สมาคมแลกเปลี่ยนทราฟฟอร์ด - บทที่ 4 ตอนที่ 9 ผู้เล่นที่แกร่งที่สุด

“พวกคุณเป็นใคร?”

โอเล็กขมวดคิ้ว มองดูชายร่างกำยำหลายคนที่จู่ๆ ก็บุกเข้ามา แต่ว่าสีหน้าของนิคิตะกลับดูไม่สู้ดีเลยสักนิด

มือของชายร่างกำยำคนหนึ่งมีผ้าพันแผลพันเอาไว้ ใบหน้าก็มีรอยฟกช้ำที่เห็นได้ชัด

“อ้อ นิคิตะหวังว่าคุณจะยังจำพวกเราได้”ชายที่ได้รับบาดเจ็บคนหนึ่ง แสยะยิ้มแล้วพูดว่า “หลายวันก่อนต้องขอบคุณการดูแลของคุณจริงๆ พวกเราไปบ้านคุณพบว่าคุณไม่อยู่ ต่อมาพวกเราหมดหนทาง ก็เลยรอคุณอยู่แถวๆ นี้ คุณดูสิ ครั้งนี้ได้เจอแล้วใช่ไหมล่ะ?”

“นิคิตะ พวกนี้เป็นใครกัน?” โอเล็กขมวดคิ้วมองนิคิตะแวบหนึ่ง

นิคิตะพูดอ้อมแอ้มว่า “พวกเขา พวกเขาเป็นพวกอันธพาลของบ่อนพนัน”

“นายยืมเงินจากพวกเขาเหรอ?” ผ่านไปชั่วขณะหนึ่ง โอเล็กก็เดาสถานการณ์ของนิคิตะออก เขาอดพูดอย่างโมโหไม่ได้ “ฉันบอกตั้งหลายครั้งแล้ว ให้นาย…”

โอเล็กสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เฮือกหนึ่งแล้วส่ายหน้า พูดเรื่องพวกนี้ไปก็เปล่าประโยชน์ เขากำลังมองดูชายร่างโตหลายคนนี้ พูดเสียงทุ้มต่ำว่า “เขาติดเงินพวกคุณเท่าไร?”

คนคนนั้นพูดอย่างเย้ยหยันว่า “อ้อ ตอนนี้เกรงว่าจะไม่ใช่แค่เรื่องเงินธรรมดาๆ แล้วล่ะคุณ ยังมีเรื่องที่ใหญ่กว่านั้นอีก บอสของพวกเรากำชับพวกเรามาว่าจะต้องเชิญตัวคุณนิคิตะกลับไปด้วยให้ได้”

พอนิคิตะเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ ก็ก้าวถอยหลังไปโดยอัตโนมัติสองก้าว แต่เหมือนชายร่างโตหลายคนเดาไว้นานแล้ว จึงพากันกระโจนมาตรงหน้า ชายสองคนในกลุ่มรวบตัวนิคิตะเอาไว้ได้อย่างง่ายดาย

“หยุดนะ” โอเล็กขมวดคิ้ว ฉับพลันก็ส่งเสียงพูดอย่างโกรธเคือง

“คุณคิดจะช่วยไอ้เลวนี่เหรอ?”

“พวกคุณช่วยหยุดทีเถอะ ที่นี่คือเขตที่พักอาศัย หากพวกคุณทำเรื่องส่งเดชอีกล่ะก็ ผมจะแจ้งความ” โอเล็กยังคงพูดเสียงทุ้มต่ำ

จู่ๆ ชายร่างกำยำหลายคนก็หัวเราะ เหมือนได้ฟังเรื่องตลกมากอย่างนั้น หนึ่งในนั้นเดินเข้าไปใกล้โอเล็ก เขามองดูร่างกายของโอเล็กที่ใหญ่โตแข็งแรงยิ่งกว่าตัวเอง ยิ้มยิงฟันพลางพูดว่า “ผมนึกว่าคุณจะลงมือ แต่คุณกลับบอกว่าจะแจ้งตำรวจ ฮ่าๆ นี่ผมนึกว่าตัวเองเจอหญิงชราคนหนึ่งซะอีก! ฮ่าๆ!”

