ลำนำบุปผาพิษ - บทที่ 2325 เจ้าตัวแสบของบ้านใด 4 / บทที่ 2326 เจ้าตัวแสบของบ้านใด 5

บทที่ 2325 เจ้าตัวแสบของบ้านใด 4

หนูน้อยคาดไม่ถึงเลยว่าองค์หญิงย่วนย่วนจะมีฐานะเช่นนี้ ตะลึงไปครู่หนึ่งเช่นกัน

“อวิ๋นเยียนหลีมีใจทะเยอทะยาน เห็นข้าเป็นหนามแทงตา ระหว่างข้ากับเขาจะเกิดศึกตัดสินชีวิตขึ้นในไม่ช้าก็เร็ว ว่ากันตามจริง หลังจากข้าสืบทราบฐานะนี้ของย่วนย่วน ก็เคยสงสัยว่านางจะเป็นไส้ศึกที่อวิ๋นเยียนหลีส่งมาอยู่ข้างกายข้า ถึงอย่างไรค่าตอบแทนที่นางต้องจ่ายเพื่อช่วยชีวิตข้าก็สูงพอดู นางไม่มีเหตุผลใดที่ต้องมาจ่ายค่าตอบแทนเพื่อคนแปลกหน้าอย่างข้าเช่นนี้ น่าจะมีเหตุผลที่แท้จริงอยู่ แต่ข้าหลอกถามไปสารพัดแล้ว จนแล้วจนรอดก็ยังไม่ทราบจุดประสงค์ของนาง”

“นางอาจจะหลงรักท่านจริงๆ ก็ได้นะ!”

หนูน้อยเอ่ยโพล่งออกมา

ตี้ฝูอีไม่สบอารมณ์แล้ว

“ตอนที่นางช่วยข้า ข้ามั่นใจว่าเพิ่งเคยพบกับนางเป็นครั้งแรก แล้วนางก็ไม่ใช่คนปัญญาอ่อนด้วย จะยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อคนที่เพิ่งพบกันครั้งแรกเช่นนี้ทำไม?”

“นางอาจจะหลงรักท่านตั้งแต่ดินแดนเบื้องเบื้องแล้วก็ได้…ท่านก็รู้นี่ เมื่อสตรีมีรัก จะหุนหันพลันแล่นได้ง่ายๆ เรื่องโง่เขลาเบาปัญญาอันใดล้วนทำออกมาได้ทั้งสิ้น…”

หนูน้อยคาดเดา

“เปิ่นจวินเคยตรวจสอบดูแล้ว นางถือกำเนิดขึ้นที่แดนอสุราแห่งนี้เมื่อสองร้อยกว่าปีก่อน ไม่เคยออกจากแดนอสุราเลย แล้วจะหลงรักข้าที่ดินแดนเบื้องบนได้อย่างไร?”

“ที่แท้เจ้าก็ตรวจสอบนางจนกระจ่างถึงเพียงนี้แล้ว…”

หนูน้อยถอนหายใจ

“เห็นทีว่านางจะช่วยเจ้าเพราะมีจุดประสงค์อื่นอยู่”

ตี้ฝูอีส่ายหน้า เอ่ยเสียงเรียบ

“เปิ่นจวินรู้ว่านางมีจุดประสงค์อื่นอยู่แน่นอน เพียงแต่ถึงอย่างไรนางก็ช่วยชีวิตข้าไว้ ขอเพียงไม่ทำเรื่องที่น่ารังเกียจจนเกินไป ข้าก็คร้านจะสืบสาวไล่เบี้ย ข้าให้นางได้เป็นองค์หญิง แม้จะใช้เป็นตัวล่อเป้า แต่ก็ให้นางได้เสพสุขกับลาภยศ พยายามคุ้มครองนางให้ปลอดภัย พยายามมอบสิ่งที่นางต้องการให้ ตอบแทนน้ำใจของนาง หากว่านางไม่กระทำเรื่องเลวทรามเหล่านี้ เปิ่นจวินอาจจะปกป้องให้นางได้อยู่สุขสบายไปทั้งชีวิต ให้นางได้เป็นองค์หญิงที่ได้รับความเคารพรักจากปวงชนไปทั้งชาติ วันหน้าก็หาคู่ครองดีๆ แก่นาง ให้นางออกเรือนไป…”

