แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย - บทที่ 1164 คุณคงไม่ได้มีแล้วนะ

อวี๋หมิงหลำงรู้ว่ำลูกเชี่ยนของเขำเป็นคนขี้เกียจมำก ถ้ำเขำ
ไม่อยู่บ้ำนแม้แต่ปลำเธอก็ขี้เกียจกิน ไม่อยำกแกะก้ำง เนื้อพะโล้
พวกนี้ถึงจะอร่อย แต่เวลำแทะค่อนข้ำงยุ่งยำก ปกติเธอขี้เกียจ
กิน
“ใครจะไปรู้ เดิมฉันอยำกลงไปซื้อปลำหมึกย่ำงที่ตลำด
กลำงคืน แต่พอได้กลิ่นกลับรู้สึกอยำกอ้วก ระหว่ำงทำงเห็นร้ำน
เปิดใหม่หน้ำตำดีก็เลยซื้อมำหน่อยกะแบ่งกินกับนำย ถ้ำฉันรู้ว่ำ
นำยกินกับแกล้มของฉันแล้วจะห้ำมฉันกินเหล้ำฉันไม่ซื้อให้นำย
หรอก ปล่อยให้นำยนั่งน้ำลำยสอมองฉันกินดีกว่ำ”
เสี่ยวเชี่ยนบ่น
“เมียจ๋ำ คุณคงไม่ได้มีแล้วนะ? กินเผ็ดได้ขนำดนี้ ตอนที่
เมียหยูกังตั้งท้องก็กินเผ็ดเก่งมำก เขำยังให้ผมเอำพริกดองจำก
บ้ำนแม่มำให้เลยนะ”
เมียของหยูกังก็แอบฮำ ตัวเองมีควำมคิดรักลูกชำยมำกกว่ำ
ลูกสำวก็ยังไม่ยอมรับ ว่ำกันว่ำชอบกินเปรี้ยวจะได้ลูกชำย ชอบ
กินเผ็ดจะได้ลูกสำว ให้ตำยเธอก็จะบอกว่ำตัวเองชอบกินเปรี้ยว9 8 3 6
วันๆ นั่งกอดกระปุกบ๊วยเปรี้ยวกิน แต่ดึกดื่นกลับลุกขึ้นมำนั่ง
แทะเท้ำไก่ดองพริก เล่นเอำหยูกังต้องปลอบอยู่หลำยครั้งว่ำลูก
ชำยลูกสำวก็เหมือนกัน แต่เธอเป็นตำยก็ไม่ยอมรับว่ำตัวเองชอบ
กินเผ็ด หยูกังไม่มีทำงเลือกจึงแอบสั่งพริกจำกเพื่อนแล้วเอำมำ
ยัดใส่ตู้เย็นไว้
“หำ?” ปำกเสี่ยวเชี่ยนที่กำลังแทะหัวเป็ดอยู่ถึงกับหยุดชะงัก
อดไม่ได้ที่จะนึกถึงควำมฝั นประหลำดเมื่อคืนที่ลูกสำวเธอร้องให้
พ่อช่วย
“ไม่น่ำมั้ง? ยังไม่ถึงวันเลยนะ” เสี่ยวเชี่ยนลูบท้องตัวเอง เธอ
นึกไม่ออกจริงๆ ว่ำเมื่อชำติก่อนตอนท้องเสี่ยวเหวยรู้สึกยังไง ดู
เหมือนจะอำกำรหนักอยู่เหมือนกัน
ตอนนั้นเธออำรมณ์ไม่ดีที่ต้องแยกทำงกับอวี๋หมิงหลำง
บวกกับควำมเครียดเรื่องงำนสูง ตัวเองท ำงำนเหนื่อยมำกจน
เกือบแท้งลูก ทำไมดูตอนนี้ที่กินอิ่มนอนหลับสบำยไม่เหมือน
ท้องเลยล่ะ
“ยังไม่ถึงจริงด้วย… ไม่เป็นไร เรื่องนี้ปล่อยไปตำมธรรมชำติ
เอำเป็นว่ำคุณกินของที่ทำลำยสุขภำพพวกนี้น้อยๆ หน่อยแล้ว
กัน”9 8 3 7
อวี๋หมิงหลำงก็ถำมไปอย่ำงนั้น เขำกับเธออยำกมีลูกมำนำน
มำกแล้วก็ไม่สำเร็จเสียที ครั้งนี้เขำก็ไม่ได้คำดหวังมำกเท่ำไร ไม่
อยำกกดดันเสี่ยวเชี่ยน
“ไม่งั้นเดี๋ยวอำทิตย์นี้ฉันไปตรวจดูดีกว่ำ นำยว่ำจะเป็น
เพรำะควำมเครียดหลำยๆ อย่ำงเลยทำให้ฉันไม่ท้องสักทีไหม?”
เสี่ยวเชี่ยนกินไปพูดไป ของเผ็ดๆ แบบนี้ตอนเริ่มกินไม่รู้สึกเผ็ด
แต่ยิ่งกินยิ่งติด จำกนั้นก็จะเผ็ดมำกขึ้นเรื่อยๆ
“คุณจะเครียดอะไรได้ ผมเห็นคุณไม่ออกไปสร้ำง
ควำมเครียดให้คนอื่นแค่นี้ก็ดีถมเถแล้ว ปั ญหำไม่แน่ว่ำจะอยู่ที่
คุณหรอก อำจเป็นผมที่วันๆ คลุกคลีอยู่กับพวกปืนเลยอำจทำ
ให้ร่ำงกำยผิดปกติก็ได้ เดี๋ยวถ้ำมีเวลำไปตรวจร่ำงกำยด้วยกัน
ถ้ำมีไม่ได้จริงๆ ก็ไม่เป็นไร เรำสองคนก็อยู่กับคนสวย มันก็ดี
เหมือนกันไม่ใช่เหรอ?” อวี๋หมิงหลำงคิดเสมอว่ำลูกควรเป็น
เหมือนดอกไม้ที่มำสร้ำงสีสันให้บ้ำน ไม่ควรกลำยเป็ น
ควำมเครียดของพวกเขำ ถ้ำต้องมำหมำงใจกันเพรำะเรื่องมีลูก
คงไม่ดี
“ก็จริง เรื่องนี้จะรีบร้อนไม่ได้ โอ๊ย เผ็ดจังโว้ย!” เสี่ยวเชี่ยน
เอำมือพัดลิ้น ตอนนี้เธอรู้สึกเผ็ดมำก9 8 3 8
คนสวยที่หมอบอยู่กับพื้นมองเหยียดเสี่ยวเชี่ยน สมน้ำหน้ำ!
ใครใช้ให้แกล้งมันก่อน กรรมตำมสนองแล้วสินะ!
“โชคดีที่ฉันรู้ว่ำนมเปรี้ยวช่วยแก้เผ็ดได้ ในตู้เย็นบ้ำนเรำยัง
มีอีกขวด~”
เสี่ยวเชี่ยนหยิบนมเปรี้ยวออกจำกตู้เย็น เปิดออกเตรียมดื่ม
สำยตำอันเฉียบคมของอวี๋หมิงหลำงมองไป
“อย่ำกินนะ!”
เสี่ยวเชี่ยนสะดุ้งตกใจเสียงของเขำ มือสั่นเกือบทำนมหกใส่
เสื้อผ้ำ
“อะไรเล่ำ!”
“หมดอำยุแล้ว กินไปเดี๋ยวท้องเสีย”
เสี่ยวเชี่ยนยกขวดขึ้นมำดู จริงด้วย
“คุณนี่ไม่ใส่ใจอะไรเลย นมเปรี้ยวหมดอำยุดื่มไปท้องเสียจะ
ท ำไง? รออยู่นี่เดี๋ยวผมลงไปซื้อให้” เขำหยิกแก้มเธอแล้วลุก
ออกไปซื้อ9 8 3 9
เสี่ยวเชี่ยนมองนมเปรี้ยวหมดอำยุ จำกนั้นก็หันไปมองคน
สวยที่อยู่บนพื้น ฮี่ ฮี่
“คนสวย แกอยำกทดลองดูไหมว่ำหมำที่กินของหมดอำยุ
แล้วจะท้องเสียหรือเปล่ำ?”
“โฮ่ง!” ไม่เอำโว้ย!
∗∗∗
“ครืด~”
เสี่ยวเชี่ยนกดชักโครก เอำมือกุมท้องเดินตัวงอออกมำจำก
ห้องน้ำ
นี่ก็ดึกดื่นเที่ยงคืนแล้ว แค่ช่วงเวลำเพียงไม่นำนเธอเข้ำ
ห้องน้ำไปหลำยรอบแล้ว
ตอนที่เดินผ่ำนที่นอนของคนสวย เธอถึงกับรู้สึกได้ถึง
สำยตำกระหยิ่มยิ้มย่องของมันที่มองมำ
คล้ำยกับกำลังพูดว่ำ สมน้ำหน้ำ ใครใช้ให้อยำกเอำนม
หมดอำยุให้คนอื่นกินล่ะ ตัวเองท้องเสียเลย สม!9 8 4 0
“ดีขึ้นไหม?” อวี๋หมิงหลำงที่อยู่ในชุดนอนยืนอยู่ตรงประตู
ห้องนอนถำมขึ้น
นี่ก็ผ่ำนไปหลำยชั่วโมงแล้วหลังจำกที่ทั้งสองคนกินหัวเป็ด
และอย่ำงอื่นกัน เดิมเขำกะว่ำกินเสร็จจะขึ้นเตียงวิจัยเรื่องกำรท ำ
ลูกกันต่อ แต่พอกดเสี่ยวเชี่ยนลงบนเตียงก็ได้ยินเสียงท้องเธอ
ร้องโครกครำก
จำกนั้นก็เห็นเสี่ยวเชี่ยนวิ่งเข้ำห้องน้ำหลำยรอบ
“แย่ละ ฉันรู้สึกเหมือนวิญญำณจะออกจำกร่ำง…” เสี่ยว
เชี่ยนพูดอย่ำงหมดแรง
“ผมไปเอำน้ำอุ่นให้ คุณรอเดี๋ยวนะ” ดึกดื่นแล้วอวี๋หมิง
หลำงก็ไม่ได้รู้สึกรำคำญอะไร เขำวิ่งไปรินน้ำอุ่นให้เธอ เสี่ยว
เชี่ยนดื่มลงไปได้อึกหนึ่งก็รู้สึกสะอิดสะเอียนมำกกว่ำเดิม
“ท ำไมมันทั้งหวำนทั้งเค็ม?”
“ตอนนี้ร่ำงกำยคุณขำดน้ำต้องเติมน้ำเข้ำไป เกลือกับ
น้ำตำลผสมในปริมำณที่เหมำะสมจะช่วยให้ถูกดูดซึมง่ำยขึ้น รีบ
ดื่ม!”9 8 4 1
อันที่จริงนี่ก็คือน้ำเกลือ ดื่มนี่เวลำท้องเสียดีที่สุด เสี่ยวเชี่ยน
ดื่มไปได้สองอึกก็รู้สึกท้องปั่ นป่ วน เธอเอำมือกุมท้องวิ่งไปอ้วก
ในห้องน้ำ
ของเผ็ดๆ ที่กินเมื่อตอนเย็นถูกอ้วกออกมำหมด อ้วกเสีย
จนคอกับตำรู้สึกเผ็ดแสบเหมือนรสชำติหัวเป็ด เสี่ยวเชี่ยนรู้สึก
ว่ำชำตินี้เธอสำมำรถเลิกกินของพวกนี้ไปได้เลย แย่มำก!
“ไม่ได้ ต้องไปโรงพยำบำลแล้ว” อวี๋หมิงหลำงเห็นหน้ำเธอ
ซีดมำกก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป
“ฉันไม่ไป กินยำฆ่ำเชื้อก็ได้ไม่ใช่เหรอ?” ดึกขนำดนี้แล้ว ไป
โรงพยำบำลทั้งต้องลงทะเบียนทั้งต้องเจำะเลือด ยุ่งยำก
“ไม่ดื้อ แต่งตัวแล้วไปกัน คุณอ้วกแบบนี้อำกำรไม่ดีเอำ
มำกๆ”
อวี๋หมิงหลำงลุกขึ้นไปหำเสื้อผ้ำให้เธอ เสี่ยวเชี่ยนฉวย
จังหวะนั้นนั่งค้นหัวเตียง
เธอจำได้ว่ำในบ้ำนมีกล่องยำนี่นำ
แล้วก็ค้นเจอกระปุกยำฆ่ำเชื้อ เธอชินกับกำรกินยำตัวนี้เวลำ9 8 4 2
ท้องเสีย แม่เธอบอกไว้แบบนี้ เหลืออยู่เม็ดเดียวในขวด เสี่ยว
เชี่ยนเทออกมำหวังจะกินตอนนี้ที่อวี๋หมิงหลำงเผลอเพื่อหนีจำก
กำรไปโรงพยำบำล แต่ยังไม่ทันจะได้กินก็รู้สึกมีบำงอย่ำงพุ่งเข้ำ
หำมือเธอ
ไม่รู้ว่ำคนสวยวิ่งมำจำกไหนมันเอำยำในมือเธอไปกิน!
แหวะ! คนสวยถุยออกมำอย่ำงรังเกียจ ท่ำทำงดู
สะอิดสะเอียนมำก
เสี่ยวเชี่ยนเองก็สะอิดสะเอียน ยำที่หมอนี่คำยออกมำเธอจะ
กินต่อได้ยังไง!
อวี๋หมิงหลำงอยำกขำสีหน้ำสับสนของเสี่ยวเชี่ยน เขำลำก
เธอมำแล้วเอำยำไปทิ้ง จำกนั้นก็ค่อยๆ สวมเสื้อผ้ำให้เธออย่ำง
ใจเย็น
“ยอมตัดใจหรือยัง ไปเถอะ ไปตรวจดูที่โรงพยำบำลเอำยำ
มำกิน อย่ำกินส่งเดชเองเลย ถ้ำกินไม่ถูกโรคแล้วอำกำรแย่ลงจะ
ท ำไง?”
มำถึงขั้นนี้แล้วเสี่ยวเชี่ยนไม่มีทำงเลือก ทำได้แค่ยอมให้เขำ
เปลี่ยนเสื้อผ้ำให้ แต่ปำกก็ยังไม่ยอม9 8 4 3
“นี่เป็นประสบกำรณ์อันล้ำค่ำที่แม่ฉันตกผลึกมำได้! เป็น
หวัดคัดจมูกกินยำขับพิษหนิวหวงร่วมกับยำแก้หวัดรำคำห้ำ
เหมำ ท้องเสียให้กินยำฆ่ำเชื้อ ปวดหัวปวดฟั นก็กินยำแก้ปวด!”