วุ่นรักบุปผาร้อยเล่ห์ - ตอนพิเศษ 1-5 ฮาแบค

วันนี้ แม้ว่าจะดึกกว่าวันก่อนเล็กน้อย แต่ฮาแบคก็เตรียมตัวเลิกงานเร็วกว่าปกติ คราแรกนึกว่าจะพูดไปอย่างนั้น แต่ดูเหมือนว่าฮอนจะยอมลดงานลงเกือบครึ่งให้จริงๆ แน่นอนว่าเขาต้องรู้สึกทะแม่งๆ และค้างคาใจอยู่แล้ว และยิ่งรู้สึกมากกว่าเดิมเมื่อเจออีกฝ่ายจับจ้องด้วยสายตากดดัน

“…หากฝ่าบาทมีสิ่งใดอยากตรัส ก็รีบกล่าวเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

กะว่าจะไม่สนใจแล้ว แต่สายตาของฮอนก็ตามติดไม่ปล่อยจนทำให้ฮาแบคต้องเงยหน้าขึ้น

“เมื่อวานรีบกลับจวนไปทำอะไรหรือท่านมหาเสนาบดี”

“หลังจากอาบน้ำก็เข้านอนพ่ะย่ะค่ะ”

“ข้ากำลังถามถึงช่วงเวลาระหว่างหลังอาบน้ำกับก่อนเข้านอน”

ฮาแบคมองพู่กันในมือตนสลับกับพระพักตร์ยิ้มกริ่มขององค์เหนือหัว ถ้าใช้ไอ้นี่ฟาดพระนลาฏจะถือว่าเป็นกบฏหรือไม่นะ

“มอบหมายงานให้แขกพ่ะย่ะค่ะ”

“งานอะไรหรือ”

“กระหม่อมเองก็เป็นเพียงหนึ่งในราษฎรมากมายของฝ่าบาท หากทรงให้ความสนใจกับคนผู้เดียวมากเกินไป กระหม่อมคิดว่าไม่เหมาะสมในฐานะพระราชานะพ่ะย่ะค่ะ”

มันเป็นการเปรยกลายๆ ว่าช่วยเลิกสนใจแล้วทำงานของตนซะ และคนกล่าวดันหน้าตาคล้ายคลึงกับรยูฮาอีก ฮอนจึงไม่กล้าขุดคุ้ยต่อ ตั้งใจจะส่งคนติดตามอยู่ แต่หากทำเช่นนั้นจริงก็เกรงว่าทหารไม่รู้อีโหน่อีเหน่ผู้หนึ่งอาจจะถูกเปลี่ยนโชคชะตาด้วยมือของท่านแม่ยายได้ เมื่ออีกฝ่ายยอมปิดปากสนิทแล้ว ฮาแบคจึงสบายใจขึ้นนิดหน่อยและกลับมาจดจ่อกับการจัดการเอกสารตรงหน้าให้เสร็จ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเพียงใด แต่ขณะฮอนกำลังนวดเอวปวดเมื่อยพลางบิดขี้เกียจ เจ้าของตำแหน่งมหาเสนาบดีก็ลุกพรวดหลังปิดเอกสารม้วนสุดท้าย

“เสร็จหมดแล้วพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”

“เสร็จแล้วหรือ”

คิ้วฮอนขมวดเข้าหากันและเปี่ยมความสงสัย ฮาแบคทำงานว่องไวมาก แต่เอกสารสองสามอันที่สุ่มดึงมาเปิดตรวจสอบกลับไม่มีจุดบกพร่องใดๆ แม้แต่เส้นหนึ่งเส้นที่ลากทับเรื่องเพิกถอนก็ยังเป็นระเบียบเรียบร้อยราวกับใช้ไม้บรรทัดวัดอีกต่างหาก

“ทรงตรวจสอบเสร็จแล้วใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

“แน่นอน เจ้ากลับจวนไปเถอะ”

ทำงานได้เร็วขึ้นกว่าเดิมด้วยสินะ ระหว่างฮอนภาพวาดขนาดใหญ่และตระหนักถึงความจริงข้อนี้ ฮาแบคก็รีบตรงกลับจวนทันทีที่ก้าวพ้นรั้วพระราชวัง

ความจริงแล้ว ชะเอมถือเป็นหนึ่งในสมุนไพรที่ถูกนำมาใช้เยอะที่สุด แต่ก็ยังพบได้ง่ายที่สุดด้วยเช่นกัน เพราะฉะนั้นการสั่งให้นำชะเอมมาตากแห้งจึงเป็นเหมือนการทดสอบไปในตัว จะทำเสร็จแล้วหรือยังนะ เป็นครั้งแรกที่คิดถึงเรื่องอื่นนอกจากอยากพักผ่อนหรืออยากนอนระหว่างทางกลับจวน แต่ร่างสูงกลับไม่รู้ตัว

