สมาคมแลกเปลี่ยนทราฟฟอร์ด - บทที่ 51 พี่น้องแบบผลประโยชน์

หงก้วนมาโรงพยาบาลตามปกติ แต่เขาก็ต้องแปลกใจเมื่อมาถึงห้องผู้ป่วยรวมก็ไม่เห็นจินจื่อเหยาภรรยาของตนเอง 

เดิมทีเขาคิดว่าภรรยาอาจจะไปห้องตรวจหรือห้องน้ำอะไรพวกนี้…แต่เมื่อมองเห็นผ้าห่มถูกพับเก็บเรียบร้อยแล้วก็ให้หงก้วนไม่สบายใจขึ้นมา 

แม้แต่ของใช้ในชีวิตประจำวันที่วางเอาไว้ก็หายไปด้วย! 

สิ่งนี้ทำให้หงก้วนร้อนใจขึ้นมา เขาไม่คิดอะไรรีบวิ่งออกไปยังระเบียงทางเดินคว้าตัวพยาบาลคนหนึ่งมาถาม 

 “อ๋อ วันนี้จินจื่อเหยาได้ย้ายห้องผู้ป่วยตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ” 

 “ย้ายห้องผู้ป่วย?” หงก้วนชะงัก 

 “ใช่ค่ะ ย้ายไปห้องผู้ป่วยส่วนตัว อยู่ชั้นเก้า…” 

หงก้วนพกความสงสัยขึ้นมาชั้นเก้าตามที่พยาบาลบอก…ซึ่งไม่ใช่ชั้นเดียวกันกับห้องผู้ป่วยรวม 

พูดง่ายๆ ก็คือ…นี่เป็นสถานที่สำหรับผู้ป่วยมีเงินพัก หงก้วนตั้งสติอยู่หน้าประตู จากนั้นก็ผลักเข้าไปด้านใน เมื่อเขามองเห็นการประดับตกแต่งด้านในห้องคนป่วยที่ดูหรูหราจนคล้ายกับโรงแรมชั้นสูงแล้วก็รู้สึกตกใจ 

เขามองเห็นจินจื่อเหยา…แต่นอกจากจินจื่อเหยาแล้วเขายังมองเห็นผู้ชายอีกคน ซึ่งก็คือหลี่จื่อเฟิง! 

… 

 “คุณหง คุณชอบห้องผู้ป่วยส่วนตัวห้องนี้ไหม?” หลี่จื่อเฟิงมักส่งยิ้มต้อนรับคนเสมอ 

โบราณว่าไม่มีใครลงมือทุบตีคนที่ยิ้มได้ลงคอ อีกอย่างหงก้วนก็ผ่านวัยเลือดร้อนมานานแล้วและภรรยาของเขาก็อยู่ที่นี่ เขายิ่งไม่ทำอะไรโดยพลการ 

หงก้วนมองจินจื่อเหยาภรรยาของตนเองนั่งอยู่บนเตียงแล้วพยักหน้ายิ้มให้ จากนั้นถึงได้ปิดห้องผู้ป่วย ไปยังชั้นลอยของชั้นนี้เพื่อพูดคุยกับหลี่จื่อเฟิงอย่างเป็นทางการ 

 “ผมไม่เข้าใจว่าคุณทำอย่างนี้ทำไม” หงก้วนขมวดคิ้ว 

 “คุณหง หรือคุณไม่อยากให้ภรรยาของคุณได้รับการดูแลที่ดีที่สุดเหรอครับ?” 

หลี่จื่อเฟิงยิ้มและเอ่ยว่า “นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปจะมีพยาบาลคอยเฝ้ายี่สิบสี่ชั่วโมง และจะมีหมอคอยตรวจตามเวลาตลอด อีกอย่างผมดูภรรยาของคุณแล้ว ดูเหมือนเธอจะชอบมากนะครับ” 

 “คุณ…คุณพูดอะไรกับภรรยาของผม?” ชั่วขณะนั้นหงก้วนก็โมโหขึ้นมา 

หลี่จื่อเฟิงเอ่ยว่า “คุณหงคิดว่าผมจะพูดอะไร? วางใจเถอะ ผมไม่ได้พูดอะไรหรอก แต่พูดได้ว่านี่เป็นความคิดของอี้หราน บอกภรรยาคุณว่าอย่าเพิ่งบอกคุณเรื่องย้ายห้องเพื่อให้คุณประหลาดใจก็เท่านั้น” 

หงก้วนถามอย่างสงสัยว่า “นี่เป็นความคิดของอี้หรานจริงๆ เหรอครับ?” 

