เนตรเซียนทะลุสมบัติ - ตอนที่ 998 พิจารณาคดีใหม

　　“ ผมทำธุระอยู่ข้างนอก ไม่สามารถกลับไปได้ช่วงนี้ ผมจะโทรคุยกับโจวซินเรื่องนี้ให้ ” หยางโปกล่าว
　　พ่อหยางกังวลใจมาก “ เฮ้ย แล้วเสี่ยวหลางล่ะจะทำยังไง ? ตอนนี้เขายังถูกจับตัวไว้อยู่ ยังไม่ถูกปล่อยตัวออกมาเลย ถ้าสองสามวันนี้แกไม่กลับมาจริงๆ ถ้าอย่างนั้นเขาจะไม่อดตายหรือไง ? ”
　　“ อ้อ ถ้างั้นก็ให้หิวไป ! ” หยางโปกดวางสายทันที
　　พ่อหยางถือโทรศัพท์ด้วยใบหน้าที่โกรธจัด เขายกมือขึ้นคิดที่จะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง แต่ก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่งและรู้สึกทำใจไม่ได้ ดังนั้นจึงทำได้เพียงส่ายหัวแล้วเดินจากไป
　　หยางโปย่นคิ้วขึ้นเล็กน้อย เขาคิดไม่ถึงว่าโจวซินจะไล่ตามมาจนถึงตี้จิง และยังจับตัวหยางหลางไว้อีก แต่จะให้ทำไง หรือว่าโจวซินจะปล่อยให้หยางหลางหิวตายจริงๆ ? มากสุดก็คงแค่ให้บทเรียนเท่านั้น
　　หยางโปรู้ดีอยู่แก่ใจ จึงไม่ได้สนใจอะไรมาก เขาถึงกับว่าไม่โทรหาโจวซินเลย
　　ถ้าตามคำบอกกล่าวของเหลียงหรง จ้าวคังยอมรับสารภาพแล้วว่าเขาเป็นคนทำเรื่องทั้งหมด ดังนั้นถ้าเขาจะสอบสวนต่อ นั่นก็เสมือนไม่ไว้หน้าคนอื่นๆ และต่อต้านผู้บังคับบัญชา ด้วยเหตุผลนี้หยางโปจึงค่อนข้างที่จะลังเลใจและคิดที่จะไปจากที่นี่ เพื่อไปที่อื่น
　　ก่อนจะจากไป หยางโปได้ขอร้องกับเหลียงหรงอยู่อย่างหนึ่ง
　　เหลียงหรงมองหน้าหยางโปด้วยความแปลกใจ ” อะไรนะ ? คุณจะขอพิจารณาคดีของจ้าวคังใหม่ ? ”
　　หยางโปพยักหน้า “ ใช่ ผมอยากสอบปากคำเป็นการส่วนตัว ! ”
　　เหลียงหรงจ้องมองหยางโปด้วยความลังเล “ ถ้าอย่างนั้น คุณก็ต้องรู้นะ ว่าที่นี่มีกล้องวงจรปิดอยู่เต็มไปหมด ดังนั้น… ”
　　“ ไม่เป็นไร ” หยางโปตอบ
　　เหลียงหรงจึงจัดการให้อย่างรวดเร็ว ให้หยางโปเดินเข้าไปในห้องดำเล็กๆ และดำเนินการสอบสวนคดีจ้าวคัง
　　ทั้งสองนั่งแยกนั่งกันคนละฟาก หยางโปจ้องหน้าจ้าวคัง จากนั้นก็ดึงบุหรี่ออกมาแล้วแสดงท่าทีเอ่ยปากชวน ” อยากสูบบุรี่สักมวนไหม ? ”
　　จ้าวคังมีสีหน้าค่อนข้างบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด แต่เขาก็พยักหน้า
　　หยางโปใส่บุหรี่เข้าไปในปากของจ้าวคังแล้วจุดไฟแช็กให้ ในขณะที่จ้าวคังสูบบุหรี่ไปได้ครั้งหนึ่ง
　　ก็มีท่าทีผ่อนคลายและมีสีหน้ามึนเมาเล็กน้อย หยางโปจ้องมองจ้าวคัง แสงก็สว่างวาบผ่านตาไป จากนั้นก็พูดอย่างเคร่งขรึม “ จ้าวคัง ทำไมคุณถึงรับโทษแทนเขาด้วย ! ”
　　จ้าวคังลืมตาขึ้นด้วยใบหน้าที่รู้สึกสบายตัวและแข็งทื่อ ดวงตาทั้งคู่เลื่อนลอย ราวกับว่าถูกควบคุมไว้ เขาจ้องมองหยางโป ” ไม่ ผมไม่ได้ถูกควบคุมไว้ ผมเต็มใจที่จะอุทิศตัวเองให้กับเจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ของผมเอง ! ”
　　หยางโปมีสีหน้าเคร่งเครียด เขาจ้องจ้าวคังเขม็ง “ ใครเป็นนายของคุณ ? ในเมื่อเขาให้คุณทำในเรื่องที่ชั่วร้ายที่สุดได้ นั่นก็หมายความว่าเขาทอดทิ้งคุณได้ เวลานี้ คุณยังคิดแบบนั้นอยู่อีกเหรอ ? ”
　　จ้าวคังขึงตามองหยางโปอย่างบ้าคลั่ง “ ไม่มีทาง นายของฉันไม่มีทางทอดทิ้งฉันไปแน่ ฉันจะต้องออกไปจากที่นี่ได้อย่างแน่นอน ฉันจะต้องออกไปจากที่นี้ได้แน่นอน ! ”
　　หยางโปจ้องมองจ้าวคัง ” ใครเป็นนายของคุณ ? “.novel-lucky.
