เนตรเซียนทะลุสมบัติ - ตอนที่ 997 ตัวประกัน

　　พ่อหยางที่ถือแก้วเหล้าอยู่ จู่ๆก็รู้สึกสดชื่นและกระปรี้กระเปร่าขึ้นมา เขามีความสามารถนี้อยู่กับตัวแต่ไม่เคยได้นำมันออกมาใช้เลย สามารถคุยโวโอ้อวดต่อหน้าสาวสวยได้มันทำให้เขารู้สึกว่านี่แหละถึงจะเป็นชีวิตที่เขาต้องการ
　　ยิ่งดื่มเหล้ามากขึ้น คนก็ยิ่งพูดคุยกันสนุกสนานครึกครื้นมากขึ้นเท่านั้น พ่อหยางจ้องตามองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่พร่ามัว “ แม่สาวโจว ให้ผมไปส่งคุณที่โรงแรมไหม ? ”
　　หญิงสาวที่เรียกตัวเองว่าแซ่โจว ใบหน้าที่งดงามของเธอมีรอยยิ้มจางๆและแบมือออก
　　“ คุณอายุมากขนาดนี้แล้ว ยังมีกำลังวังชาอยู่อีกงั้นเหรอ ? ”
　　“ กำลังวังชาของผมจะเด็ดแค่ไหน ? รอถึงโรงแรม เดี๋ยวคุณก็จะรู้เอง ว่าอะไรเรียกว่ากำลังวังชาที่เร่าร้อน ! ” พ่อหยางพูดไปพร้อมหัวเราะ
　　แม่สาวโจวยิ้มหวานส่งให้ เธอถือแก้วไวน์ด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ดูมีความสุขมาก
　　เมื่อพ่อหยางเห็นปฏิกิริยาของอีกฝ่ายแบบนี้ ก็รู้แล้วว่าตัวทำสำเร็จแล้ว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสุข เขากำลังจะจูงมือหญิงสาวเดินจากไป จู่ๆก็มีใครบางคนพุ่งเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา เขาจึงรีบหลบไปอย่างรวดเร็ว เขาโกรธมากและอดไม่ได้ที่จะสบถด่าออกมา ” ไอ้บ้า แกเป็นใคร มองไม่เห็นหรือไงว่ามีคนอยู่ตรงนี้ ? ”
　　พ่อหยางก้มหน้าลงและเหลือบไปเห็นอีกฝ่ายหนึ่งทรุดอยู่บนพื้น เขาคำรามออกมาอย่างไม่พอใจ และคิดที่จะไปจากที่ตรงนั้น แต่กลับได้ยินเสียงที่แผ่วเบาไร้ซึ้งเรี่ยวแรงดังมาจากพื้น “ พ่อ พ่อ พ่อต้องช่วยผมนะ ! ”
　　พ่อหยางตกตะลึงครู่หนึ่ง พอจ้องมองก็เห็นว่าเป็นหยางหลางที่นอนราบอยู่บนพื้น เขาตะลึงจนใจตกไปอยู่ตรงตาตุ่ม รีบเข้าไปพยุงตัวหยางหลางขึ้นมา “ เสี่ยวหล่าง นี่แกเป็นอะไรไป ? แกไม่เป็นไรใช่ไหม ? ”
　　หยางหลางที่ถูกพยุงตัวลุกขึ้น “ พ่อต้องช่วยผมนะ โจวซินมันมาตามหาเราแล้ว ! ”
　　พ่อหยางเงยหน้าขึ้นและเห็นโจวซินพาคนเดินเข้ามาจริงๆ แต่ความสนใจของเขากลับไม่ได้อยู่ที่นี่ เขาหันไปมองแม่สาวโจว แม่สาวโจวมองมาทางเขา กระทืบเท้าและเดินจากไป
　　เรื่องราวกำลังจะสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดีแท้ๆแต่กลับพังพินาศไปหมด มันทำให้พ่อหยางเจ็บใจมาก เขาจ้องหน้าหยางหลางเขม็ง “ ทำไมเขาถึงหาตัวแกเจอ แล้วทำไมยังจะพาเขากลับมาด้วย ? แกทำร้ายฉันไม่เบาเลยนะ ! ”
　　โจวซินเดินนำลูกน้องเข้ามา สายตาก็จับจ้องไปที่พ่อหยาง “ คุณหยาง คุณนี่มีความสามารถจริงๆเลยนะ หลอกเอาซะผมมึนงงไปหมด และยังคิดว่าไม่มีใครรู้และคิดที่จะเอาเปรียบกันได้งั้นสิ ! ”
　　“ อย่านะ คุณโจว คุณอย่าพูดแบบนี้เชียวนะ ผมเป็นคนที่ซื่อสัตย์และไว้ใจได้เสมอมา จะหลอกคุณได้ไง ? ” พ่อหยางกล่าว
　　โจวซินทำเสียงเยาะเย้ยไม่พอใจ “ สำหรับคนแก่ที่ไม่รู้จักให้เกียรติตัวเอง และยังทำตัวจีบสาวตามแบบวัยรุ่น คุณทำตัวให้มันน่าเคารพหน่อยได้ไหม ? ”.novel-lucky.
