แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย - บทที่ 1151 - 1160

บทที่ 1151 ศิษย์พี่ใหญ่ผู้หล่อเหลำเอำกำร

 

สำมีภรรยำเดินเคียงข้ำงกันได้เป็นเพรำะควำมรัก กำรที่จะ อยู่ด้วยกันได้ยืนยำวนั้นมีแค่ควำมรักยังไม่พอ ส่วนยังมีสิ่งไหนที่ จำเป็นอีก อวี๋หมิงหลำงคิดว่ำก็คือสิ่งเหล่ำนี้ที่เธอให้เขำ แต่จะให้ เขำบรรยำยออกมำเขำกลับพูดไม่ถูก

 

“มอบให้เป็ นหน้ำที่ฉันเถอะ ฉันจะต้องทำให้นำยฟื้ น คืนกลับมำเป็นอย่ำงเดิมได้แน่ ต่อให้อีกหน่อยโอกำสที่นำยจะได้ จับปืนมีน้อยมำกก็ตำม แต่จะทำลำยควำมทรงจำดีๆ ที่มีมำ หลำยปีไม่ได้”

 

เสี่ยวเชี่ยนมองเขำด้วยสีหน้ำจริงจัง “ต่อให้ในใจนำยจะรู้สึก โกรธที่ฉันปิดบังนำยเรื่องพวกนี้ ยังอยำกคิดบัญชีกับฉัน ฉันยอม ให้นำยลงโทษตำมอำเภอใจก็ได้ แต่นำยต้องให้ฉันรักษำ”

 

อวี๋หมิงหลำงยื่นมือไปลูบหน้ำเธอเบำๆ ควำมอ่อนโยนทำง สำยตำเพียงพอที่จะเปล่งประกำยในควำมมืด ไม่ต้องพูดอะไร มำก เสี่ยวเชี่ยนยิ้มออกมำ

 

ตำทึ่มเฉียงของเธอกลับมำแล้ว

 

9 7 2 6

 

ขอให้เธอและเขำเรียนรู้และเติบโตไปด้วยกัน ไม่ต้องกำร ควำมเจ็บปวดที่เป็นเหมือนสำรเร่งโต เรื่องที่เมื่อชำติก่อนทำ ไม่ได้ ในที่สุดชำตินี้เธอก็ทำได้แล้ว

 

“เรื่องกำรรักษำแล้วแต่คุณเลย แต่ก่อนหน้ำนั้นผมขอเวลำ หนึ่งวัน”

 

“ท ำอะไร?” เธอสงสัย

 

“เดำดูสิ”

 

สิ่งที่เขำอยำกทำตอนนี้ ก็แค่ครอบครองเธอ เขำสำมำรถ พลำดทิวทัศน์อันสวยงำมทั้งหมดบนโลกนี้ได้ แต่มีเพียงเธอ เท่ำนั้นที่เขำปล่อยไปไม่ได้

 

เสี่ยวเชี่ยนหน้ำแดง ไม่ใช่เพรำะเธอใสซื่อไร้เดียงสำ แต่เป็น เพรำะรู้มำกเกินไป…

 

มือของเธอกุมมือเขำ ทั้งสองคนขับรถที่เต็มไปด้วยกลิ่นอำย ควำมรักกลับบ้ำน

 

เมื่อไปถึงทำงเข้ำหมู่บ้ำนอวี๋หมิงหลำงก็เห็นรถคันหนึ่งจอด อยู่ข้ำงทำง เขำหันไปพูดกับเสี่ยวเชี่ยน

 

9 7 2 7

 

“เมียจ๋ำดูสิ ใครมันปั ญญำอ่อนขนำดนี้ วำดรูปน่ำเกลียดบน รถยังกล้ำขับออกมำได้?”

 

“นั่นสิ เต่ำนั่นมันอัปลักษณ์ที่สุดในโลกเลยนะ น่ำเสียดำยรถ เบนซ์ เดี๋ยวนะ ทำไมเลขทะเบียนมันคุ้นๆ?”

 

ใช้เลขทะเบียนที่มีแต่เลขแปดมำจนชิน นอกจำกเจิ้งซวี่แล้ว ยังจะมีใครอีก?

 

อวี๋หมิงหลำงชอบเหยียบย่ำอดีตศัตรูหัวใจมำกที่สุด เขำเข้ำ ไปจอดเทียบ เจิ้งซวี่พอเห็นเขำเดินลงมำจึงลงรถพร้อมอำข่ำ

 

อวี๋หมิงหลำงไม่ทักไม่ทำย แต่เดินวนรอบรถของเจิ้งซวี่ พร้อมทั้งพยักหน้ำจริงจัง

 

“เยี่ยม เยี่ยมมำก ใช้ได้เลยจริงๆ” อวี๋หมิงหลำงชมติดกัน สำมครั้ง เส้นเลือดปูดขึ้นหน้ำผำกเจิ้งซวี่ เขำมองข้ำมอวี๋หมิง หลำงไปที่รถ เสี่ยวเชี่ยนลงมำแล้ว

 

“ปำกนำยไม่เคยพูดอะไรดีๆ หรอก” เจิ้งซวี่ใช้เท้ำคิดยังรู้ว่ำ อวี๋หมิงหลำงไม่มีทำงพูดจำดีๆ หรอก

 

“คนอย่ำงนำยทำไมใจแคบแบบนี้? ฉันชมรถนำยก็ผิด? ฉัน

 

9 7 2 8

 

แค่อยำกบอกว่ำ รถนี่มันเหมำะกับนำยมำก ก็เหมือนกับหม้อ แบบไหนก็เหมำะกับฝำแบบไหน หัวทรงไหนเหมำะกับหมวก แบบไหน เจิ้งซวี่เสี่ยใหญ่ขับรถหรูก็ต้องเหมำะกับลวดลำย พิเศษๆ แบบนี้ ไม่มีอะไรเหมำะไปกว่ำนี้อีกแล้ว”

 

คำพูดของอวี๋หมิงหลำงทำให้ควำมอดทนของเจิ้งซวี่เกือบ หมด เขำกำหมัดแน่นรู้สึกว่ำถึงเวลำที่ต้องคิดบัญชีกับไอ้เล็ก จอมอวดดีแล้ว

 

อำข่ำไม่สนใจผู้ชำยสองคนที่กำลังแง่งๆ ใส่กัน เธอตรงเข้ำ ไปหำเสี่ยวเชี่ยน “ประธำนเชี่ยน! ไม่เป็นไรใช่ไหม!”

 

“ฉันจะเป็นอะไรได้ โทษทีที่ทำให้เป็นห่วง” เสี่ยวเชี่ยนตบ บ่ำอำข่ำ อำจเพรำะเธออำรมณ์ดีก็ได้มั้ง อำข่ำรู้สึกว่ำวันนี้ ประธำนเชี่ยนดีกับเธอเป็นพิเศษ น้ำเสียงและท่ำทำงแบบนี้ทำให้ อำข่ำเกิดควำมรู้สึกเบิกบำนที่ประธำนเชี่ยนเป็นกันเองกับเธอ

 

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว บอสโทรหำฉัน ทำฉันตกใจแทบแย่ กลัว ว่ำเธอจะเป็นอะไรไป”

 

“ไม่เป็นไร จัดกำรได้แล้ว จริงสิ เกิดอะไรขึ้นกับผมเธอ เท รนด์ปีนี้เหรอ?” เสี่ยวเชี่ยนชี้ไปที่ผมอำข่ำ สีแดงที่ติดอยู่บนผม

 

9 7 2 9

 

แห้งแล้ว คำดว่ำผมส่วนนั้นอำจต้องตัดทิ้ง

 

อำข่ำเหล่มองเจิ้งซวี่ เจิ้งซวี่เองก็หันมำมองเธอ สำยตำของ ทั้งสองคนไม่มีกลิ่นอำยดินระเบิดอย่ำงเมื่อก่อนแล้ว

 

ระหว่ำงทำงที่มำ อำข่ำกับเจิ้งซวี่ร้อนใจอยำกรีบมำช่วย เสี่ยวเชี่ยน ทั้งสองคนต่ำงคิดเรื่องเดียวกัน ควำมโกรธแค้นที่เคย มีจึงไม่สำคัญแล้ว

 

ทั้งสองคนเคยแค้นกันเพรำะเรื่องเสี่ยวเชี่ยน หำยแค้นกันก็ ด้วยเรื่องของเสี่ยวเชี่ยน ตอนนี้เสี่ยวเชี่ยนมำยืนอยู่ตรงหน้ำแล้ว ในใจของเจิ้งซวี่กับอำข่ำต่ำงเกิดควำมรู้สึกแปลกๆ ที่บอกไม่ถูก

 

“ควำมรู้สึกของฉันตอนนี้คล้ำยอะไรดีล่ะ อำรมณ์แบบปวดขี้ แล้วหำห้องน้ำไม่ได้ต้องกลั้นอยู่นำนแบบจะตำยแล้วอยู่ๆ ก็เจอ ห้องน้ำ มันโล่งสุดๆ ในชีวิต” อำข่ำบรรยำยควำมรู้สึกตัวเอง ออกมำ

 

เจิ้งซวี่มุมปำกกระตุก เขำรู้สึกว่ำพออยู่กับอำข่ำนำนๆ อำจ ทำให้สมองของเขำเพี้ยนได้

 

“แต่ว่ำนะประธำนเชี่ยน ถึงตอนนี้เธอจะปลอดภัยแล้ว ชั่วครำว แต่คำสั่งของบอสคือให้ฉันคุ้มกันเธอตลอดเวลำ บอส

 

9 7 3 0

 

ไม่ได้อธิบำยว่ำเกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้น แต่ฉันคิดว่ำ ลำพังแค่ฉัน คนเดียวคงปกป้องเธอไม่ได้ ฉันก็เลยเรียกผู้ช่วยมำ!”

 

อำข่ำจดจำหน้ำที่ของตัวเองได้ขึ้นใจ ปกป้องประธำนเชี่ยน!

 

“ผู้ช่วย? ล้อกันเล่นเหรอ?” ครั้งนี้กลำยเป็นอวี๋หมิงหลำงที่ มุมปำกกระตุก

 

นี่เขำต้องห่วยขนำดไหนกันถึงจะปล่อยให้เมียตัวเองมี อันตรำยในเขตพื้นที่ควำมรับผิดชอบของเขำ?

 

คนที่นอนเคียงข้ำงเธอเป็นถึงรักษำกำรหัวหน้ำใหญ่ แต่ยัย หัวทองนี่กลับบอกว่ำจะพำผู้ช่วยมำคุ้มกันเมียเขำ?

 

อำข่ำไม่สังเกตเห็นควำมไม่พอใจของอวี๋หมิงหลำง ยังคง พูดตำมใจ

 

“ใช่ ผู้ช่วยที่ฉันเรียกมำครั้งนี้สุดยอดมำกพูดเลย เดี๋ยวเขำก็ มำถึงแล้ว ปกติถ้ำจ่ำยไม่หนักเชิญมำไม่ได้หรอกนะ แต่ฉันอ้ำง คำสั่งของบอสต่อให้เขำไม่อยำกมำก็ต้องมำ! ดูจำกเวลำก็น่ำจะ ถึงแล้วนะ…”

 

“บอส? เธอเชิญใครมำ?” อวี๋หมิงหลำงกับเสี่ยวเชี่ยนมอง

 

9 7 3 1

 

หน้ำกัน คงไม่บังเอิญขนำดนั้นนะ?

 

“หนงเย่ำศิษย์พี่ใหญ่ของฉันไง ฉันนัดเขำไว้ให้มำเจอที่นี่ เขำน่ำจะใกล้ถึงแล้ว เอ๊ะ เขำมำแล้ว!”

 

อำข่ำเห็นแท็กซี่วิ่งมำ หน้ำหล่อๆ ที่ปรำกฏทำงหน้ำต่ำงที่ ไม่ได้ปิดกระจกนั่นมันศิษย์พี่ใหญ่ของเธอไม่ใช่เหรอ?

 

หนงเย่ำมำที่นี่เป็นครั้งแรก เขำเกิดที่ต่ำงประเทศ ถึงแม้จะ พูดภำษำจีนคล่องเพรำะชีอวี่เซวียนบังคับ แต่เขำไม่สันทัดอักษร จีน

 

ยิ่งเข้ำใกล้สถำนที่นัดเขำก็ยิ่งรู้สึกไม่ชอบมำพำกล

 

เขำอ่ำนป้ ำยเขตหมู่บ้ำนทหำรไม่ออก แต่เห็นทหำรที่ยืน ตรงอยู่ตรงป้อมยำมแล้ว

 

เขำคิดในใจ ที่นี่เจริญขนำดนี้แล้วเหรอ ยำมยืนตรงแหน่ว เชียว

 

เดิมกำลังจะหันไปบอกคนขับแต่เห็นอำข่ำที่อยู่ข้ำงทำง เสียก่อน ผมสีทองของอำข่ำโดดเด่นมำกเมื่ออยู่ท่ำมกลำงคนหัว ด ำ

 

9 7 3 2

 

พออวี๋หมิงหลำงได้ยินอำข่ำพูดชื่อศิษย์พี่ใหญ่จึงหันไป สบตำกับเสี่ยวเชี่ยน สองสำมีภรรยำผุดรอยยิ้มเจ้ำเล่ห์ออกมำ

 

“อันที่จริงศำสตรำจำรย์ชีก็แค่บอกว่ำลูกศิษย์ของเขำอำจจะ มำ ไม่ได้บอกว่ำเขำจะมำทำอะไรกับฉัน ถ้ำพวกเรำ ‘บุ่มบ่ำม’ เกินไป จะไม่เหมำะหรือเปล่ำ?”

 

เสี่ยวเชี่ยนถำมอย่ำงมีเลศนัย เธอจะทำเป็นมองไม่เห็นอวี๋ห มิงหลำงที่กำลังวอร์มมือได้ไงกัน

 

“อืม ไม่ค่อยเหมำะ” ปำกอวี๋หมิงหลำงพูดไปแบบนั้น แต่ ไม่ได้หยุดกำรวอร์มร่ำงกำยเลยแม้แต่น้อย

 

จะว่ำไปกำรมำของหนงเย่ำถึงชีอวี่เซวียนจะเตือนระดับหนึ่ง ให้เสี่ยวเชี่ยนรู้ไว้ก่อนแล้ว แต่เขำก็ไม่มีเวลำได้ทันทำอะไร อีกทั้ง ยังถูกเสี่ยวเชี่ยนหลอกใช้ไปหนึ่งครั้ง ตอนนี้ยังพำตัวเองมำหำถึง ที่อีก จิ๊ จิ๊

 

 

บทที่ 1152 อวี๋เสี่ยวเฉียง VS ศิษย์พี่ใหญ่หนงเย่ำ

 

เสี่ยวเชี่ยนไม่สงสำรหนงเย่ำหรอก ใครใช้ให้หมอนี่ทำตัว คุกคำมเธอก่อนล่ะ เธอไม่ได้เป็นฝ่ำยหำเรื่องก่อนเสียหน่อย

 

ครั้นแล้วเสี่ยวเชี่ยนจึงควงแขนอำข่ำทำตัวสนิทชิดเชื้อ “ไป เถอะ ไปดื่มชำในบ้ำนฉันกันอำข่ำ ฉันเพิ่งได้ใบชำชั้นดีมำ หน้ำ หนำวแบบนี้ดื่มไปคุยไปเหมำะที่สุดแล้ว”

 

“แต่ว่ำศิษย์พี่ใหญ่ฉัน”

 

“ไม่ต้องไปสนหรอก เดี๋ยวเสี่ยวเฉียงของฉันต้อนรับให้เป็น อย่ำงดีเลย ไปๆ เจิ้งซวี่นำยก็มำด้วยสิ พวกเรำขึ้นไปกันก่อน”

 

เสี่ยวเชี่ยนลำกอำข่ำเดินไป เจิ้งซวี่เดินตำม เจิ้งซวี่เห็นอวี๋ห มิงหลำงวอร์มมือพลำงเดินไปทำงผู้ชำยที่หล่อเนี้ยบคนนั้น พอจะ รู้แล้วว่ำเกิดเรื่องอะไรขึ้น

 

สองสำมีภรรยำตัวแสบคู่นี้ ใครเจอถือเป็นควำมซวยของ คนๆ นั้น

 

“ฉันยังไม่ได้คุยกับศิษย์พี่ใหญ่เลยนะ!” อำข่ำเอำแต่หัน กลับไปมอง

 

9 7 3 4

 

“มีเสี่ยวเฉียงของฉันอยู่ เธอจะกังวลอะไร? หรือเธอไม่อยำก จิบชำคุยเล่นกับฉัน? ใบชำของฉันมีไว้ให้คนเป็นเพื่อนเท่ำนั้น นะ”

 

เพื่อน!

