สมาคมแลกเปลี่ยนทราฟฟอร์ด - บทที่ 77 เมล็ด

ขายทุกอย่างงั้นเหรอ…งั้นตัวร้านค้าเองก็สามารถขายได้ รวมไปถึงตัวเจ้าของสมาคมเองก็อยู่ในขอบเขตที่สามารถซื้อขายได้เช่นกัน

ไม่มีปัญหาอะไร

ในความเป็นจริง เจ้าของสมาคมลั่วเองก็รับช่วงต่อสมาคมแลกเปลี่ยนทราฟฟอร์ดมาจากเจ้าของสมาคมคนก่อนมาโดยไม่รู้ตัว

แต่เจ้าของสมาคมคนก่อนก็ไม่ได้จับคางเจ้าของสมาคมลั่วแบบนี้

“ทำไมถึงไม่ตอบ?” ดูเหมือนนีโรจะทำตัวไม่สนใจคนอื่นมากขึ้นไปอีก “หรือว่าหากเกี่ยวกับตัวเองแล้วก็มีข้ออ้างมากมายมาปฏิเสธงั้นเหรอ?”

“ไม่ใช่หรอกครับ”

เจ้าของสมาคมลั่วส่ายหน้าและเอ่ยว่า “ผมแค่กำลังคิดว่าจะพูดข้อเสนอเกี่ยวกับการซื้อตัวผมให้คุณหนูนีโรฟังเท่านั้น”

ครั้งนี้เป็นคราวของนีโรที่ชะงัก เอ่ยอย่างไม่รู้ตัวว่า “หมายความว่ายังไง? หรือยังมีแพ็คเกจ ABCD ให้เลือกด้วยอย่างนั้นเหรอ?”

“เพราะว่าคุณไม่พูดให้ชัดเจนว่าจะซื้อผม…นานแค่ไหน จะซื้อตลอดไปหรือแค่ระยะสั้นๆ” ลั่วชิวเอ่ยต่อว่า “ในเมื่อคำขอของลูกค้าไม่ได้ระบุอย่างชัดเจน พวกเราจึงต้องคำนวณข้อเสนอต่างๆ ออกมา”

นีโรขมวดคิ้ว…เธอไม่ได้คิดจะซื้อเจ้าของสมาคมผู้นี้มาจริงๆ เป็นเพียงแค่ความคิดเล่นๆ ชั่ววูบเท่านั้น เพียงแค่อยากแกล้งเล่น แน่นอนว่ายังมีอีกอย่างหนึ่งคือเธออยากเห็นเจ้าของสมาคมผู้นี้โมโห

เบื้องหลังของเจ้าของสมาคมนั้นลึกลับสุดประมาณ มีพลังอย่างไรก็ไม่รู้…จึงต้องหาวิธีหยั่งเชิงเสียหน่อย

แต่เมื่อได้ยินเจ้าของสมาคมพูดเรื่องที่ตัวเองกลายเป็นสินค้าได้เหมือนการพูดเรื่องธรรมดาแล้ว ก็ทำให้จังหวะเดิมของเธอสะดุดทันที

ที่นี่ไม่เพียงแต่เจ้าของสมาคมคนนี้ แต่ยังรวมถึงคุณหนูสาวใช้ด้านข้าง…ที่มีกลิ่นอายประหลาด

“มีหลายออปชั่นงั้นเหรอ?” ตอนนี้เองนีโรใช้สองมือประคองใบหน้าของลั่วชิวขึ้นมา แม้จะมีหน้ากากขวางกั้นก็ยังสัมผัสได้ถึงลมหายใจของทั้งสองฝ่าย “ฉันไม่รังเกียจที่จะค่อยๆ ฟัง”

“ถ้าจะอธิบายทีละอย่างคงต้องใช้เวลามากนะครับ”

ทันใดนั้นนัยน์ตาของลั่วชิวก็มีแสงแปลกประหลาดวาบผ่าน…แสงนี้พุ่งเข้าไปในนัยน์ตาของนีโร

ทันใดนั้นนีโรก็สั่นสะท้านขึ้นมา…รู้สึกเหมือนร่างกายมีบางอย่างรุกล้ำเข้ามา…เข้าไปซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่ง

สักแห่งที่ลึกยิ่งกว่าชั้นความคิดของเธอ…แนบเข้ามาแบบนั้น จากนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย…

เธอไม่รู้ว่าสิ่งนี้คืออะไร…และแยกไม่ออกว่ามันเคยเกิดขึ้นหรือเปล่า

เพราะขณะเดียวกันนี้ก็มีข้อมูลจำนวนมหาศาลระเบิดออกในหัวของเธอ

นับตั้งแต่วินาทีแรกที่ซื้อไปจนถึงเวลาหนึ่งชั่วโมง…ยาวออกไปไร้จุดสิ้นสุด ข้อมูลราคาทุกๆ วินาที!

