สมาคมแลกเปลี่ยนทราฟฟอร์ด - บทที่ 79 ชุดแต่งงาน ‘แบบจีนโบราณ’

อาการบาดเจ็บที่เท้าของเธอดีขึ้นมากแล้ว

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เธอไม่ได้อยู่ในบ้านที่เป็นสมบัติของตระกูลถาว แต่ย้ายกลับมาบ้านเก่าหลังนี้

ที่นี่ไม่ได้มีคนอยู่อาศัยมานานมากแล้ว คิดจะต่อน้ำต่อไฟก็ยุ่งยากเกินไป แต่เธอกลับมีว่าที่สามีที่ยินดีมาตรากตรำกับเธอด้วย

โจวจื่อเหาก็ไม่ได้อยู่ที่บ้านของตัวเอง แต่มาอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนเธอ

พวกเขาสองคนมารอช่างตัดเสื้อคนหนึ่งอยู่ที่นี่ทุกวัน แต่กลับไม่ได้เจอเลยสักวัน ตอนพระอาทิตย์เพิ่งตกดิน ถาวซย่ามั่นมักจะลากโจวจื่อเหาลงไปร้านบะหมี่เล็กๆ ที่อยู่ไม่ไกล

สั่งบะหมี่สองชาม บะหมี่เตาเซียวเมี่ยนหนึ่งชาม และบะหมี่เจียวโถวเมี่ยนหนึ่งชาม เธอมักจะเอาเจียวโถวในถ้วยบะหมี่เจียวโถวเมี่ยนของเขาไปไว้ในชามตัวเองจนหมด

 ต่อมา บางทีถาวซย่ามั่นก็เจอเหมยเหม่ยเดินผ่านระหว่างพาลูกไปซื้อกับข้าว จากนั้นทั้งสองคนก็จะคุยเล่นกันเหมือนเรื่องพวกนั้นเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

แต่ละครั้งเหมือนย้อนกลับไปถึงตอนที่พวกเธอยังเป็นเด็ก

แต่เธอก็ยังไม่เห็นหนุ่มคนนั้นและช่างโจวมาที่นี่สักที

เธอจึงจำเป็นต้องจากบ้านเก่าแห่งนี้ที่เธอมาพักอยู่หลายวัน…เพราะว่าช่วงแต่งงานที่เธอจัดการไว้มาถึงแล้ว จึงมีเรื่องมากมายต้องจัดเตรียม

นี่เพียงพอให้เธอยุ่งไปอีกนาน ยังไงเสียก็เป็นเรื่องใหญ่ในชีวิต

เธอถือกระเป๋าเดินทางใบใหญ่หนึ่งใบ ก่อนปิดประตูกั้นบานนี้ด้วยตัวเอง จากนั้นก็เขย่งเท้าขึ้นมา เอื้อมมือไปใส่กุญแจไว้ในช่องว่างเล็กๆ บนประตูกั้น

เธอจากที่นี่ไปโดยมีโจวจื่อเหาอยู่เป็นเพื่อน…บ้านเลขที่สามสิบสาม ซอยสอง ถนนจี้หวา…

…

เหล่าเฝิงชอบนั่งดูพระอาทิตย์ตกดินอยู่เงียบๆ คนเดียวในสนามฝึก ในโลกของชายชรา เขามักจะชอบมองตัวเองเป็นพระอาทิตย์ที่ลับตาไปทีละน้อย

วัยไม้ใกล้ฝั่งแล้ว

หัวใจของเขาสงบนิ่งเหมือนเมฆแดงโร่ที่อยู่ไกลออกไป ส่วนชีวิตในคุกของเขาก็เหมือนจะกลับสู่สภาพก่อนหน้านี้ ไม่เปลี่ยนแปลงไปอีกแล้ว…แต่ก็เหมือนว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงไปบ้าง

