ฮูหยินข้าอายุสามขวบครึ่ง - ตอนที่ 347 อวดความรักออกหน้า / ตอนที่ 348 วิธีรักภรรยาของเจ้าเฝิง

ตอนที่ 347 อวดความรักออกหน้า 

นางบ่นไปเสียรอบหนึ่ง นางบ่นจบ ก็ถอนหายใจ จู่ๆ ก็เศร้าขึ้นมา “แต่ก็อย่าได้เป็นอย่างท่านแม่ของข้าเลย ถ้าส่งเขามาบนโลกนี้แล้ว ข้ากลับตายไปแล้วจะทำอย่างไร ท่านก็อย่าได้เป็นเหมือนพ่อข้าเลย ท่านต้องแต่งใหม่อีกคน ข้าไม่มีแม่ตั้งแต่เด็ก ชีวิตที่ไม่มีแม่ลำบากนัก ลูกของข้าจะเป็นอย่างข้าไม่ได้ ท่านต้องให้เขามีชีวิตที่มีพ่อและแม่” 

เฝิงเยี่ยไป๋จูบที่ใบหน้าของนาง แล้วยิ้มแตะจมูกนาง “ท่านหมอพูดแล้ว เพิ่งเดือนเศษเท่านั้น ยังไม่เป็นร่างเลย เจ้าก็กังวลเร็วเกินไป เจ้าวางใจเสีย ข้าจะไม่ให้เจ้าเป็นอะไรไป นี่เป็นลูกคนแรกของข้า เจ้าก็เป็นผู้หญิงคนสุดท้ายของข้า นี่ล้วนเป็นสมบัติที่ล้ำค่าที่สุดในชีวิตข้า มีข้าอยู่ พวกเจ้าสองคนจะไม่เป็นอะไร รอให้ข้าจัดการเรื่องฝั่งนี้เสร็จ พวกเราสามคนกลับไปใช้ชีวิตอย่างมีความสุขที่เมืองหรู่หนานกัน” 

เฉินยางถูกเขาจูบจนมึน ได้ยินเขาเล่าเรื่องในใจออกมา ถึงนึกได้ว่าจะต้องผลักเขาออก “อย่าพูดเหลวไหล ท่านยังมีภรรยาอีกสามคนอยู่นะ หลังจากนี้พวกนางก็จะมอบลูกชายให้ท่าน ไม่ใช่เพียงลูกชาย ยังมีลูกสาว หากเจอท้องที่เอาการเอางาน คลอดทีเดียวสองคนออกมา ถึงยามนั้นในจวนก็คึกคักเสียแล้ว จะเป็นสามคนได้อย่างไร ถึงยามนั้นจะเป็นสิบกว่าร้อยคน อยู่ที่ว่าท่านจะเลี้ยงไหวหรือไม่แล้ว” 

“พูดจาเหลวไหลอะไร ผู้หญิงพวกนั้น รวมถึงน่าอวี้ ข้าไม่เคยแม้แต่จะแตะต้อง หัวใจของข้าอยู่ที่เจ้าตลอด นอกจากเจ้า ผู้หญิงคนอื่นล้วนไม่เข้าตาข้า เพียงแต่ทุกครั้งข้ากลับได้รับเพียงความเย็นชาของเจ้า เจ้าไม่มีสีหน้าดีๆ ให้ข้าเลย เจ้ารู้หรือไม่ในใจข้ารู้สึกอย่างไร” 

เฉินยางเถียงเขากลับ “ท่านยังกล้าว่าข้าอีกหรือ ท่านลองนับนิ้วดู ท่านนอนอยู่ที่น่าอวี้นั่นกี่คืนแล้ว มีความสุขมากมายยิ่งนัก ท่านมีความสุขแล้วก็มาหาข้า ข้ายังต้องยิ้มต้อนรับท่านอยู่หรืออย่างไร เป็นท่านเองที่จะมาหาข้าเอง ตอนนี้มาโทษข้า ช่างเป็นลูกผู้ชายที่มีเหตุผลเสียจริง!” 