แต่นางกลับล้ำเส้นเขาอย่างที่ร้อยไม่ควรพันไม่ควร ซ้ำยังใช้วิธีต่ำช้าเช่นนี้อีก ตี้ฝูอีย่อมไม่เกรงใจอีกต่อไป เปิดโปงแผนการทั้งหมดของนางออกมาเสียเลย

หนูน้อยชอบคุยเรื่องรักๆ ใคร่ๆ เอ่ยขึ้นอย่างสนอกสนใจว่า

“ดูเหมือนท่านจะไม่ใช่คนทรามที่ทดแทนคุณด้วยความแค้นสินะ ท่านยังคงปฏิบัติต่อองค์หญิงย่วนย่วนผู้นี้ไม่เลวเลยนี่”

ตี้ฝูอีหยักมุมปากนิดๆ ปลายนิ้วดีดหน้าผากเขาทีหนึ่ง

“ซื่อบื้อ คนดีคนเลวหาได้แบ่งแยกกันเช่นนี้ไม่ ข้าก็ไม่ใช่คนดีอะไร คนที่สามารถขึ้นครองตำแหน่งนี้เช่นข้าได้ไม่มีทางเป็นคนดี ข้าแค่มีขีดจำกัดของตัวเองเท่านั้น”

“เช่นนั้นที่ท่านดีต่อองค์หญิงย่วนย่วน ก็เป็นการทดแทนคุณจริงๆ เพียงแต่นางทำตัวเอง ไปหาเรื่องคนที่ไม่ควรหาเรื่องเข้า ถึงได้ลงเอยเช่นนี้ ใช่แล้ว ต่อไปท่านวางแผนจะจัดการนางอย่างไร?”

สุ้มเสียงตี้ฝูอีเฉยเมย

“กักบริเวณ ยังคงกินอิ่มนอนอุ่น เพียงเท่านี้แหละ”

ถึงอย่างไรนางก็มีบุญคุณที่ช่วยชีวิตเขา เรื่องที่ทำก็ไม่มีโทษถึงตาย ดังนั้นการกักบริเวณนางคือวิธีที่ดีที่สุด

นางกำนัลข้างกายองค์หญิงย่วนย่วนก็เอาใจออกห่างจากนางแล้ว วรยุทธ์ก็ถูกตาข่ายฟ้าดินสลายไปกว่าครึ่ง เมื่อนางถูกกักบริเวณ ก็ไม่ต่างจากพยัคฆ์ที่ถูกถอดเขี้ยวเล็บ ทำเรื่องชั่วร้ายไม่ได้อีก

ไม่ควรค่าให้เป็นกังวล

หนูน้อยกะพริบตาปริบๆ “ท่านราชันย์มารอดทนอธิบายเรื่องมากมายปานนี้ให้ข้าฟัง อันที่จริงยังคงอยากใช้ข้าเป็นกระบอกเสียงกระมัง?”

ตี้ฝูอีชะงักไปทันที

เจ้าหนูช่างปราดเปรื่องโดยแท้!

เขายกมือกอดอก ฟังพ่อหนูน้อยสาธยาย

“ตอนนี้ท่านแม่ไม่ยอมเชื่อท่านเลย หากว่าท่านเป็นผู้อธิบายกับนางด้วยตัวเอง ก็ยังไม่แน่ว่านางจะเชื่อ แต่ถ้าเป็นข้าพูดผลลัพธ์นั้นย่อมแตกต่างไป หากว่าท่านแม่ทราบความจริงเหล่านี้ นางอาจจะยอมอภัยให้ท่าน สานต่อความสัมพันธ์แต่หนหลังกับท่านอีก”

————————————————————————————-

บทที่ 2326 เจ้าตัวแสบของบ้านใด 5

ตี้ฝูอีตะลึงแล้ว

สติปัญญาเลิศล้ำถึงเพียงนี้เป็นเจ้าตัวแสบของบ้านใดกันแน่?!

