แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย - บทที่ 1134 โลกเปรียบเหมือนฟั นเฟือง

“ศำสตรำจำรย์อู๋คะอันที่จริง… หนูเก็บค่ำรักษำโหดมำก ศำสตรำจำรย์อู๋ไม่ว่ำอะไรเลยเหรอคะ?” เสี่ยวเชี่ยนเห็นเขำ แตกต่ำงจำกเมื่อชำติก่อนมำก จึงถำมอย่ำงอดไม่ได้

“ฮ่ำ ฮ่ำ! อำจำรย์เธอเล่ำให้ฟั งแล้ว เธอน่ะนะ ถึงปกติจะเก็บ ค่ำรักษำมหำโหด แต่เธอก็ยังมีจิตใจดีชอบรักษำให้ฟรีบ่อยๆ ฉันได้ยินมำว่ำช่วงนี้เธอให้เพื่อนในมหำวิทยำลัยยืมเงินไปหลำย หมื่นด้วยเพื่อให้เขำเอำเงินไปรักษำแฟนใช่ไหมล่ะ?”

เรื่องที่ศำสตรำจำรย์อู๋พูดก็คือเรื่องของผู้หญิงอวบอ้วนว่ำที่ นักเขียนในอนำคตที่เสี่ยวเชี่ยนเจอตอนไปสอนแทน ศำสตรำจำรย์หลิว

“หนูอุตส่ำห์เก็บเป็นควำมลับ พวกอำจำรย์รู้กันได้ไงคะ?”

“ก็นักศึกษำที่เธอช่วยไว้คนนั้นไงล่ะ เขำพำแฟนไปรักษำกับ ลูกศิษย์ฉัน ลูกศิษย์ฉันเขำเป็นหัวหน้ำแผนกประสำทของเมืองนี้ เขำตรวจแฟนเด็กคนนั้นแล้วก็รู้สึกแปลกๆ บอกว่ำอำกำรแบบนี้ ไม่กินยำก็ได้เดี๋ยวก็หำยเอง นึกไม่ถึงว่ำเด็กคนนั้นจะกลับมำบอก ว่ำยังไงก็จะเอำยำไปกินให้ได้ ลูกศิษย์ฉันไม่รู้จะทำไงก็เลยมำ

9 5 8 4

ถำม”

ศำสตรำจำรย์อู๋มำประชุมและก็ถือโอกำสไปเยี่ยมลูกศิษย์ ด้วย พอได้ยินลูกศิษย์พูดแบบนี้เขำจึงไปตรวจดูอำกำรคนไข้ ด้วยตัวเองถึงได้พบว่ำลูกศิษย์ของเขำวินิจฉัยผิด ถ้ำเด็กสำวคน นั้นไม่กลับมำบอกให้สั่งยำก็อำจทำให้เสียโอกำสในกำรรักษำ แฟนของเธอไปแล้ว

ศำสตรำจำรย์อู๋รีบวำงแผนกำรรักษำให้ใหม่พลำงถือโอกำส พูดคุยกับเด็กสำวร่ำงอ้วนคนนั้น คุยไปคุยมำก็ลำกยำวไปเรื่องที่ เสี่ยวเชี่ยนให้เธอยืมเงิน แม้แต่เรื่องที่เสี่ยวเชี่ยนบอกให้เธอพำ แฟนมำรักษำก็เล่ำด้วย ศำสตรำจำรย์อู๋ลองสืบดูถึงรู้ว่ำเป็นลูก ศิษย์ของนำงฟ้ำหลิวหลินหลินที่เขำเคยแอบชอบสมัยเรียน

เขำถึงได้รู้สึกดีต่อเสี่ยวเชี่ยน พอได้มำเจอก็รู้สึกเอ็นดู

พอได้ฟั งศำสตรำจำรย์อู๋พูดจบเสี่ยวเชี่ยนก็กระจ่ำง

ขณะเดียวกันก็แอบเศร้ำ

ตอนนั้นที่เธอช่วยว่ำที่นักเขียนร่ำงอ้วนนั่นก็แค่เพรำะควำม คิดเห็นแก่ตัวของตัวเอง แต่กลับนึกไม่ถึงว่ำมันจะบังเอิญ กลำยเป็นกำรช่วยเปลี่ยนท่ำทีของประธำนสมำคมเมื่อชำติก่อนที่

