สมาคมแลกเปลี่ยนทราฟฟอร์ด - บทที่ 58 เมื่อเด็กรับผิดชอบครอบครัวก็ล้มเหลวได้ง่าย

ภายในท่อระบายน้ำอันซับซ้อนของเมือง กองของบางอย่างคล้ายโคลนค่อยๆ คืบคลาน 

ไม่รู้ว่ามันคิดจะคลานไปที่ไหน เพราะตั้งแต่มันเริ่มคลานก็ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้ว 

นี่คือมันที่นีโรพูดว่าหนีไปแล้ว 

เพียงแต่ครั้งนี้มันอ่อนแอจนถึงขีดสุด 

เดิมทีภายในร่างกายมันก็มี ‘ชิ้นส่วน’ แตกต่างกันอยู่จำนวนมากและ ‘ชิ้นส่วน’ เหล่านี้ก็เข้ามาในร่างกายต่างเวลากัน มีบางส่วนถูกมันย่อยแล้ว แต่ก็ยังมีบางส่วนหลงเหลือความคิดอยู่  

อย่างเช่นเศษชิ้นส่วนความคิดอันอ่อนแอ ซึ่งหยุดยั้งมันไม่ให้ไปล่าครอบครัวปีศาจหนูที่อาศัยอยู่ในห้องใต้ดิน 

แต่มันเพิ่งจะผ่านการโจมตีรุนแรงมาสองครั้ง โดยเฉพาะครั้งสุดท้ายร่างกายถูกตัดแบ่งออกเป็นสองส่วน และยังมาถูกมีดยามะแทงอีกสองครั้งซึ่งเหมือนเป็นการซวยซ้ำซวยซ้อน 

มันมีความรู้สึกเหมือนใกล้ตาย…เพียงแต่ตอนนี้มันประกอบขึ้นมาจากปีศาจฝั่งตะวันออกที่ไม่เคยผ่านการทดลองมาก่อน มีการเปลี่ยนแปลงบางอย่างในร่างกายของมันที่แม้แต่ผู้สร้างเทคโนโลยีนี้ก็คงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น 

เหนื่อยมาก…อยากหลับตาพักผ่อนสักระยะ 

สติของมันค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเลือนราง 

ส่วนของที่เหมือนกองเนื้อก็ค่อยๆ หยุดการคืบคลาน เนื้อนุ่มเหล่านี้เริ่มแข็งตัวจนในที่สุดก็กลายเป็นเหมือนปูนซีเมนต์แห้ง 

ในท่อระบายน้ำสักแห่งที่สกปรกและแคบเช่นนี้ คงไม่มีใครสามารถหาพบ 

บางทีมันอาจจะถูกฝังไว้ที่นี่ไปตลอดเหมือนปูนซีเมนต์ แต่ไม่นานหลังจากมันแข็งตัวก็มีเสียงแตกดังออกมา 

เพี้ยะๆ…เพี้ยะๆ! 

ในที่สุดส่วนนอกที่แข็งของมันก็แตกออก ภายในท่อระบายน้ำอันมืดมิดเหมือนมีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว และในที่สุดเสียงก็ดังออกไปไกล 

ดูเหมือนมีบางอย่างกำลังเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วอยู่ในท่อระบายน้ำ 

บางอย่าง…ที่ใหม่ 

… 

… 

ซูชีสออกแรงผลักแผ่นพื้นหินก้อนหนึ่งเพื่อเปิดช่องเล็กๆ ที่เพียงพอแค่ให้เขาสามารถยื่นหัวออกไปได้ 

เขาหนีเรียนออกมา แม้ว่าการหนีเรียนเช่นนี้จะทำให้รู้สึกผิดต่อหลงซีรั่วก็ตาม 

บรรดาปีศาจที่อาศัยอยู่ในเมือง โดยเฉพาะพวกที่แปลงร่างได้เหมือนเขา และยังมีรูปลักษณ์เหมือนเด็กมนุษย์ก็ล้วนได้รับการช่วยเหลือจากหลงซีรั่วให้ได้เข้าเรียนในโรงเรียนของพวกมนุษย์ 

แต่ชีสก็ไม่มีทางเลือก…เขาจำเป็นต้องหาอาหารให้ครอบครัว 

แต่ก่อนเรื่องนี้เป็นงานของซูโย่ว ซูโย่วทำงานหนักภายในเมืองเพื่อเอาเงินเดือนที่ได้รับมาเลี้ยงดูครอบครัว แต่เงินเดือนนี้ก็เริ่มจะไม่พอกับค่าใช้จ่ายภายในครัวเรือนแล้ว 

ที่สำคัญก็คือความสามารถในการขยายประชากรของปีศาจหนูนั้นรุนแรงเกินไป ทำให้ครอบครัวปีศาจหนูประสบปัญหาประชากรเพิ่มเกินขนาดมาหลายปีแล้ว 

ดังนั้นซูโย่วจึงมักจะปวดท้อง เพราะต้องหาอาหารในท่อระบายน้ำมาช่วยครอบครัวเป็นประจำ 

