ลำนำบุปผาพิษ - ตอนที่ 893-894

บทที่ 893 คนอื่นแม้แต่คิดก็อย่าหมาย!

สองตำแหน่งนี้ของเธอล้วนเปิดเปลือย สัมผัสถึงฝ่ามือที่ร้อนผ่าวของเขาได้ อุณหภูมิร้อนๆ นั้นราวกับสามารถทะลุผ่านผิวหนังซึมเข้าไปถึงกระดูกได้ ทำให้เลือดลมของสูบฉีดเร็วขึ้น จุดที่ถูกเขาสัมผัสเกิดกระแสความร้อนขึ้นมาอย่างน่าประหลาด ทำให้เธอหายใจหอบถี่อย่างอดไม่ได้เช่นกัน พวงแก้มแดงก่ำ

เธอดิ้นรนทันที “ท่านปล่อยก่อน ข้าจะไปเปลี่ยนชุด…” เธอรู้สึกว่าสวมชุดนี้อยู่ในอ้อมกอดของเขาไม่ปลอดภัยยิ่งนัก

ตี้ฝูอีไม่ปล่อยเธอ สองแขนโอบกระชับ รั้งเธอให้แนบร่าง “ซีจิ่ว รออีกเดี๋ยวค่อยเปลี่ยน…” กล่าวยังไม่จบ เขาก็จุมพิตลงมาทันที…

จูบนี้รุนแรงเป็นพิเศษ เห็นได้ชัดว่าตัวเขาอดกลั้นไว้ ทว่ายังคงทำราวกับจะกดร่างเธอให้หลอมเข้าไปในร่างเข้า!

หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับเธอ ทำให้เธอกลายเป็นส่วนหนึ่งของเขา

….

กู้ซีจิ่วถูกเขาจูบจนแทบหายใจไม่ออก ตัวคนวิงเวียนมึนงง ยามที่ปลายนิ้วเขาเริ่มวนไปทั่งร่างเธออย่างอดกลั้นไว้ไม่อยู่แล้ว พลันเกิดความรู้สึกวูบโหวงมหาศาลอย่างที่ไม่เคยประสบมาก่อน รู้สึกว่าเลือดลมเดือดพล่าน…กระแสเชี่ยวกรากสายหนึ่งซัดโหมอยู่ในร่างเธอ ทำให้เธออยากหลั่งน้ำตา อยากโอบกอดคนผู้นี้ไว้แน่นๆ…

ทันใดนั้นเธอรู้สึกหวาดหวั่นอยู่บ้าง ความรู้สึกนั้นเสมือนเดินอยู่ในบ่อโคลนที่สร้างภาพลวงตาล่อลวงคนได้ หากพลาดไปแม้เพียงเล็กน้อยก็จะถูกกลืนกินไปตลอดกาล!

ถึงแม้เธอจะไม่เคบประสบเรื่องเช่นนี้มาก่อน แต่ดีร้ายอย่างไรก็เคยอ่านนิยายมาหลายเล่ม ย่อมทราบว่าสิ่งนี้หมายถึงอะไร

ยามที่ปลายนิ้วเขาสัมผัสจุดอ่อนไหวของเธอ ร่างกายเธอสั่นสะท้านทันที ตัวคนราวกับฟื้นสติจากความเมามาย!

เธอไม่อยากอยู่ตรงนี้…

เธอลืมตาขึ้นมาทันที พบว่าอาภรณ์บนร่างเธอที่เดิมทีก็น้อยนิดจนน่าเวทนาอยู่แล้วถูกดึงทึ้งจนกลายเป็นเศษเล็กเศษน้อย บดบังอะไรไม่ได้แล้ว…

“ไม่!” เธอร้องเสียงต่ำ ผลักเขาออกทันที!

เขาไม่ทันระวัง ถูกเธอผลักจนล้มคว่ำ เธอสบโอกาสกระโดดลุกขึ้นมา หลีกหนีให้ห่างไกลเขา “ตี้ฝูอี ปลดเขตแดนของเจ้า…”

ความจริงตี้ฝูอีก็ไม่คิดจะครอบครองนางที่นี่ อย่างไรเสียนางกับเขาก็เพิ่งจะเข้าใจจิตใจของกันและกัน ถ้าเขารุกเข้าหามาเกินไปเกรงว่านางจะตกใจจนเตลิดไป!

เพียงแต่เขานึกไม่ถึงว่าเขาก็มีช่วงเวลาที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ และมีช่วงเวลาที่แทบจะบ้าคลั่งไปเช่นกัน!

เขาสูดหายใจลึกๆ สงบกระแสธารปั่นป่วนในร่างลง เอ่ยเสียงพร่าว่า “เจ้า…ไปเปลี่ยนชุดให้เรียบร้อยก่อนเถิด”

เขาไม่อยากให้นางเคลื่อนย้ายออกไปในสภาพเช่นนี้ แม้ว่าระหว่างทางที่นางใช้วิชาเคลื่อนย้ายจะไม่มีผู้ใดพบเห็น แต่ถ้าเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นเล่า? หากว่าวิชาเคลื่อนย้ายของนางไม่ถึงที่หมาย เคลื่อนย้ายผิดพลาดไปโผล่ที่อื่นเล่า?

