ลำนำบุปผาพิษ - ตอนที่ 909-910

บทที่ 909 เช่นนั้นยามนี้ข้าคือแฟนหนุ่มของเจ้าใช่หรือไม่?

“ผู้น้อยทราบว่าท่านอยากเลียนอย่างท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้าย อืม รูปโฉมของพี่ชายน้อยก็พอเทียบเคียงกับท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายได้นิดหน่อย แต่ท่านไม่มีทางเทียบกับเขาได้หรอก จะใต้หล้าเหนือปฐพีรูปโฉมของท่านยังห่างไกลจากเขานัก เห่าบุรุในเมืองนี้ของพวกเราล้วนอยากเลียนอย่างเขา แต่ก็ไม่กล้าสวมแถบแพรคาดหน้าผากแบบเดียวกับเขา อย่างมากก็แค่สวมหยกประดับหรือพู่ห้อยเอวที่ค่อนข้างคล้ายคลึงกันเท่านั้น ทุกคนทำตามได้ แต่ไม่อาจเลียนแบบท่านทูตสวรรค์ฝ่ายอย่างจริงจังได้! ใช่แล้ว แถวแพรคาดหน้าผากเส้นนี้ของท่านเป็นไอ้ตาไม่มีแววคนไหนที่ขายให้ท่านกัน? นี่คิดจะทำให้ท่านต้องโทษประหารหรือไง?”

พ่อค้าหาบเร่คนนั้นพูดเป็นเดือดเป็นร้อนด้วยความหวังดีอยู่ตรงนั้น ปรารถนาจะยื่นมือไปปลดแถบแพรคาดหน้าผากของเขาลงมาใจจะขาด

กู้ซีจิ่วย่อมทราบว่าจะเกิดอะไรขึ้น อดขำอยู่ในใจไม่ได้ กระแอมไอคราหนึ่ง จูงตี้ฝูอีออกเดิน “เอาล่ะ พวกเราไปกันเถอะ”

พ่อค้าคนนั้นไม่ยอมแพ้ คิดจะหาบแผงไล่ตามมา กู้ซีจิ่วดีดนิ้วทีหนึ่ง หยกประดับชิ้นหนึ่งบนแผงเขาหล่นลงพื้นเสียงดังแกรก…

พ่อค้าคนนั้นตกใจ ไม่สนใจไล่ตามคนแล้ว รีบก้มลงไปดู พบว่าหยกประดับชิ้นนั้นนอนอยู่ดีบนพื้น ไม่ได้บุบสลาย เขารีบเก็บขึ้นมาพอเงยหน้าขึ้นอีกที ร่องรอยของสองคนนั้นก็หายไปแล้ว

….

ตี้ฝูอีเป็นคนฉลาดมากคนหนึ่ง ผ่านไปสักครู่เขาก็ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรได้แล้ว ยามที่เดินไปตามถนนก็กวาดตามองบุรุษคนอื่นที่เดินผ่านมาแวบหนึ่ง เห็นว่าบางครั้งหว่างเอวหรือสาบเสื้อของพวกเขาจะห้อบพู่หยกทรงนัยน์ตาจิ้งจอกหรือไม่ก็เข็มกลัดหยกนัยน์ตาจิ้งจอกไว้

กู้ซีจิ่วเห็นดวงตาเขาโชนแสงเล็กน้อย เกรงว่าเขาก่อการร้ายอันใดขึ้นมา จึงเอ่ยยิ้มๆ อยู่ด้านข้าง “ดูเหมือนประชาชนที่นี่จะเป็นแฟนคลับท่านนะล้วนเคารพนับถือท่านยิ่งนัก ด้วยเหตุนี้จึงเลียนแบบท่าน…”

ตี้ฝูอีมองเธอแวบหนึ่ง ไม่พูดอะไร

กู้ซีจิ่วจับแขนข้างหนึ่งของเขาไว้ “ท่านคงไม่ลงโทษคนที่นี่ด้วยเรื่องนี้กระมัง? อันที่จริงเรื่องเช่นนี้ในยุคนั้นของพวกเราพบเห็นได้ทั่วไปยิ่ง นาฬิกาเอย กระเป๋าเอย แหวนเอย เครื่องหัวเอย เสื้อผ้าเอย ของที่ไอดอลใส่พวกนี้ ทุกคนล้วนพากันเอาอย่างทั้งนั้น อยากซื้อข้าวของที่เป็นแบบเดียวกัน มีเพียงคนที่ได้รับความนิยมบูชาจริงๆ เท่านั้นถึงจะมีคนเลียนอย่างเขา โดยเฉพาะพวกผู้หญิงในยุคนั้นของพวกเรา ปรารถนาจะให้แฟนหนุ่มของตัวเองมีลักษณะแบบเดียวกับไอดอลที่ตัวเองชื่นชมบูชา คิดสารพัดวิธีเพื่อแต่งตัวแฟนหนุ่มให้เหมือนกับไอดอล…”

ตี้ฝูอีฟังอยู่เงียบๆ จู่ๆ ก็ถามออกมาประโยคหนึ่ง “แฟนหนุ่มคือบุรุษของตนใช่ไหม?”

