ฮูหยินข้าอายุสามขวบครึ่ง - ตอนที่ 517 แต่งกับคนอื่นไม่ช้าก็เร็ว / ตอนที่ 518 เลี้ยงเสือให้เป็นภัย

ตอนที่ 517 แต่งกับคนอื่นไม่ช้าก็เร็ว

ฮ่องเต้พาเว่ยหมิ่นเสด็จที่ทะเลสาบเป้เอ่อร์ ไปครั้งนี้ ไม่ว่าจะสำเร็จหรือไม่ เหลียงอู๋เย่ว์ก็ไม่อาจอยู่ในจวนท่านหญิงได้อีก เขายังไม่รู้เรื่องที่เว่ยหมิ่นแท้งลูก ข่าวลือข้างนอกแพร่กระจายจนวุ่น มาถึงที่เขานี้ จะให้รู้ไม่ได้เด็ดขาด

เฝิงเยี่ยไป๋ส่งคนนำสารไปให้หานสือ เชิญเขามาเจอกันที่หอไป่เยี่ยว์คืนนี้ ที่แนบไปกับจดหมายนั้นยังมีปิ่นปักผมทองคำอันหนึ่ง บอกว่ารู้ว่าแม่นางที่เขารักอยู่จะแต่งกับคนอื่น ด้วยความที่เคยเจอกันมาก่อน ในใจไม่อาจปล่อยไปได้จึงอยากช่วยเขา ขอให้เขามาให้ได้

หานสือถือปิ่นปักผมทองคำนั้นไว้ในมือ น้ำหนักไม่เบา เป็นทองคำทั้งอัน ราคาย่อมไม่ใช่น้อย เขาทำงานในวัง เจอกับขันทีนางกำนัลอยู่ทุกวัน เพื่อเงินแล้ว คนเหล่านั้นทำได้ทุกอย่าง แต่เขาไม่เหมือนกับพวกเขา เรื่องที่ทำอยู่ก็เป็นเรื่องเสี่ยงชีวิตอยู่แต่เดิม หากยังไม่รักชีวิตอีกจะรอดได้อย่างไร

เขาก็อยากเป็นคนที่ซื่อตรง ใครไม่อยากเป็นข้าราชการที่ซื่อตรงบ้าง เป็นโลกนี้ที่บีบให้คนเลือกไม่ได้ การโกงเล็กน้อยเป็นเพราะความจำเป็น ส่วนการโกงมากๆ เป็นเพราะไม่รู้จักพอ เขามีเบี้ยหวัดเพียงเท่านั้น อยากจะแต่งกับแม่นางที่อยู่ในเมืองหลวงยังห่างไกลอีกมาก แม้ว่าเป็นหัวหน้ากององครักษ์ก็ทำงานในวัง สู้ศึกสงครามให้ฮ่องเต้ มีหน้ามีตา เพียงแต่ไม่แน่วันใดก็สิ้นชีพเสียแล้ว ใครๆ ก็ไม่อยากให้ลูกสาวแต่งไปแล้วต้องเป็นกังวลอยู่ทุกวัน ไม่แน่วันใดก็ต้องเป็นหม้ายเสียแล้ว ไม่มีใครยอมมอบลูกสาวให้ไปทรมานเช่นนั้น

หานสือเป็นคนหยาบกร้าน แต่งภรรยาไม่ขอนางเป็นหญิงงามหรือมีความสามารถใดๆ ขอเพียงยอมใช้ชีวิตกับเขาเป็นพอ เขากับแม่นางตระกูลจางถือว่าต่างรักใคร่กัน เพียงแต่ตระกูลของนางเรียกร้องสินสอดมากเกินไปและรังเกียจตำแหน่งของเขา ผิดใจกับคนง่ายเสียชีวิตง่าย แต่ก็กลัวเขาเจ็บใจแก้แค้น จึงเรียกสินสอดมากมาย คิดว่าเบี้ยหวัดเพียงน้อยนิดของเขานั้นจ่ายไม่ได้แน่นอน ถึงเวลาก็แอบแต่งลูกสาวกับคนอื่น ต่อให้เขาแค้นอยู่ในใจก็ไม่อาจมายุ่งเกี่ยวได้

แม่นางตระกูลจางบอกว่าจะรอเขา เพียงแต่คำสั่งของพ่อแม่ เรื่องการแต่งงานนั้น นางเป็นเพียงผู้หญิง ต่อให้มีใจให้เขา แขนไม่มีวันใหญ่เท่าขา การที่นางจะแต่งกับคนอื่นก็เป็นเรื่องที่ไม่ช้าก็เร็ว

อย่างไรเสียเขาก็เคยช่วยเฝิงเยี่ยไป๋อยู่หลายครั้ง หากความผิดนี้บวกเข้ามา มากกว่าเพียงเรื่องเดียวจะเป็นอะไรไป ในเมื่อเขามีวิธีทำให้เขาสมหวังได้ เช่นนั้น… ทำเสียอีกสักครั้งจะเป็นอะไรไปหรือ

