สมาคมแลกเปลี่ยนทราฟฟอร์ด - บทที่ 4 ตอนที่ 7 คำสัญญาของลูกผู้ชาย

เจสสิก้าในชุดหนังสีดำ จากเดิมผมยาวสีบลอนด์ก็ซอยผมบ๊อบสั้นแบบผู้ชาย เธอนั่งอยู่บนมอเตอร์ไซค์ซึ่งหยุดอยู่กลางถนน

ในพื้นที่วุ่นวายฝั่งตะวันออกกลางแห่งนี้

ตอนที่รถบรรทุกคันหนึ่งวิ่งแล่นมาตรงหน้า ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และบีบแตรยาวเสียงดัง ดูเหมือนว่าเธอไม่ได้คิดจะหลบไปเลย

ในที่สุดรถบรรทุกจำต้องหักหลบ แล้วชายสองคนซึ่งใช้ผ้าพันคอพันปิดบังใบหน้าไว้ก็ลงมาจากรถ

ใช่แล้ว ในมือของพวกเขายังมีปืนด้วย และเป็นปืนที่ค่อนข้างนิยมในตะวันออกกลางนี้อีก คนทั่วไปเรียกว่า…น่าจะเป็นปืนไรเฟิลที่มีชื่อทางวิชาการว่า AK47

“แกเป็นใคร!”

“หลีกไป!”

ชายสองคนใช้ปืนจ่อไปทางเจสสิก้า และพูดคำรามด้วยสำเนียงแถบตะวันออกกลางอย่างดุดัน

แต่ใบหน้าของเจสสิก้ากลับมีรอยยิ้มน่าหลงใหลปรากฏขึ้นมา แต่ว่าชายหนุ่มสองคนนี้อยากจะเรียกว่าเป็นรอยยิ้มเยือกเย็นเสียมากกว่า

พวกเขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ พอพวกเขาสบตากันแวบหนึ่งก็ตัดสินใจได้ทันที พวกเขาตัดสินใจยิงสาดใส่ผู้หญิงที่ขวางทางคนนี้

แต่ทว่า วินาทีที่พวกเขากำลังเตรียมจะเหนี่ยวไกปืน หญิงสาวชุดหนังสีดำตรงหน้าคนนี้กลับยื่นมือออกมาเร็วปานสายฟ้าฟาด ล้วงปืนพกสีเงินกระบอกหนึ่งออกมาจากแผงคอหน้ารถมอเตอร์ไซค์

เล็งเป้าแล้วยิงอย่างรวดเร็ว สองนัดที่แม่นยำอย่างหาใครเทียบได้ยาก แต่ละนัดเล็งตรงหว่างคิ้วของชายทั้งสองคนซึ่งนิ้วมือของพวกเขาเพิ่งจะเหนี่ยวไกไปได้แค่ครึ่งทาง

ปังๆ!

บนถนนยาวสุดลูกหูลูกตามีเสียงปืนดังลั่น

“สมควรตาย!

ในวินาทีเดียวกันนั้นเองที่ด้านหลังรถกระบะ ชายสี่คนซึ่งถือปืนไรเฟิลเหมือนกันก็โผล่ออกมา หนึ่งในนั้นยังสะพายสายกระสุนบนลำตัวอีกด้วย พวกเขามองเหยียดหยามผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้ง!

และในเวลานี้เอง เครื่องยนต์มอเตอร์ไซค์ก็ดังขึ้นราวกับสัตว์ป่าคำราม ขณะเดียวกับที่สองมือของเจสสิก้าคว้าแฮนด์บังคับมอเตอร์ไซค์เอาไว้แน่น พอกดโช๊คอัพล้อหน้าแรงๆ แล้ว ก็ออกแรงดึงล้อหน้าขึ้นมา แรงผลักมหาศาลของล้อหลังทำให้มอเตอร์ไซค์แทบตั้งขึ้นในแนวดิ่งทั้งคัน

แล้วมอเตอร์ไซค์ก็พุ่งตรงเข้ามาทางชายหนุ่มสามสี่คนราวกับสัตว์ร้ายตัวหนึ่ง หลังจากเจสสิก้าชักปืนพกสีเงินออกมาจากแผงหน้ามอเตอร์ไซค์แล้ว แล้วก็ชักปืนพกสีดำอีกกระบอกออกมาจากต้นขาซ้ายของตนเอง

แม้ใช้ปืนคู่ก็ยังยิงไปทางซ้ายขวาของรถมอเตอร์ไซค์ได้อย่างแม่นยำ!