หนูนอนคว่ำอยู่ตลอดค่อนข้างเหนื่อยล้าอยู่บ้าง จึงขยับแขนขาดุ๊กดิ๊ก พลิกตัวนอนหงาย

“ราชันย์มาร ท่านยังตัดใจจากท่านแม่ข้าอย่างแท้จริงไม่ได้ถูกไหม? ท่านยังคิดจะไปตามง้อนางอยู่กระมัง?”

ตี้ฝูอีรู้สึกว่า เจ้าหนูนี่ไม่ใช่เด็กทารกแล้ว เป็นพยาธิในท้องเขาต่างหาก!

ไม่ทราบเช่นกันว่าเขาหยิบน้ำเต้าสุราลูกหนึ่งออกมาจากไหน โบกไปมาต่อหน้าหนูน้อย

“เจ้าหนู ไม่นึกเลยว่าเจ้าจะรู้ใจข้าด้วย ร่ำสุรากับผู้รู้ใจ ต้องดื่มให้เต็มที่!”

ดวงตาหนูน้อยลุกวาว ยื่นมือกระจิ๋วหลิวไปหาเขา

“เช่นนั้นก็ส่งมาหนึ่งจอกเล็ก”

ตี้ฝูอีหยิบจอกสุราสองใบออกมาอย่างไม่อนาทรร้อนใจ วางไว้ด้านหน้าตนใบหนึ่ง รินสุราใส่จนเต็ม จากนั้นก็รินน้ำผลไม้ใส่จอกอีกใบหนึ่ง ยื่นให้ถึงมือหนูน้อย กล่าวอย่างเคร่งขรึมจริงจัง

“เจ้ายังเด็กเกินไป เลือดยังไปเลี้ยงสมองไม่พอ ดื่มสุราจะทำลายสมองได้ง่ายๆ เจ้าเฉลียวฉลาดถึงเพียงนี้ ถ้าถูกสุราทำลายจนปัญญาอ่อนไปจะบาปกรรมเอา ดังนั้นเจ้าดื่มน้ำผลไม้เสียเถอะ”

หนูน้อยพูดไม่ออกเลย

ด้วยเหตุใด หนึ่งเด็กหนึ่งผู้ใหญ่ คนหนึ่งดื่มสุรา คนหนึ่งจิบน้ำผลไม้ พูดคุยกันไปเช่นนี้

ตี้ฝูอีความคิดหนักแน่น ซ้ำอาณาจักรมารแห่งนี้ยังมีวิกฤตการณ์อยู่เป็นระยะๆ ดังนั้นเขาจึงไม่เคยบอกเล่าความในใจแก่ผู้ใดเลย ยามนี้พอได้พบเด็กคนนี้ เขากลับอยากบอกเล่าออกมาสักหน่อย

“อันที่จริงเปิ่นจวินคิดจะตัดใจจากนางแล้วจริงๆ”

ตี้ฝูอีจิบสุราอึกหนึ่ง เอ่ยประโยคนี้ออกมาเป็นการเปิดหัวข้อสนทนา

หนูน้อยจิบน้ำผลไม้อึกหนึ่งเป็นเพื่อนเขา รอให้เขาพูดต่อ

ตี้ฝูอีหมุนจอกสุราในมือ แววตาเหม่อลอย

“ข้าชอบนาง ชอบจนแม้แต่ตัวข้าเองก็รู้สึกว่าเข้าขั้นบ้าคลั่งแล้ว แต่นางมีคนในใจแล้ว นางตามหาคนผู้นั้นอย่างไม่ย่อท้อมากว่าสองร้อยปีแล้ว…”

