แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย - บทที่ 1130 เป็นห่วงเขำมำก

เสี่ยวเชี่ยนเก็บหวีไม้แล้วเดินไปที่ตู้เก็บเหล้ำ เธอเอำเหล้ำ เหมำไถที่เพิ่งใส่เข้ำไปออกมำซ่อน ของพวกนี้อำจทำให้อวี๋หมิง หลำงนึกถึงปำหลำง ต้องเอำไปซ่อนให้หมด

พอทำทุกอย่ำงเสร็จเสี่ยวเชี่ยนถึงได้นั่งลง เธอหลับตำแล้ว เริ่มคิดว่ำจะใช้ควำมรู้ควำมสำมำรถของเธอช่วยเขำยังไงดี

ตอนแรกจิตใจเธอสับสนกระวนกระวำยมำก เอำแต่คิดว่ำ ตอนนี้อวี๋หมิงหลำงจะรู้สึกอย่ำงไร ยิ่งคิดยิ่งปวดใจยิ่งฟุ้ งซ่ำน สุดท้ำยก็ต้องร้องไห้ออกมำ

ทำใจสงบไม่ได้เลย

ควำมผิดปกติของเจ้ำนำยทั้งสองส่งผลต่อคนสวยด้วย อวี๋ห มิงหลำงขังตัวเองไว้ในห้องไม่ยอมออกมำ เสี่ยวเชี่ยนนั่งร้องไห้ เงียบๆ คนเดียวริมหน้ำต่ำง คนสวยที่รับรู้ได้ถึงควำมผิดปกตินี้ จึงเข้ำไปหำแล้วลองเลียน้ำตำเสี่ยวเชี่ยน

“ไปเถอะคนสวย ฉันจะพำแกไปซื้ออำหำรเช้ำด้วยกัน”

เสี่ยวเชี่ยนเช็ดน้ำตำ เธอกลัวว่ำอำรมณ์ของเธอในตอนนี้จะ

9 5 4 8

กระทบต่ออวี๋หมิงหลำง หัวใจของเขำก ำลังสับสนหลังเกิดเรื่อง ถ้ำเธอยังเอำแต่ร้องไห้จะยิ่งส่งผลไม่ดีกับเขำ

เธอพำคนสวยออกไปนอกบ้ำน ซื้ออำหำรเช้ำเสร็จก็ไม่ได้ รีบร้อนกลับบ้ำน เสี่ยวเชี่ยนพำคนสวยไปยังม้ำนั่งตัวยำวที่อยู่ใน มุมที่ไม่ค่อยมีคนไปแล้วนั่งลง สัญญำณตื่นนอนดังขึ้นพร้อมๆ กับน้ำตำของเสี่ยวเชี่ยนที่ไหลออกมำ

เธอระบำยอำรมณ์ออกมำได้แค่ตอนที่ไม่มีคน เธอต้อง ปลดปล่อยมันออกไป แบบนี้พอกลับไปเธอก็จะเป็นที่พึ่งทำงใจ ให้เขำได้

ตอนแรกคนสวยก็นั่งเป็นเพื่อนเสี่ยวเชี่ยนเงียบๆ สักพักเห็น เสี่ยวเชี่ยนร้องไห้เสียใจมันเลยเอำหัวไปถูตัวเธอ

เมื่อก่อนเสี่ยวเชี่ยนไม่ชอบคนสวยเลย แต่เวลำนี้กลับเข้ำใจ ขึ้นมำหน่อยแล้วว่ำทำไมถึงได้ใช้คำว่ำเพื่อนร่วมทุกข์ที่ไร้เสียงมำ บรรยำยสุนัขทหำร เธอโอบคนสวยแล้วถอนหำยใจอย่ำงเศร้ำ สร้อย

“ยัยสวยชำเขียว ทำไงดี ฉันเป็นห่วงเขำมำกจริงๆ ฉันกลัว ว่ำจะช่วยเขำไม่ได้ ฉันรักษำทุกคนให้อำกำรเป็นปกติได้ แต่มีเขำ