เฝิงเยี่ยไป๋ยอมแพ้ พูดว่า “ใช่ๆๆ ความผิดของข้า ล้วนเป็นความผิดของข้า เจ้าอย่าได้โกรธเลย ลูกของพวกเรายังอยู่ในท้องเจ้าอยู่เลย เจ้าโกรธแล้วร่างกายจะแย่ เขาก็จะแย่ไปด้วย” 

ผู้หญิงพอเป็นแม่แล้ว ความเป็นแม่ที่อยู่ในตัวก็จะเผยออกมา เฉินยางลูบท้องเล็กๆ ของตัวเอง พูดเหมือนมีเรื่องสำคัญว่า “ไม่ได้ยินไม่ได้ยิน เจ้าอย่าได้เรียนกับพ่อของเจ้านะ เขามีภรรยาสามคนสี่คนเล่ห์เหลี่ยมมากมาย หากเจ้าเป็นผู้ชาย ต่อไปก็แต่งภรรยาเพียงคนเดียว ดีกับผู้หญิงเพียงคนเดียว หากเป็นลูกสาว ก็ต้องเช็ดตาให้สว่าง อย่าได้เป็นอย่างข้า แต่งกับคนเจ้าชู้ วันๆ ดูเขามีความสุขอยู่กับผู้หญิงคนอื่น” 

เฝิงเยี่ยไป๋ถูกนางทำเอาไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี เขาก็ยื่นมือไปลูบท้องของนาง “อย่าได้ฟังแม่เจ้าพูดจาเหลวไหล พ่อของเจ้าเป็นคนที่เพียบพร้อมทุกอย่างอันดับหนึ่งใต้ฟ้านี้ บนโลกนี้หาผู้ที่ดีกว่าพ่อของเจ้าไม่ได้อีกแล้ว” 

เฉินยางขยับกาย ไม่ให้เขาลูบ “หน้าไม่อาย มีคนชมตัวเองเช่นนี้ได้ด้วยหรือ” 

เขาตามเข้าไป เอามือรองอยู่ข้างหลังนางเพื่อไม่ให้นางตกลงไป “ที่ข้าพูดไม่ถูกหรือ เจ้ายังชมว่าข้าดูดีไม่ใช่หรือ ลืมเร็วขนาดนี้เชียว ต่อหน้าลูกพูดโกหกไม่ได้นะ” 

นางไม่คิดจะยอมรับ แต่ก็กลัวจะทำให้ลูกในท้องเสียคนจริงๆ นางจึงบุ้ยปาก ไม่พูดอะไรอีก 

ภรรยาโง่มีข้อดีอะไร? ก็คือหลอกง่าย เด็กยังไม่เป็นร่างเลย ยามนี้ตัวก็เพียงเท่าฝาเล็บ หัวยังไม่มีเลย จะเสียคนได้อย่างไร 

—— 

ตอนที่ 348 วิธีรักภรรยาของเจ้าเฝิง 

ฝั่งน่าอวี้นั้นรอเฝิงเยี่ยไป๋ที่ไม่ได้มาหา ในใจก็อดไม่ได้ที่จะร้อนรน นางให้อวี๋เอ๋อร์ไปถามเฉาเต๋อหลุน กลับมาเล่าว่า วันนี้เฝิงเยี่ยไป๋อยู่ที่เฉินยางทั้งวัน เหมือนว่าจะป่วยเสียแล้ว เฉาเต๋อหลุนพูดไม่ชัดเจนนัก อวี๋เอ๋อร์ก็ถามไม่ได้อะไรกลับมา 

เฉาเต๋อหลุนเป็นคนที่ฉลาดเพียงใด เรื่องนี้ไม่สะดวกที่จะเผยออกจากปากของเขา ฐานะของน่าอวี้ที่อยู่ในใจเฝิงเยี่ยไป๋เทียบเฉินยางไม่ติดเลย ในเมื่อเฝิงเยี่ยไป๋ไม่มีความคิดที่จะเปิดเผยออกไป พวกเขาที่เป็นบ่าวรับใช้นั้น ก็ทำเพียงหน้าที่ของตัวเอง แกล้งเป็นคนใบ้ก็พอ 

พอเป็นเช่นนี้ ในใจน่าอวี้ก็เริ่มเดาได้แล้ว เฉินยางไม่ใช่เป็นคนที่จะใช้เล่ห์เหลี่ยมลับหลังคน เฝิงเยี่ยไป๋มาหานางสิบกว่าวัน เฉินยางกลับไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ บอกว่าโกรธ มีผู้หญิงคนใดที่เห็นผู้ชายของตัวเองมุดไปอยู่ห้องผู้หญิงคนอื่นไม่โกรธบ้าง นางไม่เหมือนกัน นางโกรธก็โกรธกับตัวเอง หากไม่มีใครหาเรื่องนาง นางไม่ไปหาเรื่องคนอื่นเองโดยเด็ดขาด จะต้องเป็นเฝิงเยี่ยไป๋ที่คิดถึงจนทนไม่ไหว วิ่งไปหานางเอง ผู้ชายนั้น ในใจใส่คนไว้ไม่ได้ หากใส่คนไปแล้ว แต่ละคนล้วนหลงรักยิ่งกว่าใครๆ 

