สมาคมแลกเปลี่ยนทราฟฟอร์ด - บทที่ 50 ของแท้ของปลอม

วิคเตอร์ไม่ได้รีบร้อนตอบรับ เขาไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงพูดว่า “แต่แบบนี้ เกรงว่าคุณคงไม่มีทางเอาค่าเสียหายของตัวเองกลับมาได้”

สิ่งที่เขาพูดย่อมหมายถึงเรื่องที่เยฟิมไปตกลงซื้อขายในราคาสูงเสียดฟ้า

เยฟิมหัวเราะเยาะพลางพูดว่า “นี่เป็นเพียงก้าวแรกเท่านั้น ผมมีแผนต่อไปรออยู่แล้ว”

วิคเตอร์พูดช้าๆ ว่า “เจตนาที่แท้จริงของคุณเยฟิม คงไม่ใช่แค่แก้แค้นทายาทตระกูลดีคาปี้เพียงอย่างเดียวสินะครับ”

เยฟิมโอบบ่าวิคเตอร์อย่างสนิทสนม แล้วพาเขาเดินมาตรงหน้าผนังกระจกใสที่อยู่ในชั้นนี้ เขากำลังมองดูวิวข้างนอกด้วยท่าทางโอหัง

เขาใช้น้ำเสียงอย่างผู้ประสบความสำเร็จ ยิ้มอย่างมั่นใจพลางพูดว่า “บนโลกใบนี้ ไม่มีเรื่องที่ทำไม่ได้ จะมีก็แต่เรื่องที่คุณคิดไม่ถึงเท่านั้นเอง ทำไมคนเก่งส่วนใหญ่บนโลกใบนี้ถึงไม่ประสบความสำเร็จไปชั่วชีวิต? นั่นก็เพราะพวกเขาคิดไม่ถึง หรือไม่กล้าคิด และไม่กล้าทำอย่างคุณ…”

เขามองวิคเตอร์ “หลายปีผ่านมานี้ ทำไมคุณถึงยังเป็นได้แค่หัวหน้าตำรวจสืบสวนตำแหน่งเล็กๆ อยู่ล่ะ? คุณมีความสามารถมากพอ และแน่นอนว่าคุณมีสิทธิ์จะโลภมาก และทำได้ด้วย! อีกทั้งยังมีการสนับสนุนจากผมอีก ชีวิตของคุณหลังจากนี้จะต้องสดใสแน่นอน”

วิคเตอร์ยิ้มขอบคุณ

เขายื่นมือออกไปทางเยฟิม พลางพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น หลังจากนี้ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”

“ฮ่าๆ!ผมชอบคนตรงไปตรงมาแบบนี้แหละ!” เยฟิมจับมือวิคเตอร์

เขาดีใจที่สองคนมีความเห็นตรงกันแบบนี้ ส่วนวิคเตอร์จะทำในสิ่งที่เขารอคอยได้มากน้อยแค่ไหนกันแน่นั้น…จะได้มากน้อยแค่ไหนก็ไม่เป็นไร หากเกิดความขัดแย้ง งั้นก็แค่เปลี่ยนเป็นอีกอย่าง

ก็เหมือนอย่างหัวหน้าสถานีตำรวจสหายเก่าแก่ของเขา ที่กำลังลำบากในงานราชการช่วงนี้

เพียงแต่เขากลับต้องแข็งทื่อกับการกระทำของวิคเตอร์ตอนนี้…เพราะกุญแจมืออันหนึ่งได้ใส่อยู่บนข้อมือของเขาแล้ว

วินาทีที่จับมือนั้น วิคเตอร์ก็ล้วงกุญแจมือมาจากทางด้านหลังทันที ก่อนใส่กุญแจมือเขาเบาๆ