เขาไม่สนใจว่าชาติก่อนนางจะป็นอย่างไร แต่ชาตินี้สภาพเช่นนี้ของนางเขาอยากให้ตัวเองเห็นเพียงผู้เดียว คนอื่นแม้แต่คิดก็อย่าหมาย!

กู้ซีจิ่วพยายามสงบอารมณ์ หยิบกระโปรงชุดหนึ่งออกมาจากถุงเก็บของแล้วรีบสวม…

“ตอนนี้ได้แล้วกระมัง? ปลดเขตแดนของเจ้าซะ…”

ตี้ฝูอีก้าวเข้าไป ยื่นมือไปจัดการสาบเสื้อเธอ

กู้ซีจิ่วรีบถอยกรูดทันที “เจ้า…”

“อย่ากลัวเลย ถ้าเจ้าไม่ยินยอมข้าจะไม่ทำอะไรเจ้า” ตี้ฝูอีจัดการสาบเสื้อเธอจนเรียบร้อย แล้วถึงปลดเขตแดน

กู้ซีจิ่วรีบใช้วิชาเคลื่อนย้าย หายตัวไปทันที

ตี้ฝูอียืนอยู่ที่เดิมนานมาก เดิมทีเขาคิดจะรั้งตัวนางให้อยู่คุยกันต่อ แต่ก็เกรงว่าจะควบคุมตัวเองไม่อยู่อีก…

เมื่อนึกถึงท่าทางรีบร้อนหลบหนีของนางเมื่อครู่นี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

เมื่อก่อนนางก็มีช่วงเวลาที่ตื่นตระหนกเช่นนี้เหมือนกัน เด็กสาวที่เดิมทีสุขุมเยือกเย็นมาตลอดเช่นนั้นพอขวยอายขึ้นมาก็มีท่าทางเช่นนี้ ทำให้คนอยากรุกเข้าไปอีกก้าว…

เขายกมือขึ้น ลูบริมฝีปากตัวเบาๆ บนริมฝีปากคล้ายยังมีอุณหภูมิของริมฝีปากนางอยู่ ราวกับยังสามารถสัมผัสถึงความอ่อนนุ่มและหอมกรุ่นของริมฝีปากนางได้

เขาแหงนหน้ามองท้องนภา ดวงตาส่องประกายดั่งแสงดาว หัวเราะเบาๆ ขึ้นมาอีกครา

ตอนที่มู่เฟิงมาหาจึงได้เห็นท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายผู้สุดแสนสูงส่งเข้าถึงยากของพวกเขากำลังยิ้มราวกับเด็กน้อยอยู่

….

————————————————————————————-

 บทที่ 894 กู้ซีจิ่ว เธอบ้าไปแล้ว!

กู้ซีจิ่วก็นึกไม่ถึงว่าว่าคืนนี้ตนจะต้องอับอายขายหน้าเช่นนี้ พ่ายแพ้อย่างราบคาบ!

อยู่เหนือความคาดหมายของเธออย่างสิ้นเชิง แผนเดิมที่วางไว้คือหลังจากรับบทโทษจากเขาเรียบร้อยแล้วจะตัดขาดกับเขาอย่างสมบูรณ์ กลับนึกไม่ถึงว่า…

เธอรู้สึกว่าเธอควรจะหมางเมินเขาเสียหน่อย ถึงอย่างไรหลายวันมานี้เขาก็ทำให้เธอเป็นทุกข์ถึงเพียงนี้

นึกไม่ถึงว่าหลังจากเข้าใจเรื่องราวที่แท้จริงแล้ว เธอเลือกที่จะให้อภัยเขาทันที อภัยให้สิ่งที่เขากระทำต่อตนในหลายวันมานี้ เธอไม่สำรวมเกินไปหรือเปล่า? เกลี้ยกล่อมได้ง่ายไปไหม?

หรือตนเป็นประเภทที่สามารถเกลี้ยกล่อมได้ด้วยวิธีตบหัวแล้วลูบหลัง?

เวรเอ้ย! ต้องไม่ใช่อยู่แล้ว!

เธอก็แค่ชอบเขาอยู่แล้ว แต่คอยฝืนสะกดเอาไว้มาโดยตลอดเท่านั้น

และนั่นก็เป็นความเข้าใจผิดจริงๆ…

ความเข้าใจผิดเป็นเรื่องที่อภัยให้ได้ง่ายๆ ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือเขาก็ดีต่อเธอด้วย และไม่ได้ก่อเรื่องอะไรที่จะส่งผลกระทบร้ายแรง เธอเป็นแม่นางผู้ใจกว้างเสมอมา ไม่ถือสาเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ดังนั้นถึงให้อภัยเขาอย่างรวดเร็วปานนี้…

เป็นเช่นนี้แน่นอน!

เพียงแต่สถานการณ์เปลี่ยนแปลงเร็วเกินไปหน่อยแล้ว!

ความรู้สึกก็แปรเปลี่ยนเร็วเกินไปหน่อยเช่นกัน!