9 5 4 9

คนเดียวที่ฉันทำไม่ได้ ทำไงดี ฉันเป็นห่วงเขำ”

คนสวยครำงในลำคอเบำๆ คล้ำยกับกำลังปลอบเสี่ยวเชี่ยน

ถ้ำปรับทัศนคติให้กลับมำปกติไม่ได้ก็ยำกที่จะรักษำในขั้น ต่อไป เสี่ยวเชี่ยนระบำยอำรมณ์กับคนสวยอยู่นอกบ้ำน พอเธอ กลับบ้ำนก็ใจสงบลงมำกแล้ว

เสี่ยวเชี่ยนไม่ได้เกลียดคนสวยเท่ำตอนแรกแล้ว คนสวยเอง ก็เริ่มชอบเสี่ยวเชี่ยน แต่นี่ก็เป็นเรื่องรำวในภำยหลัง ตอนนี้หนึ่ง คนกับหนึ่งหมำกำลังเป็นห่วงอวี๋หมิงหลำง ต่อให้คนนอกจะมอง ว่ำเขำไม่แตกต่ำงจำกตอนปกติ แต่เสี่ยวเชี่ยนกับคนสวยต่ำง สัมผัสได้ถึงควำมเศร้ำที่ออกมำจำกตัวเขำ ควำมเศร้ำที่หลบ ซ่อนอยู่ในกำรแสดงออกว่ำปกติ แบบนั้นเป็นควำมเจ็บปวดที่สุด

เขำกินอำหำรเช้ำนิดหน่อยแล้วออกไปทำงำน แต่ทำได้แค่ ช่วงเช้ำก็กลับมำบ้ำน

เสี่ยวเชี่ยนไม่ได้ไปมหำวิทยำลัย เธอกินอำหำรเช้ำแล้วนอน เอำแรง พอตื่นมำก็สดชื่นขึ้นหน่อย จำกนั้นก็เริ่มคิดหำทำงว่ำจะ เยียวยำแผลใจของอวี๋หมิงหลำงอย่ำงไรต่อจำกนี้

ยังไม่ทันที่เธอจะได้ข้อสรุปประตูบ้ำนก็เปิ ดออก อวี๋หมิง

9 5 5 0

หลำงเดินเข้ำมำด้วยสีหน้ำเรียบเฉย

เสี่ยวเชี่ยนหันไปดูเวลำโดยอัตโนมัติ เพิ่งจะสิบเอ็ดโมงครึ่ง ยังไม่ถึงเวลำอำหำรกลำงวัน ทำไมเขำถึงได้กลับมำเวลำนี้ หรือ ว่ำ… เกิดเรื่องแล้ว?!

แตกต่ำงจำกตอนปกติที่กลับมำถึงก็ทักทำยเธออย่ำง อำรมณ์ดี วันนี้พออวี๋หมิงหลำงเข้ำมำในบ้ำนก็ทำเหมือนไม่เห็น เสี่ยวเชี่ยน กับคนสวยที่ตั้งใจคำบรองเท้ำมำให้เขำก็ทำเหมือน ไม่เห็น เขำเดินตรงไปยังห้องนอนเล็กทันทีโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เสี่ยวเชี่ยนรีบลุกขึ้นเดินตำมเข้ำไป

อำกำรแบบนี้ผิดปกติมำก มำกเสียจนเสี่ยวเชี่ยนหวั่นใจ

พออวี๋หมิงหลำงเข้ำห้องนอนเล็กไปแล้วก็ค้นตู้ สุดท้ำยไป หยิบสร้อยไข่มุกของเสี่ยวเชี่ยนที่ครำวก่อนเขำซ่อมเสร็จแล้ว ออกมำ จำกนั้นก็ดึงให้ขำดแล้วเก็บขึ้นมำร้อยใหม่ทีละเม็ด ยัง ร้อยคล่องเหมือนครำวก่อนไม่มีอะไรแตกต่ำง

อวี๋หมิงหลำงวำงสร้อยไข่มุกลง จำกนั้นก็เริ่มหำของต่อ รื้อ จนห้องรกไปหมด

9 5 5 1

“นำยหำอะไร?” เสี่ยวเชี่ยนอดถำมไม่ได้

“ในบ้ำนมีปืนของเล่นที่พ่ำนพ่ำนลืมไว้ใช่ไหม?”