ไม่เพียงแค่นั้นยังรวมไปถึงค่าธรรมเนียมเพิ่มเติมสำหรับบริการเสริมที่แตกต่างกันอีกด้วย

และก็หมายถึงว่าตอนนี้เจ้าของสมาคมได้คำนวณราคาตัวเขาอย่างละเอียดทุกวินาที ตามทฤษฎีแล้วเขามีอายุยาวนานเกือบจะไร้ที่สิ้นสุด เมื่อนำข้อมูลเหล่านี้ใส่ไปในหัวของนีโรจึงทำให้เธอรู้สึกเหมือนหัวจะระเบิด

เวลาเพียงไม่กี่วินาทีก็ท้าทายขีดจำกัดการประมวลผลข้อมูลของสมองมนุษย์ได้แล้ว

ตอนนี้นีโรที่หัวแทบจะระเบิดไหนเลยจะมีความคิดไปยั่วเจ้าของสมาคมผู้นี้อีก? เธอใช้สองมือกุมหัวของตัวเองพร้อมส่งเสียงร้องทรมานออกมา “พอ…พอแล้ว! พอแล้ว…”

“คุณลูกค้า ผมทำเพื่อประโยชน์ของตัวคุณลูกค้าเอง” ลั่วชิวเอ่ย “ป้ายราคาสำหรับลูกค้าแล้วยิ่งชัดเจนเท่าไรก็ยิ่งดี ไม่ใช่เหรอครับ นี่เป็นเพียงข้อมูลแค่สามปีเท่านั้น…”

“ฉันไม่ซื้อแล้ว! ฉันไม่ซื้อแล้ว! พอ!! พอ!”

นีโรรู้สึกเหมือนหัวจะระเบิด

จนกระทั่งเธอได้ยินเสียงดีดนิ้วของเจ้าของสมาคม ถึงได้รู้สึกว่าเวลาสงบเงียบลงแล้ว

นีโรเอนราบลงบนโต๊ะอย่างไร้เรี่ยวแรง อ้าปากกว้างสูดหายใจลึก สองขาก็อ้าออกกว้างเช่นกัน…เพียงแค่ครู่เดียว เหงื่อของเธอก็ซึมออกเต็มตัว

ผ่านไปนานพอสมควร นีโรถึงรู้สึกว่าสมองโล่งขึ้นมาหน่อย ความรู้สึกวิงเวียนศีรษะเกือบจะคลื่นไส้ค่อยๆ จางหายไป แต่เธอยังคงรู้สึกเหนื่อยมาก…นี่คือความเหนื่อยล้าทางจิตวิญญาณ

เธอไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะขยับนิ้วจึงเอนนอนไปอย่างนี้

…เอนนอนบนโต๊ะ นอนอยู่ต่อหน้าผู้ชายที่หากพูดตามตรงแล้วก็เป็นผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่ง

“ที่จริงบอกแค่ราคารวมก็ได้ ช่างใจร้ายจริงๆ” นีโรส่ายหน้า “ต้องการซื้อก็ต้องซื้อทั้งหมด คำนวณเวลาซื้อแบบนี้จะต่างจากเช่าตรงไหน?”

พูดแล้วนีโรก็ไม่รอคำตอบจากลั่วชิว ด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะทำให้ตัวเองปวดหัวอีกครั้ง เธอจึงรีบโยนถุงที่บรรจุ ‘ของแลกเปลี่ยน’ ออกมา

“ส่งฉันไปเกาะเชจู…หลังจากนี้สองอาทิตย์ค่อยพาฉันกลับมา นายดูสิว่าพอสำหรับค่าเดินทางหรือเปล่า ถ้าไม่พอฉันจะเดินกลับมาเอง…แต่ถ้ามีเกินก็เก็บเอาไว้กับนายที่นี่ก่อน ฉันจะมาเอาคืนหลังกลับมา”

“เดี๋ยวนี้เลยเหรอครับ”

“เร็วได้เท่าไรก็ยิ่งดี!”

“ตามที่คุณปรารถนา คุณลูกค้าที่เคารพ”

เจ้าของสมาคมลั่วยืนขึ้นมา เพียงพริบตาเดียวที่โบกมือ ผู้หญิงที่เหงื่อซึมไปทั้งร่างก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย…แต่บนโต๊ะยังหลงเหลือร่องรอยทอ้งไว้

เป็นร่องรอยเหงื่อ

โยวเย่ไม่พูดไม่จาเช็ดทำความสะอาดอย่างรวดเร็วเป็นพิเศษจนลั่วชิวแปลกใจเล็กน้อย

“อืม เหมือนลูกค้าจะบอกแค่ให้ส่งไปเกาะเชจู ไม่ได้พูดว่าที่ไหนของเกาะเชจู จะตกไปอยู่ที่ประหลาดอะไรก็ไม่ถือว่าเกินขอบเขตหรอกใช่ไหม?”

