เสน่ห์รักร้ายคุณบอสเพลย์บอย - ตอนที่ 402 จิ้นหยวนที่เจอเรื่องหนักหนาสาหัส / ตอนที่ 403 จะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว

ตอนที่ 402 จิ้นหยวนที่เจอเรื่องหนักหนาสาหัส 

           ถึงอย่างไรพวกท่านก็เป็นพ่อแม่ของเขา และเป็นพ่อแม่สามีของตนด้วย ถูกกลั่นแกล้งเล็กๆ น้อยๆ ถือเป็นเรื่องธรรมดามาก 

           เธอจดจำการปกป้องจากเขาอยู่ในใจเงียบๆ เธอยิ้มให้เขา เป็นฝ่ายจับมือหนาใหญ่ของเขาเบาๆ  

           เขาก้มหน้าลงมองเธอ กระชับมือเธอแน่น ยกยิ้มมุมปากนิดๆ  

           รถถูกขับไปจอดลงหน้าคฤหาสน์ของจิ้นหยวน เธอก้าวลงจากรถ เสี้ยววินาทีที่เท้าแตะพื้น ร่างกายเธอโงนเงนเล็กน้อยจนเกือบล้มหน้าคะมำ  

           จิ้นหยวนรีบประคองเธอเอาไว้ได้อย่างทันท่วงที จากนั้นช้อนตัวเธอขึ้นอุ้ม 

           ยังไม่ทันที่เท้าเธอจะได้ลงพื้นเธอก็ถูกอุ้มตัวลอย เธอตกใจจนร้องออกมาเบาๆ สองแขนรวบกอดลำคอเขาโดยอัตโนมัติ 

           เธอชายตาขึ้นมองเขา เห็นจิ้นหยวนสีหน้าถมึงทึง ราวกับเพิ่งประสบพบเจอเรื่องที่ทำให้เขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก 

           เธอเอ่ยถามเสียงเบา “คุณเป็นอะไรไปคะ?” ลืมเรื่องที่ตนเวียนศีรษะไปจนสิ้น 

           จิ้นหยวนเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง เห็นสีหน้าเธอยังดูดี ไม่ได้ซีดจนน่าตกใจ จึงเอ่ยตอบเพียง “อืม” สั้นๆ แล้วไม่ได้พูดอะไรอีก จากนั้นอุ้มเธอตรงไปยังห้องนอน 

           เธอมองข้ามไหล่เขา ตลอดทางต้องเดินผ่านสาวใช้หลายคน จนเธอรู้สึกอายนิดๆ “เมื่อกี้ฉันแค่ไม่ทันระวัง คุณปล่อยฉันลงได้แล้ว” 

           เขาเดินอุ้มเธอกลับไปยังห้องนอนโดยไม่สนใจคำทัดทานของเธอสักนิด จากนั้นวางเธอลงบนเตียงอย่างนุ่มนวลที่สุด 

           เธอขยับตัวลุกขึ้นนั่ง แต่กลับถูกเขากดให้นอนลง “อย่าขยับสิ” เขาเดินไปรินน้ำใส่แก้ว จากนั้นป้อนน้ำให้เธอดื่ม 

           เธอมองเขาด้วยความกระอักกระอ่วนใจ “ฉันแค่เวียนหัวนิดเดียว ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้ ฉันดื่มเองได้ค่ะ” ทำท่าเหมือนเจอเรื่องหนักหนาสาหัสแบบนี้ เดี๋ยวเธอก็เข้าใจผิดหรอก 

           ทำอย่างกับเธอป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่หายอย่างนั้นแหละ 

           จู่ๆ หัวใจเธอกระตุกแรงทันทีที่คิดแบบนั้น ทันใดนั้น ความคิดที่ไม่น่าเชื่อผุดขึ้นในใจ เธอกวาดสายตาจับสังเกตสีหน้าเขา เห็นเขากำลังมองมาที่ตนด้วยสายเป็นห่วง โดยไร้ร่องรอยอื่นอีก 

           เธอสังเกตร่างกายตน รู้สึกว่าเลือดลมสูบฉีดดี และไม่รู้สึกว่าไม่สบายตรงไหน จึงค่อยวางใจลง แอบหัวเราะที่ตนคงดูซีรีส์เกาหลีมากเกินไป ใครมันจะเป็นโรคพวกนั้นกันได้ง่ายๆ? 

