แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย - บทที่ 1167 เฉินจื่อหลงที่กำลังจะถูกไล่ออก

ตกกลำงคืนหลังจำกที่สัญญำณดับไฟดังขึ้น ทุกคนใน ห้องต้ำหลงก็แสร้งทำเป็นนอน พอได้ยินเสียงฝีเท้ำครูฝึกเดิน ตรวจห้องออกไปไกลแล้ว ต้ำหลงก็ค่อยๆ ลุกขึ้นมำเงียบๆ หูจื่อ ก็ลุกขึ้นมำด้วย ทั้งสองคนเอำมือแตะกัน แลกเปลี่ยนสำยตำ ประมำณว่ำเรำจะไม่ทิ้งกัน จำกนั้นต้ำหลงก็กระโดดออกทำง หน้ำต่ำง พวกเขำพักกันอยู่ชั้นสอง ตรงนั้นมีต้นไม้ใหญ่ให้ปีนลง พอดี

วิชำหนีออกจำกไปบ้ำนไปเล่นเกมตอนกลำงคืนเมื่อ สมัยก่อนได้ถูกนำมำใช้ตอนนี้แล้ว

หูจื่อดูลำดเลำให้ต้ำหลง รู้สึกว่ำรอบๆ เงียบสงัด ไม่มีควำม ผิดปกติ จึงส่งสัญญำณมือให้ต้ำหลง ต้ำหลงจึงรีบวิ่งไปตำมเงำ ต้นไม้

ตรงมุมหนึ่งของอีกด้ำน อวี๋หมิงหลำงพร้อมหัวหน้ำเล็กสอง คนใช้กล้องสำหรับส่องดูตอนกลำงคืนเห็นเหตุกำรณ์นี้ทุกอย่ำง ชัดแจ๋ว

“จิ๊ จิ๊ ไอ้เด็กพวกนี้ใช้ได้เลยนะ แสบไม่เบำ” หัวหน้ำเล็กคน

9 8 6 2

หนึ่งพูดขึ้น ทุกรุ่นมันต้องมีคนแบบนี้ซ่อนอยู่ตลอด

“หมอนี่ก็เก่งนะ หลบทหำรยำมกลำงคืนของพวกเรำไปได้ ดู ท่ำทำงไม่เหมือนคนเพิ่งทำครั้งแรก คล่องเชียว” หัวหน้ำเล็กอีก คนพูด

อวี๋หมิงหลำงทำเสียง หึ ออกมำ “แกล้ง แกล้งเข้ำไป อย่ำ บอกนะว่ำพวกนำยไม่รู้เลย ถ้ำยังไม่พูดควำมจริงอีกอย่ำคิดว่ำจะ รอด”

“เอ่อ หัวหน้ำใหญ่รู้หมดแล้วเหรอครับ” หัวหน้ำเล็กสองคน มองหน้ำกัน ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี

“ในพื้นที่ของผมถ้ำแม้แต่ทหำรใหม่ยังเข้ำๆ ออกๆ ได้ง่ำย ขนำดนี้ แบบนั้นก็ปลดป้ ำยเสินเจี้ยนออกเถอะ! ถ้ำไม่ใช่เพรำะ พวกคุณรู้ว่ำเขำเป็นน้องชำยภรรยำผม รวมถึงรู้ว่ำหูจื่อเป็นใคร พวกคุณจะปล่อยไว้แบบนี้ไหม?”