มีบางครั้งที่ชีสก็ไปค้นหาอาหารในท่อระบายน้ำใกล้ๆ หรือไม่ก็โรงกำจัดขยะกับซูโย่ว ดังนั้นถึงอายุของเขาจะไม่เยอะ แต่ชีสก็พอมีประสบการณ์อยู่บ้าง  

นี่เป็นที่มาของการลดค่าใช้จ่ายออกทั้งหมด และพึ่งพิงการค้นหา ‘สมบัติ’ ในท่อระบายน้ำและโรงกำจัดขยะอย่างเดียวไม่สามารถเลี้ยงดูครอบครัวได้ และยิ่งแม่ของเขาซูเสี่ยวซูมีท้องใหญ่และต้องการสารอาหารมากขึ้น 

ดังนั้นชีสจึงเริ่มมองหาที่แห่งใหม่ซึ่งมีอาหารมากขึ้น…มีสารอาหารเพียงพอและไม่เน่าเสีย สถานที่ที่มีอาหารเพียงพอก็คือคลังสินค้าของซุปเปอร์มาร์เก็ต 

หลงซีรั่วออกกฎไว้ชัดเจนว่าไม่อนุญาตให้ปีศาจใช้พลังทำสิ่งชั่วร้ายในโลกมนุษย์ แต่ปีศาจเยอะขนาดนั้น หลงซีรั่วคนเดียวดูแลได้ไม่หมด ตามปกติก็จะแล้วแต่จิตสำนึกของตัวปีศาจเอง 

ถ้าโชคดี…ก็จะไม่ถูกหลงซีรั่วค้นพบ 

ชีสไม่สนอะไรมากอีกแล้ว 

การตายของซูโย่วส่งผลกระทบต่อเขามาก เขาที่อายุยังน้อยก็เริ่มคิดว่าเขาจะต้องรับผิดชอบอนาคตของครอบครัวให้ได้ 

… 

ชีสผลักแผ่นพื้นออกอีกเล็กน้อย เพื่อให้ตนเองลอดเข้าไปได้ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามายังคลังสินค้าแห่งนี้ 

เขาขุดอุโมงค์ใต้คลังสินค้าของซุปเปอร์มาร์เก็ตและจะ ‘ลำเลียง’ พวกอาหารกระป๋องจากไปทุกวัน 

และเพื่อป้องกันไม่ให้ชูเสี่ยวซูค้นพบพฤติกรรมนี้ของเขา ทุกครั้งชีสจะผสมอาหารสดใหม่เหล่านี้ในอาหารที่หาพบจากโรงกำจัดขยะเสมอ เพื่อเป็นการปกปิด 

คราวนี้ชีสเล็งไปที่ห้องเย็นของซุปเปอร์มาร์เก็ต 

ที่นี่มีเนื้อวัว เนื้อแกะ…และเนื้ออื่นๆ แช่เย็น ชีสคิดจะเอาอาหารจำพวกเนื้อสัตว์กลับบ้านมากขึ้นเพื่อให้แม่ของตนเองบำรุงร่างกาย 

ครั้งนี้ชีสก็ออกจากคลังสินค้าพร้อมโอบถุงบรรจุอาหารขนาดใหญ่ได้ไม่ยากและค่อยๆ กลับไปยังท่อระบายน้ำ 

มีเสียงบางอย่างดึงดูดความสนใจของชีส ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ…จากนั้นความกังวลใจก็แผ่ขึ้นมาทั่วร่างกายของชีสจนตัวสั่นสะท้าน 

อาหารที่โอบอยู่ในมือตกลงบนพื้น ส่วนตอนนี้ชีสรู้สึกเหมือนร่างกายของตนเองถูกบางอย่างยกขึ้นมาจากพื้นอย่างไร้เสียง 

กลิ่นเหม็นชนิดหนึ่งเริ่มกระจายออกมา ยิ่งทำให้ชีสรู้ในทันทีว่าตนเองพบเจอกับอะไร… 

เป็นเจ้าของสถานที่แห่งนี้! 

ไม่ได้พูดว่าอีกฝ่ายมีอำนาจทุกอย่างในที่แห่งนี้ เพียงแต่พูดได้ว่าที่นี่เป็นพื้นที่ของอีกฝ่าย! 

ปีศาจหนูในเมืองแห่งนี้ไม่ได้มีเพียงครอบครัวของซูโย่วครอบครัวเดียว แต่ยังมีปีศาจหนูรูปร่างแตกต่างกันอาศัยอยู่ในโลกท่อระบายน้ำใต้เมืองแห่งนี้อีกมากมาย 

ตอนที่ซูโย่วยังอยู่ก็เคยเตือนชีสอยู่หลายครั้ง ว่าอย่าเข้าไปยังพื้นที่ที่ไม่คุ้นเคย ให้เดินอยู่แถวๆ บ้านก็พอ เพราะในโลกของท่อระบายน้ำในเมืองนี้มีความไม่แน่นอนอยู่มากมาย 

 “แค่กๆ ฉันมองเห็นอะไร? นี่เป็นลูกที่ไม่รู้เรื่องของบ้านไหนกัน?” 