และล็อกกุญแจมือช้าๆ

…

“คุณ…คุณทำอะไร?” เยฟิมขมวดคิ้ว

วิคเตอร์พูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “คุณเยฟิม ตอนนี้ผมกำลังจับกุมคุณอย่างเป็นทางการ เพราะคุณต้องสงสัยว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับการซื้อขายสมบัติของชาติกันเองและครอบครองสมบัติของชาติอย่างผิดกฎหมาย รวมทั้งต้องสงสัยว่าติดสินบนเจ้าหน้าที่ตำรวจ แล้วผมก็ยังสงสัยว่าคุณอาจทำธุรกิจผิดกฎหมายอีกด้วย อ้อ ใช่แล้ว คุณก็เพิ่งให้ผมดูหลักฐานไปเมื่อกี้นี้เอง ใช่ไหมครับ”

รอยยิ้มที่ค้างคลายหายไปทันที

เยฟิมเบิกตาโพลง…แต่เขาก็รีบกลั้นความโกรธเอาไว้ แล้วพูดอย่างเฉยชาว่า “คิดไม่ถึงว่าผมจะถูกการแสดงลวงโลกหลอกเอาได้แบบนี้ แต่ว่า คุณคิดจริงๆ เหรอว่าจัดการผมได้แล้ว?”

“นี่ไม่ใช่เรื่องที่ผมต้องตัดสินใจ” วิคเตอร์พูดด้วยแววตาไร้ความรู้สึก “นี่เป็นเรื่องของศาล สิ่งที่ผมทำก็แค่จับกุมผู้กระทำความผิดเมื่อมีหลักฐานเท่านั้นเอง”

“ผู้กระทำความผิด” เยฟิมพูดอย่างเหยียดหยาม เขาส่ายหน้าพูดเชิงหยอกล้อว่า “แต่คุณอย่าลืมไปล่ะว่า ที่ที่คุณกำลังยืนอยู่ตอนนี้เป็นของใคร…คุณจะออกไปจากที่แห่งนี้ได้หรือเปล่าก็ยังไม่แน่เลย”

วิคเตอร์ใส่กุญแจมืออีกข้างมาที่ข้อมือตนเองด้วยเหมือนกัน เขายักไหล่แล้วพูดว่า “ผมคิดว่าลูกน้องของคุณน่าจะไม่กล้าทำอะไรผมหรอก”

เขาล้วงโทรศัพท์ออกมา “ฉันเอง รีบพาทีมมา ที่อยู่คือ…อืม ก็บอกว่าฉันหาภาพ ‘สุภาพสตรีนิรนาม’ เจอแล้วไง แล้วยังจับผู้ต้องหามาได้ด้วย”

วิคเตอร์มองดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือ “น่าจะประมาณสิบกว่านาที…คุณเยฟิมครับ พวกเราควรดื่มเหล้าที่คุณประมูลได้เมื่อปีที่แล้วให้หมดดีหรือเปล่าครับ? เพื่อฉลองที่คุณติดกับดัก?”

เยฟิมกลับส่งเสียงคำรามทุ้มต่ำ แล้วออกแรงดึงแขนตัวเอง

รูปร่างของเขาถือว่าสูงใหญ่ พละกำลังยิ่งมหาศาลจนไม่อาจคาดเดาได้ ระหว่างที่ดึงแขนขึ้นนี้ก็ทำเอาวิคเตอร์ลุกขึ้นยืนโงนเงนไปทั้งตัวเลยทีเดียว

วิคเตอร์ตกใจมาก เขาไม่เคยคิดว่าคนพุงโย้คนนี้จะมีแรงมากขนาดนี้ นี่เป็นวินาทีที่ตัวเขาถูกมือสองข้างของเยฟิมรัดไว้แน่น

“ตำรวจสืบสวนเล็กๆ คนหนึ่งอย่างคุณ ผมไม่ถือสาที่คุณขู่ผม แต่ยังให้โอกาสคุณร่วมมือกับผม คาดไม่ถึงว่าคุณจะทิ้งมันไป!!”

