สมาคมแลกเปลี่ยนทราฟฟอร์ด - บทที่ 4 ตอนที่ 11 ผมจะต่อยคุณ!

“บอสครับ การแข่ง ‘โกลด์รัช’ คือ…”

แอนดริวกำลังมองคนสนิทของตัวเอง แล้วพูดอย่างเฉยเมยว่า “เป็นเรื่องการแข่งมวยใต้ดินรายการหนึ่ง พวกเราเรียกคนที่มาเข้าร่วมแข่งว่าเจ้าของนักมวย เจ้าของนักมวยทุกคนสามารถส่งนักมวยออกมาร่วมแข่งได้สามคน ไม่จำกัดอัตราการตายเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์”

“ไม่จำกัด?”

แอนดริวพยักหน้าพูดว่า “เพราะว่ามีเพียงแค่ชกคู่ต่อสู้ให้ตาย ถึงจะถือว่าชนะ นักมวยขึ้นไปบนสังเวียนมวยด้วยมือเปล่า แล้วต่อสู้บนสังเวียนที่สร้างขึ้นมาเป็นพิเศษ บนนั้นไม่มีข้อกำหนด มีแต่ให้อีกฝ่ายตายไปถึงจะหยุด”

ผู้ช่วยขมวดคิ้ว พูดไปตามความคิดว่า “ถ้าถึงรอบตัดสินตอนท้ายสุดแล้ว นักมวยทั้งสองคนมาจากค่ายมวยเดียวกัน จะทำยังไงครับ?”

“ก็ฆ่ากันเองไงล่ะ” แอนดริวถอนหายใจแล้วพูดว่า “ไม่ว่าจะมีคนเข้าร่วมมากเท่าไร ผู้ชนะมีเพียงแค่คนเดียวเสมอ และผู้ที่มีชีวิตรอดก็มีแค่คนเดียวเท่านั้น”

“คาดไม่ถึงว่าจะมีการแข่งมวยสุดหฤโหดแบบนี้ด้วย!”

ฝ่ามือของผู้ช่วยมีเหงื่อซึมออกมาเล็กน้อย ถึงแม้สังเวียนมวยของแอนดริวก็มักจะมีเหตุการณ์ถูกชกจนบาดเจ็บสาหัสลุกขึ้นไม่ไหว หรือถึงขนาดถูกชกจนพิการ…บางทีต่อไปภายหลังนักมวยพวกนี้อาจจะบาดเจ็บหนักจนถึงกับเสียชีวิตซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องที่พบเจอได้ยาก แต่ถ้าต้องชกคู่ต่อสู้ให้ตายไปเลยบนเวที ถึงจะถือว่าชนะล่ะก็ เกรงว่าคงจะมีนักมวยไม่กี่คนที่ยินดีขึ้นสังเวียน

นี่เป็นสังเวียนวัดความเป็นความตายสมคำเล่าลือ

“กฎของการแข่งโหดร้ายขนาดนี้ ฝ่ายที่ได้รับชัยชนะ รางวัลที่ได้รับก็จะมากมายแบบที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน” ตอนนี้แอนดริวขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “แต่ว่ารางวัลของการแข่ง ‘โกลด์รัช’ ทุกครั้งคืออะไรกันแน่ มีเพียงเจ้าของนักมวยที่มีคุณสมบัติเข้าแข่งทุกครั้งถึงจะรู้ได้ และเจ้าของนักมวยทั้งหมดล้วนแล้วแต่รักษาเงื่อนไขเป็นความลับ จะไม่พูดเด็ดขาดว่าได้รางวัลอะไรกันแน่

เขากำลังมองผู้ช่วยของตัวเองแล้วพูดว่า “แต่ว่าทุกปียังคงมีคนรวยนับไม่ถ้วน คิดหาวิธีต่างๆ นานาเพื่อให้ได้ตั๋วเข้าสนาม ‘โกลด์รัช’

“บอส หรือว่าบอสก็อยาก…”

แอนดริวไม่ได้ตอบกลับอีกฝ่าย เขาจะไม่บอกผู้ช่วยของตัวเองว่า เคยมีครั้งหนึ่งที่เขาเฉียดใกล้การแข่ง ‘โกลด์รัช’ แล้ว แต่ก็ต้องพลาดไป

“ต้อนรับแขกของพวกเราก่อนแล้วกัน” เขาพูดอย่างเฉยเมย

…

“แอนดริวคงจะรู้สึกสนใจ ‘โกลด์รัช’ เข้าให้แล้ว”

ออกจากบ่อนพนัน…ลั่วชิวก็มายืนอยู่บนตึกข้างๆ อะพาร์ตเมนต์ที่มีบ่อนพนันตึกนั้น

เจ้าของสมาคมมีสิ่งที่เรียกว่าตั๋วเข้าสนามการแข่ง ‘โกลด์รัช’จริงหรือไม่กันแน่?

คำตอบคือมีแน่นอน ข้างในสมาคมมีของแปลกๆ มากมายวางเอาไว้อยู่ เป็นของที่มีการใช้ที่แตกต่างกันไป ซึ่งในนั้นก็มีสิ่งที่เรียกว่าตั๋วเข้าสังเวียน ของสิ่งนี้เหมือนจะใช้ได้อยู่ตลอด

ส่วนที่ว่าเจ้าของสมาคมอยากเข้าการแข่งขันแบบนี้หรือไม่?

คำตอบแน่นอนว่า…คุณเคก็แค่พูดโกหกไปเท่านั้น

ลั่วชิวกำลังมองดู อันโตนิโอที่เป็นผู้ใหญ่ไปแล้วคนนั้นตรงซอยด้านล่างข้างๆ อะพาร์ตเมนต์ เขาดูเวลาอีกครั้ง ถึงได้มองโยวเย่แล้วพูดเสียงเบาๆ ว่า “ใกล้เย็นแล้ว อยากไปดูพระอาทิตย์ตกดินที่ไหนไหม?”

“วิวของเครมลิน*ก็ไม่เลวเลย โดยเฉพาะเวลามองจากห้องทำงานประธานาธิบดี”

ลั่วชิวมองโยวเย่อย่างสนใจแวบหนึ่ง

จู่ๆ เขาก็ชอบความรู้สึกแบบนี้

ในเส้นทางชีวิตหลังจากวันนี้ การขุดอดีตของคุณสาวใช้ไปทีละน้อยๆ จะนำพาความแปลกใจมาให้ตัวเขาเองทีละน้อยๆ

บางทีอาจจะทำให้หัวใจเย็นชา มีความรู้สึกขึ้นมาบ้าง

…

…

ตอนที่แอนดริวเห็นอันทอนถูกคนนำตัวมาที่ด้านหน้าเขา ก็เหม่อลอยไปเล็กน้อย

เขาอดมองผู้ชายที่สูงกว่าเขาคนนี้ไม่ได้

เขาผู้ที่เคยมีต้นกำเนิดในสังเวียนมวยใต้ดินเหมือนกัน ย่อมรู้แน่ชัดยิ่งกว่าผู้ใดถึงพลังในร่างกายนี้ นี่ไม่ใช่ระดับที่ฝึกฝนธรรมดาแล้วจะไปถึงได้เลย!

เป็นนักมวยฟ้าประทานจริงๆ! นักรบผู้สมบูรณ์แบบที่พระเจ้าสร้างขึ้นมา!

“นิคิตะอยู่ที่ไหน?” ตอนนี้อันทอนมองแอนดริว พลางพูดด้วยเสียงรอดไรฟัน

บางทีอาจด้วยหลายวันมานี้ชกต่อยกับคนบนสังเวียนอยู่ตลอด หรืออาจด้วยโตขึ้นแล้ว อันทอน…อันโตนิโอ ถึงคิดว่าตัวเองในตอนนี้ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวเลย ถ้าหากเป็นตอนที่เขายังเป็นเด็กน้อยอยู่ เห็นคนสูงใหญ่และแข็งแรงแบบนี้ เขาจะต้องหัวใจเต้นเร็วยิ่งกว่าเดิม และหวาดกลัวอยู่ตลอด

“ไม่ว่านิคิตะให้เงื่อนไขอะไรกับคุณ” แอนดริวเปิดประเด็นพูดตรงๆ “ผมให้คุณได้เป็นสิบเท่า ขอแค่คุณยินดีมาเป็นนักมวยในสังกัดผม! ทรัพย์สมบัติ คฤหาสน์ รถหรู ผู้หญิงสวยๆ! ขอแค่คุณอยากได้ ผมให้คุณได้หมด!”

“สิบเท่า?” อันโตนิโอตกตะลึง เขาส่ายหัวแล้วพูดว่า “นิคิตะไม่ได้ให้อะไรผม พวกเราแค่หาเงินด้วยกัน ถ้าผมหาเงินได้พอ ก็จะสร้างฐานทัพที่เป็นของผม”

‘ฐานทัพ?’ จากปากผู้ชายร่างสูงใหญ่ตรงหน้า ทำให้แอนดริวและผู้ช่วยของเขาตะลึงไปตามๆ กัน

อันโตนิโอพยักหน้าพูดว่า “ผมจะซื้อที่ดินที่มีต้นไม้ใหญ่สักที่หนึ่ง จากนั้นก็สร้างบ้านต้นไม้ขนาดใหญ่ มาเป็นฐานทัพของผม!”

ผีเท่านั้นที่รู้ว่าตอนนี้ในใจของแอนดริวและผู้ช่วยรู้สึกอย่างไร?

ซิการ์ที่แอนดริวจุดตั้งแต่พบกับลูกค้าชาวตะวันออกลึกลับเมื่อสักครู่นี้ พอมาถึงตอนนี้ก็ลืมเขี่ยขี้บุหรี่ไปแล้ว นอกจากนี้ซิการ์ที่ใกล้หมดแล้วก็เกือบไหม้โดนนิ้วมือของเขา

ความรู้สึกที่โดนซิการ์จี้ทำให้แอนดริวโยนมันทิ้งทันที เขาไอเบาๆ สองครั้ง… อันทอนคนนี้จงใจล่ะสิ? คนปกติจะพูดเรื่องปัญญาอ่อนแบบนี้เหรอ?

แต่เขาก็ยังรู้ปณิธานของเจ้านี่เป็นอย่างดี เลยพูดแบบเด็ดขาดว่า “ในมือผมมีที่ดินอยู่ผืนหนึ่ง ต้นไม้ใหญ่ในที่ดินก็มีสิบกว่าต้นแล้ว ถ้าหากคุณชอบล่ะก็ ผมมอบให้คุณไปได้เลย ถ้าคุณอยากได้บ้านต้นไม้ ผมก็ให้คนสร้างงานไม้ดีๆ ไว้บนต้นไม้พวกนั้นได้ ผมยกให้คุณหมดเลย!”

“จริงเหรอ?” อันโตนิโอเผยให้เห็นแววตาตื่นเต้นดีใจทันที

ตอนนี้แอนดริวอ้าปากค้าง ไม่นึกเลยว่าเจ้านี่พูดจริง!

เขาพบเจอคนมาก็มาก เขาแยกแยะความจริงใจของคนมากมายได้ แค่เขามองคุณเคที่ลึกลับคนนั้นไม่ออก ไม่ได้หมายความว่าเขาจะมองคนทั่วไปไม่ออก!

สายตาของอันทอนคนนี้บริสุทธิ์ไร้เดียงสามากเกินไป บริสุทธิ์จนแทบไม่มีความซับซ้อนใดๆ เลย

“โอ้ พระเจ้า แน่นอน! ผมไม่เคยพูดโกหกกับลูกน้องของผม” แอนดริวพยักหน้าพูดว่า “ขอแค่คุณทำงานให้ผมได้ ทุกอย่างก็ไม่ใช่ปัญหา”

อันโตนิโอกลับพูดลังเลทันที “แต่ผมอยากเจอคุณอานิคิตะก่อน”

คุณอานิคิตะ?

แอนดริวอึ้งไปอีกครั้ง แต่ก็ไม่ได้คิดมากเกินไป บางทีนี่อาจจะเป็นสาเหตุที่นิคิตะเป็นผู้จัดการของเจ้านี่ได้ล่ะมั้ง? แอนดริวมองผู้ช่วยของตัวเอง แล้วพยักหน้าให้สัญญาณเล็กน้อย

ผู้ช่วยเข้าใจโดยสัญชาตญาณ สักพักก็เดินออกไป หลังจากนั้นไม่นานผู้ช่วยก็ลากตัวนิคิตะที่ถูกซ้อมจนหมดแรงไปเล็กน้อยเข้ามา

“คุณอานิคิตะ!” อันโตนิโอมีแววตาร้อนรนทันที วิ่งไปข้างตัวนิคิตะ พยุงร่างกายของเขา แล้วหันหน้ากลับมามองแอนดริวตาเขม็ง แล้วพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ทำไมพวกคุณต้องทำร้ายเขา!”

“ไม่มีอะไร แค่เข้าใจผิดกันเท่านั้นเอง” แอนดริวยิ้มแล้วพูดว่า “คุณนิคิตะยืมเงินจำนวนหนึ่งจากพวกเราไปแล้วไม่คืน จากนั้นก็หนีไป…แน่นอนว่าตอนนี้ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว อ้อ อันทอนที่รัก พวกเราจะรับผิดชอบค่ารักษาคุณนิคิตะทุกอย่าง อีกทั้งยังรับรองว่าจะทำดีกับเขา ให้เขามีชีวิตที่ดี เพราะว่าคุณเป็นคนของผมแล้ว ไม่ใช่เหรอครับ?”

ตอนนี้นิคิตะจับแขนของอันโตนิโอ เข้าไปกระซิบเบาๆ ที่ข้างหูเขาว่า “ตอบรับเขาไปก่อน เดี๋ยวไปจากที่นี่แล้วค่อยว่ากัน…อย่าไปแข็งข้อกับเขา มีเวลา กลับไปแล้วค่อยว่ากัน…ฟังที่ผมบอก…แค่กๆ…”

อันโตนิโอพยักหน้าเล็กน้อย มองแอนดริวแล้วพูดว่า “ผมจะพาอานิคิตะ…นิคิตะกลับไปแล้ว!”

“แน่นอน!” แอนดริวยิ้มแล้วพูดว่า “ผมจะให้คนส่งพวกคุณไปพักผ่อน ผมมีบ้านพักตากอากาศหลังหนึ่งในเขตชานเมือง อันทอน ต่อไปพวกคุณก็พักที่นั่นแล้วกัน! วางใจได้ ผมเตรียมของขวัญเล็กๆ น้อยๆ บางอย่างให้คุณไว้ที่บ้านพักตากอากาศด้วย ผมเชื่อว่าคุณจะต้องชอบ”

คาดไม่ถึงว่านิคิตะกลับพูดว่า “รอเดี๋ยวคุณแอนดริว พี่ชายของผมก็ถูกพวกคุณพาตัวไปด้วย เขาอยู่ที่ไหน?”

แอนดริวชะงักไป เขามองผู้ช่วยสักพัก ตอนนี้ผู้ช่วยจึงพูดว่า “เป็นแบบนี้ครับ ตอนที่พวกเรา ‘เชิญ’ คุณนิคิตะกลับมา ได้เจอเรื่องยุ่งยากบางอย่าง ก็เลยพาคนกลับมาเพิ่มคนหนึ่ง”

“งั้นก็เอาตัวคืนไปเถอะ” แอนดริวพูดแบบไม่สนใจ

ไม่นานนัก ชายร่างกำยำสามคนก็ช่วยกันลากตัวผู้ชายร่างใหญ่แข็งแรงมาอย่างทุลักทุเล แล้ววางไว้มายังตรงหน้าทุกคน โอเล็ก!

มือและเท้าของเขาถูกโซ่พันเอาไว้ แผลที่ถูกแจกันทุบจนแตกยังไม่ได้ทำแผล คราบเลือดอาบหน้าของเขาเอาไว้ แล้วยังเปื้อนคราบดิน และเหงื่อยิ่งทำให้ร่างกายของโอเล็กเปียกชื้น แม้ในขณะนี้ โอเล็กยังคงเด็ดเดี่ยวมากๆ ต้องใช้ผู้ชายร่างใหญ่สามคนถึงลากเขามาได้

ตอนที่แอนดริวมองเห็นโอเล็ก ก็มีแววตาสว่างวาบ คิดแค่ว่าร่างกายของคนนี้มีสัตว์ดุร้ายที่น่ากลัวตัวหนึ่งแฝงกายอยู่

เขาเชื่อว่า ถ้าไม่มีอันทอนที่เป็นตัวเลือกที่ดีกว่า…ไม่ๆๆ นักรบที่ดีสำหรับเจ้าของสังเวียนมวยแล้วหาได้ยาก!

ที่ค่อนข้างน่าเสียดายก็คือ เกรงว่าเจ้านี่จะผ่านช่วงรุ่งโรจน์ไปแล้ว แม้ว่าสุขภาพร่างกายยังดี การตอบโต้และพลังกายคงต่างไปจากเดิมมากแล้ว…เสียดาย น่าเสียดาย

“ส่งตัวคุณผู้ชายคนนี้กลับไป แล้วก็ให้ค่ารักษาไปด้วย” แอนดริวพูดอย่างเฉยเมยว่า “พวกเราเป็นอารยชน”

อ๊า!!!

แต่คาดไม่ถึงว่า เสียงร้องดังลั่นกลับดังมาทันที!

อันทอนจ้องเขม็ง เขาเดินไปทางโอเล็กทีละก้าวทีละก้าว เขาแข็งแกร่งขนาดนี้แล้ว และยังมองคนที่นี่ทั้งหมดจากข้างบนได้แล้ว!

ตอนนี้อันทอนร้องเสียงดังอีกครั้งหนึ่ง จับผู้ชายที่กดโอเล็กเอาไว้คนหนึ่งขึ้นมาด้วยมือข้างเดียว ยกตัวคนขึ้นมาด้วยมือข้างเดียว จากนั้นก็ทุ่มออกไปสุดแรง!