เขาทำลายจดหมายทิ้งแล้วเก็บปิ่นปักผมทองคำ คลำดาบตรงเอว ระหว่างที่ตรวจตราอยู่นั้น ในใจก็คิดอยู่ตลอด เฝิงเยี่ยไป๋หาเขา ก็ต้องเป็นเพราะเรื่องของเหลียงอู๋เย่ว์ไม่มีผิด เขาอยากช่วยเหลียงอู๋เย่ว์ เพียงแต่เหลียงอู๋เย่ว์ก็ดันเป็นเสี้ยนหนามในพระทัยฮ่องเต้ เสี้ยนหนามนี้ไม่ช้าก็เร็วอย่างไรก็ต้องถอนทิ้ง หากฮ่องเต้กล่าวโทษลงมา พวกเขาล้วนต้องตาย!

รองหัวหน้าที่อยู่ข้างกายเขาเหลือบไปเห็นปิ่นปักผมทองคำที่เขาเสียบไว้ที่เอวก็หาเวลาว่างมาแหย่เขา “นี่เป็นของแทนใจจากแม่นางคนใดหรือ แม่นางตระกูลจาง? คงไม่ใช่ว่าพวกเจ้าแอบตัดสินใจไปแล้ว?”

หานสือกระแทกเขาไปทีหนึ่ง “ปากสุนัขไม่อาจมีงาช้างงอกได้ [1] ไปทำงานของเจ้าไป!”

“โอ้ พูดไม่ได้หรือ แม่นางตระกูลจางของเจ้านั้น ครอบครัวของนางไม่ใช่ว่าไม่เห็นด้วยที่พวกเจ้าอยู่ด้วยกันหรือ เจ้าว่าจะกล่อมพ่อแม่ของนางอย่างไร”

“ใครบอกว่าเป็นนางแล้ว” หานสือยัดปิ่นปักผมทองคำไว้ในเอวลึกขึ้น จนมองไม่เห็นแล้วถึงพูดว่า “ข้าเคยบอกเสียเมื่อใดว่าเป็นนางที่ให้มา มีเวลามาสนใจเรื่องของข้า ไม่สู้ไปตรวจตราบนตรอกเสีย คนปิดหน้าครั้งก่อนยังจับไม่ได้ เจ้ามาเวลาว่างมากมายเช่นนี้หรือ!”

เรื่องนี้ยิ่งคนรู้เยอะก็ยิ่งไม่ปลอดภัย รองหัวหน้าอยู่ข้างกายเขามานาน เพียงแต่เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ ไม่บอกเขาเสียจะดีกว่า!

ตอนที่ 518 เลี้ยงเสือให้เป็นภัย

คืนนั้น หานสือมาตามนัด เขาสวมชุดธรรมดา เทียบกันแล้วมีกลิ่นอายฆ่าฟันน้อยกว่าปกติ คนจริงไม่เผยตัว เมื่อเดินอยู่บนถนนกลับไม่ต่างจากชายปกติเลย

เฝิงเยี่ยไป๋ก็ได้เตรียมอาหารชั้นดีไว้แล้ว หานสือมาถึง เห็นเขามีความสุขเต็มหน้า รู้ว่าเขาเพิ่งได้ลูกชาย อารมณ์จึงดีไม่น้อย มารยาทเขาก็ยังพอรู้ เมื่อพบหน้ากันเขาก็ประสานมืออวยพรเขา “ขอแสดงความยินดีที่ท่านอ๋องได้ลูกชาย”

เขาเป็นคนหยาบกร้าน เคยเรียนหนังสือมาไม่กี่ปี ตัวหนังสือรู้จักไม่มาก คำพูดอวยพรก็มีเพียงประโยคสองประโยคนี้เท่านั้น ไม่มีอะไรแปลกใหม่ ทั้งมักง่ายและไม่จริงใจ

เฝิงเยี่ยไป๋ก็ไม่ได้มาสนใจเรื่องเล็กน้อยเหล่านี้กับเขา เขาชี้ไปที่ฝั่งตรงข้ามแล้วเชิญเขานั่งลง ยังไม่ได้พูดก็ยิ้มเสียก่อน “ข้ายังคิดว่าหัวหน้าหานจะไม่ให้หน้าเสียแล้ว ในเมื่อมาถึงแล้วก็อย่าได้เกรงใจ บรรดาร้านอาหารในเมืองหลวงนั้น อาหารของหอไป่เยี่ยว์ถือได้ว่าขึ้นชื่อ เจ้าลองชิมดูว่าถูกปากหรือไม่”

หานสือก็ไม่เกรงใจกับเขา คารวะเขาจอกหนึ่ง จากนั้นก็กินอย่างไม่เกรงใจ ดูท่าทางของเขานั้น เหมือนดั่งไม่ได้กินอะไรมาหลายวันเช่นนั้น

อาหารและเหล้าเข้าปาก กินอิ่มไปสามส่วน จากนั้นก็หยุดมองเขา “ในจดหมายท่านอ๋องบอกว่ามีวิธีทำให้ข้าได้แต่งกับคนในใจ ไม่รู้ว่าคำพูดนี้จริงหรือไม่”

