข้ามอีกฝ่าย ” ปาเกอ คุณดูสิ ผมก็เป็นคนซื่อสัตย์เหมือนกันนะ !

ในเมื่อสัญญากับคุณแล้วว่าจะจ่ายเงินคืนให้ ก็ไม่มีทางลืมแน่นอน ! ”

ปาเกอหัวเราะฮ่าๆเสียงดัง ” โจวซิน พวกเราพบกันเป็นครั้งแรก พี่น้องกันก็ต้องมีบ้างที่ต้องระมัดระวังตัว แต่คุณก็รู้ดีว่าบริษัทนี้ไม่ใช่ของผม ผมเป็นเพียงแค่คนคนหนึ่งที่ยากจนและเข้ามาทำงานก็เท่านั้น ! ”

โจวซินไม่เก็บเอามาใส่ใจ “ อืม ไม่เป็นไรผมก็เข้าใจคุณเหมือนกัน ”

ปาเกอยิ้ม “ คุณเลือกเอาล่ะกัน พวกคุณจะจ่ายเป็นเช็คหรือโอนเงินดี ? ”

โจวซินหันกลับมามองหยางโป จากนั้นถึงได้ลุกขึ้นยืน เขามองหน้าหยางโป

” เราจะจ่ายเงินกันแบบไหนดี ? ”

หยางโปเหลือบมองโจวซินโดยความรู้สึกที่ไม่พอใจเอามากๆ จากนั้นเขาก็มองไปทางปาเกออีกครั้ง ” นอกเหนือจากเช็คหรือโอนเงิน ยังพอมีวิธีชำระเงินด้วยวิธีอื่นอยู่อีกไหม ? ”

ปาเกอนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย “ วิธีอื่น ? แล้วคุณมีวิธีอะไรล่ะ ? ”

หยางโปเอ่ยปากพูดออกมาว่า ” ชิปโป๊กเกอร์ ! ”

“ ชิปโป๊กเกอร์ ? ” ปาเกอหน้าเต็มไปด้วยความแปลกใจ เขาหันไปมองหน้าหยางโป

“ หมายความว่ายังไง ? ”

หยางโปชี้ไปที่ด้านนอก “ ชิปโป๊กเกอร์ที่อยู่ข้างนอกพวกนั้น ? ”

ปาเกอถึงกับนิ่งอึ้งไปเลย เพราะยังคงไม่เข้าใจความหมายของเขาดีพอ

โจวซินที่ยืนอยู่ด้านข้าง คิดเท่าไรก็คิดไม่ออก มีเพียงใบหน้าของหลูตงซิงที่มีรอยยิ้มแปลกๆผุดออกมา

“ ผมไม่ค่อยเข้าใจความหมายของคุณ เอาแบบนี้ไหม คุณพูดเจาะจงมาเลยดีกว่า ? ” ปาเกอเอ่ยขึ้น

หยางโปไม่ได้อธิบายอะไรมาก เขาเดินตรงออกไปข้างนอก จากนั้นเขาก็หยิบบัตรธนาคารออกมา รูดเงินหนึ่งล้านเพื่อแลกชิป แล้วเดินไปที่โต๊ะพนัน

เมื่อปาเกอเห็นการกระทำของหยางโป ก็ตกตะลึงก่อนจากนั้นถึงได้สติกลับมา

จริงๆแล้วคือหยางโปต้องการนำเงินที่เล่นพนันชนะในบ่อนเพื่อมาชำระหนี้พนัน !

ปาเกอมีสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาทันที เขาหันไปมองหน้าโจวซิน ” นี่คือมารยาทของพวกคุณงั้นเหรอ ? นี่คือวิธีจัดการของคุณใช่ไหม ? ”

โจวซินก็ตกตะลึงไปเช่นกัน เขาคิดไม่ถึงว่าหยางโปจะจัดการด้วยวิธีแบบนี้ !

เสวียนจงที่ยืนอยู่ด้านข้าง เขาเงียบมาตลอด เพราะเขาต้องการดูละครฉากนี้ คิดไม่ถึงมาก่อนว่า จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นในจุดเกิดเหตุ หยางโปมั่นใจมากแบบนี้ มั่นใจถึงขนาดที่ว่าจะสามารถทำเงินได้มากขนาดนั้นเชียวหรือ ?

เสวียนจงอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองหลูตงซิง ก่อนหน้านี้เขาเคยตรวจสอบพบสถานะของหลูตงซิงแล้ว ” เถ้าแก่หลู ศิษย์พี่หยางมั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอ ? ”

ปาเกอเองก็อดไม่ได้ที่จะหันมองมาทางด้านนี้เช่นกัน เขาจ้องมองหลูตงซิงตาเขม็งและพูดว่า

“ในเมื่อเขาหยิ่งผยองแบบนี้ ผมจะดูสิว่าเขามีความสามารถถึงไหนกันแน่ ? เกรงว่าพวกคุณยังไม่ทราบเบื้องหลังของเถ้าแก่บ่อนคาสิโนแห่งนี้ เถ้าแก่ของเราเก่งเป็นหนึ่งไม่เป็นสองรองใครใน

หยูหาง ! ”

หลูตงซิงชายตามองไปที่ปาเกออย่างดูถูกเหยียดหยาม ” จริงเหรอ ? ”

ปฏิกิริยาตอบสนองกลับแบบนี้ ทำให้ปาเกอโกรธมาก ” ผมแค่อยากจะบอกคุณ ก็แค่นั้นแหละ ! ผมจะดูสิว่าวันนี้พวกคุณจะออกไปกันได้ไหม ! ”