 

คำๆ นี้มันช่ำงไพเรำะเหลือเกิน ไพเรำะเสียจนอำข่ำสำมำรถ ลืมศิษย์พี่ใหญ่ของตัวเองได้ทันที เธอเกำะแขนเสี่ยวเชี่ยนแล้ว เดินตำมไปโดยไม่หันหน้ำกลับไปดูอีก

 

เจิ้งซวี่เห็นทุกอย่ำง แอบส่ำยหน้ำในใจ

 

ควำมฉลำดของยัยหัวทองนี่คือของปลอม ควำมโง่คือของ จริง

 

ปีศำจอย่ำงเฉินเสี่ยวเชี่ยนหลอกยังไงก็เชื่อหมด ไม่รู้อีก หน่อยจะถูกเสี่ยวเชี่ยนต้มจนเป็นสภำพไหน

 

แต่พอเห็นใบหน้ำด้ำนของอำข่ำมีควำมสุข เจิ้งซวี่จึงเอำมือ ที่จะเอื้อมไปดึงอำข่ำไว้ชักกลับ ช่ำงเถอะ เธอดูเต็มใจให้เสี่ยว เชี่ยนหลอก เขำก็ขี้เกียจจะยุ่งแล้ว

 

หนงเย่ำมองศิษย์น้องคนเล็กเดินจำกไปชนิดที่ไม่หันกลับมำ

 

9 7 3 5

 

มอง ขณะที่เขำกำลังจะถำมว่ำเล่นอะไรก็เห็นผู้ชำยร่ำงสูงในชุด ทหำรเดินมำทำงเขำ

 

“รบกวนขอดูบัตรด้วยครับ” อวี๋หมิงหลำงยื่นมือไปพลำงพูด ด้วยท่ำทำงจริงจัง

 

“อะไรนะ?” หนงเย่ำอึ้ง

 

“ขอดูบัตรประจำตัวด้วยครับ ผมเห็นคุณมีท่ำทำงน่ำสงสัย ในเขตหมู่บ้ำนเรำ รบกวนขอดูบัตรด้วยครับ”

 

“ผมไม่ได้มีเจตนำร้ำย” พ่อแม่หนงเย่ำเป็นคนประเทศนี้แต่ อพยพไปตั้งรกรำกที่เมืองนอก เขำเองก็เกิดเมืองนอก รูปร่ำง หน้ำต่ำงไม่ต่ำงอะไรจำกคนที่นี่ แต่ถือสัญชำติประเทศอื่น

 

“อ่อ ไม่มีเหรอ ถ้ำอย่ำงนั้นคุณก็อำจยุ่งยำกแล้วล่ะครับ” อวี๋หมิงหลำงจงใจถ่วงเวลำ ถึงเขำจะไม่ได้หันหน้ำกลับไปดูทำง เสี่ยวเชี่ยน แต่คำนวณกำรเดินของเธอทุกฝีก้ำว

 

เวลำนี้เมียเขำน่ำจะเดินเข้ำหมู่บ้ำนไปแล้ว อีกหนึ่งนำทีก็จะ เลี้ยวแล้วมองไม่เห็นอีก

 

“ผมขี้เกียจเสียเวลำคุยกับคุณ” ถึงหนงเย่ำจะไม่รู้ว่ำอวี๋หมิง

 

9 7 3 6

 

หลำงเป็นใคร แต่ดูจำกชุดแล้วเดำว่ำคงเป็นทหำรประเทศนี้ หรือไม่ก็เจ้ำหน้ำที่ของทำงรำชกำร

 

ขณะที่หนงเย่ำกำลังจะตะโกนเรียกอำข่ำ อวี๋หมิงหลำงกลับ เดินขึ้นหน้ำแล้วเตะอัดเข้ำที่ท้องของเขำ!

 

หนงเย่ำรีบหลบ ปำกก็ยังพูดอย่ำงโมโห “โรคจิตหรือไง!”

 

“อืม ผมป่ วยแบบหยุดยำไม่ได้เลยล่ะ” อวี๋หมิงหลำงพูด พร้อมฟำดเข้ำไปอีกหนึ่งที หนงเย่ำไม่ยอมจะเตะคืนบ้ำง

 

หนงเย่ำเป็ นลูกศิษย์คนโตของชีอวี่เซวียน ควำมรู้ ควำมสำมำรถย่อมสูสีกับชีอวี่เซวียนเพรำะได้รับกำรถ่ำยทอดมำ โดยตรง ตอนที่ขำของเขำแตะถูกอวี๋หมิงหลำงก็รู้เลยว่ำจะ มองข้ำมผู้ชำยสวมชุดทหำรคนนี้ไม่ได้ แต่ตัวเขำก็ไม่ชอบกำร ปะทะ

 

ครั้นแล้วจึงถอยหลังไปหนึ่งก้ำว แล้วพูดกับอวี๋หมิงหลำง

 

“ผมมำเพรำะมีธุระ ผมให้คุณดูพำสสปอร์ตของผมก็ได้ ข้ำงหน้ำนั่นมีเพื่อนผมอยู่ ผมเรียกเขำมำรับรองก็ได้”

 

“อ่อ” อวี๋หมิงหลำงพยักหน้ำ แต่มือกลับล้วงเข้ำไปใน

 

9 7 3 7

 

กระเป๋ ำ หนงเย่ำคิดว่ำเขำโอเคแล้วจึงอ้ำปำกจะตะโกนเรียกอำข่ำ “อคำ อุ๊บ!”

 

อวี๋หมิงหลำงรีบเอำบำงอย่ำงยัดใส่ปำกหนงเย่ำอย่ำง รวดเร็วจนเกือบติดคอเขำ!

 

“โอ๊ก! นี่มันอะไรวะ!” หนงเย่ำคำยของในปำกออกมำ อมยิ้ม กลมแบนรสช็อกโกแลต…

 

อวี๋หมิงหลำงยิ้มกว้ำงให้ “อมยิ้มจำกบ้ำนเกิดผม อร่อยไหม?” “… แกมันบ้ำ!”

 

“อยำกให้คุณได้ลิ้มลองรสชำติจำกบ้ำนเกิดผมก็ผิดด้วย เหรอ?” อวี๋หมิงหลำงคำนวณเวลำเสี่ยวเชี่ยนคงเดินเลี้ยวไปแล้ว เขำจึงไม่ถ่วงเวลำอีก เตะทันที!

 

“อุตส่ำห์ให้กินขนมยังไม่เอำ งั้นกินหมัดแล้วกัน!” ใครใช้ให้ขู่เมียฉัน ใครใช้ให้ก่อเรื่อง จะอัดให้น่วมเลย!

 

9 7 3 8

 

หนงเย่ำเองก็โมโหอวี๋หมิงหลำง ประเทศนี้ขึ้นชื่อเรื่องกำร รักษำควำมปลอดภัยไม่ใช่เหรอ ทำไมเพิ่งมำถึงก็เจอคนบ้ำแล้ว วะ?

 

ทั้งยัดอมยิ้มใส่ปำก ทั้งอัดคนโดยไม่ถำมอะไรทั้งนั้น มัน หมำยควำมว่ำยังไง!

 

ครั้นแล้วหนงเย่ำก็ไม่ทนอีกต่อไป เหวี่ยงหมัดแลกกับอวี๋ห มิงหลำง

 

ทั้งสองคนผลัดกันแลกหมัด สถำนกำรณ์ดุเดือด

 

ฝีมือของหนงเย่ำดีกว่ำอำข่ำมำก สำมำรถสู้กับอวี๋หมิงหลำง ได้สูสี

 

ทหำรยำมเห็นแบบนั้นจึงรีบวิ่งเข้ำมำ เล็งปืนในมือไปทำง หนงเย่ำ

 

“ไปรอด้ำนข้ำง ผมจัดกำรเอง” อวี๋หมิงหลำงสั่งทหำรยำม จำกนั้นก็วำดขำฟำดไปที่หนงเย่ำ

 

หนงเย่ำเสียสมำธิหันไปมองทหำรยำมจึงถูกอวี๋หมิงหลำง เตะเข้ำที่บ่ำจนกระเด็นถอยหลังไปหลำยก้ำว ถึงได้รู้สึกว่ำเรื่องนี้

 

9 7 3 9

 

มันแปลกๆ

 

ดูเหมือนผู้ชำยใส่ชุดทหำรคนนี้จะเป็นหัวหน้ำที่นี่ เขำ สังเกตเห็นพออวี๋หมิงหลำงพูดทหำรพวกนั้นก็ยืนตรงกันหมด

 

หรือว่ำนี่จะเป็นเรื่องเข้ำใจผิด?

 

“สหำย พวกเรำเคยมีควำมแค้นอะไรกัน ทำไมถึงได้ลงมือ หนักขนำดนี้?”

 

“คุณกับผมไม่ได้มีควำมแค้นต่อกันหรอก แต่ว่ำ…” อวี๋หมิง หลำงยังพูดไม่ทันจบก็หวดหมัดหนักเข้ำที่หน้ำหนงเย่ำ เมื่อกี้ หนงเย่ำกำลังตั้งใจฟั งเขำพูดอยู่ ทันใดนั้นกลับโดนชก เขำจึง โมโหมำก

 

ผู้ชำยคนนี้ทำไมเจ้ำเล่ห์แบบนี้? กล้ำเล่นทีเผลอ!

 

อวี๋หมิงหลำงชักมือกลับอย่ำงภูมิใจแล้วพูดเหยียด “จะต่อย ก็ต่อย พูดมำกทำไม!”

 

กับคนที่คิดจะมำคุกคำมเมียของเขำ ยังต้องมีเหตุผลในกำร ต่อย?

 

สมองของอวี๋หมิงหลำงในเวลำนี้มีควำมคิดอยู่อย่ำงเดียว

 

9 7 4 0

 

‘รีบทำรีบเลิก ถ้ำยังไม่ล้มก็เอำให้ล้ม!’

 

เจิ้งซวี่ไม่เข้ำใจว่ำทำไมเขำถลำตัวเข้ำมำถึงขั้นขึ้นมำยืนต้ม น้ำชงชำ ตอนนี้เขำยืนเซ็งอยู่ในห้องครัวบ้ำนเสี่ยวเชี่ยน

 

เขำจำได้ว่ำตัวเองถูกเชิญให้มำจิบชำไม่ใช่เหรอ?

 

แต่พอเข้ำบ้ำนเสี่ยวเชี่ยนก็ผลักเขำเข้ำห้องครัว แถมยังถำม ด้วยควำมหวังดีว่ำ อยำกดื่มชำดอกไม้ที่ต้มด้วยไมโครเวฟไหม?

 

พี่ซวี่ปฏิเสธทันที นี่ใคร! ไม่ใช่อำหำรรสเลิศไม่กิน ไม่ใช่ชำ ชั้นดีไม่ดื่ม!

 

ชำกะโหลกกะลำที่เฉินเสี่ยวเชี่ยนใช้ไมโครเวฟต้มเขำเคย หลวมตัวดื่มไปครั้งหนึ่ง หลังจำกนั้นครึ่งปีเขำก็ไม่แตะชำดอกไม้ เลย

 

ครั้นแล้วจึงถูกผลักเข้ำมำในครัว…

 

เจิ้งซวี่กำลังหำใบชำ เขำเอื้อมมือไปเปิ ดตู้ที่อยู่เหนือหัว ทันใดนั้นก็มีของร่วงลงมำโดนหัวเขำพอดี!

 

เจิ้งซวี่หยิบกล่องน้ำหนักเบำใบนี้ขึ้นมำดู ถูกปิดผนึกไว้ยัง ไม่ได้แกะ มีแต่ภำษำอังกฤษ แต่ข้อควำมบนนั้นที่เขียนว่ำ ขนำด

 

9 7 4 1

 

0.01 บรรจุสำมชิ้น สะดุดตำมำก พี่ซวี่มุมปำกกระตุก ใช่ เขำไม่ สงสัยเลยว่ำทำไมวันนี้ตัวเขำถึงได้รู้สึกแปลกๆ

 

ไอ้เล็กเป็นพวกวิปริต!!!

 

มันต้องเป็นพวกวิปริตขั้นสุดแน่ๆ!

 

คนปกติที่ไหนจะเอำของแบบนี้มำยัดไว้ในห้องครัว?!

 

 

บทที่ 1153 เปิดประตูมหัศจรรย์ในใจนับแต่นี้ไป

 

เจิ้งซวี่พยำยำมหักห้ำมใจไม่ให้ตัวเองหำอะไรมำเจำะถุงยำง กล่องนี้ที่ไม่รู้ว่ำมำอยู่ในครัวได้ยังไง เขำโยนมันกลับเข้ำไป ในตู้ มหัศจรรย์ใบนี้มีกระปุกใบชำหลำยกระปุก ดูจำกบรรจุภัณฑ์แล้ว ก็รู้ได้เลยว่ำเฉินเสี่ยวเชี่ยนผู้หญิงคนนี้ใช้ชีวิตหรูหรำแค่ไหน

 

กระปุกใบชำเครื่องเคลือบหลำยใบ หยิบใบไหนมำดูก็เป็น ของโบรำณทั้งนั้น จำกนิสัยของเฉินเสี่ยวเชี่ยนที่หัวสูงแบบนั้นไม่ มีทำงยอมให้ตัวเองกับหมำทหำรหนังเขียวใช้ของเลียนแบบ คุณภำพสูงแน่นอน ซึ่งก็พูดได้อีกอย่ำงหนึ่งว่ำ หมำทหำรหนัง เขียวเอำถุงยำงมำไว้รวมกับของมีค่ำแบบนี้

 

เจิ้งซวี่เองก็เป็นคนที่เล่นพวกวัตถุโบรำณ พอเห็นของพวกนี้ ก็ชอบหยิบมำพิจำรณำ เขำหยิบกระปุกใบชำที่วำงอยู่นอกสุดมำ เปิดดม เมื่อแน่ใจแล้วว่ำคือใบชำชั้นยอดที่เสี่ยวเชี่ยนพูดถึงจึง หยิบเอำมำวำงบนโต๊ะ

 

จังหวะที่รอน้ำเดือดเจิ้งซวี่ก็ไล่ดูทีละกระปุก ตอนที่เขำเห็น กระปุกใบชำที่ทำจำกโลหะ เขำรู้สึกว่ำมันแปลกๆ ดูจำกลักษณะ แล้วน่ำจะมำจำกเมืองนอก กระปุกใบชำแบบนี้โดยทั่วไปเอำไว้

 

9 7 4 3

 

เก็บใบชำคุณภำพสูง เจิ้งซวี่สงสัยหนักมำกว่ำข้ำงในเป็นชำอะไร

 

พอเปิดออกเขำไม่ได้เอำขึ้นมำดมแต่เอำมือล้วงเข้ำไปหยิบ วัตถุที่เย็นเฉียบออกมำ

 

นี่มันอะไร…

 

“เจิ้งซวี่ บอกให้ชงชำนำยลีลำอะไรอยู่!” เสี่ยวเชี่ยนเดินมำ กับอำข่ำ พอเห็นเจิ้งซวี่หยิบกระปุกที่ทำจำกโลหะออกมำก็รู้สึก งง

 

“นำยเอำกระปุกนั่นออกมำทำไม ในนั้นไม่มีอะไรเสียหน่อย”

 

กระปุกนั่นสุ่ยเซียนเอำกลับมำให้เสี่ยวเชี่ยนจำกเมืองนอก เดิมเสี่ยวเชี่ยนกะเอำไว้ใส่ใบชำแต่ก็ขี้เกียจหยิบ ในบ้ำนมีกระปุก ใส่ใบชำเยอะมำก เธอจึงวำงทิ้งไว้ในนั้น

 

เจิ้งซวี่เอำมือออกด้วยสีหน้ำพิลึก เขำแบมืออก แล้วก็เห็น ลูกเหล็กกลมๆ ที่ยังไม่ได้แกะเอำพลำสติกออกอยู่บนมือเขำ

 

พอเสี่ยวเชี่ยนเห็นของสิ่งนี้ก็หน้ำแดงทันที โวะ!!!

 

ถึงเธอจะไม่เคยใช้ลูกเหล็กนี่เลยสักครั้ง แต่แค่เห็นก็จำได้ ทันที นี่มันของที่อยู่ในกล่องของขวัญที่อำเหม็ดส่งมำให้เธอไม่ใช่

 

9 7 4 4

 

เหรอ?

 

ยังไม่ได้แกะก็ถูกอวี๋หมิงหลำงเอำไปซ่อนแล้ว เธอค้นบ้ำน อยู่ตั้งนำนก็หำไม่เจอ ไม่คิดเลยว่ำจะมำถูกเพื่อนค้นเจอใน สถำนกำรณ์แบบนี้!

 

อำข่ำไม่เข้ำใจว่ำทำไมอยู่ๆ สถำนกำรณ์ก็ดูเคอะเขิน เธอ เห็นประธำนเชี่ยนยืนตัวแข็ง เจิ้งซวี่เองก็ด้วย บนมือของเขำยังมี ลูกเหล็กกลมๆ วำงอยู่

 

ลูกเหล็กลูกนี้ดูภำยนอกท ำจำกโลหะ เล็กกะทัดรัด ถูกแสง ส่องกระทบเป็นประกำย อีกทั้งยังมีก้ำนเล็กๆ อำข่ำหยิบขึ้นมำ ด้วยควำมสงสัย

 

“นี่คืออะไรเหรอ?” เธอไม่เคยเห็นมำก่อนเลย

 

เจิ้งซวี่เห็นของแบบนี้บ่อย แต่เวลำนี้เขำกลับจงใจพูดด้วย น้ำเสียงเหมือนอำข่ำ แกล้งถำมเสี่ยวเชี่ยน

 

“นั่นสิ อะไรเหรอ?”

 

ในใจของเสี่ยวเชี่ยนเวลำนี้อยำกจะบ้ำ

 

ถ้ำให้เธอไปโพสต์ในเว็บบอร์ดนะ เธอคิดว่ำตัวเองอำจจะ

 

9 7 4 5

 

เขียนแบบนี้ ‘ช่วยด้วย! สำมีจอมเพี้ยนเอำของที่ใช้ในเรื่องอย่ำง ว่ำไปซ่อนในห้องครัว ถูกเพื่อนที่มำเป็นแขกค้นเจอทำไงดี? รอ คำตอบอยู่ ขอด่วนๆ!’

 

อำข่ำไม่เข้ำใจจริงๆ เจิ้งซวี่แกล้งทำเป็นไม่รู้ ในช่วงเวลำที่ น่ำอำยนี้เองประธำนเชี่ยนก็ได้ใช้สมองอันชำญฉลำดเหนือคนอื่น เปิดโหมดพูดโกหกตำไม่กระพริบ

 

“นี่น่ะเหรอ คนอื่นให้ฉันมำ ฉันยังไม่เคยใช้เลย อำข่ำงั้นฉัน ให้เธอแล้วกัน”

 

“หำ? ให้ฉัน?” อำข่ำเอำมันมำดูแล้วดูอีก ก็ยังไม่เข้ำใจว่ำ ของสิ่งนี้เอำไว้ทำอะไร อีกทั้งยังเอำมือเล่นก้ำนเล็กๆ ด้วยควำม สงสัย “มันเอำไว้ห้อยกุญแจเหรอ?”

 

ดูเหมือนพวงกุญแจเลย

 

เจิ้งซวี่ได้ยินอะไรโง่ๆ แบบนั้นก็พยำยำมคุมสีหน้ำเอำไว้ หยิบของสิ่งนั้นเตรียมเก็บเข้ำกระปุกตำมเดิม ถ้ำอำข่ำเอำมันไป ห้อยกุญแจนะ อัตรำควำมอำยสองร้อยเปอร์เซ็นต์!

 

เขำอยำกช่วยแก้ไขสถำนกำรณ์ด้วยควำมหวังดี แต่ยัยโง่นี่ กลับไม่รับน้ำใจ อำข่ำดึงลูกเหล็กกลับไปแถมยังเสียงดังใส่

 

9 7 4 6

 

เจิ้งซวี่ “ประธำนเชี่ยนให้ฉันนำยจะเอำไปไหน!”

 

ประธำนเชี่ยนยังไม่เคยให้ของเธอเลย นี่เป็นสัญลักษณ์แห่ง มิตรภำพ!

