วุ่นรักบุปผาร้อยเล่ห์ - ตอนที่ 15-4

หลังจากพึมพำออกมาประหนึ่งถอนหายใจ ประหนึ่งครวญคราง ฮอนก็ขบเม้มหน้าอกและดูดเม้มยอดอกเต็มปากอย่างรีบร้อนราวกับสัตว์ป่าที่ไม่ได้ดื่มน้ำมาหลายวัน จนยอดอกนิ่มแข็งขืนขึ้นมาอย่างรวดเร็วด้วยการปลุกเร้าทางกายภาพ เขาปรารถนาอย่างรุนแรงราวกับว่าถ้าดูดต่อไปเรื่อยๆ อาจจะมีน้ำนมออกมาก็ได้ แต่เหมือนว่าแค่นั้นยังไม่สาแก่ใจจึงย้ายไปขบกัดและดูดอีกข้างที่ยังไม่เปื้อนน้ำลาย ความรู้สึกเจ็บนั้นทำให้รยูฮาลืมตาขึ้นมาพร้อมกับเสียงครางเบาๆ 

“อื้อ ฮอน?” 

สิ่งแรกสุดที่ปรากฏสู่สายตาที่เลือนรางคือเพดาน พอก้มศีรษะลงเล็กน้อยก็เห็นเส้นผมสีดำซึ่งดูคุ้นตากำลังซุกอยู่ตรงอก แต่แล้วการหายใจของนางก็เริ่มติดขัดและความรู้สึกทั่วทั้งร่างกายก็เริ่มพลุ่งพล่านโดยไม่มีเวลาให้คิดว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ 

“อะไรกัน เจ้า อ๊ะ!” 

ฮอนใช้มือทั้งสองข้างรวบหน้าอกเข้าหากันและเลียยอดอกอย่างรุนแรงก่อนที่นางจะได้พูดอะไรออกมา เขาใช้ลิ้นดุนดันยอดอกที่อ่อนไหวก่อนจะดูดดึงอย่างแรงราวกับจะดึงออกมา เพียงแค่นั้นท้องน้อยของนางก็หดเกร็งและแผ่นหลังก็โก่งงอทันที นี่มันอะไรกัน ปลายลิ้นที่แลบออกมาเพื่อเลียริมฝีปากที่แห้งผากถูกดูดเข้าไปในโพรงปากของฮอนซึ่งเงยหน้าขึ้นมาในช่วงสั้นๆ แม้แต่เนื้อนุ่มภายในปากก็ไวต่อความรู้สึกเป็นพิเศษ ความรู้สึกดีที่พุ่งออกมาทุกที่ที่ฮอนไล่เลียผ่านไปผสมปนเปกับน้ำลายก่อนจะไหลลงคอ ฮอนเลียน้ำลายที่ไหลตรงมุมปากของรยูฮาซึ่งพ่นลมหายใจออกมาดังเฮือก จากนั้นตั้งหลังตรงพร้อมกับยิ้มแย้ม 

“แทบบ้าเลยใช่ไหมเล่า” 

แม้กระทั่งเสียงที่เอ่ยถามนั้นยังแหบพร่าจนรู้สึกหวาน แต่แล้วจู่ๆ ก็มีบางอย่างเข้ามาตรงหว่างขาของรยูฮาที่พยักหน้าหงึกหงักอย่างไร้สติ 

“ทำไมทำเช่นนี้!” 

ฮ้า รยูฮาส่งเสียงเจ็บปวดออกมา ในขณะที่ฮอนใช้มือข้างหนึ่งกดเอวที่ยกขึ้นมาลงไปกับเตียงจนไม่สามารถขยับได้ 

“ทำไมถึงคิดอะไรไร้สาระแบบนั้น!” 

นิ้วหนาสองนิ้วสอดเข้ามาในช่องทางคับแคบในคราวเดียว 

“แล้วให้ข้ากินยาแปลกๆ!” 

ถึงแค่ก้าวเข้าสู่ธรณีประตูแห่งความสุข ฮอนปลุกเร้ารยูฮาเพียงแค่นั้น จะมองว่าเป็นการทำเพื่อความสนุกหรือจะมองว่าเป็นการทำเพื่อการแก้แค้นก็ได้ทั้งคู่ พอรู้สึกว่าดวงตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาเริ่มค่อยๆ ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ความชุ่มฉ่ำก็แตะลงบนริมฝีปากที่เผยอออกด้วยความร้อนรุ่ม และในตอนที่กำลังจะเข้าไปดูดกลืนหลังจากเปิดปากออกก็ผละออกมาทันทีเหมือนกับหยอกเล่น 

“เจ้า จริงๆ เลย!” 

