แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย - ตอนที่ 1097 คำถามแจกแต้ม
ทั้งสองคนก้มหน้าเขียนคำถามตามกติกาของเสี่ยวเชี่ยน อวี๋หมิงหลางยืนสังเกตรอบห้องอย่างเงียบๆ
“แกไม่ต้องหาทาง แกช่วยหวางเสี่ยวหงออกไปไม่ได้หรอก ฉันวางกับดักที่นี่ไว้อย่างดี แค่ฉันกดปุ่มก็ไม่มีใครรอด” คนร้ายเขียนพลางพูด
อวี๋หมิงหลางรีบละสายตา แทบอยากใช้สายตาบดขยี้คนร้ายให้เป็นชิ้นๆ
สถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดเขาเดาถูก คนร้ายได้วางระบบระเบิดห้องนี้เอาไว้ คิดจะเล่นใหญ่ที่สุดก่อนตาย
“ที่รักไปยืนอยู่ข้างๆก่อนอย่าทำอะไรก่อนพวกเราจะเล่นเกมเสร็จ เขาไม่อยากตายไปพร้อมกับพวกเราหรอก หากพลาดครั้งนี้ ต่อให้เขาตกนรกสิบแปดชั้นก็หาเพื่อนเล่นสนุกขนาดนี้ไม่ได้หรอกใช่ไหม?” เสี่ยวเชี่ยนเขียนพลางพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นมามอง
อวี๋หมิงหลางทำได้แค่ยืนอย่างอดทน
คนร้ายหัวหมอคนนี้ดัดแปลงห้องได้ฉลาดมาก คงจะวางแผนไว้ก่อนแล้ว ต่อให้อวี๋หมิงหลางใช้ความเร็วสูงที่สุดพุ่งเข้าไปช่วยหวางเสี่ยวหงก็ช่วยไม่ได้อยู่ดี ตอนนี้ทำได้แค่ฝากความหวังไว้ที่ตัวเสี่ยวเชี่ยน
อวี๋หมิงหลางก้มหน้ามองคำถามของเสี่ยวเชี่ยน จากนั้นก็ขมวดคิ้ว
เมียเขาทำอะไรกันแน่ นี่มันคำถามแจกแต้มทั้งนั้นเลยนี่?
กระดาษแผ่นหนึ่งมีสิบคำถาม สามข้อแรกเสี่ยวเชี่ยนถามง่ายๆ เช่น สีที่ชอบที่สุดคือสีอะไร โรงเรียนที่เคยเรียนชื่ออะไร ตอนทำเรื่องเลวๆรู้สึกยังไง
ถามแต่คำถามพื้นฐาน แล้วอีกฝ่ายมีเหรอจะตอบไม่ได้? เธอถามพวกนี้ก็เท่ากับแจกแต้ม—ไม่สิ นี่ไม่ใช่สไตล์เมียเขา
อวี๋หมิงหลางเริ่มเข้าใจขึ้นมาทันที การที่เสี่ยวเชี่ยนแจกสามแต้มติดกันดูเหมือนเป็นการกระทำโง่ๆ แต่แท้จริงแล้วมันมีความหมายในตัวเอง
คำถามพวกนี้ดูเป็นคำถามโง่ๆ แต่ถ้าคิดให้ดีก็น่ากลัวไม่ใช่น้อย เวลาอีกฝ่ายตอบย่อมต้องคิดให้ดีก่อนเพราะเสี่ยวเชี่ยนเป็นคนเฉลย อีกฝ่ายจะต้องคิดแน่ว่าเสี่ยวเชี่ยนรู้จักเขามากน้อยแค่ไหน
ไม่ว่าเขาจะตอบถูกหรือผิด คนร้ายจะต้องช็อคมากแน่
อีกทั้งความโหดที่สุดของเสี่ยวเชี่ยนอยู่ที่ เธอให้อีกฝ่ายตอบหนึ่งคำถามก็เฉลยทีหนึ่ง แต่คำถามของเธอล้วนเกี่ยวกับอีกฝ่ายทั้งนั้น ต่อให้อีกฝ่ายตอบถูกหมดก็ย่อมส่งผลต่อจิตใจเป็นอย่างมากแน่นอน
สิ่งที่เสี่ยวเชี่ยนต้องการก็คือโจมตีจิตใจ
