เสน่ห์รักร้ายคุณบอสเพลย์บอย - ตอนที่ 412 อยากให้เปลี่ยนตำแหน่งงานใหม่ / ตอนที่ 413 คุณยินดีไหม

ตอนที่ 412 อยากให้เปลี่ยนตำแหน่งงานใหม่

           ใครจะไปคิดว่าเฉียวซือมู่เดินออกมาจากห้องทำงานของคุณหวังแล้วจะเลี้ยวไปทางประตูลิฟท์แทน

           นั่นเป็นลิฟท์เฉพาะสำหรับขึ้นไปยังห้องทำงานของท่านประธานที่อยู่ชั้นสูงสุดเท่านั้นนะ เธอเดินผิดทางหรือเปล่า?

           ทุกคนต่างคิดไปในทิศทางเดียวกัน

           กระทั่งเธอเดินเข้าไปในลิฟท์ กดปุ่มชั้นที่จะไป เสี้ยววินาทีก่อนที่ประตูลิฟท์จะปิดสนิท เธอชายตาขึ้นมองจึงเห็นสายตาแปลกประหลาดที่มองมาจากทุกคน

           สายตาที่ทั้งเห็นใจ ทั้งฉงนสนเท่ห์ เธอชะงักเล็กน้อย เพิ่งเข้าใจว่าการกระทำของเธอในสายตาพวกเขาหมายความว่าอย่างไร

           อย่าบอกนะพวกเขาคิดว่าเธอเดินผิดทางน่ะ?

           เธอขยับริมฝีปากเล็กน้อยจะอธิบาย ทันใดนั้น ทุกอย่างตรงหน้ามืดลง

           ประตูลิฟท์ปิดสนิทแล้ว

           เธอรู้สึกได้ถึงแรงกระตุกเล็กน้อย จากนั้นลิฟท์ขับเคลื่อนไปยังชั้นบนอย่างมั่นคง

           คิดมากไปก็เปล่าประโยชน์ เธอดึงสติกลับ ประตูลิฟท์เปิดออกพอดี เธอเห็นประตูบานใหญ่อยู่ตรงหน้าตนพอดิบพอดี ตามด้วยสายตาประหลาดใจของหญิงสาวที่ท่าทางเหมือนเลขานุการ

           เธอสูดหายใจลึก ค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ คลี่ยิ้มทักทาย “ขอโทษนะคะ ท่านประธานเป็นคนเรียกพบฉัน…”

           ยังไม่ทันจะพูดจบ เสียงอ่อนโยนก็ดังลอดออกมาจากเครื่องอินเตอร์โฟนบนโต๊ะทำงานของเลขาสาว “ลีน่า ให้เธอเข้ามาได้”

           “ค่ะ” ลีน่าพยักหน้าพลางยิ้มบางๆ ให้เฉียวซือมู่ “คุณอีริคเชิญคุณเข้าพบค่ะ”

           ดูเหมือนอีริคจะเป็นชื่อจริงของเขา เธอหวนนึกถึงเสี้ยววินาทีที่ได้พบเขา โครงหน้าคมลึก ผิวขาวซีดที่ไม่เหมือนใคร ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นลูกครึ่ง

           แต่คนคนนี้กลับทำตัวกับเธอแตกต่างจากคนอื่น แล้วเขาทำเพื่ออะไร?

           เธอเดินไปหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้อง สูดหายใจลึก จากนั้นค่อยๆ เปิดประตูออก

           ทันใดนั้น ดวงตาเธอเป็นประกายวาบ       

           ภายในห้องทำงานโอ่โถง แสงทองอร่ามที่สาดส่องผ่านหน้าต่างกระจกบานใหญ่ตกกระทบลงบนเรือนกายของชายหนุ่มที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ขับใบหน้าสวยหวานของเขาให้ดูมีเสน่ห์เยี่ยงบุรุษเพศ

           เขาเห็นเธอยืนนิ่งงันอยู่ตรงประตู ริมฝีปากแดงเรื่อยกยิ้มน้อยๆ “เชิญครับ”

           เธอเดินเข้าไปในห้อง ปิดประตูห้องโดยไม่ได้ล็อกเป็นการป้องกันไว้ก่อน

           เขามองเธอสีหน้าเรียบเฉย ชี้ไปยังเก้าอี้ตรงหน้าตน “เชิญนั่งครับ”

           เธอขยับตัวเล็กน้อยอย่างไม่ค่อยสบายใจนัก “ไม่ดีกว่า ฉันยืนแบบนี้ดีกว่าค่ะ”

