เนตรเซียนทะลุสมบัติ - ตอนที่ 995 เจ้าหน้าที่ระดับสูง

　　หยางโปหลอกเหลียงหรง และลงเขาไปพร้อมกับเหยียนหรูหยู เขาหันย้อนกลับไปมอง นึกไม่ถึงว่าจะเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าที่เย็นชาของเหยียนหรูหยู ภายใต้แสงจันทร์ที่แจ่มใสและปลอดโปร่งราวกับน้ำ เหยียนหรูหยูงดงามเหมือนดอกบัวที่สั่นไหวดอกหนึ่ง จนหยางโปเหยียบเท้าลงกลางอากาศและเกือบจะล้มลงบนพื้น !
　　“ คุณหัวเราะ คุณหัวเราะอะไร ? ” หยางโปหันกลับไปมองและถามด้วยความสงสัย
　　เหยียนหรูหยูไม่ได้พูดอะไร แต่ยังคงเดินตามหลังหยางโป
　　ทั้งสองรออยู่ที่เชิงเขาเป็นเวลานาน ก่อนที่เหลียงหรงจะพาผู้คนลงมาจากเขา ซึ้งเวลานี้ท้องฟ้าด้านตะวันออกสว่างแล้ว
　　ทุกคนขึ้นรถและแยกย้ายกลับไปพักผ่อนที่ห้องใครห้องมัน
　　ในขณะที่เหลียงหรงกำลังเอียงตัวลงนอน ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น เขาจึงเปิดประตู และเห็นไป่ชูซินยืนรออยู่นอกประตู ไป่ชูซินพูดอย่างค่อนข้างระมัดระวัง “ ผู้การเหลียง ขอโทษนะ รบกวนเวลาพักผ่อนของคุณแล้ว ผู้นำของอำเภอต่างมากันแล้ว และยังนำคนมาด้วยเป็นร้อย ”
　　เหลียงหรงสะดุ้งตกใจ ยังไม่ทันรู้เรื่อง ” ผมพูดไปแล้วใช่ไหม อย่าให้ผู้นำในเมืองและในเขตมากัน ปล่อยให้พวกเขาทำงานกันตามสบาย ! ”
　　ไป่ชูซินมองเหลียงหรงด้วยสีหน้าทุกข์ใจ “ ผู้การเหลียง หลินซุนขึ้นไปบนภูเขาและหายตัวไปเมื่อคืนนี้ ตอนนั้นคุณขอให้ผมโทรไป พวกเขาจึงรีบมากันในช่วงดึกทันที ”
　　ไป่ชูซินมีสีหน้าลำบากใจ เหลียงหรงเป็นเจ้านายใหญ่ แต่สำหรับเขาแล้ว เจ้านายที่มาจากอำเภอไม่กี่คนนั้นถึงจะเป็นเจ้านายที่รับหน้าที่ดูแลเขาโดยตรง เขาเป็นฝ่ายโทรหาบรรดาเจ้านายแต่กลับกันถ้าทำให้พวกเขาไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ จากนี้ไปเขายังจะมีหน้าทำงานต่ออยู่อีกได้ไหม ?
　　เหลียงหรงเพิ่งจะนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้ เขาพยักหน้า ” ในเมื่อเป็นแบบนี้ คุณพาผมไปพบพวกเขาสิ แต่ยังต้องค้นป่ากันต่อไป ”
　　หยางโปกลับไปที่ห้อง ล้างหน้าล้างตาเล็กน้อย เริ่มนั่งสมาธิอยู่บนเตียง กำลังจะเริ่มฝึกบำเพ็ญเพียร เขาก็ก้มลงมองโทรศัพท์แวบหนึ่ง เมื่อเห็นว่าลัวย่าวหัวโทรมาหา เขาจึงกดรับสาย
　　“ ฉันส่งมอบโสมคนพันปีไปให้ถึงแล้ว กำลังพูดคุยกับอวี่เหวินอยู่ เขามีเรื่องจะพูดกับนายน่ะ ”
　　พอพูดจบ หยางโปก็ได้ยินเสียงดังมาตามสายเปลี่ยนเป็นเสียงของอวี่เหวิน ” หยางโป ลำบากนายแล้ว โสมคนพันปี มันมีประโยชน์ต่อฉันมากจริงๆ ! ”
　　“ ไม่เป็นไร ไม่ต้องเกรงใจ ตอนนี้นายฟื้นตัวกลับมาได้กี่เปอร์เซ็นต์แล้ว ? ” หยางโปเอ่ยถาม
　　อวี่เหวินยิ้ม ” ฟื้นตัวแล้ว 30% เพราะอายุมากแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ได้รับบาดเจ็บ
　　ก็บำเพ็ญเพียรลดน้อยลงไปมาก ทำให้ฉันสูญเสียอายุขัยไปอย่างไร้ประโยชน์ เกรงว่าชีวิตนี้ฉันคงไม่ประสบความสำเร็จอะไรในชีวิตอีกแล้ว ”
　　หยางโปรู้สึกแปลกใจมาก “ นายมีความรู้เรื่องยาอายุวัฒนะไม่ใช่เหรอ ? ต้องการยาอายุวัฒนะอะไร ฉันช่วยนายรวบรวมได้ นายต้องดีขึ้นแน่นอน ไม่ต้องกังวลไป ”
　　อวี่เหวินส่ายหัวเล็กน้อย “ ช่วยไม่ได้แล้ว ครั้งนี้มันกะทันหันเกินไป สูญเสียอายุขัยไปมากเกิน ”
　　“ โสมคนพันปีสามารถเพิ่มอายุขัยได้ มันสามารถยืดอายุขัยของนายได้อย่างแน่นอน ” หยางโปกล่าว
　　“ เดิมทีที่พวกเราฝึกบำเพ็ญเพียรมันก็ขัดกฎสวรรค์เปลี่ยนชะตาชีวิตอยู่แล้ว จะมีชีวิตอยู่ได้กี่ปีไม่เพียงขึ้นอยู่กับการต่อสู้ของตัวเราเอง แต่ยังขึ้นอยู่กับเจตจำนงของสวรรค์ หยางโป ฉันหวังว่านายจะเข้าใจเหตุผลนี้ ไม่ใช่ว่าคนเราจะพิชิตและเอาชนะสวรรค์ได้ ! ” ในระหว่างที่อวี่เหวินพูดเสียงของเขาไร้เรี่ยวแรงมาก สูญเสียพละกำลังการต่อสู้ในอดีตไปอย่างสิ้นเชิง.novel-lucky.
　　หยางโปแปลกใจมาก “ นายอย่าได้คิดไม่ตกเชียวนะ ! ”
　　อวี่เหวินหัวเราะ “ ไม่เป็นไร แค่มองทะลุมากขึ้น รู้สึกปล่อยวางบ้างแล้วก็เท่านั้น เอาล่ะ ไม่รบกวนนายแล้ว ฉันจะไปเตรียมตัวแล้ว ! ”
　　” อืม นายระวังตัวหน่อยก็แล้วกัน ” หยางโปกล่าว
　　พอกดวางสาย หยางโปก็อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้ อวี่เหวินเป็นบุคคลสำคัญที่เก่งกาจมากขนาดนั้น เวลานี้กลับแสดงอารมณ์แบบนั้นออกมา นี่มันเกิดอะไรขึ้น ?
　　หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน หยางโปถึงได้ตั้งสติและเริ่มฝึกสมาธิด้วยจิตใจที่สงบ
　　พลังที่อยู่รอบตัวปลิวกระจาย หยางโปดูดซับพลังที่อยู่ทั้งสี่ด้าน เขาสามารถสัมผัสได้ว่า เหมือนจะมีหลุมดำหลุมหนึ่งที่คอยดูดซับพลังอยู่ด้านข้าง จนทำให้รอบกายของเขาเต็มไปด้วยพลังจำนวนมาก
　　ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน หยางโปค่อยๆลืมตาขึ้น และเดินออกจากห้อง และเดินเข้าไปจนถึงในลานโรงแรม หยางโปเห็นหลินซุนถูกรายล้อมไปด้วยผู้คนจำนวนมาก และกำลังถูกทุกคนยกยอปอปั้น จนทำให้เขารู้สึกตัวลอย
　　” เมื่อคืนนี้ผมองอาจห้าวหาญและเต็มไปด้วยกำลังวังชามากไปจริงๆ พอเห็นจ้าวคังยืนขวางทางอยู่ตรงหน้า ผมเลยพุ่งเข้าไปชนหน้าอกของเขาคนเดียวเลยทันที จากนั้นเขาก็ล้มลงบนพื้นและถูกผมจับกุมตัวไว้ ” หลินซุนกล่าว
　　หลายคนในที่เกิดเหตุรู้เรื่องเหตุการณ์เมื่อคืนนี้แล้ว แต่ก็ยังมีคนที่รู้ว่าเขาไม่ใช่คนจัดการแต่ก็ยังกล่าวชม ” หัวหน้าหลินองอาจห้าวหาญจริงๆ ที่สามารถจับกุมตัวฆาตกรได้ในครั้งนี้ ลำบากหัวหน้าหลินแล้ว กลับไปผมจะเขียนรายงานต่อเบื้องบนด้วยตัวเอง พวกเราต้องมอบรางวัลให้แก่ผู้กล้าหาญ ! ”
　　“ ใช่ ใช่ หัวหน้าหลินกล้าหาญต่อสู้กับผู้ร้าย และแล้วในที่สุดครั้งนี้ก็นำความสงบสุขกลับคืนสู่หลงซูโกวจนได้ ผมในนามของประชาชนหลงซูโกว ต้องขอบคุณพวกคุณเป็นอย่างมาก ! ”
　　“ ขอบคุณหัวหน้าหลิน ผมคิดว่าควรสร้างศาลเจ้าสักหลังไว้บนภูเขานี้ดีไหม ? ”
　　เมื่อหลินซุนได้ยินคำชมเหล่านี้ก็มีความสุขมาก แต่พอได้ยินว่าจะมีคนสร้างศาลเจ้าให้เขาจริงๆก็ตกใจมาก “ คุณอย่าได้ทำแบบนี้เชียวนะ ในฐานะนักปฏิวัติชนชั้นกรรมาชีพ พวกเรามีความเชื่อของเราเอง จะสร้างของพวกนี้ขึ้นมาไม่ได้ ! ”
　　เหลียงหรงยืนอยู่ข้างหยางโป ยิ้มให้ ” ทำให้คุณตลกขบขันแล้ว ”
　　หยางโปส่ายหน้า “ ผลการสอบสวนเป็นยังไงบ้าง ? ”
　　เหลียงหรงลังเลเล็กน้อย “ จ้าวคังยอมรับสารภาพแล้วว่าเด็กทุกคนที่ถูกฆ่าและหายตัวไปใน
　　หลงซูโกวทั้งหมดล้วนเป็นฝีมือของตัวเขาเอง ดังนั้นคนพวกนี้ถึงได้ดีใจกันแบบนี้ ! ”
　　หยางโปตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ” จ้าวคังยอมรับสารภาพแล้ว ? เป็นไปได้ยังไง ? ”
　　สีหน้าของเหลียงหรงเต็มไปด้วยความขมขื่น “ เบื้องบนประกาศให้รีบปิดคดีนี้โดยเร็วที่สุด เรื่องนี้ต้องอธิบายให้คนในท้องถิ่นเข้าใจ เพราะชาวบ้านตื่นตระหนกและหวาดกลัวกัน แม้แต่ตำบลและอำเภอโดยรอบก็เล่าลือกันไปทั่ว นักเรียนที่อยู่ในสถานที่เกิดเหตุต่างก็เลิกเรียนกันเร็วมาก พอเลิกเรียนก็จะถูกกักตัวอยู่แต่ในบ้านทันที จะต้องรีบกำจัดและคลี่คลายผลกระทบเหล่านี้ไปให้เร็วที่สุด ! ”
　　หยางโปตกตะลึงและส่ายหัวเล็กน้อย “ ถ้าฆาตกรตัวจริงยังไม่ถูกจับกุมตัว ถ้าในอนาคตก่ออาชญากรรมขึ้นมาอีก มันจะไม่ทำให้เกิดความหวาดกลัวมากไปกว่านี้อีกเหรอ ? ”
　　เหลียงหรงส่ายหน้า ” ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น งั้นก็ช่วยไม่ได้แล้วเหมือนกัน ”
　　ในขณะที่พูด หลินซุนก็เงยหน้าขึ้นมองเห็นหยางโป เขาเดินเข้ามาอย่างภาคภูมิใจ
　　” คุณเหยียนตื่นหรือยัง ? ”
　　หยางโปเหลือบมองไปที่อีกฝ่าย แต่ไม่ได้สนใจ
　　หลินซุนมีสีหน้าท่าทีไม่ค่อยพอใจ “ คนแซ่หยาง ผมถามคุณอยู่นะ ? ทำไมคุณไม่ตอบผมล่ะ ? ”
　　หยางโปเหลือบตามอง ” อ้อ คุณถามผมอยู่เหรอ ? ผมคิดว่าคุณกำลังถามผู้การเหลียงอยู่ซะอีก ”
　　เหลียงหรงฝืนยิ้มให้ “ หลินซุน พูดจาเกรงใจหน่อย ”
　　“ หลินซุนเป็นวีรบุรุษ ถ้าจะพูดจาไม่เกรงใจก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ! ” มีคนเดินขึ้นมาและเอ่ยพูดด้วยรอยยิ้ม
　　เหลียงหรงเหลือบมองและพบว่าอีกฝ่ายคือผู้นำท้องถิ่นคนสำคัญ เขาขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย
　　“ คุณหยางเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูง มีสถานะไม่ได้ด้อยไปกว่าคุณ ! ”
　　ได้ยินแบบนั้นก็เกิดความแตกตื่นขึ้นในสถานที่เกิดเหตุอย่างฉับพลัน จำนวนคนที่ยืนอยู่ที่นี่ล้วนเป็นผู้นำของอำเภอ คนที่อายุน้อยที่สุดก็สี่สิบกว่าปีแล้ว พวกเขาจ้องมองหยางโปตาเขม็ง ด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจ เป็นเพราะหยางโปที่อายุน้อยเกินไป เจ้าหน้าที่ระดับสูงในวัยยี่สิบกว่า นี่มันอะไรกันเนี่ย ?
　　ถ้าสิ่งที่ผู้การเหลียงพูดมาเป็นความจริง เช่นนั้นอย่างหยางโป ถ้าทำงานอยู่ในองค์กรนานๆ พอถึงเวลาเกษียณ ก็สามารถก้าวขึ้นไปสูงถึงขั้นผู้บริหารระดับรัฐมนตรีได้เลยนะสิ !
　　ในสถานที่เกิดเหตุเงียบกริบ หลินซุนพูดออกมาอย่างไม่พอใจ “ ต่อให้เป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงแล้วยังไง ? ”