เนตรเซียนทะลุสมบัติ - ตอนที่ 993 เข้าใจผิด

　　ยิ่งเข้าใกล้ยอดเขามากขึ้น หยางโปก็สัมผัสได้ถึงพลังที่มีความเข้มข้นมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ เขาถึงกับสามารถสัมผัสได้ถึงพลังจากทุกทิศทางที่มาบรรจบกันที่ด้านบนภูเขา ความเข้มข้นที่มาบรรจบกันนี้แข็งแกร่งกว่าเวลาที่เขาฝึกฝนหลายสิบเท่า !
　　เดิมทีหยางโปคิดว่ามันน่าจะเป็นสมบัติล้ำค่าชิ้นหนึ่ง แต่ตอนนี้ เขาสัมผัสได้ว่านี่ไม่ใช่สมบัติล้ำค่า แต่มีความเป็นไปได้มากว่าจะมียอดฝีมือกำลังฝึกวรยุทธ์อยู่ที่นี่ !
　　หยางโปค่อนข้างจะหวาดหวั่น เขาไม่รู้ขั้นวรยุทธ์ของอีกฝ่ายเลย แต่เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายจะต้องแข็ง
　　แกรงกว่าเขา ถ้าขึ้นไปถึงบนยอดเขาจริงๆแล้วทั้งสองฝ่ายเกิดมีข้อพิพาทต่อกัน เขาไม่เสียเปรียบหรอกหรือไง ?
　　แค่พอหันกลับมาเห็นเหยียนหรูหยู ทันใดนั้น หยางโปก็รู้สึกมั่นใจขึ้นมาอีกครั้ง ไม่รู้ว่าทำไม
　　หยางโปถึงมั่นใจว่าขั้นวรยุทธ์ของเหยียนหรูหยูสูงมาก !
　　เมื่อเข้าใกล้ยอดเขามากขึ้น ดวงตาของหยางโปก็เบิกตากว้าง คิดที่จะมองทะลุผ่านพุ่มไม้หนาทึบ มองดูสถานการณ์บนยอดเขา แต่เขากลับมองเห็นเพียงภาพหมอกหนาทึบเท่านั้น
　　ห่างจากยอดเขาไปเพียงไม่กี่ก้าว หยางโปเงยหน้าขึ้นมอง แต่กลับตกตะลึงนิ่งอึ้งไปทันที
　　เพราะเขาสังเกตเห็นว่าพลังที่อยู่รอบตัวที่มาร่วมตัวกัน มลายหายวับไปในพริบตาแล้ว !
　　เขายังพบว่ายิ่งเข้าใกล้ยอดเขาเข้าไปเรื่อยๆ ต้นไม้ใบหญ้ายิ่งอุดมสมบูรณ์ขึ้นเรื่อยๆ และถึงกับอุดมสมบูรณ์กว่าที่ตีนเขาอีก สถานการณ์แปลกประหลาดนี้ทำให้เขายิ่งตื่นตัวมากขึ้น
　　ไม่นานนัก หยางโปก็มองเห็นยอดเขา สิ่งแรกที่ดึงดูดสายตา คิดไม่ถึงว่าจะเป็นจ้าวคัง ชายหนุ่มคนนี้เคยคิดที่จะฉุดสาวมาแต่งงานด้วย เมื่อสักครู่ที่หายตัวไป ดังนั้น หยางโปจึงจำได้อย่างแม่นยำ !
　　จ้าวคังยืนอยู่หน้าทางเข้าเพียงแห่งเดียวบนยอดเขา ขวางทางเข้าไว้ เขาถือมีดยาวเล่มหนึ่งไว้ในมือ และก้มหน้ามองลงมาด้านล่าง !
　　หยางโปเงยหน้าขึ้นมองจ้าวคัง ขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมทั้งพูดออกมาอย่างไม่พอใจ ” คุณมาทำอะไรที่นี่ ? ” จ้าวคังจ้องมองไปที่หยางโป “ คุณมาทำอะไรที่นี่ ? นี่มันอาณาเขตของหมู่บ้านหลงเว่ย ของเรา คุณมันเป็นคนนอก มาถึงนี่อยากตายหรือไง ? ”
　　หยางโปมองไปทางจ้าวคัง ” คนหนุ่มสาวอย่าใช้แต่อารมณ์อะไรก็จะตบจะตี แบบนี้มันไม่ดี ! ”
　　จ้าวคังกลับเยาะเย้ย ” ผมเห็นหมดแล้วว่าคุณเตะพ่อของผมที่ตรงตีนเขา คุณเป็นใครกันแน่ มาที่นี่ต้องการอะไร ? ”
　　“ ผมแค่อยากจะมาชมวิวยามค่ำคืนและปีนเขาเล่น ทำไมคุณต้องมาขวางทางผมเอาไว้ด้วย ! ” หยางโปกล่าว
　　จ้าวคังเยาะเย้ย “ บนเขาไม่ใช่พวกมดแมงอย่างคุณจะขึ้นมาได้ ลงจากเขาไปเดี๋ยวนี้ ผมยังสามารถปล่อยคุณรอดกลับไปได้ ไม่อย่างนั้น… ! ”
　　ดวงตาของจ้าวคังดุร้าย ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ “ ถ้าคุณอยากรนหาที่ตายด้วยตัวเอง ผมก็ทำให้คุณสมดั่งใจปรารถนาได้ ! ”.ไอลีนโนเวล.