           คนคนนี้ทำให้เธอรู้สึกแปลกพิลึก เธอไม่อยากเกี่ยวข้องกับเขาสักเท่าไหร่

           ริมฝีปากเขาขยับอีกครั้ง ยกยิ้มมุมปากน้อยๆ

           เขาก้มหน้าลงพลางเปิดเอกสารบางอย่าง จากนั้นเคาะนิ้วลงบนแป้นพิมพ์ เธอสังเกตเห็นว่ามือเขาสวยมาก ทั้งเรียวยาวทั้งขาวผุดผาด เล็บถูกตัดอย่างเป็นระเบียบและประณีต สาวน้อยทั้งหลายเห็นเข้าคงใจละลายกันเป็นแถวแน่

           ผ่านไปครู่ใหญ่เขายังคงไม่พูดอะไรสักคำจนเธอชักทนไม่ไหว เธอขยับตัวด้วยความกระวนกระวายใจ เอ่ยถามอย่างหมดความอดทน “ไม่ทราบว่าท่านประธานเรียกพบฉันเรื่องอะไรคะ?”

           เขาเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง “ที่ผมมาที่นี่ก็เพราะอยากจะถามคุณว่า คุณสนใจจะเปลี่ยนตำแหน่งงานหรือเปล่า?”

           คำพูดของเขาเกินความคาดหมายของเธออย่างสิ้นเชิง เธอเบิกตาโต “คุณ… คุณพูดว่าไงนะคะ?”

           เขาหันหน้ากลับมา ดวงตาคู่สวยจับจ้องเธอนิ่ง “ผมบอกว่า คุณสนใจเปลี่ยนตำแหน่งงานหรือเปล่า?”

           เธอฝืนยิ้มเล็กน้อย แต่ในใจรู้สึกเซอร์ไพรส์มาก ไม่รู้ว่าเขาหมายความว่าอย่างไรกันแน่

           อยู่ที่นี่ เธอเป็นเพียงพนักงานพาร์ทไทม์ธรรมดาคนหนึ่งที่ทำงานวันละสามชั่วโมงเท่านั้น ถือเป็นพนักงานระดับล่างสุดในองค์กรก็ว่าได้ ให้เธอเปลี่ยนตำแหน่งงาน… อย่าบอกนะว่าจะให้เธอไปทำงานทำความสะอาด?

ตอนที่ 413 คุณยินดีไหม

           เธอเอ่ยถามอย่างยากเย็น “ฉันขอถามหน่อยได้ไหมคะว่าเปลี่ยนเป็นงานอะไร?”

           ดวงตาเขาไหววูบแวบหนึ่ง จากนั้นจับจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์นิ่ง “อ้อ เพราะเรื่องงานทำให้ผมต้องอยู่ที่นี่ต่ออีกสักพัก ก็เลยจำเป็นต้องมีคนในพื้นที่ที่รู้งานคอยอยู่ข้างกายผม ผมดูใบสมัครงานของคุณแล้ว เห็นว่าคุณเหมาะสมกับงานนี้มาก ก็เลยลองถามคุณดู ว่าคุณสนใจทำงานข้างๆ ผมหรือเปล่า?”

           อยู่ดีๆ บุญก็หล่นทับใส่หัวจนเธอมึนงงไปหมด ไม่ใช่มั้ง เธอเป็นแค่พนักงานพาร์ทไทม์ตัวเล็กๆ เท่านั้น แต่ตอนนี้ท่านประธานกลับถามเธอว่าจะไปทำงานเป็นเลขาให้เขาหรือไม่?

           ก้าวกระโดดมากเกินไปแล้วมั้ง

           ไม่สิ ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ เธอรีบส่ายศีรษะปฏิเสธทันที “ไม่ดีกว่าค่ะ ท่านประธาน…”

           “อีริค… ผมชื่ออีริค…” จู่ๆ เขาก็เอ่ยแทรกขึ้น

           “ค่ะ คุณอีริคอาจจะอ่านใบสมัครงานของฉันไม่ละเอียด ความจริงฉันเป็นแค่พนักงานพาร์ทไทม์เท่านั้น เพราะเหตุผลบางอย่าง ทำให้ฉันทำงานที่บริษัทได้แค่วันละสามชั่วโมงเท่านั้น เพราะฉะนั้น งานที่คุณเสนอให้ ฉันคงทำไม่ได้หรอกค่ะ” เธอพูดรวดเดียวจนจบ ในใจแอบคิดว่าเงื่อนไขแบบนี้เขาคงไม่พิจารณาเธอหรอกมั้ง?

