เนตรเซียนทะลุสมบัติ - ตอนที่ 959

ตอนที่ 959 ปกปิด

หยางโปไม่ค่อยจะเต็มใจให้เหยียนหรูหยูขึ้นรถด้วยสักเท่าไร รถขับตรงมุ่งหน้าไปยังจินหลิง

แต่หยางโปกลับเริ่มรู้สึกปวดหัว เขาจะจัดการให้เหยียนหรูหยูไปอยู่ที่ไหนดี ?

ช่วงนี้เขาเพิ่งจะเอาใจฮัวชิงหยุนจนยอมคืนดีด้วย ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็กลับมาเป็นปกติ

ถ้าในกรณีแบบนี้ ถ้าเขาพาสาวสวยคนหนึ่งกลับมาด้วยอีกครั้ง และบอกไปว่าเขาเก็บกลับมาได้ เกรงว่าคงจะไม่มีใครเชื่อ !

เหยียนหรูหยูเข้าไปนั่งในรถและมองไปรอบๆด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

แต่กลับไม่เอ่ยปากถามอะไร

หยางโปคิดอยู่ครู่หนึ่งและหันไปพูดกับอีกฝ่ายว่า ” หลังไปถึงจินหลิงแล้ว คุณก็ไปพักอยู่ที่หอพักของบริษัทและทำงานในบริษัทนะ ”

เหยียนหรูหยูหันไปมองหน้าหยางโป และส่ายหน้าช้าๆ ” ฉันไปพักอยู่ที่บ้านของคุณไม่ได้เหรอ ? ”

หยางโปตกตะลึงและถามกลับไปว่า “ คุณเป็นผู้หญิง จะไปพักอยู่บ้านผมได้ยังไง ? ”

“ ทำไมจะอยู่ไม่ได้ ? คุณจะกินฉันหรือยังไง ? ” เหยียนหรูหยูชายตามอง

หยางโปหันไปมองเหยียนหรูหยู เขากลับไม่ได้สัมผัสถึงกลิ่นอายของพลังจากตัวอีกฝ่าย

เธอเป็นเหมือนคนธรรมดาคนหนึ่ง แต่หยางโปกลับรู้สึกแปลกๆอยู่ตลอดเวลา

“ ไม่ได้ ถ้าแฟนของผมเห็นเข้า แล้วเข้าใจผิดขึ้นมาจะทำยังไง ? ” หยางโปกล่าว

แต่ดูเหมือนเหยียนหรูหยูจะไม่ค่อยเข้าใจ ” เธอจะเข้าใจผิดอะไร ? ”

หยางโปไม่ได้พูดอะไรมาก เขามองออกไปนอกหน้าต่างรถ และแน่ใจว่าผู้หญิงคนนี้มีที่ไปที่มาไม่ธรรมดา จำเป็นจะต้องรับมือให้ดี

หยางโปคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาจึงโทรหาลัวย่าวหัว โทรศัพท์เพิ่งดังขึ้นได้ไม่นาน ลัวย่าวหัวก็รับสายทันที

“ นายอยู่ที่ไหน ? ” หยางโปถาม

เสียงของลัวย่าวหัวดูอืดอาดอย่างเห็นได้ชัด “ ฉันก็อยู่ที่เมืองหลวงน่ะสิ นายไปจีบสาวที่จินหลิงก็ไม่พาฉันไปด้วย ฉันล่ะเบื่อจริงๆ ! ”

“ นายพอจะมีเวลาไหม มาที่จินหลิงหน่อยสิ ฉันมีเรื่องบางอย่างอยากให้นายช่วย ” หยางโปพูด

ลัวย่าวหัวทั้งแปลกใจและปนดีใจในทันที “ จริงเหรอ ? นายมีเรื่องอยากจะขอให้ฉันช่วย ? ”

หยางโปพยักหน้า ” มีเรื่องจริงๆ ”

“ ถ้างั้นนายขอร้องฉันสิ ถ้านายไม่ขอร้องฉัน ฉันจะไปช่วยนายได้ยังไง ? ” ลัวย่าวหัวพูดล้อเล่น

หยางโปหัวเราะและเอ่ยปากพูดออกมาว่า ” มีสาวสวยอยู่กับฉันคนหนึ่ง นายจะมาหรือไม่มา ? ”

“ สาวสวย ? เป็นไปไม่ได้ ? นายกลับไปนัดดูตัวไม่ใช่หรือไง ? จะมาแนะนำสาวสวยให้ฉันรู้จักได้ยังไง ? ” ลัวย่าวหัวยากที่จะเชื่อใจ