ไม่นานคำตอบของทั้งสิบคำถามก็เสร็จ
ในมือของอวี๋หมิงหลางมีกระดาษอยู่ยี่สิบใบ เป็นเฉลยที่เสี่ยวเชี่ยนกับคนร้ายเขียน
ตามกติกาคือ ตอบเสร็จหนึ่งใบก็เฉลยคำตอบ
คนร้ายรู้ว่าอวี๋หมิงหลางเป็นคนมีฝีมือ จึงเอากระดาษเฉลยพับเป็นเครื่องบินแล้วร่อนไป อวี๋หมิงหลางหยิบกระดาษเฉลยของคนร้ายขึ้นมาดู จากนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
เฉลยของเสี่ยวเชี่ยนมีแต่อะไรประหลาดๆ แต่เฉลยของอีกฝ่ายมีเก้าข้อที่เกี่ยวกับโลกและปรัชญา อวี๋หมิงหลางไม่เห็นคำถาม ดูได้แค่เฉลย จากเฉลยพอจะวิเคราะห์ได้ว่า เก้าในสิบข้อเกี่ยวกับปรัชญา
คำถามเรื่องปรัชญามักไม่มีคำตอบที่แน่นอน แล้วแต่มุมมองของคน อวี๋หมิงหลางเป็นห่วงเสี่ยวเชี่ยน เขาไม่รู้ว่าเสี่ยวเชี่ยนตอบถูกหมดหรือเปล่า นอกจากเสี่ยวเชี่ยนกับเจิ้งซวี่ที่เป็นฝาแฝดทางจิตวิญญาณแล้วก็ไม่มีใครที่จะตอบออกมาได้เหมือนกันขนาดนั้นได้อีก
แต่ทว่าสิ่งที่ทำให้อวี๋หมิงหลางตกใจยิ่งกว่ากลับเป็นเฉลยข้อที่สิบ
มีแค่สามพยางค์
ชีอวี่เซวียน
คำถามอะไรที่มีคำตอบเป็นชีอวี่เซวียน?
ชีอวี่เซวียนคือจิตแพทย์ระดับโลกที่อยากรับเสี่ยวเชี่ยนเป็นศิษย์มาตลอดไม่ใช่เหรอ? ทำไมคนร้ายถึงได้เขียนคำตอบนี้เป็นเฉลยข้อที่สิบ? แล้วคำถามข้อที่สิบมันคืออะไรกันแน่?
“พวกเรามาเริ่มตอบคำถามกัน ฉันถามข้อแรกก่อน เฉินเสี่ยวเชี่ยน อธิบายความเกี่ยวข้องระหว่างความมีอยู่กับความว่างเปล่ามาซิ”
คนร้ายเริ่มถามก่อน
“โลกเป็นสิ่งสมมติ ชีวิตคนเราคือความทุกข์ การใช้ชีวิตนั้นไร้ซึ่งความหมาย” เสี่ยวเชี่ยนตอบอย่างใจเย็น
อวี๋หมิงหลางมองคำตอบในมือด้วยความตกใจ เธอตอบถูก?!
คำตอบที่ตอบได้กว้างๆแบบนี้เธอเดาถูกได้ยังไง?
เสี่ยวเชี่ยนแอบยกสองนิ้วสู้ตายในใจ
ช่วงที่เธอไปฝึกงานเป็นผู้ช่วยในทีมจิตวิทยาของอวี๋หมิงหลางเธอไม่ได้เอาแต่ลับฝีปากไปวันๆ พวกเธอจริงจังกับการวิเคราะห์ลักษณะนิสัยและแนวทางการใช้ชีวิตของคนร้ายคนนี้มาก เสี่ยวเชี่ยนสังเกตเห็นในข้อมูลเขียนไว้ว่า คนๆนี้ชอบอ่านหนังสือ ‘ความมีอยู่กับความว่างเปล่า’ มากที่สุด และประโยคที่โด่งดังของหนังสือเล่มนี้ก็คือประโยคนี้
เสี่ยวเชี่ยนเคยอ่านหนังสือเล่มนี้พอดีจึงตอบคำถามข้อที่หนึ่งได้อย่างง่ายดาย
อวี๋หมิงหลางยกเฉลยขึ้นเพื่อยืนยันคำตอบ
ตาเสี่ยวเชี่ยนถามแล้ว “ชอบสีอะไรมากที่สุด?”