           “อีริคมุ่นหัวคิ้วเล็กน้อย “ผมอ่านประวัติทั้งหมดของคุณแล้ว คุณทำงานเต็มเวลาไม่ได้เหรอ?”

           “ไม่ได้ค่ะ!” เธอตอบเสียงหนักแน่น

           “ก็ได้ หัวหน้าคุณบอกว่าความรู้เฉพาะทางของคุณแน่นมาก เพราะฉะนั้น ผมตัดสินใจยืดหยุ่นให้คุณก็ได้ คุณยังคงสามารถทำงานวันละสามชั่วโมงเหมือนเดิม แต่ต้องทำงานที่ผมสั่งด้วย ตกลงไหม?”

           “คุณ… คุณหมายความว่าไงคะ?” เธอตะลึงงันกับความยืดหยุ่นของเขา “ฉันเชื่อว่าในบริษัทมีคนอีกเป็นโขยงที่เหมาะกับความต้องการของคุณ เพราะฉะนั้น…”

           “นี่แหละที่ผมกำลังเป็นห่วง” เขาเอ่ยขัดเธออย่างไม่ลังเล “ผมสัญญาว่าจะเพิ่มเงินเดือนให้คุณ และยังมีสิทธิพิเศษในการเข้าถึงข่าวสารและเส้นสายต่างๆ คุณลองคิดดูดีๆ อีกทีได้ไหมครับ?”

           เธอครุ่นคิดไปมา รู้สึกหวั่นไหวไม่น้อย เธอไม่ได้สนใจเรื่องเงินเดือนสักนิด เงินที่จิ้นหยวนให้เธอ มากพอให้เธอใช้ชีวิตอย่างสบายทั้งชาติแล้ว แต่การเข้าถึงข่าวสารและเส้นสายต่างๆ โดยเฉพาะอย่างหลัง เป็นสิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหวไม่น้อย เธอเป็นผู้หญิงที่รักการทำงานเป็นชีวิตจิตใจ มิเช่นนั้น เธอคงพอใจกับชีวิตในตอนนี้แล้ว และคงไม่แอบหนีออกมาทำงานข้างนอกเพื่อพิสูจน์ตัวเองแบบนี้หรอก

           เธอเข้าใจดีว่าเส้นสายนั้นมีความหมายมากแค่ไหน

           เธอจึงรู้สึกหวั่นไหวไม่น้อยที่อีริคเห็นความสำคัญของเธอทันทีแบบนี้

           ดวงตาเขาไหววูบ เพิ่มเหยื่อล่อลงไปอีก “คุณเองก็คงไม่อยากทำแต่งานง่ายๆ หรอกใช่ไหมล่ะ? เรามาร่วมมือกันทำอะไรที่มันพิเศษดีกว่า คุณยินดีไหม?”

           “พิเศษยังไงคะ?” เธอเข้าใจดีว่าสถานการณ์ปัจจุบัน การทำข่าวสังคมหรือข่าวบันเทิงเป็นอะไรที่ปลอดภัยที่สุด แต่เธอทำข่าวพวกนี้นานจนรู้สึกเบื่อแล้ว เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น ดวงตาเธอจึงเป็นประกายวาบ

           “เรื่องนี้ผมยังบอกคุณไม่ได้ ผมบอกได้แค่ว่า ถ้าคุณตกลง คุณจะไม่มีทางเสียใจอย่างแน่นอน” อีริคทำท่าทางลึกลับ

           คราวนี้เธอลังเลเพียงแป๊บเดียวเท่านั้นแล้วรับปากเลย

           เขายิ้มอย่างมีความสุข “ดีมาก หวังว่าเราจะร่วมงานกันอย่างมีความสุขนะครับ”

           เขาลุกขึ้นยืน ยื่นมือให้เธอ

           เธอลังเลชั่วครู่ จากนั้นยื่นมือออกไปจับมือเขา

           เธอรู้สึกว่ามือเขาอุ่นมาก ราวกับเธอกำลังจับถุงให้ความร้อนอย่างไรอย่างนั้น

           หัวใจเธอกระตุกอย่างแรง เธอชักมือออกทันทีที่สัมผัสมือเขา พยายามฝืนยิ้มให้เขาพลางเอ่ย “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะ”