แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย - บทที่ 1163 อยู่ๆ ก็มีคนอยำกกินพริก

เสี่ยวเชี่ยนถูกฝั นที่ไม่รู้ว่ำเป็นฝั นร้ำยหรือลำงบอกเหตุนี้
วนเวียนอยู่ในสมองจนไม่ได้นอนทั้งคืน ด้วยเหตุนี้วันต่อมำไม่
เพียงแต่เธอจะต้องไปมหำวิทยำลัยด้วยสภำพดวงตำดำคล้ำ สี
หน้ำยังบูดบึ้งอีกด้วย ศำสตรำจำรย์หลิวให้เธอไปสอนแทนหนึ่ง
คำบ บรรดำลูกศิษย์โดนลูกหลงไปเรียบร้อย
แต่อำรมณ์เสี่ยวเชี่ยนก็ยังไม่ดีขึ้น ควำมหงุดหงิดของเธอ
ยังคงอยู่จนไปถึงบ้ำนฉิวฉิว
เนื่องจำกพ่อฉิวฉิวต้องกำรให้เสี่ยวเชี่ยนรักษำจึงย้ำยมำ
เมืองหลิน ธุรกิจทำเหมืองทำงใต้ก็ให้ฉิวฉิวดู
ฉิวฉิวบินไปมำสองเมืองเป็นว่ำเล่น และก็ได้แสดงให้เห็นถึง
พรสวรรค์ในกำรเป็นนักธุรกิจของตัวเอง ควบคุมกิจกำรเหมือง
แร่ได้ดียังไม่พอ แถมในช่วงหลำยเดือนมำนี้ยังพำธุรกิจของ
ครอบครัวพัฒนำไปในทำงอื่นอีกด้วย
เมื่อเสี่ยวเชี่ยนไปถึงพ่อฉิวฉิวกำลังเล่นอยู่กับนกกระตั้ว
อำรมณ์ดีสุดๆ9 8 2 7
ฉิวฉิวเพิ่งโทรมำบอกว่ำเขำไปเจรจำโปรเจกต์ใหญ่สำเร็จ
อีกแล้ว พ่อฉิวฉิวจึงอำรมณ์ดีมำก ควำมดีใจมันล้นอกไม่รู้จะไป
บอกใครดีจึงลงเอยด้วยกำรสอนนกกระตั้วพูด
พอเห็นเสี่ยวเชี่ยนมำแล้ว พ่อฉิวฉิวก็รีบวำงกรงนกกระตั้วลง
แล้วทักทำยเสี่ยวเชี่ยน
“หมอเฉินมำแล้ว! มำดูเจำตี้ของผมหัดพูดสิ มำ เจำตี้พูดให้
หมอเฉินฟั งซิ ควำมรักของพ่อดั่งภูผำ!”
นกเงียบ
พ่อฉิวฉิวเคำะกรงด้วยควำมโมโห “เสียทีที่ป้ อนเม็ดแตงไป
ตั้งเยอะ ทำไมโง่แบบนี้? หมอเฉินว่ำผมเสียเงินไปตั้งหลำยพัน
แต่ได้นกโง่มำหรือเปล่ำ? ทำไมสอนมันตั้งนำนแล้วมันก็ยังพูด
ไม่ได้?”
เสี่ยวเชี่ยนเดินไปที่กรงนก แล้วพูดกับนกกระตั้วตัวขำว
หงอนเหลือง “ฮั่นจื่อ พูด!”
นกกระตั้วที่เมื่อครู่นิ่งเงียบพอได้ยินเสี่ยวเชี่ยนสั่งกลับมีท่ำที
แตกต่ำงจำกที่ไม่ให้ควำมร่วมมือกับพ่อฉิวฉิวโดยสิ้นเชิง มันพูด
ออกมำเสียงชัดแจ๋ว9 8 2 8
“ยุคสมัยต่ำงกัน ชำยหญิงไม่เหมือนกัน!”