“ นายไม่เชื่องั้นเหรอ ? ” หยางโปถาม

ลัวย่าวหัวค่อนข้างที่จะลังเลใจ “ นายพูดจริงๆใช่ไหม ? ”

โดยไม่ต้องรอให้หยางโปพูดอะไร ลัวย่าวหัวแทบจะอดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกมา “ นายรอเดี๋ยวก่อน ฉันจะรีบไปหาเดี๋ยวนี้เลย ! ”

หยางโปมาจากหยูหางกลับมาถึงจินหลิง ต้องใช้เวลาประมาณสามชั่วโมงกว่า ทางด้านลัวย่าวหัวจองตั๋วเครื่องบินตามหลังมาในอีกสองชั่วโมง บวกกับเวลาที่หยางโปต้องมารอที่สนามบิน

เขาจึงมารออยู่ที่สนามบินแค่ครึ่งชั่วโมงกว่า ลัวย่าวหัวก็มาถึงยังที่หมาย

เมื่อมาถึงสนามบิน หยางโปก็ได้พบกับลัวย่าวหัวตรงบริเวณทางออก

ลัวย่าวหัวอารมณ์ดีมาก เขาวิ่งเข้ามาหาอย่างตื่นเต้น “ ไหนสาวสวยล่ะ ? สาวสวยอยู่ที่ไหน ? ”

หยางโปตบไหล่เขาแล้วพูดว่า “ นายก็เป็นคนที่มีแฟนอยู่แล้ว ทำไมถึงหิวกระหายขนาดนี้ ? ”

ลัวย่าวหัวหัวเราะ “ นายก็น่าจะรู้ดี ว่าช่วงนี้ฉันถูกคุณปู่กักบริเวณให้อยู่แต่ในบ้าน ต่อให้มีนัดเดทกับแฟนสาว ก็คงไปหาได้ไม่กี่ครั้ง ! ”

เหยียนหรูหยูที่นั่งคอยอยู่ในรถเธอไม่ได้ลงจากรถ หยางโปจึงชี้ไปทางที่รถจอดอยู่ ” ไปสิ เดี๋ยวฉันจะพานายไปดู ”

เพื่อเปิดโอกาสให้ลัวย่าวหัว ให้เขาได้สร้างสัมพันธ์กับเหยียนหรูหยู หยางโปเลยไปทำหน้าที่เป็นคนขับรถ ลัวย่าวหัวจึงเข้าไปนั่งเบาะหลังด้วยความตื่นเต้นและกระดี๊กระด๊า เขาเปิดประตู

และกำลังจะนั่งลง จู่ๆก็ได้ยินเสียงตะคอกถามมาจากข้างใน ” คุณเป็นใคร ? ”

ลัวย่าวหัวเงยหน้าขึ้นมองและถึงกับตกตะลึงไปเลยทีเดียว เมื่อต้องมาเผชิญหน้ากับหญิงสาวที่สวมชุดนอนสีชมพู ผิวขาวนวลราวหิมะ ดวงตาคู่ที่มีชีวิตชีวาและทรงพลัง ทำให้คนมองแล้วอดไม่ได้ที่จะลุ่มหลงในดวงตาของเธอ !

แบบนี้มันไม่ใช่ว่าสวยแล้ว นี่มันสวยจนล่มเมืองได้เลยเชียวละ !

ลัวย่าวหัวแทบรอไม่ไหวที่จะด่าหยางโป หญิงสาวสวยขนาดนี้ คิดไม่ถึงว่าจะทำตัวหยาบคายมากแบบนี้ ทำไมไม่บอกเขาล่วงหน้าให้เร็วกว่านี้ !

ลัวย่าวหัวยิ้มแห้งๆ “ น้องสาว สวัสดีครับ ผมเป็นเพื่อนสนิทของหยางโป เขาไม่ได้บอกคุณเหรอว่าจะมารับผมที่สนามบิน ”

เหยียนหรูหยูหันไปมองหยางโป เมื่อเห็นเขาหลับตาเพื่อพักสายตา ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

” ให้เขามานั่งตรงนี้ ! ”

ลัวย่าวหัวถึงกับช็อคไปเลยทีเดียว ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็หันไปมองหน้าหยางโป

“ นี่นายหมายความว่าไง ? นายได้เธอแล้ว แล้วจะให้ฉันมาทำอะไร ? ”