หลี่จื่อเฟิงเอ่ยว่า “แน่นอน ไม่งั้นใครจะมอบเงินหนึ่งแสนให้คุณเปล่าๆ? ใครกันจะมอบงานให้คุณ? ใครกันจะเปลี่ยนเป็นห้องคนป่วยส่วนตัวให้คุณ? พูดตามความจริง คุณหง ผมกับคุณไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน คุณคิดว่าผมจะมาทำเรื่องพวกนี้เพื่อคุณงั้นเหรอ ผมเพียงแค่ได้รับการไว้วานจากคนอื่นมาก็เท่านั้น คุณอย่าทำให้ผมลำบากใจเลย คุณหง เงินกับงานยังมีผลอยู่ เพียงแค่คุณพยักหน้าก็จะได้รับในทันที” 

แต่หงก้วนกลับส่ายหน้า “ผมไม่เข้าใจ ผมไม่เคยร้องขอสิ่งเหล่านี้ ทำไมเขาถึงมอบของพวกนี้ให้ผม อีกอย่าง ทำไมเขาถึงไม่มาหาผมเอง แต่กลับให้คุณมา?” 

หลี่จื่อเฟิงเอ่ยว่า “คุณหง คนจริงต้องพูดจาเปิดเผย พวกเรามาพูดกันตรงๆ เถอะ! ความหมายของอี้หรานคือหากคุณลำบากอะไรก็ให้พูดออกมาให้หมด แต่ตัวเขาเองจะไม่พบคุณอีกและหวังว่าคุณจะไม่ไปหาเขาเช่นกัน” 

 “เขา…เขาพูดอย่างนั้นจริงๆ เหรอครับ?” หงก้วนคว้าคอเสื้อของหลี่จื่อเฟิง “คุณพูดให้ชัดสิ!” 

หลี่จื่อเฟิงไม่ได้ปัดมือของหงก้วนออก เพียงแต่พูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “คุณหง แต่ละอาชีพก็มีกฎของอาชีพที่แตกต่างกัน ในเมื่ออี้หรานเลือกอาชีพนี้ก็ต้องตัดสินใจให้แน่ชัดที่จะละทิ้งของบางอย่าง…โดยเฉพาะสิ่งที่ไม่มีประโยชน์กับเขา คุณคงไม่รู้ว่าภาพลักษณ์ของบุคคลสาธารณะนั้นสำคัญแค่ไหน แต่พวกเรารู้ดี ผมคิดว่า…อี้หรานก็กำลังเริ่มเข้าใจแล้ว เขาถึงขอให้ผมช่วยเขา ผมไม่แปลกใจเลย แต่กลับรู้สึกว่านี่เป็นทางเลือกที่ถูกต้องมากกว่า” 

 “เขา…” สีหน้าของหงก้วนเต็มไปด้วยความผิดหวัง 

ทันใดนั้นหลี่จื่อเฟิงก็เปิดกระเป๋าถือของตนเองและหยิบเอกสารออกมา “คุณหง ในนี้มีสัญญาลับฉบับหนึ่ง ผมหวังว่าคุณจะเซ็นมัน เนื้อหานั้นง่ายมาก นั่นก็คือคุณหงต้องไม่เปิดเผยข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องเก่าก่อนของอี้หราน ไม่ว่าทางใดก็ตาม ไม่ว่าใครถามคุณ คุณก็ห้ามตอบเด็ดขาด อีกอย่างห้ามคุณติดต่อกับอี้หรานอีกไม่ว่าทางใดก็ตาม ไม่งั้น หากทำตามสัญญาฉบับนี้ไม่ได้คุณต้องรับผิดชอบ…แน่นอนว่าเมื่อพวกเราเสนอข้อเสนอเช่นนี้กับคุณก็ต้องมีผลตอบแทนที่คุ้มค่า เงินสามแสน งานในสถานีโทรทัศน์และค่าใช้จ่ายในโรงพยาบาลของภรรยาคุณ”  