ดูท่าทางของเขาก็รู้ว่าแม่นางตระกูลจางนั้นต้องเป็นผู้หญิงคนแรกในชีวิตของเขา เขาใช้ชีวิตอยู่ในค่ายทหารมานาน ที่อยู่ข้างกายนั้นล้วนเป็นผู้ชาย ทุกๆ วันอยู่แต่กับผู้ชาย เรื่องชายหญิงย่อมมองไม่ออก ในใจมีคนรักแต่กลับไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรให้นางกลายเป็นของตน ตระกูลของนางเหมือนดั่งสิงโตอ้าปาก [2] พลางขึ้นค่าสินสอด พลางหาคนอื่นให้นาง เขาเพียงตัวคนเดียว ข้างกายก็ไม่มีใครออกความคิดเห็นให้จึงปล่อยมาถึงตอนนี้ ทรมานอยู่นาน จะรู้สึกดีได้หรือ

มีเพียงผู้ชายที่เข้าใจผู้ชายต้องการอะไรมากที่สุด เฝิงเยี่ยไป๋ก็จับจุดนี้ได้ รอให้เขาถามขึ้น จึงแกล้งพูดช้าๆ ว่า “หัวหน้าหานชอบแม่นางคนนั้นจริงหรือ”

หานสือคิดเล็กน้อย ไม่ตอบอย่างชัดเจน “ข้ารู้จักนางมาหลายปี หากไม่แต่งนางเป็นภรรยา ข้าก็ไม่รู้ว่ายังจะแต่งใครได้อีก”

เช่นนั้นก็คือรักแล้ว เฝิงเยี่ยไป๋ชูแก้วเหล้าให้เขา “เรื่องนี้ไม่ยาก เพียงแต่ทุกเรื่องล้วนต้องช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ข้าช่วยหัวหน้าหานแล้ว หัวหน้าหานก็ควรจะช่วยข้าใช่หรือไม่”

หานสือยกแก้วเหล้าดื่มจนหมด กินไปพลางพูดไปพลางว่า “ท่านอ๋องอยากจะช่วยเหลียงอู๋เย่ว์”

“เพียงเรื่องเล็กน้อยสำหรับหัวหน้าหานเท่านั้น”

“เพียงเรื่องเล็กน้อย?” หานสือมองไปที่เขา “ท่านอ๋องรู้หรือไม่ว่าเพียงเรื่องเล็กน้อยที่ว่านี้ หากถูกฮ่องเต้รู้เข้า ชีวิตข้าก็จบสิ้น ถึงยามนั้น… ต่อให้ได้แต่งกับนางที่ข้าอยากแต่งก็ทำร้ายชีวิตนางเสียเปล่า”

เฝิงเยี่ยไป๋ย่อมรู้ถึงความกังวลของเขา เขาเคาะนิ้วที่โต๊ะ ค่อยๆ โยนเหยื่อล่อ “ฮ่องเต้อยากให้เหลียงอู๋เย่ว์ตาย การแบ่งเบาภาระก็เป็นเรื่องที่พวกเจ้าควรทำอยู่แล้วไม่ใช่หรือ ฮ่องเต้อยากให้ใครตาย พวกเจ้าก็ทำตาม ถึงยามนั้นก็เผาจนไม่เหลือหน้าตาส่งไปตรงพระพักตร์ฮ่องเต้ พวกเจ้าบอกว่าเขาเป็นใครก็เป็นคนนั้นไม่ใช่หรือ”

เผาครั้งเดียวแม้แต่กระดูกยังเป็นเถ้าถ่านเลย ต่อให้ฮ่องเต้สายตาคมกริบเพียงใดก็แยกไม่ออก ต่อให้รู้ว่าไม่ใช่เหลียงอู๋เย่ว์แล้วจะเป็นอะไรไป ไปตามหาหรือ แผ่นดินกว้างใหญ่เพียงนี้ ปล่อยให้พระองค์ไปตามหา กลัวเพียงแต่พระองค์จะมีพระชนอยู่ไม่ถึงยามนั้น

หานสือมองเขาด้วยแววตาซับซ้อน ความแค้นระหว่างเขากับฮ่องเต้ จะมากจะน้อยเขาก็เคยได้ยินบ้าง เพียงแต่เรื่องในวังซับซ้อนยิ่งนัก สำหรับเขาแล้วเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับเขานั้นเขาก็ไม่ได้ใส่ใจ ได้ยินเพียงว่าฮ่องเต้ให้ความสำคัญกับเขามาก เพียงแต่ดูจากตอนนี้แล้ว ให้ความสำคัญที่ว่านั้นก็เป็นเพียงเลี้ยงเสือให้เป็นภัยเท่านั้นเอง!

——

[1] ปากสุนัขไม่อาจมีงาช้างงอกได้ หมายถึง คนเลวพูดอะไรก็มีแต่เรื่องเลวๆ

[2] สิงโตอ้าปาก เป็นสำนวนจีนหมายถึงเรียกร้องเกินที่สมควร