9 5 8 5

ในอนำคตจะเกลียดเธอเข้ำไส้

นี่ก็คือกำรทำดีย่อมได้สิ่งดีๆ ตอบแทน โลกนี้ก็เหมือนกับ ฟั นเฟือง แค่เปลี่ยนนิดหน่อยโชคชะตำก็เกิดกำรเปลี่ยนแปลง ครั้งใหญ่ แต่คนที่ไม่ได้ดีเด่อะไรอย่ำงเธอทำดีแค่นี้กลับเปลี่ยน ชะตำที่ถูกเกลียดเมื่อชำติก่อนได้ เสี่ยวเฉียงของเธอช่วยคนไว้ตั้ง มำกมำย ทำไมไม่เห็นได้สิ่งดีๆ ตอบแทน?

พอนึกถึงเสี่ยวเฉียงที่ตอนนี้ยังไม่มีแผนรักษำเสี่ยวเชี่ยนก็ รู้สึกจิตใจหนักอึ้งขึ้นมำอีกรอบ

“เป็นอะไรเสี่ยวปืนเหล็ก ฉันไม่เคยเห็นเธอทำหน้ำแบบนี้มำ ก่อนเลยนะ” ศำสตรำจำรย์หลิวถำมด้วยควำมเป็นห่วง

“อำจำรย์คะ ศำสตรำจำรย์อู๋คะ พวกอำจำรย์คิดว่ำ แบบทดสอบอันนี้ไม่มีปั ญหำเลยเหรอคะ? ลองดูให้ละเอียดอีกที สิคะ”

“ฉันว่ำไม่มีปั ญหำนะ ดูก็รู้ว่ำเป็นคนสุขภำพจิตดีนิสัยร่ำเริง” ศำสตรำจำรย์อู๋ก็ถือเป็นผู้ทรงอิทธิพลของวงกำร ดูเรื่องพวกนี้ เก่ง

“ถึงจะรู้สึกว่ำไม่มีปั ญหำ แต่ฉันก็ว่ำมันแปลกๆ ตรงไหน

9 5 8 6

ชอบกล…” ศำสตรำจำรย์หลิวมองแล้วมองอีกก็รู้สึกว่ำน่ำสงสัย

“น้องหลิว งั้นพี่ต้องขอตำหนิหน่อยแล้ว วงกำรอย่ำงพวกเรำ จะพึ่งเซนส์ไม่ได้นะ วงกำรของพวกเรำเป็นศำสตร์ที่อิงตำม วิทยำศำสตร์ เรำต้องให้เกียรติ” ศำสตรำจำรย์อู๋ยืนหยัดใน ควำมคิดของตัวเอง

“ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ฉันก็รู้สึกว่ำยังมีอีกหลำยสิ่งหลำย อย่ำงที่พวกเรำยังต้องค้นคว้ำและตำมหำ จะมัวแต่พึ่งพำควำมรู้ เดิมๆ มันช่วยแก้ปั ญหำไม่ได้เยอะขนำดนั้น… พี่อู๋คะ พี่ไม่คิด เหรอว่ำควำมรู้ด้ำนนี้ของประเทศเรำยังมีพื้นที่ว่ำงอีกมำกให้ พัฒนำ? ถ้ำได้ซึมซับแนวคิดใหม่ๆ ของเมืองนอกบ้ำงก็คงดี”

ศำสตรำจำรย์หลิวพูดด้วยควำมเสียดำย

“เธอเห็นพระจันทร์ของเมืองนอกกลมกว่ำประเทศเรำใช่ ไหม? พี่คิดว่ำตอนนี้แวดวงบ้ำนเรำก็ดีอยู่แล้ว” ศำสตรำจำรย์อู๋ รักประเทศตัวเองที่สุด เขำพูดด้วยควำมเคืองเล็กน้อย

พอเห็นศำสตรำจำรย์ทั้งสองคนกำลังจะทะเลำะด้วยเรื่อง ของเธอ จะให้เสี่ยวเชี่ยนนั่งดูเฉยๆ ก็ไม่ได้ เธอจึงพูดเกลี้ยกล่อม

“อำจำรย์คะ อย่ำเสียเวลำทะเลำะด้วยเรื่องพวกนี้เลยนะคะ

9 5 8 7

ที่ทั้งคู่พูดมำก็ฟั งดูมีเหตุผลหมดค่ะ”

“อย่ำพูดแทรก! พี่อู๋ฉันขอถำมพี่นะ พี่ว่ำตอนนี้วงกำรของเรำ คนที่เก่งที่สุดใช่ชีอวี่เซวียนไหม?”

