สมาคมแลกเปลี่ยนทราฟฟอร์ด - บทที่ 22 กินช็อกโกแลตแท่งไหม?

ตอนที่แอนดริวฟื้นก็พบว่าที่ที่ตัวเองอยู่นั้นคล้ายกับโรงงานร้าง

เขาถูกน้ำเย็นสาดให้ตื่น แต่เขายังคงสัมผัสได้ถึงอาการชาของร่างกาย…เขาคิดว่าตัวเองน่าจะดีใจได้บ้าง ด้วยเพราะรู้สึกชา เขาถึงไม่รู้สึกเจ็บปวดจากขาที่หักไปแล้ว

ก็ไม่รู้ว่าอาการชาแบบนี้จะอยู่ไปได้นานเท่าไร

“พวกแกไม่ได้กำจัดฉัน ก็หมายความว่ายังเจรจากันได้” แอนดริวสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ เฮือกหนึ่ง กำลังพิจารณาสถานการณ์ของตัวเองอย่างใจเย็น

โอเล็กและอันทอนยืนอยู่ข้างหน้าพร้อมกันสองคน มองเขาด้วยสายตาเย็นชา

“ไม่ว่าจะเป็นเงื่อนไขอะไร ขอแค่ฉันพอใจ ฉันก็จะให้พวกแกได้” แอนดริวปรับตัวให้สงบนิ่งขึ้น

โอเล็กยิ้มเหยียด จู่ๆ เขาก็เบี่ยงตัวหลบออกมา แล้วเผยให้เห็นเห็นกล้องถ่ายวิดีโอที่ห้อยเอาไว้ด้านหลังตัวหนึ่ง

อันทอนจิกผมของแอนดริวขึ้นมา ให้ใบหน้าของเขาตรงกับเลนส์กล้องพอดี แล้วพูดเสียงเบาว่า “มองเห็นมันหรือยัง? ตอนนี้ที่แกต้องทำมีเพียงพูดความผิดรวมถึงเรื่องผิดกฎหมายทั้งหมดออกมา”

“พวกแก…คิดจะทำอะไร?” แอนดริวยังพยายามรักษาความใจเย็นเอาไว้อย่างเต็มที่

แต่ตอนนี้โอเล็กกลับเดินเข้ามาข้างๆ เปิดสวิตช์ของเครื่องตัดตัวหนึ่งทันที

“เห็นสายลำเลียงนี้กับใบมีดตัดที่หมุนอยู่หรือเปล่า? แอนดริว คุณอยากลองดูหน่อยไหม?”

“พวกแกกล้าฆ่าคน?” แอนดริวตะโกนออกมา

“ไม่ฆ่าแกหรอก พวกเราทำได้แค่เพิ่มความเจ็บปวดให้แกกมากขึ้นเท่านั้น” โอเล็กสบถออกมา ตามมาด้วยเสียงจากใบมีดตัดที่ดังไม่หยุดอันนั้น “แกจะพูดหรือไม่พูด! แต่ทางที่ดีแกอย่าโกหกแม้แต่นิดเดียว เพราะว่าพวกเราจะตรวจสอบทีละอย่างๆ ขอแค่แกโกหกแม้แต่เพียงเล็กน้อย แกก็รอจุดจบได้เลย…”

ตอนนี้อันทอนหยิบไม้แผ่นหนึ่งขึ้นมา พอโยนลงไป แผ่นไม้นั้นก็กระทบเข้ากับบนใบมีดที่หมุนอยู่ จึงถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนทันที

แอนดริวเบิกตากว้าง หายใจไม่เป็นจังหวะ…ทั้งหัวมีเหงื่อผุดเต็มไปหมด!

…

“ท่านครับ! ท่าน! ท่านว่างไหมครับ มีเรื่องสำคัญ!”

“เรื่องอะไร? ฉันจะประชุมวิดีโอคอลทันที!”

“คุณแอนดริวเกิดเรื่องแล้วครับ”

“แอนดริวเหรอ? ไอ้ขยะนี่สร้างเรื่องให้ฉันอีกแล้ว! เห๊อะ แกเตือนเขาหน่อยเถอะ ฉันตามเช็ดล้างให้ทุกครั้งไม่ไหวหรอกนะ!”