วิคเตอร์รู้สึกว่าสองแขนของตนเองถูกเยฟิมบีบแน่นจนแทบจะหัก…ตัวของเจ้าหมอนี่ไม่ใช่ไขมันเละๆ นิ่มๆ แต่เป็นกล้ามเนื้อที่ถือว่าแข็งแรงเลยทีเดียว

“ผมยังจะเพิ่มความผิดคุณอีกหนึ่งกระทง นั่นก็คือทำร้ายเจ้าพนักงานขณะปฏิบัติหน้าที่! วิคเตอร์ดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง แต่กลับไม่อาจดิ้นหลุดออกมาได้

เขาโดนรัดอย่างรุนแรง จนเริ่มหายใจลำบากขึ้น!

เพล้ง!

ผนังกระจกแตกกระจายในชั่วพริบตา แล้วร่างหนึ่งก็พุ่งเข้ามาในห้องนี้จากท้องฟ้ายามราตรี

กระจกแตกเป็นเสี่ยงๆ กระจายอยู่บนพื้น ตอนนี้เยฟิมรัดตัววิคเตอร์ไว้ด้วยสีหน้าเหี้ยมโหด และที่เห็นตรงหน้าก็คือผู้หญิง…สวมหน้ากากตัวตลกและชุดหนังสีดำ!

เสียงพูดที่ดังผ่านเครื่องแปลงเสียงออกมาพูดว่า “อ้อ คุณเชิญต่อเลย ไม่ต้องสนใจฉัน ฉันแค่มาเอาของนิดหน่อย”

พูดจบสาวที่สวมหน้ากากตัวตลกคนนี้ก็พุ่งพรวดไปตรงหน้าภาพวาดบนโต๊ะ แล้วใช้มือหนึ่งโฉบขึ้นมาอย่างรวดเร็ว!

“แกกล้าเหรอ!”

เยฟิมถลึงตาใส่ด้วยความโกรธ แล้วตัดสินใจปล่อยตัววิคเตอร์ ก่อนพุ่งเข้ามาทางหญิงสาวคนนี้ แต่ถึงแม้เขาจะมีพละกำลังมหาศาล แต่ด้วยร่างกายที่ใหญ่โต จึงทำให้เขาดูงุ่มง่ามไปมาก

“เป็นครั้งแรกที่แทบไม่ได้ใช้ฝีมือเลยแฮะ” เธอส่ายหน้า “ก็แค่ขโมยไปเอง”

เธอส่ายหน้าอย่างไม่แยแส ก่อนล้วงท่อโลหะหนาเท่านิ้วแท่งหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเป้ที่ห้อยอยู่ตรงช่วงเอว ก่อนจะโยนทิ้งไปบนพื้น

ปลายท่อโลหะทั้งสองด้านยื่นออกมา แล้วปล่อยหมอกสีขาวจำนวนมากออกมาอย่างรวดเร็ว!

“อ๊า!!!”

เยฟิมยังคงแผดเสียงคำราม ทำได้แค่พุ่งออกมาจากวงล้อมของหมอกควันพวกนี้ แต่ก็ไม่ทัน เขาได้แต่มองหญิงสาวลึกลับคนนี้เอาภาพนั่นหนีไปทางหน้าต่างที่แตกเท่านั้น โดยไม่สามารถหยุดเธอไว้ได้!

เขารีบวิ่งไปที่ขอบหน้าต่าง ก็เห็นหญิงสาวคนนี้โหนตัวลงไปตามสลิงเชือก จนลงมาถึงพื้นดินในที่สุด หลังจากมองดูยัยคนนี้ลงถึงพื้นแล้วยังโบกมือยั่วโมโหเขา เขาก็คว้าเชือกเส้นนั้นขึ้นมาด้วยความโกรธแค้น ดึงแรงๆ อยู่หลายครั้ง

“อ๊าก!! อ๊าก!!! อ๊าก!!!!!!”