　　พ่อหยางหน้าแดง แต่กลับทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจเบาๆ ” นี่เป็นความต้องการทางร่างกายที่เอาชนะไม่ได้ ”
　　“ คำพูดที่ฟังดูดีพวกนี้ คุณเอามันกลับไปอธิบายให้ภรรยาของคุณฟังเถอะ ตอนนี้คุณแค่บอกผมมาว่าหยางโปอยู่ที่ไหนก็พอ ? ” โจวซินจ้องหน้าพ่อหยางและถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่ห้วนจัด
　　พ่อหยางยิ้ม “ บอกคุณไปหมดแล้วไม่ใช่หรือไง ? เขาเป็นสมาชิกของคณะกรรมการประเมินวัตถุโบราณวัฒนธรรมแห่งชาติ คุณก็มีเส้นสายอยู่อย่างกว้างขวาง ต้องรู้จักที่นี่แน่นอน และสามารถทราบที่อยู่บ้านของเขาได้จากหน่วยของเขาได้ด้วยเหมือนกัน ! ไปหาที่บ้านของเขาเลยก็จบแล้วไหม ? ”
　　โจวซินจ้องหน้าพ่อหยาง ” ถ้ามันง่ายขนาดนั้น แล้วผมจะมาหาคุณทำไม ? ”
　　พ่อหยางเงยหน้ามองโจวซิน “ พูดตามตรงเลยนะ หยางโปกับผมได้ตัดขาดความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกกันไปแล้ว เขาไปไหนผมก็ไม่รู้ คุณถามผมแบบนี้ มันก็ไม่มีประโยชน์หรอก สู้ออกไปตามหาข้างนอกดูดีกว่า ”
　　โจวซินจ้องหน้าพ่อหยาง แล้วหันไปเหลือบมองหยางหลางอีกครั้ง “ ตัดความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกไปแล้ว ? ได้ เหตุผลแบบนี้ คุณก็สามารถเอาออกมาอ้างได้ ผมก็จะไม่พูดอะไรมากเหมือนกัน คุณมีลูกชายอยู่สองคน ตอนนี้ผมจะพาตัวไปด้วยคนหนึ่ง เจอกับหยางโปเมื่อไหร่ ผมก็จะนำตัวลูกชายมาคืนให้คุณอีกครั้งเมื่อนั้น ! ”
　　พ่อหยางตกใจ ” คุณทำแบบนี้ไม่ได้ ถ้าหยางโปรู้ เขาจะต้องโกรธมากแน่ๆ ”
　　“ อ้อ งั้นก็ให้เขาโกรธกลับมาสิ ! ” โจวซินพูดอย่างเฉยเมย
　　สีหน้าหยางหลางเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาเพิ่งหลบหนีออกมาจากเงื้อมมือของอีกฝ่ายได้
　　แต่คิดไม่ถึงว่าจะถูกจับตัวกลับไปอีกครั้ง เขารีบกอดขาของพ่อหยางไว้อย่างรวดเร็ว “ พ่อ พ่ออย่าทิ้งผมนะ พ่อให้แม่โทรหาหยางโปสิ ถ้าเขามีเวลาจริงๆ เขาจะต้องรีบมาแน่นอน ”
　　โจวซินจ้องหน้าพ่อหยาง ” อ้อ ลืมเตือนคุณไป ผมจับตัวลูกชายของคุณไป จะไม่ให้เขากินอะไร ส่วนเขาจะอดทนได้กี่วัน พวกคุณนับเอาเอง ยิ่งเร็วเท่าไหร่ ลูกชายของคุณก็จะมีโอกาสหิวตายน้อยลงเท่านั้น ! ”
　　พอพูดจบโจวซินก็โบกมือ จากนั้นก็มีคนสองคนวิ่งเข้ามาด้านหน้า และพาตัวหยางหลางออกไป
　　พ่อหยางมองดูหยางหลางที่ถูกพาตัวไปตาต่อหน้าต่อตา เขาจ้องโจวซินเขม็ง “ พวกคุณปฏิบัติกับเขาดีๆหน่อย ผมจะรีบติดต่อหยางโปให้เร็วที่สุด จะติดต่อเขาเดี๋ยวนี้ ”
　　โจวซินฮึดฮัดไม่พอใจ โยนนามบัตรออกมาให้แผ่นหนึ่ง ” หลังจากที่เขากลับมา บอกให้เขาหามาหาผม ! ” พอพูดจบ โจวซินก็หันหลังกลับและเดินจากไป
　　พ่อหยางหยิบนามบัตรขึ้นมาดูอย่างช่วยอะไรไม่ได้ ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว ผลกรรมตอบสนองกลับมาไม่น้อยเลย ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขาโลภอยากได้อยากมี ก็คงจะไม่เจอกับเรื่องราวพวกนี้ !
