เนตรเซียนทะลุสมบัติ - ตอนที่ 988 ร้องขอความรักในที่เกิดเหตุ

ตอนที่ 988 ร้องขอความรักในที่เกิดเหตุ

ตำรวจชะงักไปทันที หลังจากเกิดคดีนี้ขึ้น เขาก็รีบมาเลย เขาเชื่อในสัญชาตญาณว่าคดีหายตัวไปนี้น่าจะรวมเข้ากับคดีพวกนั้นได้ จึงไม่ได้ปฏิบัติตามขั้นตอนการสอบสวนคดีปกติ ตอนนี้พอหยางโปเอ่ยทัก เขาถึงได้สติกลับมา

“ คุณหมายความว่ายังไง ? ” ตำรวจมองหน้าหยางโป

หยางโปมองหน้าตำรวจ “ ถ้านี่เป็นเพียงคดีธรรมดาทั่วไปล่ะ ? ”

ตำรวจค่อนข้างที่จะสับสน เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เต็มใจที่จะดูแลรับผิดชอบเรื่องเหล่านี้ ถ้าเขาทำตามข้อคิดเห็นก่อนหน้านี้ เขาก็สามารถจัดการคดีนี้รวมเข้าด้วยกันได้ แต่ตามวิธีการของหยางโป

เขาจะต้องยุ่งยากมากขึ้น

เฉียนกุ้ยรีบดึงตำรวจไว้และลากเขาไปอีกด้าน ” ถ้าทำตามวิธีการของหยางโป คุณวางใจได้ กลับไปผมจะรายงานเรื่องนี้ให้หัวหน้าทราบในภายหลัง พวกเขาจะติดต่อประสานงานกับสำนักงานของคุณเอง ”

ตำรวจมีสีหน้าเต็มไปด้วยความแปลกใจ เขาเหลือบมองหยางโป ” ผมว่าชายคนนี้ไม่เหมือนกับว่ามาท่องเที่ยว แต่ดูเหมือนหัวหน้ามากกว่า ! ”

เฉียนกุ้ยจ้องมองเขา “ คุณไม่ต้องกังวล ผมจะรายงานเรื่องนี้ให้ทางหัวหน้าทราบแน่นอน ! ”

หยางโปได้ยินที่เฉียนกุ้ยพูดมาทั้งหมด แต่ก็ไม่ว่าอะไร เขาหันไปพูดกับผู้ใหญ่จ้าว “ เรื่องนี้จะตรวจสอบออกมาอย่างกระจ่างชัดเจนตอนนี้เลยไม่ได้ คุณช่วยพาผมไปดูรอบๆหมู่บ้านหน่อยได้ไหม ? ”

ผู้ใหญ่จ้าวมองหยางโปอย่างพินิจพิเคราะห์ เมื่อเห็นเขาอายุยังน้อย ดูเหมือนไม่ค่อยมีประสบการณ์มากนัก เขาก็อดที่จะลังเลไม่ได้

เฉียนกุ้ยมาอยู่ที่หลงซูโกวได้ไม่นาน แต่กลับกลมกลืนเข้ากับทุกคนได้ ” เหล่าจ้าวไปกันเถอะ

พวกเราไปเดินดูด้วยกัน ถือซะว่าไปเดินออกกำลังกาย ! ”

ผู้ใหญ่บ้านจ้าวไม่มีทางเลือกอื่น “ เจ้าหน้าที่เฉียน รู้ไหมคนในหมู่บ้านเราลำบากมากจริงๆ ยิ่งไม่ต้องไปพูดถึงในสภาพภูเขาแบบนี้ ตลอดทั้งปีต่างเติบโตมากับการกินมันฝรั่ง เลี้ยงดูลูกๆกันมาจนโต แต่อยู่ๆก็หายตัวไปแบบนี้ พ่อแม่เขาจะไม่รู้สึกเสียใจได้ยังไง ? ”

เฉียนกุ้ยพยักหน้า “ เหล่าจ้าว คุณก็เป็นคนเก่าคนแก่ของสมาชิกพรรคเหมือนกัน เรื่องบางอย่าง ไม่จำเป็นต้องให้ผมพูดมาก คุณก็น่าจะเข้าใจดี คิดว่าเรื่องนี้รัฐบาลไม่สนใจหรือไง ? แรกๆพวกเราส่งคนจำนวนมากออกไปตามหาเด็กที่หายตัวไป ต่อให้เป็นตอนนี้ก็ยังมีเหล่าผู้กล้าอีกหลายร้อยคนกำลังค้นหาอยู่บนภูเขา พวกเขาใช้ชีวิตกันอยู่อย่างยากลำบากในป่าเพื่ออะไรกัน ? ”