“เก็บค่ำรักษำชั่วโมงละหลำยหมื่น หรือเป็นแสนก็มี คนแบบ นี้มีอะไรให้น่ำพูดถึง?” ศำสตรำจำรย์อู๋ไม่ยอม

“พี่จะไปสนทำไมว่ำเขำเก็บค่ำรักษำเท่ำไร นั่นมันเรื่องของ เขำ ลูกศิษย์พี่เก็บถูกแต่ก็เกือบวินิจฉัยผิดแล้วไม่ใช่เหรอ? เงิน ไม่ควรเป็นตัววัดค่ำควำมสำมำรถ ไม่ว่ำจะเก็บค่ำรักษำเท่ำไร ควำมรู้ควำมสำมำรถก็ต้องสูง ต่อให้รักษำฟรีก็ต้องทำให้ดี!”

“น้องหลิว ควำมคิดนี้ของเธอเริ่มอันตรำยแล้วนะ!”

ศำสตรำจำรย์อู๋พบว่ำนำงฟ้ ำในสมัยก่อนของเขำนั้นตั้งแต่ คืนดีกับทหำรป่ ำเถื่อนนั่นก็กลำยเป็นคนไร้เหตุผล

“ฉันมองตำม ควำ มเ ป็ น จริง ไม่ได้เ จำ ะจ งว่ ำ ใ ค ร ” ศำสตรำจำรย์หลิวยืนหยัดควำมคิดที่ว่ำถ้ำควำมรู้ไม่พอก็ต้อง เรียนเพิ่ม

“พวกอำจำรย์อำยุรวมกันก็ร้อยกว่ำปีแล้ว ทะเลำะกันเพรำะ

9 5 8 8

คนที่อยู่ห่ำงกับเรำตั้งไกลไม่คิดว่ำไม่คุ้มเหรอคะ” เสี่ยวเชี่ยน เตือน เรื่องมันเกิดขึ้นเพรำะเธอ เธอแอบรู้สึกผิด

เดิมทีสองคนนี้มีควำมคิดเห็นเข้ำกันได้ดีเสมอในเรื่อง งำนวิจัย แต่พอเธอมำก็มำทำพวกเขำทะเลำะกัน

เธอเก็บแบบทดสอบที่เอำมำ จำกนั้นก็หันไปพูดกับอำจำรย์ ด้วยควำมเคำรพ

“อำจำรย์คะ หนูยังมีเรื่องสำคัญต้องไปทำ ช่วงสองวันนี้หนู ไม่ไปมหำวิทยำลัยนะคะ”

ศำสตรำจำรย์หลิวรู้สึกว่ำเสี่ยวเชี่ยนดูแปลกๆ เธออยำก ถำมว่ำผู้ป่ วยที่ทำแบบทดสอบนี้เป็นใครกันแน่ แต่ก็ติดว่ำพี่อู๋อยู่ ด้วย ทำได้แค่เก็บควำมเป็นห่วงเอำไว้แล้วพูดกับเสี่ยวเชี่ยนด้วย ควำมห่วงใย

“เจอปั ญหำอย่ำเพิ่งตกใจ เดี๋ยวฉันจะช่วยหำข้อมูลให้เผื่อ เจออะไรบ้ำง”

“ขอบคุณค่ะอำจำรย์”

พูดจบเสี่ยวเชี่ยนก็ไป แต่ควำมขัดแย้งระหว่ำงศำสตรำจำรย์

9 5 8 9

หลิวกับศำสตรำจำรย์อู๋กลับยังไม่หยุด

“ลู ก ศิ ษ ย์เ ธ อ เ ป็ น เ ด็ ก ที่ รู้ จั ก ม ำ ร ย ำ ทดี น ะ ” เ ดิ ม ที ศำสตรำจำรย์อู๋อยำกหยุดทะเลำะ แต่ศำสตรำจำรย์หลิวกลับไม่ เลิก

“ลูกศิษย์ของฉันก็ต้องดีอยู่แล้ว แต่พี่อย่ำลืมนะว่ำเด็กคนนี้ เก็บค่ำรักษำแพง ในเมื่อพี่ชื่นชมลูกศิษย์ของฉัน แล้วทำไมไม่ ยอมรับในควำมสำมำรถของศำสตรำจำรย์ชีล่ะ?”