ไม่เพียงแต่ส่งกลิ่นชวนให้หนูเหมือนกันอย่างชีสรังเกียจ แต่มันยังมีเสียงที่น่ากลัวอีก 

ตอนนี้ปีศาจหนูส่งกลิ่นเหม็นตัวนี้หันชีสกลับมา ปากที่เปิดออกส่งกลิ่นคาวเลือดออกมา ชีสมองเห็นเศษขนติดอยู่ในฟันของอีกฝ่าย 

เกรงว่าจะเป็นขนของปีศาจหนูเช่นเดียวกัน เจ้านี่ฆ่าพวกที่แตกต่าง! 

 “แค่กๆๆ แกรู้ไหมว่าถ้าเข้ามาในที่ของฉันจะมีจุดจบยังไง?” 

 “ผม ผมไม่เอาของแล้ว…” ชีสหดคออย่างหวาดกลัว “ผมสัญญาว่าผมจะไม่มาที่นี่อีก…” 

 “แต่ก่อนหน้านี้แกก็เอาไปเยอะแล้วนิ และก็น่าจะกินหมดแล้วใช่ไหม?” สีหน้าของปีศาจหนูตัวใหญ่เปลี่ยนเป็นบ้าคลั่งขึ้นมา “แกว่า แกควรจะใช้อะไรมาชดใช้ฉัน?” 

 “คุณ…คุณรู้อยู่แล้ว?” ชีสตกใจ คงไม่ใช่ว่าการเคลื่อนไหวของตนเองถูกค้นพบตั้งแต่แรกหรอกนะ? 

ปีศาจหนูตัวใหญ่หัวเราะอย่างบ้าคลั่งและเอ่ยว่า “นับตั้งแต่ครั้งแรกที่แกเข้ามาในพื้นที่ของฉัน ฉันก็จับตาดูแกตลอด! แต่ฉันอยากดูสิว่าแกมีที่มาอย่างไร ผู้ใหญ่ที่บ้านแกเป็นใคร…ตอนนี้ดูแล้ว บ้านแกคงไม่มีผู้ใหญ่อะไร! ฮ่าๆๆ!!” 

ชีสพยายามขัดขืนแต่ก็ไม่อาจขยับกรงเล็บของอีกฝ่ายได้เลย กรงเล็บสีดำหนาแข็งราวกับเหล็กกล้า 

 “ปล่อยผมนะ! ปล่อยผม! ผมรู้จักใต้เท้าหลง! ปล่อยผมนะ!!” 

 “ฮะ? อายุยังน้อยก็รู้จักสร้างความสัมพันธ์แล้วงั้นเหรอ? ไม่เลวเลยนิ” 

ปีศาจหนูตัวใหญ่ยิ้มเยาะเอ่ยว่า “น่าเสียดายที่แกไม่รู้ว่า ใต้เท้าหลงไม่ชอบสถานที่สกปรก…เธอจะไม่มาที่นี่อย่างแน่นอน! แกจะร้องยังไง เธอก็ไม่ได้ยิน!” 

 “ปล่อยนะ!!” 

เมื่อชีสเห็นว่าอ้างถึงหลงซีรั่วก็ไม่มีประโยชน์แล้ว เขาก็ไม่ยอมรอความตาย จึงกัดเข้าที่มือของอีกฝ่ายทันที 

แต่เขาคิดไม่ถึงว่าสิ่งนี้ไม่สามารถสร้างความเจ็บปวดให้ปีศาจหนูตัวใหญ่ได้เลย! 

ปัง! 

ชีสเพียงรู้สึกว่ามีอะไรใหญ่ๆ บางอย่างพุ่งชนร่างกายของตนเอง พริบตาเดียวเขาก็รู้สึกตาพร่า! ที่แท้เขาก็ถูกปีศาจหนูตัวใหญ่ตนนี้ฟาดลงมา! 

 “ฉันชอบกินเด็กแบบแกนัก…บิดแขนขาของแก ค่อยๆ เคี้ยวช้าๆ จากนั้นก็ดูดเลือดแก…รสชาติมัน…ชิๆ!” 

กลิ่นเหม็นบนใบหน้าของปีศาจหนูตัวใหญ่เหม็นมาถึงด้านหลังหัวของชีส และก็หัวเราะอย่างอำมหิตบ้าคลั่ง “จากนั้นก็เป็นหัวของแก! แกรู้ไหมว่าฉันมีเทคนิคยอดเยี่ยมที่สามารถค่อยๆ บิดหัวและกระดูกสันหลังของแกออกมาได้…”  

อ๊า! 

กรงเล็บของปีศาจหนูตัวใหญ่คว้าลงไปที่แขนข้างหนึ่งของชีสและเริ่มขยับช้าๆ 

ชีสรู้สึกเหมือนแขนของตนเองถูกบิดจนหักไปแล้วจึงร้องออกมา!