　　ในขณะที่พูด มือทั้งสองข้างของจ้าวคังก็ถือมีดยาวไว้และฟันลงมาอย่างแรง !
　　หยางโปขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย โยนเหรียญที่เขาเตรียมไว้ในมือนานแล้วออกไป
　　“ กริ้ง ! ” เสียงดังคมชัด เหรียญกระทบโดนหน้าผากของจ้าวคัง ศีรษะของเขาส่ายไปมา รู้สึกวิงเวียนศีรษะเล็กน้อย แต่ก็เรียกคืนสติกลับมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ถือมีดยาวและฟันลงไปอีกครั้ง !
　　หยางโปตกใจมาก เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาใช้เหรียญเขวี้ยงใส่คน ต่อให้เขวี้ยงร้อยครั้งถูกร้อยครา
　　ปกติมักจะเขวี้ยงโดนแล้วสลบ แต่จ้าวคังดูเหมือนจะแข็งแกร่งกว่าปกติมาก !
　　หยางโปเขวี้ยงเหรียญออกไปอีกครั้ง เหรียญกระแทกโดนหน้าผากของจ้าวคัง ร่างกายส่วนบนของจ้าวคังสั่นไหวอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขายังคงยืนหยัดอยู่ได้อย่างมั่นคง จากนั้นก็ฟันลงมาอีกครั้งเหมือนเดิม !
　　มันต้องมีอะไรแน่ !
　　แม้ว่าหยางโปจะสัมผัสได้ถึงปัญหา คนธรรมดาทั่วไปไม่มีทางรับเหรียญทั้งสองเหรียญได้ด้วยซ้ำ จ้าวคังต้องมีอะไรแน่ๆ !
　　หยางโปเข้าไปประชิดตัวอย่างเร็ว เขาหันข้างหลบคมมีด แล้วใช้มือตีไปที่หลังคอของจ้าวคัง
　　จ้าวคังร้องลั่นพร้อมล้มลงบนพื้น !
　　หยางโปถอนหายใจด้วยความโล่งอกและกวักมือเรียกเหยียนหรูหยู ” พวกเราไปกันเถอะ ! ”
　　เขาเงยหน้าขึ้นและกำลังจะเดินจากไป แต่พอยกขาขึ้น หยางโปก็ตกตะลึง พอเขาก้มลงมองก็เห็นว่าจ้าวคังคว้าข้อเท้าของเขาไว้ มืออีกข้างเอื้อมออกมาพยายามที่จะกอดขาของเขาไว้ !
　　หยางโปตกตะลึง เขาคิดไม่ถึงจริงๆว่าอีกฝ่ายจะแข็งแกร่งแบบนี้ ร่างกายและพลังแบบนี้เกินค่าเฉลี่ยของคนธรรมดาทั่วไป !
　　เหยียนหรูหยูเดินไปด้านหน้าและเหยียบไปบนหลังจ้าวคังเบาๆ จู่ๆหยางโปก็รู้สึกว่าขาของเขาเบาสบายขึ้น จ้าวคังนอนราบอยู่บนพื้นโดยไม่เคลื่อนไหวใดๆอีก !
　　หยางโปถอนใจด้วยความโล่งอก ขมวดคิ้ว สถานการณ์แบบนี้มันแปลกมากจริงๆ ถึงขั้นที่ทำให้เขารู้สึกยากที่จะเชื่อ เห็นๆกันอยู่ว่าในช่วงบ่ายเขาสามารถโจมตีจ้าวคังให้สลบได้ในครั้งเดียว
　　แต่ตอนนี้มันกลับยากเพิ่มขึ้นไปอีกเท่าตัว ?
　　เขาสังเกตเห็นเหยียนหรูหยูดูเหมือนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก หรือว่านี่มันก็เป็นเรื่องยากสำหรับเธอด้วยเหมือนกัน ?
　　ครุ่นคิดอยู่ในใจสักพัก หยางโปก็ไม่รีรอสงสัยอะไรมากนัก รีบขึ้นไปบนแท่นตรงยอดเขา
　　เมื่อเดินอยู่บนพื้นที่ราบเรียบ ก็มองเห็นเด็กหญิงตัวเล็กๆนอนอยู่กลางแท่น หยางโปก็ถึงกับตกตะลึงไปทันที เขาได้กลิ่นเลือดสดๆลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ เลือดนี้สดคาวมาก เขารีบวิ่งเข้าไปหาเด็กหญิงตัวเล็ก เมื่อเข้ามาอยู่ต่อหน้าเด็กหญิงตัวเล็ก เขาก็อดที่จะขมวดคิ้วขึ้นไม่ได้ เด็กหญิงตัวเล็กคนนี้นอนจมอยู่ในกองเลือดไปแล้ว !