           จิ้นหยวนลังเลชั่วครู่จึงยอมให้เธอดื่มน้ำเอง เขารับแก้วเปล่ามาจากเธอ จากนั้นดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้เธอ “คุณรู้สึกเป็นไงบ้าง?” 

           เธอมองเขาอย่างจนคำพูด “ไม่สบายค่ะ” 

           เขาตกใจจนต้องรีบถามต่อ “ไม่สบายตรงไหน?” 

           เธอปั้นหน้าเหมือนทรมานมาก “ฉันร้อนค่ะ…” 

           เขาให้เธอดื่มน้ำร้อน จากนั้นห่มผ้าห่มหนาเตอะให้เธออีก ต่อให้เป็นฤดูหนาวก็เหงื่อแตกได้เหมือนกัน 

           เขาตื่นตระหนกจนคิดไม่ทัน รีบยกมือขึ้นอังหน้าผากเธอ รู้สึกว่าตัวเธอร้อนนิดหน่อย จึงรีบเอ่ยด้วยความลนลาน “คุณนอนพักก่อน ผมจะไปโทรตามหมอ ถ้าไม่ไหว เดี๋ยวผมพาคุณไปส่งโรงพยาบาล” 

           เอ่ยพลางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เธอรีบห้ามเขาทันที “ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันล้อคุณเล่นเฉยๆ คุณห่มผ้าห่มให้ฉันหนาขนาดนั้น ฉันก็ร้อนนะสิคะ” 

           เขาชะงักอึ้ง กำโทรศัพท์มือถือในมือแน่น มองเธอนิ่ง สายตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก “คุณพูดจริงเหรอ?” 

           เธอมองลึกเข้าไปดวงตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยของเขาแล้วหัวใจอ่อนยวบทันที เธอถอนหายใจเบาๆ ยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือในมือเขาแล้ววางมันลงข้างๆ จากนั้นยื่นแขนโอบกอดเขาอย่างอ่อนโยน “ฉันแค่พูดเล่นกับคุณเท่านั้น ดูสิคะ ฉันไม่เป็นอะไรเลย เมื่อกี้ฉันแค่แกล้งคุณเล่นเท่านั้นเอง” 

           เธอจับมือหนาใหญ่ของเขาวางลงบนอกตน ใช้ร่างกายอบอุ่นบอกเขาว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ 

ตอนที่ 403 จะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว 

           ร่างกายที่แข็งเกร็งของจิ้นหยวนค่อยๆ ผ่อนคลายลง สีหน้าค่อยๆ กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง ทันใดนั้น สายตาเขาฉายแววดุร้ายแวบหนึ่ง เธอเห็นท่าไม่ดีเสียแล้ว คิดจะถอยหนี แต่กลับถูกเขาตรึงกายเอาไว้แน่น 

           “โอ๊ย คุณจะทำอะไรน่ะ? ปล่อยฉันนะ…” เธอพยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดจากการพันธนาการของเขา 

           จิ้นหยวนกระชับเอวเธอแน่นไม่ปล่อย เขาเอ่ยเสียงพร่าต่ำข้างใบหูเธอ “คุณกล้าหลอกผมเหรอ คอยดูก็แล้วกันว่าผมจะลงโทษคุณยังไง” 

           “อย่านะ… ไม่เอา…” เธอร้องลั่น ตะเกียกตะกายคลานหนี แต่ก็ถูกเขาลากกลับมาอยู่ในอุ้งมืออีกจนได้ 

           เธอหัวเราะจนน้ำตาแทบไหล ละล่ำละลักขอร้อง “ขอ… ขอโทษ คุณอย่าทำแบบนี้เลยนะ ฉัน… ฉันทนไม่ไหวแล้ว…” 

           มือหนาใหญ่ของจิ้นหยวนจั๊กจี้เอวเธอไม่หยุด เธอหัวเราะจนน้ำตาแทบไหลออกมา ได้แต่ร้องขอให้เขาปล่อยเธอไป แต่เขายังคงไม่ยอมหยุดลงโทษเธอ 

           เธอรู้สึกจั๊กจี้จนทนไม่ไหวแล้วจริงๆ เธอหัวเราะจนน้ำตาไหลแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ยอมหยุดเสียที จึงตัดสินใจโถมตัวลงบนตัวเขา 

           จิ้นหยวนชะงักนิ่งเพราะนึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะ “เข้ามาติดกับดักเอง” 

           โอกาสมาถึงแล้ว! 