พูดไปเขาก็ยื่นมือไปตบใบหน้าของโอเล็กเบาๆ สองสามที

โอเล็กเผลอจับข้อมือของชายร่างโตคนนี้เอาไว้ จากนั้นก็บิด ระหว่างที่บิด ชายร่างโตคนนี้ก็ส่งเสียงร้องอย่างกับหมูถูกฆ่าอย่างไรอย่างนั้น!

โอเล็กยังไม่หยุด แต่กลับยกเข่าขึ้นมากระทุ้งท้องของฝ่ายตรงข้ามอย่างแรง ชายร่างกำยำร้องโอดครวญอีกครั้งแล้วล้มกองอยู่บนพื้น

แววตาของโอเล็กเกรี้ยวกราดทันที วินาทีที่ชายร่างกำยำคนนั้นล้มลงบนพื้น เขาก็กำหมัดแน่น เล็งไปบนหน้าอกของชายคนนั้นอีกครั้งหนึ่ง

เพียงแต่วินาทีที่หมัดกำลังจะต่อยเข้าไปที่บนหน้าอกของอีกฝ่าย เขาก็ยั้งมือ ตัวแข็งทื่อ ไม่มีใครเข้ามาห้ามปรามเขา แต่ชายที่แข็งแรงมากที่สุดคนนี้ยั้งมือของตัวเองและลดมือลงมา

บนใบหน้าของเขามีสีหน้าฝืนๆ อยู่บ้าง

“สารเลว!”

ชายร่างโตอีกคนหนึ่งกลับเดินไปหยิบไม้ฮอกกี้ตรงปากประตู แล้วอ้อมไปตีหลังของโอเล็กอย่างจัง แรงตีของเขาทำให้ไม้ฮอกกี้นี้หักเลยทีเดียว แต่สักพักโอเล็กกลับมองด้วยสายตาดุร้ายราวกับสิงโตไม่มีผิด ทำให้หัวใจของคนที่แอบตีเต้นผิดจังหวะเล็กน้อย

เพล้ง!

แต่ในตอนนี้เอง หัวของโอเล็กกลับถูกแจกันดอกไม้อันโตทุบเข้าอย่างแรง แจกันทั้งใบแตกเป็นเสี่ยงๆ บนหน้าผากของโอเล็กก็มีรอยเลือดสดๆ ไหลเป็นทาง

เขาล้มลงไปกองที่พื้นและสลบไป

“โอเล็ก! โอเล็ก!” นิคิตะร้องตะโกนเรียกอย่างตกใจ

ชายร่างโตที่สลบอยู่ก่อนหน้านี้ยันตัวขึ้นมาแล้ว เขาถุยน้ำลายปนเลือดออกมา กำลังกุมส่วนท้องของตัวเอง พลางพูดด้วยสีหน้าไม่สู้ดีว่า “ไป! เอาสองตัวนี่ไปด้วย!”

…

อันทอนกลับไปถึงอะพาร์ตเมนต์ ซึ่งเป็นอะพาร์ตเมนต์ใหม่ของนิคิตะ หลายวันมานี้ เขาอาศัยอยู่ที่นี่กับคุณอานิคิตะตลอด

อาศัยอยู่ที่นี่ก็ไม่เลวเลยล่ะ!

นิคิตะยังซื้อเกมมาอีกด้วย แต่ไหนแต่ไรมาอันทอนก็ไม่เคยใช้ชีวิตโดยที่ไม่เขียนการบ้านตอนกลางคืน และเล่นวีดีโอเกมได้จนกว่าจะง่วง

เพียงแต่ตอนที่อุ้มของกินถุงใหญ่เปิดประตูนั้น อันทอนก็แสดงสีหน้าแปลกใจ เพราะว่าตอนนี้ด้านในอะพาร์ตเมนต์ระเกะระกะไปหมด สภาพอย่างกับถูกสัตว์ป่าบุกเข้ามาทำลาย