“กลับมาแล้วหรือขอรับนายน้อย”

“แขกเป็นอย่างไรบ้าง”

“ทานอาหารเย็นและกลับเข้าห้องยาแล้วขอรับ”

เมื่อถึงจุดหมาย ฮาแบคก็ตรงไปยังห้องยาก่อนเป็นอันดับแรกแทนการเปลี่ยนเสื้อผ้าเฉกเช่นปกติ มีเสียงกรอบแกรบบางอย่างดังเล็ดลอดผ่านช่องประตูที่แง้มเล็กน้อยพร้อมกับแสงไฟสลัวๆ

“ข้าเข้าไปได้หรือไม่”

“เจ้าค่ะ นายท่าน”

สตรีผู้นั้นนั่งอยู่เพียงลำพังและกำลังลูบชะเอมที่สั่งให้นำไปตากแห้ง เขามั่นใจว่าฝากงานแค่กล่องเดียว แต่พอเห็นว่ามันเพิ่มเป็นสามกล่องจึงเกิดความสงสัยขึ้นเล็กน้อย

“งานที่ฝากไว้เป็นอย่างไรบ้างขอรับ”

นางวางชะเอมในมือลงกล่องอย่างเป็นระเบียบก่อนจะลุกยืน เศษผงต่างๆ จึงร่วงหล่นจากเสื้อผ้า ดูเหมือนอีกฝ่ายจะนั่งอยู่เช่นนั้นค่อนข้างนานพอสมควร

“ข้านำไปตากแดดในช่วงสายและเก็บเข้ามาหลังจากเลยเที่ยงวันไปเล็กน้อยเจ้าค่ะ แต่พอมาดูอย่างละเอียดก็พบว่าบางอันใหญ่ บางอันเล็ก และบางอันมีสีดำกว่าปกติด้วย ข้าจึงแยกอันใหญ่ อันเล็กและอันที่มีสีดำไว้ต่างหากเจ้าค่ะ เพราะว่ามัวแต่ทำเช่นนี้เลยยังไม่เสร็จสักที”

ฮาแบคยื่นโคมไฟเข้าไปใกล้ๆ และมองในกล่องอย่างละเอียด ระหว่างนั้นนางก็รู้สึกกระวนกระวายใจราวกับเด็กน้อยยืนต่อหน้าอาจารย์พร้อมสังเกตสีหน้าอีกฝ่าย ใบหน้าสะอาดสะอ้านเกลี้ยงเกลาไร้สิ่งที่กังวล ไม่นานเขาก็ใช้มือปัดเพื่อทำที่นั่งแล้วนั่งลง

“โอ๊ะ ชุดของท่านจะเลอะเอาได้นะเจ้าคะ”

“ไม่เป็นไรขอรับ ทำสองคนก็น่าจะเสร็จเร็วขึ้น”

เอ่ยตอบอย่างสุขุมเยือกเย็นและเริ่มแยกชะเอมลงกล่องตามสิ่งนางทำไว้ คำกล่าวนั้นถูกต้อง เพราะเมื่อครั้นทำเพียงลำพังต้องใช้เวลานานพอสมควร แต่พอช่วยกันทำสองคนแล้ว ระยะเวลาก็ลดลงอย่างรวดเร็วทีเดียว ฮาแบคหยิบชะเอมชิ้นสุดท้ายขึ้นมา ทว่าอีกฝ่ายก็ยื่นมือมาหยิบมันเช่นกัน

“ขะ ขออภัยเจ้าค่ะ!”

ร่างบางสะดุ้งโหยงราวกับถูกไฟลวกพร้อมปล่อยมือใหญ่ที่ตนเผลอจับแทนชะเอม แต่ก็ต้องสูดหายใจดังเฮือกเพราะบุรุษตรงหน้าคว้ามือนางกะหันทัน

ไม่รู้ว่ารับรู้ความรู้สึกในใจหรือไม่ แต่ฮาแบคก็พินิจพิจารณามือของสตรีตรงหน้าช้าๆ ก่อนจะวางลงบนกระโปรงที่เต็มไปด้วยเศษผงเหมือนเดิม แม้มันจะมืดจนมองไม่ค่อยชัด ก็เห็นว่าเขาขมวดคิ้วเล็กน้อยเพียงแวบหนึ่ง