“ไม่ ไม่ใช่ หมายถึงคนรักนั้นแหละ เป็นทำนองเดียวกับคู่หมั้นของยุคนี้ แต่ว่ายังไม่ได้หมั้นหมายกัน…” กู้ซีจิ่วพยายามอธิบายให้เขาเข้าใจชัดเจนที่สุดเท่าที่จะทำได้

“เช่นนั้นยามนี้ข้าคือแฟนหนุ่มของเจ้าใช่หรือไม่?”

กู้ซีจิ่วแทบจะไม่หยุดคิดเลย “ใช่สิ”

ดวงตาตี้ฝูอีหยีโค้งนิดๆ “ถ้างั้นไอดอลของเจ้าคือผู้ใด?”

กู้ซีจิ่วเงียบงัน เธอนึกถึงโปสเตอร์ไอดอลที่แปะอยู่บนผนังบ้านในยุคปัจจุบันของเธอ…

เธอกระแอมคราหนึ่ง ตัดสินใจทำให้เขาดีใจสักหน่อย “ไอดอลของข้าคือท่านไง”

ตี้ฝูอีเขกศีรษะเธอ “โกหก!”

ถึงแม้นางพูดเช่นนี้แล้วเขาจะมีความสุขมาก แต่เขาก็เคยได้ยินนางพูดเรื่องยุคปัจจุบัน ดูเหมือนในยุคนั้นนางจะมีใครสักคนเป็นไอดอล แถมยังคลั่งไคล้ยิ่งนักด้วย…

แรงที่เขาใช้เขกศีรษะนางย่อมเบายิ่งนัก กู้ซีจิ่วกุมมือที่ก่อเหตุของเขาไว้ “มา บอกข้าบ้าง ใครคือไอดอลของท่าน?”

ตี้ฝูอีตอบอย่างไม่ลังเลเลย “ตัวข้าเอง”

กู้ซีจิ่วพูดไม่ออก เขาหลงตัวเองเหลือเกิน!

ตี้ฝูอีหัวเราะเบาๆ “ข้าคือบุรุษที่ดีที่สุดในโลกใบนี้ ไม่มีผู้ใดเทียบเทียมได้…”

กู้ซีจิ่วจงใจเอ่ยดักเขา “แล้วท่านเทพศักดิ์สิทธิ์เล่า?”

————————————————————————————-

บทที่ 910 ข้าพาเจ้าลงไปดีไหม?

ตี้ฝูอีกระอักกระอวน ยิ้มแวบหนึ่ง ส่ายหน้าไปมา “เทพศักดิ์สิทธิ์…อันที่จริงโดดเดี่ยวมาก เป็นเทพของทวีปนี้ จะต้องสูงส่งอยู่ตรงนั้น ข้าไม่ริษยาเขา แน่นอนว่าไม่ชื่นชมบูชาเขาด้วย…”

กู้ซีจิ่วมองเขาแวบหนึ่ง เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน “ความจริงแล้วท่านเทพศักดิ์สิทธิ์เป็นไอดอลของข้า…”

ตี้ฝูอีกอดอกมองเธอ “งั้นหรือ?”

ดวงตากู้ซีจิ่วหยีโค้ง “ข้าอยากจับท่านแต่งตัวแบบท่านเทพศักดิ์สิทธิ์นะ อันที่จริงบุคลิกของท่านกับเขาคล้ายคลึงกันยิ่งนัก หากท่านปลอมเป็นเขาเกรงว่ายากนักที่ผู้อื่นจะแยกออก ท่านว่า หากข้าจับท่านแต่งเป็นเขา จะสามารถตบตาพวออาจารย์ใหญ่กู่ได้หรือไม่?”

นี่นางหยั่งเชิงเขาอยู่กระมัง?

ตี้ฝูอีพาดแขนไว้บนไหล่เธอ “อาจเป็นไปได้ จิตนาการของเด็กน้อยเลิศล้ำนัก ไปเถอะ ข้าจะพาเจ้าไปที่แห่งหนึ่ง” พลางโอบเอวเธอออกเดิน

กู้ซีจิ่วหลุบตาลงนิดๆ เขายังระแวงเธออยู่จริงๆ สินะ?