“วันนี้ท่านอ๋องไม่มาแล้ว พวกเรานอนเถิดเจ้าค่ะ พรุ่งนี้ต้องไปเยี่ยมพระชายาแต่เช้า” นางไม่รีบร้อนแม้แต่น้อย ท่าทางสงบนิ่ง บอกจะหลับก็คือหลับ นางถอดชุดหรูหราและเครื่องประดับที่หนักอึ้งลง ล้างหน้าบ้วนปากแล้วนอนลงบนเตียง ไม่ทันไรก็หลับลึกไป 

นี่เป็นครั้งแรกที่เฝิงเยี่ยไป๋นอนอยู่บนเตียงเดียวกันกับเฉินยางโดยไม่คิดเรื่องเช่นนั้น เขาหลับอย่างซื่อสัตย์ ท่าทางไร้เดียงสาจนถึงฟ้าสว่าง เพียงแต่เฉินยางไม่อาจทำได้ ยามค่ำคืนนางพลิกตัวไปมา ไม่เปลี่ยนท่านอนไปสิบหลายท่านางนอนไม่หลับ ดังนั้นในคืนนี้เฝิงเยี่ยไป๋จึงไม่ค่อยได้หลับเท่าไรนัก จะต้องระวังไม่ให้แตะถูกท้องของนาง แม้ว่าตอนนี้จะยังไม่ถึงเวลาที่ตึงเครียดที่สุด เพียงแต่เขาเพิ่งจะได้เป็นพ่อคนครั้งแรก ก่อนหน้านี้ก็ได้รับคำเตือนจากหมอ ในหัวก็ตึงเครียดอยู่ตลอดเวลา ระแวงไม่หาย เขามองดูการจัดแต่งในห้อง ล้วนรู้สึกว่าทุกอย่างอันตราย ขอบโต๊ะที่เป็นมุม ยังมีปิ่นปักผมเหล่านั้น ตอนนี้ดูอะไรล้วนรู้สึกไม่ไว้ใจ 

เฉินยางไม่เข้าใจว่าความรักจากแม่ของคนอื่นเป็นอย่างไร เพียงแต่ความรักจากแม่ของนางจะต้องขมมากแน่ๆ ตอนนี้ทุกเช้าตื่นขึ้นมานางจะต้องดื่มยาบำรุงไปถ้วยหนึ่ง สีดำถ้วยใหญ่ๆ ยังต้องดื่มหมดต่อหน้าเฝิงเยี่ยไป๋ ไม่ให้เหลือแม้แต่หยดเดียว 

ตอนยังเด็กนางดื่มยาดื่มจนกลัวแล้ว ตอนนี้เจอถ้วยใหญ่เช่นนี้อย่างไรก็ดื่มไม่ลง นางขมวดคิ้วมองเฝิงเยี่ยไป๋ ท่าทางอ้อนวอน “นี่เยอะเกินไปแล้ว ครึ่งหนึ่งได้หรือไม่” 

เรื่องเช่นนี้ไม่อาจตกลงได้ ไม่อาจลดได้ ต่อให้นางแสร้งทำเป็นน่าสงสารเพียงใด เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะใจอ่อน เขาจ้องนางเขม็ง ท่าทางแน่วแน่ “ขนมหวานก็เตรียมให้เจ้าแล้ว รีบดื่มให้หมดในคราวเดียว ดื่มเสร็จแล้วกินข้าว” 

นางบีบจมูก ถือถ้วยขยับเข้าใกล้ปาก นางจิบไปคำเล็กๆ ก่อน ปลายลิ้มได้รสแล้ว นางก็รีบวางถ้วยลงแล้วยัดขนมหวานเข้าปาก “ขมเกินไปแล้ว ข้า…ข้ารอให้มันเย็นก่อนค่อยดื่มแล้วกัน พวกเรากินข้าวก่อน” 

เขาจะไม่รู้ว่ายานี้ขมอย่างไร เพียงแต่ไม่ดื่มไม่ได้ ไม่ดื่มจะบำรุงร่างกายที่อ่อนแอได้อย่างไร ตอนนี้ดื่มยาบำรุงร่างกาย ก็ยังดีกว่าทรมานยามคลอด สุขภาพร่างกายของนางไม่ดีแต่แรก ยามนี้ในท้องเพิ่มมาอีกคน ร่างหนึ่งร่างต้องเลี้ยงสองคน หากไม่บำรุงร่างกายให้แข็งแรง จะเอาแรงที่ใดไปเลี้ยงอีกคนให้รอด 

“ไม่ได้ ดื่มยาให้หมดตอนนี้เลย หากเจ้าไม่ดื่มเอง ข้าก็จะกรอกใส่ปากเจ้า”