แน่นอนว่าไม่ได้หมายความว่าทั้งวัน เจ้าอ้วนจางมักจะหาโอกาสมาเจาะแจะเขา เรียกเขาอาจารย์อยู่ตลอด  บอกว่าจะเรียนอย่างอื่น ไม่เรียนฝีมือด้านการเย็บปักได้ไหม

แน่นอนว่า ทัศนคติที่เพื่อนในคุกมีต่อเข้านั้นเปลี่ยนไปมาก…จนถึงกับพูดได้ว่าเคารพนับถือ

เหล่าเฝิงคาดการณ์ว่าการเปลี่ยนแปลงนี้น่าจะเกิดขึ้นหลังเขาออกไปข้างนอก ต่อมาเขาก็ปะติดปะต่อได้จากคำพูดของโจวเสี่ยวคุนทีละน้อยๆ ถึงชีวิตในคุกของ ‘เหล่าเฝิง’ ที่แตกต่างไปโดยสิ้นเชิง

แต่ถึงเป็นเช่นนี้แล้ว ก็ไม่ใช่สิ่งที่เหล่าเฝิงรู้สึกว่าเปลี่ยนแปลงไป

ช่วงนี้เขาเงียบไปมาก  ถึงก่อนนอนจะดูรูปภาพใบนั้นเหมือนเดิม  แต่ความกระตือรือร้นกลับค่อยๆ หายไป

เมฆแดงก่ำอยู่ในดวงตาแก่ชราของเขา  เปลี่ยนแปลงไปร้อยแปดพันเก้าตามสายลม ทีละน้อยๆ เหมือนเป็นริบบินหลากสี…ในพิธีแต่งงานอันใหญ่โต

“พรุ่งนี้แล้วสินะ” เหล่าเฝิงพึมพำกับตัวเอง

จากนั้นเหล่าเฝิงก็เริ่มขยับริมฝีปากเล็กน้อย ด้านหน้าค่อยๆ ปรากฏเงาคนขึ้นมาทีละน้อย เป็นเจ้าของร้านลึกลับที่มอบความปรารถนาให้เขานั่นเอง

ยามสายัณห์ เจ้าของร้านคนนี้กลับมาดูพระอาทิตย์ตกดินเป็นเพื่อนเขา

ทันใดนั้นเอง

“คุณลุง พรุ่งนี้เป็นวันสิ้นสุดการแลกเปลี่ยนของคุณลุงแล้ว” ลั่วชิวพูดเสียงเบา “พรุ่งนี้คุณลุงยังออกไปเสพสุขกับเนื้อหาตอนสุดท้ายของการแลกเปลี่ยนได้ แน่นอนว่า ถึงคุณตัดสินใจไม่ออกไป พวกเราก็ยังเก็บค่าแลกเปลี่ยนจากคุณอยู่ดี”

“ไม่ล่ะ” เหล่าเฝิงยิ้ม “ไม่ล่ะ โจวจื่อเหาเป็นคนดีมาก ผมวางใจแล้ว ครอบครัวที่รับเลี้ยงเธอก็รักและทะนุถนอมเธอมาก พรุ่งนี้ต้องเป็นงานแต่งที่ดีมากแน่นอน เท่านี้ก็เพียงพอแล้วล่ะ”

ลั่วชิวพยักหน้า

เขายืนขึ้น ก่อนโค้งคำนับไปทางชายแก่ผู้นี้เล็กน้อย พลางพูดเสียงเบาว่า “คุณลูกค้าที่เคารพ ผมจะปฎิบัติตามความปรารถนาของลูกค้าครับ”

เหล่าเฝิงส่ายหัวโดยไม่ได้พูดอะไร

“แต่ว่า” ตอนนี้เจ้าของสมาคมกลับพูดว่า “ผมก็ต้องขอบคุณที่คุณลุงทำให้ผมได้ความทรงจำดีๆ เช่นกันครับ ของต่อไปนี้ ถือว่าผมมอบให้เป็นการส่วนตัว ขอให้มีความสุขนะครับ…ลูกค้าที่ผมเคารพที่สุด”