เสี่ยวเชี่ยนพยักหน้ำ เธอเดินเข้ำไปในห้องนอนใหญ่แล้ว หยิบปืนพลำสติกในกระเป๋ ำของตัวเองออกมำยื่นให้เขำ

มันเป็นปืนที่พ่ำนพ่ำนลืมไว้ครำวก่อนที่มำบ้ำนเธอ เสี่ยว เชี่ยนเอำใส่กระเป๋ ำไว้เตรียมไปคืนให้ต้ำอี แต่อวี๋หมิงหลำงเกิด เรื่องก่อนจึงยังไม่ได้เอำไปให้

อวี๋หมิงหลำงรับปื นมำมำเช็คดูลูกกระสุนพลำสติกใน กระบอก จำกนั้นก็เอำขวดน้ำวำงเรียงบนโต๊ะ

เขำคิดจะใช้ปืนนี้ยิงขวดน้ำ ควำมแม่นของปืนพลำสติกสู้ปืน จริงไม่ได้อยู่แล้ว แต่ปืนของเล่นของพ่ำนพ่ำนกระบอกนี้ถือว่ำ แม่นพอควร

ครำวก่อนที่พ่ำนพ่ำนมำเล่นอวี๋หมิงหลำงใช้ปืนกระบอกนี้ยิง แมลงวันโดนทุกนัด พ่ำนพ่ำนปรบมือชมไม่หยุด

แต่ตอนนี้พออวี๋หมิงหลำงเอำปืนไปหน้ำก็ซีด มือเริ่มสั่น รู้สึกอยำกอำเจียนวิงเวียนศีรษะ เขำไม่ยอมแพ้พยำยำมเล็งเป้ ำ

9 5 5 2

ยังไม่ทันจะยกปืนขึ้นมือก็เหมือนเริ่มควบคุมไม่ได้

“วำงลง!” เสี่ยวเชี่ยนเห็นเขำผิดปกติจึงรีบไปแย่งปืนมำ

พอวำงปืนลงอำกำรผิดปกติเหล่ำนี้ก็หำยไป

“เพรำะผมเหนื่อยเกินไปหรือเปล่ำ?” ผ่ำนไปสักพักเขำถึง พูดกับเสี่ยวเชี่ยน

น้ำเสียงรำบเรียบคล้ำยกับว่ำนี่เป็นเรื่องเล็กๆ แต่เสี่ยวเชี่ยน คิดว่ำเขำต้องพยำยำมอย่ำงเต็มที่เพื่อควบคุมควำมเศร้ำเอำไว้ อย่ำงแน่นอน

“นำยรู้ตัวตั้งแต่เมื่อไร?”

“เมื่อเช้ำ ตอนไปดูทหำรฝึกที่สนำมยิงปืน ผมอยำกทำให้ดู เป็นตัวอย่ำง แต่พอหยิบปืน”

ขนำดจับปืนของเล่นเขำยังเป็นขนำดนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงปืน จริงเลย

เสี่ยวเชี่ยนเงียบไปสักพักแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“อันที่จริง ตำแหน่งระดับนำยไม่ต้องจับปืนแล้วก็ได้ ยังไง

9 5 5 3

เบื้องบนก็ชอบฝีมือกำรฝึกลูกน้องของนำยที่ยอดเยี่ยมมำกกว่ำ”

นี่ก็เท่ำกับตัดสินโทษตำยให้อวี๋หมิงหลำง เสี่ยวเชี่ยนไม่มี ทำงลืมสีหน้ำของเขำหลังฟั งเธอพูดจบไปตลอดชีวิต