ในวินาทีที่ร่างของชายสามสี่คนร่วงลง แล้วรถมอเตอร์ไซค์ก็เบรกกะทันหันก่อนถึงไฟหน้ารถบรรทุก

ขาวยาวๆ ของเจสสิก้าวาดไปข้างหลังเพื่อลงจากมอเตอร์ไซค์ เธอหักคอมอเตอร์ไซค์เอียงเบาๆ แล้วเดินมาด้านบนรถบรรทุก

ตรงนี้เจสสิก้ามองเห็นเด็กสิบกว่าคนตั้งแต่เจ็ดแปดขวบถึงสิบสองสิบสามขวบโดยประมาณ พวกเขากอดกันแน่น มองหญิงสาวที่ยืนอยู่บนรถบรรทุกคันนี้ด้วยความตื่นกลัว

“ไม่เป็นไรแล้วนะ ฉันจะพาพวกเธอกลับบ้านเอง” เจสสิก้ามองดูเด็กกำพร้าพวกนี้ราวกับมองตัวเองในตอนนั้น เสียงพูดของเธอก็ดูอบอุ่นอ่อนโยนเล็กน้อย แล้วเก็บปืนพกสีดำสีเงินเรียบร้อย

และในตอนนั้นเอง

“อัลเลาะห์ พระเจ้าผู้ยิ่งใหญ่!”

ชายหนุ่มคนหนึ่งโผล่พรวดออกมาจากด้านหลังรถบรรทุก สงสัยเขาคงซ่อนตัวอยู่ที่ด้านหลังรถบรรทุกตั้งแต่แรกแล้ว และในมือของชายหนุ่มก็ยังถือลูกระเบิดมือลูกหนึ่ง!

เขากำลังคิดจะปลดสลักระเบิดมือออก!

เพียงไม่นาน ดวงตาเจสสิก้าราวกับมีสายฟ้าแลบ เธอโบกสะบัดแขนในทันที! ลำแสงเจิดจ้าสีฟ้าม่วงก็ยิงพุ่งออกมาจากลำแขนของเธอแล้วพุ่งไปที่ร่างของชายหนุ่มคนนั้น

ราวกับชายหนุ่มกลายเป็นตัวนำไฟฟ้า เขาถูกกระแสไฟฟ้าแรงสูงจู่โจมไปทั่วร่างกายอย่างบ้าคลั่งเขาชาไปทั่วตัวแล้วก็สลบไป

เขาไม่รู้สึกตัวอีกตลอดกาล เพราะเขาได้ตายไปแล้ว

“พี่สาว…พี่เป็นนางฟ้าใช่ไหม?” เด็กน้อยคนหนึ่งมองฉากนี้ด้วยความประหลาดใจ พูดออกมาอย่างลืมตัว

“นางฟ้า?” เจสสิก้าส่ายหน้าแต่กลับพูดอีกว่า “ฉันเป็นแค่คนที่มาล้างแค้นเท่านั้น ไหนบอกฉันสิว่าบ้านพวกเธออยู่ที่ไหนกันบ้าง”

เธอต้องรีบพาพวกเด็กจำนวนมากพวกนี้ส่งกลับบ้านให้เร็วที่สุด หลังจากนั้นอาศัยวิธีการติดต่อสื่อสารบนรถบรรทุกคันนี้ ติดต่อไปที่ไหนสักแห่ง

ขั้นตอนต่อไปก็คือขุดรากถอนโคนฐานที่มั่นนี้ หนึ่งในฐานที่มั่นของสมาคมไมเคิลก็มีอยู่ในโลกตะวันออกกลาง

หลังจากออกไปจากประเทศฝั่งตะวันออกนั่นแล้ว ตั้งแต่นั้นมาเธอก็ถอนรากถอนโคนฐานที่มั่นแบบเดียวกันไปสองแห่งแล้ว

แค่กำจัดได้เพิ่มมากขึ้น!

เจสสิก้ามองดูฝุ่นที่ตลบขึ้นมา พูดในใจว่า ‘ฉัน…กำลังไป!’