มีเพียงแผดเสียงร้องแบบนี้เท่านั้น ถึงจะระบายความโกรธแค้นภายในใจของเขาได้

“ท่านครับ!”

ในที่สุดลูกน้องของเขาก็พุ่งเข้ามา แล้วยื่นมือไปปัดควันหนาๆ พวกนั้นออก จนเดินมาถึงตรงหน้าเขา ลูกน้องคนสนิทกำลังมองวิคเตอร์ที่ล้มกองอยู่บนพื้น

ดูเหมือนว่าเขาจะสลบไปแล้ว

เพียงแต่ข้อมือเขากับเยฟิมยังคงถูกล็อกกุญแจไว้ด้วยกัน

ลูกน้องคนสนิทจึงได้แต่ถามอย่างร้อนใจว่า “นี่…เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ครับ?”

“F&C” เยฟิมกำหมัดชกไปบนกระจกบานหนึ่งข้างๆ ตัวอย่างแรง “F&C ตัวจริงมาแล้ว!ไอ้ตัวตลกน่าตายนี่มันขโมยรูปของฉันไปแล้ว!!”

“ท่านครับ นี่…” ลูกน้องคนสนิทขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “นี่มันภาพปลอมที่ท่านจะใช้ใส่ร้ายตระกูลดีคาปี้ไม่ใช่เหรอครับ? ขโมยไปก็ช่างเถอะครับ ขอแค่ท่านปลอดภัยก็พอ”

“ไอ้โง่!”

เยฟิมกัดฟันพูด “แกคิดว่าภาพปลอมภาพเดียวจะกำจัดพวกมันได้เหรอ? พวกมันไม่ตายแค่เพราะของปลอมนั่นหรอก ซื้อมาใช้ตกแต่งบ้านไม่ได้หรือไง? กฎหมายบัญญัติว่าไม่อนุญาตให้ครอบครองของเลียนแบบภาพ ‘สุภาพสตรีนิรนาม’ งั้นเหรอ? ถ้าฉันไม่เอาภาพของจริงที่ซ่อนไว้ออกมาโชว์ แล้วจะจัดการมันให้อยู่หมัดได้ยังไง! สุดท้ายแล้วภาพนี้ก็จะถูกส่งคืนให้แกลเลอรีอยู่ดี แต่ฉันก็มีวิธีเอามันออกมา!”

“นี่…” ลูกน้องเครียดเหงื่อท่วมทันที

“ไปตามจับตัวตลกคนนี้มาให้ฉัน!” เยฟิมพูดอย่างโกรธแค้น “ต่อให้พลิกทั้งเมืองหาก็ต้องหาผู้หญิงคนนี้ให้พบ! ฉันจะให้มันตายทั้งเป็นนี่แหละ!!”

“พวกแก รีบไปตามจับตัวตลกนั่นซะ!” ลูกน้องคนสนิทรีบสั่งลูกน้องเสียงดังทันที

ลูกน้องกลุ่มหนึ่งรีบพุ่งลงลิฟต์ไปทันที

“ท่านครับ แล้วจะจัดการกับวิคเตอร์คนนี้ยังไงดีครับ?” เยฟิมขมวดคิ้ว มองวิคเตอร์ที่สลบไป ทำเสียงเหอะแล้วพูดว่า “กำจัดทิ้งซะ…แล้วก็เตรียมรถด้วย ฉันจะไปสนามบิน!”

“ตอนนี้เหรอครับ?”

เยฟิมพยักหน้าเล็กน้อย “ฉันไม่มั่นใจว่าเจ้าวิคเตอร์ยังมีแผนอื่นอีกหรือเปล่า แต่คนปล่อยคลิปต้องเป็นตระกูลดีคาปี้แน่ๆ สองวันมานี้พวกมันยังไม่ยอมเคลื่อนไหว ไม่รู้ว่ากำลังวางแผนอะไรอยู่หรือเปล่า งานประมูลวันนั้นมีคนเห็นฉันเยอะเกินไป ฉันต้องไปหลบที่ต่างประเทศชั่วคราว แบบนั้นฉันก็มีพื้นที่ว่างให้ระวังตัวมากยิ่งขึ้น เผื่อเกิดเรื่องอะไรขึ้น ตัวฉันอยู่ต่างประเทศก็ทำอะไรฉันไม่ได้!”

