เนตรเซียนทะลุสมบัติ - ตอนที่ 999 ฉินตูฟ

　　หยางโปหันมองเหยียนหรูหยู ” ทำยังไงดี จะเปิดประตูหรือไม่เปิดดี ? ”
　　เหยียนหรูหยูไม่สนใจหยางโปเลยด้วยซ้ำ นั่งฝึกฝนต่อไป
　　หลินซุนยังคงไม่หยุดเคาะประตู “ คุณเหยียน ผมเอากีวีที่คุณชอบกินที่สุดมาให้ ยังมีส้มและกล้วยด้วย จะไปหาซื้อผลไม้ที่นี่มันไม่สะดวกเลยนะ ! ”
　　หยางโปรู้สึกไม่มีทางเลือกอื่น เขาก็ไม่อยากสนใจผู้ชายที่อยู่ข้างนอกคนนั้น จะไปรู้ได้ไงว่าหลินซุนจะไม่ยอมหยุด “ คุณเหยียน คุณมาเปิดประตูให้หน่อย ถ้าคุณยังไม่เปิดประตูอีก ผมจะเข้าไปเองเลยนะ ! ”
　　หยางโปกำลังจะเอ่ยปากห้าม แต่คิดไม่ถึงว่าหลินซุนจะเร็วไปก้าวหนึ่ง เปิดประตูห้องเข้ามาแล้ว
　　พอหลินซุนเปิดประตูและเห็นว่าเหยียนหรูหยูนั่งอยู่บนเตียง ขณะที่ หยางโปยืนอยู่ข้างเตียง เหมือนกับว่ากำลังจะเดินมาทางนี้ เขาก็ตกใจนิ่งอึ้งไปทันที เหลือบมองไปที่หยางโป ตาของเขาเบิกกว้าง จ้องมองหยางโปเขม็ง แต่เขายังจำสิ่งที่พ่อพูดกับเขาได้ดี ภูมิหลังของหยางโปนั้นลึกกว่าเขามาก !
　　หลินซุนสงสัยมากว่าถ้าทั้งสองสนิทกันมากขนาดนี้ ทำไมก่อนหน้านี้ที่เขาตามจีบเหยียนหรูหยู หยางโปไม่พูดอะไรสักคำ ? หรือว่าเหยียนหรูหยูเป็นเมียน้อยของหยางโป และเขาก็แต่งงานแล้ว เพื่อจะได้อยู่กับเหยียนหรูหยู หยางโปถึงได้รับทำงานนี้เป็นพิเศษ แต่พวกเขาไม่สามารถอยู่ด้วยกันอย่างเปิดเผยได้ !
　　เวลานี้ ความคิดนี้ก็ผุดขึ้นมาในหัวของหลินซุนทันที เมื่อนึกถึงคำพูดทั้งหมดของพ่อที่พูดมาทางโทรศัพท์ก่อนหน้านี้ หลินซุนก็อดไม่ได้ที่จะต้องอดทนไว้ ลูกผู้ชายยืดได้หดได้ !
　　“ อ้อ ขอโทษที ผมเข้าผิดห้อง ” หลินซุนเอื้อมมือออกไปและรีบถอยออกไป
　　หยางโปกำลังจะเอ่ยปากอธิบาย แต่คิดไม่ถึงว่า หลินซุนจะออกไปแล้ว เขาทำอะไรไม่ถูก เลยไม่ได้อธิบายอะไรอีก เขาไม่มีทางวิ่งไล่ตามหลินซุนไปบอกกับเขาอีกครั้งว่าเรื่องนี้ไม่ใช่อย่างที่เขาคิดแน่นอน
　　หยางโปรีบเดินออกจากห้องของเหยียนหรูหยูด้วยเช่นกัน เขาเดินไปตามถนนออกไปข้างนอกกำลังครุ่นคิดอยู่ว่าจะไปที่ไหนต่อทันใดนั้น เขาก็รู้สึกว่ามีเงาดำแวบผ่านหน้าเขาไป เขาตกใจชะงักงัน ถอยร้นไปตามสัญชาตญาณสองก้าวก็เห็นว่ามีอีกคนหนึ่งยืนอยู่ในที่ที่เขายืนอยู่ก่อนหน้านี้
　　คนคนนั้นดูเหมือนว่าอายุจะสามสิบกว่าแล้ว ใบหน้าดูเหี้ยมโหด เขาจ้องมองมาที่หยางโปโดยไม่พูดอะไร
　　หยางมองหน้าอีกฝ่าย ขมวดคิ้วขึ้นจางๆ “ คุณเป็นใคร ? ”
　　ชายคนนั้นจ้องมองหยางโป หัวเราะออกมาด้วยเสียงที่น่ากลัว พูดขึ้นว่า ” แกตามหาตัวฉันมาตลอดไม่ใช่เหรอ ? ฉันมาปรากฏตัวต่อหน้าแกจริงๆแล้วไง ทำไมแกถึงไม่รู้จักซะแล้วล่ะ ”
　　หยางโปอึ้งไปครู่หนึ่ง เขาจ้องไปที่อีกฝ่าย และมองดูอย่างระมัดระวัง อีกฝ่ายหน้าตาดูธรรมดา
　　แต่คิ้วบางมาก ไม่ได้โหดเหี้ยมน่ากลัวอย่างที่เขาคิดไว้ แต่ไม่ใช่คนดีแน่นอน !