ทว่าไม่ได้อยู่เหนือความคาดหมายเลย เรื่องบางอย่างต่อให้เป็นสามีภรรยากันก็ไม่อาจเปิดเผยได้ อย่างเช่นงานสายลับ อย่างเช่นบุคลากรที่ทำงานในองค์กรพิเศษของประเทศ ชั่วชีวิตของพวกเขาทำเพื่อประเทศชาติ แต่ลูกเมียพ่อแม่ของพวกเขาไม่มีใครรู้เลยสักคน และบอกไม่ได้เด็ดขาด

กู้ซีจิ่วเคยเป็นนักฆ่า ย่อมทราบเหตุผลเหล่านี้ดี ดังนั้นเธอจึงไม่เก็บมาใส่ใจนัก

มีเพียงเด็กสาวอ่อนต่อโลกเท่านั้นถึงจะเรียกร้องให้แฟนหนุ่มบอกทุกเรื่องกับตนอย่างไม่ปิดบัง มิเช่นนั้นจะรู้สึกว่าอีกฝ่ายไม่จริงใจ กลับไม่ทราบเลยว่ากฏเกณฑ์บางอย่างฝ่าฝืนไม่ได้เด็ดขาด…

บางทีตี้ฝูอีคงมีความจำเป็นบางอย่างเหมือนกันล่ะมั้ง?

ดังนั้นถ้าเขาไม่พูดเธอก็ฉลาดพอที่จะไม่ถาม

ขอเพียงเขาดีต่อเธอด้วยใจจริง เรื่องอื่นล้วนไม่สำคัญ

….

ฟองคลื่นสาดกระเซ็น เกลียวคลื่นถาโถม

จันทรากลมมนบนท้องนภาดวงนั้นลอยอยู่เหนือผืนสมุทร เสมือนเศษทองดาษดื่นทั่วท้องสมุทร…

กู้ซีจิ่วนั่งอยู่บนหลังอาชาเวหา ก้มมองมหาสมุทรเบื้องล่าง แล้วหันกลับไปมองเขาที่อยู่ด้านหลัง “สถานที่ที่ท่านอยากพาข้ามาคือที่นี่หรือ? ชมจันทร์เหนือท้องสมุทรเป็นความคดที่ไม่เลวเลยจริงๆ…”

“เด็กน้อย ทักษะทางน้ำของเจ้าเป็นยังไง?” ตี้ฝูอีถามเธอ

กู้ซีจิ่วมองลงไปด้านล่างแวบหนึ่ง ที่นี่คือมหาสมุทรลึก น้ำทะเลสีน้ำเงินเข้ม ระลอกคลื่นก็ไม่เล็กเลย ขนาดไม่มีลมกยังสูงถึงสามฉื่อ

“ทักษะทางน้ำพอใช้ได้ เพียงแต่ที่นี่คือมหาสมุทรลึก อีกทั้งอากาศหนาวเย็น พวกเราไม่จำเป็นต้องลงไปแช่น้ำทะเลชมจันทร์กระมัง? จู่ๆ ข้าพลันรู้สึกว่าชมจันทร์เช่นนี้ก็ไม่เลวนะ” กู้ซีจิ่วยึดมุมชุดเขาเอาไว้ทันที หวั่นว่าเขาจะจับเธอโยนลงไปอย่างฉับพลัน

“ข้าพาเจ้าลงไปดีไหม? ด้านล่างมีสิ่งงดงามน่าสนุกอยู่นะ” ตี้ฝูอีโอบเอวเธอไว้เอ่ยขึ้นริมหุเธอ

“ไม่เอา! หนาวเกินไป”

“ไม่หนาวหรอก ข้างล่างอบอุ่นมาก” ตี้ฝูอีเกลี้ยกล่อมต่อ

เขาโกหกผีอยู่หรือไง? ใช่ว่าเธอจะไม่เคยลงไปในทะเลลึก…

กู้ซีจิ่วส่ายศีรษะต่อไป ตี้ฝูอีแย้มยิ้ม “เด็กน้อย บางครั้งเจ้าต้องใจกล้าให้มากหน่อย” พลางโอบเธอไว้แล้วกระโจนลงทะเลเสียงดังซ่า…

บัดซบ เธอรู้อยู่แล้วว่าเขามันคนหลอกลวง!

กู้ซีจิ่วมีท่าทางยอมรับชะตากรรมที่ต้องร่วงลงไปในน้ำอยู่กลางอากาศ จากนั้น…

เธอพบว่าตัวเองกับตี้ฝูอีตกลงไปในฟองอากาศลูกหนึ่ง ไม่สิ เป็นเขตแดนที่คล้ายฟองอากาศต่างหาก

ฟองอากาศนั้นไม่ได้ลอยอยู่บนผิวทะเล แต่พาเธอกับเขาดิ่งลงสู่มหาสมุทรลึกประหนึ่งกระสุนปืนใหญ่…

ในฟองอากาศอบอุ่นดั่งฤดูใบผลิ โดยเฉพาะอ้อมกอดที่อยู่ด้านหลังอบอุ่นราวกับดวงตะวัน กู้ซีจิ่วเงยหน้ามองน้ำทะเลที่ไหลรายล้อมอยู่รอบฟองอากาศ มองฟองอากาศที่ดำดิ่งลงไปเหมือนเรือดำน้ำลำเล็กๆ…

กลางทะเลลึกมืดสนิท แต่ภายในฟองอากาศกับเรืองแสงเล็กน้อย

————————————————————————————-