สมาคมแลกเปลี่ยนทราฟฟอร์ด - บทที่ 47 หยุดหายใจ
เรื่องที่เยฟิมกังวลที่สุดได้เกิดขึ้นแล้ว แถมยังเกิดขึ้นในวันเดียวกันอีก ฉับพลันเขาก็รู้สึกเหมือนติดกับเข้าเสียแล้ว
นับตั้งแต่เขาถูกเปิดเผยตัวตนที่คฤหาสน์ เขาก็รู้สึกไม่สงบมาโดยตลอด
และตอนนี้ เมื่อรถตำรวจคันหนึ่งมาถึงด้านล่างตึก ความรู้สึกแบบนี้ก็เพิ่มถึงขีดสุดในชั่วพริบตา
“ได้บอกไหมว่าเรื่องอะไร?”
“ไม่ได้บอกครับ” ลูกน้องรีบพูดอย่างรวดเร็ว “เขาแค่แสดงบัตรประจำตัวเจ้าหน้าที่ หลังจากนั้นก็บอกว่ามีเรื่องสำคัญอยากพบท่านครับ แต่ผมเห็นท่าทางดูเขารีบร้อนมากนะครับ”
เยฟิมบ่นพึมพำอยู่ครู่หนึ่ง ถึงได้พยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ให้เขารอฉันอยู่ข้างล่าง ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจะลงไป”
“เข้าใจแล้วครับ”
ลูกน้องพยักหน้าเล็กน้อย เรื่องที่เขาต้องทำมีเยอะ ไม่ใช่แค่ทักทายเล็กๆ น้อยๆ กับตำรวจที่อยู่ข้างล่าง แต่ยังต้องจัดการเก็บกวาดสิ่งของที่ไม่ควรอยู่ที่นี่ให้เรียบร้อย
…
“ฮ่าๆๆ ขอโทษด้วยครับ ผมกำลังอาบน้ำอยู่ เพราะผมชินกับการเข้านอนตรงเวลาหลังสี่ทุ่ม ทำให้คุณต้องรอนานเลย”
เยฟิมซึ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าทั้งชุดเรียบร้อยแล้วเดินลงมาจากชั้นบน เขามองพิจารณาตำรวจตรงหน้าครู่หนึ่ง ลูกน้องบอกว่าได้ตรวจสอบบัตรประจำตัวเจ้าหน้าที่แล้ว นั่นก็แสดงว่าเป็นตำรวจจริง
“สวัสดีครับคุณเยฟิม ผมวิคเตอร์ มารบกวนคุณซะดึกเลย” วิคเตอร์พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนเข้ามาประชิดตัวเยฟิม
แต่บอดี้การ์ดข้างกายเยฟิมกลับยื่นมือมาขวางไว้ แล้วพูดอย่างเฉยเมยว่า “คุณวิคเตอร์ครับ มีอะไรค่อยๆ พูดดีกว่านะครับ”
วิคเตอร์ที่ถูกขวางไว้พูดอย่างใจเย็นว่า “คุณเยฟิม ผมขอคุยกับคุณเป็นการส่วนตัวหน่อยได้ไหมครับ…ผมคิดว่าคุณคงไม่ปฏิเสธผม”
“งั้นเหรอ?” เยฟิมพูดอย่างเฉยเมย “ถ้าผมไปบอกเจ้านายของพวกคุณ ว่ามีลูกน้องของเขาคนหนึ่งมารบกวนผมถึงบ้านดึกๆ ดื่นๆ ผมคิดว่าเขาจะไม่ปฏิเสธคำร้องเรียนของผมเช่นกัน”
วิคเตอร์กลับยิ้มแล้วลดเสียงบอกว่า “ได้ยินว่าวันนี้คุณเยฟิมซื้อของที่เหมือนกับอันนั้นมา ใช่หรือเปล่าครับ?”