หงก้วนหยิบสัญญาฉบับนั้นขึ้นมาและอ่านอย่างรวดเร็ว ก่อนใช้มันตบใส่หน้าอกของหลี่จื่อเฟิงด้วยความโมโห “พวกคุณมีสิทธิ์อะไร? นี่มันอะไรกัน? ตัดความสัมพันธ์งั้นเหรอ? คุณบอกผมมาสิ!! เฉิงอี้หรานเห็นผมเป็นคนยังไง? คุณให้เขาโผล่หัวมาพูดกับผมให้ชัดเจน กล้าทำเรื่องแบบนี้ได้แต่ไม่กล้ามาพบผมงั้นเหรอ!” 

 “คุณหง ทำไมไม่เหลือน้ำใจให้กันบ้างล่ะครับ?” 

หลี่จื่อเฟิงไม่ได้โมโห แต่กลับพูดอย่างเนิบนาบว่า “คิดถึงภรรยาของคุณ เธอติดตามคุณโดยไม่บ่นและไม่เสียใจ แล้วคุณมอบอะไรให้เธอบ้าง? แม้แต่ห้องผู้ป่วยดีๆ ก็ให้เธอไม่ได้ ทั้งตอนนี้เธอก็ตั้งท้องลูกของคุณอยู่” 

สิ่งนี้โจมตีเข้าจุดอ่อนของหงก้วนจนเขาพูดอะไรไม่ออก 

 “หลี่จื่อเฟิงหยิบปากกาออกมา “เงินสามแสน งานดี รวมไปถึงห้องผู้ป่วยที่ดีที่สุด ลูกคลอดออกมาอย่างแข็งแรง และหมดห่วงเรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมด คุณหง เพียงแค่เซ็นสัญญาก็จะได้รับทั้งหมดแล้ว คุณน่าจะคิดได้นี่” 

หงก้วนสูดหายใจเข้าลึกๆ ทันใดนั้นก็คว้าปากกาในมือหลี่จื่อเฟิงมา “เฉิงอี้หรานนะเฉิงอี้หราน…ช่างเป็นคนดีจริงๆ ดีจริงๆ ดีเกินไปแล้ว!” 

หงก้วนเซ็นชื่อของตนเองลงบนเอกสารอย่างรวดเร็ว “คุณวางใจได้ ผมเซ็นเอกสารแล้ว ผมจะไม่พูดอะไรออกไปสักคำ! ยิ่งจะไม่พูดถึงเรื่องเสียหายของเขา! แต่คุณช่วยบอกเขาทีว่า ชั่วชีวิตนี้พวกเราถือเป็นคนแปลกหน้ากันแล้ว! ผมไม่เอาเงิน งานก็ยิ่งไม่ต้องการ! ส่วนค่ารักษาพยาบาลก็ถือว่าผมยืม! ผมหงก้วนมีมือมีเท้า แล้วจะคืนได้สักวัน! ฝากบอกเขาทีว่าชีวิตนี้ถือว่าผมหงก้วนรู้จักคนผิดไป!” 

พูดแล้วหงก้วนก็โยนเอกสารที่เซ็นเสร็จแล้วไปตรงหน้าของหลี่จื่อเฟิง ก่อนหันกายเดินจากไป 

หลี่จื่อเฟิงหัวเราะออกมาเบาๆ จากนั้นก็ก้มลงไปเก็บเอกสารบนพื้นขึ้นมา มองไปทางแผ่นหลังของหงก้วนแล้วพูดว่า “คุณหง หากคุณต้องการเงินกับงานเมื่อไหร่ก็โทรหาผมได้เสมอนะครับ!” 

แต่หงก้วนก็ไม่ได้หันกลับมาเลย 

… 

… 

 “หงก้วน! ไอ้สารเลว! คิดซะว่าฉันมองนายผิดไป!!” 