ลูกน้องพูดด้วยสีหน้าลำบากใจว่า “แต่ท่านครับ ผมเกรงว่าคืนนี้ท่านคงจะไปไม่ได้แล้วครับ”

“ทำไม?” เยฟิมอึ้งไปแล้วพูดว่า “ฉันบอกแกให้จองตั๋วเครื่องบินทั้งสัปดาห์นี้ให้หมดไม่ใช่เหรอ?”

“ขอโทษครับท่าน ผมยังไม่ได้จอง” ลูกน้องพูดช้าๆ

เยฟิมหันมามอง ลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่างทำให้ใจของเขาเต้นรัว

และในตอนนี้เอง โทรศัพท์ของลูกน้องก็ดังขึ้น “อืม รู้แล้ว…พาพวกเขาขึ้นมาเถอะ…อืม เป็นคำสั่งของท่าน”

“แกปล่อยให้ใครขึ้นมา?” เยฟิมพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบายใจ

ลูกน้องพูดอย่างเฉยเมยว่า “ตำรวจครับ”

เขามองวิคเตอร์ที่อยู่บนพื้นแวบหนึ่ง “ผมคิดว่า น่าจะเป็นคนที่จ่าวิคเตอร์คนนี้เรียกมานะครับ”

“แกหักหลังฉัน?!”

ลูกน้องโบกมือพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้น “ขอโทษครับท่าน ผมแค่หวังว่าเงินเดือนจะเพิ่มขึ้นบ้าง อีกอย่างผมก็เบื่อมากเลยครับ…เบื่อที่จะต้องมาคอยเฝ้าหน้าประตูลิฟต์ และทำงานเหมือนพนักงานตรวจรักษาความปลอดภัยในสนามบินตลอด”

…

…

หลังจากลงถึงพื้นแล้ว ก็ไม่ได้วิ่งไปไหนไกล เธอซึ่งสวมหน้ากากตัวตลกอยู่วิ่งออกมาจากบริเวณตึกสูงนี้ได้อย่างรวดเร็ว

ในตรอกของถนนสายนี้ เธอกำลังพิจารณาภาพดังที่ในที่สุดก็ตกมาถึงมือของ ‘F&C’ อย่างสง่าผ่าเผย

แต่ว่าเธอก็ไม่ได้มองดูอย่างละเอียด รีบถอดกรอบภาพทิ้งไป แล้วหยิบภาพวาดข้างในมาม้วน ก่อนยัดลงไปในกระบอกใส่ภาพวาดอันหนึ่ง

ตอนนี้เธอเอียงหัวฟังเสียงที่ดังออกมาจากหูฟัง “เวร่า คนของเยฟิมใกล้จะหาตัวคุณเจอแล้วนะ!”

“หืม? ที่จริงก็พอมีความสามารถอยู่นี่ ฝีมือไม่เลวเลย ตามมาทันแล้วงั้นเหรอ” เวร่าถอดหน้ากากออกแล้วยิ้มเล็กน้อย

เธอเดินลึกเข้าไปในซอยเล็กๆ นี้ พลางยิ้มแล้วพูดว่า “นายเตรียมกลับมาเก็บของ ฉันจะไปแกล้งพวกนี้เล่นสักหน่อย”

เธอเดินมาถึงส่วนลึกของซอยนี้แล้ว หลังจากนั้นก็โยนกระบอกใส่ภาพวาดไปข้างๆ ถังขยะ ซึ่งอีกข้างของถังขยะก็มีวัตถุขนาดใหญ่ที่คลุมด้วยผ้าสีดำผืนหนึ่ง!