เยฟิมหรี่ตาลงทันที เขาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนโบกมือพลางพูดว่า “พวกแกออกไปก่อน ฉันกับคุณวิคเตอร์มีเรื่องต้องคุยกัน”
เยฟิมเห็นลูกน้องเดินออกไป จนในห้องเหลือแค่เขากับวิคเตอร์สองคน ถึงค่อยๆ นั่งลง แล้วพูดอย่างใจเย็น “เมื่อกี้จ่าวิคเตอร์พูดว่าอะไรนะครับ? เหมือนผมจะได้ยินไม่ค่อยถนัด”
วิคเตอร์เผยรอยยิ้มน้อยๆ แล้วเดินมาตรงหน้าเยฟิมอีกครั้ง ก่อนล้วงโทรศัพท์ออกมาวางลงบนโต๊ะ ตรงหน้าเยฟิม
“ผมคิดว่า คุณเยฟิมต้องสนใจเนื้อหาในคลิปนี้แน่ๆ ครับ”
“อ้อ งั้นเหรอ?” เยฟิมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วกดเล่นคลิป
สีหน้าของเขาดูแย่ลงเรื่อยๆ ตามคลิปที่เปิด ยังไม่ทันดูคลิปวิดีโอนี้จบก็หยุดเล่นคลิป
เขาวางโทรศัพท์มือถือลง เงยหน้าขึ้นมองวิคเตอร์ที่ยืนอยู่ พร้อมกับใช้นิ้วมือเคาะที่ราวบันไดช้าๆ
เนิ่นนาน
เยฟิมถึงได้เปิดปากพูดทันที “คุณคิดจะทำอะไร?”
วิคเตอร์ตอบช้าๆ ว่า “นี่ลูกน้องที่เป็นเพื่อนร่วมงานผมคนหนึ่งส่งมาให้ ผมคิดว่าเขาหวังจะสร้างความดีความชอบ…ถึงยังไงคลิปวิดีโอนี้ก็ชี้ชัด ว่าคุณเยฟิมซื้อภาพของพิพิธภัณฑ์ที่ถูกขโมยไปกลับมา…พวกเรามีเหตุผลที่จะเชื่อทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ ตอนนี้ภาพอยู่ในมือของคุณเยฟิม แต่ผมยังเก็บคลิปนี้ไว้ที่ผม ตอนนี้นอกจากผมแล้ว ยังไม่มีใครรู้”
เยฟิมพูดอย่างเฉยเมยว่า “คุณส่งมันให้ผู้บังคับบัญชาของคุณไม่ดีกว่าเหรอ? นี่เป็นผลงานชิ้นใหญ่เลยไม่ใช่เหรอ?”
วิคเตอร์ยักไหล่แล้วพูดว่า “ไม่ทราบว่าคุณเยฟิมเคยรู้หรือเปล่าว่านักสืบที่กำลังรวบรวมข้อมูลอย่างผมนี่ เงินเดือนปีหนึ่งได้เท่าไร? และด้วยตำแหน่งผมในตอนนี้ ถ้าเลื่อนตำแหน่งไปอีกขั้น รายได้ปีหนึ่งจะได้อีกเท่าไร? แล้วระดับหัวหน้าล่ะ? จะได้อีกเท่าไร?”
