ฮูหยินข้าอายุสามขวบครึ่ง - ตอนที่ 449 สามีของนาง โลกของนาง / ตอนที่ 450 สวมเขาให้ท่านอ๋อง ให้ท่านอ๋องขายหน้า

ตอนที่ 449 สามีของนาง โลกของนาง

“ข้าก็ไม่แน่ใจ เขายังเตือนข้าอีกว่าอย่าได้ไปที่จวนท่านหญิงอีก ตอนหลังข้าให้ขันทีน้อยใจบ้านไปส่งจดหมายให้เหลียงอู๋เย่ว์ เขาก็ปล่อยคนเข้าไป จดหมายก็ถึงมือเหลียงอู๋เย่ว์แล้ว ตอนที่กลับมาเขายังฝากคำพูดถึงข้า บอกว่าให้ข้าอย่าได้ยุ่งเกี่ยวเรื่องนี้ ฮ่องเต้มีพระทัยจะฆ่าเหลียงอู๋เย่ว์ คาดว่าไม่กี่วันนี้ก็จะลงมือ”

เฝิงเยี่ยไป๋หมุนแหวนที่อยู่บนนิ้ว ขมวดคิ้วใช้ความคิดขึ้นมา “บอกว่าเขาดื้อด้าน เพียงแต่เขาก็รู้จักพลิกแพลง ยังรู้ว่าต้องเอาค่าปิดปาก เพียงแต่เป็นคนของฮ่องเต้ รับราชโองการให้เฝ้าจวนท่านหญิง ไฉนถึงช่วยเจ้าอีก”

จุดนี้ช่างทำเอาเข้าใจยากนัก เฝิงเยี่ยไป๋ก็ไม่อาจคิดออกได้ในทันที นางจะคิดได้อย่างไร เพียงแต่อย่างไรเสียคนที่สามารถตัดสินใจได้ก็กลับมาแล้ว ขอเพียงกลับมาแล้ว ไยต้องกังวลจะหาวิธีช่วยคนออกมาไม่ได้อีกหรือ

ฝั่งนั้นพั่งไห่ก็มาหาน่าอวี้ ข่าวที่ส่งออกจากจวนท่านอ๋องน้อยลงเรื่อยๆ และใช้ไม่ได้มากขึ้น เขากลัวน่าอวี้จะควบคุมไม่ไหว ดีกับเฝิงเยี่ยไป๋อีก จึงตั้งใจมาขู่นาง

น่ายงตอนนี้ก็ยังไม่รู้เป็นตายร้ายดี ยังไม่ใช่เวลาที่จะต่อต้านเขาในตอนนี้ จึงได้แต่บอกปัดไป ผลักข้ออ้างทั้งหมดไปที่เฝิงเยี่ยไป๋ บอกว่าเขามีความรักฝังลึก บวกกับเฉินยางตั้งครรภ์ เขาอยู่ข้างตัวนางอยู่ตลอดตัวเองถึงได้ไม่มีโอกาสใกล้ชิดเขา

นี่ไม่ถือว่าโกหก ที่นางพูดไปก็เป็นความจริง เมื่อก่อนไม่รู้สึก แต่ตอนนี้กลับยิ่งรู้สึกว่าเฉินยางนี้เป็นตัวปัญหาเสียจริง นอกจากนางแล้วผู้หญิงคนอื่นล้วนเข้าใกล้เขาไม่ได้

พั่งไห่แอบกัดฟัน ตอนแรกตัวเองก็ไม่ควรไปรับนางที่หรู่หนาน ควรจะให้คนอื่นไป ระหว่างทางจะตายหรือเจ็บ หรือเป็นโรค จะหาข้ออ้างอะไรก็ได้เพื่อกำจัดนางล้วนดีเสียหมด หากเป็นเช่นนั้นแล้ววันนี้ก็ไม่มีปัญหามากมายเช่นนี้ บางครั้งเขาก็อยากตบปากตัวเอง ตอนแรกก็ไม่ใช่คนดีอะไรนัก แสร้งทำเป็นคนดีอะไรกัน ช่วยนางทำไมกัน เป็นหรือตายอยู่ที่ฟ้าสวรรค์ เขายุ่งไม่เข้าเรื่องนัก

“แม่นางน่าอวี้ เจ้าอย่าลืมว่าเจ้ายังมีน้องชายอยู่นะ เด็กโตเพียงเท่านี้ บอกตามตรง พวกเราล้วนเป็นคนหยาบ ยังไม่เคยเลี้ยงเด็กเลยจริงๆ ก็ไม่รู้ว่าจะเลี้ยงรอดหรือไม่ เจ้าต้องรีบเสียหน่อย อย่าให้พวกเราพลั้งมือ ทำเอาเจ้านึกเสียใจไปตลอดชีวิต เว่ยเฉินยางนั้นพวกเราจะคิดหาวิธี ฝั่งเจ้านี้ก็อย่าได้เมินเฉยเป็นพอ”

น่าอวี้ใจกระตุกขึ้นมา หว่างคอมีกลิ่นคาวอยู่ จ้องมองเขาด้วยความเหม่อลอย ไม่อาจพูดอะไรออกมาอยู่นาน

เฝิงเยี่ยไป๋ก็มีเรื่องมากมายมัดตัว นางฝากเขาช่วยตามหาน้องชายก่อนหน้านี้ เพียงแต่นั่นเป็นเพราะว่าเขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นฮ่องเต้ที่ส่งมา เฝิงเยี่ยไป๋ไม่ใช่คนจิตใจงามนัก เขาช่วยนางคงเป็นเพราะเห็นแก่เฉินยาง แม้ว่าจนถึงวันนี้เขาจะยังไม่ทำอะไรนางเลย เพียงแต่เก็บไว้อยู่ข้างกายก็เป็นภัย หากเขาไล่นางไปไกลๆ ก็ช่างเสีย เพียงแต่หากเกิดความคิดที่จะฆ่านาง… แล้วน่ายงจะทำอย่างไร

จุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดของนางถูกฮ่องเต้กุมไว้อยู่ ในพระหัตถ์ฮ่องเต้มีเชือกอยู่ ขอเพียงกระตุกเบาๆ นางก็ต้องทำตามไม่อาจฝืนได้

พั่งไห่ทำเพียงส่งสาร ส่วนนางจะใกล้ชิดเฝิงเยี่ยไป๋อย่างไร นั่นไม่ใช่เป็นเรื่องที่เขาจะยุ่งได้ อย่างไรเสียก็ให้นางหาวิธีเอาเอง เขาไม่อยากยุ่งเรื่องนั้น เขายุ่งเรื่องมากเกินไปแล้ว ดังนั้นจนถึงตอนนี้ก็ยังเป็นรองผู้ดูแล อยู่ต่ำกว่าหลี่เต๋อจิ่งอยู่ตลอด

น่าอวี้กลับมาที่สวนของตัวเองด้วยท่าทางเศร้าหมอง และก็ทนไม่ไหว เพิ่งเข้าห้องไปก็พ่นเลือดออกจากปาก ทำเอาพื้นเปื้อนเป็นสีแดง

อวี๋เอ๋อร์ถือถาดน้ำเข้ามา ตอนแรกอยากจะปรนนิบัติล้างหน้าให้นาง พอเห็นเข้าก็ตกใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา

ตอนที่ 450 สวมเขาให้ท่านอ๋อง ให้ท่านอ๋องขายหน้า

อาการของน่าอวี้ปิดบังอวี๋เอ๋อร์อยู่ ก็คือกลัวนางไม่ระวังปากพูดออกไป ปิดมานานเช่นนี้แล้ว นึกไม่ถึงว่าวันนี้จะความแตกเสียได้ ริมฝีปากที่ขาวซีดนั้นมีคราบเลือดอยู่ นางกระตุกปากยิ้มจางๆ ปลอบนางว่า “ข้าไม่เป็นไร เพียงแค่ขาไม่มีแรง เจ้ามาที่นี่ ประคองข้าขึ้นเตียงเสียหน่อย”

ก่อนหน้านี้อวี๋เอ๋อร์กลั้นน้ำตาเอาไว้ ทว่าตอนนี้กลั้นไม่ไหวแล้ว นางบุ้ยปากแล้วเริ่มร้องขึ้นมา “ท่านกระแอมจนเป็นเลือดแล้วยังบอกไม่เป็นไรอีก นายหญิง… ตกลงท่านปิดบังข้ามานานเพียงใดแล้ว ร่างกายของท่านไม่ดีมาตลอด ข้าเตือนท่านท่านก็ไม่ฟัง แล้วตอนนี้เป็นอย่างไร อาการหนักแล้วกระมัง ท่าน… หากท่านเป็นอะไรไป ข้าจะทำอย่างไรดี”

“พอได้แล้ว เลิกร้องไห้ได้แล้ว ข้าไม่ตายหรอก” น่าอวี้ยื่นมือไปดึงนาง “ประคองข้าขึ้นเตียงก่อน จากนั้นก็ไปหาท่านหมออิ๋งโจว เชิญเขามาดูข้าเสียหน่อย”

อวี๋เอ๋อร์ร้องไห้ประคองนางขึ้นไปนอนบนเตียง เช็ดน้ำตาที่นองอยู่เต็มหน้า รอให้นางพูด น่าอวี้เรียกนาง “ไปสิ มัวรออะไรอยู่” น้ำเสียงของนางอ่อนแรง ตบอกไออยู่เล็กน้อย ท่าทางจะไม่ไหวแล้วเช่นนั้น

อวี๋เอ๋อร์รีบรินชาส่งให้นาง ร้องไห้หนักกว่าเดิม ร้องไห้ไปพลางลูบหลังให้นางไปพลาง “ท่านรังเกียจที่ข้าโง่ ดังนั้นจึงไม่ยอมบอกอะไรข้าเลย แม้แต่ความเจ็บป่วยของร่างกายก็ยังปิดบังข้า ถึงข้าจะโง่อย่างไรก็ยังดูแลท่านได้อยู่ ท่านจะไม่เห็นข้าไม่ได้นะ!”

เมื่อเห็นนางไอรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ อวี๋เอ๋อร์ก็ยิ่งทำตัวไม่ถูก นางไม่กล้าพูดมาก วางแก้วลงแล้วก็จะออกไปเชิญอิ๋งโจว

ในใจน่าอวี้คิดอยู่อย่างละเอียด แล้วเรียกนางไว้อีกครั้ง “ช่างเถิด กลับมา ไม่ต้องไปแล้ว”

อวี๋เอ๋อร์ยืนมองนางอยู่ที่ประตู “ท่านหมออิ๋งโจวเป็นหมอเทวดา จะต้องรักษาท่านให้หายแน่ๆ ข้าจะไปเชิญเขา ท่านนั่งรอข้าอยู่ที่นี่ ข้าจะกลับมาในไม่ช้า”

“ข้าให้เจ้ากลับมา!” เสียงที่ตะโกนออกไปดังขึ้น ที่คอก็คันขึ้นมา นางเอาผ้าอุดปาก พอเอาลงมาก็แดงเป็นแถบ

“นายหญิง…” อวี๋เอ๋อร์กระทืบเท้า คิดจะฝืนคำสั่งของนาง เพียงแต่นางอยู่ที่ประตูแล้วกลับวิ่งอย่างไรก็วิ่งไม่ออก คิดอยู่ในใจครู่หนึ่งก็ยังคงกลับไปเช่นเดิม

น่าอวี้มีแผนของตัวเอง เมื่อก่อนนางคิดง่ายนัก คิดว่ามีเฝิงเยี่ยไป๋ช่วย ตัวเองก็สามารถหลุดพ้นได้ เพียงแต่ไม่เคยคิดว่าหากเฝิงเยี่ยไป๋หาน้องชายของนางเจอแล้วจะยอมช่วยเขาออกมาหรือไม่ หากไม่ได้มีความสัมพันธ์กับเฉินยางนี้ พวกเขาควรจะเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่เกี่ยวข้องกันเลย นางมองออก เฝิงเยี่ยไป๋ไม่เคยเห็นนางอยู่ในสายตาเลย อีกอย่างนี่ก็เป็นเรื่องใหญ่ที่เกี่ยวโยงถึงชีวิตตัวเอง ต่อให้เฉินยางรู้ว่านางมาด้วยความคิดที่จะทำร้ายสามีของนาง ก็จะไม่อาจยอมรับนางได้แน่ๆ

อย่างไรเสียชีวิตของนางไร้ค่า น่ายงเป็นผู้สืบสกุลของตระกูลเจี่ยง สายเลือดตระกูลเจี่ยงไม่อาจขาด นางไม่มีอำนาจ ต่อให้สู้ ก็จะสู้ชนะฮ่องเต้ได้อย่างไร

“ช่างเสียเถิด ร่างกายของข้า ข้ารู้ดีที่สุด ไม่กี่วันก่อนท่านหมออิ๋งโจวบอกว่าธาตุไฟข้ามีมาก เจ้าไปต้มยาให้ข้าสองชุด จำเอาไว้ ท่านอ๋องกลับมาแล้ว เรื่องให้หน้ายังต้องทำอยู่ ดังนั้นจะใกล้ชิดกับอิ๋งโจวมากไม่ได้ เจ้าอย่าได้ไปหาเขาเด็ดขาด หากให้ข้ารู้ว่าเจ้าไปหาเขา ระวังข้าจะทิ้งเจ้า”

อวี๋เอ๋อร์พูดด้วยความหวาดกลัวว่า “พวกเราไปหาเขามารักษาโรค ก็ไม่ได้ทำอย่างอื่นใครยังจะพูดมากอะไรได้อีกหรือ”

“อย่างไรเสียในนามของข้าก็ยังเป็นพระชายารอง แม้จะรักษาอาการป่วยก็ยังทำลับหลังอยู่ ในบ้านมีคนมากมาย ต้องถูกพบเห็นบ้าง ข่าวลือแพร่ง่ายนัก เรื่องเป็นเช่นไรพวกเรารู้อยู่ในใจ เพียงแต่คนอื่นไม่รู้ หากบอกว่าข้าสวมเขาให้ท่านอ๋อง หน้าของท่านอ๋องจะไว้ที่ใด!”