เวร่าผิวปาก ก่อนดึงผ้าสีดำออก หลังจากนั้นก็พลิกตัวขึ้นไปนั่งคร่อมบนมอเตอร์ไซค์คันใหญ่มหึมาคันนี้!

บรื๊น เสียงคำรามดังขึ้นทันที

เธอขี่มันพุ่งทะยานออกไปจากตรอกนี้!

มันเป็น ดอจ โทมาฮอก* สีดำ!

…

ดอจ โทมาฮอกสีดำห้อตะบึงไปบนถนนด้วยความเร็วสูง

เครื่องยนต์ความจุกระบอกสูบแปดจุดสาม เพียงพอให้มันแผดเสียงคำรามราวกับมังกรตัวใหญ่ขณะแล่นอยู่บนถนน

เวร่ากำลังเสพสุขกับความเร็วสุดขีด นี่ทำให้หัวใจของเธอเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น สำหรับเธอแล้ว นี่แหละคือคุณค่าของการมีชีวิต

เธอหันกลับมามองแวบหนึ่ง…ด้านหลังมีรถเก๋งสีดำหลายคันไล่ตามหลังเธอไม่ยอมปล่อย

แต่เธอคิดว่า ถนนในมอสโกที่รถแน่นเบียดเสียดแบบนี้ คิดอยากจะตามดอจ โทมาฮอกให้ทันก็ยากหน่อยนะ!

ในวินาทีที่รถเก๋งคันหนึ่งใกล้จะตามมาทัน เวร่าก็เบี่ยงตัวไปทันที ทำให้ดอจ โทมาฮอกแทรกผ่านระหว่างรถเก๋งสองคันข้างหน้าไปได้อย่างง่ายดาย แล้วก็สลัดรถเก๋งคันที่เกือบจะไล่ตามเธอทันไปได้อย่างสวยงามในชั่วพริบตา

มีรถเก๋งสองคันตรงทางแยกข้างหน้าคิดจะขับย้อนศรพุ่งมา นี่คิดให้เธอตายคาถนนเลยใช่ไหมเนี่ย

เวร่าไม่ได้ตกใจอะไร แต่ออกแรงจับเบรก แล้วขับเคลื่อนรถมอเตอร์ไซค์ดอจโทมาฮอกเลี้ยวไป ตัวแทบจะเอียงจนติดถนน

สุดท้าย ขาของเธอก็ยันลงพื้น ขับมอเตอร์ไซค์ให้ตั้งตรง หักโค้งอย่างสมบูรณ์แบบ แล้วก็เร่งความเร็วขึ้นอีกครั้ง!

บรื๊น!

มอเตอร์ไซค์ดอจ โทมาฮอกซึ่งมีระดับความเร็วเหนือกว่ารถแข่งส่วนใหญ่ ขณะนี้กำลังพุ่งทะยานด้วยความเร็วดุจวิลอซิซอรัส** และกำลังจะพุ่งประจัญบานกับรถเก๋งคันต่อมา!

“ไม่ต้องกลัว! มันไม่กล้าชนเราหรอก! ก็แค่ขู่ให้เรากลัวเท่านั้น!

“ไม่…อ๊า!!”

แค่คนขับรถเห็นว่าดอจ โทมาฮอกคันนั้นใกล้จะพุ่งชนแล้ว จึงหักพวงมาลัยรถตัวเองหลบตามสัญชาตญาณ…รถเก๋งเฉออกนอกถนน แล้วชนเข้ากับรถเก๋งพวกเดียวกันอีกคันทันที!

บนถนน เสียงเบรกและเสียงรถชนดังขึ้นพร้อมกัน!

ปัง! ปัง! โครมๆๆ!!!

