ฮูหยินข้าอายุสามขวบครึ่ง - ตอนที่ 381 เด็กยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม / ตอนที่ 382 ขายหน้าหลังเมา

ตอนที่ 381 เด็กยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม

ปากเฝิงเยี่ยไป๋พูดเช่นนี้ บอกว่ากลัวนางจะลำบาก แต่ที่จริงแล้วในใจเขากลับกังวลว่านางจะปรนนิบัติได้ไม่ดีพอ หน้าผู้หญิงบาง กลัวว่าพูดความจริงออกมาแล้วนางจะเสียใจ จึงพูดอ้อมเช่นนี้ นึกไม่ถึงว่าฟังอยู่ในหูของน่าอวี้แล้ว กลับกลายเป็นความเป็นห่วงที่จริงใจ ใจที่เต้นแรงเพิ่งจะกดลงไปนั้น ก็เริ่มเต้นแรงอีกครั้ง กระแทกไปมาอยู่ในอกของนาง แทบทำเอาสตินางหายไปหมดสิ้น

“นี่ก็ดึกแล้ว เจ้าก็รีบกลับไปพักเถิด”

เขาลุกขึ้นยืน รองเท้าผ้าไหมกวาดผ่านสายตานางไป ชายเสื้อถูกมัดขึ้นมา แสงจันทร์สาดส่อง หายไปต่อหน้าอย่างรวดเร็ว เร็วจนทำเอาคว้าไม่ทัน

ตื่นจากฝัน มีเพียงความว่างเปล่าไม่เหลือสิ่งใดไว้ นางเหมือนดั่งถูกสาดด้วยน้ำเย็น ตื่นขึ้นแล้ว นางฉีกมุมปากหัวเราะเยาะตัวเอง ลำคอเริ่มคันไอขึ้นมาอีกครั้ง อวี๋เอ๋อร์ส่งผ้าให้นาง นางเอาผ้าปิดปาก พอเอาลงมาอีกครั้ง บนผ้าขาวได้เปื้อนเป็นรอยแดง ช่างสะดุดตานัก

นางซ่อนผ้าไว้ในแขนเสื้อเงียบๆ หันศีรษะยิ้มให้อวี๋เอ๋อร์ “ดูเหมือนว่ายาขาดไม่ได้ แม้ว่าจะไม่เป็นไรมากนัก เพียงแต่พอป่วยขึ้นมาก็ทรมานมากพอดู”

อวี๋เอ๋อร์บ่นนาง “ท่านดู ข้าบอกว่าดื่มทุกวันเสียเถิด ท่านก็รังเกียจที่ยาขม ขาดอยู่เป็นประจำ…ไม่เช่นนั้นพวกเราก็ให้ท่านหมออิ๋งโจวมาดูเถิด วิชาการรักษาของท่านหมออิ๋งโจวเก่งกาจนัก โรคเล็กน้อยเช่นนี้ของท่านอยู่ในมือเขา ก็เป็นเพียงเรื่องดื่มยาไม่กี่ชุดเท่านั้น”

นางดูแล้วเศร้าสร้อยนัก ฟังคำพูดของอวี๋เอ๋อร์แล้วก็เงียบไปครู่ใหญ่ แล้วนึกถึงน่ายงขึ้นมา พยักหน้าพูดว่า “ก็ดี ตอนนี้ท่านหมออิ๋งโจวยังไม่ไป ข้าก็ขอส่วนบุญเสียบ้าง เช่นนั้นก็พรุ่งนี้เถิด พรุ่งนี้เตรียมตัวเล็กน้อย แล้วเชิญท่านหมออิ๋งโจวมาเสียรอบหนึ่ง”

โรคที่เป็นตั้งแต่เด็ก ไม่อาจรักษาหายขาดได้ ตั้งเป็นไหยาตั้งแต่เด็ก หมอเทวดาอะไรไม่เคยลองบ้าง ที่จริงแล้วก็ไม่ได้ตั้งความหวังกับอิ๋งโจวมากมายนัก เพียงแต่อย่างไรเสียก็เป็นโอกาส เพื่อน่ายงนางก็ต้องลอง ชีวิตนี้ อยู่ต่อได้เสียอีกหน่อยก็อยู่ต่อไปเสียเถิด”

ฝั่งนี้ซู่อ๋องก็เตรียมกลับเมืองเหมิงแล้ว อย่างไรเสียอยู่ในเมืองหลวงก็ไม่ปลอดภัย ฮ่องเต้เป็นคนขี้สงสัย ฝั่งนั้นก็คงจะปิดได้ไม่นาน เฝิงเยี่ยไป๋ก็ต้องไปที่เมืองเหมิงพอดี เขากลับไปก่อนก็ได้วางแผนให้ดีๆ

อวี่เหวินลู่ยังนึกถึงเฝิงเยี่ยไป๋ จึงแอบออกคำสั่งเอง ส่งคนไปจวนท่านอ๋องเฝ้าจับตา ขอเพียงเห็นมีคนออกจากจวนท่านอ๋องไปที่วัง ก็ให้ฆ่าทิ้งทั้งหมด ไม่ให้เหลือแม้แต่คนเดียว

ซู่อ๋องด่าเขาโง่ “เจ้าคิดว่าเฝิงเยี่ยไป๋ต่อกรได้ง่ายหรือ เจ้าส่งคนตามเขาคิดว่าเขาไม่รู้หรือ หากเขาร่วมมือกับฮ่องเต้จริง พวกเขาถูกจับเข้าคุกแดนประหารไปนานแล้ว ข้ามักพูดว่าเจ้าฉลาด ไฉนพอเจอเรื่องใหญ่ก็โง่เสียขึ้นมาได้ รีบสั่งคนกลับมาให้ไว ไม่อายเขานัก!”

อวี่เหงินลู่ส่งคนไปแจ้ง เพียงแต่คนที่ไปแจ้งนั้นยังไม่ทันออกจากประตู ข้างนอกคนที่เฝ้าจับตาก็กลับมาแล้ว วิ่งเข้ามาอย่างร้อนรน ท่าทางทุลักทุเล “ซื่อจื่อ…ข้าน้อยไร้ความสามารถ องครักษ์ที่ส่งไปที่จวนท่านอ๋องนั้น…ตายหมดแล้ว เฝิงเยี่ยไป๋ให้ข้าน้อยกลับมามีสารจะบอก บอก…บอก…บอกว่าท่านเผยคมมากไป หากมีวันใดได้เป็นราชกุมาร ใต้ฟ้าจะลุกเป็นไฟ ยังบอกว่าท่านเป็น…เป็นเด็กยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม”

สองประโยคแรกฟังแล้วยังเป็นเรื่องจริงจัง เพียงแต่ประโยคสุดท้าย เขาไม่มีหลักฐานใดๆ ดูจากที่ใดว่าเขาเป็นเด็กยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมแล้ว ที่ผู้ชายไม่อาจทนได้ก็คือประโยคนี้ ช่างหมิ่นคนเสียยิ่งนัก เพราะเขาจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่แต่งงานหรือ หากจะพูดเช่นนี้ล่ะก็ เขายี่สิบเก้าแล้วถึงได้แต่งงาน ใกล้สามสิบแล้วลูกชายก็ยังไม่มีไม่ใช่ว่ายิ่งไร้น้ำยาหรือ

ตอนที่ 382 ขายหน้าหลังเมา

อิ๋งโจววันก่อนบอกว่าจะกลับหรู่หนาน เพียงแต่ตอนหลังเพราะเฝิงเยี่ยไป๋แกล้งป่วย เขาช่วยผสมยาให้จึงอยู่ต่อ ช่วงนี้ก็เพราะเรื่องของเฉินยาง ได้ยินว่านางตั้งครรภ์ วางใจไม่ลง แม้ว่าการแพทย์สตรีนั้นเขาจะไม่ได้ชำนาญนัก แต่อย่างไรเสียก็รู้มากกว่าหมอทั่วไป ช่วงเวลานี้ได้นางดูแล ก่อนจะไปจึงอยากจะจัดยาที่บำรุงร่างกายให้นาง ยังดีที่เรือนของเขาแยกออกมาเดี่ยวๆ วันปกติจะตากสมุนไพรเอาไว้ก็ไม่มีผลอะไร ไม่มีใครมาวุ่นวาย อยู่ที่นี่เขาถึงกับมีความคิดสบายใจขึ้นมาเสียแล้ว

อวี๋เอ๋อร์ยืนอยู่ที่ประตูมองเข้าไปข้างใน ไม่เห็นมีคน จึงส่งเสียงถามว่า “ท่านหมออิ๋งโจว? ท่านหมออิ๋งโจวอยู่หรือไม่”

ข้างไม่มีเสียงตอบ นางยกกระโปรงก้าวเข้าไป มองซ้ายมองขวา “ข้าเข้าไปแล้ว…ท่านหมออิ๋งโจว?”

เมื่อคืนอิ๋งโจวดื่มเหล้าไป ตอนเช้าไม่อาจตื่นขึ้นมาในทันที สมองยังมึนงงอยู่ ได้ยินมีคนเรียกเขา เขายังคิดว่าฝันอยู่ ส่งเสียหืมๆ แล้วพลิกตัวไป จมอยู่ในความฝันอีกครั้ง

ในฝันของเขามีแม่นางคนหนึ่ง สวมชุดกระโปรงสีชมพู เดินช้าๆ เข้ามาหาเขา รูปร่างงดงาม มืออ่อนนิ่ม ลูบผ่านหน้าเขาเบาๆ ใบหน้าที่มัวหมองค่อยๆ ชัดเจน เหมือนดั่งหมอกที่หายไป คนที่เขาเฝ้าคิดถึงอยู่ตลอดสุดท้ายก็เดินออกจากความฝัน มองเขาด้วยความเป็นห่วง “เรียกเขา `อิ๋งโจว` ครั้งแล้วครั้งเล่า

“เสียนเอ๋อร์…” ความรู้สึกนี้ช่างจริงแท้ยิ่งนัก เขากลัวว่านางจะเป็นเหมือนร้อยพันครั้งก่อน ปรากฏตัวอย่างจางๆ ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดเต็มประโยคก็หายไปอีก เขาคิดถึงนางจริงๆ ในปากก็เรียกชื่อนาง แล้วกุมมือนางอย่างระมัดระวัง ความรู้สึกสัมผัสนี้อบอุ่นอยู่ กุมแล้วก็ไม่อยากปล่อย

“ท่านหมออิ๋งโจว? ท่านหมออิ๋งโจว”

อวี๋เอ๋อร์หน้าแดง คนนี้ ไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนเรียบร้อย เป็นสุภาพบุรุษหรือ ไฉนเมาแล้วก็ลงมือเสียล่ะ นางยังเป็นแม่นางอยู่เลย จะให้ถูกคนอื่นกุมมือง่ายๆ ได้อย่างไร เพียงแต่จะดึงก็ดึงไม่ออก เรียกก็เรียกไม่ตื่น ในใจเกิดความคิดขึ้นมา พูดขึ้นก่อนว่า “ขออภัย!” มืออีกข้างก็ชูขึ้นมา แล้วฟาดลงไปอย่างไม่เกรงใจ

อิ๋งโจวตื่นมาได้เพราะถูกตบ ฝ่ามือนี้ร้ายกาจนัก หน้าครึ่งซีกของเขาแดงขึ้นมาทันที หายเมาแล้ว ฝันก็สลายแล้ว เขาลืมตาขึ้นมา ตรงหน้ามีใบหน้าผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่รู้จัก

ตอนนี้เขาเพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองยังกุมมือของนางอยู่ เขารีบปล่อยมือ ท่าทางมึนงง วิญญาณลอยไปไกลแล้ว ยังไม่กลับมา

มือของอวี๋เอ๋อร์ได้อิสระกลับมา ก็ถอยไปอยู่ไกลๆ “ท่านหมออิ๋งโจว…ข้า…ข้าขออภัย ข้าเรียกท่านอยู่ข้างนอกอยู่นาน ท่านไม่ตอบ ข้าจึงเข้ามาเองแล้ว แถมยังตีท่านไป ต้องขออภัยจริงๆ!”

ตอนนี้อิ๋งโจวถึงได้ค่อยๆ มีสติกลับมา “ไม่เป็นไรๆ ข้า…ข้าทำขายหน้าหลังเมา ช่างน่าขายหน้ายิ่งนัก”

“ไม่ๆ เป็นข้าที่ลงมือหนักไป ต้องขออภัยท่าน…” อวี๋เอ๋อร์บอกจุดประสงค์ที่มา “ข้ามาเชิญท่านไปรักษานายหญิงน้อยของข้า คนล้วนกล่าวว่าวิชาหมอของท่านสูงส่ง นายหญิงน้อยของข้าป่วยมาหลายปีแล้ว เพียงแต่โรคนี้ไม่หายเสียที ข้าจึงได้มาขอการรักษาแทนนายหญิงน้อยของข้า”

อิ๋งโจวเพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองเสียมารยาท “ข้าเสียมารยาทจริง เจ้าดู ข้าอยู่ในสภาพนี้…ไม่เช่นนั้นเจ้าออกไปรอข้างนอกเถิด รอห้าออกมาแล้ว พวกเราค่อยคุยกัน”

อวี๋เอ๋อร์มีท่าทางเป็นแม่นางน้อย จะไม่ตอบรับได้อย่างไร ผู้ชายที่เปลือยครึ่งตัวยังเป็นครั้งแรกที่เห็น แถมยังกุมมือนางอีก ที่แท้ผู้ชายก็เป็นเช่นนี้ แรงมีมากกว่าผู้หญิงเยอะเลย กล้ามเนื้อที่อยู่เต็มตัวนั้นก็แข็งแรงกว่าผู้หญิง