“หืม?” เหล่าเฝิงตะลึง แต่ช่วงเวลาเพียงกะพริบตา เจ้าของร้านตรงหน้าเขาก็หายตัวไปแล้ว

เขายังคงสงสัยเล็กน้อย แต่ฟ้าก็มืดสลัวลงทันที เหล่าเฝิงรู้ว่าตัวเองควรกลับไปข้างในห้องขังได้แล้ว

เขายังไม่ได้กลับเข้าไปในห้องขัง แต่กลับมีผู้คุมคนหนึ่งเดินสวนออกมา “เฝิงกุ้ยชุน มีคนอยากพบคุณ”

…

…

ระหว่างทาง เหล่าเฝิงตามหลังผู้คุมคนนี้ไปด้วยอารมณ์ซับซ้อน เขานึกถึงคำพูดที่เจ้าของร้านลึกลับคนนั้นพูดไว้ แอบคาดเดาบางอย่างในใจ แล้วก็อดเอ่ยถามไม่ได้ “อ่า เซอร์ใครอยากเจอผมเหรอ?”

“เซอร์หลินอยากเจอคุณ” ผู้คุมพูดโพล่งออกมา “เซอร์หลิน หลินเฟิงกองตำรวจอาชญากรรมจากสถานีตำรวจ”

“แบบนี้เอง…”

ชายแก่พยักหน้า ก่อนหัวเราะเยาะตัวเองออกไปส่งๆ…เขาก็หลงคิดว่าอย่างอื่น แต่เหมือนว่าตัวเองคงคิดมากเกินไปแล้ว

ด้านในห้องนัดพบพิเศษ…ซึ่งเป็นห้องนัดพบพิเศษที่ตำรวจใช้ไต่สวนนักโทษ และที่นี่เอง เหล่าเฝิงก็มองเห็นคนหนุ่มอายุราวๆ ยี่สิบห้ายี่สิบหกปีคนหนึ่ง

คิดแล้วคงเป็นเซอร์หลินสินะ

“คุณตำรวจมาหาผมมีเรื่องอะไรครับ?” เหล่าเฝิงนั่งลงอย่างกระวนกระวายใจเล็กน้อย

เขานึกถึงเรื่องหลงเฉียงกับเจ้าอ้วนจางเมื่อครั้งที่แล้ว…คงไม่ใช่ว่าคุณตำรวจเห็นพิรุธอะไร ก็เลยมาสอบถามต่อใช่ไหม?

หลินเฟิงจ้องเหล่าเฝิงนิ่งๆ โดยไม่ได้พูดอะไรสักคำ สีหน้าเขาเข้มขรึม แต่ยังยักคิ้วอยู่ตลอด

เหล่าเฝิงจึงค่อยๆ คลายกังวล “คุณตำรวจครับ?”

“เฝิงกุ้ยชุน คุณคือเฝิงกุ้ยชุนใช่ไหม?” หลินเฟิงเอ่ยปากถามทันที

“ใช่ ผมเอง” เหล่าเฝิงพยักหน้า

แต่หลินเฟิงกลับลุกยืนขึ้นทันทีโดยไม่พูดอะไรเลย เหล่าเฝิงเห็นเขาเดินออกประตูไปก็ให้งงงันไปหมด แต่ก่อนที่หลินเฟิงจะจากไป เขาได้พูดขึ้นมาว่า “ยินดีที่ลูกสาวคุณได้แต่งงานแล้ว”

เขาปิดประตู

เหล่าเฝิงนั่งอยู่ที่นี่คนเดียว เขาส่ายหน้า…’ยินดีที่ลูกสาวได้แต่งงานแล้ว’ เขาอยากฟังประโยคนี้ แต่กลับไม่กล้าฟัง

โจวเสี่ยวคุน เจ้าอ้วนจางและคนอื่นๆ ที่อยู่ข้างกายเขาก็ยังไม่กล้าพูดเลยสักคน

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมนายตำรวจหลินเฟิงถึงตั้งใจมาสถานที่แบบนี้…เพื่อมาพูดยินดีกับเขางั้นเหรอ?