พ่อฉิวฉิวถึงกับตัวแข็ง
“ฮั่นจื่อ พูดต่อ!” เสี่ยวเชี่ยนสั่งอีกครั้ง
“ควำมคิดเปลี่ยนตำมยุคสมัย ลูกสำวก็สืบสกุลได้!”
นับจำกนี้ไปทัศนคติของพ่อฉิวฉิวจะต้องสั่นคลอน
เธอเปลี่ยนชื่อให้นกของพ่อฉิวฉิวตั้งแต่เมื่อไร แถมยังแอบ
สอนคำพูดมำกมำยแบบนี้ให้ด้วย?
“คำพูดที่ว่ำระยะทำงพิสูจน์ม้ำกำลเวลำพิสูจน์คน แม้แต่นก
ยังเข้ำใจหลักกำรนี้ แต่คุณกลับไม่เข้ำใจ ฉันล่ะเสียดำยแทน
จริงๆ”
พ่อฉิวฉิวสะเทือนใจ
“หมอเฉิน ผมเป็นผู้ป่ วยโรคที่รักษำไม่หำยนะ คุณมำรักษำ
ผมไม่ใช่เหรอ ทำไมมำสร้ำงควำมสะเทือนใจให้ผมล่ะ โรค
กำเริบแล้ว โรคผมกำเริบจริงๆ แล้ว!”
พ่อฉิวฉิวเอำมือจับตรงหน้ำอกแสร้งทำเป็นไม่ไหวแล้ว9 8 2 9
“ฉันเพิ่งคุยกับหมอประจำตัวของคุณ เลิกแกล้งเถอะค่ะ”
เสี่ยวเชี่ยนไม่กลัวหรอก
พูดถึงเรื่องนี้ พ่อฉิวฉิวก็พูดด้วยควำมรู้สึกทั้งดีใจทั้งรู้สึก
ขอบคุณ
“เรื่องนี้ต้องขอบคุณหมอเฉินจริงๆ เมื่อวำนผมไปตรวจ
ร่ำงกำย หมอยังบอกเลยว่ำมหัศจรรย์มำก ไม่คิดว่ำจะคุมได้ดี
ขนำดนี้”
“เรื่องพวกนี้มันขึ้นอยู่กับว่ำคุณคิดได้หรือเปล่ำ ฉันก็แค่เป็น
ตัวช่วยเสริมเท่ำนั้น”
“คุณก็ช่วยได้เยอะ แต่พูดถึงเรื่องคิดได้ ช่วงนี้ผมอำรมณ์ดี
มำก คุณว่ำฉิวฉิวของผมเป็นไง? เป็นนักธุรกิจมำกพรสวรรค์ใช่
ไหม?” พอนึกถึงฉิวฉิวพ่อฉิวฉิวก็อำรมณ์ดีเป็นพิเศษ
ยกเหมืองแร่ให้ฉิวฉิวดูแลมันช่ำงดีจริงๆ เห็นลูกตัวเองเก่ง
ขนำดนี้คนเป็นพ่อแม่ย่อมภูมิใจเป็นธรรมดำ พอนึกได้แบบนั้น
พ่อฉิวฉิวก็ยิ้มหน้ำบำนจนเห็นรอยตีนกำ
ช่วงนี้เขำอ้วนขึ้นไม่น้อย อำรมณ์ดีสีหน้ำแจ่มใส ไม่เหมือน9 8 3 0
คนเป็นโรคที่รักษำไม่หำย
เสี่ยวเชี่ยนมองเขำพลำงถอนหำยใจอย่ำงจนปั ญญำ
ตำแก่นี่ดูสบำยใจเหลือเกิน ยิ่งเธอเห็นเขำสบำยใจมำก
เท่ำไรก็ยิ่งรู้สึกถึงควำมหงุดหงิดใจของฉิวฉิวมำกเท่ำนั้น ได้ยิน
ว่ำช่วงนี้ฉิวฉิวผอมลงไปหลำยโล
มันมักมีคนที่สร้ำงควำมสุขบนควำมทุกข์ของคนอื่นเสมอ
กว่ำจะรักษำพ่อฉิวฉิวเสร็จก็เป็นเวลำเย็นแล้ว ตอนที่ขับรถ
ผ่ำนตลำดกลำงคืนเสี่ยวเชี่ยนเห็นร้ำนขำยของกินเล่นมำกมำยก็
แอบอยำกกิน เธอไม่ได้กินของพวกนี้นำนแล้ว
เธอจอดรถข้ำงทำงเตรียมลงไปซื้อของกินกลับบ้ำนกิน
พร้อมเสี่ยวเฉียง พอก้ำวลงจำกรถกลิ่นปลำหมึกย่ำงก็ลอยมำเตะ
จมูก เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกอยำกอำเจียน
หำกเป็นยำมปกติกลิ่นหอมของอำหำรโชยมำในหน้ำหนำว
แบบนี้จะทำให้คนเกิดควำมอยำกกินมำกเป็นพิเศษ แต่วันนี้ดม
แล้วกลับรู้สึกแย่มำก เสี่ยวเชี่ยนล้มเลิกควำมคิดซื้อของกินแล้ว
กลับไปขึ้นรถ9 8 3 1
เธอดื่มน้ำมะนำวลงท้องถึงรู้สึกดีขึ้นมำหน่อย ระหว่ำงทำง
กลับบ้ำนเห็นร้ำนคอเป็ดกำลังจะปิดร้ำน เสี่ยวเชี่ยนเห็นรูปพริก
ที่ป้ำยหน้ำร้ำนอยู่ๆ ก็รู้สึกถูกใจขึ้นมำ
พออวี๋หมิงหลำงเลิกงำนกลับมำถึงบ้ำนก็เห็นบนโต๊ะตัวเล็ก
ของเสี่ยวเชี่ยนเต็มไปด้วยถุงเล็กถุงน้อย ส่วนเมียของเขำกำลัง
ถูกคนสวยวิ่งไล่
“นั่งลง!” อวี๋หมิงหลำงสั่ง คนสวยถึงได้นั่งลง แต่ใบหน้ำเต็ม
ไปด้วยควำมน้อยใจบวกทรมำน
เสี่ยวเชี่ยนที่รู้ว่ำตัวเองก่อเรื่องยืนอยู่บนโซฟำ พยำยำม
แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“คนสวยเป็นอะไร?”
อวี๋หมิงหลำงเห็นคนสวยทำหน้ำดูทรมำนมำกจึงตบเบำๆ
ให้มันทำตัวตำมสบำยได้ คนสวยรีบวิ่งไปที่ชำมใส่น้ำแล้วกินน้ำ
อย่ำงเอำเป็นเอำตำย
เสี่ยวเชี่ยนแกล้งไอด้วยควำมเขิน “เรื่องนี้โทษฉันไม่ได้ ใคร
ใช้ให้มันตะกละ…”9 8 3 2
“คุณป้ อนมันกินในสิ่งที่ไม่ควรกินเหรอ?” อวี๋หมิงหลำงเลิ่ก
คิ้ว ทำจมูกฟุดฟิด กลิ่นอำหำรรสจัดโชยมำจำกในถุงพลำสติกที่
อยู่บนโต๊ะตัวเล็ก
เขำเดินเข้ำไปหยิบเนื้อในถุงขึ้นมำหนึ่งชิ้นเข้ำปำกแล้วก็
เข้ำใจทันทีว่ำทำไมคนสวยที่น่ำสงสำรถึงได้วิ่งไล่เสี่ยวเชี่ยนแบบ
นั้น
“คุณให้มันกินของเผ็ด?!”
แถมยังเป็นแบบเผ็ดนรกแตกด้วย!
เสี่ยวเชี่ยนมองเพดำนแสร้งทำตัวเป็นอำกำศ
“มันตะกละเองต่ำงหำก”
หมำบำงตัวทำตัวชำเขียวเอง เห็นคนอื่นนั่งกินอยู่ดีๆ ก็นั่ง
ทำหน้ำแบ๊วใส่ พอเธอให้กินก็ยังจะโมโหวิ่งไล่เธออีก เสี่ยวเชี่ยน
รู้สึกว่ำตัวเองถูกปรักปรำ
“เฉินเสี่ยวเชี่ยนคุณยังจะทำเฉไฉอีกเหรอ?”
“ใครจะไปรู้ว่ำหมำจะโง่ขนำดนี้ มันดมของเผ็ดไม่รู้หรือไง?”
เธอก็แค่แกล้งลองยื่นให้ ใครจะไปคิดว่ำหมำโง่นี่จะกินจริง9 8 3 3
“คุณนี่นะ…” อวี๋หมิงหลำงส่ำยหน้ำ ไปดูหมำสุดรักด้วย
ควำมสงสำร หลังจำกที่คนสวยดื่มน้ำยกใหญ่มันก็ไปนั่งเลียปำก
คงเผ็ดมำกจริงๆ
เสี่ยวเชี่ยนรู้ว่ำตัวเองทำผิดจึงนั่งนิ่งๆ ที่โซฟำมองเขำโอ๋คน
สวย แต่เธอนั่งได้ไม่กี่นำทีก็รู้สึกหิวอีกแล้ว
อวี๋หมิงหลำงหันไปก็เห็นเสี่ยวเชี่ยนถือเหล้ำขำวเดินย่องไป
ที่โต๊ะตัวเล็ก เขำแสร้งทำเป็นไม่เห็นเธอ อยำกรู้ว่ำผู้หญิงคนนี้คิด
จะท ำอะไร
เสี่ยวเชี่ยนเปิดขวดเหล้ำแล้วรินอย่ำงคล่องแคล่ว กลิ่นหอม
ของเหล้ำโชยไปทั่วเข้ำกันกับเนื้อพะโล้ที่ชวนให้น้ำลำยสอ แบบ
นี้มันฟินสุดๆ แล้ว
หัวเป็ดนี่ทำได้เผ็ดถึงขั้นลิ้นเกือบชำ แต่ยิ่งกินยิ่งติด เสี่ยว
เชี่ยนกัดไปหนึ่งคำมืออีกข้ำงก็ยกเหล้ำขึ้นมำ ยังไม่ทันที่แก้วจะ
แตะปำกมันก็เปลี่ยนทิศทำงไป
อวี๋หมิงหลำงแย่งแก้วเหล้ำไปไว้ในมือ เอำเหล้ำของเธอ
กระดกใส่ปำกตัวเอง
“เดี๋ยวฉันเอำแก้วให้ กินด้วยกันสิ” เสี่ยวเชี่ยนรินเหล้ำใส่9 8 3 4
แก้วอีกใบจนเต็ม
แต่คิดไม่ถึงว่ำเขำจะเอำทั้งสองแก้วไปไว้ที่ตัวเองแล้วขึ้นไป
นั่งบนเสื่อทำทำมิ
“ทำอะไรน่ะ!” นี่มีคนหน้ำด้ำนขนำดนี้ด้วยเหรอ อุตส่ำห์เท
เหล้ำให้แล้วหมอนี่กลับแย่งเอำไปหมด!
“คุณกินของเผ็ดขนำดนี้ก็อย่ำกินเหล้ำเลย มันไม่ดีต่อ
กระเพำะ”
เสี่ยวเชี่ยนทำปำกจู๋ด้วยควำมไม่พอใจ “ฉันไม่ได้เป็นโรค
กระเพำะเสียหน่อย กินนิดกินหน่อยทำมำพูด!”
“อยำกกินเหล้ำพรุ่งนี้ค่อยกิน วันนี้อย่ำกินเลย กินของเผ็ดๆ
แบบนี้ตอนกินเหล้ำมันจะกัดกระเพำะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมทำของ
แกล้มเหล้ำดีๆ ให้ขี้เมำอย่ำงคุณค่อยกิน ว่ำแต่เมียจ๋ำ ทำไมวันนี้
อยู่ๆ คุณก็ซื้อของเผ็ดขนำดนี้มำล่ะ?”