　　ยอดเขาเป็นแท่นราบ หยางโปมองไปรอบๆแต่กลับมองไม่เห็นเงาอะไร เขารีบวิ่งไปที่ขอบของแท่นและมองลงไปที่ด้านล่างเขา นอกจากจุดไฟประปรายที่พวกเขาอยู่กัน ก็ไม่มีเงาคนอื่นอยู่เลย
　　เขาเดินไปรอบๆแท่นกลับไม่พบร่องรอยอะไรเลย !
　　เดินย้อนกลับไปที่ตรงหน้าของเด็กหญิงตัวเล็กใหม่อีกครั้ง หยางโปก็เห็นช่องโหว่ใหญ่ที่บริเวณหน้าอกของเธอ มองไปรอบๆรอยเลือด ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกหายใจไม่ออกและอึดอัด ท้ายที่สุดแล้วเขาก็มาช้าไปหนึ่งก้าว ในสถานที่เกิดเหตุไม่หลงเหลือเบาะแสอื่นใด ตอนนี้เขาถึงกับไม่สามารถหาเบาะแสอื่นๆจากพลังที่ปะปนอยู่ในบริเวณโดยรอบพบ
　　หยางโปเงยหน้ามองเหยียนหรูหยู “ เมื่อสักครู่คุณเห็นอะไร ? ”
　　เหยียนหรูหยูส่ายหน้าช้าๆ “ ไม่มี ”
　　“ บนภูเขามันคืออะไรขึ้นกันแน่ ? ทำไมพวกเขาถึงได้นำตัวเด็กที่ไร้เดียงสามาฆ่าแบบนี้ ? ”
　　หยางโปหันมองไปทางเหยียนหรูหยู
　　เหยียนหรูหยูไม่พูดไม่จาอะไร แสงจันทร์ส่องกระทบมาโดนตัวเธอ เพริศพริ้งและสวยงาม
　　ดูเย็นชาขึ้นไปอีกมาก
　　หยางโปไม่ถามต่ออีก เขาก้มหน้ามองไปที่เด็กหญิงตัวเล็ก และส่ายหน้าช้าๆ เขาคิดว่าจ้าวคังไม่ได้ทำเรื่องพวกนี้ เพราะจ้าวคังไม่สามารถดูดซับเอาพลังไปได้เลย แต่มันยังจะมีใครอีก ? ผ่านไปได้ไม่นาน หลินซุนก็เดินขึ้นมา เขาเหนื่อยจนหอบ และเข้าไปจับตัวจ้าวคังไว้ และอดยิ้มออกมาไม่ได้
　　” ในที่สุดก็ถูกฉันจับตัวได้เสียที ! ”
　　เหลียงหรงอายุไม่น้อยแล้ว แต่กลับปีนเขาได้เร็วมาก เขาพาคนขึ้นไปบนภูเขา ก็พบหลินซุนที่กำลังจับกุมตัวจ้าวคังไว้พอดี ยิ่งไปกว่านั้นเขายังเป็นคนตีจ้าวคังสลบหมดสติอยู่บนพื้นด้วยตัวคนเดียว สิ่งนี้มันทำให้เขาภาคภูมิใจและมีความสุขมาก “ หลินซุน นายทำได้ดีมาก กลับไปจะต้องประกาศเกียรติคุณคุณความดีงามแก่นายแน่นอน ! ”
　　หลินซุนหัวเราะฮ่าๆ ภายใต้แสงจันทร์ พอที่จะมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเสื้อผ้าของเขาฉีกขาดไปหลายจุด บนตัวเต็มไปด้วยดินโคลนดูสกปรกมาก
　　เหลียงหรงปีนขึ้นไปบนแท่นบนยอดเขา ก็มองเห็นหยางโปและเหยียนหรูหยูยืนอยู่บนแท่น ไม่ไกลห่างจากพวกเขาไป และยังมีศพหนึ่งนอนอยู่ เขาตกใจผงะ วิ่งเข้าไปดูด้วยตัวเอง และอดที่จะขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้
　　“ ใครเป็นคนฆ่า ? ” เหลียงหรงถาม
　　หยางโปส่ายหน้าเล็กน้อยไม่พูดอะไร
　　เหลียงหรงไม่ได้ไปถามเหยียนหรูหยูเช่นกัน เพราะเขารู้ดีว่าตัวเองถามไปก็ไม่ได้คำตอบกลับมา แต่คำตอบของหยางโป มันทำให้เขาไม่พอใจเอามากๆ “ บนยอดเขามีแค่พวกคุณไม่กี่คน เด็กผู้หญิงเพิ่งจะเสียชีวิต พวกคุณไม่เห็นตัวฆาตกรกันจริงๆเหรอ ? ”