วุ่นรักบุปผาร้อยเล่ห์ - ตอนที่ 8-8

ปลายเสียงหายไป จากนั้นเขาก็ตบลงที่หลังของรยูฮาเบาๆ การกระทำนั้นช่างอ่อนโยนและดูระมัดระวัง 

“ไม่อยากกอดเจ้าครั้งแรกในที่แบบนี้ ข้าจะให้เราได้ดื่มเหล้าบ่าวสาวอย่างถูกต้องและให้เจ้านอนลงบนที่นอนที่ดี…” 

“ไม่เพคะ” 

มือของฮอนถูกรยูฮาดึงไปสัมผัสตรงหน้าอกด้านซ้ายของนาง ด้านล่างชุดซับในที่บางเสียยิ่งกว่ากระดาษคือหัวใจที่กำลังเต้นรัวอยู่ตรงฝ่ามือพร้อมกับความรู้สึกอ่อนนุ่ม ทั้งหมดนั้นถูกส่งต่อไปยังฮอน 

“ดูสิเพคะ มันต้องการท่านอยู่ตอนนี้” 

“พระชายา” 

“ในที่ที่ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครได้ยิน ช่วยจัดที่ทางด้วยมือของฝ่าบาทไม่ใช่นางกำใน ช่วยทำให้หม่อมฉันมอมเมาไปกับกลิ่นของฝ่าบาทไม่ใช่สุราในวันอภิเษกสมรส ช่วยกอดหม่อมฉันในฐานะรยูฮาไม่ใช่พระชายาด้วยเถอะเพคะ” 

สายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความจริงใจพันกันยุ่งเหยิงกลางอากาศ ฮอนมองเข้าไปในดวงตาดำที่กำลังสั่นไหวแล้วจึงค่อยๆ ลุกขึ้น เขาใช้เสื้อผ้าของตัวเองที่แห้งพอประมาณแล้วปูบนกองใบไม้แห้ง จากนั้นจึงอุ้มรยูฮาขึ้นไปวางบนนั้นอย่างระมัดระวัง 

“รยูฮา…” 

เสียงหวานและริมฝีปากเด่นชัดราวกับถูกวาดเอาไว้กลืนกินริมฝีปากของรยูฮา มือใหญ่แก้มัดชุดซับในออกแล้วลูบไล้ไปตามหน้าอกที่ถูกปิดอยู่อย่างหมิ่นเหม่ด้วยความระมัดระวัง สัมผัสตรงยอดปทุมถันเบาๆ มือของเขาขย้ำตรงเนินเนื้อนุ่มแรงขึ้นราวกับสนุกไปกับปฏิกิริยาของรยูฮา แล้วก็หมุนวนตรงส่วนปลาย ร่างกายของรยูฮาบิดเร่าตามสัญชาตญาณจากการกระตุ้นที่รู้สึกเป็นครั้งแรกในชีวิต  

“ให้ข้าหยุดดีหรือไม่” 

ฮอนขบตรงติ่งหูเล็กของรยูฮาแล้วกระซิบ ในระหว่างที่มือข้างหนึ่งลูบไปบนหัวของนางราวกับแสดงความจริงใจออกมา อีกมือหนึ่งที่อยู่ตรงหน้าก็เลื่อนลงไปตามเอวคอดผ่านท้องน้อยแล้วค่อยๆ เลื่อนลงไปด้านล่าง 

“ช่วย…ช่วยทำต่อหน่อยเพคะ” 

น้ำเสียงสั่นสะท้านกลายเป็นตัวกระตุ้นที่ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้และทำให้รู้สึกตื่นเต้นราวกับจะทำให้ชายผู้หลงใหลในเพศตรงข้ามเป็นบ้า ความตั้งใจที่จะเข้าหาอย่างระมัดระวังและอ่อนโยนโบยบินหายไป ฮอนขบเม้มยอดปทุมถันเข้าไว้ในปากแล้วดูดถึงอย่างเอาแต่ใจ ส่วนมืออีกข้างก็คลึงหน้าอก 

“จะบ้าตาย” 