หยางโปส่ายหน้าและหันไปพูดกับเหยียนหรูหยู “ เขาเป็นเพื่อนสนิทของผม ปล่อยให้เขานั่งสักครู่ แล้วผมจะอธิบายให้คุณฟังนะ ผมมีแฟนแล้ว เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดความเข้าใจผิด ดังนั้นคุณต้องแกล้งเป็นแฟนของลัวย่าวหัว ”

“ แฟน ? ” เหยียนหรูหยูหันไปเหลือบมองลัวย่าวหัว และขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ ถ้าฉันไม่ยอมล่ะ ? ”

“ ถ้างั้นคุณก็ไปพักอยู่กับผมไม่ได้ ” หยางโปพูด

เธอไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะพยักหน้า ” ได้ ”

ลัวย่าวหัวจ้องมองหยางโป ” นายเอามาเป็นตัวอะไรเนี่ย ? ในเมื่อนายจีบเธอก็ต้องรับผิดชอบสิ

จะให้ฉันมาช่วยนายปกปิดไม่ได้นะ ? เห็นฉันเป็นคนแบบนั้นหรือไง ? จะรังแกเมียเพื่อนไม่ได้

ฉันเป็นคนมีหลักการนะ ! ”

หยางโปส่ายหน้า “ เธอไม่ใช่แฟนของฉัน เข้าใจไหม ? ”

ลัวย่าวหัวค่อนข้างจะงุนงง “ ในเมื่อเธอไม่ใช่แฟนของนาย แล้วทำไมนายยังต้องพาเธอกลับบ้านด้วยล่ะ ? ”

หยางโปจนปัญญา “ นายไปถามเธอเอาสิ ”

เหยียนหรูหยูเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่างรถ ลัวย่าวหัวจึงทำได้เพียงเข้าไปนั่งในรถโดยที่ไม่พูดอะไร

เมื่อรถขับมาจนถึงเขตชุมชน หยางโปก็เพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่า ยังมีอีกสองคนที่อยู่ในบ้าน เขาจึงรีบต่อสายโทรหา แต่ชุยอี้ผิงทั้งสองคนกลับไปที่เมืองหลวงแล้ว

บ้านของหยางโปมี 3 ห้องนอน 1 ห้องนั่งเล่น ห้องละคนพักกันอยู่ได้พอดี

หลังจากจัดห้องให้เหยียนหรูหยู หยางโปก็ลากลัวย่าวหัวไปอีกด้านและกระซิบเสียงเบาว่า

“ ไม่ต้องพูดอะไร ฉันจะพูดนายฟังอย่างเดียวก็พอ ! ”

ลัวย่าวหัวเหลือบมองหน้าหยางโปด้วยความประหลาดใจมาก แต่ก็ยังพยักหน้าลง

“ ผู้หญิงคนนี้มีที่ไปที่มาที่ไม่ธรรมดา และฉันก็ช่วยเธอมา ” หยางโปกล่าว

“ ช่วยมา ? ” ลัวย่าวหัวตาเบิกกว้าง พูดขัดขึ้น

หยางโปรีบปิดปากของเขา “ เบาๆหน่อยสิ ! ”

หยางโปหันมองไปทางห้องของเหยียนหรูหยูอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าไม่มีปฏิกิริยาอะไร ถึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก จากนั้นเขาก็กระซิบว่า ” ผู้หญิงคนนี้มีปัญหามากกับที่มาที่ไป ฉันสงสัยว่าเธออาจจะมีความเป็นมาเหมือนเยว่จวิ้นเหยา ! ”

“ เยว่จวิ้นเหยา ? ” ลัวย่าวหัวเบิกตาโต รู้สึกค่อนข้างแย่ เขายังพอจะจำได้ดีว่าตอนที่เยว่จวิ้นเหยามาถึงครั้งแรก เขาถูกเยว่จวิ้นเหยากระทืบเอาหลายครั้ง !

“ ความหมายของนายคือ เธอก็เป็นเหมือนนายใช่ไหม ? ” ลัวย่าวหัวจ้องหน้าหยางโป

หยางโปพยักหน้า “ ใช่ ”

ลัวย่าวหัวทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ “ ฉันว่าแล้วไหมล่ะ บนโลกใบนี้คงไม่มีแค่นายคนเดียวที่เพี้ยนไปแล้ว นายช่วยสอนให้ฉันเปลี่ยนเป็นคนเก่งขึ้นมาหน่อยได้ไหม ? ”

“ นายต้องการฝึกบำเพ็ญเพียรอย่างงั้นเหรอ ? ” หยางโปถาม

ลัวย่าวหัวหันไปมองหยางโป ” นายจะสอนฉันแล้วใช่ไหม ? ”