อันทอนรีบติดต่อนิคิตะ แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็โทรไม่ติด…เขาไม่รู้ว่าควรจะจัดการที่นี่อย่างไรเลย

แต่เขากลับพบว่าที่ด้านหลังประตูมีโน้ตแผ่นหนึ่งแปะเอาไว้

อีกทั้งยังทิ้งข้อความเอาไว้ด้วย

ถ้าอยากจะช่วยผู้จัดการของคุณล่ะก็ มาตัวคนเดียวแล้วกัน นอกจากนี้ คุณอย่าแจ้งตำรวจดีกว่า ไม่อย่างนั้นคุณจะได้รับศพของผู้จัดการคุณล่วงหน้า เอาไว้เป็นของขวัญวันคริสมาสต์ปีนี้

“คุณอานิคิตะ…”

อันทอนวางของในมือลงทันที แล้วคว้าเอากระดาษหลังประตูมาด้วย ก่อนวิ่งลงบันไดไปบนถนนใหญ่ เพียงแต่เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับที่อยู่นี้เลย ทว่าเขากลับนึกได้ว่าตัวเองเรียกแท็กซี่ไปก็ได้

…

…

คนแจกไพ่เหงื่อออกเต็มไปหมด แต่กลับแจกไพ่โป๊กเกอร์ที่อยู่ในมือไม่หยุด ในทางกลับกันคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขาเป็นผู้ชายหนึ่งคน และมีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่เงียบๆ

คุณต้องเชื่อว่าแรงดึงดูดที่งดงามมักยิ่งใหญ่กว่าผู้ชายรูปร่างหน้าตาดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งสถานที่ที่เต็มไปด้วยฮอร์โมนเพศชายแบบนี้ ด้วยประการนี้ สายตาของคนจำนวนมากมายที่มุงอยู่ตรงนี้ จึงรวมอยู่บนตัวของชายวัยรุ่นคนนี้ทั้งนั้น

จะพูดให้ถูกก็คือ เป็นผู้ชายที่มีใบหน้าแบบตะวันออก แต่เพราะสำเนียงภาษารัสเซียที่พูดเหมือนเจ้าของภาษา ทำให้คนแจกไพ่ไม่แน่ใจว่าชาติไหนกันแน่

“ยี่ ยี่สิบเอ็ดแต้ม ผู้ ผู้เล่นชนะ…”

วินาทีที่เปิดไพ่ที่เพิ่งแจกไป คนแจกไพ่ก็ดูหมดแรงอย่างเห็นได้ชัด เขาทำได้แค่ใช้เสียงประกาศตะโกนดังอย่างเสียไม่ได้ พร้อมกับกลืนน้ำลาย และผลักชิปไปที่ด้านหน้าของนักพนันคนนี้

นี่เป็นผู้เล่นที่ชนะเจ้ามือมายี่สิบสามรอบแล้ว แน่นอนว่าการชนะยี่สิบสามครั้งไม่ใช่เรื่องประหลาดอะไร ตราบใดที่จำนวนลงพนันมากพอ

แต่ถ้าเป็นชัยชนะต่อเนื่องยี่สิบสามครั้งล่ะ?

นี่ก็ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถใช้อัตราความเป็นไปได้มาคำนวนแล้ว …นี่เป็นไสยศาสตร์! ไสยศาสตร์ประหลาด!

คนแจกไพ่ถึงขนาดสาบานเอาไว้ในใจ ถ้าเจ้านี่ไม่ได้เล่นตุกติกล่ะก็ เขาก็จะตัดนิ้วมือทิ้ง! นอกจากว่าเขาจะเป็นพระเจ้า! พระเจ้าได้นั่งอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว!

อ้อ! พระเจ้า? ลองคิดดูนี่เป็นความคิดที่น่าตลกอะไรขนาดนี้…เขาจะต้องเล่นตุกติกแน่ๆ! แต่ทำไมตลอดมานี้ผู้จัดการไม่ได้ติงอะไรเลย?