ฮอนที่แลกน้ำหวานในปากของรยูฮาราวกับสัตว์ป่าบ้าคลั่งพึมพำออกมาด้วยเสียงทุ้มต่ำ ดื่มแล้วดื่มอีกราวกับกระหายน้ำ แม้จะมัวเมากับหญิงสาวมามากมายแต่เขาเพิ่งเคยรู้สึกเช่นนี้เป็นครั้งแรก แม้แต่จะควบคุมร่างกายที่ลอยขึ้นเองตามอำเภอใจก็ทำได้ยากเกินกำลัง เขาระดมริมฝีปากลงบนร่างเปลือยสีขาวนวลตามที่สัญชาตญาณนำพาไป จากนั้นจึงค่อยๆ ลดต่ำลงแล้วฝั่งหน้าลงตรงหว่างขาอย่างไม่ลังเล 

“อึก เดี๋ยวก่อน…” 

ตอนนี้แม้แต่น้ำเสียงร้อนรนของรยูฮาก็ไม่สามารถหยุดฮอนได้ ลมหายใจร้อนสัมผัสลงบนผิวทำให้รู้สึกราวกับถูกเปิดเผยออกจนหมด ฮอนค่อยๆ ใช้ลิ้นไล่เลียลงไปด้านล่าง มือหนากระตุกปมสายชุดซับใน ปมนั้นก็หลุดออกอย่างง่ายดาย เผยให้เห็นรังไหมที่ยื่นออกมาในสภาพชุ่มไปด้วยของเหลว 

“อย่ามอง” 

รยูฮาผลักไหล่ของฮอนออกแล้วตีเล็กน้อย แต่แทนที่ฮอนจะถอยออก กลับเลียลงบนผิวนุ่มช้าๆ เขาเลียลงหนักๆ ครั้งหนึ่งแล้วแทรกเข้าไปตรงระหว่างหุบเขาด้านล่าง จากนั้นก็ไล่เลียไปตามมุมต่างๆ ไข่มุกที่ถูกฝั่งอยู่ในเนื้อนุ่มทนได้ไม่นานก็ขยายตัวออกมา เผยตัวตนให้เห็น  

“ฝ่าบาท ฮึก อ๊า…” 

ผมหลุดลุ่ย ร่างที่แอ่นขึ้นมากระหายบางอย่างที่ไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน รยูฮารู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าเป็นสิ่งที่ฮอนสามารถมอบให้นางได้ ว่าแต่ทำไมเขาถึงไม่ยอมมอบสิ่งนั้นให้นางเสียที รยูฮายื่นมือออกไปอย่างไม่รู้ตัวพลางกดศีรษะของฮอนลง ให้แนบชิดผิวกายของนางมากขึ้น 

ช่างเป็นสิ่งที่ทำให้คิดอะไรไม่ออกเสียจริง ฮอนอ้าปากอมไข่มุกที่ยั่วยวนเขาตั้งแต่เมื่อครู่ แล้วค่อยๆ ดูดเบาๆ เขาใช้ปลายลิ้นเลียไปทุกซอกทุกมุมและพอโอบอุ้มไข่มุกด้วยลิ้นทั้งหมด น้ำหวานที่ถูกกระตุ้นก็ไหลออกมาและถูกกลืนลงคอเขาไปในทันที  

รยูฮาใช้มือข้างหนึ่งปิดเสียงร้องครวญครางที่เปล่งออกมาพลางจ้องมองฮอนด้วยสายตามึนนงง ภาพกลุ่มผมสีดำที่อยู่ตรงหว่างขานั้นดูลามกเสียยิ่งกว่าภาพวาดลามกใดๆ ที่เคยได้เห็นมา คนนั้นไม่ใช่ใครอื่นเลยแต่คือฮอน ระหว่างที่ฮอนเข้าครอบครองหน้าอกของรยูฮาด้วยความรู้สึกอยากเอาชนะอย่างแปลกประหลาด ริมฝีปากของเขาก็ไล่ไปบนนั้นเพื่อหาจุดสูงสุดของความรู้สึกที่หญิงสาวเองก็ไม่รู้ตัว ทุกครั้งที่ฮอนดูดตรงไข่มุกเบาๆ แล้วผละออกมันจะขยายตัวขึ้น การเคลื่อนไหวที่ค่อยๆ เร็วขึ้นนำรยูฮาไปสู่ปลายทางแห่งความสุขสมซึ่งตัวนางเองก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน 

“อ๊ะ อ๊า อื้อ!” 