สำยตำของเขำมันโศกเศร้ำคล้ำยกับสูญเสียโลกไปทั้งใบ แต่ปำกกลับพูดออกมำอย่ำงปกติ

“นั่นสินะ ยิงปืนไม่ได้ก็ไม่เห็นเป็นไร ช่ำงเถอะ คุณไปทำงำน เถอะ”

เขำหันไปจะเดินออก เสี่ยวเชี่ยนเข้ำไปกอดเอวเขำจำกทำง ด้ำนหลัง “นำยเสียใจก็บอกฉันได้ ฉันอยู่ข้ำงนำยเสมอ ฉันจะอยู่ ข้ำงนำยตลอดไป”

เขำไม่ได้หันกลับมำ เอำมือวำงบนมือเธอ “ไม่เป็นไร ผมไม่ เป็นไรจริงๆ คุณใจเย็นๆ นะ”

มำถึงขั้นนี้แล้วยังจะปลอบใจเธอ เสี่ยวเชี่ยนจับตัวเขำหัน กลับมำด้วยควำมทนไม่ไหว เธอเห็นใบหน้ำที่แสร้งทำเป็นนิ่ง ของเขำ หัวใจแทบสลำย

“ถ้ำนำยรู้สึกแย่ก็ระบำยอำรมณ์ออกมำได้ ร้องออกมำยัง

9 5 5 4

ดีกว่ำกลั้นเอำไว้แบบตอนนี้”

น้ำตำลูกผู้ชำยที่ยังไม่ไหลเพรำะยังไม่ถึงจุดที่เสียใจ สำหรับ อวี๋หมิงหลำงแล้วปืนไม่ใช่แค่อุปกรณ์ แต่มันคือควำมพยำยำม และควำมทุ่มเทของเขำที่มำกมำยมหำศำล

เขำเกิดในครอบครัวทหำร ตอนเล็กๆ มีบำรมีของปู่ คอย ปกป้อง พอโตขึ้นก็ถูกบำรมีของพ่อปกคลุม เขำไม่เหมือนพี่ใหญ่ ที่มีเส้นทำงอื่นให้เลือกแสดงคุณค่ำของตัวเอง เขำรักเทิดทูน เครื่องแบบทหำรสีเขียวอันแข็งแกร่งนี้ เขำอยำกพิสูจน์ตัวเองมี ทำงเดียวก็คือใช้ควำมสำมำรถและควำมพยำยำมที่มำกกว่ำคน อื่นหลำยเท่ำ ใช้ผลงำนของตัวเองลบล้ำงบำรมีของครอบครัวที่ ติดตัวเขำมำตั้งแต่เกิด

กำรที่อวี๋หมิงหลำงมำถึงจุดนี้ได้เกี่ยวข้องโดยตรงกับฝีมือ กำรยิงปืนของเขำที่เทพมำก สิ่งแรกเลยที่ทำให้ทุกคนรู้จักเขำก็ คือพรสวรรค์ทำงด้ำนกำรยิงปืนที่โดดเด่นมำกจนทำให้เขำได้ เข้ำหน่วยรบพิเศษ ต่อมำเขำถึงได้ถูกค้นพบควำมสำมำรถด้ำน อื่นๆ ไม่เพียงแต่กำรยิงปืนจะเป็นบันไดให้เขำได้ไต่เต้ำขึ้นไปอยู่ จุดที่สูงกว่ำ ยังเป็นสื่อกลำงให้เขำได้เจอกับเธอครั้งแรกด้วย

ตอนนี้เขำอยู่เหนือเมฆแล้ว แต่กลับพบว่ำบันไดที่ปีนขึ้นมำ

9 5 5 5

หำยไป สำหรับเขำมันคงเป็นควำมเจ็บปวดที่ยำกเกินบรรยำย แต่อำกำรที่นิ่งเกินไปนี้กลับทำให้เสี่ยวเชี่ยนปวดใจเพิ่มขึ้นอีก เท่ำตัว