คนแจกไพ่กำลังรออย่างร้อนใจ และเริ่มการล้างไพ่รอบใหม่แล้ว ในขณะเดียวกันก็เริ่มพิจารณาคนที่ชนะมาต่อเนื่องยี่สิบสามรอบว่ามีจุดประสงค์อะไรกันแน่ ความจริงแล้ว ถึงแม้ว่าจะชนะต่อเนื่องยี่สิบสามครั้ง แต่เงินที่อีกฝ่ายชนะได้ไปกลับไม่เยอะ จนถึงกับพูดได้ว่าน้อยจนน่าสงสาร!

เพราะคนนี้ลงเดิมพันจำนวนต่ำที่สุดทุกครั้ง อีกทั้งยังไม่เคยลงเดิมพันเพิ่ม

เขากำลังเล่นสนุกอยู่หรือ? หรือเขากำลังหัวเราะความสามารถของฉัน? หรือว่าจงใจยั่วยุบ่อนพนันแห่งนี้?

คิดไปคิดมา ตอนที่เขาแจกไพ่ห้าใบครบ ก็จำต้องเจอสถานกาณ์แบบเดียวกัน “ยี่ ยี่สิบเอ็ด ผู้ ผู้เล่นชนะ…”

โอ้ว! สวรรค์!

รอบที่ยี่สิบสี่แล้ว…คนแจกไพ่อดร้องไห้ในใจไม่ได้ ผู้เล่นชนะต่อเนื่องไปยี่สิบสี่ครั้ง อีกทั้งยังเป็นชัยชนะแบบยี่สิบเอ็ดแต้ม คนแจกไพ่คิดจริงๆ ว่า บางทีเขาควรจะไปลงสมัครคนแจกไพ่ที่โชคร้ายที่สุดในสถิติโลก

แค่ไม่รู้ว่ามีสถิติโลกแบบนี้หรือเปล่า…

…

“ช้าหน่อย ช้าอีกหน่อย!”

“ไม่ได้ผู้จัดการ นี่ก็ช้าแล้ว ทีแรกดูอะไรไม่ออกเลย!”

“บอสล่ะ?”

“บอสอยู่ห้องใต้ดิน ไม่ได้สอบสวนนิคิตะนั่นด้วยตัวเองเหรอ? เวลาบอสทำเรื่องเพลิดเพลินไม่ชอบให้ใครรบกวน!”

“งั้นแกก็บอกเขา มีคนชนะต่อเนื่องมายี่สิบสี่รอบแล้ว…ไม่ พระเจ้า คนคนนี้เป็นนักมายากลเหรอ? รอบที่ยี่สิบห้าแล้ว! ไปสิ! ยังมัวตะลึงทำอะไรอีก!”

“ได้ ได้ครับ…”

…

…

บางทีอาจจะเป็นเพราะใช้โชคหมดแล้ว?

ตอนที่ถ่มน้ำลาย นิคิตะอดคิดแบบนี้ไม่ได้ อวัยวะภายในของเขาเหมือนจะถูกกวนมาอยู่รวมกันไม่มีผิด เขารู้สึกว่าตัวเองใกล้ตายแล้วอย่างไรอย่างนั้น

จู่ๆ ผมของเขาก็ถูกแอนดริว บอสของสถานที่แห่งนี้คว้าขึ้นมา

“คุณนิคิตะ คุณทนทานกว่าที่ผมคิดเอาไว้อีกนะ”

นิคิตะไออย่างเจ็บปวดพร้อมพูดว่า “คุณแอนดริว ผมเคยบอกแล้วว่าผมจะคืนเงินที่ติดค้างให้ได้ทันที…ทำไมถึงยังทรมานผมอีก?”

แอนดริวรูปร่างยังไง?

เขาเกือบจะแข็งแรงเท่าโอเล็ก และแตกต่างจากพวกลูกพี่ที่ใช้ชีวิตเสพสุขอย่างที่นิคิตะคิดไว้

“คุณนิคิตะ บางทีคุณอาจจะไม่รู้…” แอนดริวยิ้มแล้วพูดว่า “ความจริงแล้วน้อยคนจะรู้ นอกจากผมจะเป็นบอสของบ่อนพนันแห่งนี้แล้ว ก็ยังเป็นเจ้าของสังเวียนมวยบนถนนเนฟสกี้หมายเลข 78 อีกด้วย”

“อะ อะไรนะ!” นิคิตะถลึงตากว้าง

โอ้! สวรรค์! นิคิตะรู้สึกว่า ตัวเขาเข้าใจแล้วว่าครั้งนี้แอนดริวจับเขามาด้วยเหตุผลอะไรกันแน่!

