สมาคมแลกเปลี่ยนทราฟฟอร์ด - บทที่ 9 เติบโต

 “กำลังคิดอะไรอยู่”

 

 

เซวียเซ่ารู้สึกว่ามีมือที่ค่อนข้างเย็นคู่หนึ่งปิดตาตนเองอยู่ แต่สัมผัสอันอ่อนนุ่มก็ทำให้เขาออกจากความคิดวุ่นวายมาสู่ความเป็นจริงได้อย่างรวดเร็ว

 

 

เขานอนไม่หลับทั้งคืน…ไม่ใช่เพราะเรื่องมีนัดกับสวี่เจียอี้ในวันนี้ แต่เพราะคิดถึงเรื่องเจ้าของสมาคมลึกลับคนนั้น ช่วงครึ่งคืนแรกนั้นเขาตกใจจนนอนไม่หลับ ครึ่งคืนต่อมาก็กลัวจนนอนไม่ได้อีก

 

 

 “ไม่มีอะไร เหม่อนิดหน่อยน่ะ” เซวียเซ่าส่ายหน้าและเริ่มมองสวี่เจียอี้

 

 

ดูเหมือนจะไม่ได้ผ่านการตกแต่งอะไร เพียงสวมชุดลำลองเรียบง่ายเท่านั้น…ไม่แม้แต่แต่งหน้า

 

 

เซวียเซ่าประหลาดใจที่ค้นพบว่า แม้สวี่เจียอี้จะมีอายุยี่สิบเจ็ดยี่สิบแปดปีแล้วแต่ยังมีผิวพรรณดีเหมือนเด็ก

 

 

มีเพียงโครงหน้าของเธอที่ดูชัดเจนขึ้น ผมก็ยาวกว่าเดิมและก็ยังสูงขึ้นนิดหน่อย ส่วนอื่นนั้นเหมือนไม่ได้เปลี่ยนเลย อย่างเช่นการปิดตาเขาแบบเมื่อครู่

 

 

 “งั้นก็ออกเดินทางเถอะ” สวี่เจียอี้ดึงมือเซวียเซ่าขึ้นมา

 

 

การเคลื่อนไหวอย่างเป็นธรรมชาติทำให้เซวียเซ่าสติหลุด…เพราะเขาไม่ได้มีอาการต่อต้าน

 

 

ใช่แล้ว ไม่มีเลย

 

 

…

 

 

เหมือนสวี่เจียอี้จะวางแผนการเดินทางในวันนี้ไว้ดีแล้ว พวกเขาสแกนจักรยานนอกโรงแรมคนละคัน หลังสวี่เจียอี้ขี่ได้แล้วก็ปั่นพุ่งออกไปเลย ให้เซวียเซ่าไล่ตามเธอ

 

 

เซวียเซ่าไม่รู้มาก่อนว่ากำลังกายของผู้หญิงคนนี้จะดีขนาดนี้ เขาคิดในใจว่าคงเป็นเพราะการสำรวจทางธรณีวิทยาทำให้เธอแข็งแรงขึ้น

 

 

เขา…ตามไม่ทัน

 

 

เซวียเซ่าหอบหายใจ ลอบมองตนเองที่แม้จะสวมชุดที่หลวมที่สุดแต่ก็ยังบังพุงเอาไว้ไม่มิด เขาคิดว่าต้องลดน้ำหนักบ้างแล้ว

 

 

แต่เซวียเซ่าก็ยอมรับว่าสวี่เจียอี้เลือกเส้นทางปั่นจักรยานได้ดีมาก

 

 

เพราะเมืองที่ออกมาทำงานนอกสถานที่ในครั้งนี้เป็นเมืองชายทะเล พวกเขาปั่นออกมาจากโรงแรมเลียบไปตามแนวภูเขาเขียว เหมือนได้ชมบรรยากาศครึ่งหนึ่งของเมือง

 

 

สุดท้ายสวี่เจียอี้ก็หยุดอยู่ครึ่งทางขึ้นภูเขา สองมือจับราวจับมองลงมา เซวียเซ่ายังคงดิ้นรนปั่นจักรยานขึ้น

 

 

เธออยู่ด้านบนไม่ไกล ลมพัดผมของเธอปลิว เพียงครู่เดียวเซวียเซ่ารู้สึกเหมือนได้ใช้พลังไปจนหมด รู้สึกว่าระยะทางสิบกว่าเมตรขึ้นเนินยาวนานเหลือเกิน

 

 

