แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย - บทที่ 1200 เมียผมแกล้งคนอีกแล้ว

“เซนส์ของสำมีฉันกับมันสมองที่ช่ำชองในกำรวำงแผนยำก ที่จะหำคนเทียบได้ ส่วนฉันก็วิเครำะห์ในมุมของจิตแพทย์ ที่เขำ ไม่หนีเพรำะเป็นห่วงพ่อ สำยตำของเขำบอกฉันว่ำ เขำไม่ได้เห็น ที่นี่อยู่ในสำยตำ ก็แค่รอเวลำเท่ำนั้น”

“ทำไมหมอเฉินสรุปแบบนั้นล่ะครับ?” มีคนไม่ยอม เห็น พวกเขำเป็นอะไร อยำกจะมำก็มำอยำกจะไปก็ไป?

เมื่อกี้ตอนที่อวี๋หมิงหลำงบอกว่ำมู่เสี่ยวเฟิ่งอำจจะหนี คน พวกนี้ต่ำงก็ไม่เชื่อ แต่ก็ไม่กล้ำเถียงอวี๋หมิงหลำง ตอนนี้พอมำได้ ยินเสี่ยวเชี่ยนพูดแบบนี้อีก พวกเขำไม่กล้ำเถียงอวี๋หมิงหลำงแต่ กลับกล้ำสงสัยในควำมคิดของเสี่ยวเชี่ยน

“ก็เพรำะฉันเป็นจิตแพทย์มืออำชีพ สรุปแบบนี้พอใจไหม คะ?” เสี่ยวเชี่ยนปรำยตำมองคนที่ถำมเธอ ยศไม่สูงแต่ก็ไม่ต่ำ แต่ใบหน้ำกลับคุ้นตำ เสี่ยวเชี่ยนยิ้มมุมปำกอย่ำงเจ้ำเล่ห์ อวี๋หมิง หลำงดูก็รู้ว่ำเมียเขำวำงแผนชั่วร้ำยอะไรอีกแล้ว

“จิตแพทย์อย่ำงพวกคุณชอบพูดจำทำให้คนเขว คำพูดสอง แง่สองง่ำม” คนๆ นั้นยังไม่ยอม

1 0 1 3 3

“งั้นฉันจะพูดแบบไม่สองแง่สองง่ำมแล้วกันนะคะ คุณควร ไปขอหัวหน้ำว่ำไม่ขออยู่เวรดึกอีก เพรำะตอนนี้คุณเริ่มมีปั ญหำ ด้ำนสภำพจิตใจแล้ว ซึ่งก็คือโรคซึมเศร้ำที่มำจำกกำรเข้ำเวรดึก ช่วงนี้คุณรู้สึกหดหู่บ่อยๆ ไม่ค่อยเจริญอำหำรใช่ไหมล่ะคะ?”

คนๆ นั้นแทบหยุดหำยใจ คุณพระช่วย เทพเว่อร์!

หลังออกจำกที่นั่นอวี๋หมิงหลำงก็ถำมเสี่ยวเชี่ยน

“คุณรู้ได้ไงว่ำเขำมีอำกำรซึมเศร้ำ?”

เสี่ยวเชี่ยนยิ้มกรุ้มกริ่ม

เมื่อชำติก่อนเธอเคยเจอคนๆ นี้มำก่อนนี่ แต่เรื่องนี้พูด ออกไปไม่ได้

ข้อดีของกำรรู้ล่วงหน้ำก็คือ เธอจะได้พบเจอคนที่เคยเจอ เมื่อชำติก่อนเมื่อไรก็ไม่รู้ แต่พอเจอแล้วก็สำมำรถเอำจุดอ่อนมำ เล่นงำนให้หงำยหลังได้

หิมะโปรยปรำย พื้นที่กว้ำงใหญ่กลำยเป็นสีขำวโพลน เมื่อ ไปถึงหน้ำตึกเสี่ยวเชี่ยนก็ไม่ได้รีบร้อนขึ้นบ้ำน แต่ยืนชมหิมะยำม ค่ำคืนอยู่ในสวน