รยูฮาจ้องเขาตาเขม็งด้วยดวงตาปรือ 

“ตายแน่ ฝากไว้ก่อนเถอะ เจ้า ฮึก!” 

“ฝากไว้ก่อนเถอะ อะไรกันเล่า” 

ฮอนหมุนข้อมือแล้วดูดต้นคอของรยูฮาอย่างแรงทั้งที่นิ้วยังกดลึกลงไปที่ผนังด้านใน ในไม่ช้าเส้นเลือดฝอยก็แตกจนเกิดเป็นรอยสีแดงฉานบนผิวขาว 

“จะทำอีกหรือ” 

เขาระดมริมฝีปากลงไปอย่างช้าๆ ด้วยสภาพนั้น จากนั้นจึงขบกัดยอดอกที่เปลี่ยนเป็นสีม่วงอมแดงอ่อนๆ อย่างแผ่วเบา รยูฮาบิดตัว แต่ในคราวนี้เขาขยับมือขึ้นลงเพื่อให้สอดคล้องกับจังหวะการเคลื่อนไหวโดยไม่มีการบีบบังคับ เสียงมือเสียดสีกับรอยย่นประสานรวมกันกับเสียงครางอันน่าหลงใหล มือของรยูฮาที่จับเชือกซึ่งมัดข้อมือไว้แน่นจนเลือดไม่เดิน เอวที่เคยดิ้นเร่าไปมาก็แข็งทื่อและกระตุกรัวๆ กล้ามเนื้อผนังด้านในที่รัดนิ้วเอาไว้แน่นก็ค่อยๆ หดเกร็งอย่างกระหาย 

“อ้า ฮ้า เจ้านี่ จริงๆ เลย” 

จู่ๆ ขาทั้งสองข้างของรยูฮาซึ่งกำลังบ่นพึมพำไปเรื่อยด้วยสติที่เลือนรางก็ถูกยกขึ้นด้านบน น้ำรักที่ไหลไปตามบั้นท้ายจึงค่อยๆ ซึมไปบนเตียง จากนั้นฮอนจึงขยับตัวไปตรงหว่างขา แล้วนำความเป็นชายแตะบนบริเวณผนังลื่นและขยับขึ้นลงช้าๆ 

“อย่าทำ?” 

อย่าทำอะไรกัน รยูฮาส่ายหน้าอย่างแรง 

“หรือให้ทำ?” 

พอถูกบอกให้พยักหน้าแบบนี้ก็รู้สึกเหมือนถูกทำลายศักดิ์ศรีไม่น้อย ทั้งๆ ที่เขาเคยเป็นแค่เด็กขี้แยตัวเตี้ย แถมยังเด็กกว่าด้วย รยูฮาเงยหน้ามองฮอนแล้วกัดริมฝีปากเอาไว้แน่น เพราะความเป็นชายที่กดลงมาอย่างแรงตรงทางเข้าเหมือนกับจะเข้ามาเดี๋ยวนั้น 

“เรียกข้าว่าท่านสามีสิ” 

“ฝ่าบาท” 

“ไม่เอา ท่านสามี” 

ฮอนแทรกกายเข้าไปเล็กน้อยเป็นการบีบบังคับ โดยที่กดบริเวณกระดูกเชิงกรานเอาไว้เพื่อไม่ให้รยูฮาขยับเขยื้อนได้ 

“เจ้า อื้อ จริงๆ เลย!” 

ความเป็นชายที่เข้าไปได้ครึ่งหนึ่งถอยกลับหลังมาอีกครั้ง นางต้องการความสุขที่เหมือนจะเข้ามาแต่ก็ไม่นั้นจนแทบคลั่ง จากนั้นก็เคลื่อนเข้ามาอีกครั้งประมาณหนึ่งข้อนิ้วแล้วหยุดนิ่ง ฮอนใช้ปลายนิ้วแหวกเส้นไหมและเขี่ยไข่มุกที่ยื่นออกมาด้านนอกเนินนูน 

“ท่าน…สามี” 

“ไม่ได้ยินเลย” 

แม้จะแสร้งทำเป็นผ่อนคลายพร้อมกับยิ้มแย้ม แต่เขาเองก็รู้สึกเหมือนจะบ้าเช่นกัน อยากจะเข้าไปในตัวรยูฮาและโยกเอวอย่างแรงจนกว่าจะถึงจุดสิ้นสุดของความหฤหรรษ์เดี๋ยวนั้น แผ่นหลังของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อเพราะต้องอดทนต่อสิ่งนั้นด้วยความอดทนที่เหนือมนุษย์  

“ท่านสามี! รีบทำเร็วๆ” 

ผลของความอดทนช่างหอมหวาน ความรู้สึกอยากเอาชนะซึ่งเป็นลักษณะเฉพาะของผู้ชายเข้าปกคลุมฮอนราวกับคลื่น แม้จะอยากให้ทำอีกครั้งหนึ่งแต่ไม่มีเวลามัวไปทำเช่นนั้นแล้ว เขาแทรกกายเข้าไปอย่างแรงแล้วถอยมาข้างหลังจนเกือบจะถอนออกมา จากนั้นจึงกระแทกเข้าไปอีกครั้งจนสุดอย่างว่องไว เตียงนอนแข็งแรงสั่นสะเทือนดังเอี๊ยดอ๊าดเพราะการร่วมรักที่ร้อนแรง  

“เฮือก อึก!” 