“แต่ว่าท่านครับ ครั้งนี้…ท่านเปิด VK ดูก่อนแล้วกันครับ มีคนอัพโหลดคลิปคลิปหนึ่ง…ท่าน ผมคิดว่าตอนนี้ท่านควรหาทางพ้นผิดให้ได้ก่อนดีกว่าครับ”

“อะไรนะ!”

VK…หนึ่งในเว็บไซต์โซเชียลมีเดียขนาดใหญ่ที่สุดในรัสเซีย

…

…

“เร็วจริงๆ…” อันทอนกำลังมองอะพาร์ตเมนต์ของแอนดริวอย่างตื่นตะลึง…ข้างในก็คือบ่อนพนันของแอนดริว

ตอนนี้รถตำรวจหลายคันล้อมที่นี่เอาไว้ พนักงานของบ่อนพนันบางส่วนกำลังถูกตำรวจใส่กุญแจมือ จับออกมาทีละคน

“คลิปวิดีโอของแอนดริวพัวพันถึงคนหลายคนมากเกินไป…คนพวกนั้นย่อมต้องเคลื่อนไหวให้เร็วที่สุดอยู่แล้ว” โอเล็กส่ายหน้าเล็กน้อย “กำจัดแอนดริวที่เป็นเนื้อร้ายก้อนหนึ่งไปได้แบบนี้ เป็นมูลค่าสูงสุดที่คลิปวิดีโอนี้ได้สร้างเอาไว้แล้ว ทำให้คนจำนวนหนึ่งเงียบไปสักช่วงหนึ่ง ย่อมคุ้มค่ากว่าการระบายความแค้นด้วยการฆ่าแอนดริวไปไหนๆ

ใช้คลิปวิดีโอในมือไปล้มล้างบุคคลระดับสูงพวกนั้น? แม้กระทั่งพวกผู้คุมอำนาจทางการเมืองและเศรษฐกิจที่ผูกขาดเศรษฐกิจในระดับสูงกว่าเป็นต้น?นั่นเป็นเพียงแค่เรื่องที่ไม่สอดคล้องกับความเป็นจริงเท่านั้น

“คุณโอเล็ก พวกเราควรจะทำอะไรต่อไป?” อันทอนถามเสียงเบาๆ

โอเล็กพูดพึมพำว่า “ฟังนะ พวกเรามีเอี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว แม้ว่าผลสุดท้ายพวกแอนดริวจะต้องถูกลงโทษจากการทำเรื่องผิดกฎหมาย แต่ก็ไม่ได้รับประกันว่าเรื่องของพวกเราจะไม่ถูกเปิดเผยเช่นกัน ดังนั้นนายต้องหนีไป”

อันทอนอึ้งไปแล้วพูดว่า “แต่ถ้าผมไป คุณ…แล้วคุณล่ะ?”

โอเล็กยิ้ม ตบไหล่ของอันทอนแล้วพูดว่า “ฉันยังคงต้องอยู่ที่นี่ ฉันจะต้องหาลูกให้เจอ ถ้าหาเขาเจอแล้ว ฉันก็จะไปจากที่นี่ แต่นายก็ไม่ต้องรีบหนีเกินไป อาจต้องรออีกหลายวันกว่าจะมีคนตรวจเจอพวกเรา ถ้านายมีเรื่องอะไรอยากทำให้เสร็จ ก็อาศัยช่วงสามสี่วันนี้แล้วกัน! นี่คือเบอร์โทรของฉัน มีเรื่องอะไรก็ติดต่อหาฉันได้”

“คุณโอเล็ก…”

อันทอนคว้าโน้ตในมือมา แล้วมองเบื้องหลังของโอเล็กที่วิ่งข้ามถนนไปอย่างรวดเร็ว ก่อนพึมพำกับตัวเองอย่างผิดหวังเล็กน้อยว่า “พ่อ…”

อันทอนก้มหน้า แล้วมองทุกอย่างรอบด้านนี้อย่างไร้จุดหมาย จู่ๆ ก็คิดว่าเหมือนไม่มีที่ให้ตัวเองซุกหัวนอนได้