1 0 1 3 4

อวี๋หมิงหลำงกลัวเธอไม่สบำยจึงเอำหมวกมำใส่ให้

“เสี่ยวเฉียง นำยเปิดไฟหน้ำรถหน่อย ฉันอยำกดูอีกสักพัก”

ไฟหน้ำรถถูกเปิด แสงไฟยำมค่ำคืนทำให้เกิดเป็นวิวหิมะที่ แตกต่ำงออกไป หิมะที่อยู่ท่ำมกลำงแสงไฟเป็นควำมสวยแบบ หนึ่ง หิมะที่อยู่ในควำมมืดก็ให้ควำมรู้สึกอีกแบบ

หิมะตกลงมำอย่ำงเงียบๆ ยำมเมื่อถึงฟ้ ำสำงก็รำวกับได้ใส่ ชุดขำวให้กับสรรพสิ่งทั้งหลำย เสี่ยวเชี่ยนจ้องมองอยู่สักพักถึง ได้พูดขึ้น

“ฉันรู้สึกว่ำมู่เสี่ยวเฟิ่งก็คือฉันอีกคนหนึ่ง ก็เหมือนกับหิมะที่ ตกมำจำกบนฟ้ ำ เมื่ออยู่ภำยใต้แสงไฟกับในควำมมืด ทำไมดู แล้วแตกต่ำงกัน?”

อวี๋หมิงหลำงคิดว่ำอำกำรเมื่อก่อนของเสี่ยวเชี่ยนกำเริบ ทุก ครั้งที่เธอรักษำคนก็จะเกิดควำมรู้สึกร่วม แล้วจะเดินออกมำ ไม่ได้ระยะหนึ่ง

ก็เหมือนกับก่อนหน้ำนี้ที่เธอเคยต้องช่วยจับคนร้ำยที่เป็น ภำวะบกพร่องทำงบุคลิก ตัวเธอต้องอยู่ในภำวะจิตใจหดหู่อยู่ สำมวัน พอเสี่ยวเฉียงเตรียมจะปลอบใจเธอ กลับเห็นเสี่ยวเชี่ยน

1 0 1 3 5

ยิ้มออกมำเหมือนคนมีควำมสุขมำก

“แต่เวลำนี้ฉันกลับรู้สึกขอบคุณสวรรค์มำก ขอบคุณที่ได้ มอบเส้นทำงธรรมดำให้กับฉัน ทำให้ฉันได้เจอครอบครัวตัวเอง ได้เจอคนรัก และก็ลูกของฉัน”

“เอ๋… ? ทำไมวันนี้คุณปลงได้ล่ะ?” เสี่ยวเฉียงยังคิดอยู่ว่ำเขำ คงต้องหำทำงปลอบใจเธออย่ำงหนักแน่

ก่อนหน้ำนี้เวลำที่เธอจมอยู่ในห้วงควำมเศร้ำ อวี๋หมิงหลำง เคยใช้วิธีรักษำโดยกำรดื่มเหล้ำเป็นเพื่อน และก็เคยพลีกำย ตัวเองลำกเธอไปเล่นกลิ้งผ้ำปูที่นอนด้วยกันถึงสำมวัน วันนี้เขำ ยังไม่ได้ใช้วิธีอะไร ทำไมเธอปลงได้แล้วล่ะ?

“ปลงได้แล้วสิ ทุกอย่ำงบนโลกนี้มีสองด้ำนเสมอ มีด้ำนดีก็ ต้องมีด้ำนไม่ดี เมื่อก่อนฉันเห็นแต่ด้ำนไม่ดี แต่ตอนนี้สิ่งที่ฉัน เห็นมีแต่ด้ำนดี ฉันว่ำชีวิตฉันก็มีควำมสุขดีนะ วันๆ เฝ้ ำรอกำร มำของชีวิตน้อยๆ”

อวี๋หมิงหลำงเข้ำใจแล้ว เขำยิ้มพลำงลูบท้องของเธอ “ที่แท้ ครั้งนี้ก็เป็นเพรำะต้ำเหวยนี่เอง!”