อีกฝ่ายไม่คิดว่าเสี่ยวเชี่ยนจะถามคำถามแบบนี้จึงมีสีหน้าตกใจ
“ถามฉัน?!”
“ใช่”
“สีที่ฉันชอบที่สุด—เฉินเสี่ยวเชี่ยน แกถามคำถามง่ายแบบนี้ ไม่คิดว่ามันน่าขำเหรอ แกอยากเป็นคนยิงนัดแรก?”
“แกตอบมาก็พอแล้ว” เสี่ยวเชี่ยนท่าทางนิ่งมาก
“ฉันชอบสีม่วงมากที่สุด”
อวี๋หมิงหลางยกเฉลย “ตอบถูก”
“ข้อสอง ทำไมโสกราตีส[1]ถึงยอมไปตาย?” คนร้ายถาม
“เพราะโง่” เสี่ยวเชี่ยนตอบเสียงดังฟังชัด
อวี๋หมิงหลางกุมขมับ เมียจ๋า จริงจังหน่อยได้ไหม! จงใจตอบผิดเหรอ?
นักปราชณ์โสกราตีสถูกตัดสินโทษให้ดื่มยาพิษตาย เพื่อนของเขาคิดว่าเขาควรหนีไป แต่ถึงโสกราตีสจะคิดว่ามันไม่ยุติธรรมก็ยังคงเลือกที่จะไปตาย ใช้ความตายปกป้องความเชื่อของตัวเอง แม้แต่คนที่ไม่ได้จบด้านนี้ยังรู้ ลูกเชี่ยนจงใจตอบผิด?
ตามคาด พอคนร้ายได้ยินคำตอบของเสี่ยวเชี่ยนก็หัวเราะร่า
“แก เปิดเฉลยสิ” คนร้ายพูดกับอวี๋หมิงหลาง
“เมียจ๋า ข้อนี้คุณตอบผิด โสกราตีสตายเพื่อปกป้องความเชื่อของตัวเอง ไม่เกี่ยวกับโง่หรือไม่โง่” อวี๋หมิงหลางยกเฉลยให้ดู
เพิ่งเริ่มเสี่ยวเชี่ยนก็แจกไปแล้วหนึ่งแต้ม แถมอวี๋หมิงหลางยังสงสัยด้วยว่าเธอจงใจตอบผิด
“อืม จดไว้ก่อนหนึ่งแต้ม ตาฉันถามละ ตอนมอปลายแกเรียนโรงเรียนอะไร ชอบอะไรในโรงเรียนที่สุด?”
“ถามเกี่ยวกับฉันอีกแล้ว? แกนี่มันโง่จริงหรือไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว?” คนร้ายเริ่มสงสัยจุดประสงค์ของเสี่ยวเชี่ยน
เสี่ยวเชี่ยนยิ้ม
“ตอบก่อนค่อยว่ากัน”
“ฉันเรียนที่โรงเรียนX สิ่งที่ชอบที่สุด…” คนร้ายหยุดพูดแล้วคิดอยู่สักพักถึงตอบ
“สิ่งที่ฉันชอบที่สุดในโรงเรียนก็คือแปลงดอกยี่สุ่นที่อยู่ริมหน้าต่าง ทุกครั้งที่ถึงหน้าดอกไม้ก็จะได้กลิ่นหอมเย้ายวน ฉันเดินผ่านตรงนั้นทุกวันรู้สึกว่านั่นเป็นช่วงเวลาที่สวยงามที่สุดในชีวิตฉัน”
ถ้าเสี่ยวเชี่ยนไม่ถามเขาไม่มีทางนึกถึงภาพอันสวยงามในตอนนั้น เขาหลับตาลงราวกับกำลังสัมผัสกับฤดูดอกไม้บานครั้งสุดท้ายในโรงเรียน หลังจากนั้นเขาก็ไม่ได้เห็นแปลงดอกยี่สุ่นที่สวยงามขนาดนั้นอีกเลย
อวี๋หมิงหลางยกคำตอบพลางมองคนร้ายด้วยสีหน้าแหยๆ คนร้ายทำหน้าตกใจ
เขามองเฉลยที่เสี่ยวเชี่ยนเขียน
[1] นักปราชญ์กรีกโบราณ
YOU MAY ALSO LIKE