เขาใกล้ถึงขีดสุดแล้ว

 

 

แต่เขายังพยายามไล่ตามไป จนกระทั่งเขารู้สึกเหมือนว่าใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดไปจนเกลี้ยงแล้วก็ถึงจุดจอด จากนั้นจึงรู้สึกประสบผลสำเร็จ

 

 

แต่สวี่เจียอี้ก็ได้ขึ้นขี่บนรถจักรยานอีกครั้งแล้ว จากนั้นก็ปล่อยไหลลงไปตามทางลงภูเขาภายใต้สายตาหวาดหวั่นของเซวียเซ่า อารมณ์บนใบหน้าเหมือนกำลังพูดว่า ‘วู้ๆๆๆ’

 

 

เหมือนไม่คิดจะให้เขาไล่ตามทัน

 

 

เมื่อวานเธอพูดว่าเห็นเขาแล้วอดแกล้งไม่ได้

 

 

เซวียเซ่าลูบหน้าผาก คิดในใจว่ายังดีที่เป็นทางลงเขา

 

 

 “อย่าหนีนะ รอฉันไล่ตามเธอทัน ฉันจะไม่ยอมปล่อยเธอไปแน่” เซวียเซ่าตะโกนอยู่ด้านหลัง

 

 

เธอหัวเราะอยู่ด้านหน้า เสียงหัวเราะเหมือนเสียงเพลงที่ลอยอยู่บนภูเขา

 

 

เซวียเซ่าจำได้ว่ามีครั้งหนึ่งที่เขายืมรถจักรยานคันใหม่จากเพื่อนร่วมชั้นและซ้อนเธอออกไปนอกเมือง เธอนั่งอยู่ข้างหลัง…ดูเหมือนว่าเธอก็หัวเราะแบบนี้

 

 

ทางลงเขาสั้นมาก รู้สึกเหมือนใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งส่วนสี่ของขามา

 

 

ส่วนเวลานั้นก็เช่นกัน

 

 

ผ่านไปเร็ว เร็วมาก

 

 

…

 

 

จุดหมายถัดไปของพวกเขาก็คือถนนคนเดินเล็กๆ ที่มีชื่อเสียงของเมืองชายทะเลแห่งนี้ซึ่งอยู่ตีนเขา

 

 

 “ที่นี่ไม่มีน้ำตาลเป่า” แม้ในมือจะถือไม้ของกินเล่นสองไม้แล้วแต่สวี่เจียอี้ก็ยังพูดอย่างผิดหวัง

 

 

 “นี่เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ของแบบนั้นน้อยลงไปเรื่อยๆ ไม่ต้องพูดถึงที่นี่เลย ลุงแก่ๆ ที่เคยตั้งแผงขายทางไปโรงเรียนของพวกเราก็หายไปแล้ว” เซวียเซ่าส่ายหน้า

 

 

 “อา…แบบนั้นเหรอ”

 

 

สวี่เจียอี้ถอนหายใจอย่างผิดหวังแต่ก็ฟื้นคืนอารมณ์เดิมได้อย่างรวดเร็ว “ฉันไม่มีความสุขแล้ว เซวียเซ่า นายต้องเลี้ยงสายไหมทางนั้นฉันก่อน ฉันถึงจะมีความสุข”

 

 

 “…เธอยังกินได้อีกเหรอ” เซวียเซ่าอ้าปากค้างอย่างตกใจ จากนั้นก็หัวเราะและพูดว่า “ก็ถูก เธอกินได้เยอะมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ท้องเหมือนกับหลุมดำไม่มีผิด”

 

 

 “ก็ฉันกินไม่อ้วนนี่” สวี่เจียอี้แลบลิ้นใส่เซวียเซ่า และวิ่งไปที่แผงขายสายไหมอย่างรวดเร็ว

 

 

จริงๆ เลย ผ่านไปสิบเอ็ดปีแล้วเหรอ

 

 

 “แต่อีกเดี๋ยวก็เที่ยงแล้ว เธอยังจะกินไหม”

 

 

เซวียเซ่าไล่ตามไปโดยไม่รู้ตัว

 

 

ใช่แล้ว เอาแต่ไล่ตามหลังเธออยู่ตลอด

 

 

…

 

 

แต่ในความเป็นจริง เซวียเซ่ากินไม่ได้เยอะอย่างสวี่เจียอี้ เซวียเซ่าพบว่าเขาเริ่มถูกเทพีแห่งโชคละทิ้งเสียแล้ว เมื่อวานเขาใช้ข้ออ้างว่าป่วยจึงไม่ไปนัด คิดไม่ถึงว่าเขาจะได้เข้าโรงพยาบาลของเมืองนี้จริงๆ