ดังนั้นถึงทำให้เธอลิงโลดเหมือนเป็นบ้าในยามนี้…

เธอนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ในผ้าห่มของตัวเอง รู้สึกเพียงว่าในใจปานซุกซ่อนหม้อไฟใบหนึ่งไว้ และบนหม้อไฟผุดพรายฟองที่เรียกว่าความสุขออกมา ฟองนี้เดือดปุดๆ อยู่ในหัวใจเธอ ทำให้เธอสงบใจลงไม่ได้เลย

ความรู้สึกเช่นนี้ไม่อาจสรรหาถ้อยคำมาอธิบายได้ เธอไม่เคยนึกเลยว่าตัวเองจะมีวันที่ลิงโลดจนอยากเหินบินเช่นนี้ด้วย…

ความรู้สึกนี้คือความรักใช่ไหม?

เธอได้ยินคนอื่นพูดอยู่เสมอว่าเมื่อผู้หญิงมีความรัก สติปัญญาจะถดถอยลง ยามนั้นเธอยังเย้ยหยันในใจอยู่เลย รู้สึกว่าผู้หญิงที่มีความรักแล้วสติปัญญาถดถอยล้วนมีความสามารถในการควบคุมตัวเองย่ำแย่ทั้งสิ้น

เธอไม่มีทางเป็นแบบนี้เด็ดขาด เธอชอบหลงซีมาก และไม่ได้ชอบจนกลายเป็นแบบนี้ด้วย…

เมื่อตกอยู่ภายใต้ความรู้สึกเช่นนี้เธอย่อมนอนไม่หลับ ลุกขึ้นนั่งตรงๆ ควักกระจกออกมาส่องดูสภาพตนเสียหน่อย

ริมฝีปากอิ่มเอิบ พวงแก้มแดงระเรื่อ นัยน์ตาแวววาว…

มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นหน้าตาขงคนที่ตกอยู่ในห้วงรัก

สวรรค์! กู้ซีจิ่ว เธอบ้าไปแล้ว!

เธอเอนหลังลงบนเตียงทันที คว้าหมอนมาบดบังใบหน้าพริ้มเพราะที่ร้อนผ่าวของตน…

สุขุมไว้! เยือกเย็นไว้!

….

วันรุ่งขึ้นเมื่อกู้ซีจิ่วตื่นนอน เธอนึกว่าตนที่กลิ้งไปกลิ้งมาไม่ได้นอนเลยทั้งคืนอย่างไรก็คงตาดำเหมือนหมีแพนด้าอีกแล้ว นึกไม่ถึงว่าพอส่องกระจกดูตอนเช้า ในกระจกปรากฏภาพสาวน้อยหน้าขาวปากแดง ดวงตาทั้งสองฉ่ำวาว ดูชุ่มชื้นกระปรี้กระเปร่ายิ่งนัก ไม่มีรอยคล้ำใต้ตาเลยสักนิด

เหมือนคนอดนอนทั้งคืนเสียที่ไหน?

ไม่จำเป็นต้องถามเลย นี่คือผลงานของหงส์ครามตัวนั้น เห็นทีว่าไม่เพียงแต่สามารถยกระดับพลังยุทธ์ของเธอเท่านั้น ยังมีสรรพคุณคลายความอ่อนล้าอีกด้วย

เธอเก็บกวาดเล็กน้อย เมื่อก้าวเท้าออกประตูมา ก็พบหน้าหลงซือเย่ “ซีจิ่ว อรุณสวัสดิ์!”

หัวใจกู้ซีจิ่วยังคงรู้สึกผิดต่อหลงซือเย่ โดยเฉพาะหลังจากผ่านเหตุการณ์เมื่อคืนมา ความรู้สึกผิดของเธอก็ทวีคูณขึ้นไปอีก “ซือเย่ คุณมีอะไรเหรอ?”

หลงซือเย่แย้มยิ้ม “ไปเถอะ พวกเราไปกินมือเช้ากัน” พลางเดินเคียงข้างเธอ

“นี่คุณ…มารอฉันที่นี่โดยเฉพาะเลยเหรอ?”

“ไม่หรอกน่า บังเอิญผ่านมาพอดีน่ะ”

เขาโกหกผีอยู่หรือไง? จากที่พักของเขาไปโรงอาหารไม่ผ่านที่นี่ของเธอเลย จะเดินตามทางอย่างไรก็ไม่มีทางมาถึงที่นี่ของเธอ

เขาน่าจะยังไม่ตัดใจจากเธอ และยังไม่วางมือด้วย

“ครูฝึกหลง ขอโทษนะ…” เธอเอ่ยขึ้น “ฉันละอายต่อความรู้สึกและสิ่งที่คุณทุ่มเทให้ ฉัน…”

เธอคิดจะพูดกับเขาให้ชัดเจน ให้เขาวางมือ เลี่ยงไม่ให้ผู้อื่นเข้าใจผิด

“ซีจิ่ว ไม่ต้องขอโทษฉันหรอก! เธอไม่มีตรงไหนที่ผิดต่อฉันเลย”

————————————————————————————-