เจสสิก้าขับรถบรรทุกคน แล้วออกแรงหักเลี้ยวพวงมาลัยให้รถบรรทุกกลับรถอย่างรวดเร็ว ยางล้อเสียดทานกับพื้นผิวถนน ทำเอาศพที่อยู่บนพื้นกระเด็นออกไปอย่างแรง

ศพที่อยู่บนพื้น ถูกกระแทกกระเด็นลอยออกไปทันที

…

…

เวลานี้ร่างกายสูงใหญ่ลอยพ้นเชือกสังเวียนออกมา แล้วร่วงลงบนพื้นอย่างแรง ผู้ชมที่ล้อมรอบข้างๆ สังเวียนแตกฮือกันทันที ด้วยเหตุนี้คนที่กระเด็นลอยออกมาจากสังเวียนจึงได้แต่กระแทกลงบนพื้นอย่างแรง

เจ้าหมอนี่ลุกขึ้นไม่ไหวแล้ว!

ผู้ชมถือเงินแทงข้างนักมวยคนนี้ต้องรู้สึกผิดหวังอย่างแน่นอน

“อันทอน!อันทอน! อันทอนของพวกเรา!เขาเอาชนะคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งได้อีกครั้งแล้ว!นับตั้งแต่การแข่งขันเมื่อสองวันก่อน นี่คงจะเป็นชัยชนะครั้งที่เจ็ดของอันทอน! ตำนานได้เกิดขึ้นแล้วใช่หรือไม่? โอ้! สวรรรค์ อันทอน คุณคือนักรบที่แข็งแกร่งที่สุดที่เราเคยเห็นมาเลย!ส่งเสียงให้เขาหน่อย!!”

กรรมการนั่นชูแขนของอันทอนขึ้น โห่ร้องอย่างบ้าคลั่ง!

“อันทอน!” “อันทอน!” “อันทอน!”

เสียงโห่ร้องในสถานที่แข่งขันยังคงดังต่อเนื่องตลอด แต่ว่าอันทอน…อันโตนิโอกลับไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด เขาถึงเบื่อหน่ายการตะโกนโห่ร้องอย่างบ้าคลั่งของคนพวกนี้

เขาเดินลงมาจากสังเวียนโดยไม่พูดอะไรสักคำ และไม่สนใจคำพูดของนิคิตะที่เดินมาหาเขาด้วย เขามุ่งหน้าเดินไปที่ห้องพักผ่อน

นิคิตะเดินตามมาตลอดทางจนถึงห้องพักผ่อนแล้วก็ปิดประตู หลังจากเขาคิดอยู่ครู่หนึ่งถึงได้เดินมาตรงหน้าอันทอน พูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่า “เป็นอะไรไป? หรือว่าเมื่อกี้ไม่ดีใจที่เอาชนะเจ้าหมอนั่นได้?”

อันทอนส่ายหน้า เขามองนิคิตะ ฉับพลันก็ถามขึ้นว่า “นิคิตะ วันนี้หาเงินมาได้มากเท่าไร?”

“รายได้วันนี้ไม่เลวเลยล่ะ!” พูดถึงเรื่องนี้แล้ว นิคิตะอดพูดด้วยความดีใจไม่ได้

“นิคิตะ ตอนนี้เงินของผมพอสร้างฐานทัพบนต้นไม้ได้แล้วหรือยัง?”

นิคิตะนิ่งงัน เขาลืมไปสนิทเลยว่ายังมีเรื่องนี้ด้วย!

อันที่จริงแล้ว เวลาแค่สองสามวันจากที่อันทอนได้รับชัยชนะบนสังเวียน เขาไม่เพียงแต่ได้รับเงินรางวัลจำนวนมหาศาล จนถึงกับแอบวางเดิมพันไว้อีก ขณะเดียวกันก็หาเงินมาได้เยอะมาก นี่เป็นเงินมากที่สุดเท่าที่เขาหามาได้ตลอดทั้งชีวิตของเขาเลย!