คนท้องทั่วไปอำรมณ์อ่อนไหวง่ำย วันนี้ร้องไห้พรุ่งนี้อำรมณ์

1 0 1 3 6

ดี แต่เมียเขำไม่เหมือนใคร พอมีลูกก็ปลงได้ทุกเรื่อง!

เสี่ยวเชี่ยนแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินเขำเรียกลูกด้วยชื่อนั้นอีก แล้ว

“เคสนี้เป็นเคสพิเศษสุดที่ฉันเคยรับ แต่ฉันกลับรู้สึกโล่งใจ เสี่ยวเฉียงนำยรู้ไหม? ฉันรู้สึกสบำยใจมำก รำวกับว่ำผู้ป่ วยโรค เรื้ อรังพวกนั้นหลังจำกที่ได้รับกำรรักษำจำกฉัน ถึงจะ เปลี่ยนแปลงจุดจบที่ต้องตำยไม่ได้ แต่กลับทำให้พวกเขำ ยอมรับควำมตำยได้ ฉันทำในสิ่งที่ตัวเองควรทำ ฉันพอใจแล้ว”

เธอได้ทำหน้ำที่ของภรรยำทหำร ไม่ได้ทำผิดต่อ จรรยำบรรณแพทย์ เธอจะรักษำพ่อของมู่เสี่ยวเฟิ่งไปจวบจนเขำ จำกไป เธอได้ใช้นิสัยและควำมยืนหยัดของตัวเองพิสูจน์เรื่อง ศีลธรรมและควำมเมตตำแล้ว

จนถึงตอนนี้เรื่องนี้ดูเหมือนจะจบแล้ว แต่ทันใดนั้นเสี่ยว เชี่ยนก็นึกอะไรออก

“แล้วคนสวยล่ะ? จับคนร้ำยได้แล้วก็น่ำจะคืนคนสวยให้ฉัน ได้แล้วไหม?”

“เอ่อ…”

1 0 1 3 7

พอได้ยินเสี่ยวเชี่ยนพูดเรื่องคนสวย อวี๋หมิงหลำงก็เริ่ม กลุ้มใจนิดๆ

“คือว่ำ… เรื่องคนสวยไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยดีกว่ำ คุณยังจำ สัญญำของเรำสองคนได้ไหม? ตอนนี้คุณแพ้พนันแล้วก็ควรจะ ทำตำมสัญญำหรือเปล่ำ?”

พอพูดถึงสัญญำเสี่ยวเชี่ยนก็หน้ำแดง ไม่มีเวลำชื่นชมหิมะ ยำมค่ำคืนแล้ว เธอรีบเผ่นเข้ำตึกทันที

“อย่ำหนีนะ! ระวังลื่นล้มเดี๋ยวต้ำเหวยเป็นอะไรไป! นี่ เมียจ๋ำ คุณอย่ำมำทำเฉไฉนะ!”

ไหนว่ำใครทำเฉไฉต้องเป็นลูกหมำไง!

เสี่ยวเชี่ยนเบี้ยวพนันสำเร็จแล้ว หรือว่ำถูกอวี๋หมิงหลำง บังคับให้ทำตำมสัญญำ เรื่องนี้คงไม่ต้องลงรำยละเอียด ไปว่ำกัน วันที่สองเลยแล้วกัน หลังจำกที่เสี่ยวเชี่ยนกินอำหำรเช้ำเสร็จนั่ง แคะฟั นอยู่บนโซฟำ เรื่องของมู่เสี่ยวเฟิ่งก็จัดกำรได้แล้ว ทำไม มันเหมือนขำดๆ อะไรไปนะ…

เธอกวำดตำมองไปทั่วบ้ำน เสี่ยวเฉียงดูแลบ้ำนเป็นอย่ำงดี ชนิดที่ไร้ฝุ่ น บนโต๊ะรับแขกก็มีของว่ำงนำนำชนิดสำหรับคนท้อง

1 0 1 3 8

วำงไว้ให้ ทุกอย่ำงดูปกติมำก แต่เพรำะควำมปกติเกินไปนี่แหละ ที่ทำให้เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกแปลกๆ

ทันใดนั้นสำยตำเธอก็ไปหยุดอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องรับแขก ตรงนั้นควรเป็นที่นอนของคนสวยนี่นำ ทำไมไม่มีล่ะ?