เหล่าจ้าวพูดไม่ออกไปทันที เขาพยักหน้า ” เอาล่ะพวกเราไปกันเถอะ ”

หยางโปไม่พูดอะไรมาก พาเหยียนหรูหยูเดินตามไป

เวลานี้ พระอาทิตย์เป็นสีแดงใกล้ลาลับขอบฟ้าแล้ว เหยียนหรูหยูสวมชุดสีขาว พอแสงอาทิตย์สาดส่องมาบนตัวของเธอ ทำให้ผิวพรรณดูผุดผ่องและเรียบเนียน รูปร่างที่เหมือนนางฟ้าแบบนี้พอมาปรากฏกายอยู่ในหมู่บ้านก็ดึงดูดสายตาของทุกคนทันที

หยางโปและพรรคพวกเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ทันใดนั้นก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งมาขว้างเหยียนหรูหยูไว้ และเริ่มร้องเพลงเต้นรำต่อหน้าเหยียนหรูหยูทันที !

มีชายหนุ่มในที่เกิดเหตุมากกว่าสิบคน พวกเขาเข้ามาโอบล้อมและปรบมือช่วยกันอย่างกระตือรือร้น บรรยากาศในที่เกิดเหตุดูครึกครื้นมาก ผู้ชายที่เต้นรำไปรอบๆตัวเหยียนหรูหยู

ดูเหมือนจะอายุยี่สิบกว่า ผิวสีเข้ม ดูท่าว่าเขาจะสนใจเหยียนหรูหยูเอามากๆ เต้นรำหมุนรอบ

เหยียนหรูหยูไม่หยุด

แม้แต่ผู้ใหญ่บ้านเหล่าจ้าวเองก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงประเพณีไปได้ ยืนร้องให้กำลังใจอยู่ด้านข้างตาม

ชายหนุ่มหยิบพวงมาลัยจากคอออกมา คิดที่จะคล้องคอให้เหยียนหรูหยู เฉียนกุ้ยที่ยืนอยู่ข้างๆ กลับตกใจ เขาอ้าปากกว้างอยากจะเตือนเหยียนหรูหยู

แต่เหยียนหรูหยูกลับ ก้าวถอยหลังออกห่าง พอดีกลับหลบพวงมาลัยออกมาได้ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าค่อนข้างหงุดหงิด !

ทันใดนั้นเสียงในที่เกิดเหตุก็หยุดนิ่ง จากนั้นก็มีเสียงเชียร์ดังขึ้นมาอีกครั้ง ดูเหมือนชายหนุ่มคนนั้นจะไม่ยอมแพ้ เริ่มร้องเพลงเต้นรำต่อด้วยท่วงท่าที่สง่างาม

หยางโปขมวดคิ้ว เดาว่ามันอาจจะเป็นประเพณีของที่นี่ เฉียนกุ้ยก็อธิบายอย่างรวดเร็ว “ นี่เป็นการจีบสาวที่ตัวเองชอบ ถ้าไม่อยากตอบรับ ก็อยู่ห่างๆได้ ”

เฉียนกุ้ยแสร้งทำทำเป็นพูดเสียงดัง เมื่อเหยียนหรูหยูได้ยินเสียงเตือน ก็รีบถอยหลังไปทันที

ชายหนุ่มหยุดเต้นรำ เขามองไปที่เหยียนหรูหยูด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างแปลกใจ และรู้สึกโกรธเล็กน้อย เขาอดไม่ได้ที่จะหันไปมองเฉียนกุ้ย และถามเสียงดังด้วยภาษาจีนกลางที่ค่อนข้างเน้นย้ำว่า

” คุณกำลังทำอะไร ? ”

เฉียนกุ้ยรีบปัดมือ “ ผมแค่อธิบายธรรมเนียมประเพณีท้องถิ่นของเราให้เพื่อนฟัง ไม่ได้ตั้งใจจะทำลาย ! เหล่าจ้าวก็เป็นพยานได้ ! ”

ผู้ใหญ่เหล่าจ้าวขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย เขาชี้ไปที่ชายหนุ่มและเอ่ยปากแนะนำ ” นี่คือหลานชายของผม ”

จู่ๆเฉียนกุ้ยก็ทำหน้าเหยเกไปทันที เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

หยางโปขมวดคิ้วเล็กน้อย “ คุณจ้าว คุณเหยียนมีคนรักอยู่แล้ว หวังว่าคุณจะห้ามปรามหลานชายของคุณ ”

“ ห้ามปราม ? ห้ามปรามทำไม หยุดทำไม ? เขามีสิทธิที่จะเลือกคนรักด้วยตัวเอง นี่คืออิสระของเขา ! ” ผู้ใหญ่จ้าวกล่าว

หยางโปเหลือบมองอีกฝ่าย เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหน้าดำคล้ำเครียดเต็มไปด้วยความดื้อรั้น

เขาก็พอจะเข้าใจ คิดว่าเหล่าจ้าวคงจะถูกตาต้องใจสนใจเหยียนหรูหยูอยู่แล้ว และคิดที่จะเก็บ

เหยียนหรูหยูไว้เป็นหลานสะใภ้ !

