สมาคมแลกเปลี่ยนทราฟฟอร์ด - บทที่ 78 กลุ่มวัยรุ่นจุยเฟิง

เงิน…ทำให้คนบากบั่นได้ถึงขนาดไหน?

ถึงอย่างไรก็มีนักคิดที่ยิ่งใหญ่คนหนึ่งเคยพูดไว้ว่า เพียงกำไรตอบแทนถึงสามร้อยเปอร์เซ็นต์ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้นายทุนบ้าคลั่ง แน่นอนว่าคนงานที่ทำงานที่นี่กับนายทุนนั้นเทียบกันไม่ได้

สนามกีฬาดอกบัวบาน

ขอเพียงมีค่าล่วงเวลา ทำงานล่วงเวลาถึงดึกดื่นหลายคืนก็ไม่ใช่เรื่องที่รับไม่ได้

หัวหน้างานที่รับผิดชอบในการสร้างเวทีมองดูภาพวาดในมือ…รู้สึกว่าโครงการค่อนข้างเร่งรีบ แม้แต่แบบพิมพ์เขียวของเวทีในมือยังเพิ่งสรุปและส่งมา

แต่เมื่อดูจำนวนคนงานมากมายที่นี่ หัวหน้างานก็รู้สึกว่าสามารถทำให้เสร็จสมบูรณ์ตามเวลาที่กำหนดได้

“งานเทพจริงๆ!”

เขาอดถอนหายใจไม่ได้…อย่างไรก็ตาม เพียงแค่เขาได้พบพวกคนคุ้นเคยกับบริษัทก่อสร้างชั้นกลางก็อุ่นใจแล้ว

ไม่เพียงแต่หาคนได้เต็มที่เท่านั้น แม้แต่วัตถุดิบที่หนักมากก็ใช้เฮลิคอปเตอร์ช่วยขน…นี่คือการใช้จ่ายแบบไม่สนใจต้นทุน

“กินอาหารมื้อดึกเสร็จแล้วก็ทำงาน! หนึ่งวันนับเป็นค่าแรงห้าวัน!! ทำไม่กี่วันก็เท่ากับทำเป็นเดือนแล้ว! พยายามเข้า!!”

…

สนามกีฬาดอกบัวบานมีประวัติมานานหลายสิบปี…แต่ถูกใช้งานน้อยครั้งมาก

บ่อยครั้งที่มันเป็นเพียงสถานที่เที่ยวชมเท่านั้น เพราะมันไม่ไกลจากประตูบ้านของปีศาจหนู ดังนั้นสนามกีฬาแห่งนี้จึงเป็นเหมือนสนามเด็กเล่นของชีส

แน่นอนว่ามันไม่ได้เป็นสนามเด็กเล่นของชีสเพียงผู้เดียว แต่ยังเป็นสนามเล่นของลูกหลานปีศาจต่างๆ มากมายที่อาศัยอยู่ในเมืองนี้

ซึ่งส่วนมากก็เป็นปีศาจที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับชีส

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง บนราวผู้สนับสนุนขนาดใหญ่บริเวณขอบสนามเป็นสถานที่หลักซึ่งบรรดาปีศาจน้อยใช้เล่น แน่นอนว่าบรรดาปีศาจน้อยต้องคอยระวังไม่เปิดเผยตัวเองต่อหน้ามนุษย์

แต่หากมีวันใดวันหนึ่งมีข่าวว่าคนถ่ายภาพวัตถุที่ไม่รู้จักได้…ก็ไม่เกี่ยวกับบรรดาปีศาจน้อยเหล่านี้

เพราะถึงอย่างไรก็มักจะมี ‘คนที่มีความอดทน’ กระโดดออกมาและพยายามอธิบายสิ่งเหล่านี้อยู่เสมอ

แม้ว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อเจอมากๆ เข้าก็ดูน่าสงสัย ดังนั้นเมื่อเหตุการณ์ดังกล่าวเพิ่มมากขึ้นอย่างรวดเร็วในช่วงเวลาหนึ่ง จึงทำให้หลงซีรั่วที่อยู่โรงพยาบาลสัตว์เลี้ยงนั่งไม่ติด