เมื่อคืนหลังจำกที่อวี๋หมิงหลำงถูกเธอถีบออกมำจำกห้องก็ โมโหที่ไม่มีที่ให้เสพสุข เขำจึงเอำพลังที่มีอย่ำงล้นเหลือนั้นไปนั่ง เก็บบ้ำน แต่ทำไมต้องเอำที่นอนคนสวยออกไปด้วย?

หรือว่ำ…

เสี่ยวเชี่ยนนึกถึงเมื่อคืนที่พอเธอถำมถึงคนสวยท่ำทำงที่ทำ เฉไฉของเขำมันน่ำสงสัยมำก หัวใจเธอเหมือนถูกเข็มทิ่มแทง หรือคนสวยจะเกิดเหตุไม่คำดฝั นขึ้นในระหว่ำงทำภำรกิจ ตอนนี้ ได้… จำไปแล้ว?!

คนท้องพอคิดถึงตรงนี้ก็เหมือนจะขำดอำกำศหำยใจ เธอ คิดได้แค่ควำมเป็นไปได้นี้ ไม่อย่ำงนั้นทำไมเสี่ยวเฉียงไม่บอกว่ำ คนสวยไปไหน อีกทั้งยังเอำที่นอนคนสวยออกไป?

พอคิดได้ดังนั้นเสี่ยวเชี่ยนก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอค่อยๆ ยันตัวเองให้ลุกขึ้นอยำกจะไปเค้นควำมจริงกับอวี๋หมิงหลำง แต่ก็

1 0 1 3 9

กลัวเขำจะไม่ยอมพูด แต่มีเหรอที่เธอจะยอมแพ้

ครั้นแล้วจึงรีบลงไปชั้นล่ำง

วันนี้เฉียวเจิ้นได้มีเวลำหยุดชนิดที่หำแบบนี้ได้ยำก กำร คัดเลือกทหำรของรุ่นต้ำหลงได้เสร็จสิ้นแล้ว ในที่สุดเขำก็ได้ หยุดครึ่งวันมีเวลำมำอยู่เป็นเพื่อนภรรยำที่ท้องใหญ่

“มำค่ะที่รัก กินคำนึงนะ อ้ำม~”

“ไม่เอำ!” สืออวี้เบือนหน้ำหนีอย่ำงรังเกียจ เธอหลบช้อนที่ เฉียวเจิ้นยื่นเข้ำมำ

“อย่ำเลือกกินแบบนี้สิ! คุณมีลูกอยู่ในท้องนะ ไม่กินแล้วจะ เอำสำรอำหำรจำกไหน? ดูคนชั้นบนนั่นซิ ได้ยินว่ำพอตั้งท้องนะ ก็กินอิ่มนอนหลับสบำยแถมยังช่วยลูกพี่ผมคลี่คลำยคดีด้วย พวกคุณเคยนอนห้องเดียวกันตั้งหลำยปีไม่ใช่เหรอ ทำไมคุณ เลือกกินแบบนี้ล่ะ?”

เฉียวเจิ้นถูกสืออวี้สุดที่รักทรมำนทรกรรมจนจะเป็นบ้ำอยู่ แล้ว

พอเริ่มตั้งท้องก็แพ้ท้องอำเจียนสำรพัด ไม่อยำกอำหำร

1 0 1 4 0

เดิมคิดว่ำถ้ำท้องโตก็คงดีขึ้น แต่ใครจะไปคิดว่ำกลับเลือกกินยิ่ง กว่ำเดิม