เยฟิมพูดเนิบๆ ว่า “คุณรู้หรือเปล่า ว่าผมกับหัวหน้าของพวกคุณรู้จักกันมานานแค่ไหนแล้ว”
วิคเตอร์ยิ้มแล้วพูดว่า “ดูเหมือนว่านักธุรกิจใหญ่อย่างคุณนี่รู้จักคนมากมาย เพียงแต่เพราะเมื่อก่อนคลิปอันธพาลที่อัพขึ้นเว็บโซเชียลVK พัวพันถึงหลายฝ่าย ผมคิดว่าช่วงเวลาหนึ่งในอนาคต คนมอสโกส่วนใหญ่จะแยกแยะได้ชัดเจน…คุณเยฟิมรู้ไหมว่าผมทำงานมากี่ปีแล้ว? ยี่สิบสามปี ผมยังเคยได้รับเหรียญอเล็กซานเดอร์กษัตริย์แห่งเนวาจากมือท่านประธานาธิบดีเลยนะ”
วิคเตอร์พูดอย่างมั่นใจมาก “ผมเชื่อว่าคำพูดของผมยังพอมีน้ำหนักอยู่บ้าง และผมก็ไม่คิดว่าหัวหน้าของผมจะทำให้ผมหลุดจากตำแหน่งในตอนนี้ได้เหมือนกัน”
เยฟิมพูดอย่างเฉยเมยว่า “มั่นใจก็เป็นเรื่องดี อีกอย่างคุณมาหาผมคนเดียว ความกล้าหาญแบบนี้คู่ควรให้ผมนับถือเสียจริง…ไม่เลวๆ ผมชอบร่วมงานกับคนกล้าหาญ คลิปนี้ผมซื้อไว้ก็แล้วกัน บอกราคาที่คุณพอใจมา”
วิคเตอร์กลับพูดว่า “คุณเยฟิมคิดว่า เพียงแค่ซื้อคลิปวิดีโอนี้ก็จะจบเรื่องแล้วเหรอครับ?”
“คุณคิดจะพูดอะไร?”
วิคเตอร์ตอบ “ผมไม่เชื่อหรอกว่า ลูกน้องของผมที่เพิ่งเรียนจบมาไม่นานจะหาคลิปวิดีโอนี้มาได้ คุณเยฟิม ช่วงนี้คุณไปทำให้ใครไม่พอใจหรือเปล่าครับ?”
เยฟิมลุกขึ้นยืน “คุณวิคเตอร์ ขอบคุณคุณมากที่นำข่าวนี้มาบอกผม แต่ว่าผมเป็นนักธุรกิจคนหนึ่ง ผมชอบวิธีพูดคุยแบบตรงไปตรงมา”
วิคเตอร์พูดอย่างเฉยเมยว่า “หัวหน้าของพวกเราไม่ได้ใสสะอาดอะไร เขาอาจจะหลุดจากตำแหน่งได้ตลอดเวลา ผมคิดว่าคุณเยฟิมน่าจะยิ่งต้องการความมั่นคง และยิ่งต้องการพรรคพวกรุ่นใหม่สักหน่อยนะครับ”
“นี่ก็คือจุดประสงค์ที่คุณต้องการ?” เยฟิมหรี่ตา
“ผมเป็นคนที่เคยได้รับเหรียญอเล็กซานเดอร์กษัตริย์แห่งเนวา กลับได้แต่ติดแหง็กอยู่ในสำนักงานเล็กๆ เท่านั้น คุณเยฟิมไม่คิดว่ามันน่าเสียดายไปหน่อยเหรอครับ?” วิคเตอร์เขยิบเข้าไปใกล้ๆ เยฟิม พร้อมกัยลดเสียงต่ำลงบอกว่า “มีคนคิดอยากจัดการคุณเยฟิม ผมคิดว่าคุณเยฟิมก็ต้องการผู้ช่วยอีกเหมือนกัน ไม่ใช่เหรอครับ?”
“ทำไมผมต้องเชื่อคุณด้วยล่ะ?” เยฟิมยิ้มเฝื่อน
วิคเตอร์ยักไหล่ “เวลาจะพิสูจน์ผมเอง สถานการณ์ของหัวหน้าพวกเราในช่วงนี้ไม่ดีเลย บางทีคงรักษาตำแหน่งนี้ได้อีกไม่นานแล้ว…สรุปก็คือ รู้ไว้ว่าคลิปนี้จะอยู่ในมือผมเท่านั้น แต่ผมคิดว่าถ้าคนที่ส่งคลิปเผยแพร่ออกมาไม่ได้ข่าวคราวอะไรจากพวกเรา เขาอาจจะทำอะไรบางอย่าง นี่นามบัตรของผมครับ ถ้าคุณเยฟิมต้องการอะไร ติดต่อผมได้นะครับ”
เยฟิมเห็นวิคเตอร์เก็บโทรศัพท์คืน แล้วเดินไปทางประตู ก่อนที่เขาจะเปิดประตู เยฟิมก็รีบเรียกไว้ทันที “เดี๋ยวก่อน”
“ยังมีเรื่องอะไรอีกเหรอครับ?”