สังเวียนมวยประเภทนั้นไม่ใช่สถานที่ถูกกฎหมายอะไร โดยพื้นฐานล้วนแล้วแต่มีเจ้ามือควบคุมอยู่ ถึงแม้จะมีสโลแกนที่ว่าแค่ชกเก่ง ใครก็ขึ้นสังเวียนได้ แต่นี่เห็นได้ชัดว่าเป็นเพียงวิธีการใช้ดึงดูดนักพนันมากขึ้นเท่านั้น

แต่ไหนแต่ไรมานิคิตะก็ไม่เคยคิดว่า จะใช้แผนที่ให้อันทอนอยู่ในสังเวียนมวยยาวนาน เขาก็แค่คิดจะใช้เวลาให้สั้นที่สุด เพื่อแสวงหาผลประโยชน์จากเวทีนี้ให้มากพอ แล้วหยุดก่อนที่เจ้ามือจะโกรธ

แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะยั่วโทสะอีกฝ่ายได้รวดเร็วแบบนี้

“คุณแอนดริว ผม ผมเอาเงินที่ชนะหลายวันมานี้คืนให้คุณได้…” นิคิตะพูดวิงวอนทันที

แอนดริวแค่แสยะยิ้มเท่านั้น

นิคิตะรีบพูดว่า “ผมรับรองด้วยว่า ต่อจากนี้จะไม่ให้อันทอนแข่งที่สังเวียนมวยของคุณอีกแล้ว! คุณวางใจเถอะ เขาจะไม่ขึ้นชกอีกแล้ว!”

แอนดริวพูดเสียงเย็นชา “คุณนิคิตะ คุณเพิ่งจะคิดได้เหรอครับ ว่าควรให้เจ้านั่นออกจากสังเวียนมวย ตอนนี้มันไม่สายไปหน่อยเหรอ? ตอนนี้อันทอนเป็นคนที่ได้รับความนิยมมาก ถ้าเขาหายไปจากสังเวียนมวยกะทันหัน ผมเชื่อว่าชื่อเสียงของผมจะต้องเสียหายไปมาก และการสูญเสียพวกนี้สูงกว่าที่คุณชนะไปไม่รู้กี่เท่า”

“คุณ…คุณคิดจะเอายังไง…”

แอนดริวเลิกคิ้ว ยิ้มเล็กน้อยพลางพูดว่า “รู้ใช่ไหม? ผมก็เคยเป็นนักมวยคนหนึ่ง แต่ผมไม่เคยเห็นคนแข็งแกร่งขนาดนี้มาก่อน…เขาควรอยู่ที่สังเวียนมวยของผมเพื่อเป็นสุดยอดนักมวยตลอดไป!”

“คุณคิดจะให้อันทอนรับใช้คุณ?” นิคิตะอดร้องอย่างตกใจไม่ได้

แอนดริวพูดเสียงเรียบเฉย “เขาใกล้จะมาแล้ว”

ตอนนี้เอง เสียงเคาะประตูก็ดังมาจากประตูของห้องใต้ดินนี้ แอนดริวยิ้มทันทีพร้อมพูดว่า “ดูสิ เหมือนจะมาแล้ว!”

แอนดริวเปิดประตูออก ไม่สนใจสีหน้าที่ดูย่ำแย่ของนิคิตะ กำลังมองดูลูกน้องแล้วชิงพูดก่อนว่า “ลูกค้าของพวกเรา มาถึงหรือยัง?”

“บอส…ข้างบนมีลูกค้าคนหนึ่งมา เขาชนะไปต่อเนื่องยี่สิบห้ารอบแล้ว!”

หน้าของแอนดริวถอดสีทันที