ส่งผลให้เกิดกฎห้ามไปถึงทุกครอบครัวปีศาจในเมือง ห้ามไม่ให้บรรดาปีศาจน้อยแอบออกมาเล่นในตอนกลางคืน

แต่โลกของปีศาจก็เหมือนโลกของมนุษย์ที่มีวัยต่อต้าน

แน่นอนว่าพวกเขาจะไม่เผชิญหน้ากับหลงซีรั่วตรงๆ แต่จะแอบผู้อาวุโสในบ้านออกมาเพลิดเพลินไปกับเมืองยามค่ำคืน

ซึ่งตอนนี้เรียกว่า ‘กลุ่มวัยรุ่นจุยเฟิง’

ผีถึงรู้ว่าบรรดาปีศาจน้อยเหล่านี้ผ่านอะไรมาถึงใช้ชื่อดังกล่าว แต่อย่างไรก็ตาม หลังจากกลุ่มนี้ได้ชื่อเป็นทางการแล้ว ก็ได้ใช้สนามกีฬาเป็น ‘ฐาน’ ของ ‘กลุ่มวัยรุ่นจุยเฟิง’

จุยเฟิงที่เป็นหัวหน้ากลุ่มนั้นเป็นไฮยีน่า

หากนับตามอายุของมนุษย์ จุยเฟิงสามารถเข้ามัธยมต้นได้แล้ว แต่เพราะพ่อแม่ของจุยเฟิงเสียไปนานแล้ว และเขาก็ไม่เคยได้รับความช่วยเหลือจากโรงพยาบาลสัตว์เลี้ยง จึงใช้ชีวิตอยู่ด้านนอกเพียงลำพัง

บนใบหน้าด้านซ้ายของจุยเฟิงมีรอยแผลเป็นสายหนึ่งยาวตัดตาซ้ายของเขา แต่โชคดีที่ไม่ทำให้ตาของเขาบอด

รอยแผลเป็นนี้เป็นเหมือนกับรอยแห่งเกียรติยศสำหรับจุยเฟิง ถึงแม้มันจะเป็นรอยที่เกิดขึ้นตอนเขาต่อสู้กับปีศาจพังพอนน้อยอีกตัวก็ตาม

อีกทั้งยังต่อสู้แพ้…

“ฟังนะ! พวกมนุษย์น่ารังเกียจด้านนอกเริ่มยึดพื้นที่ของพวกเราแล้ว!”

ตอนนี้จุยเฟิงเหยียบอยู่บนกล่องกระดาษมองดูสมาชิกของกลุ่มวัยรุ่น “ความอดทนของฉันถึงจุดขีดสุดแล้ว! คืนนี้ฉันจะต้องสั่งสอนพวกมนุษย์ไม่รู้จักเป็นตายเหล่านี้ ให้พวกเขาได้รู้ถึงความร้ายกาจของฉัน! พวกนายว่าดีหรือไม่!”

จุยเฟิงชูกำปั้นของตัวเองขึ้น

สมาชิกคนอื่นๆ ของกลุ่มวัยรุ่นคำรามตามอย่างเบาบาง แน่นอนว่าที่เบาบางไม่ได้เป็นเพราะสมาชิกของกลุ่มวัยรุ่นไม่กระตือรือร้น แต่เป็นเพราะมีสมาชิกค่อนข้างน้อย

สมาชิกกลุ่มวัยรุ่นหากรวมจุยเฟิงที่เป็นหัวหน้ากลุ่มเข้าไปด้วยก็จะมีเพียงสี่คนเท่านั้น ส่วนคนที่ตอบสนองจุยเฟิงนั้นก็มีเพียงคนเดียว