เขาอยากจะบอกโอเล็กมากๆ ว่าอันทอนก็คืออันโตนิโอนะ

แต่เขาไม่รู้เลยว่าควรจะเริ่มเอ่ยปากพูดเรื่องนี้ออกมาอย่างไร…ถ้าหาก ถ้าหากเขาไม่ได้ขอพรกับพี่ชายคนนั้นให้กลายเป็นผู้ใหญ่ล่ะก็ ก็อาจจะไม่ได้เจอคุณอานิคิตะหรือเปล่า แล้วก็จะไม่ถูกเขาลากไปสังเวียนมวย

คุณอานิคิตะก็จะไม่ตายแล้วใช่ไหม?

“ผม…ผมทำผิดหรือเปล่า”

ความสับสนแพร่กระจายไปทั่วทุกส่วนของอันทอน เขากำลังเดินบนถนนอย่างไร้จุดหมาย ไม่รู้ว่าผ่านมานานขนาดไหนแล้ว อันทอนหยุดฝีเท้าลง

เขามาถึงสวนสาธารณะที่ตัวเขาคุ้นเคยดี เขาได้เจอโอเล็กที่นี่อีกครั้ง

ตอนนี้โอเล็กนั่งอยู่บนชิงช้าตัวนั้น มองไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย เขาอาจจะกำลังรออันโตนิโอมาปรากฏตัวตรงนี้ ในสวนสาธารณะที่มีความทรงจำของคนทั้งสองอยู่ค่อนข้างมาก

อันทอนสูดลมหายใจลึกๆ หนึ่งที แล้วย่างเท้าออกไปทีละก้าว เดินไปอยู่ตรงหน้าโอเล็ก

“อันทอน?” โอเล็กรู้สึกได้ว่ามีคนมา พอเงยหน้าดู ก็พูดอย่างสงสัยว่า “นายมาที่นี่ได้ยังไง?”

อันทอนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เฮือกหนึ่ง แล้วพูดว่า “คุณโอเล็ก…มีบางเรื่องที่ผมอยากพูดกับคุณ”

โอเล็กอึ้งไปแล้วพยักหน้าเล็กน้อย “ว่ามาสิ ยังไงผมก็ไม่มีเรื่องอะไรทำ”

“ผม…” อันโตนิโอกัดฟันอย่างแรง พร้อมหลับตาลง “ความจริงผมก็คืออันโตนิโอ!ผมเจอพี่ชายลึกลับคนหนึ่ง เขาทำให้ผมกลายเป็นผู้ใหญ่!ถ้าไม่ใช่เพราะผมกลายเป็นผู้ใหญ่แล้ว ก็จะไม่เจอคุณอานิคิตะที่ถนน แล้วก็จะไม่เกิดเรื่องพวกนี้!พ่อจะไม่เศร้าเสียใจ! คุณอานิคิตะก็จะไม่ตาย ดังนั้น…ดังนั้น…”

อันทอนคุกเข่าอยู่บนพื้น พร้อมกับก้มหน้าพูด “ทั้งหมดเป็นความผิดของผมเอง!”

…

“ทำไมถึงพูดแบบนี้ล่ะ?”

อันทอนที่ก้มหน้าอยู่ได้ยินคำถามแบบนี้แล้ว เขาเลยพูดตอบกลับไปทันทีว่า “นี่คือความรับผิดชอบของผม ถ้าผมไม่พูดออกมา ผม…”

เขาเงยหน้าขึ้นมาทันที แล้วก็เห็นโอเล็กผล็อยหลับไปแล้ว แต่ว่าบนชิงช้าข้างๆ อีกตัวหนึ่ง ไม่รู้ว่ามีคนอีกคนหนึ่งมานั่งอยู่ตอนไหน

คนนั้น…พี่ชายที่ทำให้เขากลายเป็นผู้ใหญ่!

“คุณ…คุณเอง!” อันทอนทั้งตกใจทั้งดีใจแล้วก็หวาดกลัว ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

“กินช็อกโกแลต…อืม วันนี้เหมือนจะซื้อได้แค่ช็อกโกแลตแท่ง กินช็อกโกแลตแท่งไหม?”