 

 

สาเหตุก็คือ…อาหารเป็นพิษ

 

 

จะต้องเป็นเพราะอาหารตามแผงไม่สะอาดแน่เลย วันนี้เขากินของตรงนั้น เมื่อเห็นสวี่เจียอี้กินอย่างเอร็ดอร่อย เขาก็หยุดปากตนเองเอาไว้ไม่ได้

 

 

 “ขอโทษด้วย คิดไม่ถึงว่าจะได้มาฉีดยาที่นี่ เสียเวลาเธอไปครึ่งวันเลย” สีหน้าของเซวียเซ่าซีดขาวนิดหน่อย นั่งอยู่ในห้องฉีดยาของโรงพยาบาลพูดขอโทษต่อสวี่เจียอี้ที่อยู่เป็นเพื่อน “เดิมทีวันนี้ต้องอยู่เป็นเพื่อนเธอ”

 

 

 “ตอนนี้ก็ถือว่าอยู่เป็นเพื่อนไม่ใช่เหรอ” สวี่เจียอี้มองไปที่นาฬิกาที่แขวนบนผนังและพูดออกมา

 

 

เซวียเซ่ากำลังจะพูด…โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เขามองเห็นว่าใครโทรมาก็ตะลึงอย่างฉับพลัน ขณะเดียวกันเขาก็พบว่าสวี่เจียอี้ก็กำลังมองเขาพอดี

 

 

 “แฟนเหรอ” ทันใดนั้นสวี่เจียอี้ก็ถามออกมา

 

 

เซวียเซ่าพยักหน้า เขาไม่คิดจะโกหกเธอ

 

 

เธอเพียงแค่ยิ้มและบอกว่าจะออกไปสักหน่อย ตอนจากไป…เขามองเห็นว่าไหล่ของเธอตกลงนิดหน่อย

 

 

เป็นโทรศัพท์จากวั่นจื่อซาน พูดเรื่องราวจิปาถะบางอย่าง บอกว่าชุดแต่งงานทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว กลับมาก็สามารถดูได้แล้ว บอกว่าการ์ดเชิญก็เขียนเสร็จไปไม่น้อยแล้ว เอาบางส่วนไปมอบให้หัวหน้าห้องของเขาช่วยส่งให้พวกเพื่อนเก่า

 

 

เซวียเซ่าพูดแต่ว่าดี ไม่หงุดหงิดหรือรำคาญ เขาภาวนาอยากให้วั่นจื่อซานจบการโทรในครั้งนี้ช้าๆ

 

 

เขาก็มองไปยังนาฬิกาบนผนังเงียบๆ นับว่าเข็มนาทีกับเข็มวินาทีเดินวนกี่รอบแล้ว

 

 

เพราะว่าเขา…ไม่รู้ว่าควรจะเผชิญหน้ากับผู้หญิงที่พูดว่าจะออกไปสักหน่อยยังไงดี ไม่ใช่ นับตั้งแต่วินาทีที่ได้พบกันอีกครั้งที่โรงแรม เขาก็ไม่รู้แล้วว่าจะเผชิญหน้ายังไง

 

 

…

 

 

เป็นแค่ลำไส้อักเสบเฉียบพลันเท่านั้น ฉีดยาหมอสั่ง ไม่ต้องลำบากนอนโรงพยาบาล แต่นับตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลเดินกลับโรงแรม สวี่เจียอี้ก็ไม่พูดกับเขาอีก

 

 

ทั้งสองต่างมองออกไปนอกหน้าต่างรถ คนขับรถที่นั่งอยู่ข้างหน้ารู้สึกว่านี่เป็นคู่รักที่กำลังแง่งอนกันอยู่

 

 

หลังลงจากรถที่หน้าโรงแรม

 

 

เซวียเซ่ารวบรวมความกล้าพูดว่า “ฉันใกล้จะแต่งงานแล้ว”

 

 

สวี่เจียอี้ไม่ได้ตกใจเกินไป แสดงออกอย่างสงบทำให้เซวียเซ่าไม่สามารถพูดอะไรอื่นได้อีก…เขารู้ดีว่าตั้งแต่รับโทรศัพท์จนกลับมาถึงโรงแรมแล้วผ่านเวลานิ่งเงียบไปนานแค่ไหน

 

 

 “พรุ่งนี้ ยังมีเวลาว่างไหม”

 

 

นี่เป็นคำตอบที่สวี่เจียอี้ให้เขา

 

 

คำตอบในวันนี้เหมือนกับคำตอบเมื่อวาน เพียงแต่อารมณ์แตกต่างกัน เกิดความรู้สึกไม่สบายที่ท้อง…ไม่รู้ว่าคืนนี้จะเจอเจ้าของสมาคมลึกลับผู้นั้นในห้องของเขาอีกไหม

 

 

…

 

 

…

 

 

อีกคืนแล้ว ที่เซวียเซ่านอนไม่หลับไปครึ่งคืน แต่หลังครึ่งคืนเขาง่วงมากจนหลับไป

 

 

เขาไม่รู้ว่าเจ้าของสมาคมลึกลับนั้นจะแอบมาหรือเปล่า แต่หลังจากนอนพักผ่อนไปหนึ่งคืนแล้วท้องของเขายังไม่ดีขึ้นสักเท่าไหร่

 

 

เซวียเซ่าพบสวี่เจียอี้ที่ห้องอาหารเช้าของโรงแรม คืนนี้นัดกันเอาไว้แล้ว

 

 

เขาเห็นสวี่เจียอี้นั่งอยู่ที่นี่คนเดียวและเริ่มทานอาหาร ดูจากท่าทางคงมาได้สักพักแล้ว เมื่อสวี่เจียอี้มองเห็นเซวียเซ่ามาก็ยิ้ม

 

 

เซวียเซ่าเดินเข้าไปแต่กลับเริ่มใจลอยขึ้นมา

 

 

ทันใดนั้นเขาก็เปรียบเทียบระหว่างวั่นจื่อซานและสวี่เจียอี้ เช่นในสถานการณ์ปกติ วั่นจื่อซานมักสั่งอาหารไว้ให้เขาแล้วรอเขามาถึงค่อยกินด้วยกัน แม้ว่าเธอจะหิวก็ตาม

 

 

แต่เซวียเซ่ากลับคิดอีกว่า สองคนนี้มีนิสัยต่างกันไม่สามารถนำมาเปรียบเทียบกันได้

 

 

เซวียเซ่าเดินไปโต๊ะเครื่องดื่มรินกาแฟมาสองแก้วจากนั้นถึงเดินไปที่โต๊ะ เขาใส่น้ำตาลสองซองกับนมลงในกาแฟแก้วหนึ่ง ส่วนอีกแก้วนั้นไม่ใส่อะไรเลยสำหรับตัวเขาเอง

 

 

เขายื่นกาแฟที่ปรุงดีแล้วให้สวี่เจียอี้ การเคลื่อนไหวดูเชี่ยวชาญมาก…แต่หลังส่งมาถึงแล้วก็ตัวแข็งทื่อไป

 

 

น้ำตาลสองซองกับนม…เป็นรสชาติของวั่นจื่อซาน

 

 

 “ใส่น้ำตาลเพิ่มอีกซองไหม ฉันชอบหวานหน่อย” สวี่เจียอี้ยิ้มและพูดว่า “เป็นสุภาพบุรุษก็ต้องเป็นให้ถึงที่สุด”

 

 

เซวียเซ่าถึงได้เพิ่มน้ำตาลไปอีกซองอย่างกระดากใจ

 

 

…

 

 

สวี่เจียอี้ไม่ได้ถามถึงเรื่องการแต่งงานของเซวียเซ่า

 

 

ใช่แล้ว ไม่ได้ถาม ทำเหมือนไม่รู้ กลับพูดถึงแผนการในวันนี้

 

 

ทันใดนั้นเซวียเซ่าก็รู้สึกว่าตนเองไม่อยู่ในสถานะที่จะไปถามเรื่องต่างๆ ของเธออีกแล้ว เช่นถามว่าหลายปีมานี้เธอทำอะไร มีแฟนหรือยัง…หรือแต่งงานแล้วหรือยัง

 

 

ดูเหมือน แม้จะไม่ได้พูดสัญญากันไว้ แต่ก็เข้าใจกันเอง 

 

 

สัญญาว่าจะไม่พูดถึงเรื่องส่วนตัว

 

 

…

 

 

เซวียเซ่าไม่คิดจะถามเรื่องส่วนตัว แต่เรื่องบางอย่างที่สามารถทำลายภูเขาน้ำแข็งก็อดที่จะถามไม่ได้ บนรถชมเมือง เซวียเซ่าอดถามสวี่เจียอี้ไม่ได้ว่าทำไมเธอถึงมาเมืองนี้