เยฟิมล้วงเช็คออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เซ็นชื่อตัวเองแล้วฉีกเช็คที่ไม่ได้เขียนจำนวนเงินออกมา “เขียนจำนวนที่คุณคิดว่าดูดีที่สุด ผมก็ไม่อยากให้คุณมาเสียเที่ยวเหมือนกัน”
วิคเตอร์ยื่นมือออกมารับเช็คใบนี้ แล้วชูขึ้นพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น ผมจะรอโทรศัพท์จากคุณก็แล้วกันนะครับ”
…
“ท่านครับ เมื่อกี้นี้ไอ้ตำรวจเน่านั่นพูดอะไรเหรอครับ?”
ลูกน้องคนสนิทกลับมาแล้ว เขาเห็นเยฟิมอยู่ในห้วงความคิดจึงเอ่ยปากถาม
เยฟิมเล่าให้ฟังง่ายๆ รอบหนึ่ง ลูกน้องคนสนิทจึงขมวดคิ้วพลางพูดว่า “ท่านครับ ดูแล้วตระกูลดีคาปี้จงใจตั้งตัวเป็นศัตรูกับท่านนครับ เพียงแต่พวกเขานึกไม่ถึงว่าจะมาติดคาอยู่ในมือวิคเตอร์…เจ้าหมอนี่ก็เป็นคนทะเยอทะยานเหมือนกัน ดูท่าเขาคงต้องการทั้งเงินและอำนาจเลยนะครับ”
แต่เยฟิมกลับถามทันที “แกคิดว่าวิคเตอร์คนนี้จะมีปัญหาไหม?”
ลูกน้องคนสนิทคิดแล้วจึงพูดว่า “แต่เขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะเอาหลักฐานสำคัญขนาดนี้มาพบนายท่านโดยตรง นี่เป็นเรื่องที่ฝ่าฝืนบันทึกหน่วยงาน ถ้าเขาคิดว่านี่เป็นโอกาสให้ตัวเองมีหน้าที่การงานดี ผมคิดว่าเขาอาจจะเป็นอันตรายได้ครับ ในความคิดเห็นของผม คนที่คว้าเหรียญอเล็กซานเดอร์กษัตริย์แห่งเจเนวามาได้ แต่กลับไม่ได้รับความเป็นธรรม แล้วให้ติดอยู่ในกองบังคับการสืบสวนสอบสวนเล็กๆ แห่งหนึ่ง ก็ออกจะน่าเสียดายอยู่จริงๆ ครับ”
เยฟิมเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพูดขึ้นทันทีว่า “จัดการของเรียบร้อยแล้ว?”