เหล่าเฝิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ นั่งอยู่ที่นี่เพียงลำพัง

คิดถึงลูกที่ตัวเองเป็นห่วงเป็นใยที่ข้างนอก คิดอยู่ว่าท่าทางจะเป็นอย่างไร คืนก่อนลูกสาวแต่งงานมักจะมีเรื่องหยุมหยิมมากมาย

หวีผม แต่งหน้า ใส่ชุด คงยุ่งกันจนถึงฟ้าสาง

คิดไปคิดมา เหล่าเฝิงก็เหม่อลอยไป

เขานึกถึงคำพูดที่เจ้าของร้านอะไรนั่นพูดไว้ ความตื่นเต้นในใจนับครั้งไม่ถ้วนทำให้ตัวเองเรียกร้องการมาเยือนของเขา เขาอยากจะเอ่ยปากนับครั้งไม่ถ้วนว่า ‘วันสุดท้ายพรุ่งนี้ ให้ฉันได้ดูอยู่ข้างนอกแล้วกัน’

แต่ที่สุดแล้วเขาก็อดกลั้นเอาไว้

เอี๊ยด ประตูเปิดออกอีกครั้ง เหล่าเฝิงได้ยินเสียง เขาจึงพูดอย่างเผลอไผลว่า “นายตำรวจหลิน คุณมาหาผมด้วยเรื่องอะไรกันแน่? กำลังหัวเราะเยาะผมเหรอ?”

แต่ด้านหน้าประตูกลับว่างเปล่า มองไม่เห็นใครเลย

เหล่าเฝิงขมวดคิ้ว…เขาถึงได้ค้นพบว่า ถึงการสอบสวนของนายตำรวจจะเสร็จแล้ว แต่เหมือนจะไม่มีผู้คุมอยู่ในพื้นที่เลย แบบนี้มันผิดกฎไม่ใช่เหรอ

ประตูว่างเปล่า…ที่นี่ก็ไม่มีคนอื่นแล้ว

นี่เหมือนกับการยั่วยวนของปีศาจ…เหล่าเฝิงคิดว่าหากตัวเองเดินออกจากประตูบานนี้ไป ก็จะค้นพบโลกแห่งอิสรภาพที่ข้างนอกนั่น ไม่ว่าเขาอยากเดินไปที่ไหน หรือไปเจอใครก็ได้ที่เขาอยากไปพบ

หัวใจของเหล่าเฝิงอดเต้นโครมครามไม่ได้ ความสงบเงียบที่ได้กลับมาในคุกหลายวันมานี้ ราวกับถูกทำลายโดยสิ้นเชิงในชั่วพริบตา

เขาลุกยืนขึ้นอย่างเผลอไผล กำลังขยับเท้าของตัวเอง…ใช่แล้ว เขาคิดว่าเขาควรออกไป

สุดท้าย เขาเดินมาที่หน้าประตูบานนี้  เขายังคงมองไม่เห็นคนเข้ามา…ราวกับว่าข้างนอกไม่มีคนคุมอยู่จริงๆ

แต่ท้ายที่สุด เหล่าเฝิงก็หยุดฝีเท้าของตัวเองลง เขาหัวเราะอย่างฝืนๆ แล้วก็ส่ายหัว

เหล่าเฝิงหันกลับไปทางตำแหน่งที่ตัวเองนั่งเมื่อกี้

เขากำลังพึมพำกับตัวเองว่า “เฝิงกุ้ยชุนนะเฝิงกุ้ยชุน ชั่วชีวิตแล้วแกยังไม่เข้าใจอะไรอีก? แกควรจะอยู่ที่นี่ ลูกสาวของแกก็ควรจะมีชีวิตของเธอเอง เธอสบายดีมาก โจวจื่อเหาดีกับเธอมาก แกยังมีอะไรไม่พอใจอีก?”

