แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย - บทที่ 1171 ผู้ชำยหรือผู้หญิง

คนสวยดมไปดมมำด้วยควำมสงสัย มันรู้สึกเหมือนในกล่อง
มีกลิ่นที่ทำให้มันหวำดระแวง แต่โสมเดิมทีก็กลิ่นแรงอยู่แล้ว
บวกกับกลิ่นเครื่องสำอำงที่หกในกระเป๋ ำเสี่ยวเชี่ยนเข้ำไปอีก
หลำยๆ กลิ่นปนเปกันจึงอำจทำให้สับสน
คนสวยดมแล้วดมอีก แต่ก็ยังรู้สึกได้ไม่ถึงกลิ่นอะไร มัน
กลับไปดมที่มือเสี่ยวเชี่ยน เธอล้ำงมือแล้วจึงไม่มีกลิ่นแบบนั้นอีก
หรือว่ำหลังจำกที่กินหัวเป็ดรสชำติประหลำดนั่นเข้ำไปเลย
สูญเสียประสำทกำรดมกลิ่น? คนสวยตัดสินใจแล้วว่ำจะฉวย
โอกำสตอนเสี่ยวเชี่ยนเผลอแอบเข้ำไปกัดผ้ำพันคอของเสี่ยว
เชี่ยนในตู้เสื้อผ้ำเพื่อระบำยอำรมณ์
กว่ำอวี๋หมิงหลำงจะกลับมำก็เที่ยงคืนแล้ว เขำเห็นเสี่ยว
เชี่ยนนอนหลับอยู่ที่โซฟำ หัวใจอ่อนยวบ
เธอรอเขำกลับมำเหรอ?
เขำเดินเข้ำไปจะอุ้มเสี่ยวเชี่ยนไปนอนในห้องนอน พอแตะ
ถูกตัวเธอเสี่ยวเชี่ยนก็ตื่น9 8 9 5
“กลับมำแล้วเหรอ!”
เนื้อตัวเขำยังมีกลิ่นอำยควำมเย็นจำกข้ำงนอกติดอยู่ เธอ
เอำหน้ำไปถูแก้มเย็นๆ ของเขำ เย็นสบำยดีจัง
“อืม ทำไมคุณยังไม่นอนอีก?”
“อยำกรอนำยกลับมำกินมื้อดึกด้วยกัน วันนี้ฉันให้น้ำหลิว
ทำซุปไก่ต้มโสมไว้ให้ นำยกินหน่อยสิ”
“ก็ได้ ช่วงนี้คุณดูเพลียๆ นะ ต้องบำรุงหน่อย เดี๋ยวรอให้
ผ่ำนช่วงยุ่งๆ นี่ไปก่อนผมจะทำของอร่อยให้คุณกิน”
อวี๋หมิงหลำงแอบรู้สึกผิด งำนเขำยุ่งมำก ช่วงนี้ไม่มีเวลำได้
อยู่กับเธอเท่ำไร
“ไม่เป็นไร งำนนำยสำคัญ จริงสิ ช่วงนี้ต้ำหลงยังโอเคอยู่
ไหม?”
“ใช้ได้เลยนะ วันๆ เอำแต่ทำตำขวำงมองผม แต่ผลงำนทำ
ได้ไม่เลวเลย วันนี้ยิงโดนเป้ำตรงกลำงด้วย ถ้ำไม่มีอะไรผิดพลำด
ก็น่ำจะผ่ำนกำรทดสอบ”
เสี่ยวเชี่ยนได้ยินแบบนั้นก็เบำใจ ไม่เสียแรงที่เธอแสดงเป็น9 8 9 6
คนใจร้ำย
อวี๋หมิงหลำงล้ำงมือเปลี่ยนไปใส่ชุดนอน เสี่ยวเชี่ยนเทซุป
ไก่ต้มโสมที่น้ำหลิวทำออกมำจำกหม้อเก็บควำมร้อน ซุปยังอุ่นๆ
อยู่
“ช่วยหลำยวันนี้นำยทำงำนหนัก วันนี้มีคนให้โสมฉันมำ
พอดี นำยกินบำรุงหน่อย”
“ใครกันดีขนำดนี้ ผู้หญิงหรือผู้ชำย?”