เพียงไม่นาน รถเก๋งก็ชนต่อกันเป็นทอดๆ จนบนถนนดูน่าอนาถไปถนัดตา! เวร่าไม่ได้หยุดจอดรถดอจ โทมาฮอกคันนี้ แต่กลับลุกยืนขึ้นบนรถมอเตอร์ไซค์

เธอถอดหมวกกันน็อก แล้วโยนออกไปนอกถนน ก่อนกางแขนสองข้างของตนเองออก!

รถพยัคฆ์ดอจ โทมาฮอกซึ่งรุดหน้าไปอย่างรวดเร็วได้มาถึงจุดที่แรงลมปะทะแรงสุด! ลมพัดผ่านอยู่ด้านหลังเวร่า ราวกับกลายเป็นปีกสายลมล่องหน ทำให้ตัวเธอเบาขึ้นสุดๆ ราวกับว่าจะบินขึ้นมาเมื่อไรก็ได้

เธอเปล่งเสียงโห่ร้องด้วยความดีใจสุดขีด

เธอรู้ว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่

…

เจ้าของร้านลั่วเดินเข้าไปในส่วนลึกของซอย มองดูกระบอกใส่ภาพวาดที่วางอยู่ข้างๆ ถังขยะนั่น ก่อนแย้มยิ้มอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเก็บกระบอกใส่ภาพวาดนั้นมาโดยไม่คิดมาก

เขาเปิดเอากระดาษภาพวาดออกมา แล้วกางมันออก

แอนนาที่อยู่ข้างกายเขาหัวเราะเยาะแล้วพูดอย่างเฉยชาว่า “เกรงว่า F&C คงคิดไม่ถึงแน่ ว่าของที่ตัวเองขโมยมาเสียแรงเปล่า ต้องมาตกอยู่ในมือของคนที่ไม่ได้ลงแรงทำอะไรเลยแบบนี้”

ลั่วชิวพูดไปตามใจคิดว่า “ผมผ่านมาก็เลยเก็บมาเท่านั้นเอง…ตามปกติแล้ว ของที่วางไว้ตรงนี้ก็น่าจะเป็นของที่ไม่มีเจ้าของแล้วไม่ใช่เหรอครับ?”

แอนนาหัวเราะเยาะไม่หยุด “คุณก็เลยอย่างสบายใจแล้วงั้นเหรอ?”

เธอกำลังคิดว่า ใช้มูลค่าของดวงวิญญาณเธอนิดหน่อย แลกกับให้ตนเองพอกลับมาพูดได้บ้างเหมือนจะเป็นตัวเลือกที่ถูกต้อง…อย่างน้อยที่สุด เธอก็ยังพูดเสียดสีประชดประชันอีกฝ่ายได้

อย่างน้อยก็ดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย

นิดเดียวก็ถือว่าเป็นการปลอบใจนะ

ตอนนี้ลั่วชิวกลับม้วนกระดาษภาพนี้อีกครั้ง แล้วใส่กลับลงไปในกระบอกใส่ภาพวาด ก่อนโยนไปบนพื้น “คุณแอนนาต้องการเห็นจุดจบไม่ใช่เหรอครับ? ไปกันเถอะ ไปดูกัน…สิ่งที่คุณต้องการเห็น”

แอนนากลับพูดอย่างสงสัยว่า “คุณไม่ต้องการภาพ ‘สุภาพสตรีนิรนาม’นี้แล้ว?”

ลั่วชิวพูดอย่างเฉยเมยว่า “นี่ก็เป็นของปลอมครับ”

ของ…ปลอม?

*ดอจ โทมาฮอก* เป็นมอเตอร์ไซค์แบบ Custom ที่สั่งทำโดยเฉพาะไม่มีวางขายที่ใด ใช้เครื่องยนต์ V10 ของรถสปอร์ต Dodge Viper พลังเครื่องยนต์ 500 แรงม้า และสามารถทำความเร็วสูงสุด 680 กม./ชม. เป็นรถที่มีความเร็วมหาศาล

**วิลอซิซอรัส ไดโนเสาร์พันธู์หนึ่งที่วิ่งได้เร็วดุจกิ้งก่า