จริงสิ มีอะไรไม่พอใจอีก?

เหล่าเฝิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

จู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นมาตรงบริเวณที่เงียบสงัด กำลังร้องเรียกอีกชื่อหนึ่งของเหล่าเฝิงอยู่เบาๆ

ชื่ออีกชื่อหนึ่งที่โลกทั้งใบมีแค่คนคนเดียวเรียกได้

เรียกว่าพ่อ

“พ่อ”

เหล่าเฝิงหันกลับไปทันที นี่เกินความคาดหมายทุกอย่างของเขา พันธนาการในใจทั้งหมดของเขา สติสัมปชัญญะทั้งหมด ไม่ต้องการอะไรไปขับเคลื่อน แล้วก็ไม่ต้องการการชี้แนะใดๆ

“พ่อ!”

สีแดงปรากฏขึ้นมาเงียบๆ ด้านหน้าประตู

เธอมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าประตู พร้อมกับคำเรียกเหล่าเฝิงที่ถูกกำหนดไว้ตั้งแต่เธอลืมตาดูโลกใบนี้

นั่นเป็นชุดที่เขาตัดเย็บ เข็มทุกเข็มด้ายทุกเส้น เขาไม่มีทางจำผลงานตัวเองผิด…ส่วนมัน ตอนนี้ได้มาอยู่บนตัวของลูกสาวแล้ว

เธอสวมใส่มันมาอยู่เบื้องหน้าเขาดั่งที่วาดฝันเอาไว้

“พ่อ”

ถาวซย่ามั่น…เฝิงซย่ามั่น เรียกชื่อนี้ของเหล่าเฝิงเรื่อยๆ พร้อมกับก้าวเดินมาทางเขา

“ซย่ามั่น…ลูกพ่อ!”

เหล่าเฝิงสะกัดกั้นลมหายใจที่เปล่งออกมาจากในลำคอนั้นไม่ได้

ไม่รู้ว่ามันขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่  มันปะทะกับเส้นเสียงของเขาเข้าอย่างแรง โจมตีตาทั้งสองข้างของเขาอย่างจัง พุ่งชนทั้งตัวของเขามั่วซั่วนับครั้งไม่ถ้วนในชั่วพริบตา

“พ่อ พรุ่งนี้หนูจะแต่งงานแล้ว พ่อช่วยหนูหวีผมได้ไหมคะ?”

เธอพูดเบาๆ จากนั้นก็หันหลังให้ช้าๆ ชายกระโปรงสีแดงสดพลิ้วไหวเล็กน้อย

เธอพูดถามด้วยรอยยิ้มเคล้าน้ำตา “หนู…หนูสวยไหมคะ?”

“สวยสิ” เหล่าเฝิงพยักหน้า

“สวย” เหล่าเฝิงพนักหน้าอย่างแรงอีกครั้ง

“สวยมากๆ!” เหล่าเฝิงปิดหน้าและปากที่สั่นระริกของตัวเอง ก่อนหลับตาลงช้าๆ ปล่อยให้ตัวเองจำรอยยิ้มในเสี้ยววินาทีนี้ไว้ “สวยจริงๆ ลูกสาวของพ่อสวยที่สุด สวยที่สุดเลย!”

…

ชาติหน้าและชีวิตในตอนนี้

ชาติหน้าลูกเป็นคนรัก ชาตินี้ลูกเป็นลูกสาว

ตอนนี้พ่อตัดชุดแต่งงาน ‘แบบจีนโบราณ’ ให้ลูก

ขอให้ลูกมีความสุขตลอดไป