“ทำได้ดีกว่าที่คิดไว้เยอะเลยขอรับ เดี๋ยวข้าจัดการเก็บเอง”

กระทั่งเสียงพูดยังเป็นน้ำเสียงแข็งกระด้างและเยือกเย็น ไม่ใช่เสียงนุ่มนวลคล้ายสายน้ำไหลเช่นปกติ โกรธหรือเปล่านะ นางเหลือบมองสีหน้าอีกฝ่ายขณะจัดของให้เรียบร้อย แต่ก็ไม่อาจอ่านอารมณ์ใดๆ ออกเลย มันสงบนิ่งเหมือนเคย ก่อนจะสรุปได้ว่าเขาโกรธแน่ๆ ตอนได้รับการกำชับเบาๆ พร้อมกุญแจหลังจากปิดประตู

“ไม่ต้องทำงานที่ข้าฝากภายในวันเดียวก็ได้ขอรับ ส่วนวันพรุ่งนี้ไม่ต้องแตะต้องพวกสมุนไพร แต่ช่วยทำความสะอาดพื้นโรงกับบริเวณโดยรอบหน่อยนะขอรับ”

พูดจบก็โค้งศีรษะให้เล็กน้อยแล้วตรงกลับห้องตนเอง ครุ่นคิดว่าเหตุใดถึงรู้สึกไม่สบอารมณ์เช่นนี้ แต่ขณะถอดชุดขุนนางออกก็มีชะเอมชิ้นเล็กๆ ร่วงลงมา มันอาจจะเข้าไปในแขนเสื้อ ฮาแบคจ้องมองสักพักใหญ่ กระทั่งเสียงสาวใช้จากด้านนอกดังขึ้นเรียกสติ

“นายน้อย เตรียมน้ำเสร็จแล้วเจ้าค่ะ”

“เข้าใจแล้ว”

เขาวางเศษชะเอมลงข้างๆ ชุดขุนนางที่พับอย่างเรียบร้อยก่อนจะออกจากห้อง ปล่อยผมและแช่ตัวลงในน้ำอุ่น อาบน้ำด้วยถั่วเขียวบดพร้อมสะสางความรู้สึกติดค้างในใจไปด้วย อะไรกันนะ พยายามนึกย้อนถึงสาเหตุของความค้างคา แต่แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าตนยังไม่ได้ตอบคำถามของฝ่าบาทเมื่อวานเลย ‘สวยพ่ะย่ะค่ะ’ ตั้งใจจะตอบเช่นนั้นเมื่อเข้าวังแท้ๆ

“โอ๊ย!”

สวยพ่ะย่ะค่ะ… แต่แล้วใบหน้าสตรีผู้นั้นก็โผล่ขึ้นมาแวบหนึ่ง หรือจะเป็นเรื่องนั้นนะ สาเหตุของความค้างคาใจ

“เสร็จแล้วหรือเจ้าคะนายน้อย”

สาวใช้ที่รอรับใช้อยู่นอกประตูเอ่ยถามด้วยความตกใจ ฮาแบคในชุดนอนตัวบางจึงพยักหน้าตอบและกลับเข้าห้องนอนตน แต่ผ่านไปไม่นานก็เดินออกมาข้างนอกอีกรอบ ในมือถือกล่องเล็กๆ หนึ่งกล่อง

“แม่นาง นอนหรือยังขอรับ”

“ยังเจ้าค่ะนายท่าน”

อีกฝ่ายเปิดประตูพร้อมเส้นผมเปียกชื้นคล้ายเพิ่งอาบน้ำเสร็จเช่นกัน ฮาแบคกำลังจะเดินเข้าไปด้านในแต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักแทนการก้าวข้ามธรณีประตู อาจจะเป็นเพราะกลิ่นอายอันเป็นเอกลักษณ์ของสตรีส่งกลิ่นอ่อนๆ เป็นความรู้สึกเหมือนว่าเขาไม่ควรเข้าเสียอย่างนั้น

“ข้างนอกหนาวนะเจ้าคะ เข้ามาก่อนเถิด”

เมื่อเห็นผู้มีพระคุณลังเลอยู่ตรงประตูอย่างไม่สมกับเป็นเขา นางจึงเอียงคอสงสัยพลางเอ่ยเชื้อเชิญซ้ำ เมื่อเดินเข้ามาแล้ว ก็พบว่าภายในห้องทั้งสะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อย ทำเอาฮาแบครู้สึกพึงพอใจ

“ขอดูมือหน่อยขอรับ”