อวี๋หมิงหลำงเปิดโปง ทั้งสองคนเงียบไปสักพัก จำกนั้นก็มี คนหนึ่งพูดขึ้น

“พวกเรำไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยไปนะครับหัวหน้ำใหญ่ ตำม ธรรมเนียมที่แล้วๆ มำของพวกเรำ ถ้ำพวกเด็กใหม่หนีรอด

9 8 6 3

สำยตำของทหำรยำมปกติได้ก็ถือว่ำรอดตัวไป หัวหน้ำดูสิครับ พวกเขำหนีรอดไปได้จริงๆ”

นี่ก็ถือเป็นกฎที่ไม่ได้เขียนเป็นลำยลักษณ์อักษรของที่นี่ หน่วยเสินเจี้ยนมีกำรรักษำควำมปลอดภัยอย่ำงเข้มงวดอยู่แล้ว แต่ปกติมีกำรแบ่งเป็นทหำรยำมปกติกับทหำรยำมดักซุ่ม ตอน นั้นอวี๋หมิงหลำงเคยพูดไว้ หำกทหำรใหม่สำมำรถรอดพ้นสำยตำ ของทหำรยำมปกติไปได้ ต่อให้ทหำรยำมดักซุ่มพบเจอก็ไม่ เป็นไร

“มันเรื่องเดียวกันเหรอ? ตำมธรรมเนียมแล้วไม่ว่ำพวก ฉลำดแกมโกงพวกนี้จะหนีรอดสำยตำทหำรยำมออกไปซื้อของ กินได้หรือไม่ ต่อให้พวกเรำไม่เปิดโปงวันรุ่งขึ้นก็ต้องเพิ่มกำรฝึก แล้วพวกนำยให้พวกนั้นฝึกเพิ่มหรือเปล่ำ?”

อวี๋หมิงหลำงเป็นคนที่ให้ควำมสำคัญกับคนเก่งมำก เขำรู้ว่ำ ทุกครั้งที่มีกำรฝึกทหำรใหม่จะมีคนที่ทนไม่ไหวแอบหนีไปซื้อ ของกินเสมอ ในควำมเป็นจริงแล้วกำรปล่อยให้หิวก็เป็นกำร ฝึ กฝนอย่ำงหนึ่ง เขำต้องกำรทดสอบควำมสำมำรถในกำร ปรับตัวเมื่ออยู่ในสถำนกำรณ์ที่หิวมำก ขอแค่อดทนฝึกให้ผ่ำน พ้นช่วงนี้ไปจนได้บรรจุอย่ำงเป็นทำงกำรแล้ว อำหำรกำรกินก็จะ

9 8 6 4

ดีขึ้นมำก ไม่มีทำงเกิดเหตุกำรณ์หิวโหยแบบนี้

ซึ่งก็หมำยควำมว่ำ สิ่งที่ตอนนี้พวกต้ำหลงเจอเป็นส่วนหนึ่ง ของกำรทดสอบ แสดงให้เห็นถึงควำมอดทน กำรปฏิบัติตำมกฎ และจิตวิญญำณในกำรเป็นทหำรของแต่ละคน อวี๋หมิงหลำงชอบ ทหำรที่มีควำมอดทนเคำรพกฎอย่ำงเคร่งครัดก็จริง แต่เขำก็ ชอบคนมีควำมสำมำรถ เป็นตัวของตัวเอง พร้อมเปิดรับกำร เรียนรู้สิ่งใหม่ คนที่หลบทหำรยำมได้ก็แสดงว่ำเป็นคนที่ฝีมือไม่ เบำ เขำย่อมฝึกเข้มเพิ่มเป็นพิเศษ แต่เก่งแล้วใช่ว่ำจะมองข้ำม กฎเกณฑ์ได้ กำรลงโทษปกติจะทำเมื่อถูกจับได้ เพื่อให้คนพวกนี้ รู้จักหลำบจำ

เฉินจื่อหลงแอบออกไปซื้อขนมหลำยครั้งแล้วก็ไม่เห็นพวก เขำจะลงโทษอะไร

“หัวหน้ำใหญ่ ในห้องพวกเขำมีคนที่แค่มำลองใช้ชีวิต พวก เรำคิดว่ำลงโทษแค่พอเป็นพิธีก็พอแล้วครับ”

“เดี๋ยวพวกคุณกลับไป เขียนรำยงำนสำนึกผิดมำด้วยนะ!” อวี๋หมิงหลำงโมโห “ผมไม่สนว่ำเขำจะมำลองใช้ชีวิตหรือมำทำ อะไร หำกมำยืนอยู่ในค่ำยฝึกพิเศษของหน่วยเสินเจี้ยนแล้วก็ ต้องทำตำมกฎของเรำ! ต่อไปต้องทำไงต้องให้ผมเตือนควำม

9 8 6 5

จ ำพวกคุณไหม? รีบไปจับมำเดี๋ยวนี้แล้วลงโทษให้หนัก ต้นไม่ถ้ำ ไม่ตัดแต่งกิ่งย่อมงอกสะเปะสะปะ ถ้ำเรำไม่สั่งสอนให้พวกเขำ รู้จักจำเสียบ้ำง พวกเขำก็จะได้ใจ!”

เฉินจื่อหลงซ่อนถุงคุกกี้ไว้ในอกพลำงคิดเรื่องเมื่อตอนกลำง วันที่เขำไปเจอพี่เขยมำ อยู่ๆ ก็รู้สึกว่ำวันที่จะได้บอกลำกำรกิน คุกกี้คงอยู่ไม่ไกลแล้ว

ข้ำมกำแพงนี้ไปก็กลับเข้ำหอพักได้แล้ว กำแพงนี่เขำหนี มำแล้วสำมครั้ง ซึ่งทุกครั้งก็รำบรื่นหมด เพียงแต่ครั้งนี้มันไม่ เหมือนเดิม

พอกระโดดข้ำมกำแพงไปยังไม่ทันจะได้มองให้ดีก็รู้สึกมืด สนิท มีถุงกระสอบมำครอบหัว เขำถูกจับแล้ว!

“ปล่อยผม!”

เฉินจื่อหลงอยำกดิ้น คนที่จับเขำกลับมัดเขำไว้ได้อย่ำง ง่ำยดำย อีกทั้งยังถีบเขำเต็มแรง เจ็บจนต้ำหลงเกือบสลบ

รู้สึกได้ว่ำมีคนลำกเขำไป เฉินจื่อหลงเองก็ไม่รู้ว่ำใครมำจับ ตัวเขำ ระหว่ำงทำงเอำแต่ส่งเสียงร้อง จนในที่สุดคนจับก็ทน หนวกหูไม่ไหวถีบเขำไปอีกหนึ่งที

9 8 6 6

“หุบปำก!”

“หัวหน้ำเฉียว! นี่ผมเอง ผมต้ำหลงไง คนกันเองนะ!” เฉินจื่ อหลงพอได้ยินเสียงคนคุ้นเคยก็ดีใจ รีบขอควำมช่วยเหลือ

“ก็มำจับนำยนั่นแหละ หุบปำก!” เฉียวเจิ้นถีบไปอีกหนึ่งที

ต้ำหลงไม่เข้ำใจว่ำเกิดอะไรขึ้นถึงได้ทั้งถูกลำกถูกถีบแบบนี้ รู้สึกเหมือนจะสลบ เขำตะโกนสุดเสียง

“ผมต้องกำรเจอหัวหน้ำใหญ่! ปล่อยผม ผมจะไปหำหัวหน้ำ ใหญ่!”

พี่เขย พวกเขำรังแกผมตอนที่พี่ไม่อยู่!

“หุบปำก! ไม่งั้นโดนอีกแน่!”

ต้ำหลงโมโหมำก เขำตัดสินใจแล้วว่ำเดี๋ยวถ้ำเจอพี่เขยจะ ฟ้องให้หมด หัวหน้ำเฉียวรังแกเขำ!

เมื่อไปถึงที่ กระสอบที่คลุมหัวอยู่ก็ถูกเอำออก ต้ำหลงนอน หมดสภำพอยู่บนพื้น เขำถึงได้พบว่ำเฉียวเจิ้นลำกเขำมำที่เวทีสั่ง กำรในสนำมฝึก ไฟรอบตัวถูกเปิดหมด ตรงนั้นเต็มไปด้วยคน ไม่ใช่แค่ทหำรใหม่ทั้งหมดจะถูกเรียกมำ แม้แต่คนเก่ำๆ ก็มำ

9 8 6 7

ด้วย ในสนำมมีคนเต็มไปหมด

ต้ำหลงเห็นพวกหูจื่อ ใจหำยวำบ แย่แล้วๆ เรื่องใหญ่แล้ว!

เขำร้อนใจไม่รู้จะทำอย่ำงไรดี คิดแค่อยำกรีบหำพี่เขยให้ ช่วยแก้ไขสถำนกำรณ์ ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้นก็เห็นอวี๋หมิงหลำง เดินเข้ำมำ ต้ำหลงดวงตำเปล่งประกำย พี่เขยช่วยด้วย!

ดูเหมือนอวี๋หมิงหลำงจะรับรู้ถึงสำยตำวิงวอนขอควำม ช่วยเหลือของต้ำหลงไม่ได้ เขำถำมเฉียวเจิ้นด้วยสีหน้ำบึ้งตึง

“นี่ก็คือเด็กใหม่ที่แหกกฎปีนกำแพงออกไปใช่ไหม”

“ครับ!”

อวี๋หมิงหลำงเดินเข้ำไปถำมต้ำหลงด้วยน้ำเสียงเย็นชำ “ผู้ สมรู้ร่วมคิดอยู่ไหน? พูดออกมำแล้วผมจะไม่ไล่คุณออก”

“ไล่ออก?” ต้ำหลงอึ้ง

เขำก็แค่ออกไปซื้อคุกกี้มำสองห่อไม่ใช่เหรอ ถึงกับต้องไล่ ออกเลยเหรอ? อีกอย่ำงพี่เขยไม่รู้จักผมแล้วเหรอ ผมเสี่ยวหลง ไง~~~

9 8 6 8

ต้ำหลงมองอวี๋หมิงหลำงด้วยสำยตำอ้อนวอน แต่กลับพบ เพียงสำยตำเย็นชำมีรังสีอำมหิตแผ่ออกมำ แตกต่ำงจำกพี่เขยที่ เคยทำตัวอ่อนโยนกับเขำ ไม่เห็นเหมือนตอนอยู่บ้ำนเลยอ้ะ!

หรือเพรำะฟ้ ำมืดพี่เขยเลยจำเขำไม่ได้? เมื่อกลำงวันยังคุย กันดีๆ อยู่เลย ทำไมตกกลำงคืนเป็นแบบนี้? ต้ำหลงคิดได้ถึง ตรงนี้ก็รีบเอำมืดเช็ดหน้ำ เขำคิดว่ำเพรำะหน้ำตัวเองเปื้ อนดิน พี่เขยเลยจำไม่ได้

“เฉินจื่อหลงหมำยเลขสี่สิบแปด! บอกผู้สมรู้ร่วมคิดของคุณ มำ ใครที่ช่วยปกปิดกำรกระทำผิดกฎของคุณ คุณพูดมำผมจะไล่ ผู้สมรู้ร่วมคิดของคุณออก ถ้ำไม่พูดผมจะไล่คุณออก!”

“ผู้สมรู้ร่วมคิดอะไร… ผมไม่รู้ว่ำคุณพูดเรื่องอะไร!” ต้ำหลง ไม่รู้ว่ำทำไมอยู่ๆ พี่เขยก็กลำยเป็นแบบนี้ เขำอ้ำๆ อึ้งๆ แก้ตัว

อวี๋หมิงหลำงกระชำกคอเสื้อเขำขึ้นมำจับโยกเล็กน้อยคุกกี้ก็ ร่วงออกมำ บรรยำกำศอยู่ในควำมเงียบสงัด

“หลักฐำนคำตำ! ยังมีอะไรจะพูดอีกไหม! บอกมำ! ใคร ร่วมมือด้วยบ้ำง!”