ในตอนที่เฉิงอี้หรานตะโกนลั่น หลี่จื่อเฟิงก็ถูกเอกสารฟาดเข้าที่ตัวอีกครั้ง 

หลี่จื่อเฟิงมองดูเอกสารที่กระจายอยู่เต็มพื้นเหล่านี้แล้วก็ก้มลงไปเก็บขึ้นมาทีละแผ่น บนใบหน้าไม่มีอารมณ์โกรธหลังจากถูกลบหลู่เลย มีเพียงแต่ความเรียบเฉย    

หลี่จื่อเฟิงค่อยๆ เก็บเอกสารขึ้นมาทีละแผ่น และพูดขึ้นว่า “อี้หราน เท่านี้ก็ชัดเจนแล้ว” 

หลี่จื่อเฟิงชี้ไปที่หัวของสัญญา “คุณดูนี่สิ สัญญานี้ทำขึ้นระหว่างคู่สัญญาฝ่ายที่หนึ่งและคู่สัญญาฝ่ายที่สอง คู่สัญญาฝ่ายที่หนึ่งคือหงก้วน ส่วนคู่สัญญาฝ่ายที่สองคือคุณ คู่สัญญาฝ่ายที่หนึ่งรับรองกับคู่สัญญาฝ่ายที่สองว่าจะไม่พูด ‘เรื่องนั้น’ ให้ใครฟัง แต่คู่สัญญาฝ่ายที่สองจะต้องจ่ายเงินสดสองล้านรวมถึงค่าใช้จ่ายในช่วงที่ภรรยาของคู่สัญญาฝ่ายที่หนึ่งพักอยู่ในโรงพยาบาล หากทำไม่ได้คู่สัญญาฝ่ายที่หนึ่งก็จะเปิดเผยเรื่องคดีซึ่งคู่สัญญาฝ่ายที่สองเคยทำและติดคุกต่อผู้สื่อข่าว” 

หลี่จื่อเฟิงเปิดแผ่นสุดท้ายชี้ไปยังตำแหน่งของคู่สัญญาฝ่ายที่หนึ่งและเอ่ยว่า “คุณดูนี่ คู่สัญญาฝ่ายที่หนึ่งลงชื่อ ‘หงก้วน’ นี่เป็นลายมือของเขาใช่ไหม?” 

เฉิงอี้หรานกลับโบกมือ “เอาไป ผมไม่อยากเห็นมันอีก! แค่เห็นก็โมโหแล้ว!” 

 “แต่นี่เป็นข้อเสนอสุดท้ายที่เขาเสนอแล้ว” หลี่จื่อเฟิงถอนหายใจและเอ่ยว่า “ถึงคุณไม่พอใจก็ต้องอดทน” 

เฉิงอี้หรานเตะโต๊ะชาอย่างรุนแรง “ผมไม่มีเงินสองล้านจะให้เขา!! ผมจะไปหาเขาเดี๋ยวนี้!!” 

ถึงตอนนี้บริษัทเฟยอวิ๋น เอนเทอร์เทนเมนต์ จำกัดจะให้ความสำคัญกับเขามาก แต่ถึงตำแหน่งนี้เขาก็ยังไม่ได้เซ็นสัญญาอย่างเป็นทางการ เพียงแค่เซ็นสัญญาเพาะเลี้ยงง่ายๆ ฉบับหนึ่งเท่านั้น พูดให้ชัดเจนก็คือเป็นสัญญาของเด็กฝึก 

 “ผมคิดว่าเรื่องเงินนั้นคุณไม่ต้องกังวล” หลี่จื่อเฟิงตบบ่าของเฉิงอี้หรานและเอ่ยว่า “เรื่องเงินผมจะคิดหาวิธีช่วยคุณออกเอง”  

 “อะไรนะ?” เฉิงอี้หรานชะงัก ขมวดคิ้วและถามว่า “ทำไมถึงต้องช่วยผม?” 

หลี่จื่อเฟิงยิ้ม “เพราะผมกับคุณมีความสัมพันธ์ที่เหนียวแน่นต่อกันที่สุด เป็นพี่น้องแบบมีผลประโยชน์ร่วมกัน” 

พี่น้องแบบมีผลประโยชน์ร่วมกัน…ก่อนที่ผลประโยชน์จะพังทลายย่อมเหนียวแน่นมาก