เป็นปีศาจแมวที่อายุพอๆ กันกับจุยเฟิง

“นีนี่! ทำไมมีแค่เธอคนเดียว? เสี่ยวเจียงล่ะ?” จุยเฟิงก็ถลึงตาถาม

นีนี่ปีศาจลูกแมวที่หมอบฟังอยู่บนพื้น ยกศีรษะขึ้นมาหาว ไม่พูดไม่จาเหยียดอุ้งเท้าของเธอออกมา ปีศาจลูกแมวชอบที่จะปรากฏตัวในรูปร่างแมวมากกว่า เพราะแบบนี้จะสิ้นเปลืองพลังปีศาจน้อย

จุยเฟิงหันไปทางที่นีนี่ชี้

ภายในห้องที่เป็นฐานของกลุ่มวัยรุ่นจุยเฟิง ซึ่งก็คือห้องเก็บของต่างๆ ของสนามกีฬา ข้างหน้าต่างเพียงหนึ่งบานในห้องมีเด็กหนุ่มหัวเห็ด สวมแว่นตากรอบสีดำ สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ดูกว้างเกินไปกำลังส่องกล้องโทรทรรศน์อยู่

“เสี่ยวเจียง นายกำลังมองหานักดับเพลิงที่บินได้อีกแล้วเหรอ!” จุยเฟิงคำรามเสียงดังออกมาทันที

เด็กชายตัวเล็กที่ถูกเรียกว่าเสี่ยวเจียงดูเหมือนจะค่อนข้างขี้ขลาด ตอนนี้เขาหันกลับมาด้วยท่าทางดูหวาดกลัว “หัวหน้า เรียกผมเหรอ!”

“ฉันพูดกี่ครั้งแล้วว่านักดับเพลิงมนุษย์จะบินได้ยังไง!” จุยเฟิงเคาะหัวของเสี่ยวเจียงอย่างรุนแรง “นี่ก็หลายเดือนแล้ว ตอนนั้นนายจะต้องตามัวดูผิดไปเองแน่!!”

เสี่ยวเจียงลูบหัวที่นูนเพราะถูกเคาะของตัวเอง…รู้สึกว่าตัวเองยังไม่ฉลาดเท่าจุยเฟิง “เมื่อกี้หัวหน้าพูดว่าอะไรนะครับ? อดทนอะไรถึงขีดสุด?”

“ฉันพูดว่า!!” ทันใดนั้นจุยเฟิงก็ยื่นมือออกไปหยิกแก้มที่แต่เดิมก็บวมอยู่แล้วของเสี่ยวเจียง “ฉันจะไปทำเรื่องใหญ่แล้ว! นายรู้หรือเปล่า!!”

“อา…รู้แล้ว รู้แล้ว ปล่อยผมก่อน…”

“ฮ่าๆๆๆ!”

ทันใดนั้นก็มีเสียงหัวเราะดังมาจากด้านนอก ซึ่งทำให้ปีศาจน้อยทั้งสามตกใจในทันที จุยเฟิงขมวดคิ้วกระโดดขึ้นไปบนหน้าต่างและมองรอบๆ

ขณะเดียวกัน ใบหน้าหนึ่งก็โผล่จากด้านล่างมาปรากฏต่อหน้าจุยเฟิง ทำให้เขาตกใจจนตกลงมาจากหน้าต่าง

“ชีส!” “ชีส!”

แต่นีนี่กับเสี่ยวเจียงก็เรียกชื่อคนที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันด้วยความดีใจ

“พวกนายอยู่ที่นี่จริงๆ!” ชีสพลิกตัวเข้ามาในห้องเก็บของและมองทุกคน “สบายดีไหม!”

พูดแล้วชีสก็ยื่นมือออกไปพยุงจุยเฟิงที่กองอยู่บนพื้นให้ลุกขึ้นมา “จุยเฟิง สบายดีไหม!”