 

“โง่อะไรขนำดนี้ ไม่นำนได้ถูกเอำไปขำยแถมยังโง่ช่วยเขำ นับเงินอีกต่ำงหำก!” เจิ้งซวี่ว่ำผู้หญิงที่ไม่ฉลำดคนนี้ อีกทั้งยังพูด เสริมแบบไม่ประสงค์ดี “คุณควรเอำมันผูกเชือกแขวนไว้บนหัว เผื่อจะช่วยลดปริมำณน้ำในสมอง ยังไงของสิ่งนี้มันก็เอำไว้ใช้ บริหำรอวัยวะบำงส่วนอยู่แล้ว ใช่ไหมเฉินเสี่ยวเชี่ยน?”

 

เสี่ยวเชี่ยนพยำยำมระงับอำรมณ์ แล้วแสร้งทำเป็นพูดใสซื่อ “ผู้หญิงไร้เดียงสำอย่ำงฉันจะไปรู้ได้ไงว่ำนำยพูดเรื่องอะไร แต่ คุณชำยเจิ้งที่ประสบกำรณ์เยอะน่ำจะใช้บ่อยหรืเปล่ำ?”

 

“หึ หึ ผมไม่ได้เป็นคนกินรสจัดแบบหมำทหำรหนังเขียว บ้ำนคุณหรอกนะ จิ๊ จิ๊ ห้องครัวบ้ำนคุณนี่เปิดโลกทัศน์ใหม่ให้ผม จริงๆ!”

 

อำข่ำมองเสี่ยวเชี่ยนกับเจิ้งซวี่เถียงกัน แอบอิจฉำเล็กน้อย เธอไม่เข้ำใจสักประโยค

 

9 7 4 7

 

ตกลงว่ำ… ไอ้นี่มันไว้ใช้ทำอะไรกันแน่?

 

ค ำถำมนี้ฝั งคำใจอำข่ำไปแล้ว จนกระทั่งวันหนึ่งเธอได้ใช้ ของที่เป็นเหมือนสัญลักษณ์มิตรภำพของเธอกับประธำนเชี่ยนนี้ กับใครคนหนึ่ง เธอถึงได้น้ำตำนองหน้ำ

 

ไม่คิดเลยจริงๆ ว่ำประธำนเชี่ยนจะเอำของแบบนี้ซ่อนไว้ใน ห้องครัว!

 

ถึงแม้เวลำนี้เสี่ยวเชี่ยนจะจัดกำรหั่นหัวหมำทหำรหนังเขียว หน้ำด้ำนในใจไปแล้วหลำยครั้งโทษฐำนที่ทำเธอขำยหน้ำ แต่สี หน้ำก็ยังคงนิ่งไม่มีพิรุธ ถึงจะต่อล้อต่อเถียงกับเจิ้งซวี่เพื่อหลอก อำข่ำ เธอก็ยังไม่ลืมเรื่องสำคัญ

 

เธอเอำโทรศัพท์มือถือของอำข่ำมำปิดเครื่อง แต่ก่อนปิด หนึ่งวินำทีสุดท้ำยได้มีสำยเข้ำ ศิษย์พี่ใหญ่

 

หึ หึ ไม่รู้ว่ำหมอนั่นถูกเสี่ยวเฉียงซัดน่วมหรือยัง?

 

อำข่ำกำลังเล่นกับคนสวย เจิ้งซวี่ชงชำอยู่ เสี่ยวเชี่ยนเอำ โทรศัพท์ไปยืนดูที่ริมหน้ำต่ำง อวี๋หมิงหลำงกำลังเดินเข้ำมำ พอ เห็นเสี่ยวเชี่ยนเขำก็ชูมือแห่งชัยชนะ ดูก็รู้ว่ำระบำยอำรมณ์แทน เธอไปแล้ว

 

9 7 4 8

 

เสี่ยวเชี่ยนฉีกยิ้ม เธอถือโทรศัพท์ไว้แต่หน้ำนิ่วเล็กน้อย

 

ตอนนี้เรื่องรำวทั้งหมดผ่ำนไปได้อย่ำงรำบรื่น หลังจำกเกิด เรื่องวันนี้อำกำรเสี่ยวเฉียงก็คงดีขึ้นได้อย่ำงรวดเร็ว ในใจเสี่ยว เชี่ยนรู้ดีว่ำควำมดีนี้ต้องยกให้คนๆ หนึ่ง คนที่เธอหนียังไงก็หนี ไม่พ้น

 

ครั้นแล้วเธอจึงค้นเบอร์แล้วกดโทรไป

 

ชื่อของชีอวี่เซวียนปรำกฏขึ้นบนหน้ำจอ เสี่ยวเชี่ยนสูดลม หำยใจเข้ำเต็มปอด เธอติดค้ำงคำขอบคุณอย่ำงจริงใจให้คนๆ นี้

 

ถึงแม้เธอจะเป็นคนคิดวิธีรักษำเสี่ยวเฉียงขึ้นมำได้เอง แต่ ข้อมูลเหล่ำนั้นที่ชีอวี่เซวียนส่งให้เธอมำก็ได้สร้ำงควำมมั่นใจให้ เธอวำงแผนนี้

 

อีกทั้งเขำยังเตือนเธอให้ระวังกำรมำของหนงเย่ำ ซึ่งก็ทำให้ เธอลดเรื่องยุ่งยำกไปได้มำก

 

เพรำะแบบนี้เสี่ยวเชี่ยนจึงควรขอบคุณเขำด้วยตัวเอง

 

โทรศัพท์ของชีอวี่เซวียนสำยไม่ว่ำง เสี่ยวเชี่ยนจึงเลิกโทร

 

9 7 4 9

 

แล้วส่งข้อควำมแทน

 

เธอพิมพ์ข้อควำมลงไปมำกมำย ล้วนเป็นคำแสดงควำม ขอบคุณต่อเขำ อีกทั้งยังอยำกให้ค่ำตอบแทนสำหรับควำม ร่วมมือของเขำในครั้งนี้

 

พิมพ์เสร็จเธอก็รู้สึกว่ำยังไม่ดีพอจึงลบแล้วพิมพ์ใหม่ ลบไป สองครั้ง คิดๆ ดูสุดท้ำยจึงพิมพ์ไปแค่ไม่กี่คำ

 

 

บทที่ 1154 ไอ๊หยำ ผู้กล้ำนี่นำ

 

เสี่ยวเชี่ยนคิดอยู่นำน สุดท้ำยจึงพิมพ์ส่งไปแบบนี้

 

‘ขอบคุณค่ะ มำครั้งหน้ำฉันจะเลี้ยงข้ำวคุณเอง’

 

ชีอวี่เซวียนอยำกรับเธอเป็นศิษย์ หลังผ่ำนเรื่องรำวมำ มำกมำยเสี่ยวเชี่ยนก็ไม่ได้รังเกียจเรื่องนี้เท่ำไรแล้ว โดยเฉพำะ ครั้งนี้ที่เกือบรักษำอวี๋หมิงหลำงไม่ได้ สร้ำงควำมสะเทือนใจให้ เธอเป็นอย่ำงมำก เสี่ยวเชี่ยนจึงเริ่มหวั่นไหวกับเรื่องไปเป็นลูก ศิษย์ของชีอวี่เซวียนแล้ว

 

หำกหลังจำกนี้มีวำสนำได้เป็นศิษย์อำจำรย์กันจริงๆ ครั้งนี้ ถ้ำเธอพูดเรื่องเงินดูจะไม่เหมำะเท่ำไร

 

ผ่ำนไปเกือบสำมนำทีชีอวี่เซวียนก็ส่งข้อควำมตอบกลับมำ เสี่ยวเชี่ยนได้ยินเสียงเตือนข้อควำมเข้ำ ยังไม่ทันที่เธอจะได้ เปิดดูอวี๋หมิงหลำงก็เข้ำบ้ำนมำพอดี คนสวยกระโจนเข้ำหำเขำ ด้วยควำมดีใจ

 

เสี่ยวเชี่ยนถลึงตำใส่อวี๋หมิงหลำง กล้ำเอำของแบบนั้นไป ซ่อนในครัว บัญชีนี้ไว้ค่อยคิดกัน!

 

9 7 5 1

 

อวี๋หมิงหลำงงง ทำไมเมียเขำต้องทำหน้ำทำตำเหมือนจะกิน หัวด้วย

 

เห็นเสี่ยวเชี่ยนก้มหน้ำดูโทรศัพท์อวี๋หมิงหลำงจึงเดินเข้ำไป หำ แล้วก็เห็นชีอวี่เซวียนส่งข้อควำมมำว่ำ

 

‘จะเลี้ยงข้ำวผมคุณทำเองหรือเปล่ำ?’

 

“ไอ๊หยำ! ผู้กล้ำ!” เสี่ยวเฉียงอดตกใจไม่ได้ พูดกึ่งหยอก “เมียจ๋ำ รีบรับปำกไปเลยนะ บอกว่ำคุณโอเค! คุณอยำกสลัด หมอนี่ออกไปห่ำงๆ อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? นี่เป็นโอกำสดีเลยนะ ถ้ำเขำกินอำหำรที่คุณลงมือทำแล้วไม่อ้วกไม่ท้องเสีย ผมจะนับ ถือเขำเป็นยอดชำย!”

 

ถ้ำได้กินอำหำรฝีมือเมียเขำนะ รับรองไม่อยำกได้เมียเขำ เป็นลูกศิษย์แน่ ยิงปืนหนึ่งนัดได้นกสองตัว!

 

เสี่ยวเชี่ยนเอื้อมมือไปหยิกเอวอวี๋หมิงหลำง ไอ้คนมีคดีติด ตัวไสหัวไปเลยนะ!

 

พอชีอวี่เซวียนได้รับข้อควำมตอบกลับจำกเสี่ยวเชี่ยนก็ หัวเรำะร่ำ

 

9 7 5 2

 

เธอบอกว่ำ ‘ได้’ ขอแค่กล้ำมำ เธอก็กล้ำลงครัว

 

ควำมสัมพันธ์แบบนี้ คืบหน้ำไปมำกเลยนะ

 

ส่วนข้อควำมหลังจำกนั้นชีอวี่เซวียนเลือกที่จะแสร้งทำเป็น ไม่เห็น

 

ข้อควำมที่เหลือเสี่ยวเชี่ยนพูดว่ำ สำมีเธอ ‘ไม่รู้’ ว่ำอะไรเป็น อะไร ได้เกิดกำรปะทะทำงร่ำงกำยอย่ำงรุนแรงกับหนงเย่ำลูก ศิษย์ของเขำ อวี๋หมิงหลำงเจ็บหนัก ส่วนหนงเย่ำมีแผลภำยนอก เล็กน้อย หวังว่ำชีอวี่เซวียนจะไม่ถือสำ

 

อันที่จริงข้อควำมภำยหลังอวี๋หมิงหลำงเป็นคนส่ง เสี่ยว เชี่ยนเห็นเขำพิมพ์ไปแบบนั้นก็เลิ่กคิ้วสงสัย

 

“นำยบำดเจ็บตรงไหนกัน?”

 

“ตรงนี้ไง ดูสิ ข้อนิ้วช้ำหมดแล้ว ผมต้องสูญเสียเซลล์ผิวไป เท่ำไรเนี่ย! เซลล์ผิวตำยไปเพียบเลย ยังไม่เรียกเจ็บหนักอีก เหรอ?”

 

อวี๋หมิงหลำงพูดจริงจังมำก เสี่ยวเชี่ยนเบ้ปำกใส่

 

ช่ำงเถอะ นี่ก็เหมือนกับลูกตัวเองไปมีเรื่องชกต่อยกับเด็ก

 

9 7 5 3

 

แสบบ้ำนอื่น ต่อให้ได้เปรียบกว่ำก็ต้องแสร้งทำเป็นน่ำเห็นใจ แล้วบอกว่ำอีกฝ่ ำยหำเรื่องก่อน ไม่เพียงแต่จะทำร้ำยอีกฝ่ ำยทำง ร่ำงกำย ยังทำตัวให้ดูมีศีลธรรมสูงกว่ำด้วย เรื่องแบบนี้อวี๋หมิง หลำงเซียนมำกในควำมหน้ำด้ำน พอๆ กับนังหมำชำเขียวที่บ้ำน

 

ชีอวี่เซวียนตอบกลับอย่ำงรวดเร็ว

 

ไม่สั่งสอนศิษย์ตัวเองให้ดีเป็นควำมผิดของเขำ เจอกันครั้ง หน้ำเขำต้องให้หนงเย่ำไปขอโทษเสี่ยวเชี่ยนด้วยตัวเองให้ได้

 

หนงเย่ำโมโหเสียจนเลือดแทบพุ่ง

 

เขำก็แค่อยำกมำดูว่ำของรักของหวงของอำจำรย์เป็นมนุษย์ หรือปีศำจ ปรำกฏว่ำพอลงจำกเครื่องบินก็ถูกกลุ่มคนไล่ล่ำ กว่ำ จะหนีได้ไม่ใช่เรื่องง่ำยๆ นี่ยังมำถูกอำข่ำเรียกให้ไปหำอีกจน ต้องเจอกับคนบ้ำที่ทั้งยัดอมยิ้มใส่ปำกทั้งอัดเขำเสียจนหน้ำ หล่อๆ ต้องฟกช้ำ

 

อวี๋หมิงหลำงอัดหนงเย่ำอย่ำงเมำมัน จำกนั้นก็ยกนิ้วกลำง ท้ำทำย บอกว่ำชีอวี่เซวียนสั่งมำ ไม่เชื่อให้ไปถำมชีอวี่เซวียนเลย พูดจบเขำก็เดินจำกไป

 

หนงเย่ำถูกอัดจนเจ็บไปทั้งตัว เดิมเขำไม่คิดจะยอม สู้กลับ

 

9 7 5 4

 

อย่ำงเต็มที่ แต่พอได้ยินอวี๋หมิงหลำงพูดชื่ออำจำรย์ตัวเองเขำก็ อึ้งไป

 

รีบโทรหำชีอวี่เซวียน นี่ก็เป็นสำเหตุที่เสี่ยวเชี่ยนโทรหำชีอวี่ เซวียนไม่ติด

 

ปรำกฏว่ำชีอวี่เซวียนยอมรับหน้ำตำเฉย ใช่ เขำส่งคนไปอัด แล้วจะทำไม ใครใช้ให้ข่มขู่เบบี๋เชี่ยนของเขำล่ะ พร้อมทั้งเตือน หนงเย่ำว่ำให้รีบไปจำกที่นั่น ถ้ำกล้ำรังแกเบบี๋เชี่ยนอีกล่ะก็จะไล่ ออกจำกส ำนัก!

 

หนงเย่ำแทบกระอักเลือด เขำทำอะไรวะ เขำ ทำ อะ ไร ที่ ไหน กัน!

 

ถึงเขำจะมำพร้อมควำมคิดที่อยำกรังแกเสี่ยวเชี่ยน แต่ยังไม่ ทันได้ทำอะไรเลยก็ถูกเล่นงำนติดๆ กัน แถมอำจำรย์ยังมำพูด แบบนี้อีก ทำเหมือนเขำทำผิดมหันต์ หนงเย่ำรู้สึกน้อยใจสุดๆ

 

หลังจำกที่ถูกชีอวี่เซวียนด่ำไปชุดใหญ่ไฟกระพริบ เขำก็ เตรียมหำที่พักด้วยควำมโมโห ถ้ำไม่ได้เอำควำมโกรธนี้ไปลงกับ เสี่ยวเชี่ยนเขำไม่มีทำงหำยแค้น!

 

ปรำกฏว่ำผ่ำนไปครึ่งชั่วโมงชีอวี่เซวียนก็โทรมำอีก

 

9 7 5 5

 

“ฮัลโหล! ลุง จะเอำไงกันแน่!” หนงเย่ำพูดอย่ำงไม่เกรงใจ

 

“มีภำรกิจ”

 

“ไปให้ลูกรักของอำจำรย์รับสิ ผมไม่ทำไม่ทำไม่ทำ! ประท้วง หยุดงำน!”

 

“เกี่ยวกับ ‘เรื่องนั้นนะ’ “

 

พอได้ยินแบบนั้นหนงเย่ำก็ลืมเรื่องควำมโกรธ เปลี่ยน อำรมณ์ทันที

 

“อำจำรย์หมำยถึง… มีเบำะแสคนพวกนั้นที่รู้เรื่องในตอนนั้น แล้วเหรอ?”

 

“ใช่ เมื่อกี้ฉันส่งข้อควำมหำเบบี๋เชี่ยน เขำบอกจะเลี้ยงข้ำว ฉัน ฮ่ำ ฮ่ำ ฮ่ำ!”

 

หนงเย่ำเซ็ง “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคนที่รู้เรื่องนั้น?”

 

“ประเด็นคือตอนที่เขำส่งข้อควำมกลับมำหำฉันทำงนั้นก็ ตอบฉันมำด้วย บอกว่ำคนที่รู้เรื่องรำวในตอนนั้นกำลัง เคลื่อนไหวอยู่ในเอเชีย รำยละเอียดเรื่องที่อยู่เดี๋ยวฉันส่งให้ นำย ทำเนียนเข้ำไปอยู่กับทำงนั้น แล้วล้ำงสมองเรื่องในตอนนั้นให้

 

9 7 5 6

 

หมด”

 

“… ให้ลูกรักอำจำรย์ไปทำสิ ผมโดนซัดน่วมแล้ว” หนงเย่ำ พูดอย่ำงงอนๆ

 

“พูดถึงเรื่องนี้ฉันต้องตำหนินำยหน่อย นำยลงไม้ลงมือกับ เสี่ยวเฉียงได้ยังไง? แถมยังทำรุนแรงขนำดนั้น! เกินไปแล้วนะ! ครั้งหน้ำถ้ำเจอเสี่ยวเฉียงนำยต้องขอโทษเขำเข้ำใจไหม ถ้ำนำย ไม่ขอโทษ เบบี๋เชี่ยนจะไม่ทำอำหำรให้ฉันกิน!”

 

หนงเย่ำอยำกจะอ้วกเป็นเลือด “ผมทำเขำ?! เห็นๆ อยู่ว่ำ เขำซัดผมอ่วม! นี่ลุงชี ช่วยยุติธรรมหน่อยได้ไหม ลูกศิษย์คนโต ของลุงโดนกระทำถึงขนำดนี้ ยังจะให้ผมไปขอโทษเขำอีก! อยำก ให้ใครทำก็ไปเลยนะ ผมไม่ไป!”