“ คุณเหยียนก็มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธเช่นกัน ! ” หยางโปกล่าว “ ถ้าผู้ใหญ่จ้าวไม่นำทาง ถ้าเช่นนั้นพวกเราก็จะไปกันเอง ! ”

“ ก็ดี พวกคุณจะไปก็ไปกันเลยสิ หวังว่าพวกคุณจะเดินทางปลอดภัย และอย่าถูกหมาป่า เสือ

และเสือดาวกัดกินไปก่อนล่ะ ! ” สีหน้าผู้ใหญ่จ้าวเต็มไปด้วยความโกรธ หันหลังกลับและเดินจากไปทันที

เฉียนกุ้ยมองตามหลังผู้ใหญ่จ้าวอย่างจนปัญญา เขาเดินตามไปสองก้าว พยายามที่จะเกลี้ยกล่อม แต่พอเขาหันกลับมามองหยางโป กลับหยุดเดินตาม เพราะจู่ๆ เขาก็นึกถึงบางเรื่องขึ้นมาได้

การเลื่อนตำแหน่งของเขา มันไม่เกี่ยวอะไรกับที่ตรงนี้ ตราบใดที่ดูแลหยางโปอย่างดี บางทีการเลื่อนตำแหน่งอาจเป็นแค่เรื่องคำพูดแค่คำเดียว !

คนอื่นในที่เกิดเหตุต่างพากันเดินจากไป เหลือเพียงหยางโปสามคนเท่านั้น

เฉียนกุ้ยยิ้มเหยเก ” ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ผมก็ไม่คิดมาก่อนว่าพวกเขาจะกล้าได้กล้าเสียขนาดนี้ ”

หยางโปส่ายหน้า “ ไม่เป็นไร พวกเราไปดูรอบๆกันดีกว่า ! ”

เหยียนหรูหยูมีสีหน้าเรียบเฉยไม่พูดไม่จา และไม่ได้แสดงทีท่าโกรธเคืองอะไรออกมา บางทีเธออาจไม่เข้าใจความหมายของพวงมาลัยเลย แต่เป็นแบบนี้ก็ดี

หยางโปพาพวกเขาเดินไปรอบๆหมู่บ้าน หมู่บ้านนี้มีขนาดไม่ใหญ่ มีประชากรหลายร้อยกว่าครัวเรือนล้อมรอบด้วยภูเขาและแม่น้ำและสภาพแวดล้อมเงียบสงบ หยางโปพยายามค้นหาสัตว์ร้ายจากภูเขาและผืนป่า แต่เขาพอมองไปรอบๆกลับไม่พบอะไรเลย

ท้องฟ้ามืดลง เฉียนกุ้ยก็หันไปพูดกับหยางโป ” คุณหยาง ผมดูเวลาแล้วมันก็ได้ที่แล้ว คืนนี้เรากลับไปพักในตัวตำบลกันเถอะ ตอนกลางคืนของที่นี่ไม่ค่อยปลอดภัย ”

“ ไม่ปลอดภัยอย่างงั้นเหรอ ? ” หยางโปแปลกใจมาก เขาหันไปมองเฉียนกุ้ยอย่างแปลกใจมาก “ ที่นี่มีสัตว์ดุร้ายอยู่งั้นเหรอ ? ”

“ มีของบางอย่างที่อันตรายกว่าสัตว์ร้าย ” เฉียนกุ้ยกล่าว

หยางโปยังคงงงงวย “ มันคืออะไร ? ”

เฉียนกุ้ยทำสีหน้าปั้นยาก “ คุณหยาง ในตำบลได้เตรียมสถานที่พักไว้ให้แล้ว อีกอย่างคุณก็ทำงานมาทั้งวัน แม้ว่าคุณจะไม่ใส่ใจ แต่คุณเหยียนคงหิวแล้ว อีกทั้งทุกคนต่างก็รู้กันว่าคุณมาถึงแล้ว

ผมโทรหาหัวหน้าแล้ว เวลานี้พวกเขาอาจจะกลับมากันแล้ว ”

เฉียนกุ้ยจงใจหลีกเลี่ยงหัวข้อนี้ มันยิ่งทำให้หยางโปแปลกใจมากยิ่งขึ้น