　　“ นายของผมเป็นผู้รอบรู้และมีอำนาจทุกอย่าง เขาเป็นคนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกใบนี้ คนธรรมดาสามัญอย่างคุณไม่คู่ควรที่จะรู้จักเขา มดแมลงอย่างพวกคุณก็เป็นเพียงแค่อาหารเลือดก็เท่านั้น ! ” จ้าวคังกล่าว
　　หยางโปตกใจนิ่งอึ้งไปทันที เขาได้ยินคำว่า ” อาหารเลือด ” อย่างชัดถ้อยชัดคำ กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ภายในใจของจ้าวคัง คงมีเพียงแค่อาหารเลือดเท่านั้น ! สิ่งนี้ทำให้หยางโปรู้สึกหวาดกลัวมาก
　　นี่มันสัตว์ประหลาดชนิดไหนกันเนี่ย !
　　“ อาหารเลือด คุณเคยกินคนงั้นเหรอ ? ” หยางโปจ้องหน้าจ้าวคังและเดินเข้าไปใกล้ทีละก้าว
　　จ้าวคังอ้าปาก เงยหน้าขึ้นหัวเราะ ทันทีที่เงยหน้าขึ้น เขาก็หลุดออกจากการควบคุมของหยางโปในทันที รอยยิ้มของเขาแข็งทื่อขึ้นมาทันที ดูเหมือนว่าจู่ๆเขาจะสังเกตเห็นการกระทำของหยางโปเข้า เขาหันกลับไปทางด้านข้าง ” คุณทำบ้าอะไร ? ”
　　เมื่อหยางโปสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของจ้าวคัง เขาก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย “ ผมไม่ได้ทำอะไรกับคุณมาก่อนเลย สิ่งที่คุณควรพูด ก็พูดออกมาหมดแล้ว เจ้านายของคุณไม่ได้รอบรู้และมีอำนาจไปซะทุกอย่าง ! ในเมื่อเขารู้ว่าคุณถูกจับกุมตัวไปแล้ว ทำไมถึงไม่มาช่วยชีวิตของคุณล่ะ ? ”
　　“ คุณมันน่ารังเกียจจริงๆ ! ” จ้าวคังกล่าว
　　หยางโปลุกยืนขึ้น ไม่พูดอะไรอีก หันหลังและเดินออกไป เขากลับไม่ได้รับข้อมูลที่เพียงพอ แต่อย่างน้อยก็รู้ว่าผู้ร้ายตัวจริงมีอีกคน เจ้านายและอาหารเลือด คำสำคัญดังกล่าวนี้ ไม่ได้ทำให้หยางโปทายเบาะแสเพิ่มเติมได้มากขึ้น หรือว่านี่จะเป็นองค์กรลัทธินอกรีต ?