 

 

สวี่เจียอี้บอกว่าเธอถูกบังคับให้แต่งงานจึงหนีการแต่งงานและก็ไม่ได้คิดถึงสถานที่ สุ่มซื้อตั๋วเครื่องบินมาที่นี่ คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอกันที่นี่

 

 

สุดท้ายเธอก็มองเซวียเซ่าอย่างเคร่งขรึม ถามเขาว่าเขาเชื่อหรือไม่ เซวียเซ่าก็ส่ายหน้าไปตรงๆ หากเชื่อก็โง่แล้ว

 

 

สวี่เจียอี้หัวเราะและพูดว่า “ที่จริงแล้วบริษัทของฉันก็จัดให้ฉันมาที่นี่ชั่วคราวจึงบินมา แต่ที่คิดไม่ถึงว่าจะเจอนายอยู่ที่นี่นั้นเป็นเรื่องจริง”

 

 

เซวียเซ่าคิดในใจว่า นี่ก็คงเป็นเจ้าของสมาคมจัดการสินะ

 

 

…

 

 

ไม่รู้ว่าเพราะอะไรสวี่เจียอี้เป็นผู้หญิงที่กินได้เยอะจริงๆ…หากว่าหลายปีมานี้เธอเป็นแบบนี้ตลอด ทั้งยังกินไม่อ้วนอีก ไร้เหตุผลเกินไปแล้ว

 

 

ดูเหมือนเธออยากจะกินหมดทุกอย่าง

 

 

 “น่าเสียดายที่นายกินไม่ได้แล้ว”

 

 

สวี่เจียอี้ถือของอร่อยเขย่าอยู่ตรงหน้าของเซวียเซ่าเพื่อกระตุ้นเขา ยังคงแกล้งเขาเหมือนเคย

 

 

เซวียเซ่าไม่ใส่ใจจ้องมองไปข้างหน้า

 

 

ทันใดนั้นสวี่เจียอี้ก็จูงมือของเขา

 

 

เธอถืออาหารว่าง จูงมือของเขาเดินไปตามทางเล็กๆ ที่เงียบสงบ

 

 

แต่ทันใดนั้นฝนก็ตกลงมา

 

 

…

 

 

 “ตายจริง ฝนตกได้ยังไงกัน พยากรณ์อากาศบอกว่าไม่มีอะไรนี่” สวี่เจียอี้ที่หลบอยู่หน้าร้านขายของร้านหนึ่งชั่วคราวเงยหน้าขึ้นมองอากาศ

 

 

เซวียเซ่าก็มอง “คงแค่เมฆฝนลอยผ่านเท่านั้น ที่นี่เป็นชายทะเลถือว่าเป็นปกติ…อืม ฉันว่าที่นี่ก็ไม่เลว ตรงข้ามมีห้างสรรพสินค้า ไป…ใช่แล้ว เดินทะลุอุโมงค์ตรงนั้นไป พวกเราก็ไปเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าได้แล้ว”

 

 

สวี่เจียอี้กะพริบตามองเขา

 

 

เซวียเซ่ารู้สึกว่าบางทีเธออาจจะยังไม่เติบโต…อย่างน้อยท่าทางกะพริบตานี้ก็ไม่ได้เปลี่ยนเลย

 

 

 “มองฉันทำไม”

 

 

 “นายเปลี่ยนไป” สวี่เจียอี้มองเซวียเซ่าอย่างจริงจัง “เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ ตอนยังเด็กนายไม่ได้ใจเย็นแบบนี้และจะต้องหงุดหงิดมาก จากนั้นก็ด่าสวรรค์ไปสักคำสองคำ”

 

 

 “โตแล้วนี่” เซวียเซ่ายิ้ม “ถึงด่าสวรรค์ตอนนี้ ฝนก็ยังตก ชีวิตก็ยังต้องดำเนินต่อไป ไม่อาจเป็นเหมือนเมื่อก่อนได้ เวลาไม่อาจย้อนกลับได้”

 

 

เวลา…ไม่ย้อนกลับ

 

 

งั้นฉันยังไล่ตามอะไร

 

 

ทันใดนั้นสวี่เจียอี้ก็ดึงมือของเซวียเซ่า พุ่งเข้าไปท่ามกลางสายฝน ไปยังห้างสรรพสินค้าฝั่งตรงกันข้าม

 

 