ทันใดนั้นเจ้าของสมาคมก็พูดออกมา

คุณหนูสาวใช้ถึงได้เช็ดโต๊ะช้าลงเล็กน้อย

ลั่วชิวไม่พบเห็นอารมณ์โกรธใดๆ บนใบหน้าของโยวเย่…แต่การเคลื่อนไหวที่ละเอียดอ่อนเหล่านี้ ดูเหมือนจะอธิบายได้ว่าเธอมีสิ่งเหล่านี้อยู่

แน่นอนว่ามันละเอียดอ่อนจนแม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่ทันสังเกตเห็น

“นายท่าน ดูจากการกระทำของคุณหนูนีโร เธอน่าจะกลายเป็นลูกค้าประจำจริงๆ แล้ว” โยวเย่เก็บถุงเล็กที่นีโรทิ้งเอาไว้

ข่าวคราวของคุกก็ซื้อเอา เรื่องกำหนดเวลาฟื้นฟูความทรงจำของคุกก็ซื้อ แม้แต่การไปเกาะเชจูก็ยังซื้อ…เมื่อได้ยินโยวเย่พูดแบบนี้ เจ้าของสมาคมลั่วก็คิดถึงสถานการณ์ที่ดูคล้ายกันขึ้นมาได้ในทันที

ทำไมตัวเองถึงดูเหมือนกับพ่อค้า NPC* ในเกมที่ต้องคอยให้บริการแก่พวกผู้เล่นเกมออนไลน์ ?

“พูดได้แค่ว่า คุณนีโรคิดจะเล่นเกมนี้”

ลั่วชิวยิ้มและหลับตาลง…เพื่อรอให้ดวงตาอีกคู่ลืมตาขึ้น

เพราะเจ้าของสมาคมลอบปลูกเมล็ดไว้บนตัวของนีโร อีกทั้งเขายังรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าการกระทำเช่นนี้ของเขานั้นไม่ได้ทำให้สมาคมรู้ตัว

หรือจะพูดได้ว่าสมาคมไม่ได้สนใจกับเรื่องนี้

…

ส่วนดวงตาอีกหนึ่งคู่ได้ลืมตาขึ้นในเวลานี้เอง

นีโรที่เพิ่งจะลืมตาพบว่าสถานการณ์ของตัวเองในตอนนี้ค่อนข้างเลวร้าย แต่เธอที่มีนิสัยใจกว้างก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก

นีโรล้วงหมากฝรั่งออกมาใส่เข้าปาก เพราะการรอคอยเรือหาปลานั้นค่อนข้างน่าเบื่อ

ตอนนี้เธออยู่บนหินโสโครกก้อนหนึ่ง วัดดูจากสายตาแล้วน่าจะห่างจากฝั่งประมาณ…สี่หรือห้าไมล์ทะเล?

…

…

กลางคืน ชีสนอนไม่หลับ…มีเพียงบรรดาน้องชายน้องสาวของเขาเท่านั้นที่กำลังหลับฝันหวาน

ชีสรู้สึกว่าการที่ตัวเองนอนไม่หลับนั้น เป็นเพราะเสียงเคาะที่ดังออกมาจากสนามกีฬาขนาดใหญ่ด้านข้าง

ได้ยินมาว่าจะมีการจัดรายการโทรทัศน์ขนาดใหญ่ หรือคอนเสิร์ตที่นั่นในอีกไม่กี่วันนี้?

ปีศาจหนูน้อยที่ดิ้นรนอย่างหนักเพื่อหาเลี้ยงชีพไม่ได้สนใจกับเรื่องของโลกมนุษย์เหล่านี้…แต่มารบกวนการหลับนอนของคนอื่นแบบนี้ก็ไม่ถูกต้อง!

ชีสออกจากบ้านไป แล้วคลานขึ้นไปบนยอดบ้านเก่าหลังนี้ เขาล้วงนกหวีดที่ห้อยไว้บนคอออกมาและเป่าเบาๆ

ผ่านไปไม่นาน เงาร่างสีดำก็คลานจากอีกข้างขึ้นมาบนยอดบ้านหลังเก่าอย่างรวดเร็ว มาจนถึงข้างกายของชีส

เป็นนกหวีด

แขนขาทั้งสี่ของนกหวีดอยู่บนพื้น ส่ายๆ หาง ท่าทางดูเชื่องมาก

ชีสยื่นมือออกไปลูบบนหัวของนกหวีดเบาๆ จากนั้นก็มองแสงไฟในสนามกีฬา เขาคิดว่าในเมื่อเขานอนไม่หลับแล้วก็หาอะไรทำดีกว่า เขาหัวเราะออกมาและพูดว่า “นกหวีด! พวกเราไปเล่นที่นั่นสักหน่อยเถอะ! คนพวกนี้ดึกแล้วยังไม่รู้จักนอนมาส่งเสียงดัง…พวกเราไปเล่นกับพวกเขาสักหน่อยแล้วกัน!”

นกหวีดเพียงแค่ถูหัวไปมาบนตัวของชีส ดูเหมือนจะเห็นด้วยแล้ว

ชีสรีบปีนขึ้นไปบนหลังของนกหวีด

แล้วนกหวีดก็กระโดดลงจากยอดอาคาร มันไม่ได้ตกลงพื้น แต่กลับมีปีกสองคู่เหมือนปีกจักจั่นโผล่ออกมาจากใต้วงแขน

พับๆ พับๆ

*ย่อมาจาก non player character เป็นตัวละครในเกม