　　พ่อหยางเดินตามออกไป เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาหยางโปทันที แต่เสียงตามสายอัตโนมัติกลับตอบกลับมาตามสาย ” ขออภัยค่ะ เบอร์ที่ท่านโทรหาไม่อยู่ในพื้นที่ให้บริการ โปรดติดต่อกลับอีกครั้งภายหลัง… ”
　　พ่อหยางนิ่งอึ้งไปทันที เขาค่อนข้างที่จะสับสน แต่ก็กดโทรออกอีกครั้ง แต่ก็ยังคงมีสายตอบรับกลับมาเหมือนเดิม มันทำให้เขาตกใจมาก หยางโปไปไหนกันนะ ?
　　……
　　หยางโปรับสายตอนนี้ก็เที่ยงกว่าแล้ว พอเขาเห็นสายพ่อหยางที่โทรมา ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและมีอาการลังเลเล็กน้อย แต่เขาก็ยังกดรับสาย
　　“ เสี่ยวโป แกอยู่ที่ไหน เมื่อคืนฉันโทรหาแกตั้งหลายครั้ง แต่ไม่มีเสียงตอบรับเลย ” พ่อหยางตอบกลับมาย่างรวดเร็ว
　　หยางโปไม่ตอบคำถามของเขา แต่ถามกลับไปว่า “ ที่คุณโทรมา แค่อยากถามเรื่องนี้เหรอ ? ”
　　เดิมทีพ่อหยางยังคิดที่จะเอ่ยปากถามไถ่สารทุกข์สุขดิบอยู่สักสองสามคำ แต่เมื่อเห็นหยางโปพูดขวานผ่าซากแบบนี้เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพูดว่า ” โจวซิน แกน่าจะรู้จักเขานะ เขาอยากไปหาแก แต่ก็หาตัวแกไม่เจอ ตอนนี้เขาจับตัวหยางหลางไว้ และบอกให้แกรีบไปหาให้เร็วที่สุด ”
　　“ โจวซิน ? ” หยางโปค่อนข้างที่จะแปลกใจ เขาไม่คิดมาก่อนว่าโจวซินจะไล่ตามมาจนถึงตี้จิง
　　“ อืม ผมเข้าใจแล้ว ”
　　พอพูดจบ หยางโปกำลังจะวางสาย แต่ทางพ่อหยางก็รีบพูดขัดขึ้นมาว่า “ อย่า อย่านะ แกอย่าเพิ่งรีบวางสายนะ ! ”
　　“ คุณยังมีธุระอะไรอีก ? ” หยางโปถาม
　　พ่อหยางรีบอธิบาย “ โจวซินบอกฉันว่า ถ้าแกไม่ติดต่อหาเขา เขาจะไม่ให้เสี่ยวหลางกินข้าว ! ”
　　หยางโปตกตะลึง “ เป็นไปไม่ได้ คุณไม่ต้องกังวล เขาไม่กล้าทำแบบนั้นหรอก ”
　　“ เขากล้าสิ ทำไมเขาจะไม่กล้า นี่มันผ่านมาคืนหนึ่งแล้ว เสี่ยวหลางยังไม่ได้กินอะไรเลย ตอนนี้แกกินข้าวหรือยัง ? แกได้ยินเรื่องนี้ แกยังกินข้าวลงอยู่อีกงั้นเหรอ ? ” พ่อหยางเอ่ยถาม
　　หยางโปกำลังกินข้าวอยู่จริงๆ เขายิ้มและตอบกลับไปว่า ” ทำไมจะกินข้าวไม่ลงล่ะ ? ผมกำลังกินข้าวอยู่ตอนนี้ ! ”
　　พ่อหยางโกรธมากจนหรี่ตา “ แกยังจะกินข้าวอยู่อีกเหรอ ? หยางหลางไม่ได้กินข้าว แกยังจะกินข้าวลงอยู่อีกได้ยังไง ? แกยังเป็นคนอยู่… ”
　　พ่อหยางยกหูโทรศัพท์ คิดที่จะเอ่ยปากด่าทอ แต่พูดออกมาได้ครึ่งทาง เขาก็ต้องเงียบ เพราะเขารู้ดีว่าถ้าหยางโปอยู่ข้างนอก คงกลับมาไม่ทันแน่