　　เหลียงหรงเข้ามาทักทายเขา “ ตอนเมื่อสักครู่ที่คุณสอบปากคำ ผมเห็นกระบวนการสอบสวนของคุณแล้ว คุณทำได้ยังไง ? เป็นไปได้ยังไง ? ”
　　หยางโปยิ้มเล็กน้อย “ ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ ตราบใดที่คุณเชื่อ คุณก็จะทำมันได้แน่นอน ! ”
　　เหลียงหรงค่อนข้างที่จะเหลือเชื่อ เมื่อเห็นหยางโปไม่อยากที่จะพูดอะไรมาก เขาก็ถามอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้
　　“ ค้นหาบนเขามีข่าวคราวอะไรมาบ้าง ? ” หยางโปถาม
　　เหลียงหรงส่ายหัว “ ไม่มี ตอนนี้ยังไม่พบอะไรเลย ไม่พบบุคคลภายนอก คุณคิดว่าเมื่อคืนนี้มีใครออกไปจากหมู่บ้านและฆาตกรซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางฝูงชนใช่ไหมไหม ? ”
　　หยางโปลังเลเล็กน้อย “ เมื่อคืนนี้มีเหตุการณ์ที่คล้ายคลึงกันเกิดขึ้นที่อื่นไหม ? ”
　　เหลียงหรงส่ายหน้า “ ไม่มีรายงานพวกนี้มาเหมือนกัน ครึ่งเดือนก่อน ทั่วทั้งหลงซูโกวได้สร้างกลไกการรายงานตัวรายวันขึ้น จะต้องรวบรวมรายชื่อของเด็กทุกคนที่อยู่ที่บ้านเช้าเย็นทุกวันวันละสองครั้ง สถานการณ์ในเช้านี้ได้รับรายงานมาแล้วว่าไม่มีใครหายตัวไป ”
　　หยางโปขมวดคิ้ว จู่ๆก็รู้สึกจนปัญญาขึ้นมาทันที เขาพยักหน้า ” รอสักครู่ ผมขอคิดดูอีกครั้ง ”
　　หยางโปเดินกลับไป เคาะประตูห้องของเหยียนหรูหยู เมื่อได้ยินเสียงขานรับที่ชัดแจ่วดังมาจากข้างใน หยางโปถึงได้ผลักประตูและเดินเข้าไป
　　ห้องไม่ใหญ่ อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นหอมสดชื่นจางๆ นี่คือกลิ่นกายของเหยียนหรูหยู หยางโปเงยหน้าขึ้นมองเห็นเหยียนหรูหยูนั่งสมาธิอยู่บนเตียง ลืมตามองมาทางด้านนี้
　　เหยียนหรูหยูเห็นหยางโปเดินเข้ามา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรสักคำ ลืมตามองมาอยู่แบบนั้น ก่อนที่จะฝึกบำเพ็ญอยู่ในความเงียบต่อ
　　หยางโปไม่มีทางเลือกอื่น เขาเดินไปที่ข้างเตียงและเอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า “ เมื่อคืนคุณน่าจะเห็นแล้วว่าใครคือคนที่อยู่บนภูเขา ? ”
　　เหยียนหรูหยูส่ายหน้า ” ฉันไม่รู้ ฉันมองไม่เห็น ”
　　หยางโปขมวดคิ้ว “ คุณเหยียน ผมไม่รู้ว่าว่าคุณมาจากไหน และถึงกับไม่เคยถามด้วยซ้ำว่าคุณเป็นใคร เพราะผมคิดว่าระหว่างเราต่างก็มีความเป็นส่วนตัวและควรเคารพซึ่งกันและกัน แต่เรื่องนี้ถ้าคุณไม่อยากพูด ระหว่างนี้คุณจะบอกผมได้ไหม คุณไม่อยากพูด หรือว่าพูดไม่ได้กันแน่ ? ”
　　เหยียนหรูหยูลืมตาขึ้น และเหลือบมองไปทางหยางโป ” เรื่องนี้ไม่ใช่สิ่งที่คุณจะสามารถจัดการได้ ”
　　หยางโปตะลึงนิ่งเงียบไปทันที เรื่องนี้ไม่ใช่สิ่งที่คุณจะจัดการได้ ประโยคนี้มันเจ็บปวดจริงๆ แต่มันก็แสดงให้เห็นปัญหาหนึ่งว่า เหยียนหรูหยูรู้ว่าคนที่อยู่บนภูเขาเป็นใคร เธอไม่อยากพูดเพราะอยากจะปกป้องหยางโป !
　　“ อีกฝ่ายแข็งแกร่งมากใช่ไหม ? ” หยางโปถาม
　　เหยียนหรูหยูลังเลเล็กน้อยแต่ก็พยักหน้าให้
　　หยางโปมองไปที่เหยียนหรูหยู และขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย ถ้าเป็นแบบนี้จริงๆล่ะก็ ต่อจากนี้ควรจะทำยังไงต่อไป ? ถ้าพิจารณาตามท่าทีของเหยียนหรูหยูแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะช่วยหยางโปรับมือกับอีกฝ่าย อย่างมากสุดก็แค่สามารถป้องกันความปลอดภัยของเขาได้ก็เท่านั้น
　　ในขณะที่พูดคุยกันอยู่นั้น หยางโปก็ได้ยินเสียงเคาะประตู เขาชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นเสียงของ หลินซุนก็ดังขึ้นจากนอกประตู
　　“ คุณเหยียน คุณตื่นหรือยัง ? ผมเก็บผลไม้ป่ามาให้คุณเยอะเลย แถมยังเอาผลไม้มาให้เยอะด้วย ! ”