พร้อมกันนั้นเขาก็เตะออกไป พลังที่น่ากลัวทำให้ร่างกำยำของอีกคนหนึ่งหน้าคะมำกระเด็นลอยออกไป!

“พวกคุณ…คิดไม่ถึงว่าพวกคุณจะทำกับเขาแบบนี้!!! อ๊าก!!!”

เหตุการณ์น่ากลัวเกิดขึ้นตามเสียงคำรามที่แฝงไว้ด้วยความโกรธแค้นของอันทอน อันทอนจับโซ่เหล็กที่ใหญ่และแข็งแรงที่ล็อกทั้งสองมือของโอเล็ก แล้วออกแรงดึง!

ทำให้โซ่เหล็กนี้ขาดกระจายไปทันที ไม่เพียงเท่านี้ ต่อมาโซ่บนขาทั้งสองข้างของโอเล็กก็ขาดกระจายเช่นเดียวกัน!

“คุณคือ…”

ตอนนี้โอเล็กขมวดคิ้วมองคนตรงหน้า ความรู้สึกคุ้นเคยน่าประหลาดอย่างหนึ่ง ทำให้เขาไม่ใช่แค่เหม่อลอยไปเท่านั้น

อันทอนซัดชายร่างกำยำคนที่สามไปด้วยหมัดเดียวแล้ว เขาเดินไปทางแอนดริวทีละก้าว “ผมไม่ทำงานให้คุณแล้ว! เพราะว่าตอนนี้ผมจะต่อยคุณ! ต่อยคุณแรงๆ สักที!!”

แอนดริวเป็นคนหน้าเนื้อใจเสือ เขาสบถหนึ่งครั้งพลางถอยหลังไปสองก้าวอย่างไม่สะทกสะท้าน แล้วพูดเสียงเย็นชาว่า “ดูแล้วคุณยังต้องการคำแนะนำบางอย่าง! จับตัวมา วันนี้ใครก็อย่าคิดจะได้ออกไป!”

ผู้ช่วยรีบกดปุ่มที่อยู่ใต้โต๊ะ ประตูบานใหญ่ของห้องทำงานเปิดออกทันที ชายร่างกำยำหลายคนพุ่งเข้ามา อีกทั้งคนยังคงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง!

ชายร่างกำยำพวกนี้ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็โผเข้าใส่อันทอน จับแขนทั้งสองและตรงช่วงเอวของเขาเอาไว้!

แต่อันทอนกลับมีพละกำลังราวกับเทพ ถึงแม้ว่าจะถูกชายร่างโตจับไว้พร้อมกันถึงสี่คน ก็ยังคงไม่อาจหยุดยั้งเขาเอาไว้ได้!

เขาตะโกนออกมาครั้งหนึ่ง และกำลังเคลื่อนไหวร่างกายของตัวเอง ชายร่างโตที่จับเขาเอาไว้นั้นกลับโดนสลัดออกไป ชายร่างกำยำจำนวนมากกว่าเดิมล้มลงแล้วก็ลุกขึ้นมาใหม่ แล้วโผเข้ามาหาอันทอนอีก!

วันนี้คนถึงได้รู้ซึ้งถึงความน่ากลัวที่แท้จริงของอันทอน!

กล้ามเนื้อของเขาแข็งราวกับเหล็กกล้า! หมัดที่ต่อยลงบนร่างกายของเขาสั่นคลอนคนร่างยักษ์ที่กำยำกว่าหมีไซบีเรียไม่ได้เลย! แต่กำปั้นของเขากลับเหมือนค้อนเหล็ก ทุบลงบนร่างคน ล้มชายร่างโตหนักกว่าสองร้อยปอนด์ไปได้เลยตรงๆ!

“ผมจะต่อยคุณ!”

ที่นี่ ไม่มีใครสู้อันทอนได้เลย!

*เครมลินเป็นคำที่ใช้เรียกบริเวณหมู่ตึกและป้อมปราการบริเวณใจกลางกรุงมอสโก ประเทศรัสเซีย ทางใต้เริ่มตั้งแต่บริเวณแม่น้ำมอสโก ทางตะวันออกเริ่มตั้งแต่มหาวิหารเซนต์เบซิลและจัตุรัสแดง ทางตะวันตกเริ่มตั้งแต่สวนอะเล็กซานเดอร์ เครมลินแห่งมอสโกได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกทางวัฒนธรรมโดยยูเนสโกเมื่อ ค.ศ. 1990