รยูฮาเชิดหน้าขึ้นแล้วครางเสียงสูง ทั้งร่างเหมือนลอยขึ้นเหนือก้อนเมฆแล้วสิ่งอุ่นๆ ก็ไหลทะลักออกมาจากข้างในท้อง ฮอนมองรยูฮาถึงจุดสุดยอดเป็นครั้งแรกด้วยสายตาหลงใหลแล้วรับเอาของเหลวที่ไหลออกมากินเข้าไปจนหมดเกลี้ยง 

“อ๊ะ อ๊า ฝ่าบาท อ๊า!” 

เขาประกบริมฝีปากร้อนลงไปบนปากของรยูฮาผู้ซึ่งลืมตาได้ยากอีกครั้งอย่างไม่ยอมให้หยุดพัก ดูเหมือนว่าฮอนจะกลายเป็นชายหนุ่มที่ต่างจากที่นางเคยรู้จักอย่างสิ้นเชิง เขาทั้งดูดอย่างแรงจนเหมือนลิ้นจะหลุดออกมา และเติมเต็มเข้าไปในปากจนเหมือนจะหายใจไม่ได้ แล้วก็ขย้ำลงบนริมฝีปากนั้นถี่ๆ เขาก็ใช้มือจับของของตัวเองไว้พร้อมไปกับบดขยี้ลงบนต้นขาด้านในของรยูฮาอย่างร้อนแรง 

“อ๊า รยูฮา” 

แม้แต่เสียงที่เคยเรียกรยูฮาอย่างอ่อนโยนก็กลายเป็นเสียงแหบพร่า ความเป็นชายที่วนเวียนอยู่ตรงหว่างขาสอดแทรกเข้าไปยังหุบเขาที่เปียกชื้น เส้นเลือดปูดขึ้นเพราะความตื่นเต้นอันมากล้นแล้วก็สัมผัสเข้ากับตรงส่วนที่อ่อนไหว เรือวิ่งเข้าชนเม็ดไข่มุกจนเหมือนจะระเบิดออก 

“ไม่ต้องเกร็งนะ อยู่เฉยๆ” 

รยูฮาพยักหน้าแทนที่จะเอ่ยปากตอบการกระซิบบอกของฮอน ฮอนแยกขาของรยูฮาออกอีกเล็กน้อยอย่างระมัดระวัง เรือที่หมุนวนเป็นวงกลมตรงจุดศูนย์กลางแทรกเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็วโดยไร้สัญญาณเตือน  

“เฮือก!” 

เจ็บ ความสุขสมที่เคยได้รับมาจนถึงตอนนี้หายไปแล้ว ความเจ็บปวดเข้าครอบงำร่างกายของรยูฮาราวกับจะเจาะทะลุร่าง เล็บแหลมจิกเข้าตรงข้อมือของฮอน 

“ช้าๆ ใช่แล้ว ไม่เป็นไร…” 

ความเป็นชายที่เข้าไปได้สักครึ่งไม่ดันเข้าไปต่อ แต่ก็ไม่ได้เอาออกมา เขาปลอบประโลมรยูฮาผู้ซึ่งกัดฟันอดทนต่อความเจ็บปวดอย่างอ่อนโยนแล้วลูบไล้ร่างกายนางไปทุกส่วน ในระหว่างนั้นกล้ามเนื้อตรงผนังด้านในที่เคยหดตัวก็ค่อยๆ คลายตัวลงแล้วก็เริ่มรับเอาฮอนเข้ามา 

เขาประกบลงไปบนปากแดงรอให้นางปรับตัวได้ ริมฝีปากนั้นทั้งอ่อนโยนและหอมหวาน เมื่อเอวที่เขาจับไว้นั้นเหมือนจะเกร็งน้อยลง เขาก็ดันความเป็นชายเข้าไปอีกครั้ง การเคลื่อนไหวโดยไม่ให้หญิงสาวเจ็บเป็นเรื่องลำบากกว่าที่คิด ทำให้เหงื่อเกาะอยู่ตรงหน้าผากของเขาตอนที่เข้าไปได้จนหมด 

“ขยับได้ไหม” 