ฮอนหลงใหลในเสียงครางที่ลอดผ่านแนวฟันออกมาหลังจากทนไม่ไหวอีกต่อไป ฮอนยังคงไม่พึงพอใจแม้จะกระแทกกระทั้นเข้าไปอย่างเต็มที่แล้วก็ตาม เขาจึงยกขาเรียวทั้งสองข้างขึ้นมาไว้บนไหล่ของตัวเอง ความใคร่ค่อยๆ ยึดครองดวงตาที่ปรือลงครึ่งหนึ่ง หยดน้ำกระเด็นไปทุกทิศทางทุกครั้งที่เนื้อกับเนื้อกระทบกัน และในขณะที่หัวเรือทิ่มแทงไปทั่วผนังด้านในสะกิดโดนตรงจุดที่เพียงแค่สัมผัสก็ทำให้เบื้องหน้าวูบวาบได้ 

“อ๊า!” 

รยูฮาเอนตัวไปด้านหลังพร้อมกับเปล่งเสียงออดอ้อน ซึ่งไม่ใช่แค่ครั้งเดียว หัวเรือที่ค้นพบจุดอ่อนเพิ่มระดับความแรงขึ้นและถูไถพลางสัมผัสตรงกลางนั้นอย่างต่อเนื่อง ผ่านไปได้ไม่นานลมหายใจก็หยุดชะงัก ส่วนโลกก็เริ่มมืดมิด ประสาทสัมผัสทั่วทั้งตัวสั่นสะท้าน กล้ามเนื้อที่อยู่ลึกที่สุดจึงหดเกร็งและคลายออกรวดเดียว ฮอนที่หยุดขยับไปพักหนึ่งขยับเอวอย่างรวดเร็วกว่าเมื่อสักครู่ก่อนที่ความสุขซึ่งลอยอยู่กลางอากาศจะจางหายไป 

“อ้า ฮอน พอได้แล้ว อ๊า!” 

“อยู่นิ่งๆ หน่อย” 

อยากทำอีก แต่ผนังด้านในที่รัดแน่นจนเจ็บพร้อมกับเสียงของรยูฮาที่เรียกตนเองทำให้เขาทนไม่ไหว ฮอนจึงกลืนริมฝีปากที่พึมพำอย่างน่าเห็นใจตั้งแต่เมื่อครู่และเสียงออดอ้อนที่ลอดออกมาจากตรงนั้นเข้าไปพร้อมกันรวดเดียว ลิ้นเริ่มผ่อนคลายและเคลื่อนไหวอย่างอ่อนนุ่มไปตามที่เขาเกี่ยวกระหวัดและดูดดึง การจูบและการสอดใส่เริ่มเป็นไปอย่างช่ำชอง ลึกและรุนแรงขึ้น 

“ฮ้า อึก” 

น้ำรักระเบิดในส่วนลึกของร่างกายของรยูฮา การถึงจุดสุดยอดครั้งที่สองน่าหลงใหลกว่าครั้งแรกที่สำเร็จความใคร่ด้วยตนเอง จนเริ่มสับสนแล้วว่าสิ่งที่ไหลทะลักออกมาตอนนี้คือน้ำรักหรือจิตวิญญาณของเขากันแน่ รอยย่นที่เปียกชื้นแต่ละรอยต่างขยับอย่างรุนแรงราวกับเป็นสิ่งมีชีวิตและดูดกลืนความปรารถนาหยดสุดท้ายเข้าไป ฮอนล้มทับลงบนตัวรยูฮาโดยที่ยังไม่ถอนความเป็นชายออกมา 

“ฮ้า ท่านสามี!” 

เสียงที่ยังไม่หลุดพ้นออกจากความสุขสมดังขึ้นรอบใบหูของฮอน 

“ช่วยแก้มัดอันนี้หน่อย” 

ฮอนปรับลมหายใจสักพักก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้น แต่สิ่งที่ลุกขึ้นมาด้วยไม่ได้มีแค่แผ่นหลังของเขาเพียงอย่างเดียว 

“อีกรอบนะ” 

* * *