ซูชีสเป็นสมาชิกคนที่สี่ของกลุ่มวัยรุ่นจุยเฟิง

“ฉันคิดว่านายจะไม่มาแล้ว!” จุยเฟิงรู้สึกเหนือคาด แต่กลับดีใจมากกว่า ทว่าดีใจได้ไม่นานก็ขมวดคิ้วขึ้น “นาย…นายออกมาได้แล้วเหรอ?”

จุยเฟิง ปีศาจลูกแมวนีนี่และเสี่ยวเจียงที่เป็นสมาชิกของกลุ่มวัยรุ่นจุยเฟิงล้วนแต่รู้เรื่องราวในครอบครัวของชีสดี…

ดังนั้นระยะนี้ชีสจึงไม่ออกมาปรากฏตัวอีก กลุ่มวัยรุ่นเหลือเพียงสามคนและก็พยายามไม่ไปรบกวนชีส

“นอนไม่หลับก็เลยออกมาสูดอากาศ” ชีสส่ายหน้า “ถูกพวกมนุษย์ที่เร่งทำงานกลางคืนพวกนี้รบกวนเข้าน่ะ”

แล้วจุยเฟิงก็เอ่ยขึ้นว่า “พอดีเลย! ชีส พวกเรากลุ่มวัยรุ่นจุยเฟิงกำลังจะลงมือสั่งสอนมนุษย์พวกนี้อยู่พอดี! ให้พวกเขาได้รู้จักว่าพวกเรากลุ่มวัยรุ่นจุยเฟิงไม่ใช่พวกไร้ชื่อไร้เสียง! นายก็มาด้วยกันเถอะ!”

ผีถึงรู้ว่ากลุ่มวัยรุ่นจุยเฟิงไปสร้างชื่อเสียงในโลกของมนุษย์ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ชีสก็พยักหน้าอย่างไม่คิดอะไรมาก

เขากับพวกจุยเฟิงมักจะทำเรื่องจำพวกแกล้งเล่นเป็นประจำ ไม่ใช่เพราะชอบทำเรื่องไม่ดี เพียงแต่รู้สึกว่าเมื่อได้แกล้งเล่นแล้วจะรู้สึกตื่นเต้นและน่าสนใจดี

“จะทำยังไง! จะกัดเสื้อผ้าของพวกเขาหรือว่าขโมยของของพวกเขาแล้วเอาไปซ่อนไว้ดี?”

“อืม…เสี่ยวเจียงว่าไง! นายน่าจะพอเดาได้นะ!” จุยเฟิงมองเสี่ยวเจียงและถามด้วยสีหน้าจริงจัง

“อืม…ผมว่าที่พวกเขาเร่งทำงานทั้งๆ ที่ดึกขนาดนี้คงเป็นเพราะรีบมาก” เสี่ยวเจียงขยับแว่นตาบนใบหน้า “เมื่อกี้นี้ผมลองคำนวณดูแล้ว พวกเราลองตัดสายไฟของพวกเขาให้พวกเขาทำงานไม่ได้ คงจะดีมาก!”

“ตัดสายไฟของพวกเขางั้นเหรอ” จุยเฟิงขมวดคิ้วเอ่ยว่า “เสี่ยวเจียง ครั้งนี้นายจะทำเรื่องใหญ่จริงๆ!”

“หัวหน้า ไม่ดีงั้นเหรอ…”

“ไม่ๆๆ!” จุยเฟิงหัวเราะ “ฉันจะไปตัดสายไปของพวกเขาเดี๋ยวนี้! ก่อเรื่อง ก่อเรื่อง!!”

ทันใดนั้นปีศาจลูกแมวนีนี่ก็ร้องเสียงแหลมขึ้น หมอบลงกับพื้นด้วยความหวาดกลัว “ทุกคน…ด้านนอกมีตัวอะไร!!”

มันเห็นเงาร่างสีดำขนาดใหญ่ปรากฏนอกหน้าต่าง และดูเหมือนต้องการจะเข้ามา แต่ร่างกายกลับติดอยู่ที่ขอบประตู

“ไม่ต้องกลัว มันชื่อนกหวีด! เป็นเพื่อนของฉันเอง!”