รยูฮาพยักหน้าเงียบๆ แทนคำตอบ ความเป็นชายถูกดึงออกมาครึ่งหนึ่งด้วยความเร็วคล้ายกับตอนเข้าไป แต่ก็กลับเข้าไปเร็วกว่าเดิมอีกนิด ในระหว่างที่ฮอนขยับตัวพลางเร่งความเร็วขึ้น ความเจ็บปวดก็สงบลงกลายเป็นความสุมสมอย่างมากเข้ามาเติมเต็มที่ตรงนั้น 

“อ๊ะ อ๊า” 

เสียงครวญครางคล้ายถอนหายใจถูกส่งออกมาจากริมฝีปากของรยูฮา ถึงจะเคลื่อนไหวไม่กี่ครั้งแต่ความรู้สึกก็ตีตื้นขึ้นมาเพราะน้ำเสียงนั้น ฮอนจับขาข้างหนึ่งของรยูฮายกขึ้นแล้วสอดใส่ความเป็นชายเข้าไปจนสุด ต่อมาผละออกเหมือนจะถอนออกแล้วดันเข้ากลับไปอีกครั้งอย่างแรง 

“เฮือก!” 

การเคลื่อนไหวอันเชื่องช้าที่เหมือนสายน้ำไหลเอื่อยของฮอนเร็วขึ้นเหมือนน้ำตก แล้วต้อนรยูฮาให้จนมุม ใบไม้ที่ปกคลุมอยู่ตรงช่วงล่างเกิดเสียงและกระจัดกระจายไปทั่วทิศทาง ความเป็นชายที่เติมเต็มเข้าในข้างในเคลื่อนไหวดันเข้าออกไปมาและกดลงตรงผนังด้านในไปทั่วตามอำเภอใจ ในหัวเกิดเป็นประกายไฟที่ทำให้คิดอะไรไม่ออก 

ความเป็นชายที่ดูเหมือนจะขยายตัวใหญ่จนถึงขีดจำกัดแล้วขยายตัวแข็งขึ้นไปอีกและสร้างความปั่นป่วนให้รยูฮาไม่มีหยุด กล้ามเนื้อต้นขาของรยูฮาหดตัว อืม ฮอนเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่นแต่ก็ยังมีเสียงเล็ดลอดออกมา ในขณะเดียวกันเอวของรยูฮาก็บิดเร่าและสั่นสะท้าน กล้ามเนื้อที่อยู่ลึกเข้าไปข้างในเคลื่อนไหวราวกับมีชีวิต จนสุดท้ายหยาดหยดแห่งความปรารถนาก็ไหลทะลักออกมา 

“หม่อมฉันรักฝ่าบาทนะเพคะ” 

ฮอนล้มตัวลงเหนือหญิงสาวเพราะคำสารภาพที่ไร้คำโกหกเจือปน เขาหายใจเข้าออกอยู่อย่างนั้นสักพักแล้วรยูฮาก็คว้าเอวของฮอนที่กำลังจะลุกขึ้นมากอดไว้แน่น นางน่ารักได้ขนาดนี้เชียวหรือ ฮอนปัดเส้นผมที่ตกลงมาบนหน้าผากมนออกให้แล้วเข้าประกบปาก 

“ข้าก็รักเจ้า รยูฮา รักมาก” 

เสียงกองไฟสีแดงลุกโชนและเสียงสายฝนที่ตกลงมาดำเนินต่อไปดังก้องไปทั่วทั้งถ้ำ สายตาของฮอนที่ค่อยๆ ขยับลงนอนด้านข้างของรยูฮาอย่างระมัดระวังมองไปที่แก้มแดงเรื่อเหมือนกลีบดอกไม้ แต่รยูฮาก็คว้าข้อมือของเขาที่ยื่นเข้ามาหวังจะลูบไล้ให้หยุดไว้กลางอากาศ 

“อย่าจับเพคะ” 

“จู่ๆ ทำไมเป็นเช่นนี้ล่ะ” 

ฮอนท้วงอย่างน้อยใจ แต่รยูฮาก็ปล่อยข้อมือนั้นลงแล้วหมุนตัวนอนหันหลังให้ฮอน 

“ทำไมเล่า ไหนพูดสิ หืม” 

“ไม่อยากมองเพคะ”