           เธอเงยหน้าขึ้น พลันเห็นริมฝีปากหยักสวยของเขาจูบลงบนริมฝีปากเธอหนักๆ 

           ทั้งๆ ที่เธอใช้วิธีนั้นเพื่อดึงดูดความสนใจของเขาแท้ๆ แต่ผลกลับไม่ได้เป็นไปตามที่เธอคิดเลย 

           เขาจ้องมองเธอด้วยความประหลาดใจ จากนั้นเปลวเพลิงบริเวณท้องน้อยลุกไหม้รุนแรงราวประกายไฟที่ตกใส่ถังดินระเบิด 

           เขารู้สึกถึงบางอย่างในอกระเบิดออกมา 

           เขาผันตัวเป็นผู้กำชัย กระชับแขนกอดเธอแน่น ทั้งกัดทั้งดูดรุนแรง จนเธอคิดว่าเขาจะกลืนกินเธอทั้งตัวให้สิ้นซากเสียเดี๋ยวนั้น 

           ไม่รู้ว่าผ่านไปเนิ่นนานเท่าไหร่ หรือความจริงแล้วอาจจะเพิ่งผานไปแป๊บเดียวเท่านั้น ในที่สุดเขาก็ยอมปล่อยเธอ ดวงตาแดงก่ำจับจ้องเธอนิ่งนาน เขาค่อยๆ เอ่ยขึ้นเสียงพร่าต่ำ “พูดซิ ต่อไปฉันจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว”  

           “ฉัน…” เธออ้าปากน้อยๆ อย่างเลื่อนลอย พลันเห็นความปรารถนาไหววูบในดวงตาคู่คม เธอตกใจจนรีบพูดละล่ำละลัก “ต่อไปฉันจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว” 

           พูดเป็นเล่น ดูท่าทางเขาสิ เธอจะไปกล้าต่อต้านเขาได้อย่างไร 

           จิ้นหยวนพยักหน้าอย่างพอใจ เขาลูบศีรษะเธอเบาๆ แล้วกวาดสายตามองดวงหน้าเธอ “หิวไหม ผมไปหาอะไรให้กินนะ” 

           เธอถอนใจโล่งอกพลางลูบท้องตนเบาๆ “อืม หิวนิดหน่อยค่ะ” 

           จิ้นหยวนลุกจากเตียง “งั้นคุณพักก่อน เดี๋ยวผมลงไปดูข้างล่าง” 

           เวลานี้เป็นช่วงสายๆ ที่ยังไม่ถึงเวลาอาหาร หากจะรับประทานอะไรต้องสั่งทางครัวให้เตรียมเป็นพิเศษ   

           เธอพยักหน้าน้อยๆ มองตามแผ่นหลังเขาที่เดินหายลับจากห้อง จู่ๆ เธอก็กระเด้งตัวลุกขึ้น 

           แปลกมาก ท่าทางจิ้นหยวนแปลกมากจริงๆ ด้วย จะต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆ ไม่ได้การ เธอคงต้องดูรายงานผลการตรวจร่างกายเสียแล้ว 

           เธอหาจนทั่วแต่ก็ไม่เจอรายงานผลการตรวจร่างกายของเธอ 

           ขณะที่กำลังท้อแท้ใจอยู่นั้น พลันได้ยินเสียงจิ้นหยวนดังขึ้นตรงประตู “คุณกำลังหาอะไรอยู่เหรอ?” 

           เธอตกใจสะดุ้งโหยง หมุนตัวไปทางเขา หาข้ออ้างข้างๆ คูๆ “ฉัน… ฉันกำลังหาโทรศัพท์มือถือน่ะ” 

           เขาวางถาดในมือลง ชี้นิ้วไปยังหัวเตียง “อยู่ใต้หมอนนั่นไง” 

           เธอเดินไปลูบๆ คลำๆ แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ยิ้มแห้งๆ ให้เขา “ฉันลืมน่ะ” 

           เขาพยักหน้าเล็กน้อยราวไม่สงสัยข้อแก้ตัวของเธอเลย จากนั้นชี้นิ้วไปยังถ้วยที่วางอยู่บนถาด “มากินอะไรสักหน่อย”