เซวียเซ่าแปลกใจกับการกระทำของเธอ แต่เพราะกำลังวิ่งอยู่กลางฝนจึงไม่ทันได้พูด

 

 

พวกเขาพุ่งเข้าไปในชั้นหนึ่งของห้างสรรพสินค้า ดูเหมือนตัวจะเปียก สวี่เจียอี้มองเซวียเซ่าและพูดว่า “นายรอฉันอยู่ที่นี่แป๊บหนึ่ง”

 

 

เซวียเซ่าไม่รู้ว่าสวี่เจียอี้คิดจะทำอะไร…บางทีอาจจะคิดแกล้งเขาเล่นอีกแล้ว

 

 

…

 

 

เวลารอนั้นมักจะยาวนานเสมอ โดยเฉพาะรอผู้หญิง

 

 

ยืนตัวเปียกอยู่ในห้างสรรพสินค้าเหมือนคนโง่คนหนึ่ง…เซวียเซ่าไม่เคยคิดมาก่อนว่าตนเองจะทุลักทุเลขนาดนี้

 

 

สายตาของคนรอบข้างนั้นไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร ที่สำคัญก็คือ…หนาวนิดหน่อย

 

 

ฮัดชิ้ว!

 

 

เขาจามออกมา ร่างกายเริ่มต่อต้านเขา…คงเพราะเมื่อวานเขาเพิ่งลำไส้อักเสบมาและวันนี้ก็ยังเปียกฝนอีก

 

 

 “เซวียเซ่า!”

 

 

เสียงของสวี่เจียอี้…เสียงดังมากเหมือนตะโกนอยู่ที่ไกล ตะโกนอยู่ที่ไกลๆ ด้านหลังเขา

 

 

เขาหันหน้ากลับไป สวี่เจียอี้ค่อยๆ เดินมาที่เขา เธอไม่ได้สวมชุดที่เปียกแต่เปลี่ยนเป็นอีกชุด…ชุดนักเรียน

 

 

แต่ไม่ใช่ชุดเดียวกับชุดของโรงเรียนพวกเขา

 

 

สวี่เจียอี้หอบหายใจ เซวียเซ่าแปลกใจมากที่เธอสามารถหาชุดแบบนี้ในห้างสรรพสินค้า แต่…แต่เธอเดินมาแล้ว เหมือนกับตอนที่เธอยังอายุสิบเจ็ดปี

 

 

เด็กสาวสวมชุดนักเรียนยิ้มลูบผมอยู่หน้าโรงเรียน

 

 

ในที่สุดสวี่เจียอี้ก็มาถึงตรงหน้าของเซวียเซ่า ดวงตาฉายแววเขินอาย ทันใดก็พิงไหล่ของเขาและกระซิบเบาๆ ว่า “เวลาย้อนกลับมาได้บ้างหรือเปล่า”

 

 

เวลาไม่ได้ย้อนกลับมา เพียงแต่หยุดลงตรงนี้

 

 

…

 

 

 “เธอรอฉันแป๊บหนึ่ง” ทันใดนั้นเซวียเซ่าก็พูดเสียงเข้ม

 

 

พูดจบแล้วเขาก็รีบวิ่งขึ้นบันไดห้างสรรพสินค้า…เขาไม่ได้คิดเรื่องศีลธรรมหรือเหตุผลใดๆ มีเพียงแรงกระตุ้นบางอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

 

 

แรงกระตุ้นนี้สามารถฉีกความคิดทั้งหมดให้แตกกระจาย…แรงกระตุ้นที่ทำให้หัวใจเต้นแรง

 

 

ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง

 

 

เขากลับมาตรงหน้าของสวี่เจียอี้ บนตัวนั้นสวมชุด…ไม่ค่อยเข้าประเภท แต่อย่างน้อยก็ดูคล้ายชุดนักเรียน อีกทั้งเมื่อเขาสวมแล้วกลับดูตลกมาก

 

 

เซวียเซ่าใช้สองมือกดเข่าของตนเอง อ้าปากหอบหายใจ “เธอ…เธอไปหามาจากที่ไหน…ฉัน ฉันหาเจอแค่แบบนี้…แต่ว่า…”

 

 

เขายืนขึ้นมา “แบบนี้ก็ได้ใช่ไหม”

 

 

ทันใดนั้นสวี่เจียอี้ก็จูบเขา

 

 

เป็นจูบที่ยาวนานจูบหนึ่ง

 

 

…

 

 

Try-to-remember (พยายามจดจำ)