“นางโตกว่าเปิ่นจวินมากนัก ดังนั้นนางจึงเห็นข้าเป็นเด็กน้อยเสมอมา…”

เขายิ้มขื่นอีกครา

“ไม่ว่าข้าจะทำอย่างไร นางก็เห็นข้าเป็นเพียงเด็กน้อย ข้าไม่สบอารมณ์นัก”

“ต่อมานางก่อเรื่องขึ้น ถูกสวรรค์ลงทัณฑ์ส่งลงมาที่โลกเบื้องล่าง ข้าทุ่มเทชีวิตเพื่อตามหานาง ในที่สุดก็ตามมาจนถึงแดนอสุราแห่งนี้ แต่นางความจำเสื่อมอย่างสมบูรณ์ จดจำเรื่องราวในอดีตไม่ได้เลย ข้าคิดว่านี่คือโอกาสที่สวรรค์ประทานให้ข้า ให้โอกาสข้าได้ไล่ตามนางอย่างแท้จริง ดังนั้นข้าจึงบอกว่าเป็นคู่หมั้นของนาง นางก็เชื่ออย่างง่ายดายยิ่ง…ตอนนั้นข้าวางแผนว่าจะคอยอยู่ข้างกายนาง ช่วยชาวเผ่าของนาง ท่องแดนอสุราเป็นเพื่อนนาง ทำให้นางชมชอบข้าอย่างแท้จริง ไม่มีผู้อื่นในใจอีก นึกไม่ถึงว่าจะจับพลัดจับผลู จนข้ากับนางร่วมประเวณีกันเข้าจริงๆ…”

เขาดื่มสุราเข้าไปอีกจอก คล้ายจะหลุดเข้าไปในห้วงอดีต

“ตอนที่นางอยู่กับข้า ไม่เคยระลึกความทรงจำระหว่างข้ากับนางได้เลย แต่ความทรงจำเกี่ยวกับบุรุษอีกคนกลับปรากฏขึ้นอย่างเลือนราง นางถามเรื่องของบุรุษคนนั้นจากข้า สีหน้าโหยหาอดีต…นี่ทำให้ข้ารู้สึกราวกับว่าความรู้สึกระหว่างข้ากับนางเป็นสิ่งที่ถูกขโมยมา ดั่งภาพลวงตา พอสายลมพัดพาก็จะสลายไป ข้ารู้ว่าไม่ช้าก็เร็วนางจะรู้ความจริงทั้งหมด เพียงแต่นึกไม่ถึงว่าวันนั้นจะมาถึงเร็วขนาดนี้! ความโกรธของนางอยู่ในความคาดหมายของข้า แต่นางกล่าวว่าคนที่นางรักที่สุดชมชอบที่สุดคือหวงถู ไม่เคยเป็นข้าเลย ให้ข้าไสหัวไปไกลๆ ซะ…”

น้ำเสียงเขาขมขื่น

“ในสายตานางข้าเป็นเพียงคนต่ำช้าน่ารังเกียจ เป็นคนชั่วที่ฉวยโอกาสหลอกครอบครองนางตอนที่นางความจำเสื่อม เป็นคนต่ำช้าที่ทำให้นางสะอิดสะเอียน…”

“ดังนั้นท่านเลยจะตัดใจจากนาง?”

ในที่สุดหนูน้อยก็เอ่ยสอดขึ้นมาประโยคหนึ่ง

ตี้ฝูอีหมุนจอกสุราในมือ

“ไม่ตัดใจแล้วจะทำอย่างไรเล่า? ข้าไม่ยินดีจะเป็นตัวแทนของผู้อื่น เป็นตัวสำรองของผู้อื่น…”

ท่านพ่อของเขาเคยสอนเอาไว้ บอกว่าถ้าชอบใครสักคนจริงๆ ให้ทุ่มเทตามตื๊อสุดชีวิต ไม่ว่าจะใช้วิธีการเช่นไร ขอเพียงตามตื๊อได้สำเร็จก็พอ