“ผู้หญิง เป็นลูกสำวของคนไข้ของฉัน ถึงจะชอบแอบนินทำ
ว่ำร้ำยคนอื่น เขำก็ดีกับฉันพอควร แต่ควำมรู้สึกที่เขำให้ของฉัน
มันแปลกๆ ชอบกล” เสี่ยวเชี่ยนนึกถึงมือสำกๆ ตอนผู้หญิงคน
นั้นจับมือเธอ รู้สึกแปลกๆ
“แปลกตรงไหน?”
“บอกไม่ถูก… ช่ำงเถอะ อย่ำไปนึกถึงเลย กินดีกว่ำ” เสี่ยว
เชี่ยนคิดว่ำรับของจำกเขำมำแล้วมำบอกว่ำเขำแปลกคงไม่ดี จึง
หยุดพูดเรื่องนี้
น้ำหลิวทำอำหำรได้พิถีพิถันมำก นี่ก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่เสี่ยว9 8 9 7
เชี่ยนค่อนข้ำงพอใจ ปริมำณอำหำรที่ทำกะได้พอดีไม่สิ้นเปลือง
เสี่ยวเฉียงเห็นมีแค่ของตัวเองชำมเดียวส่วนเสี่ยวเชี่ยนถือชำม
โจ๊กอยู่จึงถำมด้วยควำมสงสัย
“ทำไมคุณไม่กินล่ะ? ท้องยังไม่โอเคเหรอ?”
“ไม่ใช่ ฉันแค่กลัวว่ำถ้ำฉันท้องอยู่เกิดกินเข้ำไปแล้วจะไม่ดี
ต่อเด็ก” เสี่ยวเชี่ยนได้ยินน้ำหลิวพูดแบบนั้นก็ไม่อยำกกินแล้ว
ครำวก่อนเรื่องที่อวี๋หมิงหลำงพำเธอไปหำหมอกลำงดึกก็เหมือน
เป็นกำรเตือนเธอ
“ตรวจแล้วเหรอ?” อวี๋หมิงหลำงถำมอย่ำงมีควำมหวัง เสี่ยว
เชี่ยนจะตรวจด้วยแผ่นทดสอบเป็นประจำอยู่แล้ว
“ตรวจเมื่อเช้ำ ก็ยังไม่ท้องอยู่ดี แต่ระวังไว้หน่อยดีกว่ำ
บำงครั้งแผ่นทดสอบก็ไม่ค่อยแม่น เกิดฉันท้องอยู่จริงๆ แล้วกิน
ส่งเดชคงไม่ดีแน่ ขนำดคนเป็นพ่ออย่ำงนำยยังใส่ใจขนำดนี้ แล้ว
ฉันเป็นแม่ไม่ระวังได้เหรอ?”