“มันเรื่องเดียวกันเหรอ? ถึงลูกศิษย์เธอจะเก็บค่ำรักษำแพง แต่เขำก็ยังรู้จักเอำเงินไปช่วยเหลือคนอื่น แสดงว่ำเขำยังมีจิตใจ เมตตำ แต่เธอดูคนอย่ำงชีอวี่เซวียนสิ แบบนั้นเรียกว่ำปล้น! อีก หน่อยถ้ำพี่ได้เลือกเป็นประธำนสมำคมนะ เรื่องแรกที่จะทำก็คือ ปรับกฎระเบียบในวงกำรเสียใหม่ ห้ำมมีหมอใจดำแบบชีอวี่เซ วียนเป็นอันขำด รู้จักแต่เงิน ไร้น้ำใจ!”

“จิ๊ จิ๊ จิ๊ สมองขอนไม้อย่ำงพี่หมดทำงเยียวยำ รีบไปเถอะ บ้ำนฉันเล็กไม่มีที่ให้พ่อพระอย่ำงพี่อยู่ ถ้ำพี่ยังไม่ไปอีกเดี๋ยว รถเมล์สำยสองหมดนะ!”

ศำสตรำจำรย์หลิวเอ่ยปำกไล่แขก พอคุยไม่ถูกคอก็อำรมณ์

9 5 9 0

เสีย! โดยส่วนตัวเธอรู้สึกเลื่อมใสในวิชำควำมรู้ของชีอวี่เซวียน เธอหวังเป็นอย่ำงยิ่งอยำกให้เสี่ยวเชี่ยนไปเป็นลูกศิษย์เขำ แล้ว จะได้นำควำมรู้ใหม่ๆ กลับมำพัฒนำวงกำรนี้ในประเทศ

คุยกันอยู่ดีๆ อยู่ๆ ก็พลิกจำกหน้ำมือเป็นหลังมือ พี่อู๋แอบ เสียใจ เขำก็แค่หวังดีอยำกปรับเปลี่ยนวงกำรให้มีระเบียบขึ้น เพื่อที่หลำยๆ คนจะได้มีควำมสุข ทำไมนำงฟ้ ำในตอนนั้นไม่ สนับสนุนเขำล่ะ

“น้องหลิว หลังจำกที่เธอคืนดีกับสำมีก็ดูเปลี่ยนไปนะ เมื่อก่อนเธอไม่เป็นแบบนี้เสียหน่อย เธอติดนิสัยหัวรั้นมำจำกตำ เฒ่ำทหำรนั่นใช่ไหม” ศำสตรำจำรย์อู๋ยังไม่ทันระบำยควำมอัด อั้นตันใจที่มีต่อนำงฟ้ ำของเขำหมดก็ได้ยินเสียงดังโครมครำม จำกทำงประตู

เห็นตำหลิวที่ไปจ่ำยตลำดกลับมำแอบยืนฟั งอยู่ตั้งนำนถีบ ประตูเข้ำมำ ในมือข้ำงหนึ่งถืออุปกรณ์ดึงออกกำลังกำยที่หนัก หลำยโลอยู่ เขำไปออกกำลังกำยมำด้วย

“โอ๊ะ นี่มันพี่อู๋ไม่ใช่เหรอ พี่อู๋ไม่เจอกันนำนเลยนะ!” สำมี ศำสตรำจำรย์หลิวออกแรงควงอุปกรณ์ออกกำลังกำยหลำยโล ชิ้นนั้นอย่ำงสบำยๆ มีเสียงที่เกิดจำกเหล็กถูกเหวี่ยงในอำกำศอย่ำงรวดเร็ว