“ห่อขยะใส่ถุงแล้วก็ใช้รถขยะขนไปแล้วครับ” ลูกน้องคนสนิทมองเวลาตรงนาฬิกาข้อมือ เขาพูดเสียงเรียบเฉยว่า “คงใกล้จะเผาทิ้งแล้วครับ”
เยฟิมพยักหน้าแล้วค่อยๆ พูดว่า “จองตั๋วเครื่องบินไปอิตาลีสัปดาห์หน้าให้ฉันใบหนึ่ง เอาเวลาไหนก็ได้”
…
…
“เก้าโมงห้านาที คุณแอนนาเข้าไปในคอนโด”
“เก้าโมงสิบเก้านาที คุณวิคเตอร์ก็มาถึงคอนโดของเยฟิม”
“เก้าโมงสามสิบเอ็ดนาที มีคนทิ้งถุงสีดำใบใหญ่บนรถถังขยะ”
“เก้าโมงห้าสิบนาที วิคเตอร์ออกมาจากคอนโด”
“สิบเอ็ดโมงสี่สิบนาที คุณแอนนายังไม่ออกมา…ท่านครับ ผมคิดว่าถุงใหญ่ใบนั้นบนรถขยะนี่ น่าจะเป็น…”
ยูริโบกมือให้ชายที่นั่งอยู่ข้างคนขับรถหยุดพูด แล้วเปิดกระจกหน้าต่างรถมองดูรถขยะคันหนึ่งที่จอดชิดริมข้างทางอยู่ไกลๆ
ชายในชุดพนักงานเก็บขยะสองคนขนถุงใบใหญ่สีดำลงมา อาศัยช่วงกลางคืนที่ไม่มีผู้คน ราดน้ำมันเบนซินเผาจนไม่เหลือซาก
เขามองเปลวไฟที่ลุกท่วมถุงทั้งใบ…มองเถ้าธุลี ในที่สุดถึงได้ค่อยๆ หลับตาลง
สุดท้ายเขาก็พูดขึ้นมาประโยคหนึ่ง “ออกรถ”
รถลีมูซีนสีดำคันนี้แล่นออกจากถนนใหญ่ รถขนขยะซึ่งจอดเทียบริมทางก็ค่อยๆ ขับแล่นออกไป หลังจากนั้น ลมแรงก็พัดเถ้าธุลีปลิวกระจาย
บางทีกว่าจะถึงวันพรุ่งนี้ก็คงไม่เหลือร่องรอยแล้ว
…
…
เสียง
“…ต่อมาดำเนินการขุดคลองสายหนึ่ง เพื่อรวมแม่น้ำมอสโกและแม่น้ำวอลกาเข้าด้วยกัน ทำให้ที่นี่เชื่อมต่ออ่าวต่างๆ รวมทั้งหมดห้าแห่ง ด้วยเหตุนี้การขนส่งทางแม่น้ำจะยิ่งพัฒนาไปมากยิ่งขึ้น”
“ห้าแห่งเหรอ?”
“ใช่ครับ นายท่าน แยกเป็นทะเลดำ ทะเลขาว ทะเลแคสเปียน ทะเลบอลติกรวมทั้งทะเลอะซอฟ”
“เฮ้อ” ถอนหายใจราวกับปลง พูดอย่างอ่อนโยนราวกับยิ้มอยู่ “ดูท่าฉันคงไม่ต้องใช้พวกเว็บค้นหาอะไรแบบนั้นแล้ว…”
เธอได้ยินเสียง
เสียงชายหนุ่ม และเสียงผู้หญิง เหมือนกำลังพูดคุยกันอยู่
เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้น สิ่งที่เห็นมีเพียงความมืดมิดและอากาศร้อนอบอ้าว เหมือนว่าเธอถูกกักขังอยู่ในห้องแคบๆ ห้องหนึ่ง
เธอพยายามดิ้นรนอยู่หลายครั้ง ในที่สุดก็หาทางออกมาจากสถานที่คับแคบแห่งนี้ได้ ด้วยการรูดซิปเส้นหนึ่งออก
พอเธอรูดซิปเปิดสุดแล้ว ก็ดิ้นหลุดออกมาจากในถุงดำใบใหญ่ พร้อมกับสูดอากาศสดชื่น
ริมแม่น้ำ แสงไฟยามค่ำคืนกะพริบระยิบระยับในมอสโก สะท้อนอยู่บนผิวแม่น้ำราวกับลำธารดวงดาว ชายหญิงคู่หนึ่งกำลังชี้ที่ฝั่งแม่น้ำ พูดคุยกระซิบกระซาบกัน
เธอจำได้ว่า เธอน่าจะเคยเห็นลักษณะของคนสองคนนี้มาก่อน
ช่วงเวลาที่หยุดหายใจ
เหมือนเธอได้ยินเสียงชายคนนี้เหมือนกัน
คุณลูกค้า คุณต้องการอะไรไหมครับ?
เธอคือ แอนนา
YOU MAY ALSO LIKE