　　“ ทำไมแกถึงทำเรื่องแบบนี้ ! ” หยางโปจ้องหน้าอีกฝ่ายพูดขึ้นมาพร้อมทั้งขมวดคิ้ว
　　คิดไม่ถึงว่าเขาจะตอบสนองกลับหยางโปด้วยกำปั้น !
　　หยางโปสัมผัสได้ถึงลมแรงพัดเข้ามา เขาหันข้างเพื่อจะหลบ แต่กลับพบว่ากำปั้นของอีกฝ่ายนั้นพุ่งเข้ามาเร็วมาก ลมแรงปะทะเข้ามา เขาไม่สามารถแม้แต่จะหลบออกไปได้เลย !
　　นี่เป็นครั้งแรกที่หยางโปเผชิญกับสถานการณ์ที่อันตรายแบบนี้ เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าความตายอยู่ใกล้ตัวเองมากขนาดนี้ ในเวลานี้ เขาทำได้เพียงระดมพลังทั้งหมดให้พุ่งรวมไปที่กำปั้นทั้งคู่ ประกายแสงวาบผ่านตาของเขาไป หยางโปรู้สึกได้ว่ากำปั้นของตัวเองเต็มไปด้วยพลัง !
　　“ ปัง ! ”
　　กำปั้นคู่ของหยางโปปะทะเข้ากับคู่ต่อสู้ และเขาก็รู้สึกได้ว่ามีกำลังมหาศาลโจมตีเข้ามา
　　เมื่อเผชิญหน้ากับพลังมหาศาลแบบนี้ พลังทั้งหมดของเขาดูเล็กลงไปทันที
　　“ กร๊อบ ! ”.novel-lucky.
　　หยางโปได้ยินเสียงที่คมชัด จากนั้นเขาก็ถูกเหวี่ยงออกไป !
　　หยางโปตัวกระแทกลงบนพื้นอย่างแรง และสำลักเลือดออกมา เป็นครั้งแรกที่เขาเผชิญกับความเหลื่อมล้ำของพลังอย่างมหาศาล เขารู้เลยว่าแขนทั้งสองข้างของเขาหัก ความเจ็บปวดรวดร้าวอย่างรุนแรงจนทำให้เขารู้สึกไร้เรี่ยวแรง พอชายตาขึ้นมอง ก็พบว่าอีกฝ่ายกำลังเดินเข้ามาหาอย่างช้าๆ
　　ชายคนนั้นตั้งแต่ต้นจนจบ พูดมาเพียงคำเดียว และไม่ยอมพูดอะไรอีก เขาค่อยๆเดินเข้ามา ราวกับว่าได้วางแผนไว้อย่างดีแล้วและคิดที่จะฆ่าทุกอย่างให้หมด !
　　หยางโปจ้องหน้าฝ่ายตรงข้าม ดวงตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง พลังเตลิดเปิดเปิง เขาพยายามควบคุมเส้นชีพจรที่มีอยู่จนนับไม่ถ้วนให้ไหลเข้าสู่จุดตันเถียนอย่างยากลำบาก เวลานี้ มีกระบี่หยกเล่มหนึ่งอยู่บนหน้าอกของเขาที่หลั่งพรั่งพรูพลังออกมาอย่างต่อเนื่อง พลังพรั่งพรูเข้าไปในร่างกายของเขา และหล่อเลี้ยงเส้นชีพจรที่แตกขาด
　　ตรงกลางจุดตันเถียน มีตัวกระบี่ลวงตาหมุนวนอยู่ตลอดเวลา คอยดูดซับพลังที่อยู่โดยรอบ
　　ขณะที่อีกฝ่ายเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ หยางโปก็กับสัมผัสได้ถึงลมหายใจของการสังหาร อีกฝ่ายเดินเข้ามาถึงตรงหน้าเขาและจ้องมองมาที่เขา และถึงขั้นที่ว่าไม่ยกมือขึ้นโค้งคำนับให้ แต่ยกเท้าขึ้นแล้วเตะออกมาทันที !
　　เมื่อลมพัดแรงปะทะเข้ามา หยางโปพยายามลืมตาโต เพ่งเล็งทิศทาง ในขณะที่เท้าสองข้างนั้นกำลังจะเหยียบลงบนศีรษะของเขา ลำแสงของกระบี่สีเงินก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
　　“ อ๊ากๆๆ ! ” เสียงกรีดร้องดังขึ้น หยางโปเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าอีกฝ่ายถอยร้นไปทางด้านหลัง กลิ่นเลือดคาวพุ่งออกมาปะทะหน้าของหยางโป กลิ่นคาวคละคลุ้งลอยมา ทำให้รู้สึกคลื่นไส้ !