“โอ้!อันทอนที่รัก คุณน่าจะรู้นะว่า อยากสร้างฐานทัพบ้านต้นไม้สักหลัง มันไม่ใช่เรื่องง่ายดายเลย!” ตอนนี้นิคิตะพูดคล้ายกับเป็นเรื่องใหญ่โตว่า “คุณต้องรู้นะว่า ต้นไม้ใหญ่หนึ่งต้นไม่ใช่แค่ต้นไม้ต้นเดียวเท่านั้น! มันยังอยู่บนที่ดินด้วย! ที่ดินน่ะคุณเข้าใจไหม? ถ้ามันไม่ใช่ที่ส่วนบุคคล ก็เป็นของประเทศ! ดังนั้น คุณต้องซื้อที่ดินแปลงเดียวกับใต้ต้นไม้ด้วย ถึงจะถือว่าครอบครองต้นไม้ใหญ่ต้นนั้นไว้ได้จริงๆ! แต่การซื้อขายที่ดินนั้น คุณต้องใช้เงินลงทุนจำนวนมหาศาลเลย!”

อันทอนส่ายหน้าพูดว่า “แต่ผมไม่อยากขึ้นชกแล้ว”

นิคิตะรีบพูดทันที “ทำไมคุณถึงไม่ขึ้นชกล่ะ? ไม่มีใครสู้คุณได้เลย! คุณเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดของที่นี่!ขอแค่คุณยืนอยู่บนสังเวียนก็บ่งบอกได้ว่าเงินจะลอยมาอยู่ในกระเป๋าเสื้อคุณเรื่อยๆ และสิ่งที่คุณต้องทำก็แค่โยนคู่ต่อสู้ออกไป! คุณดูสิ นี่เป็นเรื่องง่ายขนาดไหน!”

อันทอนกลับลุกยืนขึ้น

ที่จริงแล้วรูปร่างของเขาสูงใหญ่มากเหลือเกิน นิคิตะจึงต้องเงยหน้ามองเขา แล้วจู่ๆ ในใจของนิคิตะก็รู้สึกหวาดหวั่นแปลกๆ “อันทอน คุณ คุณคิดจะทำอะไร…”

อันทอนส่ายหน้า “นิคิตะ เมื่อกี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมขึ้นชกแล้ว ต่อจากนี้ผมจะไม่ขึ้นชกอีกแล้ว ผมจะไปแล้ว! คุณเอาเงินที่ผมหามาได้ให้ผมเถอะ!”

“อะไรนะ? คุณไม่ขึ้นชกแล้ว! ไม่ได้!” นิคิตะเผลอหลุดพูดเสียงดังราวกับโมโห

สีหน้าอันทอนแสดงความตกใจอยู่ระดับหนึ่ง จนเผลอแสดงสีหน้าหวาดกลัวออกมาเลย

บ้าไปแล้ว!

เจ้าคนที่เหมือนหมีไซบีเรียนี้หวาดกลัวเสียงตะโกนของเขาจริงๆ ด้วย! นิคิตะมองภาพตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ เขาขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่คิดจะบีบบังคับอันทอนเกินไป ใครจะรู้ว่าเจ้าหมอนี้ถูกบีบบังคับเร่งรัดแล้วจะทำเรื่องอะไรบ้าง? ไอคิวหมอนี่ต่ำจะตายไป!

“เอาแบบนี้แล้วกัน อันทอน! ขึ้นชกอีกสามครั้ง!ขอแค่สามครั้งเท่านั้น! หลังจากนั้นพวกเราก็จะไม่ขึ้นชกอีก โอเคไหม?” นิคิตะเจรจาต่อรอง

อันทอนคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจู่ๆ เขาก็ยื่นมือออกมา แถมเจาะจงชูนิ้วก้อยของตนเองออกมา

“นี่…นี่ทำไรน่ะ?”

“เกี่ยวก้อยไง! สัญญาว่าสามครั้ง!” อันทอนพูดอย่างไร้เดียงสา

ใครจะรู้ว่าตอนนี้นิคิตะรู้สึกอย่างไรบ้าง…อย่างไรเขาก็ไม่อยากเชื่อ ไม่รู้จะเสียใจหรือดีใจดี ในใจรู้สึกเฮงซวยที่ต้องมาเกี่ยวก้อยกับ…

ผู้ชายที่แข็งแกร่งไม่มีใครทัดเทียมคนนี้!!

“นิคิตะ! นี่เป็นคำสัญญาลูกผู้ชายนะ!”

“ตก…ตกลง…”