“ถ้ำคุณไม่สบำยใจงั้นรอต้ำหลงทดสอบเสร็จก่อนผมจะพำ
คุณไปตรวจเลือดที่โรงพยำบำล ผมก็จะได้ตรวจร่ำงกำยไปด้วย
แบบนั้นชัวร์กว่ำใช้แผ่นทดสอบ” อวี๋หมิงหลำงคิดๆ แล้วพูด9 8 9 8
อย่ำงอ้อมๆ”คุณไม่ต้องเครียดนะ ยังไม่ท้องก็แสดงว่ำวำสนำยัง
มำไม่ถึง”
ทั้งสองคนพยำยำมมำหลำยเดือนแล้วก็ยังไม่ติด เขำกลัวว่ำ
เธอจะคิดมำก โดยเฉพำะเวลำที่คนรอบตัวชอบพูดถึงเรื่องนี้
“ไม่เป็นไร ฉันปลงแล้ว” เสี่ยวเชี่ยนไม่ได้รู้สึกเครียดอะไร ก็
แค่วันนั้นที่อวี๋หมิงหลำงให้หมอเปลี่ยนยำก็เท่ำกับเตือนเธอไป
ในตัว กันไว้ก่อนดีกว่ำ
“จริงสิเสี่ยวเฉียง ฉันนึกขึ้นได้เรื่องหนึ่ง นำยว่ำหมำจะแพ้
กลิ่นโสมไหม?” เสี่ยวเชี่ยนนึกถึงอำกำรผิดปกติของคนสวยใน
วันนี้
“เกิดอะไรขึ้น?” อวี๋หมิงหลำงวำงชำมลง
เสี่ยวเชี่ยนเล่ำเรื่องที่คนสวยมีอำกำรผิดปกติในวันนี้ให้ฟั ง
อวี๋หมิงหลำงทำหน้ำนิ่ว
เขำเดินเข้ำไปในครัวเอำโสมที่เหลือมำให้คนสวยดม คน
สวยหันหน้ำเมินหนีไม่สนใจ
“ไม่ได้แพ้โสม”9 8 9 9
“งั้นหรือว่ำคนสวยได้กลิ่นที่ไม่ควรมี?” เสี่ยวเชี่ยนเริ่มเปิด
ฉำกจินตนำกำร คนสวยเป็นสุนัขตรวจจับยำเสพติด หรือมันจะ
ได้กลิ่น… แบบนั้น?
อวี๋หมิงหลำงส่ำยหน้ำ
“ไม่หรอก สุนัขจับยำเสพติดผ่ำนกำรฝึกมำหมด ถ้ำพวกมัน
ได้กลิ่นของไม่ดีจะทำท่ำทำงในแบบเฉพำะ ไม่ใช่เอำแต่เห่ำใส่
คุณแบบนั้น มันอำจเบื่อๆ ที่อยู่แต่ในบ้ำน มีเวลำต้องพำมัน
ออกไปเดินเล่น”
เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกว่ำท่ำทำงของคนสวยในตอนนั้นไม่เหมือน
เบื่อ แต่ไม่รู้จะอธิบำยให้ฟั งดูมีเหตุผลยังไง แล้วเรื่องนี้ก็ถูกทิ้ง
เอำไว้ข้ำงหลัง
ผ่ำนไปสองวัน หลังกลับมำจำกมหำวิทยำลัยเสี่ยวเชี่ยนก็
เห็นแม่เธอหอบหิ้วถุงเล็กถุงน้อยยืนอยู่ตรงป้อมยำมหน้ำหมู่บ้ำน
เธอจึงรีบหยุดรถ
“แม่?”
“โอ๊ยจะหนำวตำยอยู่แล้ว” เจี่ยซิ่วฟำงเอำของขึ้นรถเสี่ยว
เชี่ยนแล้วรีบมุดเข้ำไปในรถทันที9 9 0 0
“จะมำทำไมไม่บอกหนูจะได้ไปรับ นี่อยู่ตรงนั้นนำนเท่ำไร
ละ?” เสี่ยวเชี่ยนได้เจอแม่ที่ไม่ได้เจอกันนำนก็ดีใจ เอำมือไปแตะ
หน้ำแม่แล้วก็พบว่ำเย็นมำก เธอรีบเอำมือไปประคบ
“ก็ไม่นำนเท่ำไรหรอก ฉันกำลังว่ำจะโทรหำแก แกก็มำ
พอดี”
“อำเลี่ยวล่ะ?”
“เขำไปประชุมระดับมณฑลอีกสองสำมวันกว่ำจะกลับ ฉัน
อยำกมำดูแกกับฟู่ กุ้ยหน่อย”
“อย่ำบอกนะว่ำแม่นั่งรถบัสข้ำมเมืองมำเอง?”
“นั่งรถมำเองแล้วไงล่ะ? บอกพวกแกเดี๋ยวก็ต้องวุ่นวำยขับ
รถไปรับฉันอีก แบบนี้ดีจะตำย เสียค่ำรถสิบกว่ำหยวน ลงรถแล้ว
ต่อรถเมล์มำก็ถึงละ”
ถึงตอนนี้เจี่ยซิ่วฟำงจะรวยแล้ว แต่ก็ยังติดนิสัยประหยัดอด
ออมเหมือนเดิม
“นับถือแม่จริงๆ ประหยัดขนำดนี้ ลำบำกตัวเองขนำดนี้ไป
เพื่ออะไรกัน? แล้วนี่เอำอะไรมำดูหนักเชียว?”9 9 0 1
“อ่อ ลูกวอลนัทห้ำสิบโล ไก่บ้ำนสำมตัว แล้วก็ยังมีพวกเนื้อ
เค็ม ของกินเล่น อ้อจริงสิ ยังมีต้งหลี [1] อีกยี่สิบกว่ำโลด้วยนะ! มี
ฟั กทองอีกสองลูก!”
เสี่ยวเชี่ยนฟั งแล้วก็มุมปำกกระตุก “รวมกันก็เกือบร้อยโล
แล้วแม่ คิดว่ำพวกเรำเป็นหมูหรือไง?”
“มีส่วนของหลิวเหมยด้วยไง ต้ำอีพี่สะใภ้แกก็อยู่ทำงนี้ แล้ว
จะให้ฉันเอำมำให้แกคนเดียวได้ยังไง? อีกอย่ำงนะ น้องชำยแกก็
อยู่ที่นี่ เดี๋ยวตรุษจีนก็ต้องมำกินที่บ้ำนแกอยู่แล้ว ฉันก็แค่เตรียม
ของไว้ก่อน นี่เป็นแค่ส่วนหนึ่งเพรำะฉันเอำมำไม่ไหว รออำเลี่ยว
แกกลับมำก่อนค่อยเอำอีกส่วนหนึ่งมำ”
พูดถึงตรงนี้เจี่ยซิ่วฟำงก็ทำหน้ำภูมิใจมำก เธอเตรียมของไว้
ให้ลูกสำวกับลูกชำยนำนแล้ว
เสี่ยวเชี่ยนลอบถอนหำยใจพลำงคิดในใจ ดีนะที่ไม่หอบเอำ
พวกผักดองมำด้วย ไม่อย่ำงนั้นบ้ำนเธอไม่มีที่ให้นอนแล้ว กลิ่น
ผักดองคงโชยเต็มไปหมด!
“จริงสิ ฉันดองผักไว้ด้วยนะ ไหเบ้อเร่อ ครั้งหน้ำเดี๋ยวให้
[1] สำลี่แช่แข็ง9 9 0 2
อำเลี่ยวขนมำ!”
เสี่ยวเชี่ยนตัวแข็ง “แม่ ผักดองแม่เก็บไว้กินเองเถอะ ไม่ก็
เอำไปให้หลิวเหมย!”
“ไม่ได้หรอก ฉันกินไม่หมด อีกอย่ำงตอนนี้หลิวเหมยก็กิน
ผักดองไม่ได้แล้ว หลิวเหมยท้องอยู่ได้กลิ่นผักดองแล้วจะอ้วก”
“งั้นหนูก็ได้กลิ่นแล้วจะอ้วกเหมือนกัน แม่ไม่ต้องเอำมำให้”
เจี่ยซิ่วฟำงถลึงตำใส่ลูกสำว “ยังจะกล้ำเลือกกิน! ดูแกซิผอม
ลงอีกแล้วใช่ไหม? จิ๊ จิ๊ ตอนแรกฉันเกือบจำแกไม่ได้ ยังคิดอยู่ว่ำ
บ้ำนไหนปล่อยลิงออกมำ?!”
เสี่ยวเชี่ยนสูดลมหำยใจเข้ำเต็มปอด เธอต้องอดทน นี่แหละ
แม่ฉัน แม่ฉันเอง!