 

“นำยไม่ไปฉันจะไปเอง”

 

“ผมล่ะยอมจริงๆ เออ ผมไป! ขอถำมได้ไหมว่ำทำไมต้อง ท ำแบบนั้น คนพวกนั้นที่อำจำรย์อยำกล้ำงสมองมีทั้งเงินทั้ง อ ำนำจ ท ำแบบนั้นไปเพื่ออะไร?”

 

“เพรำะชำตินี้ ‘เธอ’ สุขสบำยดี ง่ำยๆ แค่นี้แหละ เสี่ยวเย่ำ ตอนนี้คนที่อำจำรย์ไว้ใจได้ที่สุดก็มีแค่นำยกับอำข่ำแล้ว แต่อำ

 

9 7 5 7

 

ข่ำสมองน้อยแบบนั้น ถ้ำนำยไม่ช่วยฉัน ฉันก็คงต้องไปเองแล้ว”

 

“เอำล่ะๆ ผมยอมละ ไม่ต้องดรำม่ำใส่ ขนลุก! ก็แค่ล้ำง ควำมทรงจำไม่ใช่เหรอ ผมไปให้ก็ได้ อำจำรย์รีบไปจัดกำรเฉิน เสี่ยวเชี่ยนให้อยู่หมัดก็แล้วกัน”

 

ชีอวี่เซวียนหัวเรำะออกมำเล็กน้อย “นำยไม่อิจฉำเขำแล้ว เหรอ?”

 

“ผมจะอิจฉำอะไร! ตอนนั้นที่มำอยู่กับอำจำรย์ อำจำรย์ก็ ขอร้องผมอย่ำงเอำเป็นเอำตำยให้ผมมำเป็นศิษย์ไม่ใช่เหรอ แล้วเป็นไงล่ะ ผมมันโง่เอง สุดท้ำยต้องมำเป็นแรงงำนกรรมกร ให้อำจำรย์หลำยปีแล้วเนี่ย ถ้ำอำจำรย์ชอบเฉินเสี่ยวเชี่ยนก็รีบ รับเขำมำสิ ผมดีใจหมดแหละที่จะมีคนมำแบ่งเบำภำระงำนบ้ำๆ นี่”

 

พอวำงสำยชีอวี่เซวียนก็ส่ำยหน้ำ “เด็กคนนี้ปำกแข็งใจอ่อน แต่คนที่ฉลำดอย่ำงเสี่ยวเย่ำไม่มีทำงรู้หรอกว่ำ ฉันไม่มีวันให้ เสี่ยวเชี่ยนมำยุ่งกับเรื่องพวกนี้ เพรำะสิ่งที่ฉันพยำยำมลบล้ำงให้ หมดไปด้วยควำมยำกลำบำกก็คือควำมทรงจำที่เกี่ยวกับเธอใน สมองของคนพวกนั้น…”

 

 

บทที่ 1155 วิญญำณจงมำ

 

เสี่ยวเชี่ยนอำศัยอีเมลจำกชีอวี่เซวียนสร้ำงสถำนกำรณ์ จำลองในกำรรักษำ ถึงกระบวนกำรจะมีอุปสรรคบ้ำง แต่เธอก็ พอใจผลลัพธ์ที่ได้ อวี๋หมิงหลำงยิงปืนได้อีกครั้ง ขณะเดียวกันก็ ได้จัดกำรเรื่องศิษย์ทรยศที่จะมำระรำนเธอ

 

ถ้ำตัดเรื่องน่ำอำยที่เจิ้งซวี่กับอำข่ำเจอลูกเหล็กนั่นในบ้ำน เธอไป ทุดอย่ำงก็เพอร์เฟกต์มำก

 

หลังจำกที่ส่งเจิ้งซวี่กับอำข่ำไปแล้ว เสี่ยวเชี่ยนก็เริ่มทำกำร รักษำอย่ำงเป็นทำงกำรให้อวี๋หมิงหลำง

 

เหมือนกับที่เสี่ยวเชี่ยนคิด ขอแค่อวี๋หมิงหลำงยิงปื นได้ สำเร็จ กำรรักษำที่เหลือก็ง่ำยแล้ว

 

ประตูใจที่ปิดสนิทของเขำค่อยๆ แง้มออกทีละนิด เสี่ยว เชี่ยนก็แค่ใช้ประโยชน์จำกเรื่องนี้ในกำรรักษำเขำ เธอคิดว่ำ รักษำอีกไม่กี่ครั้งก็น่ำจะหำย

 

วันนี้เสี่ยวเชี่ยนขับรถพำอวี๋หมิงหลำงไปที่สนำมยิงปืนของ เอกชน ปืนที่ใช้ล้วนเป็นปืนจำลอง กระสุนก็ของปลอม ช่วงสองปี

 

9 7 5 9

 

นี้สมรภูมิจ ำลองแบบเกม CS [1] กำลังเป็นที่นิยม

 

เดิมเสี่ยวเชี่ยนคิดว่ำหลังจำกที่อวี๋หมิงหลำงผ่ำนกำรรักษำ แล้วจะฟื้นคืนควำมสำมำรถแบบเมื่อก่อนมำแล้ว เท่ำที่คุยกันเขำ สำมำรถเผชิญกับบำดแผลที่ยิงปำหลำงตำยได้แล้ว

 

แต่ไม่นึกว่ำอวี๋หมิงหลำงจับปืนครั้งนี้ก็ยังไม่ดีเหมือนที่คิดไว้

 

ถึงจะไม่มีอำกำรรุนแรงอย่ำงหน้ำมืดวิงเวียน แต่ควำมแม่น ในกำรยิงก็แย่มำก อวี๋หมิงหลำงบอกว่ำเขำไม่มีแรงบันดำลใจ เขำยังไม่เจออำรมณ์นั้น

 

มันเรื่องอะไรกันล่ะนี่…

 

เสี่ยวเชี่ยนสงสัยเป็นอย่ำงมำก

 

เธอรู้สึกว่ำเธออยู่ไม่ไกลจำกควำมสำเร็จแล้ว แต่เพรำะอะไร ที่ทำให้เขำเดินก้ำวสุดท้ำยออกมำไม่ได้?

 

อวี๋หมิงหลำงเห็นเธอทำหน้ำกลุ้มก็อดไม่ได้ที่จะพูดปลอบ

 

“ตอนนี้ก็ดีขึ้นมำกแล้ว คุณไม่ต้องกดดันตัวเองขนำดนั้น”

 

“ไม่ใช่นะ ฉันรู้สึกว่ำตัวเองทำสำเร็จแล้ว แต่ปั ญหำมันอยู่ที่

 

[1] Counter Strike

 

9 7 6 0

 

ตรงไหนกันนะ…”

 

เสี่ยวเชี่ยนเดินไปเดินมำในบ้ำน ทันใดนั้นก็เหมือนนึกอะไร ขึ้นได้

 

“ฉันรู้แล้ว! รอเดี๋ยวนะ!”

 

เธอเริ่มค้นตู้หำของ อวี๋หมิงหลำงเห็นเธอรื้อของอย่ำงเอำ เป็นเอำตำยจึงถำมขึ้น

 

“หำอะไรเหรอ?”

 

“ฉันจำได้ว่ำฉันเอำเหล้ำเหมำไถซ่อนไว้ตรงนี้ ทำไมไม่มี ล่ะ?”

 

ก่อนหน้ำนี้เสี่ยวเชี่ยนกลัวจะสร้ำงควำมสะเทือนใจให้เขำจึง เอำของในบ้ำนที่เกี่ยวกับปำหลำงไปซ่อนให้หมด กลัวเขำเห็น แล้วจะคิดมำก

 

เธอจำได้ว่ำเธอซ่อนเอำไว้ในตู้นี้ หำยไปไหน?

 

“อยู่ในตู้ตรงมุมเฉียงขวำบน คุณล้วงเข้ำไปลึกๆ อีก คง เพรำะต่อมำคุณเอำของอย่ำงอื่นไปยัดเพิ่มก็เลยล้วงไม่เจอเสียที” อวี๋หมิงหลำงพูด

 

9 7 6 1

 

“อ่อ ขอบใจ เอ๊ะ?”

 

เขำรู้อยู่แล้ว?

 

เสี่ยวเชี่ยนหันไปมองเขำ อวี๋หมิงหลำงถอนหำยใจอย่ำงจน ใจ

 

“เมียจ๋ำ บ้ำนนี้มีพื้นที่อยู่แค่นี้ ถ้ำแค่นี้ผมไม่รู้แล้วจะฝึ ก ทหำรได้ยังไง?”

 

เสี่ยวเชี่ยนทำตำตี่ใส่ “บ้ำนใหญ่แค่นี้แต่ฉันกลับหำของพวก นั้นที่นำยซ่อนไว้ไม่เจอไม่รู้ไปวำงไว้ที่ไหน!”

 

แต่หมอนี่กลับบอกของที่เธอซ่อนไว้ได้เป๊ ะมำก เกินไปจริงๆ

 

แล้วเธอก็หำเหล้ำเจอในตำแหน่งที่เขำบอก อวี๋หมิงหลำง คิดว่ำเธออยำกดื่มเหล้ำกับเขำ แต่ไม่คิดว่ำพอเจอเหล้ำแล้วเธอ จะลำกเขำเดินออก

 

“ไปไหน?”

 

“ตำมมำก็พอ”

 

เสี่ยวเชี่ยนลำกเขำลงจำกตึก ดันเขำขึ้นรถให้เป็นคนขับ

 

9 7 6 2

 

“พำฉันไปจุดที่เกิดเหตุในวันนั้น”

 

“… ต้องไปให้ได้เหรอ?”

 

“ต้องไปให้ได้!”

 

ล้มลงตรงไหนก็ต้องปีนขึ้นมำจำกจุดนั้น

 

หลังจำกที่เสี่ยวเชี่ยนรบเร้ำสักพักอวี๋หมิงหลำงก็ออกรถ ระหว่ำงทำงเขำเอำแต่เงียบ

 

เสี่ยวเชี่ยนรู้ว่ำกำรพำเขำไปที่แบบนั้น สำหรับเขำแล้วมัน เท่ำกับกำรฉีกบำดแผลของเขำ ทำให้เขำต้องไปเผชิญกับ บำดแผลฉกรรจ์นั้นอีก

 

แต่จะขำดขั้นตอนนี้ไม่ได้ ก็เหมือนกับแผลที่เป็นหนองแล้ว ถ้ำไม่บ่งเอำหนองออกก็ยำกที่จะหำยดี ตอนนี้เธอเอำเหล้ำเหมำ ไถสองขวดพร้อมทั้งหัวใจที่บำดเจ็บหนึ่งดวงไปเผชิญหน้ำอีก ครั้ง เพื่อแก้ปมระหว่ำงอวี๋หมิงหลำงกับปำหลำง

 

อวี๋หมิงหลำงไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว ใบหน้ำของเขำบึ้งตึง เสี่ยวเชี่ยนรู้ว่ำเวลำนี้เขำรู้สึกอย่ำงไร เธอเอำใจใส่ด้วยกำรนั่ง เงียบๆ เส้นทำงดูเหมือนจะช่ำงยำวนำน แต่สุดท้ำยแล้วรถก็จอด

 

9 7 6 3

 

ลง

 

“คือที่นี่”

 

ตอนนี้เย็นแล้ว ถนนเส้นนี้เงียบเชียบไม่มีรถผ่ำนไปมำ ป่ ำที่ อยู่รอบๆ ก็เงียบสงัด ทิวทัศน์ที่แปลกตำไม่ต่ำงกับเส้นทำงที่รถ วิ่งมำเมื่อครู่ อย่ำว่ำแต่มำตอนเย็นเลย ต่อให้มำตอนกลำงวันให้ เสี่ยวเชี่ยนขับรถมำเองเกรงว่ำก็ยำกที่จะหำที่นี่เจอ

 

แต่อวี๋หมิงหลำงกลับจำที่นี่ได้ขึ้นใจ ถนนเส้นนี้ที่ดู เหมือนกันตลอดทั้งสำย แต่กระสุนนัดนั้นกลับทำให้ตรงนี้ดู แตกต่ำงกว่ำมำก

 

ที่นี่ถูกเคลียร์พื้นที่ไปนำนแล้ว ถ้ำเสี่ยวเชี่ยนไม่สังเกตเห็น รอยกระสุนที่ต้นไม้ต้นหนึ่ง เธอคงคิดจริงๆ ว่ำอวี๋หมิงหลำงแค่ จอดส่งเดช

 

นับตั้งแต่กระสุนนัดนั้นพุ่งออกไป สถำนที่นี้ พิกัดนี้ มันมี ควำมหมำยแตกต่ำงออกไปสำหรับอวี๋หมิงหลำง

 

อวี๋หมิงหลำงเปิดไฟรถทั้งหมด แสงสว่ำงทำให้ควำมมืดไม่ดู วังเวงอีกต่อไป เขำชี้เข้ำไปในป่ ำตรงจุดหนึ่งพลำงพูด

 

9 7 6 4

 

“เดี๋ยวผมพำเข้ำไป”

 

ระหว่ำงทำงที่เดินไป ในสมองของอวี๋หมิงหลำงเหมือนมี ภำพเหตุกำรณ์ในวันนั้นฉำยซ้ำ ทำงเดินนี้เขำเดินมำเป็นครั้งที่ สำมแล้ว

 

ครั้งแรกคือตอนที่เขำพำทหำรไล่ล่ำเข้ำมำเพื่อที่จะล้อมจับ ศัตรู

 

ครั้งที่สองเขำมองทหำรย้ำยศพของปำหลำงออกไป ตอน นั้นสมองของเขำว่ำงเปล่ำรำวกับฝั นไป ไม่กล้ำเชื่อว่ำมันคือเรื่อง จริง

 

ครั้งที่สำมก็คือเขำพำภรรยำสุดที่รักเข้ำมำด้วยหัวใจที่หนัก อึ้ง

 

อะไรถูก อะไรผิด เรื่องพวกนี้ชัดเจนอยู่ในสมองของเขำ แต่ เพรำะกำรจำกไปของเพื่อนเก่ำกลับทำให้มันดูไม่ชัดเจน

 

เมื่อไปถึงจุดที่ปะทะกัน อวี๋หมิงหลำงก็หยุดเดินแล้วชี้ไปที่ ต้นไม้ต้นหนึ่งพลำงพูด

 

“ตรงนั้นแหละ”

 

9 7 6 5

 

ครั้งนี้เสี่ยวเชี่ยนไม่สงสัยแล้วว่ำทำไมเขำจำได้ บำงทีใน ควำมฝั นของเขำทุกค่ำคืนอำจมีภำพเหล่ำนี้ปรำกฏซ้ำไปซ้ำมำ

 

เมื่อหน้ำที่ขัดแย้งกับควำมรู้สึกส่วนตัว ควำมขัดแย้งนี้อัดอั้น อยู่ในใจระบำยออกไปไม่ได้ แต่เขำกลับอยู่กับบำดแผลของ ตัวเองได้แค่ตอนที่ไม่มีคน

 

ลูกผู้ชำยอกสำมศอกมักจะแสดงให้คนภำยนอกเห็นแต่ด้ำน ที่เข้มแข็งเสมอ

 

บำดแผลได้แค่เยียวยำตัวเองเมื่ออยู่คนเดียว

 

เสี่ยวเชี่ยนไม่กล้ำคิดเลยว่ำเมื่อชำติก่อนตอนที่เธอไม่ได้อยู่ กับเขำ เขำจะทรมำนและตำหนิตัวเองมำกขนำดไหน แค่คิดก็ เจ็บปวดมำกแล้ว

 

เธอหยิบเหล้ำเหมำไถสองขวดออกมำจำกกระเป๋ ำ ขวดหนึ่ง ส่งให้อวี๋หมิงหลำง อีกขวดเธอเปิ ดมันออก กลิ่นหอมอันเป็น เอกลักษณ์ลอยคลุ้งกลำงค่ำคืนในฤดูหนำว เสี่ยวเชี่ยนสำดเหล้ำ ลงบนพื้นพลำงพูด

 

“ดวงวิญญำณจงมำ~”

 

9 7 6 6

 

เดิมทีอวี๋หมิงหลำงมำถึงที่นี่ด้วยควำมรู้สึกสับสน แต่พอเห็น ท่ำทำงของเธอก็อดไม่ได้ที่จะพูด

 

“เมียจ๋ำ ทำอะไรน่ะ? เล่นเป็นหมอผี?”

 

เมียของเขำคงไม่ได้จะเอำมุกแกล้งตบตำหลอกชำวบ้ำนมำ ใช้กับเขำหรอกนะ? นี่มันล้อเล่นกันชัดๆ เขำไม่เชื่อเรื่องผีสำง เทวดำอยู่แล้ว

 

แต่เสี่ยวเชี่ยนกลับทำหน้ำจริงจังมำก

 

“ฉันไม่ได้เล่นเป็นหมอผีนะ แต่วันนี้ฉันอยำกเล่นเกมๆ หนึ่ง กับนำย เสี่ยวเฉียง ถ้ำสมมติว่ำวันนี้ฉันเรียกวิญญำณปำหลำงมำ ได้ เขำจะพูดอะไรกับนำยเป็นประโยคแรก?”

 

 

บทที่ 1156 ค ำพูดไขปริศนำ

 

อวี๋หมิงหลำงอึ้งกับคำพูดของเสี่ยวเชี่ยน ไม่กี่วินำทีต่อมำ เขำก็ส่ำยหน้ำอย่ำงเศร้ำๆ

 

“โลกนี้ไม่มีผีหรอก มนุษย์นี่แหละที่แต่งเรื่องขึ้นมำหลอก ตัวเอง”

 

เสี่ยวเชี่ยนพยักหน้ำแล้วก็ส่ำยหน้ำ

 

“ฉันขอไม่แสดงควำมคิดเห็นปรำกฏกำรณ์เหนือธรรมชำติ พวกนี้ แต่สิ่งที่ฉันอยำกบอกก็คือ เมื่อวันสุดท้ำยของชีวิตคนเรำ มำถึง สิ่งที่เหลือทิ้งไว้คืออะไร?”

 

“จิตวิญญำณ”

 

เสี่ยวเชี่ยนพยักหน้ำ

 

“ใช่ ทรัพย์สินเงินทองของนอกกำย แต่สิ่งที่เหลือทิ้งไว้ให้ คนรุ่นหลังจริงๆ ก็คือจิตวิญญำณ ตอนนี้ปำหลำงไม่อยู่แล้ว แต่ สมมติว่ำถ้ำเขำกลับมำ นำยจะพูดอะไรกับเขำ?”

 

“เขำคงจะแค้นผม แค้นที่ผมพรำกชีวิตของเขำไป”

 

9 7 6 8

 

“ฉันไม่คิดแบบนั้น ถ้ำเขำกลับมำได้ จะต้องพูดกับเหล้ำใน มือนำยด้วยควำมดีใจ วันนี้นำยเอำเหล้ำมำด้วย!”

 

อวี๋หมิงหลำงอึ้งกับคำพูดของเสี่ยวเชี่ยนอีกรอบ แต่คิ้วที่ ขมวดอยู่เล็กน้อยกลับคลำยออก

 

“คุณเข้ำใจเขำดีจริงๆ”

 

ด้วยนิสัยของปำหลำง เขำอำจจะพูดแบบนั้นจริงๆ

 

“ฉันเป็นจิตแพทย์นะ ขอแค่ให้ฉันได้คลุกคลีด้วยระยะหนึ่ง ฉันก็สำมำรถวิเครำะห์นิสัยเด่นๆ ของคนๆ นั้นได้ ยกตัวอย่ำงปำ หลำง เมื่อก่อนเวลำที่พวกนำยอยู่ด้วยกันคุยกันแต่เรื่องส่วนตัว ไม่คุยเรื่องงำนใช่ไหมล่ะ?”

 

“ใช่”

 

เขำชื่นชมปำหลำงมำกจริงๆ ปำหลำงเองก็เหมือนกัน

 

แต่ทั้งสองคนไม่เคยล้ำเส้นกันและกัน ต่ำงเป็นทหำรทั้งคู่ มี กฎเกณฑ์และขอบเขตที่เข้มงวดทั้งนั้น

 

แล้วช่วงหลำยปีที่ผ่ำนมำนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่ อวี๋หมิงหลำง ไม่รู้ว่ำอะไรทำให้ปำหลำงกลำยเป็นอย่ำงตอนนี้

 

9 7 6 9

 

“ตอนนั้นพวกนำยได้สัญญำกันไว้ไหม?” “สัญญำอะไร?” เสี่ยวเชี่ยนมองไปข้ำงหน้ำ “จำพวกซื่อสัตย์ต่อหน้ำที่น่ะ” “แบบนั้นมี ตอนที่เข้ำแคมป์ทุกคนจะต้องปฏิญำณตน”

 

“ฉันไม่ได้หมำยถึงอันนั้น นำยกับปำหลำงเวลำคุยกันสอง คนเคยพูดเรื่องเกี่ยวกับปณิธำน หรือว่ำควำมเชื่ออะไรพวกนี้ ไหม”

 

เสี่ยวเชี่ยนเชื่อว่ำต้องมีแน่นอน อย่ำงไรเสียตอนนั้นที่อวี๋ห มิงหลำงไปเข้ำแคมป์ก็เป็นช่วงอำยุยี่สิบปีพอดี กำลังเลือดร้อน เลยทีเดียว แล้วจะไม่มีทำอะไรปั ญญำอ่อนบ้ำงเลยเหรอ

 

เธอพูดไปแบบนั้น ได้เหมือนพำเอำควำมคิดของเขำย้อนไป เมื่อนำนมำแล้ว

 

เขำกับปำหลำงและเหล่ำพี่น้องที่มำจำกหลำกหลำยประเทศ ได้ออกไปทำภำรกิจดักซุ่มด้วยกัน กลำงคืนลุกขึ้นมำเอำหมวก เหล็กของทหำรทำกับข้ำวกิน ไม่มีเหล้ำก็ใช้น้ำแทน มีคนหนึ่งบ่น ว่ำเหนื่อยเจียนตำยขนำดนี้ท ำไปเพื่ออะไรกัน ตอนนั้นอวี๋หมิง

 

9 7 7 0

 

หลำงเบ้ปำกแต่ไม่ตอบคำถำมนี้

 

มีแค่ปำหลำงที่ตอบอย่ำงจริงจัง เขำบอกว่ำเพื่อควำมเชื่อ ควำมศรัทธำ เพื่อเกียรติยศที่อยู่ในใจ

 

ดังนั้นในบรรดำหลำยคนที่อยู่ในกลุ่มนั้น อวี๋หมิงหลำงถึงได้ ชอบปำหลำงมำกที่สุด

 

เห็นเขำเหมือนกำลังอยู่ในห้วงควำมคิดเสี่ยวเชี่ยนจึงให้ เวลำ เรื่องรำวในอดีตเหล่ำนั้นกับควำมเป็นจริงในตอนนี้ บวก กับสำยลมเย็นๆ ที่พัดผ่ำน ยิ่งทำให้คนได้คิดทบทวนเรื่องรำวที่ ยำกจะคำดเดำที่ผ่ำนเข้ำมำในชีวิต

 

เสี่ยวเชี่ยนสำดเหล้ำลงพื้นอีกเล็กน้อย

 

“ก็เหมือนกับคำสำบำนที่พวกนำยพูดในตอนนั้น กระสุนนัด นั้นนำยท ำเพื่อปณิธำนและควำมเชื่อ เขำละทิ้งปณิธำนและควำม เชื่อ หำกย้อนเวลำกลับไปช่วงนั้นได้ ปำหลำงในตอนนั้นจะต้อง อยำกให้นำยยึดมั่นในควำมเชื่อของตัวเองแน่นอน ปำหลำงใน ตอนนั้นอำจไม่อยำกเห็นนำยโทษตัวเองอย่ำงในตอนนี้ กำรที่ ปณิธำนของคนๆ หนึ่งต้องเกิดกำรเปลี่ยนแปลงย่อมเป็นควำม จริงที่โหดร้ำยมำก เขำดิ้นรนอยู่ในควำมเป็นจริงอย่ำงทุกข์

 

9 7 7 1

 

ทรมำน และก็คงนึกถึงช่วงเวลำดีๆ ที่ได้กินอำหำรรสเลิศในป่ ำ พร้อมกับพวกนำย ตอนนี้นำยเอำเหล้ำมำให้เขำ มำส่งเขำไปสู่ ภพภูมิที่ดีก็ถือเป็นกำรตอบแทนมิตรภำพของพวกนำย แค่นั้นก็ เพียงพอแล้ว”

 

เสี่ยวเชี่ยนเงยหน้ำมองท้องฟ้ำ ท้องฟ้ำอันมืดมิดในฤดูหนำว ไม่มีแม้แต่ดำวสักดวง

 

“ในควำมคิดของฉัน ฉันเชื่อว่ำโลกนี้เป็นวงกลมขนำดใหญ่ สรรพสิ่งล้วนเชื่อมโยงกัน มีเริ่มต้นมีจุดจบ บำงอย่ำงดูคล้ำยกัน แต่กลับแตกต่ำงที่แก่นแท้ นำยกับเขำรู้จักกันโดยเริ่มมำจำกกำร ไม่ก้ำวก่ำยควำมเชื่อและควำมซื่อสัตย์ของกันและกัน ตอนนี้ สิ้นสุดลงก็เพรำะมำจำกกำรยืนหยัดในควำมเชื่อที่ต่ำงกัน อย่ำ ลืมว่ำควำมตั้งใจแรกเหล่ำนั้นล้วนมำจำกควำมปรำรถนำในวัย เยำว์ แต่คนที่ยืนหยัดไปจนถึงปลำยทำงได้จะมีสักกี่คนกัน? ถ้ำ ฉันเป็นปำหลำง ฉันมองนำยก็คงนึกถึงตัวเองในตอนนั้น หำก กำรกระทำทุกอย่ำงของฉันได้เป็นตัวกำหนดแล้วว่ำฉันต้องแลก ด้วยชีวิต แบบนั้นฉันยอมตำยในมือนำยดีกว่ำ มันก็คือปณิธำน ในตอนแรกนั่นแหละ”

 

อวี๋หมิงหลำงนิ่งเงียบไปนำน เขำเงยหน้ำมองท้องฟ้ำ

 

9 7 7 2

 

คล้ำยกับเป็นกำรขำนรับคำพูดของเสี่ยวเชี่ยน ท้องฟ้ำที่มืด มิดเมื่อครู่กลับมีดำวเหนือที่สุกสว่ำงโผล่ออกมำ

 

ท้องฟ้ ำยำมค่ำคืนมีดำวเพียงดวงเดียว แต่กลับสว่ำงเจิดจ้ำ แข่งกับควำมมืด

 

อวี๋หมิงหลำงมองดำวอยู่นำนแล้วถึงพูดขึ้น

 

“ผมอยำกรู้มำกว่ำช่วงหลำยปีมำนี้เขำไปเจออะไรมำกันแน่”

 

คำพูดของเสี่ยวเชี่ยนกลับเหมือนได้ไขปริศนำนี้

 

“อันที่จริงนำยยิ่งเคว้งคว้ำงมำกกว่ำเดิม ถ้ำนำยกับเขำต้อง พบเจออะไรเหมือนกัน นำยจะยืนหยัดในควำมคิดของตัวเอง ต่อ ให้มันเป็นควำมคิดที่โง่เขลำ หรือจะยอมผ่อนปรนแล้วใช้ชีวิต อย่ำงที่ขัดกับควำมเชื่อของตัวเองแบบปำหลำงล่ะ?”

 

เธอพนันเลยว่ำ ตอนที่อวี๋หมิงหลำงเห็นปำหลำงมันคล้ำย กับว่ำเขำได้ส่องกระจก เขำเคยชื่นชมปำหลำงเป็นอย่ำงมำก

 

อวี๋หมิงหลำงไม่ตอบ แต่กลับยกขวดเหล้ำขึ้นมำหน้ำเสี่ยว เชี่ยน เสี่ยวเชี่ยนจึงเอำขวดเหล้ำของตัวเองไปชนกับขวดของเขำ

 

ครั้งนี้ไม่ได้ดื่มกันในฐำนะสำมีภรรยำ แต่ดื่มให้กับคู่คิดที่รู้

 

9 7 7 3

 

ใจกัน

 

คนที่รู้ใจเขำที่สุดในชำตินี้คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจำกเสี่ยว เชี่ยน

 

“คำถำมนี้นำยไม่จำเป็นต้องได้คำตอบจำกกำรใช้ชีวิต ชำติ กำเนิดของนำย กำรได้รับกำรอบรมสั่งสอน ได้เป็นตัวกำหนด แล้วว่ำชำตินี้นำยไม่มีทำงเดินเส้นทำงเดียวกับเขำ แต่ถ้ำนำยยัง คิดไม่ตกกับเรื่องนี้ ฉันขอรับรองด้วยเกียรติในอำชีพของฉัน นำยแตกต่ำงกับเขำ ต่อให้เขำเป็นนำยที่เกิดในตระกูลทหำร หรือนำยเป็นเขำที่อำศัยอยู่ในประเทศที่ไม่สงบ นำยก็ไม่มี ทำงเลือกเส้นทำงเดียวกับเขำหรอก”

 

“ท ำไมถึงคิดแบบนั้น?”

 

“ก็เพรำะฉันเป็นคนที่นอนข้ำงนำยรู้จักนำยดียังไงล่ะ นำย เป็นคนฉลำดแต่ก็ฉลำดเกินไป คนอย่ำงนำยเลือกเดินเพียง เส้นทำงเดียว มีคู่ชีวิตเพียงคนเดียว ดังนั้นควำมรู้สึกของนำยจึง บริสุทธิ์มำก หัวใจของนำยยืนหยัดหนักแน่นว่ำสิ่งที่นำยเลือกก็ คือสิ่งที่ดีที่สุดในโลก เพื่อสิ่งนี้แล้วชำตินี้นำยยอมสละทุกอย่ำง”

 

“เมื่อก่อนผมคิดมำตลอดว่ำปำหลำงเป็นคนแบบเดียวกับ

 

9 7 7 4

 

ผม จนกระทั่งเกิดเหตุกำรณ์วันนั้น” อวี๋หมิงหลำงมองไปทำงจุด ที่ปำหลำงล้มลงพลำงพูดอย่ำงเศร้ำๆ

 

เสี่ยวเชี่ยนได้พูดตรงจุดในเรื่องที่เขำไม่อยำกเผชิญมำก ที่สุด เมื่อเทียบกับเรื่องที่ตัวเองยิงเพื่อนเก่ำตำย อวี๋หมิงหลำงรับ ไม่ได้เรื่องที่ปำหลำงเปลี่ยนไปมำกกว่ำ

 

เรื่องอะไรที่ทำให้คนที่เคยยึดมั่นในปณิธำนของตัวเอง กลำยเป็นคนเลวที่ทำได้ทุกอย่ำงเพื่อเงิน?

 

จิตใจเปลี่ยนไปน่ำกลัวเสียยิ่งกว่ำคนที่ตำยแล้ว

 

“เขำไปเจออะไรมำพวกเรำไม่อำจรู้ได้ แต่ก่อนตำยเขำได้ให้ สิ่งนี้กับนำยอันที่จริงมันก็ชัดเจนอยู่แล้ว สิ่งที่เขำต้องกำรสุดท้ำย แล้วมันก็คือช่วงที่ดีที่สุดในชีวิต”

 

เสี่ยวเชี่ยนหยิบรูปถ่ำยที่มีรอยครำบเลือดใบนั้นออกมำ เป็นรูปของผู้หญิงสวยสะอำด แต่เรื่องรำวที่ต้องพบเจอกลับทำ ให้เธอดูแก่กว่ำวัย

 

“ตอนที่ชีวิตของเขำใกล้ถึงจุดจบควำมทรงจำของเขำคง ย้อนกลับไปช่วงที่ใสสะอำดบริสุทธิ์ที่สุด ถ้ำเขำเกลียดนำยจริงๆ ทำไมต้องเอำรูปที่เขำรักและทะนุถนอมมำกที่สุดให้นำยด้วย

 

9 7 7 5

 

ล่ะ?”

 

เสี่ยวเชี่ยนวำงขวดเหล้ำลง สองมือประคองใบหน้ำของเขำ มองน้ำตำที่ไหลอำบแก้มของอวี๋หมิงหลำงโดยไม่ได้รู้สึกเหนือ ควำมคำดหมำยเท่ำไร

 

เธอพูดอย่ำงอ่อนโยน “ปำหลำงจะต้องมองนำยเป็นตัวเขำ เองในตอนนั้นแน่นอน ควำมเชื่อที่นำยยืนหยัดในตอนนี้ก็คือ เส้นทำงที่เขำเดินไปไม่สุด ดังนั้นเขำถึงได้อยำกเอำสิ่งที่ดีที่สุดให้ นำย แด่ควำมมุ่งมั่นในวัยเยำว์ที่พวกนำยเคยมีร่วมกัน”

 

 

บทที่ 1157 เป็นเด็กดีแล้วจะให้กินปู

 

เสี่ยวเชี่ยนวำงรูปถ่ำยลงบนพื้นแล้วหยิบขวดเหล้ำส่งให้อวี๋ห มิงหลำง

 

“ไปสิ ดื่มกับเขำสักแก้ว ไม่เห็นจำเป็นต้องมำนั่งหำว่ำพวก นำยใครถูกใครผิด ดื่มเหล้ำนี้เพื่อจบสิ้นทุกอย่ำง!”

 

อวี๋หมิงหลำงยกเหล้ำดื่มจนหมดทั้งน้ำตำ ดื่มเสร็จก็ปำ ขวดเหล้ำให้แตก “วันนี้ส่งผู้ลำลับดื่มไม่เมำไม่เลิกรำ วันหน้ำ คิดถึงคะนึงหำอยู่ในใจนิจนิรันดร์ ปำหลำง ขอให้”

 

เขำไม่อำจพูดจนจบได้ มีเพียงเสียงที่ดังก้องอยู่ภำยในผืน ป่ ำ คล้ำยกับช่วงเวลำที่ผ่ำนมำนั้นมันยำกที่จะพูดออกมำ

 

อวี๋หมิงหลำงที่ไม่เคยดื่มจนเมำมำย วันนี้เขำเมำแล้วจริงๆ

 

เหล้ำหนึ่งขวดทำให้เขำเมำจนตั้งสติไม่ได้ ในช่วงที่กำลัง สะลึมสะลืออยู่นั้น เขำรู้สึกคล้ำยกับว่ำเมียของเขำกำลังพยุงร่ำง ของเขำเดินไปที่รถด้วยควำมยำกลำบำก เขำยังได้เสียงเธอบ่น อีกด้วย

 

“ดูผิวเผินนำยเหมือนไม่มีเนื้อเท่ำไร ทำไมพยุงนำยทีรู้สึก

 

9 7 7 7

 

เหมือนโดนภูเขำไท่ซำนทับ?”

 

อวี๋หมิงหลำงอยำกเดินเอง แต่ในเวลำนี้เขำเมำมำกแล้ว แทบไม่เหลือสติอยู่เลย ทำได้แค่ให้ควำมร่วมมือกับเสี่ยวเชี่ยน เดินเซไปเซมำตำมเธอ ถึงขนำดที่ว่ำตอนนี้เขำไม่แน่ใจแล้วว่ำ ตัวเองฝั นอยู่หรือเรื่องจริง

 

เสี่ยวเชี่ยนพยุงเขำไปถึงรถ เธอกำลังเปิดประตู

 

“One!”

 

อวี๋หมิงหลำงหันหน้ำไปด้วยควำมยำกลำบำก เขำเห็นปำ หลำงยืนพิงต้นไม้อยู่ไกลๆ

 

“ปำหลำง!” ทันใดนั้นอวี๋หมิงหลำงก็เหมือนได้สติขึ้นมำ ทันที เขำผลักเสี่ยวเชี่ยนออก เสี่ยวเชี่ยนที่กำลังเปิดประตูอยู่จึง อยู่ในสภำพหันหน้ำเกำะกับตัวรถ

 

“ฉันต้องไปแล้ว เหล้ำรสเยี่ยมมำกเลย!” ปำหลำงชี้ ขวดเหล้ำในมือ

 

อวี๋หมิงหลำงอยำกเดินเข้ำไปหำ แต่กลับเห็นร่ำงของปำ หลำงค่อยๆ หำยไป เขำเอื้อมมือไปคว้ำแต่ได้เพียงอำกำศ

 

9 7 7 8

 

เขำเห็นแค่ปำหลำงยิ้มทั้งน้ำตำก่อนที่จะหำยไปพร้อมกับ เสียงลม

 

“เส้นทำงที่ฉันเดินไปไม่สุด ปณิธำนที่ฉันละทิ้งมันกลำงทำง One นำยต้องยืนหยัดมันต่อไป ลำก่อน One! หลังจำกที่ได้ละทิ้ง ปณิธำนและโลกนี้แล้ว ในที่สุดฉันก็พูดแบบนี้กับนำยได้ One เพื่อนรักของฉันเพื่อนคู่คิดของฉัน นำยต้องสู้นะ!”

 

ปำหลำงหำยไปแล้ว อวี๋หมิงหลำงยืนอยู่ที่เดิมจนกระทั่ง เสี่ยวเชี่ยนมำสะกิดเขำถึงได้สะดุ้งตกใจ

 

“นี่! ไอ้ขี้เมำทำอะไรอยู่! ยังไม่ขึ้นรถอีก!”

 

“อ่อ…”

 

เมื่อกี้มันคือควำมฝั นหรือ… ?

 

อันที่จริงจะเป็นอะไรก็ไม่สำคัญแล้ว

 

ขำกลับอวี๋หมิงหลำงนั่งพิงเบำะมองใบหน้ำด้ำนข้ำงของ เสี่ยวเชี่ยนขณะขับรถ รวมถึงวิวข้ำงทำงที่ผ่ำนไปอย่ำงรวดเร็ว ตำมควำมเร็วของรถ จิตใจของเขำกลับมำสงบอีกครั้ง

 

นี่คือเส้นทำงที่เขำเลือก ไม่ว่ำข้ำงหน้ำจะมีอุปสรรคแค่ไหน

 

9 7 7 9

 

เขำก็ต้องเดินไปให้สุด ไม่ใช่แค่เพรำะไฟปณิธำนในใจที่ไม่เคย เปลี่ยน ยังเพรำะ

 

“ไอ้คนขี้เมำ นำยกล้ำผลักฉัน เดี๋ยวพรุ่งนี้สร่ำงเมำนำยตำย แน่ เข้ำใจไหม นำยตำยแน่!” เสี่ยวเชี่ยนบ่นเบำๆ ขณะขับรถ

 

อวี๋หมิงหลำงยิ้มมุมปำกพลำงหลับตำ

 

รอบตัวเขำมีคนที่รักเขำและเขำรักมำกขนำดนี้ เขำยังต้อง เดินบนเส้นทำงนี้ต่อไป

 

ปำหลำง ครั้งนี้พี่น้องไปอยู่กับนำยไม่ได้แล้ว พี่น้องของนำย ยังมีเส้นทำงที่ต้องไปต่อ

 

ปำหลำง ลำก่อน

 

ค่ำคืนที่เมำมำยคืนนั้นถูกเสี่ยวเชี่ยนกับอวี๋หมิงหลำงฝั งไว้ ในส่วนลึกที่สุดของควำมทรงจำ รำวกับว่ำมันไม่เคยเกิดขึ้น

 

ทั้งสองคนต่ำงไม่พูดขึ้นมำอีก ยังคงดำเนินชีวิตต่อไป ตำมปกติ

 

สภำพอำกำศหนำวมำกขึ้นเรื่อยๆ มหำวิทยำลัยของเสี่ยว เชี่ยนปิดเทอมแล้ว เดิมเสี่ยวเชี่ยนคิดจะกลับเมือง Q ไปอยู่เป็น

 

9 7 8 0

 

เพื่อนแม่หลำยวันหน่อย แต่แม่เธอโทรมำสกัดควำมคิดของเธอ เสียก่อน

 

“อะไรนะ? ไม่ให้หนูกลับบ้ำน? ท ำไมอะ? แม่ นี่หนูเป็นลูกที่ ถูกขับไล่ออกจำกตระกูลแล้วเหรอ?” เสี่ยวเชี่ยนบ่นใส่แม่ทำง โทรศัพท์

 

“อย่ำเพ้อเจ้อ น้องชำยแกโทรมำบอกฉัน ต้ำหลงสอบติด หน่วยงำนของอวี๋หมิงหลำงแล้ว นี่เป็นเรื่องมงคลสุดๆ เลยนะ ช่วงนี้แกไม่ต้องกลับมำหรอก คอยดูแลน้องชำยแกให้ดี ไว้ตอน ตรุษจีนถ้ำน้องแกไม่หยุด ฉันกับอำเลี่ยวของแกจะไปฉลอง ตรุษจีนกันที่นั่น! ฟู่ กุ้ยก็ย้ำยไปอยู่เมืองหลินแล้วด้วย มีคนคอย ดูแลน้องชำยแกเพิ่มหน่อย”

 

เจี่ยซิ่วฟำงพูดด้วยน้ำเสียงดีใจ เธอได้รับสำยจำกลูกชำย ตั้งแต่เช้ำตรู่ พอได้ฟั งข่ำวดีก็รีบโทรหำเสี่ยวเชี่ยน

 

“ถ้ำไม่ติดว่ำต้องไปพักอยู่กับแกกับหมิงหลำงนะ ฉันอยำก ไปดูแลแกกับน้องชำยแกสักพักหนึ่งเลยล่ะ”

 

เจี่ยซิ่วฟำงพอได้ยินว่ำลูกชำยสอบติด ควำมคิดแรกก็คือ อยำกไปที่บ้ำนลูกสำว เธอรู้ว่ำลูกสำวเธอทำอำหำรไม่เป็น แต่

 

9 7 8 1

 

โชคดีที่ลูกเขยไม่รังเกียจ เธออยำกไปช่วยดูแลเรื่องงำนบ้ำนงำน เรือนให้แล้วถือโอกำสได้ดูแลลูกชำยด้วย แต่สำมีเธอห้ำมแบบ เอำเป็นเอำตำย สุดท้ำยจึงขอว่ำให้ทั้งครอบครัวได้ฉลองตรุษจีน ด้วยกัน

 

ถึงพ่อเลี่ยวปกติจะเป็นคนอ่อนโยนว่ำง่ำย แต่ก็รู้ว่ำอะไรเป็น อะไร รู้ว่ำคนหนุ่มสำวอย่ำงเสี่ยวเชี่ยนกับอวี๋หมิงหลำงไม่ชินกับ กำรอยู่กับคนแก่ อีกอย่ำงบ้ำนเสี่ยวเชี่ยนก็มีพื้นที่ไม่กว้ำงมำก หำกมีคนแก่เพิ่มไปอีกสองคนก็ยำกที่จะไม่เป็นกำรรบกวน ทำงด้ำนฟู่ กุ้ยก็เหมือนกัน ไปอยู่กับคู่รักข้ำวใหม่ปลำมันก็ดูจะไม่ เหมำะ

 

“แม่ แม่มำดูแลหนูก็พอแล้ว ทำไมยังต้องดูแลต้ำหลงด้วย? น้องมันอยู่ในหน่วยมีกินมีดื่ม อีกอย่ำงตอนฝึกก็ออกมำไม่ได้ แม่ มำก็ไม่ได้เจอหรอก”

 

เสี่ยวเชี่ยนไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นไปกับแม่ด้วย เรื่องที่ต้ำหลง สอบได้เธอได้ยินมำจำกอวี๋หมิงหลำงตั้งแต่แรกแล้ว

 

“ฉันจะดูแลแกทำไม! แกมีค่ำอะไรให้ฉันต้องดูแล! คนอื่น เขำแต่งงำนกันตั้งหลำยเดือนแล้ว แกเองก็เหมือนกัน ชำวบ้ำน เขำท้องป่ องกันหมดแล้ว แกมัวทำอะไรอยู่! พุงแกมีแต่ไขมัน! แก

 

9 7 8 2

 

ท้องได้เมื่อไรฉันจะไปปรนนิบัติให้ถึงที่เลย!”

 

พูดจบก็ตัดสำยฉับ!

 

เสี่ยวเชี่ยนกระพริบตำปริบๆ นี่แม่เธอไปเจอใครตั้งท้องมำ อีกถึงได้เกรี้ยวกรำดใส่เธอขนำดนี้?

 

โทรศัพท์ดังอีกครั้ง ก็แม่คนเดิมที่เข้ำวัยทองไม่รู้กี่รอบแล้ว

 

“เฉินเสี่ยวเชี่ยน สำนึกได้หรือยัง?”

 

“… ส ำนึกอะไร?”

 

“เมื่อวำนซืนฉันไปที่บ้ำนแม่สำมีแกมำ ได้ยินว่ำต้ำอีท้องโต มำกแล้ว!”

 

“อ่อ หนูรู้สิ หนูยินดีกับเขำไปแล้ว นี่ก็เตรียมของขวัญไว้ แล้วด้วย”

 

“ต้ำอีจะคลอดอยู่แล้ว แกทำไรอยู่? ไหนจะสุ่ยเซียนเมื่อ หลำยวันก่อนมำทำธุระที่เมืองนี้เลยแวะมำเยี่ยมฉัน ให้ปูตัวใหญ่ มำลังนึง ไม่รู้ว่ำปูอะไรตัวใหญ่เท่ำหน้ำแถมมีหนำมทั้งตัว”

 

“อ๋อ ปูยักษ์คิงแครบแม่ ช่วงนี้หนูอยำกกินแต่แถวนี้หำซื้อ

 

9 7 8 3

 

ไม่ได้เลย”

 

“ไอ้ลูกตะกละ! รู้จักแต่กินๆๆ เก่งนักก็มีหลำนให้ฉันสิ ฉัน จะประเคนปูให้แกกินทุกวันเลย!”

 

“กินปูทุกวันตอนตั้งท้องอยำกแท้งเหรอแม่? เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ เรำคุยเรื่องอะไรกันอยู่? เหมือนจะไม่ใช่เรื่องปูแมะ?” เสี่ยวเชี่ยน กำลังสงสัยว่ำตอนนี้แม่เธอเป็นโรค ‘อยำกมีหลำนจนตัวสั่น’ ไม่ ว่ำคุยอะไรก็จะโยงไปเรื่องลูกให้ได้

 

“นั่นสิ เมื่อกี้คุยอะไรอยู่… อ๋อ สุ่ยเซียน สุ่ยเซียน! ท้องสุ่ย เซียนก็ใหญ่แล้ว ท่ำทำงจะมีแฝด แฝด!!! แล้วก็เมื่อหลำยวันก่อน เพื่อนแกที่ชื่อสืออวี้ก็มำ นั่นก็ใส่ชุดกันรังสีสำหรับคนท้องมำด้วย ฉันเห็นแล้วก็ปวดใจ…”

 

“แม่ ป่ วยนะเนี่ย ห้ำมหยุดยำนะ! เดี๋ยวหนูโอนเงินให้ เอำไป ซื้อยำแก้วัยทองกิน ผู้หญิงพอเข้ำวัยทองต้องสงบสติอำรมณ์! แม่ ดูโรคอิจฉำตำร้อนของตัวเองตอนนี้สิ คนอื่นเขำตั้งท้องแม่จะ อิจฉำท ำไม?”

 

 

บทที่ 1158 ดังนั้นนำยก็เลยแกล้งเด็กสินะ

 

“ฉันไม่ได้อิจฉำตำร้อน! ฉันแค่ปวดใจ! ลูกสำวของฉันแต่ เล็กจนโตทำอะไรก็โดดเด่นเหนือคนอื่นเสมอ แต่ทำไมแต่งงำน แล้วเป็นตำยก็ไม่ท้องเสียที บอกให้พวกแกสองคนไปตรวจ สุขภำพพวกแกก็ไม่ไปสักคน ฉันล่ะกลัวบ้ำนแม่ผัวแกเขำจะว่ำ เอำ เชี่ยนเอ๋อร์ เอำงี้แม่ซื้อรถให้แกดีไหม?”

 

เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกว่ำคุณนำยแม่ของเธอหยุดยำไม่ได้จริงๆ ทำไมพูดจำไร้ตรรกะแบบนี้?

 

“ทำไมอยู่ๆ ลำกไปเรื่องรถ? หนูบอกแม่ไปแล้วไม่ใช่เหรอ ว่ำหนูกับหมิงหลำงเพิ่งจะเปลี่ยนรถไป?”

 

“แกจะเข้ำใจอะไร! ฉันกลัวว่ำบ้ำนแม่ผัวแกเขำจะไม่พอใจที่ แกไม่ท้องเสียที ฉันเลยอยำกซื้ออะไรให้แกหน่อยเอำใจหมิง หลำง เขำจะได้ไม่รังเกียจแก”

 

ด้วยสติปั ญญำของเจี่ยซิ่วฟำง ‘แผนเด็ด’ ที่กลั่นกรองออก จำกสมองของเธอก็คือกำรควักเงินซื้อของเอำใจลูกเขย

 

แต่ในสำยตำของเสี่ยวเชี่ยน นี่มันเรื่องตลกชัดๆ

 

9 7 8 5

 

“ห้ำมหยุดยำแก้วัยทองเลยนะแม่ ขยันเข้ำร่วมกิจกรรมเข้ำ สังคมของคนสูงอำยุหน่อย จะได้มีอะไรทำ วันๆ อย่ำเอำแต่จับ จ้องมำที่ท้องหนู! หนูกับหมิงหลำงเพิ่งจะแต่งงำนกันนำนเท่ำไร เอง ไม่ได้รีบมีลูก อีกอย่ำงลูกเขยแม่ทำให้แม่ไม่พอใจตรงจุด ไหนบ้ำง แม่ถึงคิดว่ำเขำเป็นคนที่ต้องกำรให้เอำใจด้วยเงิน?”

 

แบบนี้มันดูถูกสำมีเธอเกินไปแล้ว!

 

“เรื่องนี้ยังต้องให้พูดอีกเหรอ? คนอำบน้ำร้อนมำก่อนมี อะไรไม่รู้บ้ำง! อำทิตย์นี้แกรีบไปตรวจสุขภำพเลยนะ ดูซิว่ำพวก แกสองคนผิดปกติตรงไหนหรือเปล่ำ เกิดเป็นอะไรจะได้รีบรักษำ แล้วก็น้องชำยแก แกต้องหำของดีๆ ไปให้น้องชำยแกกินบ่อยๆ ไม่รู้ครึ่งปีที่ผ่ำนมำผอมลงไปหรือเปล่ำ เดี๋ยวอีกไม่กี่วันฉันจะไป ดู”

 

“แม่อยู่บ้ำนกินยำแก้วัยทองไปนั่นแหละดีแล้ว จะมำทำไม” เสี่ยวเชี่ยนพูดคุยอีกเล็กน้อยแล้ววำงสำย

 

เห้อ เกลียดตรุษจีนจริงๆ

 

ตอนยังไม่แต่งงำนก็ชอบเร่งให้แต่ง ตอนนี้แต่งแล้วก็เร่งให้มี ลูก ต่อไปถ้ำคลอดคนแรกออกมำไม่แน่ก็จะเร่งให้มีคนที่สอง

 

9 7 8 6

 

หญิงสูงวัยพวกนี้เวลำจับกลุ่มเม้ำท์เยอะจริงๆ

 

อวี๋หมิงหลำงกลับมำแล้ว เขำหอบของมำเต็มกล่องใหญ่ เสี่ยวเชี่ยนรีบเข้ำไปช่วยรับ

 

“นำยไปเอำของเยอะขนำดนี้มำจำกไหน?”

 

ด้ำนบนเป็นอำหำรกระป๋ องแบบเฉพำะของทหำร ด้ำนล่ำง เป็นถุงพลำสติกสีดำขนำดใหญ่ เสี่ยวเชี่ยนกำลังจะยื่นมือไปแตะ ดูด้วยควำมสงสัย อวี๋หมิงหลำงรีบห้ำมเธอไว้

 

“อย่ำแตะนะ!”

 

ช้ำไปแล้ว!

 

เสี่ยวเชี่ยนเจ็บจนรีบชักมือกลับ เลือดไหลออกมำ อวี๋หมิง หลำงรีบเอำมือไปจับไว้ไม่ให้ของในนั้นหลุดออกมำ

 

“อะไรกันเนี่ย!”

 

“ปูยักษ์คิงแครบไง แม่เรำให้คนเอำมำให้จำกเมือง Q ปู ยักษ์สองโลกว่ำ ลำภปำกคุณเลย”

 

แม่เรำที่ว่ำก็คือแม่เสี่ยวเชี่ยน ถ้ำอวี๋หมิงหลำงหมำยถึงแม่

 

9 7 8 7

 

ตัวเองจะพูดว่ำคุณนำยบ้ำนเรำ

 

เสี่ยวเชี่ยน หึ ออกมำอย่ำงอำรมณ์เสีย “ป้ ำคนนี้เมื่อกี้โทร มำด่ำฉัน แถมยังบอกว่ำจะไม่ให้ฉันกินปู แล้วนี่อะไรปำกแข็งใจ อ่อนส่งปูมำให้ฉัน? เย็นนี้จัดกำรทำลำยปูนี่อย่ำให้เหลือซำกเลย นะ นำยทำตำมสูตรเมนูปูสวรรค์เลยนะ เอำให้ฉันกินแล้วรู้สึก เหมือนขึ้นสวรรค์ไปเลย!”

 

อวี๋หมิงหลำงหัวเรำะ “ได้ คุณอยำกกินแบบไหนก็ได้หมด แต่แม่เรำพูดอะไรเหรอคุณถึงได้อำรมณ์เสียแบบนี้ ดูทำหน้ำ เหมือนปลำปั กเป้ำเข้ำ”

 

เมียของเขำจะเอำควำมโกรธแปรเปลี่ยนเป็นพลังกินทำลำย ล้ำง?

 

“พูดเยอะแยะ สรุปใจควำมสำคัญได้ว่ำ เมียนำยเป็นไก่ที่ ออกไข่ไม่เป็น!”

 

ตุบ!

 

กล่องใบนั้นหนีโชคชะตำที่จะตกสู่พื้นไม่ได้ อวี๋หมิงหลำง ตกใจกับคำพูดเธอปล่อยปูยักษ์สองโลกว่ำลงพื้น เกือบกระแทก โดนเท้ำของเขำ

 

9 7 8 8

 

“แม่ส่งปูมำให้แล้วอำหำรกระป๋ องพวกนี้มำจำกไหน?” เสี่ยว เชี่ยนช่วยอวี๋หมิงหลำงเก็บของพลำงถำม

 

“รำงวัลที่ชนะมำไง วันนี้ผมแข่งยิงปืนกับพวกเขำ เด็กใหม่ที่ เพิ่งมำมีสองสำมคนที่อวดเก่งมำก คิดว่ำตัวเองเก่งเป็นรองก็แค่ เทพจำกสวรรค์ ท้ำจะแข่งกับผมให้ได้ สำมีคุณก็เลยจัดกำรสั่ง สอนซะ ให้มันรู้ซะบ้ำงว่ำอย่ำมำท้ำใครง่ำยๆ”

 

“… ดังนั้นนำยก็เลยรังแกเด็กใหม่?”

 

เสี่ยวเชี่ยนยอมนำยคนนี้เลยจริงๆ แบบนี้เรียกอะไร แม้แต่ ทหำรใหม่ก็ไม่เว้น!

 

เป็นถึงหัวหน้ำใหญ่ ยังจะมีหน้ำแข่งเอำรำงวัลเป็นอำหำร ของเด็กพวกนั้น?

 

อีกอย่ำงอำหำรแบบนี้ปกติแจกให้เป็นกำรเฉพำะกิจ แสดง ว่ำพรุ่งนี้จะต้องมีกำรฝึกเดินทำงไกลหลำยกิโลถึงได้แจกให้ เขำ ไปแข่งชนะแย่งมำแบบนี้ ทหำรพวกนั้นจะเหลือพอกินไหม?

 

“ผมไม่ได้ท้ำก่อนนะ ใครใช้ให้พวกนั้นเพิ่งมำก็ไม่รู้จักที่ต่ำที่ สูง ผมไม่สั่งสอนซะบ้ำงจะปล่อยไว้ให้มำเหยียบหัวผมเหรอ?”

 

9 7 8 9

 

อวี๋หมิงหลำงหยิบเนื้อกระป๋ องขึ้นมำ “เดี๋ยวตอนเย็นทำสุกี้ ให้กินนะ~”

 

“โฮ่ง!” พอได้ยินคำว่ำสุกี้คนสวยก็ตื่นเต้นทันที

 

“แล้วปูสวรรค์ของฉันล่ะ?” เสี่ยวเชี่ยนไม่ยอม

 

“กินด้วยๆ ทำให้ทั้งคู่นั่นแหละ!”

 

แบบนี้เสี่ยวเชี่ยนถึงจะยอม

 

“ทหำรใหม่ชุดนี้เอำใหญ่เหมือนกันนะ ยังไม่ทันจะได้เข้ำมำ อยู่อย่ำงเป็นทำงกำรก็กล้ำท้ำทำยฝีมือยิงปืนของบอสใหญ่สุดใน ค่ำยแล้วเหรอ?” เสี่ยวเชี่ยนแอบนับถือทหำรใหม่พวกนี้เบำๆ ช่ำงกล้ำเหลือเกิน

 

แบบนี้เรียกว่ำอะไร เด็กใหม่ไม่กลัวเสือ!

 

“อะไรเล่ำ พวกนั้นไม่รู้เสียหน่อยว่ำผมเป็นหัวหน้ำใหญ่ เรื่องมันเป็นแบบนี้…”

 

อวี๋หมิงหลำงเล่ำเหตุกำรณ์ให้เสี่ยวเชี่ยนฟั งอย่ำงออก อรรถรส

 

9 7 9 0

 

ตอนนั้นอวี๋หมิงหลำงเพิ่งกลับมำจำกไปประชุมข้ำงนอก พอดี เขำบังเอิญไปได้ยินทหำรที่เข้ำมำรับกำรฝึกถืออำหำรแห้ง กำลังจับกลุ่มคุยกัน

 

บอกว่ำสภำพอำหำรกำรกินของหน่วยเสินเจี้ยนแย่สุดๆ อีก ทั้งเด็กใหม่พวกนี้ยังคิดว่ำอำหำรที่แจกเป็นของว่ำง ไม่ได้รู้เลยว่ำ มันคืออำหำรสำหรับกำรฝึกเดินทำงไกลวันรุ่งขึ้น

 

อวี๋หมิงหลำงแอบยืนฟั งอยู่ทำงด้ำนหลังอย่ำงตั้งใจ

 

เขำได้ยินเด็กใหม่พวกนี้พูดอีกว่ำคนที่นี่อวดเก่งเสียไม่มี ไม่ รู้ว่ำใครไปยกย่องนักหนำ อีกทั้งยังพูดอีกว่ำที่หน่วยเก่ำของพวก เขำมีแต่คนเทพๆ นี่ถ้ำไม่ติดว่ำเบื้องบนสั่งให้พวกเขำมำ พวก เขำก็ไม่อยำกมำที่แบบนี้หรอก ดูก็รู้ว่ำทหำรที่นี่ไม่ได้ถ่อมตัวเลย

 

ประโยคนี้นี่แหละที่กระตุ้นให้อวี๋หมิงหลำงเปิดโหมดสั่งสอน เขำถอดเครื่องประดับยศบนตัวออก แล้วเดินเข้ำไปท้ำทำยแข่ง ยิงปืน ถ้ำเขำแพ้เด็กใหม่พวกนี้ไม่ต้องฝึกเลยหนึ่งสัปดำห์ แต่ถ้ำ เขำชนะอำหำรกระป๋ องพวกนี้ก็ต้องเป็นของเขำ

 

เหล่ำทหำรใหม่เห็นอวี๋หมิงหลำงอำยุไม่มำก ต่ำงคิดไม่ถึง ว่ำนี่ก็คืออวี๋หมิงหลำงบุคคลในตำนำนของหน่วยเสินเจี้ยน ยังคิด

 

9 7 9 1

 

ว่ำเป็นแค่ครูฝึกเล็กๆ คนหนึ่ง

 

“ดังนั้น… นำยก็เลยรังแกเด็ก พอชนะก็ยึดเอำอำหำร กระป๋ องมำหมด?”

 

เสี่ยวเชี่ยนฟั งแล้วไม่รู้จะหัวเรำะหรือร้องไห้ดี หลังจำกที่ อวี๋หมิงหลำงได้รับกำรรักษำจำกเธอ ทักษะยิงปื นของเขำดู เหมือนจะนิ่งกว่ำเมื่อก่อนด้วยซ้ำ มือสไนเปอร์ประสบกำรณ์สูง อย่ำงเขำไปแข่งกับแก๊งทหำรใหม่ แบบนี้ไม่เรียกรังแกเหรอ?

 

“เด็กดื้อถ้ำไม่ปรำบอีกหน่อยจะหำเรื่องมำให้ผู้ปกครอง! ผม ทำไปก็เพื่อพวกเขำนะ สั่งสอนล่วงหน้ำให้พวกเขำรู้จักถ่อมตัว!”

 

พอนึกถึงสีหน้ำตอนคนพวกนั้นรู้ว่ำเขำเป็นหัวหน้ำใหญ่ใน วันพรุ่งนี้แล้วเสี่ยวเฉียงก็แอบสะใจ อันที่จริงมันก็มำจำกควำม ซนโดยส่วนตัวของเขำ ทหำรพวกนั้นจะรู้ได้อย่ำงไรว่ำหัวหน้ำ ใหญ่ที่ปกติดูเคร่งขรึมจริงจัง เบื้องหลังจะเป็นคนทะเล้นแสบสัน ถึงเพียงนี้

 

“ฉันล่ะนับถือนำยเลยจริงๆ จริงสิ แล้วตอนที่คนพวกนั้นพูด แบบนี้ต้ำหลงลุกขึ้นมำพูดอะไรบ้ำงไหม? น้องชำยฉันอยู่ใน หน่วยเป็นไงบ้ำง?”

 

 

บทที่ 1159 ฝึกเสร็จค่อยคืนให้

 

ตอนที่เสี่ยวเชี่ยนรู้ว่ำต้ำหลงได้รับโอกำสให้เข้ำร่วมกำรฝึก รวมที่หน่วยเสินเจี้ยน สิ่งแรกที่ทำคือถำมอวี๋หมิงหลำงว่ำเขำใช้ เส้นสำยทำให้น้องชำยเธอได้มำหรือเปล่ำ?

 

สภำพร่ำงกำยอย่ำงต้ำหลงทำยังไงถึงได้มีสิทธิ์เข้ำร่วมกำร ฝึกที่นี่?

 

แต่ละปีหน่วยเสินเจี้ยนจะเปิดรับคัดเลือกเพียงปีละหนึ่งถึง สองครั้งเท่ำนั้น มีแต่หัวกะทิมำกฝีมือจำกแต่ละหน่วยที่จะถูกส่ง เข้ำมำร่วมฝึก ถึงแม้คนที่ได้รับเลือกมำเข้ำฝึกจะเป็นระดับที่เก่ง เหนือเก่งอีกที แต่ในบรรดำคนพวกนี้ก็จะมีแค่ไม่กี่คนที่ถูกเลือก เข้ำหน่วยเสินเจี้ยน ส่วนที่เหลือก็ต้องเก็บกระเป๋ ำกลับไปอยู่ หน่วยเดิม

 

ตอนนี้ยังไม่ถือว่ำต้ำหลงเป็นคนของหน่วยเสินเจี้ยน เขำก็ แค่ได้รับสิทธิ์ให้เข้ำร่วมกำรฝึก แต่แค่นี้ก็ทำให้เสี่ยวเชี่ยนทึ่งมำก แล้ว

 

น้องชำยเธอที่ปกติเป็นคนไม่เอำไหนเดินขึ้นตึกไม่กี่ชั้นก็ เหนื่อยหอบแทบหมดแรง ทำไมเวลำแค่ไม่กี่เดือนกลับได้รับให้

 

9 7 9 3

 

เข้ำร่วมฝึก? ตอนนี้พอได้รู้ว่ำน้องชำยเธอมำแล้วเสี่ยวเชี่ยนจึงขอ ถำมถึงข่ำวครำวแบบอ้อมๆ หน่อย

 

“ต้ำหลงเหรอ ท่ำทีของเขำจะว่ำไงดีล่ะ… ก็โอเคดีนะ”

 

อวี๋หมิงหลำงพยำยำมพูดให้กำกวม

 

“บอกควำมจริงมำ!”

 

“กลำงๆ ตอนที่คนพวกนั้นคุยกันเขำยืนฟั งอยู่ข้ำงๆ ไม่ได้ เตือนคนพวกนั้น ตัวเขำไม่ได้พูดอะไร”

 

อวี๋หมิงหลำงรู้สึกได้ถึงควำมเปลี่ยนแปลงของต้ำหลง เด็ก คนนี้ผ่ำนกำรฝึกในกองทหำรช่ำงที่ต้องขุดดินทำงำนหนักมำ หลำยเดือน นิสัยเปลี่ยนไปไม่น้อย ย่อมสุขุมกว่ำเมื่อก่อนมำก แต่ก็ยังห่ำงจำกเป้ำหมำยที่เขำกับเสี่ยวเชี่ยนตั้งไว้อีกไกล

 

“งั้นนำยพูดมำตำมตรง น้องชำยฉันมำเข้ำร่วมกำรฝึกครั้งนี้ มีควำมเป็นไปได้ว่ำจะได้อยู่ต่อมำกน้อยแค่ไหน?”

 

เสี่ยวเชี่ยนไม่เชื่อหรอกว่ำน้องชำยเธอจะลอกครำบแล้ว

 

“คุณอยำกให้เขำอยู่ต่อหรือไม่อยำกล่ะ?” อวี๋หมิงหลำงย้อน ถำม

 

9 7 9 4

 

“เรื่องแบบนี้ใครจะไปรู้ล่ะ แล้วแต่ควำมสำมำรถของต้ำหลง นั่นแหละ นำยวำงตัวให้เป็นกลำงก็พอแล้ว คิดเสียว่ำนั่นคือคน แปลกหน้ำ ไม่ต้องดีให้มำกแต่ก็อย่ำโหดร้ำยเกินไป”

 

คำพูดของเสี่ยวเชี่ยนค่อนข้ำงกำกวม ฟั งดูเหมือนต้องกำร ให้อวี๋หมิงหลำงรักษำควำมยุติธรรม แต่ถ้ำลองคิดดูดีๆ เหมือน แฝงควำมนัย

 

อวี๋หมิงหลำงยิ้มให้ไม่พูดอะไร อันที่จริงเขำฟั งออก เมียเขำ ไม่ค่อยอยำกให้น้องชำยได้อยู่ต่อ ส่วนเหตุผลน่ะเหรอ จะต้อง เป็นเพรำะเป็นห่วงเรื่องควำมปลอดภัยของต้ำหลงแน่นอน

 

หน่วยของอวี๋หมิงหลำงเป็นหน่วยที่ค่อนข้ำงมีควำมเสี่ยงสูง เมื่อเทียบกับหน่วยอื่น กำรที่เธอส่งน้องชำยเข้ำเป็นทหำรก็แค่ อยำกให้เปลี่ยนนิสัย ไม่ได้คิดจะให้เป็นทหำรเต็มตัว

 

“เมียจ๋ำ ผมไม่ได้ใช้เส้นสำยอะไรกับน้องชำยคุณหรอก ก็แค่ ให้สิทธิพิเศษเล็กๆ น้อยๆ”

 

“อะไรนะ?!” เสี่ยวเชี่ยนโมโห จะเอำก้ำมปูยักษ์ไปหนีบเขำ

 

อวี๋หมิงหลำงรีบยกสองมือทำท่ำยอมแพ้

 

9 7 9 5

 

“ก็แค่วันนี้เอง! อันที่จริงก็ไม่ใช่สิทธิพิเศษอะไรหรอก ทหำร ใหม่ที่เพิ่งมำจะมีเวลำอิสระให้ครึ่งวัน ผมให้เขำมำกินข้ำวเย็นที่ บ้ำนเรำ คุณวำงใจได้ หลังจำกวันนี้ไปหนึ่งเดือนน้องชำยคุณก็ จะต้องไปเก็บตัวฝึก ผมไม่มีทำงเปิดไฟเขียวให้เขำไม่ว่ำเรื่อง ไหนแน่นอน!”

 

เสี่ยวเชี่ยนได้ยินแบบนี้แล้วถึงยิ้มออก ปำกพูดเหมือนไม่ พอใจแต่กลับยิ้มหน้ำบำน

 

“หมอนั่นจะมำกินข้ำวเหรอ งั้นก็เอำปูไปแช่แข็งไว้ ทำ ผักกำดขำวให้กินพอ”

 

“เมียจ๋ำ ถ้ำคุณยังไม่หลีกทำงให้ผมเข้ำครัว เดี๋ยวพวกคุณ สองพี่น้องได้กินแต่ผักกำดขำวแน่นอนจ้ะ!”

 

อวี๋หมิงหลำงเชิญเสี่ยวเชี่ยนที่ปำกไม่ตรงกับใจออกจำกครัว เมียเขำเป็นพวกที่ชอบระเบิดครัวโดยไม่มีสัญญำณเตือนใดๆ บุคคลอันตรำยแบบนี้จะให้มำเป็นผู้ช่วยไม่ได้เด็ดขำด

 

พอออกมำจำกห้องครัวเสี่ยวเชี่ยนก็เก็บกวำดบ้ำนเล็กน้อย นึกถึงน้องชำยที่ไม่ได้เจอกันหลำยเดือนก็แอบคิดถึงหน่อยๆ ไม่ รู้ว่ำตอนนี้ต้ำหลงเปลี่ยนไปเป็นไงบ้ำงแล้ว

 

9 7 9 6

 

สมองของเสี่ยวเชี่ยนยังติดภำพน้องชำยที่ไม่เอำไหนคนเดิม อยู่ แต่เมื่อถึงเวลำที่ต้ำหลงหอบข้ำวของมำเคำะประตูบ้ำน เสี่ยว เชี่ยนถึงกับอึ้ง

 

“พี่!” ต้ำหลงวำงของฝำกที่เอำมำลงแล้วโผเข้ำกอดเสี่ยว เชี่ยน

 

เด็กคนนี้เดิมทีทั้งสูงทั้งอ้วน ไปฝึกไม่กี่เดือนผมลงไปมำก ดู เนื้อแน่นขึ้นเยอะ น้ำหนักที่ลดลงทำให้เผยให้เห็นควำมหล่อมำก ขึ้น หน้ำคล้ำยเจี่ยซิ่วฟำงมำก

 

“ไอ้น้องบ้ำรีบวำงฉันลงเดี๋ยวนี้นะ!” เสี่ยวเชี่ยนโวยวำยพลำง หัวเรำะ

 

ต้ำหลงไม่ปล่อยมือ เขำอุ้มเสี่ยวเชี่ยนพลำงพูดอย่ำงภูมิใจ “พี่ดูพละกำลังของผมตอนนี้สิ อุ้มพี่ขึ้นแล้วนะ!”

 

ตอนเป็นทหำรช่ำงวันๆ ต้องแบกเสียมแบกจอบไปขุดดิน สิ่งที่ฝึกได้มำก็คือพละกำลัง พอเจอหน้ำเสี่ยวเชี่ยนจึงแสดงให้ดู

 

“ต้ำหลงมำแล้วเหรอ!” อวี๋หมิงหลำงที่อยู่ในสภำพมีผ้ำกัน เปื้อนเดินออกมำ มือยังถือตะหลิวอยู่

 

9 7 9 7

 

“สวัสดีครับพี่เขย!” ต้ำหลงยืนตรงทำควำมเคำรพแบบ ทหำร

 

ไม่รู้ว่ำเพรำะอยู่ในชุดทหำรหรือเพรำะไม่เจอกันนำน เสี่ยว เชี่ยนรู้สึกว่ำน้องชำยตัวเองหล่อจริงๆ เธอดีใจมำก

 

เด็กคนนี้ดูรื่นหูรื่นตำกว่ำเด็กหนุ่มตัวอ้วนไม่เอำไหนเมื่อ หลำยเดือนก่อน คนเป็นพี่สำวพอเห็นน้องชำยเป็นแบบนี้จะ ไม่ให้ดีใจได้อย่ำงไร

 

“อยู่บ้ำนไม่ต้องเป๊ ะขนำดนั้น สบำยๆ” อวี๋หมิงหลำงโบกมือ เป็นสัญญำณว่ำให้ต้ำหลงท ำตัวตำมสบำย

 

ต้ำหลงหัวเรำะฮี่ ฮี่ “พี่เขยเป็นแบบนี้ผมไม่ชินเลยอะ”

 

วันนี้เขำได้เห็นฝีมือขั้นเทพของพี่เขยแล้ว พอตอนนี้ได้มำ เห็นพี่เขยของเขำทำงำนบ้ำนเขำก็รู้สึกไม่ชิน

 

ระหว่ำงทำงเขำได้ยินคนพูดถึงตำนำนของพี่เขยหลำยเรื่อง เล่ำกันประหนึ่งว่ำพี่เขยของเขำเป็นเทพ เขำได้ยินแล้วก็ภูมิใจ มำก

 

“มีอะไรให้ไม่ชิน อยู่บ้ำนก็ต้องทำตัวให้เหมือนอยู่บ้ำน ไป

 

9 7 9 8

 

ล้ำงมือแล้วมำนั่งคุยกับพี่สำวนำยสิ เดี๋ยวอำหำรก็เสร็จแล้ว” อวี๋หมิงหลำงทำตัวเป็นกันเอง เขำยิ้มพลำงกวักมือเรียกต้ำหลง เข้ำบ้ำน

 

“จะมำก็มำ ซื้อของเยอะแยะมำทำไม?” เสี่ยวเชี่ยนชี้ไปที่ถุง บนพื้น

 

หมอนี่ไปฝึกไม่เสียเปล่ำนะ ถ้ำเป็นคนเดิมคงไม่รู้จักทำอะไร แบบนี้ มำกินข้ำวตัวเปล่ำเดินตัวปลิว รู้จักซื้อของติดไม้ติดมือมำ ที่ไหนกัน

 

“ฮี่ ฮี่ ก็ไม่ได้ซื้อของดีอะไรมำหรอก นี่เป็นของดีจำกในเขำที่ ผมเอำมำจำกหน่วยเก่ำ ซื้อมำจำกชำวบ้ำนในนั้นหำซื้อข้ำงนอก ไม่ได้นะ พี่ดูนี่ มีเห็ด เนื้อเค็ม ถั่วฝั กยำวตำกแห้ง แล้วก็ยังมีนี่ ผลไม้ที่ผมซื้อมำจำกร้ำนข้ำงล่ำง”

 

ต้ำหลงหยิบของออกมำ เสี่ยวเชี่ยนมองน้องชำยด้วยรอยยิ้ม เธอดีใจมำกแต่ปำกไม่ยอมพูดออกมำ

 

“ในที่สุดวันที่ฉันรอก็มำถึง ไม่ง่ำยเลยจริงๆ คนฟุ่ มเฟือย อย่ำงนำยในที่สุดฉันก็ได้เห็นวันที่รู้จักซื้อของกลับบ้ำน”

 

เธอพูดจบสองพี่น้องก็หัวเรำะ ต้ำหลงเกำหัวด้วยควำมเขิน

 

9 7 9 9

 

นึกถึงเมื่อก่อนที่เขำชอบใช้เงินจนเกินตัว ตื๊อขอเงินพี่สำวบ่อยๆ

 

เขำไม่รู้หรอกว่ำตอนนั้นเฉินหลินรักลูกชำยมำกกว่ำลูกสำว เงินค่ำขนมที่ให้ทั้งสองคนก็ไม่เท่ำกัน เสี่ยวเชี่ยนได้น้อยกว่ำต้ำ หลงเกินครึ่ง บำงครั้งเจี่ยซิ่วฟำงเห็นแล้วขัดใจก็จะแอบยัดเพิ่ม ให้เสี่ยวเชี่ยน แต่เสี่ยวเชี่ยนก็ประหยัดอดออมไม่กินขนม เอำเงิน แบ่งให้น้องชำยที่ไม่เอำไหนหมด

 

ตอนนี้น้องชำยเธอโตแล้ว รู้จักใช้เงินของตัวเองซื้อของให้ พี่สำว ถึงจะไม่ใช่ของมีรำคำอะไร แต่ก็ทำให้เสี่ยวเชี่ยนอำรมณ์ดี

 

“นี่คืออะไร?”

 

เสี่ยวเชี่ยนหยิบกล่องใบหนึ่งออกมำจำกถุง พอต้ำหลงเห็น มันก็ทำหน้ำจริงจังขึ้นมำทันที

 

“พี่ ช่วยเก็บมันไว้แทนผมทีได้ไหม รอผมฝึกเสร็จแล้วมีตู้ เก็บของเป็นของตัวเองพี่ค่อยคืนให้ผม”

 

 

บทที่ 1160 มีคนที่คุณรู้จักดีมำด้วย

 

ต้ำหลงพูดแบบนี้ทำให้เสี่ยวเชี่ยนเอะใจ

 

“ตอนพวกนำยมำถึงต้องเอำข้ำวของส่วนตัวทั้งหมดส่งมอบ ไม่ใช่เหรอ ทำไมของฝำกฉันแล้วก็ไอ้นี่ นำยถึงเอำไว้กับตัวได้?”

 

ทหำรใหม่เมื่อเข้ำมำฝึกรวมจะต้องถูกยึดข้ำวของส่วนตัวไว้ ทั้งหมด เมื่อเสร็จสิ้นกำรฝึ กแล้วหำกได้อยู่ต่อก็จะทำกำรคืน พร้อมกัน แต่ถ้ำไม่ได้อยู่ต่อก็แจกจ่ำยคืนของใครของมันให้เอำ กลับไป

 

ช่วงระหว่ำงกำรฝึ กจะไม่มีตู้เก็บของให้ ห้ำมพกของใช้ ส่วนตัว

 

พูดถึงเรื่องนี้ต้ำหลงก็ยิ้มฮี่ ฮี่ ออกมำ อีกทั้งยังทำหน้ำภูมิใจ

 

“พี่ ลืมแล้วเหรอว่ำครึ่งปีที่ผ่ำนมำผมไปทำไรมำ? ผมเป็น ทหำรแรงงำนนะ! พอลงรถปุ๊ บผมก็แสร้งทำเป็นไปเข้ำห้องน้ำ แล้วเอำของพวกนี้ไปขุดหลุมฝั งใต้ต้นไม้ พอมีเวลำอิสระก็ค่อย ไปขุดออกมำ!”

 

เสี่ยวเชี่ยนทำตำตี่ใส่ “ของกินพวกนี้ถูกขุดมำจำกแถวส้วม

 

9 8 0 1

 

เหรอ?!”

 

“ไม่ใช่! ผมฝั งไว้แถวแปลงปลูกดอกไม้!”

 

อวี๋หมิงหลำงยกกับข้ำวออกมำ พอได้ยินแบบนี้ก็หัวเรำะ

 

“ใช้ได้นี่ ฉลำดเหมือนกันนะเรำ เพิ่งมำถึงเขตพี่เขยก็คิดจะ ทำตัวเป็นศัตรูแล้วเหรอ?”

 

ต้ำหลงเกำหัวอำยๆ”พี่เขย ผมไม่ได้ตั้งใจทำผิดกฎนะ ผม เอำของมำให้พี่สำวผม ถึงจะเป็นของแห้งแต่ถ้ำวำงทิ้งไว้หนึ่ง เดือนก็ไม่รู้จะรสชำติเปลี่ยนหรือเปล่ำ แล้วผมก็ไม่อยำกรบกวน พี่ด้วย”

 

“ไม่เป็นไร ซ่อนไปแล้วพี่จะยึดได้เหรอ? เมียจ๋ำ อะไรอยู่ใน มือคุณเหรอ?” อวี๋หมิงหลำงเห็นกล่องในมือเสี่ยวเชี่ยนแล้ว

 

เสี่ยวเชี่ยนยื่นให้เขำ อวี๋หมิงหลำงรับมำดู “นี่มันปืนลวดดัด นี่นำ ขั้นตอนกำรทำซับซ้อนมำก คนที่ทำจะต้องฝี มือดีมำก แน่นอน”

 

งำนฝี มือประเภทนี้ต้องผ่ำนกำรดัดหลำยครั้ง เป็นงำน ประเภทกำรดัดลวด ใช้ลวดเส้นเดียวดัดเป็นรูปทรงต่ำงๆ ในมือ

 

9 8 0 2

 

ของอวี๋หมิงหลำงเป็นรูปปืนสไนเปอร์ ถูกทำอย่ำงประณีต แม้แต่ ช่องลำกล้องก็ดัดงอออกมำได้

 

“นี่เป็นของขวัญที่หัวหน้ำให้ผม… พี่ พี่ต้องเก็บมันไว้ดีๆ นะ อย่ำทำมันพังล่ะ ผมฝึกเสร็จพี่ค่อยคืนให้ผม” ต้ำหลงรักของขวัญ ชิ้นนี้มำก

 

“หัวหน้ำ หรือจะเป็นหัวหน้ำกลุ่มตอนช่วงฝึกทหำรใหม่?” เสี่ยวเชี่ยนจำหัวหน้ำคนนั้นได้อย่ำงแม่นยำ เธอรู้ว่ำตอนช่วงฝึก ทหำรใหม่ต้ำหลงเจอหัวหน้ำกลุ่มที่เข้มงวดมำก ถูกฝึกเกือบตำย

 

ช่วงนั้นขอแค่ต้ำหลงจับโทรศัพท์ได้ก็จะมีควำมคิดอยู่สอง อย่ำง หนึ่งคือร้องขอให้เสี่ยวเชี่ยนย้ำยเขำออกไปที กับสำปแช่ง หัวหน้ำกลุ่มคนนั้น

 

“เขำนั่นแหละ พอผ่ำนช่วงทดสอบทหำรใหม่ไปแล้วเขำก็ยัง เป็นหัวหน้ำผมอยู่ดี นอนเตียงด้ำนบนผม”

 

พอนึกถึงหัวหน้ำคนเก่ำต้ำหลงก็ดูขึงขังขึ้นมำทันที

 

“โอ้โห นี่นอนเตียงเดียวกันด้วยเหรอ นำยไม่ได้หำเรื่องปวด หัวให้เขำใช่ไหม? เท่ำที่ฉันรู้เรื่องกฎของพวกนำย หัวหน้ำจะต้อง นอนเตียงด้ำนบนที่ไม่ค่อยสบำยเท่ำไร ดูแลสะดวกเหรอ?”

 

9 8 0 3

 

เสี่ยวเชี่ยนถำมด้วยควำมรู้สึกสนุก

 

“ช่วงแรกผมทำผลงำนได้แย่ที่สุด หัวหน้ำก็เลยดูแลผมดี หน่อย แต่นี่ผมได้มำที่ที่เจ๋งสุดๆ แล้ว หัวหน้ำผมยิ้มหน้ำบำนขึ้น เยอะ”

 

ต้ำหลงยังจำสีหน้ำตอนหัวหน้ำยืนส่งเขำได้ และก็ได้ติดสิน ใจแล้วว่ำเขำต้องสร้ำงผลงำนที่หน่วยเสินเจี้ยนให้ได้

 

เสี่ยวเชี่ยนมองหน้ำน้องชำยไม่เหมือนกำลังโกรธแค้น กลับ ดูภูมิใจมำกกว่ำ แค่นี้เธอก็ดีใจมำกแล้ว ดูท่ำช่วงหลำยเดือนมำนี้ เด็กคนนี้จะได้เรียนรู้อะไรขึ้นมำกทีเดียว หัวหน้ำคนนั้นเหมือนที่ อวี๋หมิงหลำงพูดไม่มีผิด ได้มอบสิ่งที่ล้ำค่ำมำกให้ชีวิตต้ำหลง

 

“ทำไมเขำถึงให้ปืนทำมือนี่ล่ะ มีควำมหมำยอะไรเป็นพิเศษ หรือเปล่ำ?” เสี่ยวเชี่ยนเห็นต้ำหลงหวงของขวัญชิ้นนี้มำกจึงลอง ถำมดู

 

ต้ำหลงก้มหน้ำไม่พูด เป็นอวี๋หมิงหลำงที่ตอบแทน

 

“ทหำรช่ำงไม่ได้จับปืน”

 

คนเป็ นทหำรยังไงก็ได้ใกล้ชิดกับปื น แต่มีทหำรไม่กี่

 

9 8 0 4

 

ประเภทเท่ำนั้นที่ไม่ได้จับปืนเลยตั้งแต่เข้ำประจำกำรจนถึงปลด ประจำกำร ซึ่งทหำรช่ำงก็เป็นหนึ่งในนั้น

 

เสี่ยวเชี่ยนเข้ำใจแล้ว น้องชำยเธอหอบเอำควำมหวังของ เหล่ำทหำรช่ำงมำทั้งหมด เธอตบบ่ำน้องชำย

 

“ตั้งใจทำให้ดี อย่ำทำให้หัวหน้ำนำยผิดหวัง”

 

“คุณพระช่วย พี่เขยพี่ทำอำหำรเก่งมำก!”

 

ต้ำหลงมองอำหำรเต็มโต๊ะ เขำตั้งหน้ำตั้งตำกินพลำงชมไม่ หยุดปำก

 

“ปูนี่นะถ้ำให้แม่ผมทำมำกสุดก็แค่เอำไปนึ่งแล้วกินกับ น้ำจิ้ม”

 

ปูหนึ่งตัวถูกอวี๋หมิงหลำงแยกส่วนเอำไปผ่ำนกระบวนกำร ทำให้สุกที่แตกต่ำงกันไป มีทั้งทำสุกี้ปู ขำปูย่ำง ก้ำมปูทอด ไข่ ตุ๋นปู ปูยักษ์สองโลกว่ำกินคุ้มมำก

 

“กินเยอะๆ นำยผอมไปมำก” อวี๋หมิงหลำงคีบกับข้ำวให้ต้ำ หลง ปีศำจน้อยในใจพูดเสริมขึ้น อีกหนึ่งเดือนจำกนี้ได้ผอมกว่ำ นี้แน่ ฮ่ำ ฮ่ำ ฮ่ำ!

 

9 8 0 5

 

“ขอบคุณครับพี่เขย! อร่อยมำก!” ต้ำหลงกินอย่ำง เอร็ดอร่อย แต่ก็ยังไม่ลืมชมอวี๋หมิงหลำง

 

“ผมจำได้ว่ำครำวก่อนที่เรำกินข้ำวในบ้ำนด้วยกัน ฝีมือ ทำอำหำรของพี่เขยทำเป็นแค่พวกปลำต้ม นี่ไม่เจอกันไม่นำน ฝีมือพัฒนำมำกขึ้นเลยนะพี่!”

 

อวี๋หมิงหลำงยิ้มแบบถ่อมตัว มองเสี่ยวเชี่ยนอย่ำงมีเลศนัย “มีพี่สำวนำยอยู่ อีกไม่นำนพี่คงทำอำหำรทุกชำติเป็น”

 

เสี่ยวเชี่ยนแอบถีบอวี๋หมิงหลำงใต้โต๊ะอย่ำงเต็มแรง ปำกมำก!

 

ต้ำหลงทำหน้ำเจ็บปวดสุดๆ”พี่ถีบผมทำไม!”

 

เสี่ยวเชี่ยนถลึงตำใส่อวี๋หมิงหลำง ควำมผิดไอ้หมอนี่ ต่ำงหำก!

 

หลังกินข้ำวสองพี่น้องก็นั่งคุยกันสักพักต้ำหลงถึงกลับ เขำ รู้สึกว่ำวันนี้มีควำมหมำยกับเขำมำก ได้เจอพี่สำวที่ไม่ได้เจอกัน นำน อีกทั้งยังได้เข้ำมำอยู่ในพื้นที่ของพี่เขย รู้สึกว่ำนับจำกนี้ไป ชีวิตของเขำจะหอมหวำนเหมือนกับปูที่อยู่บนโต๊ะอำหำร

 

9 8 0 6

 

หัวค่ำเสี่ยวเชี่ยนคำบไม้จิ้มฟั นพลำงดูเคสคนไข้ในระยะนี้ เธอถำมอวี๋หมิงหลำงขึ้นลอยๆ

 

“นำยว่ำต้ำหลงกลำยเป็นคนใหม่แล้วจริงเหรอ? วันนี้ท่ำทำง ของเขำเป็นเรื่องจริงหรือเปล่ำ? หรือแสร้งทำเพื่อตบตำเรำสอง คน? เมื่อกี้ตอนกินข้ำวฉันลองถำมดู หมอนี่ช่วงครึ่งปีมำนี้ไม่ได้ อ่ำนหนังสือเลย คงหวังจะให้สอบเข้ำโรงเรียนทหำรไม่ได้หรอก”

 

อวี๋หมิงหลำงนั่งพิมพ์ที่นั่งเล่นริมหน้ำต่ำงด้วยท่ำเดียวกับคน สวย ทีวีกำลังฉำยละครต่อต้ำนญี่ปุ่ น คนกับหมำนั่งดูละครด้วย ท่ำเดียวกัน

 

“ครึ่งๆ แหละมั้ง” อวี๋หมิงหลำงกำลังสนุกจึงตอบแบบขอไป ที

 

“หืม?”

 

“เป็นทหำรใช้แรงงำนขุดดินมำครึ่งปี อีกทั้งยังเป็นเพียงคน เดียวที่มำเข้ำร่วมกำรฝึก มีควำมหวังของคนทั้งหน่วยเป็นพลัง ขับเคลื่อนควำมมุ่งมั่น อีกอย่ำงเขำได้มำอยู่ในพื้นที่ของผม ก็คง จะรู้สึกสบำยใจแหละ ถือเป็นเรื่องปกติ”

 

อวี๋หมิงหลำงอ่ำนใจทหำรมำเยอะ เขำวิเครำะห์อย่ำง

 

9 8 0 7

 

ช ำนำญ

 

เสี่ยวเชี่ยนถอนหำยใจ “ตอนนี้สิ่งที่ฉันกลัวที่สุดก็คือควำม สบำยใจของเขำนี่แหละ”

 

ถ้ำต้ำหลงลืมไม่ได้ว่ำอวี๋หมิงหลำงเป็นพี่เขย ก็จะคิดว่ำ ตัวเองมีสิทธิพิเศษ ถึงตอนนั้นสิ่งที่ฝึ กมำได้ช่วงครึ่งปี แรกก็ เท่ำกับสูญเปล่ำ

 

“ตอนกินข้ำวฉันดูออก ต้ำหลงอยำกอยู่ต่อที่นี่เพื่อ ควำมก้ำวหน้ำ แต่พอฉันถำมถึงแผนในอนำคตเขำกลับบอก ไม่ได้ชัดเจน รู้สึกเหมือนเขำก็ยังแอบหวังว่ำจะได้อำศัยใบบุญ นำย”

 

“เรื่องนี้คุณไม่ต้องกลุ้มหรอก เขำเป็นน้องเมียผมเรื่องนี้ผม ไม่มีทำงลืม เขำอยำกได้รับกำรปฏิบัติที่พิเศษกว่ำคนอื่น เดี๋ยว พรุ่งนี้ผมจะเริ่มจัดให้ ถ้ำทำให้เขำร้องไห้ไม่ได้ก็เสียทีที่ผมฝึก ทหำรมำหลำยปี”

 

เรื่องพวกนี้อวี๋หมิงหลำงคิดไว้นำนแล้ว ละครสงครำม ต่อต้ำนญี่ปุ่ นฉำยจบก็มีรำยชื่อนักแสดงปรำกฏ พอเห็นชื่อหนึ่ง อวี๋หมิงหลำงก็นึกเรื่องบำงอย่ำงขึ้นมำได้

 

9 8 0 8

 

“จริงสิ มีคนที่คุณรู้จักดีมำที่หน่วยผมด้วยนะ”