　　อีกฝ่ายก้าวถอยหลังไปหลายก้าวและล้มลงบนพื้น เขาจ้องไปที่หยางโป ” ฉันจะไม่มีทางปล่อยแกไปแน่ ! ”
　　หยางโปเห็นกับตาตัวเอง ว่าเห็นแสงจากกระบี่โจมตีจนขาข้างนั้นของอีกฝ่ายอ่อนแรงและทรุดลง ราวกับว่าถูกดึงกระดูกออกมา ใบหน้าของอีกฝ่ายมีเหงื่อเม็ดใหญ่ผุดออกมาอยู่ตลอดเวลา เห็นได้ชัดว่าเจ็บปวดและทุกข์ทรมานมาก !
　　ในขณะที่พูด อีกฝ่ายก็กระโดดเขย่งเท้าข้างหนึ่งแล้วออกไปจากสถานที่เกิดเหตุ !
　　หยางโปถอนหายใจด้วยความโล่งอก รู้สึกว่าพลังในตัวถูกดูดพลังไปหมด ความเจ็บปวดที่แขนทำให้เขารู้สึกไม่อยากที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว !
　　เวลานี้ จู่ๆ หยางโปก็ได้กลิ่นหอมจางๆ เขาลืมตาขึ้นและเห็นชายกระโปรงสีขาวที่คุ้นตา เขาก็เข้าใจทันทีว่าทำไมชายคนนั้นถึงหนีไป เพราะคนที่ช่วยชีวิตเขามาแล้ว !
　　หยางโปหันไปยิ้มเหยเกให้เหยียนหรูหยู และแล้วก็ไม่สามารถยืนหยัดต่อไปได้อีก เขาเป็นลมล้มลงหมดสติบนพื้นทันที
　　ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน หยางโปค่อยๆลืมตาขึ้นและพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในโรงแรมในห้องเปิดไฟอยู่ เหยียนหรูหยูกำลังนั่งอยู่ข้างเขา มีกลิ่นหอมจางๆตรงปลายจมูก
　　หยางโปรู้สึกว่า แขนทั้งสองข้างเจ็บปวดและไร้เรี่ยวแรง เขาหันไปเหลือบมองเหยียนหรูหยู
　　” วันนี้ดีที่มีคุณ ถ้าคุณมาไม่ทัน เกรงว่าผมคงตายไปแล้ว ”
　　เหยียนหรูหยูส่ายหน้า “ คุณไม่เป็นไรหรอก คุณต่อสู้จนทำให้อีกฝ่ายหนีไปแล้ว ”
　　หยางโปลังเลเล็กน้อย “ คุณรู้จักเขาคนนั้นไหม ? เขาเป็นฆาตกรหรือเปล่า ? ”
　　ในที่สุดครั้งนี้เหยียนหรูหยูก็ไม่ได้ปิดบังอีก ” คนผู้นี้แซ่ฉิน ผู้คนรู้จักในนามฉินตูฟู เขาอยู่ในขั้นสุดท้ายของการฝึกวรยุทธแล้ว คิดไม่ถึงว่าคุณจะเอาชนะเขาด้วยตัวคุณเองได้ ! ”
　　หยางโปอึ้งไปครู่หนึ่ง “ ฉินตูฟู ? ทำไมถึงมีชื่อนี้อยู่ ? ฉินตูฟูหมายความว่าอะไร ? ”
　　“ ตูฟูเป็นคนฆ่าคนเยอะเหมือนผักปลา โดยเฉพาะอย่างยิ่งชอบฆ่าเด็กที่ไม่มีอาวุธ และเขายังชอบกินเนื้อคนด้วย ” เหยียนหรูหยูอธิบายในระหว่างที่พูด สีหน้าของเธอเรียบเฉย ราวกับว่าไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก
　　แต่เวลานี้หยางโปกลับนึกถึงกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้ง กลิ่นคาวเลือดนั้นทำให้รู้สึกอยากจะอาเจียน“ ทำไมถึงมีคนแบบนี้อยู่ได้นะ เขาไม่ควรถูกเรียกว่าเป็นคนเลยด้วยซ้ำ ! ”
　　เหยียนหรูหยูเงียบโดยที่ไม่อธิบายอะไรเพิ่มเติมอีก
　　หยางโปเหลือบมองเหยียนหรูหยู ด้วยความรู้สึกที่ค่อนข้างสับสน ” คือว่า ผมอยากจะอยู่เงียบๆหน่อยน่ะ คุณออกไปก่อนสักครู่ได้ไหม ? ”
　　เหยียนหรูหยูจ้องหน้าหยางโปด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจ