แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย - บทที่ 1166 คุณภำพชีวิตต้องดีขึ้น

“นำยซ่อนคุกกี้ไว้ด้วย? เอำเงินมำจำกไหน? ออกไปซื้อได้
ยังไง?” อวี๋หมิงหลำงจับใจควำมสำคัญได้
ต้ำหลงหัวเรำะฮี่ ฮี่
“ผมอยู่ห้องเดียวกับหูจื่อใช่ไหมล่ะ พวกเรำรวมหัวกัน เขำ
ซ่อนเงิน ผมปีนกำแพงออกไปซื้อ เขำคอยดูลำดเลำให้ผม”
เด็กโง่เอ๊ย… อวี๋หมิงหลำงเกือบทนไม่ไหว เมียเขำออกจะ
ฉลำดขนำดนั้นทำไมถึงได้มีน้องชำยโง่แบบนี้?
เล่ำเรื่องที่ตัวเองทำผิดกฎซ่อนคุกกี้ไว้ให้หัวหน้ำที่ใหญ่ที่สุด
ในหน่วยฟั ง แถมยังเล่ำอย่ำงออกอรรถรส อวี๋หมิงหลำงเกือบปั้ น
หน้ำเข้มต่อไปไม่ไหว เขำพูดในใจ น้องเอ๊ย สมองนี่นะ
“แล้วนำยต้องกำรอะไร?”
“ผมแค่อยำกบอกในสิ่งที่ควรปรับปรุง พี่เขยช่วยให้พวกเขำ
ไปแก้ไขด้วยนะครับ ทำแบบนี้ใช้ไม่ได้”
ต้ำหลงยังจะพูดอย่ำงซื่อๆ9 8 5 4
เขำคิดว่ำสิ่งที่เขำพูดเป็นกำรเรียกร้องอย่ำงสมเหตุสมผล
ไม่ได้ขอให้พี่เขยปฏิบัติกับเขำพิเศษกว่ำคนอื่น ก็แค่หวังว่ำทุก
คนจะได้รับกำรปฏิบัติที่ดีขึ้นมำหน่อย
“ได้ เข้ำใจแล้ว” อวี๋หมิงหลำงพยักหน้ำ กำลังจะเดินไปแต่ก็
หันมำตบบ่ำต้ำหลงทำเหมือนจะพูดบำงอย่ำงแต่ไม่พูด
เด็กโง่ต้ำหลงยังคิดว่ำพี่เขยเอ็นดู จึงหันไปยิ้มให้เหมือนพูด
ว่ำ ‘พี่เขยเป็นคนที่ผมไว้ใจที่สุด’ อวี๋หมิงหลำงทนดูต่อไปไม่ไหว
รีบหันตัวเดินจำกไป
พอกลับถึงบ้ำนก็เห็นเสี่ยวเชี่ยนนั่งเหม่ออยู่ที่โซฟำ คนสวย
เหม่อหมอบอยู่บนแผ่นรอง หนึ่งคนหนึ่งหมำอยู่ในสภำพหมด
แรงมองกันเหมือนเหม็นขี้หน้ำ พอได้ยินเสียงเปิดประตูหนึ่งคน
หนึ่งหมำก็ตื่นตัวทันที
“นำยกลับมำแล้ว!”
“โฮ่ง!”
เห็นอีกฝ่ำยเหมือนแย่งพูดเสี่ยวเชี่ยนก็ไม่ยอม หันไปถลึงตำ
ใส่คนสวย คนสวยก็จ้องเสี่ยวเชี่ยน ก่อนหน้ำนี้กว่ำควำมสัมพันธ์
จะดีขึ้นไม่ใช่ง่ำยๆ แต่มำพังทลำยลงด้วยเรื่องกินของเผ็ดเมื่อ9 8 5 5
วำน
“ที่รักกลับมำแล้ว~” เสี่ยวเชี่ยนโผเข้ำไปหำแล้วถือโอกำส
ถีบคนสวยให้ไปไกลๆ อย่ำมำแย่งผู้ชำยของฉัน เชอะ!
“อืม รู้สึกดีขึ้นหรือยัง?” อวี๋หมิงหลำงวำงโจ๊กที่ถือกลับมำ
ด้วยแล้วไปล้ำงมือเตรียมทำอำหำรเรียกน้ำย่อยให้เธอ
“ดีขึ้นเยอะแล้ว ก็แค่ไม่อยำกกินอะไรเท่ำไร” เสี่ยวเชี่ยน
เกำะติดหนึบเป็นหมีโคอำล่ำ เขำเดินไปไหนเธอก็ไปด้วย อวี๋หมิง
หลำงถึงกับข ำ
“ท ำไมวันนี้ท ำตัวติดหนึบจัง?”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เห็นแล้วอยำกอยู่ใกล้ๆ สำมีฉันหล่อ
จัง” เสี่ยวเชี่ยนเองก็บอกไม่ถูกว่ำตัวเองเป็นอะไร เอำเป็นว่ำไม่
ค่อยอยำกอำหำรแต่ก็ยังอำรมณ์ดี เห็นเขำแล้วก็ดีใจมำก
อวี๋หมิงหลำงได้ยินเธอชมแบบนั้นก็รู้สึกหัวใจเบ่งบำน วัน
แบบนี้ช่ำงดีจริงๆ
ทั้งสองคนอำรมณ์ดีทีเดียว เสี่ยวเชี่ยนเอำหัวพิงไหล่ของเขำ
เอำมือโอบเอวมองเขำผัดอำหำร รู้สึกอบอุ่นหัวใจ รำวกับเวลำ9 8 5 6
เดินช้ำลง ดูเหมือนจะนำนมำกแล้วที่เธอไม่ได้อำรมณ์ดีแบบนี้
อวี๋หมิงหลำงเห็นเธอทำตัวว่ำง่ำยชนิดที่หำได้ยำกจึงเล่ำ
เรื่องต้ำหลงให้ฟั ง เสี่ยวเชี่ยนฟั งจบแล้วก็มองบน
“มันโง่หรือเปล่ำ? ไปฝึกตั้งหลำยเดือนแล้วยังไม่รู้อีกเหรอ
ว่ำอะไรควรพูดอะไรไม่ควรพูด?!”
“ก็ไม่ถึงกับเรียกว่ำโง่นะ แค่เด็กคนนี้ไว้ใจผมมำกเกินไป ผม
เลยรู้สึกผิดนิดหน่อย… เริ่มไม่กล้ำลงมือแล้ว”
“ต้องสั่งสอนซะบ้ำง นำยควรทำไงก็ทำไป ถ้ำไม่ลงมือตอนนี้
สิจะไม่ดีกับต้ำหลง หรือนำยอยำกเห็นต้ำหลงใช้ชีวิตโง่ๆ
ต่อไป?”
เสี่ยวเชี่ยนปฏิบัติกับน้องชำยแบบนี้มำตลอด ยำมที่ต้อง
เข้มงวดเธอไม่เคยใจอ่อน
“ผมก็แค่เสียดำยนิดหน่อย เด็กคนนี้ไว้ใจผมขนำดนั้น ผม
กลับท ำเรื่องพวกนั้น”
“ต้ำหลงจะไม่เข้ำใจพวกเรำในช่วงเวลำสั้นๆ มันก็แน่นอน
อยู่แล้ว แต่เพื่อควำมก้ำวหน้ำในระยะยำว ฉันต้องให้เขำผ่ำน9 8 5 7
ด่ำนนี้ไปให้ได้ นำยไม่ต้องเกรงใจ ส่วนทำงด้ำนฉันก็จะ
เตรียมพร้อม พวกเรำต้องร่วมมือกันจัดกำร ถ้ำไอ้น้องโง่นี่ยัง
ฉลำดไม่ได้อีกก็สมน้ำหน้ำแล้วที่ชีวิตนี้จะต้องดักดำนไปจน
ตำย!”
“เมียจ๋ำ พวกเรำทำแบบนี้เขำต้องเกลียดพวกเรำมำกแน่
ผมน่ะไม่เท่ำไร แต่คุณนี่สิ ยังไงนั่นก็น้องชำยแท้ๆ ของคุณนะ!”
“ฉันก็รู้ว่ำถ้ำทำแบบนั้นเขำต้องเกลียดฉันแน่นอน แต่ต้ำ
หลงเป็นคนนิสัยแบบนี้ ถ้ำนำยอยำกให้เขำกลำยเป็นคนเก่ง
ขึ้นมำก็ต้องให้เขำมีเป้ ำหมำยมีคนที่เกลียด ฉันยอมให้เขำ
เกลียดฉัน ดีกว่ำวันหนึ่งที่เขำต้องตกอับกลำยเป็นฉันเกลียดเขำ”
เสี่ยวเชี่ยนตัดสินใจแล้ว อวี๋หมิงหลำงไม่พูดอะไรอีก ทั้งสอง
คนต่ำงแบ่งหน้ำที่กัน
ทำงด้ำนต้ำหลง หลังจำกเอำเรื่องไปรำยงำนอวี๋หมิงหลำง
แล้วก็ภำคภูมิใจมำก กลับถึงห้องพักมองออกไปด้ำนนอกไม่เห็น
คนที่น่ำรำคำญพวกนั้นตำมมำถึงได้โล่งใจ เขำก้มลงไปหยิบคุกกี้
ที่ซ่อนอยู่ในรองเท้ำบู๊ทใต้เตียงออกมำหนึ่งห่อ ช่วงหลำยวันนี้
หูจื่อสนิทกับต้ำหลงแล้ว พอเห็นต้ำหลงหยิบคุกกี้ออกมำก็รีบเข้ำ
ไปหำ หนึ่งห้องพักกันสี่คน แบ่งๆ กันกิน ชีวิตที่เหมือนอยู่แดน9 8 5 8
สวรรค์
“เป็นไงมั่ง จัดกำรเรียบร้อยยัง?” หูจื่อกินคุกกี้พลำงถำมต้ำ
หลง คนอื่นๆ ก็พำกันมองต้ำหลงรอคอยคำตอบ
ก่อนหูจื่อมำที่นี่ไม่เคยคิดเลยว่ำวันหนึ่งตัวเองจะได้กินคุกกี้
ที่ต้องซ่อนไว้ในรองเท้ำ เพิ่งมำอยู่ไม่กี่วันแต่ก็ไม่สนอะไรมำก
แล้ว เขำรู้สึกว่ำคุกกี้อร่อยเป็นพิเศษ
ต้ำหลงทำท่ำภูมิใจ “ยังต้องให้พูด? ฉันเฉินจื่อหลงเป็นคน
พึ่งพำได้! วำงใจเถอะ คุณภำพชีวิตพวกเรำจะต้องดีขึ้นแน่นอน!”
ทุกคนพำกันดีใจ ชูคุกกี้ขึ้นมำฉลอง พอกันทีชีวิตแบบนี้
ขอให้ได้กินอย่ำงอิ่มหนำสำรำญทีเถอะ!
“ต้ำหลงตกลงนำยเป็นอะไรกับหัวหน้ำใหญ่กันแน่ ผู้ชำย
หน้ำเย็นชำแบบนั้นยอมฟั งนำยด้วย?” มีคนถำม
“เขำเป็นอะไรกับฉันนำยไม่ต้องถำมหรอก เอำเป็นว่ำวันดีๆ
ของพวกเรำกำลังจะมำถึงแล้ว” เฉินจื่อหลงมั่นใจมำก เขำเห็น
อนำคตอันสวยงำมจำกใบหน้ำแววตำ ‘สงสำร’ ของพี่เขยก่อน
แยกกัน วันที่ต้องซ่อนคุกกี้ไว้ในรองเท้ำ บ๊ำยบำย!9 8 5 9
“แต่ฉันกลับรู้สึกหวั่นๆ เรื่องนี้…” หูจื่อเป็นกังวล
ก่อนมำที่นี่เขำคิดแล้วคิดอีกว่ำตกลงอวี๋หมิงหลำงรู้สถำนะที่
แท้จริงของเขำหรือเปล่ำ?
ครั้งก่อนเขำเคยร่วมงำนกับเสี่ยวเชี่ยน หูจื่อถูกอวี๋หมิงหลำง
อัดชุดใหญ่ นอนเป็นผักอยู่ที่บ้ำนหลำยวัน หลังจำกนั้นเขำยิ่งคิด
ก็ยิ่งรู้สึกไม่ชอบมำพำกล ทำไมรู้สึกว่ำอวี๋หมิงหลำงรู้อยู่แล้วว่ำ
เขำเป็นใคร?
แต่หูจื่อมำครั้งนี้อวี๋หมิงหลำงก็ไม่ได้ดูแลอะไรเป็นพิเศษ
เขำจึงเดำทำงนิสัยของอวี๋หมิงหลำงไม่ถูก สมมติว่ำอวี๋หมิงหลำง
รู้ว่ำเขำเป็นใครแล้วยังกล้ำทำแบบนี้กับเขำล่ะก็ ถ้ำอย่ำงนั้นต้ำ
หลงจะทำให้ทุกคนมีชีวิตดีขึ้นได้จริงๆ เหรอ?
“เอำน่ำ พวกนำยวำงใจได้เลย!” ต้ำหลงเทคุกกี้ออกมำจำก
ถุง มีเศษๆ เหลืออยู่หน่อยเขำก็กินหมด
“แล้วหัวหน้ำใหญ่ได้พูดหรือเปล่ำว่ำเมื่อไรจะยกระดับชีวิต
พวกเรำ?”
“เปล่ำ…”9 8 6 0
“วันนี้เสบียงพวกเรำเหลือแค่นี้แล้ว กินหมดแล้วตอนเย็นจะ
ท ำไง?”
คนอื่นๆ พำกันมองต้ำหลงกับหูจื่อ สองคนนี้เป็นหัวโจกของ
ห้องนี้ มีแผนเยอะ
“งั้นก็เอำตำมแผนเดิม พอปิดไฟแล้วพวกเรำค่อยออกไปซื้อ
ฉันไปซื้อ พวกนำยดูลำดเลำให้ฉัน” ต้ำหลงใช้วิธีนี้แอบออกไป
ซื้อเสบียงมำสองครั้งแล้ว